แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย กายภูธี เมื่อ 2019-5-11 18:01
อาณาจักรเสียว!!!
เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อสนองความต้องการเท่านั้นโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ
ตอนที่ 12 พิธีสมรส พิธีสมรสของอาณาจักรวารุณและอาณาจักรพิทักษ์นั้นเป็นพิธีที่เกิดขึ้นมาหลายช่วงอายุคนแล้ว เพราะอาณาจักรของเราทั้งสองนั้นเป็นเพียงแค่อาณาจักรเล็กๆที่อยู่ท่ามกลางเมืองใหญ่ๆ จึงต้องมีพิธีสมรสนี้เนื่องจากต้องการรวบรวมอาณาจักรทั้งสองให้เป็นเมืองพี่เมืองน้อง รักใคร่กลมเกลียวกันนั่นเอง
ผมเองในฐานะพระโอรสเพียงพระองค์เดียวจึงจำเป็นที่จะต้องเข้าพิธีนี้อย่างหลักเลี่ยงไม่ได้ ไม่ต่างจากองค์ชายวายุพระโอรสเพียงพระองค์เดียวจากอาณาจักรพิทักษ์ที่ต้องเข้าพิธีนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เช่นเดียวกัน
ถึงแม้ทั้งผมและองค์ชายวายุจะเป็นชายทั้งคู่ แต่พิธีสมรสนี้ก็เคยเกิดขึ้นอันเนื่องมาจากความเชื่อแต่โบราณ หากเราทั้งสองไม่ยอมเข้าพิธีนี้ก็เท่ากับว่าบ้านเมืองของเราจะหาความสงบสุบไม่ได้อีกเลย
"พร้อมรึยังลูก"ร่างของราชินีหรือเสด็จแม่ของผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับสวมกอดผมที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงนอนด้วยความประหม่า
"เสด็จแม่"ผมกอดเสด็จแม่ที่ลูบศีรษะของผมอย่างออดอ้อน
"หึ ลูกจะเข้าพิธีสมรสแล้วนะ ยังจะมาอ้อนอะไรแม่อีก หืม"
"ลูกกังวลจังเลยเสด็จแม่ ลูกกลัวว่าจะทำหน้าที่นี้ได้ดีรึเปล่า"ผมว่าอย่างกังวล
"อานัสลูกแม่ ลูกน่ะเกิดมาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ในฐานะขององค์ชายของอาณาจักรวารุณ แม่เชื่อว่าเจ้าจะทำหน้าที่นี้ได้อย่างดีเยี่ยมแน่นอน"เสด็จแม่พูดพร้อมกับกอดผมแน่น
"พะย่ะค่ะ"ผมตอบรับพร้อมกับกอดเสด็จแม่ตอบเช่นเดียวกัน
"ไหนยืนหน่อยสิ แม่อยากจะรู้ว่าลูกแม่จะหล่อขนาดไหนกัน"
"หึ..พะย่ะค่ะ"ผมตอบรับ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนให้เสด็จแม่เห็นการแต่งตัวของผม ที่อุตส่าห์ตื่นตั้งแต่ตีสามเพื่อแต่งตัวในพิธีสมรส ตอนนี้ผมสวนชุดแบบเจ้าชายเต็มยศสีขาว สีประจำอาณาจักรวารุณของผมนั่นเอง
"งดงามมากเลยลูกแม่"เสด็จแม่ชมพร้อมกับมองดูรูปร่างของผมด้วยรอยยิ้ม
"ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ เสด็จแม่"
"จำไว้นะอานัส อย่าลืมว่าลูกต้องมัดใจองค์ชายวายุไว้ให้ได้ พยายามนำสิ่งที่เจ้าได้เรียนรู้มาตลอดช่วงเวลานี้ จัดการองค์ชายวายุให้อยู่หมัด"
"พะย่ะค่ะเสด็จแม่ ลูกจะพยายามทำให้ดีที่สุด"
"แม่เชื่อว่าเจ้าทำได้"
ผมและเสด็จแม่สวมกอดกันอีกครั้ง พร้อมกับความรับผิดชอบที่ตอนนี้ถูกซัดเข้ามาถ่าโถมใส่ผม ผมรู้ดีว่าอาณาจักรของเรานั้นต้องพึ่งอาณาจักรพิทักษ์มากเพียงใด ถึงแม้จะเป็นเพียงเมืองพี่น้องกันมาแต่โบราณ แต่อาณาจักรของเราต้องพึ่งอาณาจักรพิทักษ์เป็นอย่างมาก เพราะอาณาจักรพิทักษ์นั้นติดกับทะเลต่างจากอาณาจักรของเราที่ต้องใช้อาณาจักรพิทักษ์เป็นจุดเชื่อมต่อในการส่งออก หากผมไม่สามารถเชื่อมสัมพันธ์ในการสมรสครั้งนี้ได้ อาณาจักรวารุณของเราต้องพบกับความเลวร้ายอย่างแน่นอน
"เจ้าต้องอดทนนะอานัส แม่เชื่อว่าเจ้าทำได้เหมือนกับที่เสด็จป้าของเจ้าทำได้ เมื่อใดก็ตามที่เจ้าสมรสเสร็จสิ้นก็จะเท่ากับว่าเจ้าไม่ใช่คนของอาณาจักรวารุณอีกต่อไป หากลูกทำให้องค์ชายวายุไม่พอใจ แล้วยกเลิกในฐานันดรของลูก ลูกก็จะ..."
"ไม่มีอาณาจักรให้กลับมา"ผมต่อประโยคของเสด็จแม่ ที่ตอนนี้มองผมด้วยสายตากังวลเป็นอย่างยิ่ง
สิ่งที่เสด็จแม่ทรงพูดออกมานั้นไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น เมื่อใดก็ตามที่พิธีสมรสอันยาวนานเสร็จสิ่นลง แล้วผมถูกส่งตัวไปยังอาณาจักรของพระสวามีแล้ว เท่ากับผมนั้นเป็นคนของอาณาจักรพิทักษ์เต็มตัว ฐานันดรที่ผมได้ก็จะเท่ากับพระชายาขององค์รัชทายาท แตาฐานันดรนี้มันไม่แน่นอนเสมอไป หากผมถูกปลด ก็เท่ากับผมไม่มีฐานันดร ต้องกลายเป็นคนธรรมดา และไม่มีวันกลับมายังอาณาจักรวารุณในฐานะองค์ชายอย่างเดิมได้อีก ดังนั้นวิธีเดียวที่จะทำให้ผมมีฐานันดีอยู่ได้ตลอดก็คือ การมัดใจองค์ชายวายุ
"ลูกจะมัดใจองค์ชายวายุให้ได้ เสด็จแม่ไม่ต้องกังวลไป ตลอดเจ็ดวันในพิธีสมรสนี้ ลูกจะพยายามทุกวิถีทาง ให้องค์ชายวายุลุ่มหลงในตัวลูก และเมื่อพิธีสมรสเรียบร้อย ลูกก็จะมัดใจองค์ชายวายุให้อยู่ในอำนาจของลูกให้ได้"ผมพูดอย่างมั่นใจ
"พยายามเข้านะลูกแม่"เสด็จแม่ลูบหน้าของผม พร้อมกับเสียงแตรที่ดังขึ้นไปทั่วพระราชวัง บ่งบอกว่าตอนนี้องค์ชายวายุได้เสด็จมาถึงอาณาจักรของเราแล้ว
"องค์ชายวายุเสด็จแล้ว แม่ไปก่อนนะลูก สู้ๆนะ"เสด็จแม่หันมาพูดกับผมอีกครั้ง ก่อนที่จะรีบทรงไปยังสถานที่ต้อนรับองค์ชายวายุอย่างรวดเร็ว
ผมค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงกับเตียงอีกครั้งด้วยหัวใจที่อยู่ๆก็เต้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นเต้น พิธีสมรสนี้เป็นพิธีที่มีมาแต่โบราณและต้องใช้เวลายาวนานกว่าหกวันเพื่อพิธีสมรสให้เสร็จสมบูรณ์ โดยสามวันแรกพิธีจะถูกจัดที่อาณาจักรของผมและอีกสามวันพิธีนี้จะถูกจัดที่อาณาจักรพิทักษ์ เมื่อผ่านหกวันไปก็จะถึงพิธีเข้าหอ โดยในระยะเวลาหกวันนี้ ผมและองค์ชายวายุห้ามมีความสัมพันธ์กันเองและแม้แต่กับใครก็ตาม ถึงแม้จะรู้สึกอยากแค่ไหนก็ตามก็ต้องอดทนจนกว่าจะถึงพิธีเข้าหอ ที่เรานั้นจะสามารถมีความสัมพันธ์ได้อย่างเต็มที่
ก๊อก ก๊อก เสียงประตูด้านนอกดังขึ้นเรียกผมที่เหม่อลอยอยู่ให้หันไปทันที
"เข้ามาได้"
ผมพูดก่อนที่ร่างของท่านชัยพลที่ตอนนี้สวมเครื่องแบบราชองครักษ์เต็มยศจะเดินเข้ามา โดยมีดินและไม้ที่ตอนนี้ต่างก็สวมชุดทหารเต็มยศเดินเข้ามาด้วย
"ถวายบังคมพะย่ะค่ะองค์ชาย"ทั้งสามพูดพร้อมกันพร้อมกับก้มคำนับผมอย่างนอบน้อม
"อืม ถึงเวลาแล้วใช่ไหม"ผมถามพร้อมกับลุกขึ้นยืนด้วยหัวใจที่ยังคงเต้นอยู่อย่างรุนแรง
"พะย่ะค่ะ ถึงเวลาแล้ว"
ผมค่อยๆเดินออกมาจากห้องด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะตื่นเต้นได้ถึงขนาดนี้ ผมเดินมาตามโถงทางเดินโดยมีร่างของทหารองค์รักษ์ตามมาติดๆ ทั่วทั้งวังตอนนี้ต่างตกแต่งสวยงามเพื่อตอนรับพิธีสมรสนี้ ผมเองได้แต่กำมือแน่นจนเดินมาถึงเขตพระราชพิธี
"องค์ชายอานัสเสด็จจจจจ"เสียงหทารหน้าห้องดังขึ้น พร้อมกับทหาร นางกำนัล เสนาบดี และพระราชวงศ์ที่มีพระยศต่ำกว่าผมพร้อมใจกันก้มคำนับผม เสียงเพลงบรรเลงตามมา พร้อมกับผมที่ก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยหัวใจที่หวาดหวั่น
ตรงหน้าของผมตอนนี้ ปรากฏร่างของเสด็จพ่อ เสด็จแม่ที่ยืนยิ้มให้กับผม ผมมองท่านทั้งสองพร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้ ก่อนที่สายตาจะเห็นร่างของชายหนุ่มที่สูงประมาณหนึ่งร้อยเก้าสิบ สวมชุดคล้ายกับผมต่างกันที่ตอนนี้สีชุดของเขานั้นเป็นสีน้ำเงินที่สง่างามตามสีประจำอาณาจักรเช่นเดียวกัน ผมมองไปที่ใบหน้าที่งดงามนั้นอย่างละสายตาไม่ได้
"องค์ชายวายุ"ผมเรียกชื่อของชายคนนั้นในใจ พร้อมกับพยายามละสายตามาจากใบหน้าที่งดงามและหล่อเหลานั้น สมควรแล้วที่มีแต่ผู้คนพูดกันว่าองค์ชายวายุนั้นช่างงดงามเสียเหลือเกิน
ผมเดินตรงไปเรื่อยๆก่อนที่จะเดินมาเคียงคู่กับร่างขององค์ชายวายุ ก่อนที่จะก้มคำนับเสด็จแม่ เสด็จพ่อ และองค์ชายวายุตามลำดับ
"ยินดีต้อนรับทุกท่าน ทีเดินทางมาเป็นสักขีพยานในพิธีสมรสขององค์ชายอานัสแห่งอาณาจักรวารุณของเรา และลืมไม่ได้คือองค์ชายวายุแห่งอาณาจักรพิทักษ์"เป็นเสด็จพ่อของผมที่กล่าวขึ้น ก่อนที่เสียงเพลงจะบรรเลงอย่างยิ่งใหญ่
"เป็นระยะเวลายาวนานมาแล้ว ที่อาณาจักรของเราต่างผูกมิตรกันมาเช่นนี้ ขอให้พวกท่านได้เฉลิมฉลองและร่วมยินดีในระยะเวลาหกวันนี้ เริ่มพิธีการได้"
ในวันแรกของพิธีนั้น จะเป็นการถวายความยินดีกับพิธีสมรสนี้ โดยคณะท่านทูต ทหารราชองครักษ์ เสนาบดี พระราชวงศ์และบรรดาอาณาจักรเมืองทั้งหลายที่เป็นพระราชอาคันตุกะของอาณาจักรวารุณของเรา อาจฟังดูไม่เยอะมาก แต่ความจริงพิธีนี้อาจใช้เวลาทั้งวันเพราะแขกของอาณาจักรของเรานั้นมีมากมายเหลือเกิน
"องค์ชาย"เสียงขององค์ชายวายุดังขึ้นเรียกความสนใจของผมที่กำลังยืนอยู่ได้ทันที
"พะ...พะย่ะค่ะ"ผมตอบเสียงตะกุกตะกัก เพราะไม่ว่าองค์ชายวายุนั้นจะตรัสกับผมก่อน
"หึ พี่ว่าเราน่าจะไปนั่งตรงนั้นนะ"องค์ชายวายุยิ้มให้ผมจนหัวใจของผมกระตุก ก่อนที่องค์ชายวายุจะชี้ไปยังที่นั่งของเราทั้งสองที่มีการจัดเตรียมไว้
"ดะ ได้สิ ได้พะย่ะค่ะ"ผมตอบเสียงสั่นเรียกรอยยิ้มขององค์ชายวายุได้เป็นอย่างดี ก่อนที่องค์ชายวายุจะยื่นมือออกมา ทำให้ผมต้องยื่นไปจับมือใหญ่นั้นที่กระชับแน่นทันทีที่ผมจับตอบ
องค์ชายวายุจับมือผมมายังที่นั่งของเราทั้งสองก่อนที่เราจะนั่งลงพร้อมกัน แต่ถึงอย่างนั้นองค์ชายวายุก็ยังคงจับมือผมแน่น
"อะ...องค์ชาย มือกระหม่อมพะย่ะค่ะ"ผมพูดเสียงตะกุกตะกักพร้อมกับกระตุกมือเบาๆ
"หืม ไม่เอาสิ ไหนๆเราก็จะสมรสกันอยู่แล้ว เรียก 'ท่านพี่' สิ"องค์ชายวายุพูดพร้อมกับยิ้มโดยที่จับมือผมแน่น ผมที่ตอนนี้ใจกระตุกไปแล้วก็ยิ่งหน้าแดงด้วยความเขินเข้าไปใหญ่
"ทะ ท่านพี่"ผมพูดเสียงสั่นด้วยความเขิน ก่อนที่จะยิ่งหน้าแดงเข้าไปอีก เมื่อท่านพี่วายุก้มลงจุมพิตที่มือของผมเบาๆ
"ดีมาก น้องอานัสของพี่"
โปรดติดตามตอนต่อไป การมาขององค์ชายวายุเล่นเอาองค์ชายอานัสไปไม่ถูกเลย 5555 มารอดูกันนะครับว่าองค์ชายอานัสจะ มัดใจ องค์ชายวายุยังไงกัน
| 
[คัดลอกลิงก์]
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-5-11 18:01:55
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2019-5-11 18:35:56
โพสต์ 2019-5-11 18:59:19
ขอบคุนครับ
โพสต์ 2019-5-11 20:15:54
โพสต์ 2019-5-11 22:27:35
