ต่อ กับ เม้ง โดยคุณ ParaMoTor ตอนที่ 24

kabuki

ตอนที่ 68แล้วอ่ะ

คืนนั้นผมไม่ได้นอนบ้านพี่ทิวแกนะครับพี่ทิวแกก็ชวนค้างแหละ แต่ผมไม่เอา (กลัวห้ามใจไม่อยู่ เย็ดมันอีกแผนที่วางไว้ก็จบเห่ดิ) แกจะมาส่งก็ไม่ให้มา ผมบอกให้แกพักผ่อนรักษาตูดให้หายเจ็บผมนั่งแท๊กซี่ออกจากบ้านพี่ทิวมาครับ ตอนแรกว่าจะกลับหอเลยแต่ตอยเย็ดพี่ทิวแกเมื่อกี้มันนึกถึงหน้าไอ้เม้งมันน่ะ ว่าจะแว๊บไปดูมันซะหน่อย

ผมนั่งแท๊กซี่ออกมาจากหมู่บ้านพี่ทิวแล้วมาต่อรถเมลล์อีกต่อ ก็เหนื่อยแหละ แต่มันอยากเห็นหน้าไอ้เม้งมันนี่หว่าทำไงได้ ไปถึงหอไอ้เม้งมันก็ประมาณ 4 ทุ่มได้แล้วครับ ผมขึ้นไปหามันบนห้องไอ้เม้งมันไม่อยู่ครับ ห้องปิดไฟมืด ประตูมีแม่กุญแจล๊อกอยู่ ไหนๆ ก็มาแล้วผมเลยแวะไปนั่งคุยกับพี่ตี๊แกหน่อย

"ไอ้เม้งมันกลับดึกทุกวันแหละ" พี่ตี๊บอกผม"แล้วมันไปไหนของมันอ่ะ เที่ยวกะแฟนเหรอ" ผมถาม ใจเจ็บแปล๊บนิดๆ"ไม่รู้ว่ะ ไม่ค่อยเจอมันหรอก" ไอ้ห่าตี๊กรูฝากให้มึงดูแลไอ้เม้งไม่ใช่เหรอ แล้วมึงไม่รู้ได้ไงว๊ะเมียกรูหายไปกรูปล้ำมึงเอาเป็นเมียแทนจริงๆ ด้วย

"เอ่อ แล้วมันสบายดีเปล่า"ก็ยังห่วงมันอยู่น่ะ "อือม์ ปรกติ เหมือนเดิม" พี่ตี๊บอกผมมาผมก็ได้แต่คิดว่า หรือไอ้เม้งมันลืมผมแล้วว๊ะมันถึงได้กลับมาใช้ชีวิตได้เหมือนเดิมเร็วจัง ผมก็เลยได้แต่คอตก เหี่ยวไปเลยกรู

ผมนั่งรอไอ้เม้งมันถึงประมาณเที่ยงคืนขึ้นไปดูห้องมันอีกครั้ง มันยังไม่กลับครับ ผมเลยตัดสินใจว่ากลับบ้านดีกว่าไม่รอแม่งแล้ว ไม่รู้แม่งไปหลงระเริงกับใครที่ไหน ไอ้เหี้ย ปล่อยให้กรูห่วงปล่อยให้กรูคิดถึง

ผมกลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ห่อเหี่ยวสุดๆ ทั้งๆที่เพิ่งไปเย็ดกับไอ้พี่ทิวมา คิดถึงไอ้เม้งมันจังครับสองคนสุดท้ายที่ผมเผด็จศึกไปนี่คือไอ้ตอง กับพี่ทิว ไอ้เม้งน่ะอย่าว่าแต่เย็ดมันเลย หน้าตาก็แทบไม่ค่อยเห็น รูตูดมันจะเปลี่ยนไปมั่งไม๊ว่ะเนี่ยหวังว่ามันคงไม่หาอะไรมาแหย่จนหลวมไปแล้วนะ แล้วแฟนหญิงของมันไม่รู้เป็นไงบ้างเสร็จมันไปรึยัง ไอ้เม้งมันจะเอาเก่งเปล่า แล้วมันจะติดใจหีหญิงไม๊ผมก็คิดไปเรื่อยเปื่อยแหละครับ

ไอ้ติมันยังไม่นอนครับ มันถามผมคำถามแรกเลยคือตกลงเรื่องผมกับไอ้พี่ทิวเนี่ย มันเป็นยังไงแน่ ผมเลยตัดสินใจเล่าให้มันฟังไอ้ติมันด่าผมก่อนเลยว่าระยำ ไม่เอาเขาแล้วยังเสือกไปเย็ดเขาอีกผมก็เลยสวนแม่งไปว่าทีมันกับอีอิงก็เหมือนกัน มันก็เลยหัวเราะแหะๆ ไม่กล้าด่าผมต่อไอ้เหี้ย มึงก็เครือๆ กรูแหละว๊ะ ดีนะที่ target มึงกะกรูไม่เหมือนกันไม่งั้นมีต่อย

"แต่ดีแล้วล่ะตอนแรกกรูนึกว่ามึงจะประชดไอ้เม้งมัน" ไอ้ติมันบอก ผมตอบไปว่า"ตอนแรกน่ะ ก็คิดจะควงพี่ทิวแกประชดไอ้เม้งมันเหมือนกันแหละว่ะ แต่พอคบๆไปแล้วมันไม่ใช่ ยิ่งพอกรูน้ำแตกแล้วกรูยิ่งคิดถึงไอ้เม้งมากกว่าเดิม"ไอ้ติมันหัวเราะเยาะ "สมน้ำหน้ามึงแล้วล่ะ ความเงี่ยนบังตาหายเงี่ยนแล้วก็ไปง้อไอ้เม้งมันหน่อยแล้วกัน มันรักมึง เดี๋ยวมันก็ยอม"ไอ้ติมันพูดปลอบใจ แต่ผมรู้ครับว่าไอ้เม้งมันเป็นคนใจแข็ง แต่ผมไม่คาดเลยว่ากับผมแล้ว ไอ้เม้งมันจะใจแข็งได้ถึงขนาดนี้

ตั้งแต่วันนั้น ผมไปหาไอ้เม้งมันตลอดทุกเสาร์อาทิตย์เจอบ้าง ไม่เจอบ้าง แต่ถึงเจอหรือไม่เจอก็ค่าเท่ากันครับทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม ไอ้เม้งไม่มองหน้า ไม่พูดไม่จา ไม่สนใจผมเลยจนผมอดคิดไม่ได้ว่า จากความรักที่มันเคยมีให้มันเปลี่ยนไปเป็นความเกลียดชังแล้วแน่ๆ เวลามันผ่านไปเร็วครับ ไม่ทันไรผมก็สอบปลายภาคแล้วผลการสอบเทอมนี้ออกมาดีครับ เลยรอดพ้นจากการถูกรีไทร์ไปได้ แต่ช่วงนั้นแย่ครับมือบวมอ่ะ ก็ว่าวแม่งสถานเดียว หาที่ระบายไม่ได้เลยว้อยจะเย็ดไอ้ติแม่งก็กลัวเสียเพื่อน แล้วยังกลัวแม่งเย็ดคืนอีก ไม่ไหวกรูตายแน่ๆขนาดไอ้เม้งมันใหญ่กว่าผมไม่เท่าไหร่ ผมก็แทบจะตายแล้วถ้าโดนไอ้ตินี่กรูคงขี้ไม่ต้องเบ่งเลย

ไอ้ติเองแม่งก็ต้องมาว่าวเป็นเพื่อนผมครับเหตุเพราะมันเอาเด็กคณะบริหาร (คนที่มันเคยชี้ให้ผมดูว่าน่ารักๆน่ะ) มาเย็ดที่หอแล้วอีห่าอิงแม่งเสือกมาหามัน ตอนมันกำลังขึ้นคร่อมเลย มันเล่าให้ผมฟังว่า มันปฏิเสธไม่ออกเลยเพราะควยกำลังคาอยู่ อีห่าอิงแม่งก็พรวดเข้ามา มันบอกว่ามันเผ่นแนบเลยครับกระโดดออกหน้าต่าง (มันอยู่ห้องชั้นล่างอ่ะ) แล้วหายไปเลยกลับมาอีกทีแม่งก็หายไปทั้งคู้ ทั้งอีอิง ทั้งอีเด็กบริหารนั่นปรากฏว่าตอนเช้าไปเรียน เจออีเด็กบริหารมันปากเจ่อ ตาเขียวไปข้างนึงแลัวยังเดินกระเผลกอีก (ไม่รูกระเผลกเพราะอีอิงหรือควยไอ้ติกันแน่)พอมันโผล่หน้าไป อีห่านั่นด่าไฟแลบจนมองหน้าสาวไม่ติด ส่วนอีอิงแม่งก็หายต้อย

ผมถามมันว่าทำไมมันไม่ไปง้ออีอิงมันไอ้ติบอกว่า "ไม่เอาแล้ว อีห่านี่แม่งโหด เดี๋ยวแม่งเอามีดฟันควยกรูขาดไปทำยังไง"ผมหัวเราะหึๆ จะให้ทำยังไง กรูก็จะได้เย็ดตูดมึงนะสิ มึงไม่มีอาวุธแล้วนิไอ้ติมันยังบอกอีกว่า "แล้วกรูก็เบื่อแม่งแล้วว่ะ ตอนนี้แม่งหลวม" โหยไอ้เหี้ย ควยไซส์มึงยังบอกหลวมถ้ากรูเย็ดอีนี่แม่งกรูไม่ต้องมุดไปทั้งตัวเลยหรือไงว๊ะแม่งถึงจะเสียวหีเนี่ยแล้วอีห่าอิงแม่งหลวมก็เพราะมึงน่ะแหละ เย็ดทีหีโบ๋เลยไอ้เหี้ย

ไอ้ติมันเคยถามผมนะครับว่าผมเบื่อไอ้เม้งมั่งหรือเปล่าผมตอบไปว่า"ก็บางครั้งแหละว่ะ เหมือนมึงกินข้าวไข่เจียวทุกวันสักวันมันก็ต้องเบื่อ มึงอาจอยากไปลองกินข้าวขาหมูบ้าง แต่สุดท้ายถ้ามึงค้นพบว่า ข้าวไข่เจียวเนี่ยเด็ดสุดในชีวิตมึงแล้ว มึงก็ต้องกลับมาแดกอีกอยู่ดิ" โหย คำกรูคมไม๊เนี่ยครีเอตตั้งนานนะมึง กว่าจะตอบมันไปได้ ไอ้ติหัวเราะกิ๊กเลยครับมันบอกว่าผมน่ะไม่แดกแต่ข้าวไข่เจียว ข้าวขาหมู แต่แดกมันแม่งทุกอย่างที่แดกได้เลยไอ้ห่านี่ เพื่อนกรูจริงๆ รู้นิสัยกรูฉิบหายเลย

พอปิดเทอมไอ้ติมันกลับบ้านมันครับที่หาดใหญ่มันชวนผมไปด้วย ผมก็ลังเล ไปเดี๋ยวก็ได้เย็ดกับไอ้ตองแม่งอีกแน่ๆกลัวจะไปติดใจเดี๋ยวก็เลยไม่ได้คืนดีกับไอ้เม้งมันซักทีอีกอย่างเกรงใจไอ้ติมันด้วย คราวก่อนไปก็ไปทำเรื่องให้พี่น้องเขาผิดใจกันเลยปฏิเสธมันไป ช่วงปิดเทอมผมเลยกลับมาอยู่บ้านครับพี่ตี๊ก็กลับมาอยู่บ้านเหมือนกัน เจอแกอยู่บ่อยๆ ที่ตลาดน่ะครับแต่ผมกลับไม่เคยเจอไอ้เม้งเลย ไปหามันที่บ้านพ่อกับแม่มันก็บอกว่าไอ้เม้งมันไม่กลับ มันไปเรียนหรือไปติวอะไรซักอย่างเนี่ยแหล่ะผมก็รอๆ เมื่อไหร่มันจะมา ตอนนั้นใกล้ถึงวันเกิดผมแล้วครับ แอบหวังเล็กๆเหมือนกันว่าวันเกิดปีนี้มันจะยอมคืนดีกับผมให้เป็นของขวัญวันเกิด

จนวันเกิดผมเลยผ่านไป ไม่เห็นแม้แต่เงามันครับผมเองก็เศร้าดิ รอแล้วรออีกมันก็ไม่มันก็ไม่โทรมา ไม่มาหาผ่านไปหลายวันจนวันนึงผมคิดถึงมันน่ะ ผมก็เลยไปหาไอ้เม้งมันที่บ้านมันไม่กลับมาอีกตามเคย เลยเดินขึ้นไปที่ห้องไอ้เม้งมันบนบ้านบ้านไอ้เม้งนี่ผมเดินเข้าออกได้หมดนะครับ เหมือนบ้านตัวเองอ่ะสภาพห้องก็เรียบร้อยดีครับ ผมก็นั่งบนเตียงมันดูอะไรไปเรื่อย เหงาครับ นึกถึงแต่ก่อนว่าที่นี่เป็นสมรภูมิรบระหว่างผมกับไอ้เม้งมันเสมอๆไหนจะไอ้พี่ตี๊ พี่ที ก็เคยเสร็จผมที่นี่ตอนนั้นกับตอนนี้บรรยากาศต่างกันลิบลับเลยครับคงไม่ต้องบอกนะครับว่าเวลาผมผ่านที่โรงเรียนผม ที่สันเขื่อนที่ไปบ่อยๆผมจะรู้สึกยังไง อย่าให้พูดเลยครับ มันเสียว เอ๊ย มันหวิวๆ

ผมจะเปิดทีวีดูครับ แต่หารีโมทไม่เจอเลยเปิดลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง ผมเจอการ์ดใบนึงวางอยู่ครับ ผมถือวิสาสะเปิดดูตอนนั้นคิดไปว่าคงมีใครให้มันมา ก็เริ่มหวิวๆ อีกแล้ว ข้อความในการ์ดเขียนว่า

"ไอ้ต่อ กูรักมึงนะ กูลืมมึงไม่ลง.....เม้ง 30เมษา 44"

ถ้าถามผมตอนนั้นว่าผมรู้สึกยังไง ผมดีใจมากๆครับ อย่างน้อยนี่ก็เป็นเครื่องยืนยันได้ว่าไอ้เม้งมันรักผมอยู่การ์ดนี้มังคงเขียนให้ผมในวันเกิด แต่มันไม่ได้ให้ หรือไม่มีโอกาศได้ให้มันยังไม่ลืมวันเกิดผม มันยังไม่ลืมผม ดีใจจัง

ผมอยากเอาการ์ดนี้ไปเป็นข้ออ้างในการขอคืนดีกับไอ้เม้งมันถ้ามันเห็นการ์ดใบนี้มันต้องปฏิเสธไม่ได้ว่ามันยังรักผมอยู่ แต่ผมมฉุกคิดว่าผมมาละลาบละล้วงของส่วนตัวของมันอย่างนี้ ดีไม่ดีมันพาลจะโกรธหนักไปอีกก็แย่ความรักกับความโกรธมันเป็นคนละเรื่องกัน รักมากก็โกรธมากผมเลยตัดใจเก็บมันไว้ที่เดิม แล้วเดินออกมาจากบ้านมันด้วยหัวใจพองโต

ตั้งแต่วันนั้นผมมาบ้านไอ้เม้งมันทุกวันครับถึงมันจะไม่กลับก็เหอะ ผมมาคุยกับพ่อแม่มัน แล้วก็ขึ้นไปอ่านการ์ดใบนั้นข้อความเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนมันมากระซิบบอกข้อความนี้ที่ข้างหูครับ แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว (อายว่ะ เคยเอาการ์ดมาอ่านแล้วสาวว่าวไปด้วยอ่ะ เหอๆ)

เปิดเทอมผมกลับไปเรียนอีกครั้งผมอยู่ปีสุดท้ายแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของผมกับไอ้เม้งไม่คืบหน้าไปกว่าเดิมเปิดเรียนไม่ถึงอาทิตย์ ผมก็ได้รับข่าวจากพี่ตี๊ว่าไอ้เม้งกับแฟนหญิงมันเลิกกันแล้ว (อ้อ ลืมบอกไป พี่ตี๊แกเรียน 5ปีนะครับ) ผมก็ห่วงไอ้เม้งมันน่ะครับ แต่พี่ตี๊บอกไอ้เม้งไม่เป็นไรมันไม่เห็นเสียใจเท่าตอนที่เลิกกับผม (มันหลอกด่ากรูป่าวว๊ะเนี่ย) จริงๆแล้วเหมือนมันไม่เสียใจเลยด้วยซ้ำ

ผมเริ่มมีความหวังอีกครั้งไปหาไอ้เม้งมันเหมือนเดิมทุกอาทิตย์ แต่ยังไม่เป็นผล ไม่รู้เหมือนกันว่า ใจแข็งๆอย่างไอ้เม้งเนี่ย ผมต้องทำยังไงนะให้มันยอมรับเสียทีว่ามันยังลืมผมไม่ได้แต่ผมก็ให้สัญญากับตัวเอง(อีกครั้ง)ว่า ผมต้องทำให้ได้ ไม่ใช่เอาชนะไอ้เม้งมันแต่ต้องเอาชนะใจตัวเอง อดทนจนถึงวันที่มันพร้อมจะกลับมาเป็นของผมอีกครั้งนึง

***********************************************************************************

น้ำเน่าไม๊ครับเรื่องของผม เนี่ยยุงกัดจนขาลายแล้ว เหอๆ แต่ตอนนั้น่ะ ผมไม่เคยคิดว่ามันน้ำเน่าเลยนะแต่ตอนนี้เนี่ย โหย นี่เหรอ ชีวิตกรู.........เหม็นว่ะ

ปล. ใจหายจังครับ ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้วจะพยายามมาอัพเดทเรื่องราวให้เรื่อยๆ แล้วกันครับ แต่อาจไม่ใช่เรื่องเซ็กส์นะครับ

ตอนที่ 69ตอนสุดท้าย

โอกาสของผมเหมือนจะเหลือน้อยลงเรื่อยๆทั้งๆที่รู้อยู่แกใจว่าไอ้เม้งมันรักผม ส่วนผมก็มั่นใจ และแน่ใจอยู่เสมอมาว่าผมนั้นเองก็รักไอ้เม้งเช่นกัน แต่หนทางของเรามันก็ห่างไปเรื่อยๆ

ภาคเรียนแรกของปีสุดท้ายเปิดเรียนไปได้กว่า 2เดือนแล้ว ถ้านับเวลาตั้งแต่วันที่ไอ้เม้งมันหนีผมมาวันนั้น จนถึงวันนี้เวลามันผ่านไปปีกว่าแล้ว เร็วนะครับผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงทนอยู่ในสภาพนี้ได้นานเท่านี้ปีกว่าที่ผมเลิกกับไอ้เม้งนั้นผมได้เย็ดพี่ทิวคนเดียวเท่านั้นทั้งๆปรกติคนอย่างผมไม่เคยว่างเว้นจากเรื่องพวกนี้เลย ตอนดีๆกับไอ้เม้งมันอย่างน้อยก็วันละ 2 ครั้งอ่ะ

ข่าวล่าสุดที่ผมรู้ก้คือ ที่ไอ้เม้งมันหายไปกลับบ้านดึกดื่นๆ เนี่ย ก็เพราะมันไปเรียนภาษาเพิ่ม และก็มีติวอะไรไม่รู้สารพัด พี่ตี๊แกเล่าให้ฟังครับว่าที่มันไปเรียนเนี่ยเพราะมันจะสอบชิงทุนของกองทุนหนึ่งซึ่งเขาจะสนับสนุนให้เรียนต่อในระดับ ป.โท-เอกพี่ตี๊แกบอกว่าไอ้เม้งมันวางแผนมานานแล้วครับผมก็เลยถึงบางอ้อว่าที่มันหายไปไหนเนี่ยเพราะเรื่องนี้เอง (โล่งใจเลยว่ะนึกว่ามันไปมีแฟนใหม่)

ผมแอบลุ้นเล็กน้อยครับ อยากให้มันได้น่ะมันจะได้ดีใจ แต่ตัวเองก็หวิวนิดๆ เหมือนกันเพราะถ้ามันได้จริงโอกาสของผมกับมันก็เหลือน้อยลงกว่าเดิมแถมยังต้องอยู่ห่างกันไปไกลหลายปี ถึงตอนนั้นมันคงไม่เหลืออะไรแล้ว

ผมไม่รู้หรอกครับว่าไอ้ทุนที่ว่าเนี่ยมันสอบอะไรไปเมื่อไหร่พี่ตี๊แกก็ไม่รู้ จนช่วงปิดเทอมแรก ผมไม่ได้กลับมาอยู่บ้าน เพราะต้องฝึกงานวันนึงพี่ตี้แกก็โทรมาแจ้งข่างเรื่องไอ้เม้ง "ต่อมึงรู้ข่าวเรื่องไอ้เม้งยัง" พี่ตี๊ถามผม (ไอ้เหี้ยตี๊ มึงไม่บอกกรูจะรู้ไม๊ไอ้ห่า ก็กรูมีมึงเป็นสายสืบอยู่คนเดียว) "ไม่รู้ มีอะไรเหรอ"ผมก็ห่วงมันนะครับ เพราะน้ำเสียงไอ้พี่ตี๊มันฟังดูแล้วเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจไอ้เม้งของกรูจะเป็นอะไรไปหรือเปล่าว๊ะ

"ไอ้เม้งมันสอบชิงทุนไม่ได้ว่ะ เนี่ยแม่งซึมเลยนะมึง ข้าวปลาก็ไม่กิน เหมือนตอนเลิกกับมึงเลยอ่ะ" เฮ้ยอย่าเอาไปเปรียบกันดิ คนละเรื่องกัน "มันอยู่ที่ไหน" ผมถามพี่ตี๊เป็นห่วงมันอีกแล้ว ในชีวิตมันจะมีแต่เรื่องผิดหวังอย่างเดียวเลยรึไงว๊ะทั้งเรื่องรักทั้งเรื่องเรียน พี่ตี๊บอกว่ามันอยู่ที่หอแต่กำลังเก็บของเตรียมกลับบ้าน

ผมตัดสินใจไปหาไอ้เม้งมันที่หอทันทีครับแต่กว่าจะไปถึงไอ้เม้งมันก็ออกจากหอมาแล้วผมโทรไปหามันแล้วแต่มันก็ไม่รับสายเหมือนเดิม ผมเลยต้องนั่งรถกลับมาที่บ้านมันพอไปถึงพ่อกับแม่มันบอกว่าอยู่ข้างบน แถมยังบอกให้ผมช่วยปลอบใจมันหน่อยแล้วกัน(พ่อตาแม่ยายผมน่ารักจะตาย)

ผมเดินขึ้นบันไดไปช้าๆ ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆไปตลอดทาง กว่าปีนึงที่ผมไม่ได้คุยกับมันเลย ผมควรจะพูดอะไรกับมันเป็นคำแรกมันมีเรื่องราวตั้งมากมายที่ผมควรจะต้องบอกมันแต่ผมก็ไม่มีคำที่ดีที่เด็ดที่สุดจะให้มันและก็ไม่รู้ด้วยว่ามันจะอยู่ในอารมณ์ที่พร้อมรับฟังผมหรือไม่

ผมยืนอยู่หน้าห้องมัน สูดหายใจช้าๆก่อนจับลูกบิดหมุน ผมควรจะเคราะก่อน แต่ความคุ้นเคยทำให้ผมลืมข้อนี้ไปประตูเปิดช้าๆ สายตากวาดดูห้องที่คุ้นเคย ผมเห็นมันแล้วครับไอ้เม้งมันนอนตะแคงอยู่บนเตียงหันหลังให้ ผมค่อยๆ ปิดประตูแล้วกดล๊อก (เฮ้ยอย่าเพิ่งคิดลามกนะมึงที่ล๊อกเนี่ยกลัวว่าเดี๋ยวพี่พ่อแม่มันเปิดมาเจอตอนผมกับไอ้เม้งมันเคลียร์กันแล้วเดี๋ยวจะบ้านแตก) ไอ้เม้งมันไม่ขยับครับ มันคงหลับอ่ะแต่มันนอนในชุดกางเกงยีนส์เลย มันคงเหนื่อยมากๆ เลยนอนพัก

ผมเดินอ้อมไปไปด้านที่มันนอนหันหน้าไปสายตาก็คอยจ้องหน้ามันไปด้วย ไอ้เม้งมันดูโทรมไปเล็กน้อยครับ เหมือนคนนอนดึกๆมาหลายคืนอ่ะ มันผอมลงกว่าเดิมด้วย ขอบตามันยังเป็นรอยแดงๆเหมือนว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาพอสมควร ตอนนั้นผมสงสารมันมากครับปรกติไอ้เม้งมันเป็นคนจิตใจดี ผมไม่น่าทำให้มันต้องเสียใจเลย

ไอ้เม้งมันยังหลับสนิทตอนผมนั่งลงตรงพื้นข้างเตียงผมนั่งดูหน้ามันพักใหญ่ เรื่องราวในอดีตย้อนกลับมาในหัว ตั้งแต่ผมเจอมันวันแรกผมไม่คิดหรอกครับว่าไอ้ความเป็นเพื่อนเนี่ยมันจะมีพัฒนาการได้มาถึงขนาดนี้ผมไม่คิดมาก่อนว่าในวันนี้ผมจะต้องมารักผู้ชาย ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้เม้งมันมีอะไรดีแต่ทีรู้ๆ คือว่า สิ่งที่มันมีคือสิ่งที่ผมขาด แล้วมันก็สามารถเติมเต็มในสิ่งที่ผมต้องการได้เสมอมาแม้ในบางครั้งความต้องการของผมมันจะเกินเลยไปบ้างแต่ต้องยอมรับว่าไอ้เม้งมันทำหน้าที่ของมันได้อย่างไม่มีข้อบกพร่อง

ภาพไอ้เม้งที่มองเห็นมันลางเลือนเพราะน้ำตาผมที่มันเอ่อมาล้นจนเกือบไหลรินในนาทีนี้ผมรู้สึกจริงๆ ว่า 1 ปีที่ผ่านมานั้นผมคิดถึงมันแค่ไหนผมค่อยๆ เอื้อมมือไปจับมือมันที่วางอยู่บนเตียงไอ้เม้งมันลืมตาขึ้นมาช้าๆตอนที่ผมบีบมือมันไว้ ก่อนที่ผมจะพูดอะไรไอ้เม้งมันก็ยิ้มให้ผม แล้วดึงมือผมไปกอดไว้ สายตามันจับจ้องอยู่ที่ผมตลอดเวลาผมพยายามจะหาคำพูดอะไรก็ตามที่คิดว่าดีที่สุดมาพูดกับมัน แต่ผมก็ทำไม่ได้เหมือนไอ้เม้งจะเข้าใจ มันลุกขึ้นแล้วลงมานั่งข้างๆผม แล้วกอดผมไว้ตอนนี้ผมไม่เหลือฟอร์มอะไรอีกแล้ว น้ำตาที่มันเอ่อมาเม่อกี้มันไหลนองแก้มไอ้เม้งกอดผมแน่นขึ้นแล้วซบหน้ากับไหล่ผมไว้ผมรู้สึกได้ว่าน้ำตามันก้ไหลมาจนแขนผมเปียกชื้นเช่นกัน

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้เท่าที่รู้คือผมอยากให้ช่วงเวลานี้มันยาวนานที่สุด ผมกอดมันไว้แน่นไม่มีคำพูดใดๆออกจากปาก ไอ้เม้งมันขี้แยน้อยกว่าผมมั้งครับ มันเลยตั้งต้นได้ก่อน มันกระซิบเบาๆว่า "คิดถึงมึงจัง" แค่นี้แหละครับ แค่นี้เอง แต่มันก็มีค่ามหาศาลผมยิ้มให้มันทั้งน้ำตา ไอ้เม้งมันหัวเราะครับก็ตอนนี้หน้าผมมันคงเต็มไปด้วยน้ำตาแล้วก็ขี้มูก(คนอะไรว๊ะ ขี้แยฉิบหาย)พอผมเห็มันหัวเราะได้ ก็เลยหัวเราะไปด้วย แหม ไอ้ห่า หน้ามึงก็เละเทะไม่แพ้กรูหรอกทำมาเป็นหัวเราะกรู

"เอ่อ......กรูขอโทษ"ผมพูดแค่นี้ไอ้เม้งมันก็รู้เรื่องแล้วครับว่าผมขอโทษมันเรื่องอะไรไอ้เม้งมันบอกว่าตอนแรกมันก็ยังโกรธผมอยู่ จนวันนี้มันกลับมาบ้านตอนที่พ่อกับแม่คุยกับมัน พ่อกับแม่เล่าให้มันฟังว่าผมน่ะมาหามันที่บ้านทุกวันเลยตอนปิดเทอมที่แล้ว(ไอ้เม้งมันกลับบ้านมาครั้งเดียวครับ ก่อนวันเกิดผมไม่กี่วัน ก็คงเป็นวันที่มันเขียนการ์ดไว้ให้ผมแหละมันเตรียมให้ผมในวันเกิดแต่ก็ไม่ได้ให้มันบอกว่าตอนนั้นมันตั้งใจจะสอบชิงทุนให้ได้มันเลยไม่อยากให้เรื่องผมมารบกวนจิตใจมัน)

"ตอนแรกกรูยังโกรธมึงอยู่เลยพอพ่อกับแม่เล่าให้กรูฟังเรื่องมึงมาหาตอนปิดเทอม กรูไม่รู้เป็นไร หายโกรธมึงเลย"ไอ้เม้งมันบอกผมหลังจากที่เราเช็ดคราบน้ำตาจนเกลี้ยงแล้ว แววตาสดใสกวนตีนของมันเป็นประกายเชียวครับ ดีใจจัง มันหายโกรธผมแล้วจริงๆผมก็ได้แต่ยิ้มดีใจ "แต่ตอนนั้นกรูโกรธมึงมากๆ เลยนะมึงไม่เคยรักษาสัญญาที่ให้กับกรูได้เลย" ผมจ๋อยดิ ก็มันพูดมาเนี่ยเรื่องจริงมันให้อภัยผมมาตั้งกี่ครั้งแล้ว แล้วครั้งนี้กว่ามันจะยอมได้ โหย เกือบตาย

"มึงรู้ป่ะ ว่ากรูคิดถึงมึงจะตายยิ่งตอนมึงไปมีแฟนหญิงนั่นน่ะ กรูนึกว่าต้องเสียมึงไปซะแล้ว" ผมพูดไอ้เม้งยิ้มครับ แล้วเล่าให้ฟังว่า มันก็คบๆ ดูแบบว่าประชดผมน่ะ ก็คบกันได้ไม่นานก็ลิกกันไปผมแกล้งถามมันว่า "แล้วมึงได้เอามันป่ะ" ไอ้เม้งมันหัวเราะบอก"ปล่าว กรูพยายามแล้ว แต่แม่งไม่ยอม กรุเลยเลิกเอายากนักกรูก็ไม่เอาแม่งเลย" ผมเลยหัวเราะไปกับมันด้วยความทุกข์ที่เคยเกิดขึ้นทั้งกับผมและมันดูเหมือนจะหายไปสิ้น แต่ผมก็อดถามเรื่องสอบชิงทุนของมันไม่ได้

"แล้วที่มึงไปสอบอ่ะ" ผมพูดแค่นี้ไอ้เม้งมันตอบว่า "เอ้ย ช่างมันเหอะ ไม่ได้น่ะดีแล้วจะได้อยู่กับมึงนานๆ" ผมยิ้ม ดีใจครับ ไอ้เม้งมันยังบอกอีกว่า"ที่กรูไปสอบอ่ะ กรูจะหนีมึง คนอะไรว๊ะขนาดกรูไม่พูดด้วยยังเสือกตามมาราวีกรูในฝัน" โหยผมฟังแค่นี้ก็ดีใจเนื้อเต้นแล้วครับ ไอ้เม้งมันเก็บเอาผมไปฝันถึงเลยนะเนี้ยแต่สงสัยแม่งจะดูนิยายมากไปหน่อย เสือกจะไปเมืองนอกหนีกรู นางเอ๊กนางเอกนะมึงเนี่ย

ตอนนี้ไม่ว่าอะไรรอบๆ ตัวก็ดูหอมหวานไปหมดครับผมคลอเคลียไอ้เม้งไม่ห่าง กอดมันไว้ให้หายคิดถึง เฮ้อ นึกว่าจะไม่มีวันนี้ซะแล้วผมนึกถึงการ์ดใบนั้นขึ้นมาได้ ผมเลยตัดสินใจถามมัน "ไอ้เม้งมึงรักกรูไม๊" ไอ้เม้งเงียบที่เงียบไปผมว่ามันไมได้ตัดสินใจหรอกครับว่าจะตอบคำถามนี้ยังไงแต่ผมว่ามันเขินมากกว่า แต่มันก็หันมามองหน้าผมแล้วทำหน้ากวนตีน"รักมึงนะเหรอ รักทำไมว๊ะ" ถึงไม่ใช่คำตอบที่ผมรอแต่ผมก็อดขำกับท่าทางมันไม่ได้ "รักกรูเหอะน๊า กรูยังรักมึงเลย" หุหุดูกรูบอกรักมันดิ เหมือนเด็กๆ เลย แถมยังทำเสียงอ้อนๆ ไอ้เม้งหน้าแดงครับก็ที่ผ่านมามันกับผมเนี่ยไม่เคยได้พูดว่ารักกันเลย ผมเองก็ต้องทำอ้อนๆกลบเกลื่อนความอายเหมือนกัน

"ไม่รักว้อย มึงรักกรูน่ะดีแล้วแต่กรูไม่รักมึง" ไอ้เม้งยังทำเป็นเล่น "แน่นะ" ผมพูดแล้วเอื้อมมือไปหยิบการ์ดในลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง ไอ้เม้งมันหน้าแดงหนักกว่าเดิม"แล้วหมาที่ไหนเขียนว๊ะ ไอ้การ์ดเนี่ย" ผมถาม ไอ้เม้งมันหลบตาครับไม่ยอมมองตาผม "เออ รักก็รักว๊ะ" แม่งกว่าจะหลุดมาได้แล้วยังทำเป็นแบบจำใจยอมรับด้วยนะ ไอ้เวร

ตอนนั้นผมมีความสุขมากครับเรื่องราวของเราสองคนในช่วงที่ไม่มีกันและกันได้ถูกเล่าแลกเปลี่ยนกันตลอดทั้งคืน(อย่าเสือกถามกรูล่ะว่ามีกิจกามอื่นบ้างไม๊ กรูไม่บอกหรอกว่า 4ที) คืนนั้นผมเลยนอนบ้านมันเลย แถมได้นอนกอดมันไว้ด้วย หุหุ

หลังจากวันนั้น ผมก็ไปหาไอ้เม้งมันเกือบทุกวันพอดีบริษัทที่ผมไปฝึกงานอยู่น่ะ มันอยู่กลางทางระหว่างหอผมกับไอ้เม้งผมเลยตัดสินใจย้ายไปอยู่กับไอ้เม้งมันชั่วคราวเลยครับ ก้คนมันคิดถึงนี่ก็ต้องรื้อฟื้นกันทุกวัน ไอ้เม้งนี่มันเยี่ยมจริงๆ ครับยังฟิตแน่นเปลี้ยะเหมือนเดิม (ออกจะฟิตกว่าเดิมด้วยซ้ำ)แถมมาทำเป็นมีลูกอ้อนขอเย็ดผมบ้าง ผมก็เลยต้องยอม โหยไอ้หี้ย เล่นซะกรูได้เลือดเลยสงสัยแม่งแค้นกรูมากแน่ๆ

ผมไปอยู่กับไอ้เม้งได้เดือนกว่าๆ วันนึงก็มีจดหมายมาหามันครับจดหมายส่งหามันที่บ้าน แล้วพ่อมันโทรมาบอกพอไอ้เม้งมันเล่าให้ผมฟังว่าในจดหมายเขาบอกว่าอะไร ผมใจหวิวเลยครับสีหน้ามันก็ไม่ดีเลย ในจดหมายบอกว่า ทางมหาวิทยาลัย............. ในสหรัฐอเมริกาได้คัดเลือกให้มันเป็นนักเรียนทุนของมหาลัย ก้จากผลการสอบที่มันไปสอบไว้แหละทางกองทุนที่เขาจัดน่ะเขาส่งผลการสอบมันไปด้วย(เขาบอกว่าไอ้เม้งมันได้ที่สองเป็นตัวสำรอง แต่เขาไม่ได้ประกาศชื่อ)แล้วมหาลัยนี้เขาให้ทุนนักศึกษาในประเทศที่กำลังพัฒนาเพื่อเอาความรู้มาพัฒนาประเทศตัวเองน่ะ

"มึงว่าไง" ไอ้เม้งมันหันมาถามผม ผมเพิ่งได้มันคืนมาไม่นานผมไม่อยากเสียมันไปหรอก แต่ชีวิตเป็นของมัน ผมไม่สามารถเลือกหรือตัดสินใจให้มันได้"ก็แล้วแต่มึง ตัดสินใจดีๆ แล้วกัน ชีวิตมึงนะ" ผมพูด ไอ้เม้งมองหน้าผมผมพยายามหลบตา "อยากไปหรือเปล่า" ผมถาม น้ำเสียงแหบพร่า "ไม่รู้สิถ้าก่อนหน้าที่กรูจะคืนดีกับมึง กรูคงตัดสินใจง่ายกว่านี้" ไอ้เม้งตอบผมเลยมองหน้ามัน แน่นอนครับ โอกาสอย่างนี้ไม่ได้มีสำหรับทุกคนแต่มันก็คงไม่อยากจากผมไป (เข้าข้างตัวเองหรือเปล่าว๊ะ) ไอ้เม้งมันดูสับสนผมเลยตัดสินใจ "ไปเหอะ โอกาสอย่างนี้หายาก กรูจะรอมึงอยู่แล้วกัน รีบเรียนให้จบแล้วกลับมาไวๆ ล่ะ" ไอ้เม้งจับมือผมไว้ มันบีบแน่น ผมจะพูดต่อก็มีก้อนอะไรไม่รู้มาจุกแน่นที่คอหอย เลยไม่ได้พูดอะไรอีก ดึงมือมันมากอดไว้ไอ้เม้งร้องไห้อีกแล้ว ทำไมพักหลังๆนี้ผมกับมันขี้แยนักก้ไม่รู้

ผมใช้เวลาที่เหลือตักตวงความสุขกับมันให้นานที่สุดผมกับไอ้เม้งใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดวลา ผมให้สัญญากับมันว่าผมจะดูแลตัวเองให้ดีแล้วผมจะไม่นอกใจ ไอ้เม้งมันหัวเราะครับ มันบอกว่า "อย่ามาพูดเลยเดี๋ยวมึงก็ผิดสัญญาอีก เอางี้ ถ้ากรูไปแล้ว มึงจะไปมีอะไรกับใครก็ได้กรูไม่ว่าแต่ต้องป้องกันนะว้อย กรูขออย่างเดียว ถ้ากรูกลับมาแล้ว มึงต้องเลิกให้หมดทำได้หรือเปล่า" ไอ้เม้งมันแฟร์มากครับ มันให้โอกาสผมขนาดนี้ แล้วคนเลวๆอย่างผมมีหรือจะไม่รีบคว้า "เออ กรูทำได้แน่"

เวลาของผมกับไอ้เม้งเหลือน้อยลงทุกทีๆผมเองก็ทำใจยอมรับได้แล้วครับ บางทีการที่เราห่างกันก่อนหน้านั้นมันอาจทำให้เราทำใจง่ายขึ้นนะครับจนถึงคืนสุดท้ายก่อนมันจะเดินทางไป (มันเดินทางหลังจากเรียนจบ ป.ตรีแล้วนะครับ)ผมนอนกอดมันทั้งคืน (ตอนนั้นไอ้เม้งมันกลับมาอยู่บ้านแล้วครับ)เรานอนไม่หลับเลยครับ ไอ้เม้งมันก็กอดผมไว้ผมว่าจะไม่ร้องไห้แล้วน้ำตาแม่งก็เสือกไหลออกมาเอง พอเช้าก็แต่งตัวไปดอนเมืองกันก็มีแค่พ่อแม่มัน พี่มัน แล้วก็ผม ตอนแรกมันจะไม่ให้พ่อกับแม่มันไปส่งด้วยซ้ำมันบอกว่ากลัวร้องไห้น่ะ แต่พ่อแม่มันท่าทางจะภูมิใจลูกตัวเองมากกว่าครับมีรอยยิ้มระบายอยู่บนหน้าตลอดเวลา ผมเองก็อดดีใจและภูมิใจด้วยไม่ได้

ใกล้เวลาที่ต้องขึ้นเครื่องแล้วไอ้เม้งมันมองหน้าผมเป็นระยะ เหมือนมันจะร้องไห้ ผมก็มองหน้ามันต่อหน้าคนอื่นอย่างนี้ผมพูดอะไรไม่ได้เลยครับ เหมือนไอ้เม้งมันจะรู้ "แม่ปวดฉี่ เดี๋ยวมานะ" ไอ้เม้งบอกแม่มัน แล้วสบตาผม ผมเข้าใจทันที"กรูไปด้วย" แล้วผมกับมันก็รีบวิ่งไปห้องน้ำกัน พอไปถึงห้องน้ำโชคดีครับไม่มีคนพอดี ผมเลยเดินเข้าไปในห้องส้วมไอ้เม้งตามเข้ามา ผมพูดอะไรไม่ได้แล้วน้ำตาผมมันไหลแล้วน่ะ เลยกอดมันไว้แน่น ไอ้เม้งมันหอบสะอื้นตัวโยน อีกไม่กี่นาทีผมกับมันต้องจากกันอีกแล้ว ทำยังไงผมถึงจะหยุดเวลาไว้ได้บ้างเนี่ย

ผมกอดมันไว้ จูบมับเบาๆ ไอ้เม้งมันยิ้มอีกแล้วครับผมรีบเช็ดน้ำตาให้มัน มันก็เลยเช็ดให้ผมบ้าง ผมจับมือมันไว้แน่น จูบแก้มมันเบาๆอีกครั้ง แล้วกระซิบว่า "กลับมาเร็วๆ นะ กรูจะรอ" ไอ้เม้งยิ้มครับมันพยักหน้าให้ผม ผมกอดมันอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ แย่หน่อยทีมีคนเข้ามาแต่เป็นฝรั่ง แล้วคงไม่ได้สังเกตเห็นผมกับไอ้เม้งนะครับ เลยรอดตัวไปผมส่งไอ้เม้งที่หน้าประตูทางเข้าผู้โดยสาร ไอ้เม้งมันกอดพ่อกับแม่มันผมเห็นแม่มันร้องไห้ครับ ผมเลยกอดแม่มันไว้ด้วย (บอกแล้วว่าแม่มันน่ารักเขารักผมเหมือนลูกเลย) ไอ้เม้งมันบอกว่า "ฝากดูแลพ่อกับแม่ด้วยนะแล้วมึงก็ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ" แล้วมันก็บีบไหล่ผม ผมสบตามันครั้งสุดท้ายก่อนมันจะหันหลังให้ หายเข้าประตูไป

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ไอ้เม้งมันไปเรียนได้ 2 ปีกว่าแล้วครับ มันจบโทเรียบร้อยแล้วตอนนี้กำลังทำ ป.เอกอยู่ ภายในปีหรือสองปีมันก็จะกลับมาแล้วผมยอมรับเลยครับว่าไอ้เม้งมันใจแข็งจริงๆ เพราะตั้งแต่มันไปอยู่ที่โน่นจนถึงวันนี้มันยังไม่ได้กลับมาเมืองไทยเลย พ่อกับแม่มันเคยไปหามันมาครั้งหนึ่งเหตุผลที่มันไม่กลับมาก็เพราะว่า มันไม่อยากต้องเสียใจอีกครั้งตอนกลับไปเรียนใหม่ผมก็เห็นด้วย ถึงแม้ว่าผมจะคิดถึงมันมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่อยากให้เราต้องจากกันอีกสู้อดทนให้ถึงวันเวลาที่พร้อมและเหมาะสม เราค่อยใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกันดีกว่า

ส่วนตัวผมผมก็รักษาสิ่งที่มันอนุญาตไว้อย่างดีเยี่ยม เหอๆ ไม่ได้นับว่ะว่ากี่รายแต่ทุกครั้งผมก็ป้องกันเสมอ ไม่ว่าเขาคนนั้นจะซิงหรือไม่ก็ตาม หุหุแถมกรูแม่งก็เสือกคบใครไม่ได้นาน เดี๋ยวแม่งก็เลิกเหมือนจะรู้คำสัญญาที่ผมให้ไว้กับไอ้เม้งมัน

ในวันนี้ผมเชื่อว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุดคนหนึ่ง คือมีคนให้ได้รัก แล้วเขาก็รักเรามีคนให้ได้คิดถึง แล้วเขาก็คิดถึงเรา มีคนที่ให้เป็นห่วง แล้วเขาก็เป็นห่วงเราและสุดท้าย เขาก็ยังเป็นคนที่เข้าใจเราและพร้อมที่จะให้อภัยเราได้เสมอถึงตอนนี้ไอ้เม้งกับผมจะอยู่ห่างกันครึ่งค่อนโลก แต่ผมเชื่อมั่นว่าความสัมพันธ์ของเราไม่เคยห่างกัน และผมก็กำลังรอวันนั้นวันที่เราจะกลับมาอยู่ด้วยกัน...อีกครั้ง

***********************************************************************************

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณจริงๆ สำหรับทุกๆข้อความที่รีพลายให้ ผมได้อ่านหมดทุกข้อความนะครับแต่ผมคงไม่อาจเอ่ยชื่อทุกคนเพื่อขอบคุณได้ทุกข้อความเป็นกำลังใจอย่างดีเยี่ยมที่ทำให้ผมสามารถเรื่องราวทั้งหมดนี้จบลงได้ขอบคุณจริงๆ ครับ

ปล.1.มีข่าวดีครับผมได้รับเมลล์จากไอ้เม้งแล้วนะครับมันเขียนมาเล่าถึงความรู้สึกของมันให้ฟังตามคำเรียกร้องของเพื่อนๆแต่ไม่ยาวมากนะครับ แค่ตอนเดียว ผมจะโพสต์ให้ในวันสองวันนี้ล่ะครับ

ปล.2.สำหรับตอนทำงานผมเล่าให้ฟังแน่ๆ ครับแต่รอก่อนแล้วกันครับ จริงๆ มันก็มีเรื่องให้เล่าพอสมควรแล้วล่ะ ประมาณ 2ปีแล้วนี่ แต่อาจไม่สนุกนะครับ เพราะมันเป็นแค่ความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างฉาบฉวยน่ะ(ไม่กล้าเล่ามาก เดี๋ยวไอ้เม้งมันกลับมาแหกอกเอา)

ปล.3 ขอบคุณอีกครั้งนะครับแล้วเจอกันใหม่ครับ

*******************************************************************

lorrach14

ขอบคุณครับ

Pondzii

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณครับ

bimai0257

ขอบคุณ.
ขอบคุณมากๆ ครับ

นำเรื่องดีดี มาให้ อ่าน ครับ

Akeoutdoor

น่าจดจำมากครับ ขอบคุณครับ

meaniner

เป็นเรื่องราวดีๆครับ

AintheSecret

ผมนอนสะอื้นเลยครับ อายจังเวลาอ่านอะไรพวกนี้แล้วอินตาม

Guds

สนุก

th3t0y

กลับมาเร็วๆนะเม้ง

mixxxxxxx

ขอบคุณครับ

Anavin