เขามา(ถูก)ชักว่าวข้างๆหลุมผมครับ (ตอน 4)

wuna

วันนี้ยุ่งนิดๆเลยมาช้า ต้องขอโทษด้วยครับ
คิดคอนจบได้แล้ว แต่ตอนถัดไปยังไม่เสร็จเลย ไม่รู้พรุ่งนี้จะลงทันไหม
ยังไงก็ฝากติดตามอ่าน ติชมเป็นกำลังใจด้วยนะครับ

ตอน 1
ตอน 2
ตอน 3

ผมพาธันมานั่งพักหลบฝนที่เพิงไม้ไผ่ซึ่งพวกคนงานเฝ้าสุสานสร้างเอาไว้
เด็กหนุ่มเล่าให้ผมฟังว่าที่ปีนี้ไม่ได้มาเชงเม้งพร้อมกับคนอื่นเพราะว่าติดสอบ
เขาไปสมัครสอบเข้ามัธยมปลายที่โรงเรียนชื่อดังที่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพฯแห่งหนึ่ง
ส่วนวันนี้เขาบอกพ่อว่าจะมาไหว้อากงอาม่าย้อนหลังพร้อมกับบนขอให้ตัวเองสอบติด
“แต่ว่าอากงอาม่าของธันไปเกิดหมดแล้วนี่” ผมถาม
เจ้าหนุ่มตี๋ยิ้มเจื่อนๆ “นั่นสินะครับ” ก่อนจะทำตาโตเหมือนนึกอะไรได้
“งั้นผมบนกับพี่เมษแทนก็แล้วกัน ได้ไหมครับ ถ้าบนกับพี่ผมต้องเอาอะไรมาแก้บนเหรอ”
“พี่ไม่ได้มีอิทธิฤทธิ์อะไรขนาดนั้น นี่ตายมาสิบกว่าปีเพิ่งจะจับสิ่งของได้เมื่อปีที่แล้วเอง” ผมตอบขำๆ
ในใจคิดว่านายเพิ่งจะโดนพี่จับแก้ทั้งบนล่างไปเองไม่ใช่หรือ
“งั้นเอาเป็นว่าถ้าผมสอบติด พี่ต้องยอมให้ผมขออะไรก็ได้อย่างนึงแทนดีไหมครับ” เด็กหนุ่มเสนอ
“เอ๋ ยังไงนะ ทำไมกลายเป็นพี่ต้องให้ธันล่ะ” ผมยิ้มรับอย่าง งง งง
“เป็นกำลังใจไงคราบ นะพี่เมษ เกี่ยวก้อยสัญญา”
ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่เคยขัดลูกอ้อนของเขาได้เลยสักครั้ง รู้ตัวอีกทีผมก็เกี่ยวก้อยสัญญากับเขาไปแล้ว


เจอกันมาตั้งหลายปี เพิ่งจะมีครั้งนี้ที่เราได้คุยกันจริงจัง ธันเล่าเรื่องหลายๆอย่างของเขาให้ผมฟัง
ผมเองก็ให้คำปรึกษาแนะนำไปตามเรื่องตามราว เวลาที่มีความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน มองดูนาฬิกาข้อมือ ผมรู้ว่าได้เวลาที่เขาต้องกลับบ้าน
“เป็นผีก็มีข้อดีเหมือนนะครับ อยากจะไปไหนก็ไป อยากทำอะไรก็ทำ” เขาเปรย
“ใครว่าล่ะ พี่อยู่ได้แต่ในเขตสุสานตัวเอง ถ้าไม่มีใครจุดธูปเรียก ก็ไปไหนไม่ได้”
ผมอธิบายกฎเล็กน้อยๆของวิญญาณ ที่ฟังมาจากพวกเจ้าที่เจ้าทางที่นานๆจะผ่านมาสักทีให้เด็กหนุ่มฟัง
“มิน่า ผมถึงเจอแต่พี่เฉพาะที่นี่ พี่เมษไม่เหงาเหรอครับ ที่ต้องอยู่คนเดียวมาตลอด” เขาถาม
ตาตี่ๆมองดูพระอาทิตย์ยามเย็นด้วยแววตาครุ่นคิด
“พี่ก็มีธันเป็นเพื่อนแล้วไง แค่ธันมาเยี่ยมพี่ปีละครั้งพี่ก็ไม่เหงาแล้ว”
ซะที่ไหนล่ะ หนึ่งปีที่ผ่านมาผมเหงามากกว่าสิบปีก่อนหน้านั้นรวมกันซะอีก ผมคิดในใจ
“จริงเหรอครับ งั้นผมคงต้องหาเวลาว่างมาเจอพี่อีก พี่จะได้ไม่เหงา ผมไปก่อนนะครับพี่”
เด็กหนุ่มหันกลับมาทำท่าจะกอดลาผม แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า
เพราะผมใช้พลังในการสัมผัสสิ่งของหมดไปแล้วตั้งแต่แรก
ผมยิ้มให้ ใช้มือที่บางเบากว่าอากาศทำท่าลูบหัวเขา “เป็นเด็กดีนะ ขอให้สอบติด พี่จะเอาใจช่วย”
เจ้าหนุ่มตี๋ไม่ลืมขอบคุณผมก่อนจะเดินจากไป
เมื่อเดินไปได้ครึ่งทางผมเห็นเขาหันกลับมาโบกมือให้กับผมที่ยังยืนส่งเขาด้วยสายตา
ผมโบกมือตอบ พยายามปั้นหน้ายิ้ม ทั้งที่ในใจอยากจะร้องไห้เพราะไม่รู้ว่าต้องรออีกนานแค่ไหนถึงจะได้เจอกับเขาอีกครั้ง

คืนนั้น
“เมษ อยู่เฉยๆ สิเมษ จะขัดขืนไปทำไม นายก็ชอบไม่ใช่เหรอ ? ”
เสียงแหบทุ้มที่คุ้นหูดังออกมาจากเงาร่างสูงแกร่งที่ทาบทับอยู่บนตัวผม
ผมพยายามลืมตามองใบหน้าของเขาแต่ก็เห็นเพียงเงาดำที่มืดสลัว
ผมอยากจะอ้าปากร้องตะโกนให้คนช่วย แต่ก็ถูกใบหน้าที่มืดมิดนั้นประกบริมฝีปากเอาไว้
เมื่อผมพยายามต่อสู้ด้วยการกัดลิ้นที่ล่วงล้ำเข้ามาก็ดูเหมือนจะทำให้ความอดทนของเงาร่างสีดำนั้นขาดผึงลง
กรามของผมถูกบีบง้างให้อ้าออกด้วยกำลังข้อที่แข็งราวคีมเหล็ก
เขาคนนั้นถอนปากออกจากผมพลางคร่ำครวญ “ทำไมล่ะ เมษ เป็นเราไม่ได้เหรอ ?"
"เราไม่มีค่าแม้เพียงเศษใจของนายเลยหรือ ? เมษไม่รู้เหรอว่าเรารักนายแค่ไหน ?”  
ดูเหมือนคำถามของใครคนนั้นจะไม่ได้ต้องการคำตอบ เมื่อเขายัดเศษผ้าอะไรสักอย่างเข้ามาอุดปากของผม
จากนั้นก็มัดข้อมือทั้งสองข้างของผมตรึงไว้กับหัวเตียง สองแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามดันขาของผมให้แยกออกจากกัน
เสื้อผ้าของผมถูกฉีกทึ้งออกไปแต่แรก เหลือแต่เพียงร่างเปลือยเปล่าที่สั่นระริกด้วยความหวาดกลัว
บุรุษปริศนามองดูผลงานของตัวเองแล้วแสยะยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะกดร่างแกร่งเข้ามาใกล้อีกครั้ง
เขาพรมจูบขบกัดและดูดไปตามซอกคอและหน้าอกของผมตามแต่จะพอใจ
สร้างริ้วรอยบนร่างราวกับต้องการจะตีตราผมเอาไว้
เขาใช้นิ้วที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายสอดใส่เข้ามาในร่องหลืบของผมแล้วล้วงคว้านไปจนทั่ว
ก่อนจะเพิ่มจากหนึ่งเป็นสองและสามนิ้วในที่สุด
ตัวผมที่ดิ้นรนจนหมดแรงได้แต่เหม่อมองด้วยแววตาที่สิ้นหวังซึ่งเจ้าของเงาร่างสีดำนั้นไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการมีเพียงแค่การยัดเยียดท่อนลำแกร่งของเขาเข้ามาในตัวของผมเท่านั้น
ร่างของผมดิ้นเร่าด้วยความเจ็บปวดเมื่อแก่นกายของเขาสอดแทรกเข้ามาก่อนจะขยับเข้าออกอย่างรุนแรง
เสียงครวญครางที่แหบพร่านั้นราวกับเสียงเพรียกของพญามารที่ตราตรึงในจิตใจของผมจนยากจะลืมเลือน
กลิ่นคาวเลือดและความทรมานที่ได้รับทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองถูกลงทัณฑ์อยู่ในขุมนรกที่ไม่มีวันสิ้นสุด
ความอุ่นร้อนที่ทะลักทะลายเข้ามาพร้อมกับเสียงแผดร้องอย่างสุขสมของชายปริศนาปลุกให้ผมตื่นขึ้นมา
และพบว่าตัวเองยังนอนอยู่ที่สุสานแห่งเดิม
ผมไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมานี้มันเป็น ความฝัน ความทรงจำ หรือ ทัณฑ์ทรมานในนรกภูมิจริงๆ
จะรู้ก็แต่เพียงว่ามันจะยังคงเกิดขึ้นอีก ตราบนานเท่านาน

muumix

พี่เมษน่าสงสารนะ

Thamatan

น่าสงสารกว่าเรื่องจริงอีก

minone

สงสารเมษ​ รอลุ้น​ตอน​ต่อไป​นะ​คับ​

poon2608

tarot2526

ขอบคุณครับ

plus4

สงสารพี่เมษ ขอบคุณผู้แต่งมากครับ

audiwoods

เมษไปเจออะไรมาครับ
เล่าให้ฟังหน่อยครับ

mydragon123

อย่างนี้ก็ให้น้องจุดธูปเรียกให้ไปอยู่ด้วยกันเลย
ไม่ต้องรอเป็นปี
ลุ้นๆ ขอบคุณครับ

kaki

รอตอนต่อไปครับ

guide01

ขอบคุณมากเลยครับ

thaiboy2012

เริ่มเสียว

John001

แสดงว่าตายเพราะถูกข่มขืน 555

watkrub

ขอบคุณมากครับผม

shinecaraff

T-T น่าสงสารจัง การรอใครเป็นปีๆ แล้วได้เจอแค่ปีละครั้ง

Homealone

น่าสงสารกว่าเรื่องจริงอีก

ton_gori

สงสัยเมษโดนทำมิดีมิร้ายตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ แล้วอาจจะฆ่าตัวตาย วิญญาณ เลยไปเกิดใหม่ไม่ได้แหงๆ เลย

sakdi

ขอบคุณครับ

Ken09

สงสารเมษ

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.