แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2021-12-21 09:08
คิม ''คิม คิม ตื่นได้แล้ว.....ไอเหี้ยคิม!'' คิมตื่นขึ้นมาเพราะตกใจเสียงเรียก กอล์ฟปาผ้าเช็ดตัวใส่หน้าของคิม ''กี่โมงละอะ'' คิมถามเสียงงัวเงีย ''ตี4'' ''โอย ปลุกกูมาทำเหี้ยอะไรเนี่ย'' กอล์ฟเอามือดันหัวคิม ''มึงไม่ไปรับปริญญาหรือไง'' คิมเอาผ้าเช็ดตัวออจากหน้า หันมามองหน้ากอล์ฟ ''วันนี้หรอ'' กอล์ฟส่ายหัว ''มึงนี่นะ ไม่มีกูซักคนมึงจะเป็นยังไงวะเนี่ย'' กอล์ฟบ่น คิมขยี้ตาตัวเองให้ตื่น แก๊งสถาปัตย์นั้นเรียนจบปี4กันหมดแล้ว เวลาผ่านมาประมาณ1ปี ทุกคนยังคงติดต่อกันอยู่เหมือนเดิม ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเองกันหมดแล้ว คิมตอนนี้ก็ทำงานเป็นสถาปนิกให้กับบริษัทของตระกูลเดชดำรงค์ของเก้า ขั้นตอนสุดท้ายที่จะเป็นการจบชีวิตมหาลัยจริงๆนั่นก็คือ วันรับปริญญา ซึ่งก็คือวันนี้ มหาลัยของกอล์ฟนั้นเลื่อนวันรับปริญญาออกไป คิมเลยได้รับก่อน ในการรับปริญญานั้นต้องเตรียมตัวหลายอย่างทั้งช่างทำผมแต่หน้า ตากล้อง คนถือของ ซึ่คิมนั้นมีหน้าที่เดียวเลยคือต้องตื่นไปแค่นั้น เพราะกอล์ฟนั้นได้ไปซื้อสั่งตัดชุดครุยไว้ให้คิมแล้ว แต่งหน้าทำผมกอล์ฟก็จะเป็นคนทำให้เพราะกอล์ฟนั้นเป็นนักแสดงต้องแต่งหน้าทำผมเองอยู่ตลอดอยู่แล้ว ส่วนเรื่องตากล้องเก้าก็อาสาจะมาเป็นตากล้องให้เพราะเรื่องถ่ายรูปนี่ต้องให้เก้าจริงๆ เรียกได้ว่าเป็นโชคดีของคิมที่มีแฟนสองคนที่พร้อมจะช่วยทุกอย่าง ''เอ้า ยังนั่งอยู่อีก ไปอาบน้ำ'' กอล์ฟว่า คิมพยักหน้า ลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าเดินเข้าไปอาบน้ำ กอล์ฟเอาเสื้อผ้าและชุดครุยออกมารีดแล้วแขวนไว้ คิมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วนั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง กอล์ฟเดินมาเป่าผมให้แห้ง ''วันนี้เหนื่อยแน่ๆเลย'' คิมบ่น กอล์ฟขำ ''แน่ล่ะ เตรียมตัวรับโทรศัพท์ทั้งวันได้เลยมึง'' ''กูไม่รับเองหรอก'' ''แน่ล่ะ ก็กูนี่แหละต้องเป็นคนคอยรับให้ มึงอะต้องไปอยู่ในหอประชุม'' คิมยิ้ม เอามือกอดเอวกอล์ฟที่กำลังทำผมให้อยู่ ''ขอบคุณนะ'' ''ขอบคุณทำไม ถ้าไม่ให้กูไปช่วยแฟนวันรับปริญญาแล้วจะให้ไปช่วยใคร'' ''หมายถึงทุกเรื่องเลย'' กอล์ฟยิ้ม ''เออ เหมือนกัน'' ถ้าชีวิตของคิมขาดกอล์ฟไปคิมคงจะแย่แน่ๆ ''แล้วพี่เก้าล่ะ'' ''เดี๋ยวเค้ามารับ เห็นบอกว่าเตรียมของอยู่'' คิมพยักหน้า กอล์ฟแต่งหน้าทำผมให้คิมจนเสร็จ จับคิมหันหน้ามามองตรงๆ ''เออ แฟนกูก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย'' กอล์ฟจับหน้าคิมหันไปมา คิมยิ้ม ดึงกอล์ฟเข้ามาจูบ ''ปกติก็หล่ออยู่แล้วปะ'' กอล์ฟยิ้มเขิน เขกหน้าผากคิมเบาๆ ''ยังจะมาเล่นอีก ไปแต่งตัวเร็ว'' ''ครับเมีย'' คิมพูดขำๆ กอล์ฟแต่งตัวให้คิมอย่างเรียบร้อย จับคิมมายืนหน้ากระจก คิมมองตัวเองในชุดครุยแล้วก็รู้สึกใจหาย นี่คิมกำลังจะเรียนจบแล้วจริงๆเหรอ ''เวลาผ่านไปเร็วเนอะ'' กอล์ฟพูด คิมพยักหน้า ''อืม แต่อย่างน้อยก็ได้ทำอะไรที่อยากทำครบอะเนอะ'' ''นั่นสิ เจออะไรตั้งหลายอย่าง'' ทั้งคู่หัวเราะ ''ปะ เดี๋ยวเก้ารอ'' กอล์ฟบอก ''อื้ม'' ทั้งคู่ถือของ ลงมาที่ลานจอดรถ มองหารถของเก้าแล้วเดินไปหา
กอล์ฟ
เก้า เก้าลงมาจากรถ ''โห หล่อเชียว'' ''ฝีมือกอล์ฟเองแหละพี่'' เก้ายื่นมือมาลูบหัวกอล์ฟ ''เก่งมากครับ'' คิมทำหน้ายู่ ''ทำไมต้องแปลกใจกันด้วย ปกติผมก็หล่ออยู่ตลอดนี่'' ''ใช่ มึงหล่อ แต่มึงซกมกไง'' ''ไอสัส'' กอล์ฟกับเก้าหัวเราะ ''ปะ รีบไปกันเถอะ'' เก้าบอก ช่วยถือของไปไว้ที่กระโปรงหลัง ''เดี๋ยวพวกของขวัญดอกไม้พี่ถือให้เอง พี่เอากระเป๋าใบใหญ่มาด้วย'' ''แล้วพี่ลางานมาได้หรอ'' ''ได้ครับ พี่ก้บอกพ่อไปแล้วพ่อบอกให้พี่มา จริงๆเค้าจะมากันด้วยแต่ติดงาน อีกอย่างงานแฟนพี่ก็ต้องมามั้ย คิมก็ไปงานพี่นี่'' เก้าบอกยิ้ม ''ค่อยคุยกันบนรถดีกว่า ไปกันเถอะ'' ทุกคนขึ้นไปบนรถเก้า เก้าขับไปยังสถานที่รับปริญญา รถจอดเรียงกันเต็มไปหมด เก้าพยายามขับหาที่จอดรถจนได้ ''ต้องไปทำอะไรบ้างนะ'' เก้าถาม ''ลงทะเบียนมั้ง'' ''แล้วจุดลงทะเบียนดูยังว่าอยู่ตรงไหน'' คิมส่ายหัว ''ผมดูมาแล้วพี่'' กอล์ฟตอบ ''ตกลงนี่งานใครเนี่ย'' ''โห่พี่ ก็ผมไม่รู้นี่'' คิมทำหน้างอน เก้าหัวเราะ ''งั้นตัวเล็กพาคิมไปจัดการอะไรต่างๆให้เรียบร้อยนะ พี่จะเตรียมกล้อง เดี๋ยวพี่โทรหา'' ''โอเคครับพี่เก้า'' กอล์ฟพาคิมไปลงทะเบียนจัดการเรื่องต่างๆให้เรียบร้อย ส่วนเก้าก็เอากล้องและขากล้องออกมาเพื่อไปเตรียมตัวอยู่ตรงจุดที่ต้องถ่ายรูป เก้าถือกระเป๋ากล้องเดินไปตรงจุดที่ได้มาดูไว้เมื่อวาน ตั้งหลักอยู่ตรงนั้น สักพักกอล์ฟก็เดินกลับมาหาเก้า ''เรียบร้อยมั้ยครับตัวเล็ก'' ''เรียบร้อยครับ ที่เหลือมันก็แค่ฟังแล้วทำตามเค้า เดี๋ยวพวกเพื่อนๆมันก็มาสมทบเองแหละ'' ''โอเค นั่งก่อน'' กอล์ฟนั่งลง ''มุมนี้ชัดอยู่นะพี่'' ''อื้ม พี่มาจองไว้ตั้งแต่เมื่อวาน'' ''เร็วเนอะพี่ เรียนจบกันหมดละ'' ''นั่นดิ'' เก้าขำ ''เราคบกันจนเรียนจบเลยเนอะ'' ''เราจะคบกันไปจนแก่เลยต่างหาก'' เก้าบอกยิ้ม ทั้งคู่นั่งกินข้าวที่กอล์ฟทำมาไว้ มีตากล้องอยู่ตรงนี้หลายคนซึ่งถูกจ้างมาถ่ายรูป ทั้งกลุ่มก็จ้างมากันหมดมีแต่คิมที่มีแฟนมาถ่ายให้ฟรี กอล์ฟเอาโทรศัพท์ขึ้นมาลงสตอรี่ 'วันนี้ขออยู่กับแฟนนะครับ' เพือบอกพวกแฟนคลับที่มารอถ่ายรูปกอล์ฟที่นี่ คิมนั่งรออยู่ในหอประชุม ทุกคนในกลุ่มเข้ามาข้างในกันหมดแล้ว แต่นั่งไกลกัน มีแค่ปอนด์กับกราฟที่นั่งด้วยกันเพราะรหัสติดกัน ทั้งหมดนั่งฟังผู้บรรยายอธิบายถึงระเบียบการต่างๆของวันนี้ ''เราจะจบจริงๆแล้วสินะ'' ปอนดพูด กราฟยิ้ม ''อื้ม จบจริงๆแล้ว'' ''แล้วกับปุณช่วงนี้เป็นไงบ้าง'' ''ก็ดีเหมือนเดิม ตอนนี้ปุณกำลังทำเรื่องไปเรียนต่อปริญญาที่ต่างประเทศด้วย'' ''หรอ แล้วมึงล่ะ'' ''ก็ไปด้วยกันไง'' ''ดีจังวะ'' ''แล้วน้องฮาร์ทมึงล่ะ'' ''อยู่ข้างนอก กูเป็นห่วงอยู่เนี่ย แต่น้องบอกว่านั่งอยู่กับเพื่อน'' ''เลิกคุยแล้วฟังก่อนดีกว่า เดี๋ยวงง กูยิ่งเหม่อง่ายอยู่'' ''เออ ก็จริง'' ปอนด์หัวเราะเบาๆ การดำเนินงานเป็นไปเรื่อย เริ่มทำพิธีต่างๆตามกำหนดการ เสร็จแล้วก็ถึงพิธีรับ พวกตากล้องรวมถึงเก้าต่างรอจับภาพความประทับใจนี้อย่างใจจดใจจ่อ ตอนนี้คนเต็มไปหมดทั้งครอบครัวญาติพี่น้อง เพื่อน รุ่นพี่รุ่นน้องต่างมาร่วมยินดีรอถ่ายรูปและให้ของขวัญในวันนี้ คณะสถาปัตย์นั้นรับรอบเช้า งานจึงเสร็จประมาณ11โมงกว่าๆ ญาติพี่น้องเพื่อนแฟนต่างยืนรอรับคนของตัวเองกัน คิมเดินออกมาหน้าหอประชุม รอให้เพื่อนๆเดินออกมารวมกันจนครบ ''เดี๋ยวสักบ่ายสามมาเจอกันที่หน้าตึก4นะ ตอนนี้แยกไปถ่ายของตัวเองกันก่อน'' คิมบอก ทุกคนเห็นด้วยแล้วเดินแยกกันไปหาคนที่รอตัวเองอยู่ คิมเดินกลับมาหากอล์ฟกับเก้าที่นั่งรออยู่ ''หล่อมากเลย'' เก้าชม คิมยิ้ม ''ไปถ่ายรูปกันเถอะ'' คิมพยักหน้า ทั้งสามเดินไปที่ถ่ายรูป มีรุ่นน้องเอาของขวัญมาให้คิมแล้วขอถ่ายรูปด้วยหลายคน คิมเองก็ค่อนข้างดังในมออยู่เหมือนกัน พี่เก้าคอยเป็นคนรับของขวัญมาใส่ถุงแล้วถือไว้ให้คิม ''หวัดดีลูก'' คิมหันไปก็เห็นว่าเป็นพ่อและแม่ของเก้า ''สวัสดีครับ'' คิมรีบยกมือไหว้ ''เรียนจบซักทีนะเรา'' ''ครับพ่อ'' ครอบครัวของเก้านั้นรักคิมและกอล์ฟเหมือนกับลูกของตัวเอง คอยช่วยเหลือเรื่องต่างๆอยู่เสมอ ทั้งหมดถ่ายรูปร่วมกัน ''พ่อกับแม่แวะมาแค่นี้แหละ เดี๋ยวต้องไปทำงานต่อ เดี๋ยวกลับไปกินข้าวที่บ้านด้วยล่ะ'' ''ได้ครับ'' พ่อกับแม่เก้ากลับไป ''มาถ่ายรูปด้วยกันมา'' เก้าเอาขาตั้งกล้องมาตั้ง ทั้งสามคนยืนเรียงกัน ''เอานะ'' เก้านับแล้วกดรีโมทให้กล้องถ่าย เก้ากับกอล์ฟหอมแก้มคิมคนละข้าง คิมยิ้มเขิน ''ไม่คิดเลยเนอะว่าเาสามคนจะคบกันยันเรียนจบได้'' คิมพูด ''ตอนแรกก็มีลังเลแหละ แต่หลังจากนั้นก็มั่นใจขึ้นว่าคงไม่เลิกกันง่ายๆ'' กอล์ฟบอก ''พี่คิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเราสามคนจะรักกันได้'' เก้ายิ้ม เดินมากอดทั้งคู่ไว้ ''เมื่อไหร่เราสองคนจะมีลูกให้พี่น้า'' ''จะบ้าหรอพี่'' ''แตกในบ่อยๆมันต้องได้บ้างแหละ'' ''ทะลึ่ง'' ทั้งสามคนหัวเราะกันอย่างมีความสุข คิมนั่งพักอยู่ที่โต๊ะรอกอล์ฟกับเก้าที่ออกไปซื้ออะไรให้คิมกิน มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหาคิม ''ขอโทษนะครับ'' คิมเงยหน้ามามอง ''ครับ'' ''พี่คิมใช่มั้ยครับ'' ''ใช่ครับ'' ''คือ พี่หนึ่งอยู่ไหนหรอครับ'' ''หนึ่งมันแยกออกไปแล้วอะ พี่ก็ไม่รู้มันไปไหน น้องรู้จักกับมันหรอ'' ''ครับ'' ''พี่คือกลุ่มเพื่อนพี่หนึ่งใช่มั้ยครับ'' คิมพยักหน้า ''พี่ช่วยอะไรผมหน่อยได้มั้ยครับ'' คิมทำหน้างง ''อะไรหรอ'' คิมรับฟังสิงที่น้องผู้ชายคนนั้นเล่าแล้วก็ยิ้มออกมา ''ได้ พี่จะช่วยเอง'' ''ขอบคุณมากเลยครับ'' คิมเอาโทรศัพท์ออกาโทรไปหาเพื่อนๆทีละคนเพื่อบอกแผนการ
ปุณ
กราฟ กราฟกับปุณเดินมาที่สวนข้างหลัง ''หันมายิ้มนะ 1 2 3'' กราฟถ่ายรูปให้กับปุณ กราฟเป็นคนที่ชอบถ่ายรูปอยู่แล้ว รวมถึงปุณที่ก็ชอบถ่ายรูปและให้กราฟสอนอยู่เรื่อยๆเลยไม่ได้จ้างตากล้อง แต่จะมาถ่ายกันเอง ปุณเดินมาดูรูป ''หล่อเชียว'' กราฟชม ปุณยิ้ม ''มา เราถ่ายให้กราฟบ้าง'' ''โอเค'' กราฟเดินไปยืน ปุณยกกล้องขึ้นมากดถ่ายให้กราฟ ตอนนี้กราฟและปุณก็คบกันมาได้จะสามปีแล้ว ชีวิตคู่ของทั้งคู่เป็นไปได้ด้วยดี กราฟทำงานเป็นสถาปนิกบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ส่วนปุณนั้นกำลังจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ซึ่งกราฟก็จะไปด้วยเนื่องจากงานของกราฟนั้นไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัทมาก ถ้าต้องเข้าก็จะบินกลับมาไทย ''เร็วมากเลยเนอะ'' กราฟพูด มองดูรูปของตัวเองและปุณในชุดครุย ปุณเดินมาหากราฟ ''อืม นั่นสิ'' ''ได้อะไรตั้งหลายอย่างแน่ะ'' ''ใช่'' ''ได้ทั้งเพื่อนที่ดี แถมยังได้แฟนที่ดีอีกด้วย'' กราฟดึงปุณเข้าไปโอบไหล่ไว้ ปุณยิ้ม กราฟมองขึ้นไปบนฟ้า ''วันนี้ฟ้าสวยดีจัง ไม่ค่อยได้เหม่อมองท้องฟ้ามาสักพักละ'' ''เพราะยามันช่วยหรือเปล่าเลยไม่เหม่อ'' กราฟหันมามองปุณ ''ไม่หรอก เพราะปุณนั่นแหละ'' ปุณทำหน้างง ''เราหรอ'' ''เพราะปุณสวยน่ามองกว่าท้องฟ้าไง'' ปุณเขิน ''เลี่ยน'' ''เลี่ยนตรงไหน เราพูดจริงๆ'' กราฟหัวเราะ เดินเข้ามาเอามือวางบนไหล่ของปุณ ''ขอบคุณนะ ที่คอยดูแลเราอยู่ตลอด'' กราฟบอก ''ขอบคุณเหมือนกัน'' ''ขอบคุณเราเรื่องอะไรหรอ'' ''ขอบคุณที่เข้ามาทำให้เรารู้สึกว่า ชีวิตของเรามันคุ้มค่า ถ้าไม่มีกราฟเราคงจะยังกดดันตัวเองอยู่ ไม่เป็นตัวเองขนาดนี้'' กราฟยิ้ม เดินเอากล้องไปวางบนโต๊ะ กดตั้งเวลาแล้วรีบเดินกลับมา ''รักนะครับ'' ปุณยิ้ม ''รักเหมือนกัน'' กราฟดึงปุณเข้าไปจูบพอดีกับจังหวะที่กล้องกดถ่าย คนแถวนั้นต่างหันมามองทั้งคู่แล้วยิ้มเขินกันใหญ่ ปุณดันกราฟออก ''คนมองหมดแล้ว'' ''ไม่เห็นเป็นไรเลย'' กราฟยิ้ม กราฟรู้สึกดีมากที่ได้อยู่กับปุณในทุกช่วงเวลาชีวิตของตัวเอง ผ่านทุกข์ผ่านสุขด้วยกันมาตลอด ''เดี๋ยวรอไปถ่ายรวมกับคนอื่นเนอะ'' ''อื้ม''
สายฟ้า สายฟ้ามาถ่ายรูปกับตากล้องที่จ้างมา วันนี้พ่อแม่สายฟ้าก็มาไม่ได้เพราะอยู่ต่างประเทศอีกเหมือนเคย ซึ่งสายฟ้าก็ชินแล้วเพราะไม่ว่างานอะไรของสายฟ้าพ่อแม่ก็ไม่เคยมาได้เลย ''พี่สายครับ ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ'' ''ได้สิครับ'' สายฟ้านั้นเป็นคนดังเพราะมีดีกรีเป็นถึงเดือนมหาลัยในรุ่นของตัวเอง ได้รับของขวัญและดอกไม้มากมาย มีคนมาต่อแถวรอถ่ายรูปหลายคน นอกจากตากล้องแล้ววันนี้สายฟ้าก็มาคนเดียว เพราะเฟยบอกว่าติดงาน ตอนนี้สายฟ้าทำงานบริษัทในไทยของที่บ้าน ส่วนเฟยก็ขยายกิจการร้านกาแฟออกไปอีกสองสาขา คนเริ่มซาลงสายฟ้าเลยมานั่งเก็บของใส่ขวัญใส่ถุง ''ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยครับ'' สายฟ้าเงยหน้าขึ้นไป
เฟย ''อ้าวพี่'' เฟยส่งยิ้มมาให้ ถือถุงอาหารมาด้วย ''หิวมั้ย'' เฟยนั่งลงข้างๆสายฟ้า ''ไหนพี่บอกติดงานไง'' ''ก็ติดงานไง แต่ขอเค้าออกมาก่อน'' สายฟ้ายิ้ม ''ผมก็นึกว่าพี่จะไม่มาแล้ว'' เฟยยื่นมือมาลูบหัวสายฟ้าเบาๆ ''พี่จะไม่มาได้ไงล่ะ ต่อให้ติดอะไรพี่ก็ต้องมาให้ได้อยู่แล้ว'' สายฟ้ายิ้มดีใจ เฟยเปิดกระเป๋าเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อให้สายฟ้า ''วันนี้หล่อจัง'' ''ผมก็หล่อทุกวันนั่นแหละ'' ''ครับๆ พ่อคนหล่อ'' สายฟ้าหัวเราะ ''เออ นี่'' เฟยเปิดกระเป๋าแล้วหยิบแก้วใบหนึ่งส่งให้สายฟ้า สายฟ้ารับมาดูก็เห็นว่าเป็นแก้วของร้านเฟย ซึ่งร้านกาแฟของเฟยนั้นจะใช้แก้วสั่งทำที่ไม่เหมือนที่อื่นและเป็นเอกลักษณ์ ลายน่ารักๆอย่างใบไม้ หัวใจ ต่างๆอยู่ข้างหน้า ''พี่ให้ของขวัญผมเป็นแก้วจากที่ร้านเนี่ยนะ'' ''พลิกดูอีกด้านสิ'' สายฟ้าพลิกดูก็เห็นว่าลายบนแก้วเป็นรูปสายฟ้าอันเล็กๆ ''ร้านพี่มีลายนี้ด้วยหรอ'' ''ไม่มีหรอก แต่ต่อไปนี้จะมีแล้ว รู้มั้ยว่าความหมายของมันคืออะไร'' สายฟ้าส่ายหัว ''แก้วนี้คือแก้วที่พี่ออกแบบและสั่งทำเอง มันมีความมหมายของพี่มากเพราะร้านนี้คือชีวิตของพี่ ทุกอย่างพี่ทำเองหมด แต่ตอนนี้ในชีวิตพี่ไม่ได้มีแค่พี่แล้ว มันมีสายฟ้าอยู่ด้วย พี่เลยอยากจะเพิ่มลายนี้เข้าไปในแก้วของร้านพี่'' สายฟ้าได้ฟังแล้วก็หัวใจพองโตไปหมด เฟยมองหน้าายฟ้าแล้วขำออกมา ''อะไร จะร้องไห้หรอ'' ''บ้าหรอ ไม่ร้องหรอก'' สายฟ้าเอามือดึงเฟยเข้าไปกอด เฟยกอดตอบสายฟ้า เอามือลูบหัวสายฟ้าเบาๆ ''ผมจะขยันทำงานนะ แล้วจะไปซื้อบ้านอยู่ด้วยกันอย่างที่พี่อยากได้'' เฟยแอบยิ้ม สายฟ้ายังไม่รู้ว่าเฟยนั้นจัดการเรื่องนั้นเรียบร้อยไปแล้ว ''แล้วพี่หาผมเจอได้ไง'' ''ก็เดินตามหานี่แหละ เห็นคนเยอะเลยเดินมาดู เหนื่อยชิบหาย'' ''ก็อายุเยอะแล้วอะเนอะ ผมไม่น่าให้พี่เดินเยอะเลย'' ''เดี๋ยวเหอะ'' สายฟ้าหัวเราะ ดึงเฟยเข้าไปจูบเบาๆ ''ผมรักพี่นะ'' ''รักคนเดียวหรือเปล่า'' ''โห่ ผมจะซึ้งเนี่ย'' เฟยหัวเราะ ''รักเหมือนกันครับ'' เฟยอยู่คอยช่วยสายฟ้าเก็บของขวัญและดอกไม้ที่มีคนเอามาให้
เป้ เป้เดินมองหาธันวาแต่ก็หาไม่เจอ เป้เอาโทรศัพท์ออกมากดโทรออกไปหาธันวา รอสักพักธันวาก็รับ ''ฮัลโหลครับพี่เป้'' ''ออกมาละนะ อยู่ไหนอะ'' ''แปปนะครับ ผมกำลังไป'' ''โอเค พี่รออยู่หน้าตึก4นะ'' ''โอเคครับ'' ธันวาวางสายไป เป้เดินกลับมาที่โต๊ะที่พ่อกับแม่นั่งอยู่ ''เรียนจบซักทีนะเนี่ย'' แม่เป้พูด ''นึกว่าจะเที่ยวจนเมาเละเรียนไม่จบแล้วนะเนี่ย'' พ่อแซว ''โห่พ่อ เป้ก็ไม่ได้เละขนาดนั้นปะ'' แม่หัวเราะ ''แล้วแฟนเราล่ะ เมื่อไหร่แม่จะได้เจอเนี่ย'' พ่อกับแม่ของเป้ปกติจะอยู่ต่างจังหวัดตลอด แต่วันนี้มากรุงเทพเพื่อมางานเป้ เป้เองก็ทำงานของที่บ้านเหมือนกัน เรื่องที่เป้คบกับธันวานั้นพ่อกับแม่ก็รู้ดี แต่ก็ยังไม่เคยเจอกัน ตอนนี้ธันวาก็เตรียมตัวรอเปิดเทอมของมหาลัยอยู่ แต่เริ่มการสอบเข้าต่างๆไปแล้ว เป้นั่งรอธันวาอยู่กับพ่อแม่ โทรศัพท์ของเป้ดังขึ้นมา ''ฮัลโหล'' ''ฮัลโหล อยู่ในแล้ว'' ''กำลังเดินไปแล้วนะครับ ผมกลัวจัง'' ''กลัวอะไร'' ''ก็พ่อแม่พี่มาด้วยนี่ครับ'' ''ไม่ต้องกลัว พ่อแม่พี่เค้าอยากเจอธันนะ'' ธันวาถอนหายใจเพราะความกังวล ''ครับพี่เป้ ผมกำลังเดินไป'' ''โอเค'' เป้วางสาย สักพักเป้ก็มองเห็นหัวของธันวาสูงพ้นคนอื่นมาแต่ไกล ธันวายิ้มให้ เป้โบกมือเรียก
ธันวา ธันวาเดินมาหาเป้พร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ ยื่นให้เป้ คนแถวนั้นต่างมองมา เด็กตัวสูงกำลังยื่นช่อดอกไม้ให้กับรุ่นพี่มหาลัยตัวเล็ก เป็นภาพที่น่ารักมาจริงๆ เป้เขิน ''อะไร ที่หายไปคือไปซื้อดอกไม้หรอ'' ''เค้าเอามาส่งช้าน่ะครับ'' ธันวาเกาหัวเขินๆ ''ปะ พ่อแม่พี่รอ'' เป้พาธันวาเดินไปที่โต๊ะ ธันวายกมือสวัสดีพ่อแม่เป้ ''สวัสดีครับ'' ''สวัสดีลูก โห แม่เคยเห็นแต่ในรูป ตัวจริงสูงกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย'' ''หรอครับ'' ธันวาหัวเราะเขินๆ ''ไอเป้มันไปหลอกหนูมาหรอ'' พ่อถาม ''พ่อ!'' พ่อแม่และธันวาหัวเราะ พ่อแม่เป้นั้นใจดีมากจนธันวาเริ่มทำตัวสบายๆได้มากขึ้น เป้มองธันวาที่ดูเข้าได้กับครอบครัวของตัวเองแล้วยิ้มออกมา สักพักพ่อกับแม่ของเป้ก็ขอตัวกลับเพราะต้องกลับไปทำงานต่อ ''งั้นพ่อแม่กลับแล้วนะลูก'' ''ครับ กลับกันดีๆนะครับ'' ''ว่างๆก็กลับลงไปหาบ้างล่ะ พาหนูธันมาด้วยก็ได้'' ''ครับแม่ ไว้เป้จะพาน้องไป'' ธันวาพยักหน้ายิ้มๆ ทั้งสองบอกลาพ่อแม่ของเป้ เป้หันมาหาธันวา ''เห็นมั้ย พี่บอกแล้วว่าไม่เห็นต้องกลัวเลย'' ''ผมคงคิดมากไปเองแหละครับ ก็ไปเจอพ่อแม่แฟนทั้งทีนี่นา'' เป้เขินนิดหน่อยเวลาที่ธันวาเรียกแฟน ''แล้วทุกอย่างเรื่องเรียนโอเคดีมั้ย'' ''โอเคครับ ก็เดี๋ยวพอจบม.6 รออีกนิดหน่อย แล้วมหาลัยก็เปิด'' เป้พยักหน้า เป้เขย่งตัวยื่นมือไปลูบหัวธันวา ''จะเป็นเด็กมหาลัยละนะ'' ธันวายิ้ม ''ผมอยากเรียนกับพี่จัง'' ''ก็เกิดช้าเองทำไมล่ะ'' ธันวาขำ กอดเอวเป้เข้ามา ''วันนี้พี่เป้หล่อมากเลยครับ'' เป้ยิ้ม ดึงธันวาเข้ามาจูบ ธันวาก็จูบตอบ ช่างถ่ายภาพของเป้กดถ่ายรูปนั้นไว้
ปอนด์
ฮาร์ท ปอนด์รีบเดินออกมาข้างนอก คนนั้นเยอะมาก ปอนด์มองหาฮาร์ทไม่เจอ ปอนด์เอาโทรศัพท์ออกมาโทรไปหาฮาร์ท ''ฮัลโหล หนูอยู่ไหนครับ'' ''ผมอยู่ใกล้กับลานจอดรถอะครับ'' ''เดี๋ยวพี่เดินไปหานะครับ อย่าไปไหนล่ะ'' ''ได้ครับ'' ปอนด์เดินฝ่าฝูงคนออกไป ฮาร์ทนั่งรอปอนด์อยู่ที่โต๊ะใกล้ๆลานจอดรถ ฮาร์ทหันมาเห็นปอนด์แล้วส่งยิ้มหวานมาให้ ''มารอนานยังครับเนี่ย'' ''ไม่นานหรอกครับ พี่ปอนด์ได้กินอะไรมั้ยเมื่อเช้า'' ''ยังเลย พี่รีบออกมา'' ''ฮาร์ททำข้าวมาให้ด้วย'' ปอนด์ยิ้ม นั่งลงที่โต๊ะ ฮาร์ทเอาแซนด์วิชออกมาส่งให้ปอนด์ ปอนด์รับมา 'ขอบคุณมากครับ''' ตั้งแต่ที่ทั้งคู่เริ่มคบกันมาจนถึงตอนนี้ ปอนด์มีความสุขดีมาก ฮาร์ทยังคงน่ารักอย่างสม่ำเสมอ ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหนปอนด์ก็ไม่เคยมองว่าฮาร์ทน่ารักน้อยลงเลย ปอนด์เองก็ยังดูแลฮาร์ทอย่างดีเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง ฮาร์ทนั่งจ้องหน้าของปอนด์ ปอนด์ยิ้ม ''พี่กินเลอะหรอ'' ''เปล่าครับ แค่วันนี้พี่หมีเท่ห์มากๆเลย'' ปอนด์ยิ้ม ยื่นมือไปลูบหัวของฮาร์ทอย่างเอ็นดู ''มันก็แ่ชุดครุยธรรมดาเอง'' ''เพราะพี่ใส่มันเลยเป้นชุดครุยที่เท่ที่สุดไงครับ'' ปอนด์ยิ้มกว้าง ''ปากหวานจังเลยนะวันนี้'' ปอนด์หยิกแก้มฮาร์ทเบาๆ ''พี่รอดูวันที่หนูใส่อยู่นะ'' ฮาร์ทยิ้ม ''อีกตั้งนานแน่ะ'' ''พี่รอได้'' ตากล้องเดินมา ''จะถ่ายด้วยกันหน่อยมั้ยครับ'' ''อื้ม ครับ ถ่ายๆ หนู มาถ่ายรูปกัน'' ''ครับ'' ปอนด์เอามือโอบไหล่ฮาร์ท ตากล้องกดถ่ายไปเรื่อย ปอนด์อุ้มฮาร์ทขึ้นมาแล้วมองหน้าของฮาร์ท ผู้คนแถวนั้นต่างหันมามองภาพอันน่ารักนี้ ฮาร์ทเขินไปหมด ''พี่ปอนด์ครับ คนเยอะนะ'' ปอนด์ยิ้ม ''พี่รักหนูนะครับ อยู่กับพี่ไปนานๆนะ'' ฮาร์ทยิ้ม ''ผมก็รักพี่ครับ พี่หมีของผม'' ปอนด์ดึงฮาร์ทเข้ามาจูบโดยที่ยังอุ้มอยู่ คนแถวนั้นต่างเขินไปตามๆกัน มีคนเดินเข้ามาสะกิดไหล่ของปอนด์ ''พี่'' ปอนด์หันไป ''เอ้า เปา มาไงวะเนี่ย'' ทั้งคู่กอดกัน ''ก็มบอกละไงว่าจะมาตอนที่พี่จบ'' ''จะมาเรียนที่นี่แล้วหรอ'' ''อื้ม รอเปิดเทอมไง'' เปาหันมามองฮาร์ท ''นี่ใครอะ'' ''แฟนพี่'' ฮาร์ทยิ้มให้ ''หนู นี่น้องชายพี่ชื่อเปาครับ เปา นี่ฮาร์ท'' เปายกมือสวัสดีฮาร์ท ''สวัสดีครับพี่ฮาร์ท'' ''สวัสดีครับ'' ''โหพี่ ไม่เบาเลยว่ะ ไม่เจอกันนานมีแฟนน่ารักขนาดนี้แล้ว'' ''พอเลย อย่าชมเยอะ'' ''ทำไม กับน้องชายก็หึงหรอ'' ''กูหึงหมดนั่นแหละ'' ปอนด์คว้าฮาร์ทมากอดเอวไว้ ฮาร์ทเขิน เปากลอกตามองบน ''แล้วพ่อแม่ไม่มาหรอพี่'' ปอนด์ส่ายหัว ''เค้าไม่เคยมาหรอก ก็รู้นี่'' ''นั่นสิเนอะ'' ''แล้วตกลงเรียนคณะอะไรเนี่ย'' ''แพทย์'' ปอนด์ทำหน้าประหลาดใจ ''หน้าอย่างนี้เรียนแพทย์หรอ'' ''เอ้าพี่ พูดหมาๆหรอ ผมฉลาดนะเว้ย'' ปอนด์หัวเราะ ''แล้วเดี๋ยวไปไหนต่อ'' ''คงกลับบ้านแหละพี่'' ''เฮ้ย ไปคอนโดพี่ก่อน กินข้าวกัน'' ''ก็ได้พี่ แล้วจะกลับตอนไหน'' ''เดี๋ยวพี่ไปรวมกับเพื่อนอีกรอบอะ น่าจะกลับเย็นๆ'' ''ได้ๆ'' โทรศัพท์ของปอนด์ดังขึ้น ปอนด์กดรับ ''ว่าไงมึง'' ''เตรียมได้แล้วนะ จะเริ่มแผนแล้ว'' คิมนั่นเอง ''เออ ได้ๆ'' ปอนด์วางสาย ''ปะ ไปกันเถอะ ต้องไปรวมแล้ว'' ปอนด์บอก เปาช่วยถือของกับฮาร์ทแล้วเดินตามปอนด์ไป
หนึ่ง ตอนนี้หนึ่งทำงานเป็นนายแบบอิสระ ถ่ายแบบชุดชั้นในและถ่ายแบบนู้ด มีรายได้หลักจากคลับใต้ดินที่ไปทำทีก็เป็นแสน แถมครอบครัวของหนึ่งก็มีฐานะอยู๋แล้ว ทำให้หนึ่งไม่ขัดสนเรืองการเงิน หนึ่งเองก็ฮอตมากเช่นเดียวกัน มีรุ่นน้องหลายคนเอาดอกไม้และของขวัญมาให้หนึ่ง พ่อของหนึ่งไม่ได้มางานเพราะติดงาน ''พี่'' ''เอ้า มึงมาด้วยหรอ'' สิบเดินมาหาหนึ่ง สิบคือน้องชายของหนึ่งที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่แพทย์ปี3 ''ไม่มาได้ไงล่ะพี่ ถามไรแปลกๆ'' ''ก็เห็นตั้งแต่มาเรียนนี่ยังไม่เคยเจอกันในมอเลย'' ''เรียนแพทย์มันยุ่งนะเว้ย'' หนึ่งขำ สิบยื่นดอกไม้มาให้ ''แตงกิ้ว'' หนึ่งรับมา ''แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง โอเคขึ้นยัง'' ''ก็โอเคละพี่ ก็ไม่ได้เลิกแย่เท่าไหร่ คุยกันรู้เรื่องดี'' ''ขนาดเศร้าที่เลิกกับแฟนยังมาหาพี่ชายอีก'' ''น้องที่ดีใช่ปะล่ะ'' สิบหัวเราะ ''เดี๋ยวผมไปละนะพี่ มีธุระต่ออะ'' ''เออ เจอกัน'' สิบเดินแยกออกไป คิมเดินมาพอดี ''ว่าไงมึง'' ''พี่เก้ากับกอล์ฟอะ'' ''ไปรอที่จุดนัดเราแล้ว มึงล่ะ ใครมาบ้าง'' ''ไม่มีอะดิ เมื่อกี๊มีน้องชายมาหา'' หนึ่งมองไปรอบๆตัวที่มีแฟนมาหากันหมด ''อิจฉาว่ะ'' ''แล้วทำไมมึงไม่มีบ้างล่ะ'' ''ก็คนอย่างกูมันไม่เหมาะที่จะมีแฟนนี่หว่า'' คิมหัวเราะส่ายหัว ''มึงไม่ได้ไม่เหมาะที่จะมีแฟนหรอก มึงกลัวมึงไม่เหมาะสมกับเค้า เลยอ้างว่ามึงไม่เหมาะจะมีแฟน'' คิมเอามือแตะบ่าของหนึ่ง ''กูเคยบอกมึงไปแล้ว แต่กูจะบอกมึงอีก คนทุกคนสมควรที่จะได้รับความรักดีๆ รวมถึงมึงด้วยหนึ่ง ถึงมึงจะบ้าเย็ด แรด ร่าน แต่มันไม่ใชทุกอย่างของมึงใช่มั้ย มึงยังมีด้านอื่นอีกตั้งเยอะแยะ'' ''หรอ'' ''ไม่รู้ คิดเอง'' คิมยิ้ม ''ปิดกั้นตัวเองมาจนเรียนจบแล้วนะมึง'' หนึ่งถอนหายใจ ''กูกลัวไปทำให้ใครเสียใจอะ กูเย็ดไปเรื่อยแบบนี้มันสบายใจกว่า'' ''แล้วคนที่รับเรื่องที่มึงเย็ดไปเรื่อยได้ล่ะ มึงไปลองให้โอกาสเค้าหน่อยหรอ'' ''เค้าดีไปสำหรับกู'' ''แต่สำหรับเค้ามึงดีที่สุดแล้วหนึ่ง'' คิมยิ้มให้ เอามือตบบ่า ''ปะมึง ไปถ่ายรูปรวมกัน คนอื่นน่าจะรอแล้วแหละ'' ''เออ ไปๆ'' หนึ่งถือถุงใบใหญ่ของตัวเองแล้วไปรวมกับเพื่อนที่หน้าตึกที่นัดกันไว้ พอมาถึงกลับไม่มีคนอยู่เลย ''เอ้า แล้วคนอื่นอะ'' ''เดี๋ยวมา มึงยืนตรงนี้นะ เอาของมึงมา'' คิมรับถุงไปจากหนึ่ง ''เออ'' หนึ่งตอบ บริเวณนี้โล่งมากไม่มีคนเดินผ่านเลย อยู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินถือลูกโป่งสีฟ้ามาหาหนึ่ง ''สวัสดีครับพี่หนึ่ง'' หนึ่งนั้นคุ้นหน้าแต่ก็จำไม่ได้ ''สวัสดีครับ ใครหรอ'' ''เราเคยสนุกกันหลังแทงก์น้ำไงครับ'' หนึ่งเริ่มจำได้แต่ก็จำชื่อไม่ได้อยู่ดี ''อ๋อ'' หนึ่งรับลูกโป่งมา ผู้ชายคนนั้นเดินไปทันที แล้วก็มีอีกคนเดินมาอีก ถือลูกโป่งสีฟ้ามาด้วยเหมือนกัน ทุกคนต่างบอกเหมือนกันหมดว่าเคยเย็ดกับหนึ่งมาแล้ว ''เอ้า ใครเคยได้กับพี่หนึ่งมาเอาลูกโป่งที่นี่แล้วเอาไปให้ฉลองที่พี่หนึ่งเรียนจบเลยครับ!'' ''ไอเหี้ยคิม!'' หนึ่งตะโกนด่า เพื่อนเล่นเหี้ยอะไรกันอีกเนี่ย หนึ่งคิด มีคนเดินเอาลูกโป่งมาให้หนึ่งเรื่อยๆจนตอนนี้หนึ่งถือลูกโป่งอยู่เต็มมือจนเหมือนคนขายลูกโป่งในงานวัด ผู้ชายคนหนึ่งที่คุ้นกันดีเดินเข้ามา
ทอมมี่ ''คอนแกรดครับพี่หนึ่ง'' ทอมมี่เดินถือลูกโป่งมา ''เอากับเค้าด้วยหรอเราอะ แล้วมาไม่เห็นบอก'' ''ก็อยากจะให้พี่เซอไพร้ส์นี่ครับ'' หนึ่งสงสัยว่านี่คือแผนของทอมมี่หรือเปล่า ''พี่จบแล้ว เหลือแต่ผมแล้วสินะ'' ''จะไม่มีเพื่อนในมอเลยหรือไง'' ''มีแต่คู่เย็ดนี่สิ'' หนึ่งขำ ทอมมี่มองไปที่ลูกโป่งในมือของหนึ่ง ''นี่จนาดแค่ในมอนะ แถมยังไม่ครบด้วย'' ''เท่อะดิ'' ''สุดยอด'' ทั้งคู่หัวเราะกัน ทอมมี่เดินเข้ามาใกล้หนึ่ง โน้มตัวลงมาแล้วดึงหน้าหนึ่งเข้าไปจูบเบาๆ หนึ่งก็จูบตอบ ''ต่อไปผมคงเหงาแน่เลย'' ''ทำไมล่ะ'' ''ก็ผมจะไม่ได้เย็ดพี่แล้ว คงเหงาควยตายเลย'' หนึ่งทำหน้างง ''ทำไมเราจะไม่ได้เย็ดกันอีกแล้วล่ะ'' ''พี่จำที่เราตกลงกันไว้ไม่ได้หรอ'' ''ตกลงว่าอะไร'' ''ว่าผมจะไม่มีเลิกกวนพี่ และเราจะยังเป็นคู่ประจำกันต่อไปเรื่อยๆ'' ''อ่าฮะ'' ''แต่ถ้พี่มีแฟนแล้ว ผมก็จะหยุดเย็ดกับพี่ถ้าแฟนพี่ไม่โอเค'' หนึ่งงงไปหมด ''แต่พี่ไม่มีแฟนนะ'' ทอมมี่ยิ้ม ''กำลังจะมีไงครับ'' ทอมมี่ยื่นลูกโป่งมาให้หนึ่ง หนึ่งรับมา ทอมมี่เดินออก มีคนมาสะกิดหลังของหนึ่ง ''พี่หนึ่งครับ''
บาส ''บาส'' บาสยืนถือลูกโป่งสีชมพูอยู่ ''มาด้วยหรอ'' ''ครับ'' จริงๆแล้วหนึ่งรู้ว่าบาสจะมา แต่พยายามหลบหน้าเพราะยังไม่อยากให้คำตอบบาส ตั้งแต่หนึ่งเรียนจบมาทั้งคู่ก็ไม่ได้ตัดขาดกัน ยังคงคุยกันไปเที่ยวกันเย็ดกันเหมือนเดิม แต่เวลาที่บาสพูดเรื่องจริงจังขึ้นมาทีไรหนึ่งก็จะบ่ายเบี่ยงไปทุกที ''ผมมาทวงคำตอบครับ'' ''คำตอบอะไรหรอ'' ''พี่บอกให้ผมรอจนถึงวันรับปริญญาและใช้เวลาช่วงนั้นทำให้ตัวเองมั่นใจว่าผมชอบพี่หนึ่งจริงหรือเปล่า ผมทำตามที่พี่หนึ่งบอกทุกอย่างครับ'' แก๊งสถาปัตย์ยืนมองอยู่ตรงมุม ผู้ชายที่เคยเย็ดกับหนึ่งยืนล้อมทั้งคู่เป็นวงกลม ''ผมไปมีอะไรกับคนอื่น ผมลองคุยกับคนอื่น แต่มันไม่ได้ช่วยให้ผมเลิกชอบพี่หนึ่งได้เลยครับ มันกลบทำให้ผมมั่นใจขึ้นไปอีกว่าผมชอบพี่ ถึงจะไปมีอะไรกับใครที่ไหน สุดท้ายหัวใจผมมันก็ชอบแค่พี่อยู่ดี'' บาสจับมือของหนึ่งอีกข้างมาจับที่หน้าอกของตัวเอง ''ขนาดเวลามันผ่านมาเป็นปีแล้ว ผมยังใจเต้นทุกครั้งที่พี่จับตัวผมอยู่เลย'' บาสก้มหน้า ยื่นลูกโป่งมาให้หนึ่ง ''เป็นแฟนกันนะครับพี่หนึ่ง'' ทุกคนแถวนั้นเงียบ รอฟังคำตอบของหนึ่ง ความรู้สึกของหนึ่งตีกันไปหมด หนึ่งคิดย้อนไป ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นหนึ่งกับบาสยังคงติดต่อกัน บาสคอยดูแลหนึ่งมาตลอด ตั้งแต่ที่รู้จักกันจนตอนนี้บาสอยู่ปี2แล้ว บาสก็ยังคงดีกับหนึ่งอย่างเดิม หนึ่งรู้ตัวว่ารู้สึกดีกับบาสมากขึ้นเรื่อย แต่ไม่อยากยอมรับเพราะไม่อยากทำให้บาสเสียใจ เพราะคิดว่าบาสคงไม่โอเคที่หนึ่งไปมีอะไรกับคนอื่น แต่ยอมให้หนึ่งต่างหาก ''แต่ พี่มันร่าน แรด เย็ดกับคนไปทั่วนะ พี่ไม่อยากให้บาสต้องมาบังคับตัวเองให้โอเคกับไลฟ์สไตล์ของพี่'' ''ผมไม่ได้บังคับตัวเองครับ ผมรับได้จริงๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองแตกต่างจากคนอื่นที่พี่ไปเย็ดมา พี่ดีกับมมาตลอด ไม่เคยทิ้งผมไปไหน แค่นั้นผมก็ดีใจมากแล้วครับ'' หนึ่งใจเต้นแรงไปหมด ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไร หันไปหาคิม คิมพยักหน้าให้ หนึ่งถอนหายใจ ยิ้มออกมา ยื่นมือไปรับลูกโป่งจากบาส บาสเงยหน้าขึ้นมามองหนึ่ง หนึ่งปล่อยลูกโป่งสีฟ้าในมือทั้งหมดออกไปเหลือแค่ลูกโป่งสีชมพูของบาสในมือ ''พูดเองนะว่ารับได้ อย่ามาน้อยใจทีหลังล่ะ'' บาสดีใจมากจนร้องไห้ออกมา ผู้คนแถวนั้นส่งเเสียงยินดีกันใหญ่ เพื่อนๆต่างปรบมือยิ้มกันอย่างมีความสุขที่ในที่สุดกะหรี่ประจำกลุ่มอย่างหนึ่งก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที หนึ่งมองมาที่คิมแล้วพูดแบบไม่มีเสียง 'ขอบคุณนะ' คิมยิ้ม หนึ่งเปิดใจได้สักทีว่าตัวเองนั้นมีมากกว่าด้านที่เป็นกะหรี่ร่านควย ยังมีด้านที่เป็นที่รักของทุกคนอยู่ ''ร้องทำไม'' หนึ่งดึงบาสมาซบอกตัวเอง ''ผมดีใจครับ รอมานานมากเลย'' หนึ่งยิ้ม เอามือลูบหัวบาสอย่างเอ็นดู บาสเงยหน้าขึ้นมาแล้วจับหนึ่งเข้าไปจูบ หนึ่งยิ้มกอดบาสไว้แล้วจูบตอบ คนแถวนั้นส่งเสียงวี้ดว้ายเขินกันใหญ่ คิมเอากล้องของบาสที่ฝากไว้ขึ้นมาถ่ายรูปให้ทั้งคู่ เพื่อนๆเดินเข้ามาหาหนึ่งแล้วดึงหนึ่งไปกอดกันใหญ่ ''มีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วว่ะ'' สายฟ้าบอก ''สักทีเหอะ แต่แม่งไม่เลิกร่านหรอก'' เป้ว่า ''แน่นอนอยู่แล้วปะ'' หนึ่งยิ้มกว้าง สายตาไปประสานกับทอมมี่ที่ยืนดูอยู่ ทอมมี่ยิ้มให้ทั้งคู่ หนึ่งยิ้มตอบ เก้าเดินมาหาทอมมี่ ''โอเคใช่มั้ย'' ทอมมี่ถอนหายใจ ''โอเคพี่ ผมเสียดายคู่นอนชั้นเยี่ยมของผมเฉยๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ชอบพี่เค้าอยู่ดีนั่นแหละ'' ทอมมี่ยิ้ม เก้าตบบ่าของทอมมี่ ''มาถ่ายรูปรวมกันเถอะ'' เก้าตะโกนเรียกทุกคน เก้าตั้งขากล้องเตรียมถ่าย ทั้งแก๊งรวมถึงแฟนๆต่างมายืนเรียงกันเป็นคู่ ''พร้อมนะ จะกดละนะ'' เก้าบอก เอามือกด กลองเริ่มนับ เก้าวิ่งมายืนข้างคิม ''ยิ้ม!'' ทุกคนยิ้ม พวกแฟนๆคุยทำความรู้จักกัน คิมเดินมาหาเก้า ''พี่เก้า ถ่ายรูปรวมให้หน่อยดิ'' ''ได้ๆ'' เก้าไปยืนหลังกล้อง ทั้งแก๊งเดินมายืนเรียงกัน ''เป้ มึงไปข้างหน้าดิ'' สายฟ้าบอก ''ไม่เอา นั่งแล้วแม่งไม่เท่'' ''ตัวก็เตี้ยยังจะมายืนหลังอีก'' ปุณพูด ''เตี้ยแล้วมันหนักหัวพ่อมึงหรอ'' เป้สวนกลับ ''จนรับปริญญาแล้วพวกมึงยังไม่เลิกกัดกันอีกหรอวะ'' หนึ่งส่ายหัวอย่างปลงๆ ปอนด์ขำเพื่อนๆของตัวเอง คิมถอนหายใจ ต้องวุ่นวายแบบนี้แหละถึงจะเป็นแก๊งของคิม เก้าที่เห็นความวุ่นวายแล้วคิดว่าน่ารักดีเลยกดถ่ายเอาไว้ ทุกคนเริ่มแอคท่าดีๆถ่ายกัน ''ปอนด์ มึงอุ้มไอเป้ขึ้นดิ'' สายฟ้าบอก ปอนด์พยักหน้าแล้วเดินมาอุ้มเป้ขึ้น ''ไอเหี้ย ปล่อยกูลง'' ''เค้าจะได้รู้ว่ามึงเตี้ยไง'' ปุณพูด ''เดี๋ยวกูต่อยแว่นแตกหรอก'' กราฟหัวเราะ เก้ากดถ่ายไปเรื่อย ทุกคนถ่ายรูปเสร็จ ''กูดีใจนะเว้ยที่ได้เป็นเพ่อนกับพวกมึง'' คิมพูด ทุกคนยิ้ม ''กูเป็นแค่เด็กบ้านนอกที่เข้ากรุงเทพมา ไม่รู้อะไรเลย มีไอกราฟนี่แหละ ที่มาคุยกับกูเป็นคนแรก แล้วพวกมึงก็ด้วย'' คิมบอก ''กูก็ขอบคุณเหมือนกันที่คอยดูแลกู ไม่มองว่ากูแปลก'' กราฟยิ้ม ''กูต้องขอบคุณใครดี'' เป้ทำท่าสงสัย ''ขอบคุณมึงละกันปุณ ที่คอยช่วยให้กลุ่มสอบผ่าน'' ปุณยิ้ม ''ขอบคุณทุกคนที่ไม่โง่มาก กูเลยไม่ค่อยเหนื่อย ที่เหนื่อยสุดน่าจะไอเป้นี่แหละ'' ''ไอสัสนี่'' ปอนด์จับเป้ไว้ ''กูขอบคุณที่ถึงกูจะเหี้ยแค่ไหน พวกมึงก็ยังเป็นเพื่อนกู'' สายฟ้าพูด ''ก็เหี้ยจริงแหละ'' ''เออ เหี้ยจริง'' ''โคตรเหี้ย'' ''ไอสัส'' เพื่อนๆหัวเราะ ''ขอบคุณพวกมึงมากที่เป็นเพื่อนกู กูไม่รู้จะขอบคุณอะไรดี ขอบคุณที่ทำให้กูโตขึ้นละกัน'' หนึ่งบอก ทั้งหมดหันไปมอองปอนด์ที่ยังไม่ได้พูด ''ตากูแล้วอะดิ'' ปอนด์ปล่อยเป้ ''ก่อหน้านี้ กูไม่มีเพื่อนสนิทเลยสักคน ถึงกูจะดูมีเพื่อนเยอะแต่เพื่อนแบบที่ปรึกษากันได้ทุกเรื่อง ไปเที่ยวด้วยกัน กูไม่มีเลย'' ปอนด์ยิ้ม ''ขอบคุณพวกมึงนะ ที่มาเป็นเพื่อนสนิทของกู'' ทุกคนยิ้ม หนึ่งน้ำตาไหลออกมา ''ร้องเหี้ยไรเนี่ย'' ''กูกลัวเหงา'' ''เหงาเหี้ยไร ก็นัดกันได้เหมือนเดิมมั้ยล่ะ'' ''กอดๆ'' ทุกคนกอดกันเป็นวงใหญ่ คิมยิ้ม ชีวิตมหาลัยของคิมและเพื่อนๆได้จบลงอย่างเป็นทางการแล้ว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาคิมได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างทั้งเรื่องการใช้ชีวิต เพื่อน ความรัก คิมมองไปที่เก้าและกอล์ฟ แถมยังได้แฟนที่ดีมาถึงสองคนเลยด้วย หลังจากนี้ไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรอีก คิมคงจะคิดถึงเพื่อนๆเวลาที่มาเจอกันที่มอมากแน่ๆ แต่พอมาถึงช่วงหนึ่งทุกคนก็ต้องแยกกันออกไปเติบโต ถึงจะไมไ่ด้เจอกันบ่อยเท่าเดิมแต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะสนิทน้อยลง ''ไปแดกเหล้ากัน ไปกันหมดนี่แหละ'' เป้ชวน ''ขี้เหล้าเหมือนเดิมเลยนะมึง'' ปุณพูด ''แล้วมันยังไงวะ'' เป้โวยวาย คิมถอนหายใจแล้วส่ายหัว แบบนี้แหละคือแก๊งสถาปัตย์
____________________________________________________________________________
ก็จบลงไปแล้วนะครับสำหรับเรื่อง ''เด็กสถาปัตย์ขี้เงี่ยน'' เป็นเรื่องที่ผมผูกพันธ์มากจริงๆ เขียนไปน้ำตาคลอไป ผมรู้สึกว่ามันถึงจุดอื่มตัวของผมกับกลุ่มนี้แล้ว ถึงจุดที่เค้าควรออกไปจากมหาลัยได้แล้ว ช่วงที่เขียนเรื่องนี้มา3เดือนได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง ทั้งเรื่องพล๊อตและการเขียน มันพัฒนาขึ้นเรื่อยๆเลย ผมผูกพันธ์กับแก๊งนี้มากจริงๆ คงจะคิดถึงมากๆเลย บางคู่ที่เนื้อเรื่องไปต่อได้อาจจะไปโผล่ในเรื่องใหม่ๆของผมในอนาคตครับ หรืออาจจะมีเรื่องเดี่ยวของบางคู่ ขอดูอีกที แต่คงจะไม่หายไปเลยหรอกครับ คงจะมีวนเวียนมาให้หายคิดถึงบ้าง ต่อไปจะเป็นรุ่นสองซึ่งจะเปลี่ยนคณะ แต่รุ่นเก่าก็จะแวะมาแจมเป็นแขกรับเชิญบ้าง ขอฝากผลงานเรื่องต่อๆไปไว้ด้วยนะครับ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเลยที่ติดตามเรื่องนี้มา ไม่ว่าจะอ่านมาตั้งแต่ตอนแรก หรือมาเริ่มอ่านตอนไหนก็ตาม ขอบคุณที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางของ7หนุ่มนะครับ ฝากติดตามผลงานอื่นๆที่เขียนอยู่และที่กำลังจะมาในอนาคตด้วยนะครับ- Kantanaty
| 
[คัดลอกลิงก์]
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2021-10-11 02:07:26
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
เจ้าของ
โพสต์ 2021-10-11 02:42:22
โพสต์ 2021-10-11 04:25:49
ขอบคุณครับ ที่พาทุกคนมาให้เรารู้จัก ให้มีความสุขกับทุกคนใจ หายนะที่จบลง แต่ทุกคนก็ต้องมีทางดำเนินชีวิตของตนเอง ผูกพันก็เรื่องนี้มานานมากเฝ้ารอทุกวัน ขอบคุณจริงๆครับ