เรื่อง เด็กช่างรักจิง ตอน 4

โอ๊ต

บทที่ 4 : ความลับแตก-มึง2คนเป็นคู่เกย์กันเหรอ

ผมมานั่งรอรถโดยสารซักพักรถโดยสารก็มา ผมขึ้นบนรถตาก็หมอง ใจก็เหม่อ กลุ้ม มีแฟนไม่เหมือนคนอื่น จะหวานซักนิดก็ไม่มี แล้วหาว่าเป็นแฟนกัน แต่ก็แปลกที่ผมกลับรู้สึกรักแม็กมากขึ้น
(สงสัยไม่เคยเจอของแปลก)แต่ยังไงตอนนี้ก็โกรธ ๆๆๆ งอนๆๆๆ

ซักพักผมก็ได้ยินเสียงมอไซด์บิดเร่งแซงรถโดยสาร แล้วรถโดยสารก็ถูกโบกให้หยุด อะไรโจรปล้นเหรอ ตายแน่กู ทำไมวันนี้กูถึง ซ...ว....ย อย่างนี้ แต่ภาพที่ปรากฏนั้น แม็กนี้ แม็กเดินขึ้นมาบนรถแล้วกวาดสายตามาจนเจอผม สงสัยกูไม่ได้ตายเพราะโจรซะละมั้ง จะมาตายเพราะแม็กนี้แหละ แม็กเดินตรงเข้ามาหาผม ด้วยสายตาที่ตอนนี้เหมือนมีไฟพุ่งออกมาจากดวงตาคู่นั้น ผมอยากจะกระซิบป้าที่นั่งอยู่เบาะข้าง ๆ ว่าป้าช่วยด้วย ๆ เมื่อกี้กูยังโกรธอยู่นี้ ตอนนี้ความโกรธหายไปไหนเหลือแต่ความกลัว แม็กเดินทางถึงผมแล้วกระชากเอากระเป๋าจากมือผมไปแล้วดึงแขนผมตามไป ก่อนลงจากรถแม็กหันไปทางคนขับ
“ขอโทษนะครับ” หูเราฝาดไปเปล่าทีพูดกับคนอื่นทำไมพูดเพราะจัง ทีพูดกับกูละห้วนเชียว แม็กจูงผมมาถึงมอไซด์
“ขึ้นรถ มึงจะขึ้นดีดี หรือว่าจะขึ้นด้วยน้ำตา” ขู่กูอีกละ ไม่ได้เราต้องทำหน้าเศร้าไว้เผื่อสถานการณ์จะดีขึ้น แม็กพาผมมาถึงบ้านเหมือนเดิมครับด้วยความรวดเร็วดุจสายฟ้าฟาด
แล้วฉุดกระชากลากถูผมขึ้นไปบนห้อง
“มึงเป็นอะไร จะกลับทำไมไม่รอกู ไหนบอกจะไปเที่ยวน้ำตกกับกูไง” เอาไงเอากันวะกูขอเถียงหน่อยเถอะ
“แล้วใครละหนีไปตกปลา คนเราก็น้อยใจเป็นนะ” นี้โดนไปบ้าง พอผมพูดเสร็จก็เหมือนมีรอยยิ้มเล็ก ๆ บนปากของแม็ก แต่
“แล้วถ้ากูไม่ไปหาปลามึงจะมีอะไรกินเช้านี้ไหม บ้านกูไม่ใช่โลตัสจะได้มีหมูเห็ดเป็ดไก่ให้คุณหนูอย่างมึงกิน ” ใครจะไปรู้ละว่าจะไปหาอะไรมาให้กิน เห็นหายไปนึกว่าทิ้งเราไว้ สรุปกรูผิดอีกกก ผมก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาแม็กแล้วตอนนี้
“แล้วทำไมแม็กไม่บอกละว่าจะไปตกปลา”
“ก็กูเห็นมึงหลับอยู่ไม่อยากปลุก กูผิดเหรอ” เอ่อ ๆ กูผิด แม็กเดินมาดึงผมเข้าไปกอดเป็นครั้งแรกที่แม็กไม่เมาแล้วดึงผมไปกอด แม็กลูบหัวผมไปด้วย รู้สึกดีจัง
“ไอ้หน้าจืดมึงหัดมีเหตุผลบ้างนะ ไม่ใช่อะไรอะไรหน่อยก็โกรธ เมื่อกี้มึงน้อยใจกูจริงๆเหรอ”
“จริงสิ ก็มันน่าน้อยใจไหมละ” ผมซบหน้าผมกับอกของแม็ก และกอดตอบ พอผมกอดตอบเท่านั้นแหละครับ แม็กปล่อยมือเลย อะไรอีกละพ่อคุณ แม็กดึงแขนผมขึ้นไปดู ตกใจหมดนึกว่ากูทำผิดอีก
“ไหนดูสิเมื่อวานผื่นหายหรือยังเหลือนิดหน่อย มากูทายาให้” แม็กไปหยิบยามาทาให้ผม เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าแม็กเป็นห่วงผม ทีเมื่อคืนอยากให้ทากลับไม่ทา ขออย่าให้ผีความดีที่สิงแม็กอยู่ตอนนี้อย่ารีบออกเลย
“มาให้กูกอดอีกทีซิ “ แม็กจับผมหันหลังแล้วกอดผมไว้ ผมกำลังจะหันไปกอดแม็กตอบแต่ก็
“แม็กลูกลงมาฆ่าปลาให้แม่หน่อย”
“คราบบบแม่” อดเลยกรู แม็กวิ่งลงไปเลย ผมตามลงมา
“อ้าวเจต แม่นึกว่าลูกกลับไปแล้ว”
“ยังหรอกแม่ คนไม่เต็ม ชอบทำอะไรไร้สาระ” อ้าวไอ้คุณแม็กหลอกด่าเหรอ
“ ให้ผมช่วยอะไรไหมครับแม่”
“ไม่ต้องหรอกลูก แม่รู้ว่าลูกไม่เคยทำ นั่งอยู่ตรงนั้นแหละ”
“ครับ” รู้สึกยังไงไม่รู้แฮะที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

ผมเห็นแม็กช่วยแม่ทำอาหารอย่างขมักเขม้น ช่างเป็นครอบครัวที่มีความสุขจัง จนอาหารเรียบร้อย ก็เป็นอาหารง่าย ๆ นะครับ ผมก็นั่งกินพร้อมกับแม็กและแม่ จนสายมากแล้วเพื่อน ๆ แม็กก็มาหาแม็กที่บ้าน แล้วพวกเราก็มานั่งน้ำตกกัน สวยจัง แม็กและเพื่อนตั้งวงกินเหล้ากันผมก็มานั่งข้าง ๆ แม็ก เหมือนเดิมครับ
40 ดีกรีตรารวงข้าว ลำบากกรูอีก (แม็กขอเปลี่ยนเป็นเตอกีล่าได้ไหม)
ผมก็ถูกเพื่อน ๆ แม็กบังคับขู่เข็ญให้กินเรื่อย ๆ จนผมคิดว่าผมเมานะเพราะเริ่มมองเห็นหน้าคนอื่นมีหลายหน้า ส่วนคนอื่นผมยังเหมือนเป็นปกติ

“ไม่ไหวมึงไม่ต้องกินแล้วก็ได้” แม็กหันมาบอกผม
“ไม่เป็นไร ยังกินได้”
“อวดดี”
จะถือเป็นคำชม ผมนั่งไปก็มองไปเรื่อย ๆ เพื่อน ๆ แม็กนี้ก็น่าดีเหมือนกันนะ มิน่าเขาว่าช้างเผือกให้มาหาในป่า มีคนหนึ่งนั่งข้างหน้าผมน่าตาน่ารักทีเดียวเชียว อ๋อ ชื่อพัด จำได้แล้วเมื่อคืนก็มาบ้านแม็กแต่เมื่อคืนไม่ทันสังเกตพอมาตอนกลางวันถึงเห็นว่าน่าร
ัก ผมมองไปซักพัก พัด คงเห็นว่าผมมองอยู่ก็ยิ้มให้ ผมก็ยิ้มตอบ เท่านั้นแหละครับผมหันไปมอง แม็ก อุ๊ย แ.....ม็......ก.....ไปกินรังแตนที่ไหนมาอย่ากระนั้นเลยไอ้เจต มึงเปลี่ยนโลเกชั่นในการมองเถอะ ไม่งั้นละชีวิตมึงจะหาไม่
ผมจึงเปลี่ยนไปมอง น้ำตกแทน พอจะช่วยเซฟชีวิตไปได้อีกระยะ ซักพักแม็กก็ชวนทุกคนกลับเพื่อนแม็กนี้ก็ดีนะชวนกลับก็กลับ
มาถึงบ้านไม่พูดไม่จา ขึ้นไปเก็บของ แล้วก็เดินลงมา เอากระเป๋าโยนให้ผม
“มึงหิ้วไป แม่ครับผมกลับแล้วนะครับ”
“ผมก็กลับแล้วนะครับ”
“จ๊า ลูกเจต ไว้มาเที่ยวอีกนะ”
“ครับแม่” แม็กพาผมมาขึ้นรถกลับทันทีตลอดทางก็เหมือนเดิมครับแม็กก็ไม่พูดไม่จา จนถึงขนส่งต่างคนก็ต่างลงรถ ผมว่าจะถามซักหน่อยว่าคืนนี้จะไปไหนหรือเปล่า แต่ไม่ทันแล้วครับ แม็กไปแล้ว ผมทำอะไรผิดเหรอ ผมก็ขับรถมาถึงหอ แล้วก็หลับไปเลย เพราะยังรู้สึกว่ายังเมาค้างตั้งแต่ไปเที่ยวน้ำตกจะว่าไปเที่ยวน้ำตกก็คงไม่ใช่ต้องบ
อกว่าไปนั่งเป็นเพื่อนแม็กกินเหล้าที่น้ำตก น้ำซักแอะก็ไม่ได้แตะ ก๊อก ๆ ๆ เสียงประตูผมดังขึ้น ผมมองดูนาฬิกา 3 ทุ่มกว่าแล้วนี้ ใครมาวะ ผมเดินออกไปเปิดประตู อ๋อ ไอ้วัดนี้เอง
“มึงไปไหนมาวะ ไม่ไปเรียน โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้” คงจะโทรได้อยู่หรอกอยู่ในป่าโน้น.