OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“...แม่ครับ....เนมฝากน้องด้วยน่ะแม่...”ผมกอดขาแม่ไว้ เงยหน้าสบกับดวงหน้าเปื้อนน้ำตาของบุพการีแล้วน้ำตาจะไหลขึ้นมาเสียดื้อๆจึงได้แต่ซุกหน้าลงกับขากางเกงของแม่..ซ่อนน้ำตาแห่งความขมขื่นไม่ให้รับรู้...เพราะถ้าแม่รู้...ถ้าแม่เห็นแม่ได้รู้ได้เห็นน้ำตาของผม...แม่ต้องเจ็บปวด ทุกข์ทรมารยิ่งกว่าเดิม...ผมรู้
“...แม่ดูแลตัวเองด้วยน่ะครับ...แม่ต้องกินข้าวเยอะๆน่ะ...บอกน้องให้ขยันเรียนด้วยน่ะครับ..ฝากบอกน้ำด้วย...ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเค้า...ไม่ใช่ความผิดของแม่...ผมผิดเอง....น่ะครับ... แม่อย่าเศร้าอีกเลยน่ะ..” ผมลุกขึ้นลูบคราบน้ำตาบนใบหน้าของแม่...ริมฝีปากของแม่สั่นระริกเมื่อได้ยินคำพูดของผม..ก่อนจะกอดผมแน่นแล้วปล่อยโฮดังลั่น....
   ร่างของผู้ให้กำเนิดที่อยู่ในอ้อมแขนผมและกำลังร่ำไห้นั้น ยิ่งทำให้ผมเจ็บ...ปวดรวดร้าวไปทั้งใจ...เพราะผมเลว..ทำให้แม่ต้องเสียใจ..ทำให้น้องต้องทนทุกข์ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม...เพราะผม...ผมมองร่างที่กำลังร่ำไห้ของแม่อย่างเจ็บช้ำ...ผมไม่เสียใจ..กับการที่ตัวเองต้องไปอยู่ในคุก...ผมไม่กลัวหากต้องทุกข์ทรมารกับผลกรรมที่ตัวเองก่อ...แต่ผมกลัว...
กลัวคนข้างหลัง...กลัว...ว่าแม่จะอยู่ยังไง...กลัว..ว่าน้องจำใช้ชีวิตแบบไหน เมื่อไม่มีผม..ไม่มีคนที่คอยสอนการบ้าน..
สอนไวโอลิน...ไม่มีคนคอยช่วยทำกับข้าว..ไม่มีคนช่วยแม่ขายข้าวแกง...แล้ว...แม่..กับน้อง..จะอยู่ยังไง...จะลำบากมากแค่ไหน...ถ้าไม่มีผม...
  “..ขอโทษน่ะครับ..ทางเราต้องนำตัวผู้ต้องหาไปกักขังแล้ว...” ผู้คุมคนหนึ่งพูดเสียงเรียบเรื่อย..แต่แม่ผมกลับร้องไห้ปิ่มจะขาดใจอยู่ตรงนั้น...แรงกอดรัดร่างผมมีมากขึ้น..ผมเม้มปากแน่น...กอดรัดร่างของแม่แน่น...แน่น..เป็นครั้งสุดท้าย...แล้วปล่อยแขนทั้งสองข้างลงข้างลำตัว...อย่างช้าๆ...
“...แม่...เนมรักแม่น่ะครับ...”ผมเอ่ยบอกมารดาครั้งสุดท้าย...บอกด้วยรอยยิ้ม..แม่ในใจจะเศร้าสร้อยเพียงใด..แม่สะอื้นฮักเมื่อผู้คุมค่อยๆหิ้วแขนผมแล้วรุนหลังให้เดินไปช้าๆ...สายตาของผมเหลียวข้ามไหล่ไปสบตาผู้เป็นมารดา..เห็นแม่ค่อยๆทรุดลงร้องไห้...น้ำตาร้อนๆจึงอาบแก้มผมในที่สุด...
..แก้ง !...ปัง !
  เสียงปิดประตูรถคุมขังแว่วเข้าหูผมที่นั่งนิ่ง...ตรงข้ามมีผู้คุมสองคนที่พาผมมานั่งคุยกันเบาๆ...ข้างๆผมมีนักโทษในชุด
สีกากีหม่นๆเหมือนผมนั่งอยู่อีกสามคน..บางคนกุมมือแน่น...ซบหน้าลงกับเข่า..อีกคนยกมือกุมขมับราวกับเครียดนักหนา..ส่วนผม..เหม่อมองผ่านหน้าต่างเล็กดัดไปยังภาพถนน ..รถราเบื้องนอก..มอง...และจดจำมันเอาไว้..เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่..ผมถึงจะได้มองวิวทิวทัศน์เบื้องนอกอีกครั้ง..เมื่อไหร่ก็ไม่รู้..ที่ผมจะได้กลับมามีอิสรภาพ...
“....ทั้งสามคน..ฟังน่ะ...” เสียงผู้คุมที่แว่วมาทำให้ผมชะงักและหันกลับมามองคนพูด  “..เดี๋ยวพอเข้าไป...ทุกคนต้องไป
ที่แดนแรกไปปฐมนิเทศ...เขาจะพูดเกี่ยวกับเรื่องกฎเกณฑ์ในคุก..แล้วจะมีคนมาสัมภาษณ์..ว่าพวกแกควรจะอยู่แดนไหน..ที่ไหน..ของที่ติดตัวมาน่ะ...เอาทิ้งไว้นี่..เดี๋ยวจะมีคนไปแจกให้เอง...อ้อ...ไปใหม่ๆน่ะ..หัดทำตัวดีๆเข้าไว้..อย่าไปหือกับไอ้พวกขาใหญ่ในคุก...ไม่งั้นพวกมึงได้เจอตีนพวกมันแน่..”
   คำกล่าวนั้นทำให้ผมพยักหน้าลอยๆ..ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรผมก็ไม่อยากสน..ชีวิตในคุก..จะเลวร้ายยิ่งกว่าชีวิตที่ผมมีเจ้าปีศาจตัวนั้นงั้นเหรอ?...เจ้าปีศาจร้าย..ที่ครอบงำชีวิต..ทำให้ผม..แม่..และน้อง..ต้องทนทุกข์ทรมาร..เจ้าปีศาจใจต่ำ..ที่กล้าขนาดจะข่มขืนน้องผม..ผมจึงส่งมันลงนรก...และต้องมารับกรรมด้วยการติดคุกแบบนี้..ผมจะเจออะไรที่เลวร้ายอีกงั้นเหรอ...มันมีอะไรที่มากกว่าสิ่งที่พบเจอมารึไง...
“...ไอ้พวกที่ผมยาวๆน่ะ..ไปตัดผมด้วยน่ะ...” ผู้คุมว่า..พลางหันมามองหน้าผมแล้วหัวเราะเบาๆ..จนผมต้องขมวดคิ้วสงสัย..อะไร?
“...หึ...อีแบบนี้...มึงคงไม่ซึมนานหรอกมั้ง..ขี้คร้านจะมีพวก พี่ๆ มาคอยเอาอกเอาใจ..เดี๋ยวมึงก็สบายแล้ว...” ผู้คุมว่า..ยิ่งทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น..อะไรน่ะ....พี่ๆ...เหรอ...หมายความว่าไง...?
“..กูก็ว่างั้น...มึงดูสิ..หน้าตาแบบนี้...หุ่นผอมๆแห้งๆแบบนี้...ไอ้พวกในคุกมันคงแย่งกันจ้าล่ะหวั่น....”ว่าแล้วสายตาของผู้คุมก็มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า...หน้าตาเหรอ?หุ่นผอมๆแห้งๆเหรอ? อย่าบอกน่ะว่า.....
   พอเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของผม..ผู้คุมก็หัวเราะทันที..ประกอบกับรถที่จอดเทียบช้าๆ...ทั้งสองคนลุกขึ้น..ตบบ่าผมป้าปใหญ่...แล้วหัวเราะร่า..ไม่วายบอกผมด้วยประโยคสุดท้ายที่น่าขนลุกเป็นที่สุด..
“...เอาน่ามึง..ยังไงก็เป็นเมียไอ้พวกนี้ไปก่อน..เดี๋ยวก็ชินเอง...”
...เป็นเมีย...นักโทษ....แล้วจะให้ผมทำใจให้ชินได้ยังง้าย
Imprison 2: ในเรือนจำ
          ทันที่ที่รถนำตัวผู้ต้องหาของทางเรือนจำเปิดประตูออก ผมก็เดินตามหลังนักโทษคนอื่นออกมาช้าๆ ได้ยินเสียงผู้คุมบอกแว่วๆว่านี่คือแดนหนึ่งสำหรับคัดกรองนักโทษ ผมเห็นจากหางตา ว่ามีหลายใบหน้ามองมาอย่างแสดงความสนอกสนใจ... ผมก็ตื่นเต้นอยู่หรอก...กลัวด้วย แต่ความโศกเศร้าจากน้ำตาของแม่มันติดตายังคงตราตรึงอยู่ในสมองจนความกระตือรือล้นหายไปหมด
    “   ..นายๆ งวดนี้กี่คนนาย...คดีอะไรบ้าง?...” เสียงนักโทษหลายคนตะโกนถามจ้อกแจ้ก ผมยืนนิ่งรั้งท้าย แต่ยังรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมา เหลือบไปเห็นนักโทษหลายคนมองสบตากันแล้วหัวเราะคิกคัก..
   “...ยากับฆ่าคนโว้ย ! ..ระวังไอ้แห้งนี่ดีๆแล้วกัน..”ผู้คุมว่าพลางตีหัวผมซะผลั่วะใหญ่..แต่แทนที่นักโทษเหล่านั้นจะเงียบแล้วทำท่าหวาดผวา...แต่ก็เปล่า..กลับหันมามองตากัน อมยิ้ม..แล้วหัวเราะเสียดังลั่น..เฮฮากันเสียยกใหญ่..เหมือนเห็นหม่ำ จ๊กม๊กกำลังมาเล่นตลกตรงหน้า...
  “...โห...สวยๆแบบนี้..โดนฆ่าก็ยอม..เนอะ...ฮิ้ว ~~~~ “
“ ...นักโทษชายหมายเลข 2062 ..นายกันตธร...รับของ....”  ผู้คุมเอ่ยขึ้นขณะที่ผมกำลังจมจ่ออยู่กับการสาปแช่งเสียงโห่ฮิ้วฮาป่าที่ยังตามมาหลอกหลอนนั่น..ไม่มีงานให้พวกเค้าทำกันรึไงครับ..ผมอยากรู้จริงๆ..ทำไมถึงได้ว่างจนมานั่งมองผมยังกะผมเป็นแพนด้ามาจากเชียงใหม่..แล้วไอ้สายตาแบบนั้น..จะบ้าตาย...
   ผมเอื้อมมือรับของของตัวเองมาจากผู้คุมที่ยื่นให้...แปรงสีฟัน...ยาสีฟัน....แก้วน้ำ..สบู่..ผ้าห่ม..ผ้าเช็ดตัว..ของที่เหลือติดตัวผมมีแค่นี้เอง..น่าสมเพชชะมัด..แต่...ก็อย่างว่าคนทำผิดจะให้สบายได้ยังไง ถ้าสบายก็คงไม่มีใครเกรงกลัวกฎหมาย
ถ้าทำผิดแล้วได้รับการปฏิบัติอย่างดี..ใครเขาจะไม่อยากมากัน..
   “...ไปแดนสิบสองว่ะ..โชคดี....” ผู้คุมบอกเบาๆ ผมพยักหน้ารับอย่างเลื่อนลอย..แว่วเสียงโห่ฮาที่เคยกวนประสาท..
แต่มาตอนนี้ผมกลับไม่แยแส..พูดง่ายๆคือหมดอารมณ์จะสนใจไปซะแล้ว..ผมเดินตามผู้คุมที่นำไปในมือของผู้คุมมีกระดาษบันทึกอะไรไม่รู้อยู่ปึกใหญ่..เขาพาผมเดินผ่านที่คุมขังนักโทษแดนต่างๆและอธิบายคร่าวๆถึงกฏกติกาของที่นี่..ซึ่งผมก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างเลื่อนลอย..ข้อความที่ได้รับมันเข้าหัวน้อยกว่าน้อย..
      ยิ่งเดินตามผู้คุมลึกเข้าไปๆ ผมก็สัมผัสถึงบรรยากาศที่เย็นยะเยือกน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ผู้คุมบอกว่าไอ้พวกที่โห่ฮาป่าข้างหน้าคือนักโทษคดีเล็กๆน้อยๆเหลือโทษแค่ไม่กี่เดือนไม่ก็แค่ครึ่งปี..ฉะนั้นพวกนั้นจะได้รับอิสระค่อนข้างมาก เพราะถือว่าใกล้จะปล่อยตัวแล้ว บางทีก็อาจมีการพาออกไปข้างนอกเพื่อปฏิบัติงานตามที่ สาธารณะซึ่งจะได้รับการลดโทษอีก...ผู้คุมยังบอกผมเกี่ยวกับชั้นของนักโทษ การได้รับพระราชทานอภัยโทษ และเมื่อเดินผ่านจะเข้าไปแดนอื่นที่ลึกเข้าไป..ผู้คุมจะยื่นกระดาษใบนั้นให้กับผู้คุมอีกนายที่ประจำอยู่พร้อมกับเดินเข้าไปเช็คเอกสารในห้อง ระหว่างนั้นเขาก็บอกให้ผมยืนรออยู่เงียบๆสักสิบนาที..และนั้นทำให้ผมได้รู้จักกับ...นรกขุมแรก...
      “...คดีอะไร....” เสียงห้วนสั้นถามผมที่ยืนนิ่ง..ผมเหลือบตามองเล็กน้อย พบนักโทษรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาโหดๆที่สักยันต์ลายพร้อยพร้อมพวกออกปากถาม ผมกลืนน้ำลายเอื้อก..ตอบเสียงเบา..
     “...ฆ่าคนตาย...ครับ.....”
    “...หน้าอย่างมึงน่ะเหรอฆ่าคนตาย...ไอ้สัดเอ้ย..” นักโทษคนนั้นพูดพลางยิ้มแสยะ ก่อนที่ผมจะเจ็บแปลบตรงสะโพก เมื่อฝ่าเท้าของใครไม่รู้ยันโครม..
    “...มึงแดกซะ...ถือว่าเป็นของขวัญจากพวกกูไง....”
ซ่า !
      ผมหลับตาปี๋ เมื่อเห็นว่าน้ำแดงๆสีสันน่าขนลุกถูกสาดมาใส่หน้า พร้อมกับหมัดแรงๆที่อักลงมาบนท้องจนผม
ตัวงอ  เสียงหัวเราะของใครสักคนแว่วมาเข้าหูพร้อมกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นซ้ำๆทำเอาผมพูดไม่ออก..
       “...หึ...เจ็บมั้ยล่ะมึง...ฆ่าคนตาย...ตอบมาได้หน้าตาเฉย...ไอ้สัตว์นรก..เดี๋ยวมึงได้ตายสมใจมึงแน่..”
   เอ่ยบอกแล้วจากไปขณะที่ผมงอตัวเป็นกุ้ง...เจ็บจุกจนแทบลุกไม่ขึ้น ..เจ็บยิ่งกว่าไอ้พ่อเลี้ยงนรกมันซ้อมผมซะอีก...
พูดถึงเจ้าปีศาจตัวนั้น...
    “...อึก!..”.ผมเม้มปากแน่น เมื่อความรู้สึกอยากอาเจียนมันถาโถมเข้ามา..ภาพศพที่เต็มไปด้วยเลือด..รอยสีแดงเปื้อนมือเหม็นคาวความตายจนแยกไม่ออกยังตามมาหลอกหลอน..ยิ่งเสื้อที่ผมใส่มามันมีรอยเปื้อนสีแดงเพราะน้ำประหลาดเมื่อกี้แล้ว..มันก็ยิ่งเหมือน..ยิ่งหลอกหลอน..จน..
   “..อ๊อก....” ผมแทบจะกลั้นอาเจียนของตัวเองไว้ไม่อยู่..รู้สึกวิงเวียนและปวดหัวแทบระเบิด...ความทรงจำเลวร้ายที่ถูกอัดแน่นซ้ำๆยิ่งกดดันจนแทบเป็นบ้า..สัตว์นรก...คำพูดของนักโทษคนนั้นทำให้ผมแค่นยิ้มกับตัวเอง...ผมด่าพ่อเลี้ยงที่ตัวเองฆ่าว่าเป็นปีศาจ..แต่คนที่ฆ่าปีศาจอย่างผม..ก็ยังเลวร้ายกว่าเจ้านั่นเสียอีก...
แอ๊ด....
    “...ไปได้แล้ว....” ผู้คุมเอ่ยเสียงเรียบ..หันมามองผมที่นั่งงอก่องอขิงเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำไปอย่างเฉยชา ไม่มีท่าทีใส่ใจอาการของผมซักนิด..ผมเดินลากสังขารตามไปอย่างทุลักทุเล..เหลือบมองแผ่นหลังผู้คุมอย่างไม่แน่ใจนัก..
และเมื่อเขาเดินนำมาอีกแดนหนึ่ง...ผมก็ถูกทิ้งให้ยืนรออยู่ข้างนอกอีกครั้ง...พร้อมกับคำพูดคำหนึ่งที่ดังชัดเจน..
    “...ถ้ามึงเป็นคนดี...ก็คงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้หรอก...”
        ผมหลับตาลงช้าๆ...ฟังเสียงปิดประตูห้องพลางยิ้มขื่นขม....
.....ใช่....ถ้าเพียงแต่ผมจะเป็นคนดี...
       ราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ทีเดียวกว่าผมจะได้มาถึงแดนสิบสองที่ว่า..ผมเดินโซเซตามหลังผู้คุมมาในสภาพไม่ค่อยสู้ดีนัก...หัวเปียกซ่ก..เดินกุมท้องตัวงอเป็นกุ้ง ผ่านสายตามองเงียบๆอย่างสนอกสนใจของผู้คนโดยรอบ ไม่มีใครเดินมาหาเรื่องทุบตีผมเหมือนที่ผ่านมาหลายแดน มีแต่เพียงสายตาจ้องมองมาเงียบๆ  แต่ทำให้ผมกลัวได้มากกว่าการเดินเข้ามาเตะต่อยเสียอีก
      “...ถึงแล้ว....มึงอยู่ห้องนี้...ทำตัวดีๆล่ะ..หน้าตาหงิมๆอย่าทำตัวมีปัญหาน่ะมึง...ไม่งั้นเจอดีแน่...” ทิ้งท้ายอย่างไม่สมเป็นผู้คุมสักนิดพลางรุนหลังผมให้เดินโซเซเข้าไปในห้องขัง...ผมมองตามแผ่นหลังนั้นช้าๆ..จะโวยวายที่เขาพูดจาแบบนี้รึใจร้ายก็ใช่ที่...ก็ผมมันเลว...เหตุผลที่ทำร้าย..มันก็เป็นจริงอยู่แล้ว..เพราะอย่างนั้น..คนเลวอย่างผม...ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรหรอก...
   ผมเดินเข้าไปซุกตัวอยู่มุมหนึ่งเงียบๆพลางกวาดตามองโดยรอบ..ห้องลูกกรงสี่เหลี่ยมแคบๆ มีของวางระเกะระกะทั้งหมอนผ้าห่มอยู่หลายมุม ริมมุมซ้ายมีห้องน้ำส่งกลิ่นตุๆห้องหนึ่ง...ผมเบ้หน้า...ถึงจะปวดฉี่แค่ไหนก็หมดอารมณ์เข้า...ก่อนจะหรุบตาลงช้าๆ ยกมือสางเส้นผมที่เปียกน้ำของตัวเอง...น้ำอะไรน่ะ..ไม่แน่ใจเท่าไหร่..มะเขือเทศ..น้ำสกปรกอีกหลายอย่างปนๆกันไปถูกรดมาบนหัวของผม..พร้อมๆกับคำสวดด่าสาปแช่งและสารพัดมือเท้าที่ระดมลงมาบนร่าง..
ผมอดแสยะยิ้มกับตัวเองด้วยความสมเพชไม่ได้......กระทั่งคนคุกด้วยกัน..เขาก็ยังรังเกียจฆาตกร..
แก้ง !
      เสียงปิดประตูลูกกรงไล่หลังทำเอาผมเสียวสันหลังวาบ...พร้อมกับความคิดที่อยากจะร้องไห้เหลือทน..เพราะนับจากนี้..สิบปี...หรือยี่สิบปี...ที่ผมจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่..ไม่ได้เห็นชีวิตภายนอก..ไม่ได้ไปโรงเรียน..ไม่ได้เข้ามหาลัย...ไม่ได้ไปเที่ยวหัวเราะเริงร่ากับเพื่อนๆ...ผม....สูญเสียทุกอย่างลงไปในวันที่ผมลงมือฆ่าชายคนนั้น...
       ผมงอเข่าทั้งสองข้างเข้าหากันแล้วดันขึ้นมาจรดยอดอกช้าๆ...ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด...อ้อ..ลืมไปเลยว่าผมโดนซ้อมมา...กี่ฝ่าเท้าก็ไม่แน่ใจน่ะ...รู้แต่ว่าเจ็บทีเดียวล่ะ...จุกจนงอเข่าแทบไม่ได้..ปวด..ทั้งหัวทั้งตัว...และปวดที่หัวใจ...
     กระบอกตาร้อนรุมผะผ่าวจากการอดกลั้น ความเครียดและกดดันนับแต่การพิจารณาคดี..การเดินทางมากระทั่งสารพัดคำด่าทอที่สาดเข้ามาหาผม ศักดิ์ศรีที่สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้เสียน้ำตามันแทบพังครืน...ผมเคยสัญญากับตัวเองว่าจะเข้มแข็ง...สัญญากับแม่ว่าจะไม่ร้องไห้...จะดูแลตัวเอง....ทั้งที่บอกตัวเองว่าจะไม่เสียใจภายหลัง...การกระทำของตัวเอง...ผมบอกกับตัวเองว่าจะไม่เสียใจ...ไม่เสียใจที่ทำลงไป...ไม่เสียใจที่ปกป้องน้อง...ไม่เสียใจที่ฆ่าชายคนนั้น...แต่เพราะสามัญสำนึกความเป็นคนของตัวเองที่เหลืออยู่...มันทำให้ผมเจ็บปวด...รวดร้าวเกินจะทานทน...ผมฆ่าผู้ชายคนนั้น...
....ความผิดของเขาน่ะหรือ..ข่มขู่แม่...ทำร้ายน้อง...ทำร้ายผม...สารพัด...แต่มันถูกแล้วเหรอ?...ที่ผมทำแบบนั้น...
ถูกแล้วเหรอที่ผมตัดสินใจยุติความทรมารของตัวเองด้วยการปลิดชีพคนๆหนึ่ง..ถูกแล้วเหรอที่ผมทำลงไป..ทำลายชีวิตคนๆหนึ่ง...ที่แม้เขาจะดีเลวแค่ไหน...ชีวิต..ก็ยังเป็นชีวิต...ผมมีสิทธ์อะไรในการตัดสินวิญญาณของชายคนนั้น...
...แม้ผมจะหาข้ออ้างมาบอกอย่างไร..ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้...ก็ยังเป็นความจริง..ความจริงที่มีตัวตนอยู่ตรงหน้า...ความจริงที่ทำให้ผมต้องมาที่นี่...ผมฆ่าคนตาย...ฆ่าคนๆหนึ่งตาย...ผมทำผิด...ผมมันเลว..คนเลวจึงต้องมารับโทษของตัวเอง...