ไฟรักริษยา EP 5 สภาวะกดดัน

nuttsoy

ตอนที่ 5 สภาวะกดดัน

วันนี้ผมกะจะตื่นลงมาพอดี จะได้ไม่โดนคุณลุงตำหนิ ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างเท่ เพื่อลงมาข้างล่าง แต่แล้วก็พบว่าทุกคนนั่งกันเรียบร้อยแล้ว แถมยังมีสีหน้าเคร่งเครียด

"สายอีกแล้วนะ เพชร" ลุงผมบอก

"อะไรครับ ไม่สาย ผมตั้งนาฬิกาปลุกไว้" ผมทำหน้าเซ็ง

"เพชร อย่าเถียงคุณลุง" แม่ผมปราม ผมเลยลากเก้าอี้นั่งลงสีหน้าเรียบเฉย ตักข้าวใส่ปากอย่างงงงง นี่มันอะไรกันวะ เราก็ตื่นเช้าแล้ว ยังจะมาอะไรอีก ผมมองทุกคนดูเงียบผิดปกติ พี่รี่ผมก็เป็นไปกับเค้าด้วย ถามคำ ตอบคำ วันนี้มันเป็นวันอะไรกัน โกรธเรากันทั้งหมดเรื่องแค่นี้อะนะ ปัญญาอ่อน

พอทานเข้าเสร็จ ผมก็ขึ้นรถ พอถึงที่บริษัท ผมก็เดินตามฟอร์มที่วางไว้เมื่อวาน ผมจำตำแหน่งผมได้ พอเสร็จแล้วผมเข้าไปที่ห้องผม เหลือบมองนาฬิกาที่บริษัทมันก็ตรงกับนาฬิกาเรานี่หว่า นี่คุณลุงแกล้งเราหรอวะ  เพื่ออะไรวะ ผมไม่พอใจ เอ๊ะ แต่คงไม่มั้ง คุณลุงจะทำเพื่อ สงสัยนาฬิกาคุณลุงจะเร็วไป แต่ถ้าเร็ว ทำไมทุกคนตื่นมาพร้อมกัน คิดไปก็ปวดหัว ช่างเหอะ ผมเลยกลับไปนั่งที่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมได้ยินเสียงเคาะประตู เลยเดินไป และเปิดเห็นเป็นพี่ไผ่ยืนอยู่

"มีอะไรหรอครับ พี่ไผ่" ผมเรียกพี่เพราะตอนนี้ยังเช้า ยังไม่มีคนมาทำงาน


"พี่ฝากบัญชีทีสิ เดี๋ยวพี่กลับมาทำเอง" ผมนั่งมองไม่เห็นจะยากเลย ทำเองดีกว่า ผมทำตามที่พี่ไผ่สอนมาเป๊ะ ทำ ทำ ทำ ง่ายดีหวะ ไม่เห็นยากเลย ข้างหลังเขียนอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะเต็มไปหมด ซึ่งผมก็ไม่ได้อ่าน คราวนี้พอพี่ไผ่มาขอบัญชีคืน

"พี่ไผ่ ผมทำให้แล้วนะ บัญชี

"อ้าว หรอครับ ขอบคุณมากครับคุณเพชร พี่รีบอยู่พอดี" พอพี่ไผ่ออกจากห้องผม พี่ไผ่ก็เดินเข้าห้องคุณลุง ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา" ผู้เป็นลุงพูดกับผมด้วยเสียงมีอำนาจ พี่ไผ่เดินเข้าไป และยื่นเอกสารบัญชีที่ทำปลอมขึ้นมาให้คุณลุง

"เป็นไปตามแผนครับ คุณลุง คุณเพชรยังละเอียดไม่พอ"

"อืม ไปเรียกมันมานี่สิ ทำหน้าตาเครียด ๆ ละ อย่าเผลอบอกน้องละ ว่าโดนหลอก แกยิ่งใจอ่อนกับเจ้าเพชรมันอยู่"


"ครับ คุณลุง" พี่ไผ่เดินไป คิดในใจ คุณเพชร พี่ขอโทษทีที่ต้องทำแบบนี้ แต่เพื่อคุณเพชรจะได้เป็นคนรอบครอบกว่านี้ ก็คงต้องทำ ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ครับ" ผมเงยหน้าขึ้นมา

"คุณลุงเรียกพบครับ" ผมเดินตามพี่ไผ่ไป เข้าห้องคุณลุง

"เพชร นั่งสิ" คุณลุงพูดสีหน้าเรียบเฉย แต่ผมดูออกว่าคุณลุงกำลังโกรธ คุณลุงยื่นบัญชีที่ผมทำเมื่อครู่ให้ผมดู พี่ไผ่เดินเข้าไปพร้อมผม

"อะไรหรอครับคุณลุง"

"อ่านข้อความด้านล่างบรรทัดสุดท้ายซิ ว่าเขียนว่าอะไร"

"ข้าพเจ้า ยินยอมชดใช้หนี้สินจำนวน 2,000,000 บาทถ้วน พร้อมกับจำนวนเงินในบัญชีฉบับนี้" ผมอ่านแล้วแทบอึ้ง เฮ้ย อะไรกันอะ

"เพชร รู้ตัวมั้ยว่าทำอะไรลงไป" ลุงผมพูดอะไรไม่ออก ลุงผมพูดเสียงเรียบเฉย แต่น้ำเสียงเย็นเยือกจนขนลุก

"และเอกสารมันไปอยู่ที่เพชรได้ยังไง ในเมื่องานนี้เป็นงานของพงษ์เดช" ลุงผมเรียกชื่อจริงของพี่ไผ่ ทำให้ยิ่งดูห่างเหิน ผมหันไปมองพี่ไผ่ ผมน้ำตาคลอเบ้า

"เพชร ทำเอง"





"อะไรนะ ทำเอง ไผ่ ฝากให้น้องทำรึเปล่า" ลุงผมพูดทำสีหน้าเรียบ พี่ไผ่มองผมไม่พอใจ

"เปล่าครับ คุณลุง"

"เอาหละ ในเมื่อเอกสารชิ้นนี้เป็นของเธอ พงศ์เดช เธอรับผิดชอบ เงิน 2,000,000 พร้อมกับเงินในบัญชี"

"คุณลุง แต่......แต่ผม" ผมพยายามจะแก้ตัว

"ออกไปกันได้แล้ว สับเพร่าทั้งคู่ ไร้น้ำยา"  พี่ไผ่หันหลังหยุดฟังคุณลุงพูด และเดินออกไปเลย ผมเดินตามพี่ไผ่ออกไป






"พี่ไผ่ ผมขอโทษ เพชรขอโทษ" พี่ไผ่ไม่พูดกับผมซักคำ เดินเข้าห้อง ผมหันหลังกลับมาร้องไห้ น้ำตาไหลเป็นสายต่อหน้าพนักงานที่เริ่มมาถึงบริษัท ไม่มีการอายกันแล้ว ทุกคนมองผมกันพรึบ เกิดอะไรขึ้น ต่างซุบซิบนินทากันยกใหญ่ ผมเดินเข้าห้องตัวเองฟุบกับโต๊ะทำงาน ร้องไห้โฮ เพราะเราแท้ ๆ ที่ทำให้พี่ไผ่เดือดร้อน วันนั้นผมทำงานไม่มีความสุขเลย ทั้งวัน จนถึงเที่ยง ผมจะออกมาทานข้าว ปกติพวกผมจะเยอะ แต่นี่ไม่มีเลยซักคน ผมต้องไปกินข้าวที่โรงอาหาร คนเดียว เป็นอะไรที่เหงาสุดขั้วหัวใจ นี่ทุกคนคงรู้เรื่องเราแล้ว และคงโกรธเรามาก กินข้าวเสร็จ ผมกลับเข้ามาในบริษัท เข้าห้องพี่ไผ่จะไปคุยเรื่องเงิน ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาครับ" พี่ไผ่เงยหน้าขึ้นมา

"เรื่องเงิน..."


"คุณเพชร วันนี้พี่งานยุ่ง ขอโทษที" พี่ไผ่ตัดบทผมไร้เยื่อใย ทำให้ยิ่งผมเดินกลับห้องตัวเองแทบไม่ถูก ฟุบลงกับโต๊ะ ไม่ทำงานอะไรเลย จนถึงเย็น ผมเสียใจมากกับเรื่องวันนี้


วันนี้เป็นวันที่ผมรู้สึกหนักสมองกับเรื่องราวต่าง ๆ มาก ทั้งการทำบัญชีที่ผิดพลาด ทั้งพี่ไผ่และผมต่างก็โดนคุณลุงตำหนิ ความจริง เรื่องนี้พี่ไผ่ไม่ผิด ผมเองต่างหาก ที่ถือวิสาสะทำบัญชีแทนพี่ไผ่ ไม่คิดว่าจะร้ายแรงถึงขนาดนี้ ผมเลยกลับบ้านด้วยความเซ็ง ผมได้แต่นั่งเงียบในรถไม่พูดอะไรซักคำ พอกลับถึงบ้าน พี่ไผ่ไม่พูดกับผมซักคำ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดหนักเข้าไปใหญ่ พี่ไผ่เอาแต่หลบหน้าผม จนผมอดทนไม่ไหว ต้องเรียกพี่ไผ่คุยให้รู้เรื่องกันไปเลย

"พี่ไผ่  ผม......... " ผมแสร้งทำเป็นเอาจานไปเก็บที่ครัว เพื่อไปเจอพี่ไผ่

"ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน วันนี้พี่เหนื่อย" พี่ไผ่พูดโดยไม่มองหน้าผม มือก็ล้างจานไป

"พี่ไผ่ ผมขอโทษ" พี่ไผ่เงียบ ผมอึดอัดมาก พี่ไผ่ไม่เคยทำแบบนี้กับผมมาก่อน

  
"พี่ไผ่ว่าผมเหอะ อย่าเงียบแบบนี้เลย" เอาละสิครับ ไม่สนุกแล้ว พี่ไผ่ยังเงียบ

"ถ้าไม่งั้น ผมคุกเข่า ผมขอโทษ ต่อไปผมจะไม่ดื้อกับพี่ไผ่" ว่าแล้วผมนั่งคุกเข่าลงกับพื้น รู้ตัวดี ว่าโทษวันนี้ มันทำให้พี่ไผ่เสียหายมหันต์

"คุณเพชรอย่าทำแบบนี้เลย คุณเพชรเป็นเจ้านายผม" สีหน้าพี่ไผ่ดูเย็นชามากเลยครับและพี่ไผ่ก็เดินหนีไป ปล่อยให้ผมคุกเข่าอยู่ข้างหลังคนเดียว

"ถ้าทางที่เย็นชา เหมือนคนไม่เคยรู้จัก มันทำร้ายใจผมยิ่งกว่าพี่ไผ่ด่าผม ผมเสียใจ

“พี่ไผ่ เพชรขอโทษ กับเงิน 2,000,000 พี่ไผ่ พี่ไผ่ไม่ต้องให้อภัยเพชร แต่อย่าทำเหมือนกับเพชรไร้ตัวตน เป็นสุญญากาศได้มั้ย น้ำตาผมไหลพราก พี่ไผ่คนที่คุ้นตาไม่เคยทำกับผมอย่างนี้มาก่อน" พี่ไผ่หันมา เห็นผมนั่งคุกเข่าร้องไห้ จึงเห็นใจขึ้นมา นี่เราเล่นแรงไปรึเปล่าวะ พี่ไผ่คิด

"ไม่เอา คุณเพชร ลุกขึ้น มาครับ" พี่ไผ่ยื่นมือมาหาผม ผมไม่เอื้อมมือไปหา ได้แต่ร้องไห้ฟูมฟาย มันกดดันตั้งแต่ไม่มีใครคุยกันทั้งบริษัทแล้ว พี่ไผ่พยุงผมขึ้นมา

"พี่ไผ่ ฮือ ฮือ เพชรผิดไปแล้วอะ เพชรขอโทษ"

"อะไรกัน เรื่องแค่นี้งอแง เมื่อก่อนเห็นเก่งนี่"

"ก็ผมแคร์พี่ไผ่"

"พาเพชรเข้าห้องพี่ไผ่ เพชรจะเรียนบัญชี พรุ่งนี้วันหยุด ไม่เป็นไร"

"พรุ่งนี้เถอะคุณเพชร วันนี้ดึกแล้ว เรียนไปสมองก็ไม่รับ พี่นอนและนะ"

"เงิน 2,000,000 เพชรใช้ให้ ห้ามไม่เอา ห้ามไม่รับ เพชรเป็นต้นเหตุเรื่องนี้" ผมยังร้องไห้อยู่

"พี่ว่าพี่นอนดีกว่า ฝันดีนะคุณเพชร" และพี่ไผ่ก็เดินออกไปเข้าห้องนอนไปเลย

"คืนนี้เพชรคงฝันดีไม่ลงหรอกพี่ไผ่"  พี่ไผ่ยิ้ม และเข้าห้องตัวเองไป พลางคิด นี่คุณเพชรนี่ ขี้แยจริง ๆอย่างกับเด็ก ๆ นี่ถ้าเจอสภาพที่กดดันกว่านี้ จะอยู่ในโลกของธุรกิจที่มีแต่ความแก่งแย่งชิงดีจะได้มั้ยเนี่ย ผมเดินออกจากครัว ไปห้องโถง

"อ้าวทำไมไฟดับ" ผมกำลังจะเปิด อยู่ ๆ ไฟก็สว่างพรึบ ผมงงหันไปรอบ ๆ ทุกคนยืนกันเต็มเลย

"ขอต้อนรับพนักงานใหม่" พี่รี่ผมเป็นคนพูด ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใสไม่เหมือนเมื่อเช้า

"นี่มันอะไรกัน" ผมชักงง อะไรกัน

"คืออย่างนี้นะเพชร เรื่องทั้งหมดในวันนี้เป็นละครของเรา" พี่พลอยบอก คุณลุงยืนยิ้มกริ่ม

"อะไร ผมงงไปหมดแล้ว นี่อะไรอะ"

"ก็ทั้งเรื่องตื่นสาย เรื่องบัญชี และอีกหลายๆ เรื่อง ที่มันดูไม่ดีอะ เราสร้างขึ้นมาแกล้งเพรช รับน้อง" พี่พลอยเสริมต่อ

"โหพี่ แรงอะ"

"คืออย่างนี้นะเพชร คุณลุงเค้าอยากรู้ว่าเพชรจริงจังมากแค่ไหน ทำงานละเอียดรอบครอบมั้ย"

"โห คุณลุง ทุกคนเล่นดีจนเพชรต่อมน้ำตาแตกไปหลายปี๊ป"

"โอ๋ มา มา มา ลุงกอดที หลานรัก ลุงแซวเล่น" ลุงผมกอดผม เป็นการกอดที่อบอุ่นมากที่ผมเคยสำผัสตั้งแต่จำความได้ ลุงผมคนนี้แหละ เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก ๆ

"และพี่ไผ่ พี่ไผ่อยู่ไหนเนี่ย รู้เรื่องด้วยเปล่าเนี่ย"

"พี่อยู่นี่ คุณเพชร" พี่ไผ่ยืนอยู่ข้างหลังผม

"เนียนเนอะ พี่ไผ่ ผมโคตรเสียใจเลย ตอนรู้ว่าพี่ไผ่ต้องจ่ายเงินสองล้าน"

"ก็พี่อยากแกล้งคุณเพชรเล่น"

"พี่ไผ่ ร้ายนะ"

"ลุงบอกเองแหละ ว่าอย่าคุยกับเพชร" ทุกคนขำ ผมเองก็เบาใจที่เงิน 2,000,000 เป็นเรื่องโกหก

"พี่เห็นแล้วแหละ ตอนเพชรออกมาจากห้องคุณลุงนะ ร้องไห้โฮต่อหน้าพนักงานเลย ทีหลังอย่าทำอย่างนั้นนะเพชร อายแย่ เสียใจขนาดไหนก็ห้ามร้องไห้ต่อหน้าพนักงาน พนักงานจะไม่เชื่อมั่นเรา" พี่เชอรี่บอก


"และเวลาเซ็นอะไรนะ อ่านดูให้ดีก่อน ต้องอ่านทุกข้อ นี่ดีนะ ว่าเป็นของปลอม ไม่งั้นนะ ใช้หนี้หัวบานเลย และงานอะไรที่เค้าไม่ได้มอบหมายให้ทำนะ ไม่ต้องไปทำเกินหน้าที่ ไม่งั้นมันจะเป็นแบบนี้ เข้าใจ เปล่า เจ้าเพชร" ลุงผมบอก

"โห ลุงก็บอกผมดี ๆ ก็ได้"

"บอกดี ๆ แกก็ไม่จำดิ ทำอย่างนี้แหละ แกจะได้จำ" ลุงผมเสริม

"มาเร็ว กินอาหารกัน ทั้งอาหารขนมเต็มโต๊ะเลย" แม่ผมบอก

"มาเลยเพชร พี่รู้เมื่อกี้แกไม่อิ่ม" พี่พลอยบอก


"ทุกคนต้มเพชรซะเปื่อยเลยนะ" ผมบอกกับทุกคน คราวนี้ทุกคนขำ และเดินกันไปที่โต๊ะอาหาร กินกันเต็มที่จริง ๆ โล่งใจ ที่เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องแต่ง ต่อไปนี้ก็จำบทเรียนนี้ไปใช้ในความเป็นจริง

พอกินเสร็จ พี่ไผ่ก็กลับห้องไปนอนเอามือพาดหัว พลางคิดถึงเรื่องวันนี้คุณเพ็ชรนี่แคร์เราจริง ๆ นี่ถ้าเป็นเรื่องจริง คุณเพชรต้องมาหาอีกแน่ ๆ แต่ขี้แยเป็นเด็ก ๆ ไม่โตซักที เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมา

"เออ ไผ่หรอ พรุ่งนี้พวกฉันต้องไปดูความคืบหน้าสร้างโรงแรมที่ภูเก็ตแต่เช้ามืด กว่าจะกลับก็เช้าวันอาทิตย์ ฝากแกดูแลเจ้าเพร็ชมันด้วย และสอนบัญชีมันด้วยนะ อย่าลืม" ลุงผมบอก

"ครับ คุณลุง" พี่ไผ่วางโทรศัพท์มือถือ และเดินไปปิดไฟนอน พรุ่งนี้จะสอนบัญชีคุณเพชรหนัก ๆเลย จะเอาโจทย์ยาก ๆมาให้คุณเพชรทำ จะได้เก่งซักที

...................................................................................................................................

ตอนที่  6 ติวบัญชีกับพี่ไผ่

ten.nxxvx

สงสารน้องงง โอ๋ กอดด้วยคนนะ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

takeshi

ขอบคุณครับ

audiwoods

โดนรับน้องหนักเลยนะ

taira

ขอบใจนะ

lekthai

ขอบคุณครับ

Eakkadoor

สงสารน้อง แง้ๆโดนต้มจนเปื่อยเลย

wiput

ขอบคุณครับ

x-2008

ลุงกับหลาน จะได้กันไหมนะ

Yud6565

ขอบคุณครับ

tajarak3

ขอบคุณครับ