แด่ใครสักคนในโลกนี้
           เคยไหม??? ที่ครั้งนึง คนที่เคยเจ็บ และกลัวที่จะเจ็บ
ยอมกลับมาผัมผัสกับความทุกข์ เพียงเพราะอยาก รับรู้ ว่าความสุข!!!ว่ามันเป็นยังไง

      เคยไหมครั้งนึง ที่คุณมีความรู้สึกว่ามี "คนรัก ที่ รัก_หมดใจ" ด้วยความจริงใจ และหวังไว้ให้เป็นคนสุดท้ายในชีวิต... ไม่สนใจว่า..เขาเคยทำอะไรผิด พลาดพลั้งมา ในอดีต แม้รับรู้แล้วปวดใจสักแค่ไหน ก็ยอมมองข้ามไป และเป็นฝ่าย ขอโอกาสเขา เพื่อจะเริ่มต้นก้าวใหม่ไปพร้อมๆกัน...
...จุดเริ่มต้นของ คำว่า "รัก" มันกลับ สอนให้ผมรู้จัก คำว่า "ยอม"
ซึ่งให้ตายเหอะ ผมเป็นคนที่ไม่เคยยอมใคร และจะยอม ต่อไปเพื่อให้ได้เจอกับความรักแต่ "จะไม่ยอมเสียความรักไป"

<3<3<3 แต่แล้ว...ความรัก.. ระยะทาง... กับเวลา... และหน้าที่ มันไม่สัมพันไปด้วยกันเอาเสียเลย..

    ถึงรักมากสักแค่ไหน แต่การที่ทำอะไรไม่ได้เลย การที่รับรู้อะไรไม่ได้เลย การแสดงออกทางสายตา ท่าทาง กอดอุ่นๆ กลิ่นหอมๆ ที่ไม่สามารถบ่งบอกได้ว่า "เรายังเหมือนเดิม และมั่นคงแค่ไหน"  ได้แต่ห่วงแล้วก็ทรมานใจ ยิ่งถ้ารับรู้มากเท่าไหร่....ความรู้สึกห่วงใยและการทำอะไรไม่ได้ ก็ก่อให้เกิดความเสียใจ กระวนกระวาย...
    เคยถามตัวเองมาตลอดไหม ว่าเจ็บไหม แล้วคำตอบที่ได้รับ คืออะไร และทำไมถึงต้องยอม แบกรับไว้ ถึงขนาดนั้น...
จนค้นพบคำตอบเดียวที่ตอบออกมาคือ "รัก" และก็เชื่อว่า สิ่งต่างๆที่ผ่านเข้ามาด้วยกัน มันก่อให้เกิด "รักแท้"ขึ้นมา....
....... แต่....การมี
"รักแท้...ที่ไม่สามารถดูแลได้" มันทรมาณยิ่งกว่า สิ่งอื่นใดจริงๆ
ยิ่งได้รับรู้ว่าคนที่เรารัก เจ็บป่วย ไม่สบาย ไม่ดูแลตัวเอง...
อยากห้าม อยากห่วง อยากหวง อยากดูแล แต่ต้องนั่งทำใจ ...นั่งห่วงใย จมปลักกับน้ำตา และไม่อยากให้เค้ารับรู้ว่าเรากำลังร้องไห้ หรืออ่อนแอ เพราะกลัวเขาจะเป็นห่วงเรา...

       แต่บางครั้งก็ถูกพิสูจน์ความห่วงใย ด้วยการ อยากเอาชนะ  ความเมินเฉย การประชด   บาลครั้ง ต้อง"ยอม" ในสิ่งที่เขาทำผิด ต้อง ยอมรับ ความคิด การตัดสินใจของเขา ต้องฝืนความรู้สึกของเรา เพียงเพราะเขาอยากรู้ว่าเรา "ยังรักเขาอยู่ไหม ห่วงเขาแค่ไหม แคร์ มากน้อยแค่ไหน ยอมได้แค่ไหน"

     ทั้งๆที่เพียงแค่ต้องการให้ทำอะไร "เราก็ยอมทำให้เสมอ...ถ้าทำได้" แต่ก็ต้องนั่งจมกับน้ำตาของตัวเอง... โดยที่เค้าไม่รับรู้อะไร ว่าเราเองต้องยอมข่มใจ ด้วยคนที่ไม่เคย ยอมใคร เหมือนกัน....
 แต่ก็อยากทำให้ดีที่สุด ด้วยความหวัง ให้เป็น "รักครั้งสุดท้าย" เหมือนความต้ังใจในตอนแรก.......
แต่แล้วสุดท้ายก็คงกลายเป็นแค่
       
     คุณมันคิดมาก!!,คุณมันงี่เง่า!!, คุณ มันน่าเบื่อ !!, คุณมันขี้งอแง!! , คุณอย่ามาโหมดนี้,คุณมีแต่หาเรื่องทะเลาะ!!!,
ก็ยอมรับนะ ว่าบางครั้ง เราก็ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจ หรือเพราะตัวผมเองก็เคย เป็นคนที่ไม่เคย ยอมใคร เหมือนกัน

แต่ก็อยากทำให้ดีที่สุด ด้วยความหวัง ให้เป็น "รักครั้งสุดท้าย" เหมือนความต้ังใจในตอนแรก....... 

  ทุกครั้งที่ได้ยิน  เขาจะรู้บ้างไหม? ว่าความรู้สึกห่วงใยที่พร้อมน้ำตาที่เสียไป มันก็ค่อยๆสร้างความสับสน ว่าต้องทำยังไง เพื่อแลกกับความสบายใจของคนทั้ง 2 คน

และแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา มันก็ถึงเวลาที่ต้องยินยอมปล่อยให้มันเป็นไป....

ถ้า"ความรัก" เป็นเหมือน"ลูกนกตัวน้อยๆ" คุณจะ กำมันไว้แน่นๆ ในมือ หรือคุณจะปล่อยวางมันไว้บนฝ่ามือให้มันลอยจากไป

มันก็คงขึ้นกับ ความสุข ของแต่ละคน
หลายคนมีความสุข ที่ได้ครอบครอง เพื่อเพียงหวังว่า ให้ตัวเองมีความสุข

แต่สำหรับผม มีความสุข ที่ได้เห็น สิ่งที่ผมรัก และอยากทนุถนอม มากที่สุด มีความสุข หรือมีความทุกข์ น้อยที่สุด
ไม่ว่าด้วย "การครอบครอง"หรือ "การเลิกรา".....
แต่สิ่งสุดท้าย ที่ผมได้รับ
ก็คือ  ผมเป็นคนที่ "รัก" มากเกินไป
          ทั้งการยอมที่ปล่อยเขาให้เป็นอิสระบนฝ่ามือ
     เพื่อให้เขาเป็นคนตัดสินใจว่าจะอยู่หรือไป
ก็สร้างความลำบากใจให้ตัวเองไม่น้อย ทั้งกลัวตัวเองเจ็บ ทัั้ง ระแวงที่เสียเขาไป

มันทำให้รู้ว่า ผมอาจจะ "ดีพอ" แต่ผม "ไม่มีพอดี" เอาเสียเลย...ผมได้รู้ว่า การที่รักมากๆๆ ห่วงมากๆๆ หวงมากๆ มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด สำหรับใครเลย...
-------บางที คนอย่างผม ก็คงไม่ควรจะมีใคร อีกต่อไป----
แต่อย่างน้อย ผมก็ได้เจอกับ 2 อย่างที่ผมตั้งใจ
นั้นคือ  "รักแท้ และ คนรักคนสุดท้าย"

........ ขอบคุณสำหรับ ใครก็ตามที่ทนอ่านมาถึงตรงนี้.....
^ ^!
l ตม.<3ลฟ. l ตลอดไป..... ( 9 June 2012 // 0.25am)