เรื่องสั้น ชีวิตแสนธรรมดา(copy)

MOOHUN

เรื่องนี้เป็นชีวิตของเด็กผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง  เป็นชีวิตที่แสนจะธรรมดา  ทุ่มเทชีวิตให้กับครอบ ครัวและเพื่อนพ้อง  แต่แล้ว........เขาก็เปลี่ยนไป  ถ้าจะถามว่าทำไม  ทำไม น่ะหรือ?  ก็เพราะชีวิตเขาได้พังทลายไปพร้อมกับรอยยิ้มที่มีความสุข
ทำไม............ทำไม..............ทำไม............
ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?  ผมทำอะไรขัดใจหรือ?  ผมทำหน้าที่ของตัวเองไม่ดี หรือ?  ถึงได้..........ทิ้งผมไป   แล้ว..........ผมจะอยู่.........กับใคร.........ได้โปรดอย่าทิ้งผมไว้  ให้ ผมไปด้วยคน  พ่อครับ!  แม่ครับ!
ผมลืมตาตื่นมาพร้อมกับความเจ็บปวด  ตื่นมาพร้อมกับอดีตที่ขมขื่น  อดีตที่ แก้ไขอะไรไม่ได้  ผมรู้.......ผมรู้......ว่าไม่ควรไปยึดติดกับมัน  เพื่อนบอกเสมอว่าให้เลิกคิดถึงเรื่องพวกนี้  แต่ผมก็ไม่อาจ.........ลืมมันได้
ผมเป็นเด็กผู้ชายที่แสนจะธรรมดาคนหนึ่ง  ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวเล็ก ๆ มีกันอยู่ 3 คน  ซึ่งก็คือ  พ่อ  แม่  และผม  พ่อกับแม่สอนผมเสมอว่าให้ทำหน้าที่ของตน เองให้ดี  อย่าทำให้ใครเดือดร้อน ซึ่งผมก็ทำตามทุกอย่าง  ไม่เคยขัดหรือแย้งอะไรเลย  แต่แล้ว.............วัน หนึ่งผมกลับบ้านมาพร้อมกับรอยยิ้ม  นั่นเป็นเพราะว่าวันนี้ เป็นวันเกิดของผม  อายุครบ 16 ปี  พอผมกลับมาถึงที่บ้าน  ผมพบแต่ความว่างเปล่า........... ใช่..........มันว่างเปล่า  ของใช้ส่วนตัว  เฟอร์นิเจอร์  อุปกรณ์ต่าง ๆ  เสื้อผ้า  ได้หายไปหมด  มันเป็นห้องที่ว่างเปล่า  สมองผมขาวโพลน  คิด อะไรไม่ออก  เพราะผมไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอ้างกับการกระทำของพ่อกับแม่แบบ นี้  ผมโดนทิ้งใช่มั้ย........โดนทิ้งในวันเกิดครบ 16 ปีของผม  นี่เป็นของขวัญวันเกิดชิ้นสุดท้ายของผมหรือ?  ผมได้แต่ถามกับตัว เองว่า..........ทำไม...........
ตอนนี้ผมอายุ  21  ปีแล้ว  มันผ่านมา 6 ปี  หลาย ๆ คนอาจจะคิดว่า 6 ปีมันนาน  แต่สำหรับผม  เรื่องนี้มันเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานนี้  ผม ยังจำได้ดีทุกอย่าง  ภาพเหล่านั้นแวะเวียนมาหาผมทุกวันทุกคืน  ชีวิตของผม ตอนนี้ผมไม่ลำบากอะไรมาก  เพราะแค่ผมมีที่ซุกหัวนอน  มีข้าวให้กินพอประทัง ชีวิตผมก็อยู่ได้แล้ว  ทุกวันนี้ผมต้องทำงานทุกวันเพื่อให้พอกับค่าใช้ จ่าย  ซึ่งก็มีเพียงแค่ค่าเช่าห้อง  ค่าน้ำ  ค่าไฟ และค่าอาหารเท่านั้น  ซึ่งทุกวันนี้มันก็เพียงพอต่าการมีชีวิตอยู่บนโลก นี้  เรื่องนี้มันทำให้ผมได้สัจธรรมขึ้นมา 1 ข้อ  ว่า  เงินคือพระเจ้า  ผมคิดว่ามันคือสัจธรรมของแท้  เพราะถ้าผมไม่มี เงิน  ผมก็จะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ไม่ได้  มันเป็นความจริงทุกประการ
แต่แล้วก็มีคน ๆ หนึ่ง ก้าวเข้ามาในชีวิตของผม  เขาเป็นผู้ชายตัวสูงโปร่ง  หน้าตาจัดว่าใช้ ได้  ผิวคล้ำ ๆ เหมือนออกแดดบ่อย  เขาคนนี้ คือคนที่ทำให้ผม..........เปลี่ยนไป
ชอบ ส่ง
ผมกับเขารู้จักกันโดยบังเอิญที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งที่ผมทำงานพิเศษ  เขา คนนี้จะมาที่ร้านสะดวกซื้อนี้เป็นประจำทุกวัน  และตรงเวลา  จนในที่สุดเขาก็ คุยกับผม  คุยไปคุยมาก็กลายมาเป็นเพื่อน  แล้วก็พัฒนามาเป็นคนรัก  ใช่ ครับ  คนรัก  มันเป็นความสัมพันธ์ที่พัฒนาเร็วมากจนผมก็สงสัยเหมือนกันว่า ทำไมมันเร็วขนาดนี้  ตลอดระยะเวลาที่ผมคบกับเขา  ผมมีความสุขมาก  มากพอที่ จะทำให้ผมลืมเรื่องราวในอดีตได้  ไม่อยากจะเชื่อว่าผมเจ็บปวดมาตั้ง 6 ปี  แต่ผู้ชายคนนี้มาเพียงไม่กี่เดือนก็สามารถทำให้ผมหายเจ็บปวดได้  ผมว่า ความรักเปรียบเสมือนยารักษาโรค  แต่ผมก็คิดผิด  เขาคบกับผมมา 3 เดือนแล้ว  ตลอด 3 เดือนนี้เขาทำตัวดีทุกอย่าง  เป็นแฟนที่ดีมาก  แต่ทุกอย่างก็จบลงตอนที่ผมไป หาเขาที่ทำงาน  ผมเห็นเขานั่งจูบอย่างดูดดื่มท่ามกลางผู้คนจำนวนมากอย่างไม่ อายใคร  มันทำให้ผมเกือบจะช็อค  ผมคงไม่สามารถหาเหตุผลอื่นมาอ้างให้เขาได้ ว่านี่กำลังทำงานอยู่นะ  คงเป็นไปไม่ได้หรอก  ครับ......วันนั้นเราทะเลาะ กัน  และผมก็บอกเลิกเขา  ผมไม่ร้องไห้ให้เขาเห็น  ผมไม่แสดงท่าทางที่อ่อนแอ ให้เขาเห็น  ผมไม่อยากให้เขาเห็นสภาพที่ย่ำแย่ของผม  ไม่อยากให้ใครมา สงสาร  ไม่อยากให้ใครดูถูกเหยียดหยาม  หลังจากนั้นผมก็ย้ายที่อยู่ใหม่  แต่ ไม่ใช่เพราะเขานะครับ  ผมย้ายเพราะผมหางานที่ได้เงินเยอะกว่านี้ได้ แล้ว  นั่นก็คือการเป็นพนักงานที่บาร์แห่งหนึ่ง  เป็นบาร์ของชาวสี ม่วง  หรือที่ชาวบ้านเขาเรียกกันว่าบาร์น่ะครับ  ใช่ครับ  ผมทำงานที่ นั่น  ในเมื่อผมก็ไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนเดิมแล้ว  ประสบการณ์ก็ มี  แค่ใช้ประสบการณ์ให้เป็นประโยชน์ก็เท่านั้นเอง  ถามว่าผมไม่กลัว หรือ?  ผมไม่มีอะไรให้กลัวแล้วล่ะครับ  แค่ป้องกันก็พอแล้ว  ตั้งแต่วันที่ ผมก้าวเข้ามาทำงานที่นี่ผมก็ตัดสินใจแล้วว่า...........ผมจะไม่มีความรักให้ ใครอีกแล้ว  ผมไม่ได้เข็จ  ไม่ได้เกลียดใคร  แต่ผมไม่อยากให้ตัวผมแย่กว่า นี้ก็เท่านั้นเอง.........เท่านั้นเองจริง ๆ  ผมผิดหรือที่ผมต้องการปกป้องตัวเอง  ผมผิดหรือที่ผมต้องการหาอะไรที่ดี กว่าให้ชีวิต  มันเป็นวิธีที่ผิดผมรู้  แต่ผมก็ได้........เลือก........ไป แล้ว  หวังว่าชีวิตนี้ผมคงจะไม่มีสภาพที่ย่ำแย่แบบนั้นเอง  คำขอจากผู้ชาย ที่แสนธรรมดาคนหนึ่ง