แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย wuna เมื่อ 2021-9-15 12:59
หลังจากคืนนั้น ไอ้ภพก็หายตัวไป ผมตื่นขึ้นมาพบเพียงความว่างเปล่า ราวกับว่ามันไม่เคยมีตัวตนมาก่อน
ผมพยายามออกไปตามหามัน แต่ไม่มีใครแน่ใจว่ามันกับครอบครัวย้ายไปอยู่ที่ไหน ลือกันว่าพ่อมันติดหนี้พนันบอล เลยต้องหนีไป
สิ่งที่หลงเหลืออยู่คือความทรงจำและภาพในหนังสือรุ่น ที่ผมหยิบมาดูแล้วต้องร้องไห้ทุกครั้ง
ผมอยากให้เรื่องทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน แต่ก็รู้ดีว่าทุกอย่างเกิดขึ้นจริง ผมยังเก็บรูปที่เราถ่ายด้วยกัน เอาไว้ในโฟลเดอร์ที่ลึกลับที่สุดบนคอมพิวเตอร์ กองหนังสือที่มันทิ้งไว้ก็ถูกผมโยนใส่ลังยัดไว้ในตู้ที่บ้าน ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดออกมาดูอีกเลย
ผมส่งรูปที่คนอื่นดูได้ให้หัวหน้าห้องเอาไปลงในหนังสือรุ่น แต่เก็บความทรงจำในคืนนั้นไว้กับตัวเองเพียงคนเดียว วันเลวคืนร้ายมันก็จะหวนกลับมาทำให้ผมทนทุกข์ทรมาน ได้แต่โทษตัวเองที่ไม่อาจช่วยเหลือหรือแม้แต่จะล่วงรู้ความยากลำบากของมัน ถ้าจิตใจผมเข้มแข็งกว่านั้น ผมอาจจะเค้นถามปัญหาของมันจนได้ และอาจจะรู้ถึงวิธีแก้ไขด้วยซ้ำ
แต่ทุกอย่างก็เป็นแค่อดีต สุดที่มนุษย์ปุถุชนจะย้อนเวลากลับไปเริ่มต้นใหม่ ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ เราก็ยังคงต้องดิ้นรนกันต่อไป
ตอนนี้ก็ผ่านไปเกือบสี่ปีแล้ว ที่ผมเข้ามาเรียนหมอในกรุงเทพ การเรียนที่หนักหน่วงทำให้ผมลืมความเจ็บปวดรวดร้าวในจิตใจได้บ้าง แต่ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่ได้นึกถึงมัน
ในวันที่ผมขึ้นปฏิบัติงานที่หอผู้ป่วยวันแรก นักศึกษาแพทย์แต่ละคนจะต้องไปรับเคสผู้ป่วย แล้วทำการซักประวัติตรวจร่างกายโดยละเอียด
หัวหน้าพยาบาลที่ทำหน้าที่แจกจ่ายเคส ยื่นแฟ้มประวัติหนาเตอะให้ผมแล้วบอกว่า “ไม่รู้จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายนะ น้องได้เคส เจ้าชายนิทรา เขานอนไม่ได้สติอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว เลยไม่มีใครให้ซักประวัติ แต่ต้องรีวิวการรักษาที่ผ่านมาทั้งหมดแทน อยู่ที่ห้องแยกตรงท้ายวอร์ดโน่นนะจ๊ะ”
ผมหอบกองเอกสารอันหนักอึ้งเดินไปตามทิศทางที่พี่พยาบาลชี้ ระหว่างทางก็อ่านข้อมูลที่เจ้าของเคสคนก่อนๆสรุปเอาไว้คร่าวๆ
ชายวัยรุ่น ไม่ทราบชื่อ ประสบอุบัติเหตุจราจร ไม่มีเอกสารยืนยันตัว หมดสติเพราะสมองกระทบกระเทือน ถูกส่งตัวมาที่นี่เพื่อทำการวิจัย เนื่องจากคลื่นสมองผิดปกติแบบไม่เคยเจอมาก่อน
“เป็นเคสหายากสินะ” ผมบ่นกับตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป และพบว่าคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องนั้น มีใบหน้าที่ผมไม่มีวันลืมเลือน “ไอ้ภพ….” แฟ้มเอกสารในมือผมหล่นกระจาย แต่ผมไม่สนใจ วิ่งเข้าไปหามัน ร้องไห้ ฟูมฟายอย่างลืมตัว
“หลายปีที่ผ่านมามึงอยู่ที่นี่เหรอภพ อยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย เหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ มึงคงเหงามาก ไม่ต้องกลัวนะ กูหามึงเจอแล้ว กูจะอยู่กับมึงตลอดไป รอวันที่มึงฟื้นคืนกลับมา” ผมกอดมัน ลูบหน้าของมัน พร่ำเพ้อกับมันอยู่นานราวกับเป็นคนบ้า
เมื่อรวบรวมสติกลับมาได้ ผมก็เก็บแฟ้มคนไข้ของมันขึ้นมาอ่าน สรุปว่าเหตุเกิดในวันที่ผมเจอกับมันเป็นครั้งสุดท้าย รถยนต์ชนกับรถโดยสาร คนในรถถูกไฟไหม้ไม่เหลือซาก ไอ้ภพคงกระเด็นออกมาจากรถของพ่อมันโดยไม่มีเอกสารติดตัว เลยถูกคิดว่ามากับรถ บ.ข.ส. ครอบครัวของมันก็คงตายในที่เกิดเหตุ สุดท้ายเลยไม่มีคนรู้ว่ามันเป็นใครจนถึงวันนี้
ผมหยิบผลการตรวจของมันมาดู ร่างกายทั่วไปไม่บาดเจ็บ ภาพเอ็กซเรย์สมองของมันปกติดีแล้ว มีแต่คลื่นสมองที่คล้ายกับคนหลับลึกมาตลอด แม้แต่แพทย์ผู้เชี่ยวชาญก็ยังไม่รู้สาเหตุ นักศึกษาอย่างผมคงต้องยอมแพ้
สิ่งที่ผมทำได้ก็คือการยืนยันตัวตนของมัน ภาพและข้อมูลในหนังสือรุ่นถูกเอามาใช้เป็นหลักฐาน ทำให้มันได้กลับมามีชื่ออีกครั้ง ไม่ต้องถูกเรียกว่าเจ้าชายนิทราอีกต่อไป เนื่องจากมันไม่มีญาติคนอื่น ผมจึงกลายเป็นผู้ปกครองของมันโดยปริยาย
ผมใช้เวลายามว่างมาอยู่ในห้องเป็นเพื่อนมันบ้าง เล่าเรื่องของตัวเองให้มันฟังบ้าง แค่ได้อยู่กับมันผมก็มีความสุขขึ้นมาบ้างแล้ว
วันนี้เป็นวันเสาร์ ครบรอบสามวันที่ผมได้เจอกับไอ้ภพอีกครั้ง หลังจากทำงานช่วงเช้าเสร็จผมก็มานั่งอ่านหนังสือในห้องของมันเช่นเคย พี่พยาบาลคนนึงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์อาบน้ำครบชุด “อ้าว น้องหมอนัท มาเฝ้าเพื่อนอีกแล้วเหรอคะ พอดีวันนี้พี่จะมาอาบน้ำเช็ดตัวให้เจ้าชาย….”
“เดี๋ยวผมทำให้ภพเองครับ พี่ไปดูคนไข้คนอื่นดีกว่า” ผมอาสาแล้วรับข้าวของทั้งหมดมา พี่พยาบาลก็ยอมจากไปแต่โดยดี
ผมเปิดน้ำใส่อ่างสแตนเลสแล้วยกมาวางข้างเตียง ก่อนจะถอดชุดคนไข้ของมันออกจนเปลือยเปล่า ไอ้ภพนอนหลับตาพริ้มดูราวกับทารกน้อยในชุดแรกเกิด ผมใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆเช็ดหน้าให้มันอย่างแผ่วเบา จินตนาการว่ามันอาจจะลืมตาตื่นขึ้นมาเรียกชื่อผมเมื่อไหร่ก็ได้ แต่มันยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น
ใบหน้าหล่อๆของมันขาวซีดกว่าเดิม จนผมคิดว่าควรจะพามันออกไปตากแดดรับวิตามินดีบ้าง หลังจากล้างปากแปรงฟันให้มันเรียบร้อยแล้ว ผมก็อดไม่ได้ที่จะลองจุมพิตริมฝีปากของไอ้ภพดู เผื่อว่าจะแก้คำสาปให้มันได้ แต่มันก็ยังหลับไหลอยู่เหมือนเดิม
ผมค่อยๆเช็ดตัวให้มันอย่างตั้งใจจนสะอาดเอี่ยมอ่อง เหลือเพียงส่วนเดียวที่เก็บไว้เป็นจุดสุดท้าย นั่นคือน้องชายของมันที่นอนสงบอยู่ ถึงผมจะเคยเห็นมาแล้ว แต่ต้องมาเช็ดให้แบบนี้ก็ยังรู้สึกเขินนิดๆอยู่ดี แค่จ้องมองก็ทำให้ความทรงจำในคืนนั้นย้อนกลับมาอีก ทุกคำพูด ทุกการกระทำ ยังชัดเจนอยู่ในหัวผมราวกับว่าเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ผมพยายามตั้งสติ กลั้นน้ำตา แล้วดึงรั้งหนังหุ้มปลายของมันลงมาเบาๆ ใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดให้ แต่ควยของมันกลับค่อยๆเติบโตเบ่งบานอยู่ในมือของผมราวกับดอกเห็ดหลังฝน
“ภพ มึงตื่นอยู่ใช่ไหม มึงแกล้งหลับเพราะจะแกล้งกูใช่ไหม” ผมร้องถามอย่างมีความหวัง แต่ร่างตรงหน้ายังคงไม่ไหวติง
“ถ้ามึงไม่ยอมตื่นกูจะชักควยมึงแล้วนะ” ผมขู่พร้อมกับจับควยมันชักขึ้นลงเบาๆ ทำให้มันยิ่งแข็งขึ้นไปอีก ทั้งๆที่ร่างกายส่วนอื่นยังอ่อนเปลี้ยอยู่อย่างนั้น
“ไม่สิ ต้องเป็น ถ้ามึงไม่ตื่นกูจะหยุดชักควยมึงนะ” ผมหยุดมือแล้วกำควยมันไว้หลวมๆ แต่ก็ไม่มีการตอบสนองใดๆกลับมา
ผมทอดถอนใจอย่างสิ้นหวัง มองดูควยที่แข็งขันชูตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ตัดสินใจว่าจะต้องช่วยปลดปล่อยให้มัน
ผมเดินไปล็อคประตู ก่อนจะถอดเสื้อผ้าของตัวเอง ความรัก ความคิดถึง ความโหยหาที่ผมเก็บกดไว้ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาพังทลายลง ผมขึ้นไปนอนกอดมันบนเตียง ซบหัวลงที่หน้าอก เสียงหัวใจของมันช่างแผ่วเบาเหลือเกิน “ไอ้ภพ มึงตื่นมาคุยกับกูเถอะ ได้ไหม กูขอร้อง กูไม่เคยขออะไรมึงเลยนะ”
คำอ้อนวอนของผมยังคงไม่ได้รับการตอบสนอง ผมกอดมันแน่นขึ้น เลื่อนใบหน้าขึ้นไปจนแก้มของเราแนบชิดกัน “มึงยังจำคืนนั้นได้ไหม กูเสียใจนะที่วันนั้นไม่ยอมมึง ถ้าวันนั้นกูยอมให้มึงเย็ด มึงจะยังจากกูไปไหมภพ”
ไม่มีคำตอบจากเจ้าชายนิทรา เสียงหายใจของมันยังสม่ำเสมอเหมือนคนกำลังหลับสนิท ทั้งที่ร่างกายของเราแนบชิด แต่วิญญาณดูเหมือนจะไกลห่างเป็นคนละโลก
“ทำไมสมองมึงหลับแล้วควยถึงตื่นได้วะ ขี้เงี่ยนนะมึง” ผมแซว พลางคลึงท่อนเนื้อที่แข็งโด่ของมันเล่น
“วันนี้กูจะยอมให้มึงเย็ดแล้ว สัญญานะว่ามึงจะไม่จากกูไปไหนอีก” ผมเอื้อมมือไปหยิบโลชั่นทาผิวมาชโลมที่ท่อนเอ็นของไอ้ภพ และช่องทางด้านหลังของตัวเองจนทั่ว สอดใส่นิ้วเข้าไปขยายช่องทางจนมันกว้างพอ ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งบนตัวมัน จ่อควยของมันให้ตรงกับเป้าหมาย แล้วหย่อนบั้นท้ายลงมา ค่อยๆกลืนกินมังกรของเจ้าชายนิทราเข้าไปทีละน้อย
ผมรู้สึกได้ถึงความคับแน่นภายใน ต้องพยายามหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อหูรูดของตนเอง จนในที่สุดควยของไอ้ภพก็ผลุบเข้าไปทั้งลำ
“อ่าสส์” ผมคราง ทั้งจุกทั้งเสียวจนขึ้นสมอง เมื่อหัวควยของมันทิ่มเข้าไปโดนจุด จีสปอตพอดี ผมนั่งนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่งเพื่อให้ร่างกายเคยชิน ก่อนจะค่อยๆขยับเอวขึ้นลง ให้ควยอุ่นๆของไอ้ภพแหวกว่ายอยู่ในร่องรู ความเสียวซ่านแล่นไปทั่วร่างของผม
“กูจะทำให้มึงเสียวจนอยากตื่นมาเย็ดกูเลยนะ ภพ” ผมโยกเอวส่ายร่อนพร้อมกับชักควยตัวเองไปด้วยอย่างลืมตัว จนกระทั่งรู้สึกได้ว่าท่อนควยของไอ้ภพเริ่มเกร็งกระตุก ผมจึงเร่งจังหวะขึ้น
“อ่าา เสร็จพร้อมกูนะภพ” ผมครางแล้วปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเต็มหน้าท้องของมัน พร้อมๆกับที่รู้สึกได้ว่ามีน้ำอุ่นๆแตกกระจายอยู่ภายในรูของตัวเอง
ผมหมดแรงทรุดตัวลงนอนซบลงบนหน้าอกของไอ้ภพ เอานิ้วเขี่ยที่หน้ามันเบาๆ “ตื่นได้แล้ว มึงเป็นผัวกูแล้วห้ามทิ้งกูนะ”
ผมหวังว่ามันจะลืมตา แล้วบอกว่าทั้งหมดเป็นเรื่องหลอกลวงที่มันแกล้งผมเล่น แต่ไม่ว่าผมจะออดอ้อน ข่มขู่ หรือขอร้อง มันก็ยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ราวกับรูปสลักของเทพบุตรเอนเดเมียนในพิพิธภัณฑ์
ผมนอนพักจนหายเหนื่อย กว่าจะจัดการทำความสะอาดเรียบร้อย ก็เย็นพอดี ผมเลยจูบลามันก่อนจะออกไปหาอะไรกิน
แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินเลือกร้านอยู่ในโรงอาหารนั้นเอง พี่พยาบาลประจำหอผู้ป่วยก็โทรมา
“น้องหมอนัทคะ เจ้าชาย…เอ่อ คุณพิภพ อาการแย่แล้ว รีบมาเถอะค่ะ”
โปรดติดตามตอนต่อไป
| 
หวาดดีคราบบ หวัดดีปี 2017
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2021-9-15 02:29:13
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2021-9-15 03:39:34
โพสต์ 2021-9-15 04:01:59
โพสต์ 2021-9-15 05:47:58