แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-2-18 06:51
เลิฟ เสียงแตรรถจากด้านนอกดังแว่วเข้ามาในห้องอพาร์ทเม้นท์เล็กๆของเลิฟจนสะดุ้งตื่น เลิฟลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ขยี้ตาอย่างงัวเงีย เมื่อคืนเลิฟก็ลืมปิดหน้าต่างอีกแล้ว เลิฟลุกขึ้นเดินไปปิด แล้วกลับมานอนต่อบนเตียง เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น มีข้อความในไลน์กลุ่มฝูง เลิฟกดเข้าไปดู ราคานส่งตารางการนัดรวมฝูงของเดือนนี้มาให้ จริงๆแล้วโฬมที่เป็นหัวหน้าฝูงควรส่งมาไม่ใช่หรอ เลิฟกดเซฟรูปนั้นลงเครื่อง การรวมฝูงเมื่อวานนี้จะบอกว่าดีหรือไม่ดีก็ไม่รู้ คนในฝูงตอนนี้ยังดูไม่ค่อยเป็นมิตรกันสักเท่าไหร่ คงเพราะเพิ่งเจอกันครั้งแรกนั่นแหละ แถมเลิฟยังเกือบโดนโฬมจับเย็ดอีกด้วย เอาเข้าจริงก็เป็นเรื่องปกติที่จะโดนอัลฟ่าข่มขืน มันเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว ก็ทำได้แค่ป้องกันตัวเองให้ได้มากที่สุด อย่างน้อยถ้าโดนคนในกลุ่มกลั่นแกล้งบ้างแต่ก็ยังมีความปลอดภัยจากคนภายในกลุ่มจากโลกภายนอกให้อุ่นใจขึ้นบ้างมันก็ดี หวังว่าหลังจากนี้ทุกคนจะสนิทและเข้ากันได้มากขึ้น เลิฟไม่รู้สึกง่วง ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่ครัว เปิดตู้เย็นดู ไม่มีอะไรกินอีกแล้ว เมื่อวานนี้เลิฟไม่ได้แวะซื้ออะไรเข้ามาติดห้อง ถึงจะรู้สึกหิวแต่ไม่อยากจะออกไปข้างนอกสักเท่าไหร่เพราะอันตราย เลยกะจะรอกินตอนเย็นเลยทีเดียว เสียงเคาะประตูห้องของเลิฟดังขึ้น เลิฟเดินไปดูที่ช่องตาแมว พอเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าห้องแล้วก็รีบดับกลิ่นของตัวเองทันที ''เลิฟ รู้นะว่าอยู่ในห้อง มาเปิดประตูให้พี่หน่อยเร็ว'' เสียงเรียกดังมากนอกห้อง เลิฟรีบเดินไปที่ตู้เย็น เอาเข็มฉีดยาที่บรรจุยาคุมกำเนิดสำหรับโอเมก้าออกมาจิ้มแขนตัวเองแล้วฉีดเข้าไปในตัว ทิ้งเข็มลงถังขยะ ''แกร๊ก'' เสียงไขกุญแจห้องเปิดเข้ามา กลิ่นอัลฟ่ารุนแรงลอยเข้ามาคละคลุ้งอยู่ในห้อง อัลฟ่าตัวสูงใหญ่เดินเข้ามา มองมาที่เลิฟแล้วยิ้ม ''ก็อยู่ห้องนี่นา พี่เคาะตั้งนานทำไมไม่เปิด'' ''เอ่อ ผมเข้าห้องน้ำน่ะครับ พี่ภัทร'' ภัทรเป็นลูกชายเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ที่ชอบตอแยและลวนลามเลิฟอยู่บ่อยๆทุกครั้งที่เจอ แต่ก็จะมาเฉพาะช่วงเก็บเงินค่าห้องเท่านั้นแหละ เลิฟเดินไปหยิบซองใส่เงินเดือนที่เก็บเอาไว้จ่ายค่าห้องมาให้ภัทร ภัทรรับไปเปิดแล้วนับเงิน ''ขอบคุณมากครับน้องเลิฟ'' ภัทรเอาซองใส่กระเป๋า เดินเข้ามาใกล้เลิฟขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นฟีโรโมนของภัทรแรงขึ้นเรื่อยๆ มองเลิฟตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วแลบลิ้นเลียปาก เลิฟอยู่ในชุดนอนที่น้อยชิ้น เสื้อยืดตัวบางและกางเกงขาสั้นโชว์ขาอ่อนทำให้ภัทรรู้สึกเงี่ยนไปหมด ภัทรมองเลิฟไว้ตั้งนานแ้วแต่ยังไม่ได้ทำอะไร ที่มาเก็บค่าห้องแทนพ่อก็เพราะจะมาหาเลิฟนี่แหละ เลิฟถอยตัวห่างออก ''กลัวอะไรล่ะ'' ''เปล่าครับ'' ภัทรกระชากแขนเลิฟเข้าไปหา ''ใส่ชุดแบบนี้ทั้งที่รู้ว่าพี่จะมา ยั่วกันนี่นา'' ''เปล่านะครับ'' ภัทรกัดริมฝีปาก เลิฟเริ่มเห็นท่าไม่ดี เตรียมตัวที่จะพุ่งตัวหนี แต่รู้ตัวอีกทีแขนของตัวเองก็ถูกเชือกหรืออะไรสักอย่างมัดเอาไว้ซะแล้ว ภัทรหัวเราะ ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อน ''วันนี้มึงไม่รอดหรอก'' ภัทรอุ้มตัวเลิฟขึ้น เลิฟพยายามดิ้น ภัทรโยนเลิฟลงบนเตียง ขึ้นมานั่งคร่อม ''รอบนี้กูจะไม่เก็บค่าห้องแล้วกันนะ'' ภัทรวางซองเงินไว้บนหัวเตียง ''อย่าเลยครับ เอาเงินไปแล้วปล่อยผมเถอะ'' ''ไม่ล่ะ อยากได้อย่างอื่นมากกว่า''
ภัทร ภัทรถอดเสื้อของตัวเองออก เผยให้เห็นหุ่นล่ำๆของภัทร อกหนาไหล่กว้าง กล้ามแขนเป็นมัดๆ ซิกแพคที่หน้าท้องเรียงกันเป็นแพ ควยของเลิฟแข็งขึ้นมา ร่างกายของเลิฟตอบสนองต่อกลิ่นของอัลฟ่า เลิฟพยายามต่อต้าน แต่ดิ้นยังไงสิ่งที่มัดมือของเลิฟอยู่ก็ไม่หลุดออก ''ไม่ต้แงดิ้นหรอก ถ้ากูไม่คลายมันก็ไม่มีทางหลุด'' ภัทรก้มลงมาไซร้คอของเลิฟ ''อะ'' เลิฟพยายามเอามือดันภัทรออก ร่างกายของเลิฟเริ่มอ่อนแรงลงเพราะกลิ่นของภัทร เริ่มปล่อยฟีโรโมนของตัวเองออกมา ภัทรสูดดมกลิ่นของเลิฟแล้วก็ยิ่งเงี่ยนขึ้นไปอีก สอดมือเข้ามาใต้เสื้อของเลิฟแแล้วลูบไปมา ลากลิ้นเลียขึ้นไปขบกัดใบหูของเลิฟ ลากล้นเลียลงมาตามลำคอ ดูดคอขาวๆของเลิฟจนเป็นรอยแดง ''อ๊ะ'' เลิฟร้องออกมา ภัทรจับคางของเลิฟเชิดขึ้นแล้วประกบปากจูบ ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างเร่าร้อน ''อือออ'' เลิฟครางในลำคอ เริ่มที่จะไม่มีแรงดิ้นอีกต่อไป เลิฟเกลียดร่างกายตัวเองที่ตอบสนองกับความเงี่ยนของภัทร ภัทรสอดลิ้นเข้ามาพัวพันกับเลิฟ แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเมามันส์ ภัทรฉีกเสื้อของเลิฟออก เอวบางๆและผิวขาวเนียนของเลิฟยิ่งทำให้อารมณ์ของภัทรพลุ่งพล่าน ''ว่าแล้วว่าต้องงานดี'' ถัทรยื่นหน้ามาดูดหัวนมสีชมพูระเรื่อของเลิฟ ''อะ อ๊ะ'' ภัทรตวัดลิ้นเลียหัวนมของเลิฟไปมา จูบไปทั่วตัวของเลิฟ ลากลิ้นเลียลงไปตามหน้าท้อง ถอดกางเกงขาสั้นของเลิฟออก ยกขาของเลิฟขึ้นสูง จูบตูดขาวๆของเลิฟ แหกตูดเลิฟออก รูหีสีชมพูขมิบไปมา เลิฟคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ได้แต่ปล่อยให้ภัทรทำตามใจชอบ ภัทรยื่นหน้าไปเลียหีของเลิฟอย่างเมามันส์ ''อือออ'' ภัทรตวัดลิ้นเลียหีของเลิฟไปมา ลิ้นอุ่นๆหนาๆของเลิฟทำเอาเลิฟเสียวซ่านไปหมด ภัทรเลียหีของเลิฟอย่างมูมมามจนแฉะชุ่ม ภัทรดึงเลิฟลงมาจากเตียง กดไหล่ให้นั่งลง ถอดกางเกงออก ควยภัทรแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงในของภัทร ภัทรดดึงกางเกงในลง ควยใหญ่ยาว14นิ้วเด้งออกมาโด่ชี้หน้าเลิฟ แม้จะอยากขัดขืนแค่ไหนแต่พอเห็นควยตรงหน้าก็ขัดขืนใจตัวเองไม่ได้ สัญชาตญาณของโอเมก้ามันแรงเกินกว่าที่เลิฟจะต้านไหว เลิฟเอาควยภัทรเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดดด นั่นแหละ'' เลิฟอมควยของภัทรอย่างหิวกระหาย ถอกควยของภัทรลง หัวควยบานสีชมพูโผล่ออกมา เลิฟเลียไปตามแง่งควย ตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นๆตรงหัวควยของภัทร ภัทรจับหัวของเลิฟไว้แล้วเด้งเอวเย็ดปากของเลิฟอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก'' ควยภัทรใหญ่คับปากเลิฟไปหมด ภัทรกระแทกควยเข้ามาในปากของเลิฟไม่ยั้ง แทงเข้ามาลึกจนเลิฟสำลักน้ำตาเล็ด ภัทรถอนควยออก น้ำลายเลิฟไหลเยิ้มติดควยภัทรมา ภัทรจับควยแฉะๆตีหน้าของเลิฟไปมาอย่างแรงรัวๆจนหน้าสั่น ภัทรยิ้มพอใจ ''โอเมก้าชั้นดีเลยนะเนี่ย'' ภัทรเอาควยจ่อรูของเลิฟ เลิฟต้านทานไม่ไหวอีกต่อไป ภัทรดันควยเข้ามาจนสุดลำ ''อึก อ๊ะ'' ''ซี้ดด ตอดควยดีชิบหาย'' หีเลิฟนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่นตอดขมิบควยของภัทรอย่างบ้าคลั่ง ภัทรเด้งเอวเย็ดหีของเลิฟเป็นจังหวะ ''อะ อ๊ะ อะ อาาา'' ''อูยยย'' ภัทนจับเอวของเลิฟไว้ กระแทกควยเข้ามาไม่ยั้ง สอดควยเข้าออกหีของเลิฟ ภัทรบีบคอของเลิฟไว้แน่น เลิฟหายใจไม่ออกแต่ก็เงี่ยน ควยแข็งกระดกขึ้นลง ภัทรกระแทกแรงขึ้นอีก ซอยหีของเลิฟอย่างเมามันส์ เด้าหีของเลิฟอย่างเร็วและแรง ''อึก อืออ'' ควยภัทรแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของเลิฟย้ำๆจนเสียวไปหมด ภัทรก้มลงมาจ้องหน้าของเลิฟ เอวก็ยังไม่หยุดเด้า ''โอยยย เสียวชิบหาย'' ภัทรเร่งจังหวะซอยขึ้นอีก ''อึก อ๊ะ!'' เลิฟควยกระตุกน้ำแตกออกมา ภัทร์เด้ารัวๆ ''อ้าาา ซี้ดดด!'' ภัทรกระแทกควยเข้ามาสุดลำ น้ำแตกเข้ามาในรูของเลิฟ น้ำควยอุ่นๆมากมายไหลเข้ามา ภัทรจับเลิฟยืนโก้งโค้งจับขอบเตียงไว้ เด้งเอวเย็ดหีเลิฟต่ออีกรอบทันที ''อ๊ะ อาาา'' น้ำควยข้างในหีของเลิฟทะลักออกมาข้างควยของภัทร ภัทรกระแทกควยเข้ามาในหีเลิฟอย่างเมามันส์ ตีตูดของเลิฟไปมาอย่างแรงจนเป็นรอยมือ ภัทรจิกหัวของเลิฟไว้ ตอกควยเข้ามาในหีเลิฟอย่างเร็วและแรง ''อือออ'' เลิฟคราง สั่นไปทั้งตัวเพราะแรงกระแทกของภัทร เสียงเนื้อกระแทกกันดังไปทั่วห้อง ควยภัทรกระแทกเข้ามาลึก แทงจุดเสียวของเลิฟย้ำๆจนเสียวแทบขาดใจ ควยเลิฟแข็งขึ้นมาอีกครั้ง ''อ๊ะ อาา!'' เลิฟน้ำแตกออกมาไม่หยุด ภัทรตอกควยเข้ามาสุดลำ ''อ้าาา!'' ควยภัทรขยายใหญ่ขึ้นจนคับรูของเลิฟ ปล่อยน้ำควยกระฉูดเข้ามาในหีของเลิฟ เลิฟตัวสั่นรู้สึกอุ่นไปทั้งตัว ภัทรค้างไว้อย่างนั้นจนควยเริ่มสงบลงจึงถอนควยออ น้ำควยขาวขุ่นมากมายทะลักออกมาเลอะเตียงของเลิฟ ภัทรถอนหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ''ไว้จะมาหาใหม่นะ'' ภัทรใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปจากห้อง เลิฟนอนหอบอยู่บนเตียง รู้สึกแย่ที่ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ ถ้าเลิฟแข็งแกร่งกว่านี้ก็คงจะดี เลิฟลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อกี๊ภัทรทำรุนแรงมากไปหน่อยจนเลิฟปวดไปทั้งตัว เลิฟนั่งลงหน้ากระจก เอามือกอดตัวเองเอาไว้ ดวงตาของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวและเปล่งแสงขึ้น ร่างกายของเลิฟเริ่มฟื้นฟูตัวเอง เลฟเอามือจับที่คอซึ่งมีรอยแดงจากการบีบ แค่ลบรอยแผลบนตัวไม่ได้ช่วยอะไร ถ้าพลังของเลิฟลบความทรงจำได้ด้วยก็คงจะดี สักพักเลิฟก็รู้สึกดีขึ้น เอาผ้าปูที่นอนที่เลอะไปซัก จากนั้นก็กลับมานอนต่อเพราะต้องไปทำงานกะกลางคืน ![]()
เลิฟ เสียงนาฬิกาปลุกของเลิฟดังขึ้น เลิฟควานมือหาแล้วเอาโทรศัพท์มากดปิดเสียง ตอนนี้2ทุ่มกว่าๆแล้ว เลิฟลุกขึ้นมานั่ง เด้งตัวออกจากเตียง หยิบชุดทำงานออกมาโยนไปบนเตียง ถอดเสื้อผ้าออก เดินเข้าห้องน้ำไปอาบ้นำล้างหน้าเตรียมตัวไปทำงาน เลิฟเดินเช็ดผมออกมา นั่งลงเป่าให้แห้ง เดินไปที่ตู้เย็น เอาครีมกลบกลิ่นออกมาทาตัว เลิฟกะจะเลิกใช้แล้ว เพราะที่ผ่านมาเลิฟทาทุกวันไม่ได้ช่วยอะไรเลิฟสักเท่าไหร่เลย เลิฟใส่ยูนิฟอร์ม หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้อง จริงๆแล้วเลิฟต้องตื่นเร็วกว่านี้เพื่อมากินข้าว แต่วันนี้ไม่ไหวจริงๆ ค่อยกินหลังจากเลิกงานก็ได้ล่ะมั้ง เลิฟเดินลงมา เห็นแผ่นหลังที่มีรอยสักคุ้นตาเดินเข้าห้องปิดประตูไป พสุนั่นเอง จำได้ว่าพพสุนั้นอยู่ที่อพาร์ทเม้นท์เดียวกับเลิฟ แต่ทั้งคู่กลับไปเคยคุยกันหรือเจอกันในอพาร์ทเม้นท์เยล ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ฝูงเดียวกันแล้ว ไว้เลิฟจะหาโอกาสไปทำความรู้จักสนิทสนมกับพสุเพิ่ม เลิฟเดินลงมาจากอพาร์ทเม้นท์ เอาเสื้อคลุมตัวใหญ่คลุมตัว เดินลัดเลาะอย่างระมัดระวัง ย่านที่เลิฟอยู่นั้นอันตรายเพราะเป็นชุมชนแออัด จะถูกพวกเบต้าหรืออัลฟ่าขี้ยาลากไปข่มขืนเอาได้ เลิฟเดินมาจนถึงร้านสะดวกซื้อที่ตัวเองทำงานอยู่ ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปเลิฟเหลือบไปเห็นต้นไม้ที่กองอยู่กับพื้น น่าจะมีคนมาทำกระถางแตกอีกแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกซะด้วย เลิฟนำดอกไม้ที่ดูใกล้ตายขึ้นมาไว้ในมือ ดวงตาของเลิฟเปล่งแสงสีเขียวอีกครั้ง ดอกไม้ค่อยๆกลับมาเบ่งบานสวยงาม สิ่งที่เลิฟไม่ได้บอกทุกคนไปเมื่อวานเกี่ยวกับพลังของตัวเองก็คือ เลิฟไม่ใช่แค่รักษาบาดแผลได้เท่านั้น เลิฟสามารถคืนสภาพให้สิ่งต่างๆได้อีกด้วย ทั้งสิ่งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิต และพ่อของเลิฟเคยบอกเลิฟตอนเด็กๆว่าถ้าฝึกฝนการใช้พลังของเลิฟต่อไปเรื่อยๆอาจจะใช้ได้ถึงขั้นคืนชีพให้ส่งมีชีวิตได้เลยด้วยซ้ำ แต่มันก็ยากมาก ต้องใช้ทั้งพละกำลังที่แข็งแรงและจิตใจที่แรงกล้า เลิฟปิดความลับนี้เอาไว้เพราะกลัวจะเป็นอันตรายต่อตนเอง และไม่ใช้จนเกิดความจำเป็น ใช้แค่รักษาแผลเล็กๆน้อยๆแค่นั้นพอ เลิฟเปดประตูเข้ามาในร้าน ''เอ้า เลิฟ'' พอส ผู้จัดการร้านทักทานอย่างเป็นกันเอง พอสเป็นอัลฟ่าเหมือนกันแต่ก็ไม่เคยทำอะไรเลิฟ อาจจะมีล่วงเกินเล็กๆน้อยๆทีเล่นทีจริงบ้างแต่เลิฟพอทนได้ เพราะพี่พอสก็นิสัยดี ''คนอื่นล่ะครับ'' ''วันนี้พนักงานลากันเยอะน่ะ ก็มีแค่เรากับเพลนนั่นแหละ'' เลิฟมองหา ''ไหนครับพี่เพลน'' ''ออกไปส่งของ งั้นพี่ไปก่อนนะ ดูร้านดีๆล่ะ เดี๋ยวพี่ติ๊ปให้'' พอสเดินออกไปจากร้าน เอามือบีบตูดเลิฟเบาๆ เลิฟเลื่อนตัวหนี เลิฟเดินไปหลังร้าน เอากระเป๋าวางแล้วออกมาประจำที่เค้าท์เตอร์ เลิฟทำงานเป็นพนักงานกะกลางคืนที่นี่มาได้สักพักแล้ว ลูกค้าที่เจอส่วนใหญ่จะเป็นพวกโอเมก้าด้วยกันและเบต้าที่เป็นระดับพนักงาน แต่ก็ีพวกอัลฟ่าแวะมาเหมือนกัน ประตูร้านเปิดออก
เพลน เพลนเดินทำหน้าเหนื่อยเข้ามาในร้าน ''สวัสดีครับพี่เพลน'' ''เอ้าเลิฟ'' เพลนเป็นเบต้าพนักงานรุ่นพี่ของเลิฟที่ทำงานมาก่อนเลิฟค่อนข้างนาน เพลนเป็นคนที่ใจดีและคอยช่วยเหลือเลิฟอยู่ตลอด เพลนวางกระเป๋าส่งของลง อ้มมาหลังเค้าเตอร์ นั่งลงบนเก้าอี้เอาหน้าฟุบแขน เลิฟขำ ''เหนื่อยหรอครับ'' ''อืม บ้านลูกค้าไกลน่ะ'' เลิฟเอามือลูบหลังของเพลน เพลนรู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เงยหน้าขึ้นมามองเลิฟ ''ขอบคุณนะ'' เลิฟยิ้ม ''วันรวมฝูงเป็นไงบ้าง โดนใครรังแกมั้ย'' ''ก็ดีครับ จะพูดยังไงดี ทุกคนมีคาแรคเตอร์ชัดละกันครับ แต่ก็มีคนดีมากๆอยู่คนนึงด้วยล่ะครับ'' ''หรอ'' ''ครับ เป็นอัลฟ่าที่ใจดีมากๆเเลย'' เลิฟพูดถึงราคาน ราคานเป็นคนที่ดีในสายตาเลิฟมากๆ อ่อนโยนต่างจากพวกอัลฟ่าทั่วไป ถึงจะยังมีความขี้เงี่ยนตามประสาอัลฟ่าก็เถอะ เพลนไม่ได้สนใจฟังคำอวยของเลิฟมากนัก ''แล้วไม่ได้โดนแกล้งอะไรใช่มั้ย'' ''ถึงโดนก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมชินแล้ว'' เลิฟยิ้มเศร้าๆ นึกถึงเรื่องเมื่อเช้า ''มีอะไรหรือเปล่า ใครทำอะไรเรามาหรอ'' ''ไม่มีครับ แค่เหนื่อยเฉยๆ คงจะนอนไม่พอ'' เลิฟขำกลบเกลื่อน เพลนลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเลิฟ เอื้อมมือมาจะจับที่ขมับของเลิฟ เลิฟจับมือของเพลนไว้ ''พี่จะทำอะไรครับ'' ''ขอดูหน่อย'' ''ไม่มีอะไรจริงๆครับ'' ''อยู่นิ่งๆ'' คำสั่งของเพลนทำให้เลิฟเอามือลง เพลนเอามือจับที่ขมับของเลิฟ สีหน้าของเพลนเปลี่ยนไปเป็นอารมณ์โกรธ ''ไอนั่นมันใคร'' ''ลูกชายเจ้าของหอน่ะครับ แต่ช่างมันเถอะครับ ผมไม่เป็นไร'' ''ถ้าสู้ได้ก็ต้องสู้กลับบ้างสิ'' ''ผมสู้ไม่ได้ไงครับ เลยไม่ได้สู้'' เพลนถอนหายใจ ดึงเลิฟเข้ามากอด ในสายตาของเพลนนั้นเลิฟดีกว่าที่จะต้องมาเจออะไรแบบนี้ ''ก็บอกแล้วไง ว่าถ้ามีอะไรให้บอกพี่'' เลิฟยิ้ม ''มันเป็นปัญหาของผมเอง ไม่อยากให้พี่ต้องมาลำบากเพราะผมน่ะครับ'' ''ลำบากอะไรกันล่ะ'' เพลนเอามือขยี้ผมของเลิฟ เลฟช้อนตาขึ้นมามองเพลน ทำเอาเพลนชะงักไปเล็กน้อย ''ปล่อยได้แล้วครับ'' ''อ้อ โทษที'' เพลนผละออก เลิฟขำ มีลูกค้าเดินเข้ามาพอดี เลิฟไปยินประจำที่บริการลูกค้า เพลนนั่งลงมองดูเลิฟทำงานไปยิ้มไป เลิฟเป็นเหมือนความสดใสและพลังงานบวกของร้านนี้ เพลนเลยอยากให้เลิฟใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แถมเลิฟยังเพิ่งอายุ17เองด้วย วันนี้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันแค่2คน ถึงงานจะหนักแต่เพลนกด็ไม่เหนื่อยเลย ''ขอบคุณมากนะครับ'' เลิฟกล่าวลาลูกค้า ตอนนี้เป็นเวลาใกล้6โมงเข้า ลูกค้าจะเยอะเพราะออกมาทำงานกัน เลิฟมองไปข้างๆก็เห็นเพลนนอนหลับอยู่ เลิฟเอามือลูบหัวของเพลน เมื่อคืนเพลนขับรถไปส่งของหลายรอบมาก คงจะเหนื่อย ประตูร้านเปิดออก ''สวัสดีครับ'' เลิฟสวัสดีพนักงานกะเช้าที่เดินเข้ามากัน ได้เวลาเลิกงานของเลิฟแล้ว เลิฟเดินไปข้างหลัง เปลี่ยนชุดหยิบกระเป๋าเดินออกมา เลือกดูข้าวกล่องเอาไปเวฟ พนักงานที่นี่สามารถกินของในร้านได้ฟรี เลิฟนึกถึงพสุขึ้นมา เลยเอามาอีกกล่องเพื่อเอาไปฝากพสุ เลิฟกลับมาที่เค้าท์เตอร์ เอามือแตะไหล่ของเพลนแล้วหลับตาลงสักพัก หันไปหาพนักงานกะเช้า ''ไม่ต้องปลุกเค้านะครับ เดี๋ยวเค้าตื่นแล้วจะกลับเองแหละ'' พวกพนักงานรับคำ เลิฟเดินออกมา ฝ่าฝูงชนกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง
พสุ พสุเพิ่งกลับมาจากรับงานลูกค้า วันนี้พสุรับทีเดียวถึง3คน ถึงจะเหนื่อยหน่อยแต่เพิ่มเงินเป็น3เท่าก็คุ้มอยู่ ล้วงเอากระเป๋าเงินและเครื่องประดับในกระเป๋าเป้ พสุขึ้นมาดู นอกจากจะขายบริการแล้วพสุยังเป็นหัวขโมยฝีมือดีอีกด้วย ถึงมันจะผิดแต่พสุก็จำเป็นต้องทำ มีพลาดจนเจ็บตัวบ้าง แต่ทำไงได้ มันแลกมาด้วยความเสี่ยงอยู่แล้ว พสุขายบริการอยู่ที่ย่านบันเทิง ลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นพวกอัลฟ่ากระเป๋าหนัก แต่ไอพวกนี้แหละที่เก็บกดและชอบอะไรแปลกๆจนพสุต้องรับศึกหนักอยู่บ่อยๆ ดีที่พสุเองก็เป็นคนที่ชอบการเย็ดอยู่แล้ว เลยคิดซะว่าเป็นการสนุกพร้อมกับได้เงินไปด้วย แม้มันจะอันตรายก็ตาม พสุเดินอย่างอิดโรยกลับมาที่อพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง พสมองไปที่แผลเป็นกลางฝ่ามือ ถ้าไม่ได้เลิฟช่วยไว้คงจะเจ็บหนักกว่านี้ การรวมฝูงที่ผ่านมาสำหรับพสุแล้วถือว่าดีอยู่ เพราะทุกคนดูเป็นห่วงพสุทั้งที่ยังไม่รู้จักชื่อกันเลย จะใช้คำว่าทุกคนได้มั้ย เหือบทั้งหมดละกัน พสุมองอพาร์ทเม้นท์เล็กๆโทรมๆข้างหน้าตัวเอง พสุได้ยินว่าบ้านฝูงคือที่อยู่ของฝูง อยากไปอยูก็อยู่ได้ พสุเริ่มคิดว่าจะเอายังไงต่อ แต่อยู่แบบนี้ก็สงบดี ถึงจะรู้สึกอันตรายก็เถอะ ''พี่พสุ!'' พสุหันไปตามเสียงเรียก เลิฟที่เพิ่งกลับมาจากทำงานเดินเข้ามาหา เลิฟเป็นโอเมก้าที่อยู่ฝูงเดียวกับพสุ พสุเองก็เพิ่งรู้ว่าทั้งคู่อยู่อพาร์ทเม้นท์เดียวกัน ที่ผ่านมาไม่เคยคุยกันเลย ''ไง'' พสุทักทาย มองเลิฟที่ใส่หมวกร้านสะดวกซื้อ ''เพิ่งกลับมาจากทำงานหรอ'' ''ใช่ครับ พี่พสุล่ะครับ'' ''เหมือนกัน'' ไม่มีใครรู้ว่าพสุทำงานอะไร และพสุก็ไม่คิดจะบอกด้วย เพราะกลัวคนในฝูงจะรังเกียจและตราหน้าพสุว่าเป็นกะหรี่ขายตัวแบบที่หลายๆคนทำมา เลิฟยื่นถุงข้าวมาให้ พสุมองอย่างงงๆ ''อะไร'' ''พอดีผมเอาของกลับมาจากร้านได้ เลยเอามาฝากพี่น่ะครับ'' พสุรับมา ''ขอบคุณนะ'' เลิฟจ้องหน้าของพสุ ''พี่ดูเหนื่อยๆนะครับ'' ''อ่า ก็นิดหน่อยแหละ'' ''ขอมือได้มั้ยครับ'' พสยื่นมือไปให้เลิฟ เลิฟกุมมือของพสุเอาไว้ พสุเริ่มรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที เลิฟยิ้มกว้าง ''ไว้คุยกันนะครับพี่ ผมง่วงมากเลย'' ''เอ่อ ได้ๆ'' เลิฟเดินเข้าอพาร์ทเม้นท์ไป พสุมองถุงข้าวในมือแล้วก็ยิ้มอ่อน พสุไม่เคยมีคนคิดถึงแบบนี้มาก่อน แม้แต่พ่อตัวเองยังไม่เคยเลย จริงการรวมฝูงมันอาจจะไม่ได้แย่สักเท่าไหร่ก็ได้ล่ะมั้ง พสุคิด เดินกลับขึ้นไปบนห้อง
ราคาน ''แหม ลูกชายคุณนี่หล่อจริงๆเลยนะครับ'' ''ได้พ่อมาแหละครับ'' ราคานยืนอยู่ข้างๆพ่อในงานเลี้ยงเปิดตัวธุรกิจใหม่ของคนรู้จักพ่อ หลังจากเลิกงานแล้วราคานก็ขอตัวเดินออกมาจากงาน ราคานขับรถเข้ามาที่เซฟเฮาส์ซึ่งเป็นจุดรวมฝูง จอดรถแล้วเดินเข้ามาในบ้าน ถอดชุดสูทที่ใส่มาออกเป็นชุดสบายๆ เริ่มต้นลงมือทำความสะอาดบ้าน เดี๋ยวทุกคนก็จะเข้ามาในชีวิตร่วมกันที่นี่บ่อยๆแล้ว เรื่องการรักษาความสะอาดก็เป็นเรื่องที่สำคัญ ปกติแล้วหน้าที่ดูแลความสะอาดของจุดรวมฝูงจะเป็นของพวกโอเมก้า แต่ราคานไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ คนอื่นทำแบบนั้นไม่ได้แปลว่าราคานต้องทำด้วยสักหน่อย ราคานจะทำสิ่งที่ตัวเองนั้นอยากทำ ทำในสิ่งที่ตัวเองคิด ราคานคิดว่าถ้าทุกคนอยู่ร่วมกันก็ควรจะต้องช่วยกันดูแลรักษา อาจจะไม่ต้องทำเพื่อคนอื่นแต่อย่างน้อยก็ทำเพื่อตัวเอง ใครอยากอยู่ในบ้านที่สกปรกใช่มั้ยล่ะ ราคานกวาดบ้านถูพื้นดูดฝุ่น เดินไปที่หลังบ้าน พรวนดินและรดน้ำต้นไม่ในสวน จริงๆนี่ก็เป็นงานอดิเรกของราคานเหมือนกัน เวลาได้ทำความสะอาดแล้วรู้สึกผ่อนคลายดี โทรศัพท์ของราคานดังขึ้น ราคานเอาขึ้นมากดรับ ''ฮัลโหล'' ''ฮัลโหล มึงอยู่ไหนวะ'' โฬมนั่นเอง ''อยู่บ้านฝูง'' ''ไปทำไรวะ'' ''เอ้า บ้านฝูง จะมาก็มาได้ไม่ใช่หรอวะ'' ''เออๆ ไปแดกเหล้ากัน'' ''มึงก็รู้ว่ากูไม่กิน'' ''พูดผิด ไปเป็นเพื่อนหน่อย'' ''ทำไมต้องให้กูไปด้วยวะ'' ''เอาไปล่อโมเมก้าไง'' ราคานขำ ''ดูก่อนละกัน'' ''ดูก่อนทีไรไม่ไปตลอดอะสัส'' ''เออ เดี๋ยวกูบอก โทรมาหากูอีกทีละกัน'' ''เออ ได้ๆ'' ราคานวางสาย กลับเข้ามานั่งพักในบ้าน มองดูบ้านที่สะอาดเหมือนยังไม่มีคนเข้าใช้ ราคานรู้สึกดีที่มีฝูง เพราะจะได้มีเพื่อนมีคนที่คอยดูแลกันและกัน แถมเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เติบโตในฐานผู้ใหญ่อีกด้วย | 
[คัดลอกลิงก์]
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-2-17 02:37:37
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2022-2-17 02:46:17
เจ้าของ
โพสต์ 2022-2-17 03:44:42
ขอบคุณครับ
โพสต์ 2022-2-17 03:51:43
