++ สองคนบนทางรัก ++ # 22

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“นายคิดอย่างนั้นใช่มั๊ย” พฤกษ์ถามอีกเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อเห็นศิระพยักหน้ารับช้าๆ เด็กหนุ่มจึงเม้มปากพยักหน้ายอมรับการตัดสินใจนั่น
“เราคงเหนื่อยกันมาพอแล้วจริงๆ” มันเป็นประโยคสุดท้ายที่ศิระได้ยินจากพฤกษ์ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินผ่านหน้าออกจากห้องไปช้าๆศิระเอนหลังพิงประตูเพราะแรงวูบไหวเกิดขึ้นในใจเมื่อพฤกษ์เดินผ่านพ้นสายตา
#18
สายน้ำที่ไม่ไหลกลับ เวลาที่เดินหน้าทุกวินาที สองสิ่งนี้ไม่ต่างอะไรกับความสัมพันธ์ของสองคนที่ตัดสินใจหันหลังให้กันและกัน พฤกษ์หายไปจากชีวิตศิระ ไม่ต่างกัน ศิระเองก็ไม่ไขว่ค้าหรือเรียกร้องโหยหาในสิ่งที่ตัดใจโยนมันทิ้งไกลตัว คนแรกเก็บตัวเงียบกลายเป็นคนขรึมแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างปอนด์ยังเข้าหน้าไม่ติด เมษายิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง จากที่เคยโทรหาคนๆนี้ได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะดึกดื่นขนาดไหน ตอนนี้กลายเป็นเพียงแค่สิ่งที่เคยได้ทำ พฤกษ์แทบจะตัดขาดจากคนเคยรู้จักหลายๆคน เขาจะมีความสุขกับการพูดคุยกับใครๆได้ยังไง ในใจของเขาอยู่กับคนที่เขาไม่อยากเดินจากมาแต่ก็ไม่กล้าอยู่รบกวนใจ ศิระไม่ต้องการเขาแล้วมันเป็นสิ่งที่เขากำลังทำใจยอมรับมัน
ศิระเข้าไปทำงานในร้านกาแฟที่รู้จักมักคุ้นกับเจ้าของร้านที่เคยพาโก๋ไปนั่ง ด้วยความคุ้นเคยเขาเลยได้ทำงานที่สบายขึ้น เพราะเป็นร้านที่เปิดขายง่ายๆจึงมีมีกฎเกณฑ์อะไรมากนัก เวลาเรียนก็มีเยอะขึ้นทำให้เด็กหนุ่มมั่นใจว่ายังไงซะเขาก็จะจบชีวิตนักศึกษาได้ในอีกไม่กี่เดือน อีกทั้งเขายังคงติดต่อกับศรันย์อยู่ตลอดอย่างน้อยๆคนที่จบก่อนก็ยังช่วยสอนอะไรเขาได้อีกแรง ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นแม้มันจะดูสมบูรณ์แต่มันก็เป็นในรูปแบบของมิตรภาพมากกว่าที่จะคิดอย่างอื่นได้ ศรันย์ไม่ได้เป็นเหมือนเขา เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกกับศรันย์แบบนั้น แบบที่เคยรู้สึกกับพฤกษ์ เพื่อนในกลุ่มเขาก็ยังติดต่อพูดคุยตามปกติไม่ได้ตัดขาดจากใครอย่างพฤกษ์ และเป้ก็เป็นคนเดียวที่รับรู้เรื่องราวระหว่างเขาและนายนั่น แต่เป้ก็เป็นคนที่เขานึกห่วงที่สุด เมื่อรับรู้ว่าเพื่อนคนนี้มีทีท่าว่าจะไม่จบชีวิตนักศึกษาพร้อมๆกับเขาทั้งๆที่ลงเรียนมาด้วยกัน
เมษาทนไม่ไหวที่พฤกษ์ห่างหายออกไปจากชีวิตเขา จึงกลับมาใช้ปอนด์มาเป็นประโยชน์อีกครั้ง เด็กหนุ่มคะยั้นคะยอให้เพื่อนเคยสนิทชวนพฤกษ์ออกมาเข้าสังคมบ้าง เก็บตัวไปก็ใช่ว่าจะมีประโยชน์ จะแคร์มันทำไมนักหนากับไอ้กุ๊ยข้างถนนคนนึง
“มีปัญญามึงก็ชวนมันเองดิ” ปอนด์บอกปัด พอทีกับการโดนหลอกใช้ พฤกษ์คบกับเขามาตั้งแต่เด็ก แต่กับเมษาก็แค่เพื่อนที่พอจะคุยถูกคอกัน แต่ไปๆมาๆดันจะทำให้เขามองหน้าเพื่อนซี้ไม่ติด ถ้าเมษาไม่หลงพฤกษ์และถ้าพฤกษ์ไม่ใช่เพื่อนเขา ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคนนี้จะยังเห็นเขาเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า
“ไมมึงพูดแบบนี้วะปอนด์ กูเพื่อนมึงนะโว๊ย” เมษาโวย ปอนด์สวนกลับ
“เพื่อนแล้วไง ทีมึงว่ากูอย่างหมูอย่างหมา มึงเคยคิดมั๊ย ถึงขนาดนี้แล้วกูว่ามึงเลิกเพ้อเถอะ ไอ้พฤกษ์มันคงไม่ใจให้ใครได้แล้วล่ะ”
“อ๋อนี่มึงคิดว่าไอ้ศิระนั่นมันมีดีกว่ากูจนพฤกษ์ลืมไม่ลงงั้นเหรอ”
“กูไม่ได้คิด แต่เด็กอนุบาลมันยังจะรู้เลยว่าสองคนนั่น ถ้าไม่มีมึงมีกู ป่านนี้เขาลงเอยกันไปไหนต่อไหนแล้ว กูไม่อยากจะยุ่งเรื่องของใครอีก ยิ่งเป็นพฤกษ์มึงก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่าทุกวันนี้มันเป็นยังไง มันตัดขาดเราไปแล้วด้วย “
“ตัดขาดมึงคนเดียวสิ มึงไม่ชวนก็หาวิธีล่อมาเองก็ได้ กูทนรักมาตั้งนาน จะไปจากกันเฉยๆแบบนี้ มึงก็รู้ว่ากูคงไม่ยอมง่ายๆ”
“ไม่ยอม มึงจะทำอะไรได้ เลิกยุ่งกับพฤกษ์มันทีเถอะ”
“เรื่องอะไร ไม่ได้ใจ กูเอาแค่ตัว แค่นี้เพื่อนมึงคงไม่สึกหรอหรอก”
“มึงคิดได้ไงเมษา กูล่ะเชื่อมึงเลย ถ้ามึงหื่นมากนักมาเอากะกูนี่ กูขอบอกนะว่ามึงอย่าไปวุ่นวายกับพฤกษ์ กูไม่อยากถูกมองว่าคบเพื่อนที่ในหัวสมองคิดแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“กูต้องการพฤกษ์เท่านั้น มึงจำเอาไว้” เมษาทิ้งท้ายเอาไว้อย่างชัดเจนก่อนจะเดินจากไป ปอนด์มองตามอย่างรู้สึกระอา เขาไม่น่าเคยทำให้ศิระกับเพื่อนของเขาผิดใจกันเลยให้ตายสิ ศิระจะว่าอะไรมั๊ยนะถ้าเขาจะขอเจอซักครั้ง
“เฮ้ นาย” ศิระหันไปตามเสียงเรียกขณะเดินออกจากรั้วมหาวิทยาลัย มันเป็นวันสุดท้ายที่เขามาเรียนหลังจากนี้ก็จะเป็นการเตรียมตัววัดว่าเขาจะปิดตำรานักศึกษาลงได้หรือเปล่า เด็กหนุ่มพอมองเห็นเจ้าของเสียงก็หันหน้าหนีจะเดินต่อไป นายปอนด์นี่มาโผล่ที่นี่ได้ไง สงสัยฟ้าจะผ่าผิดฤดู
“เฮ้ย หยุดก่อนดิวะ” ปอนด์ออกวิ่งขวางทางไว้ ศิระจึงหยุด ถามเสียงเรียบ
“มีไร”
“คุยกันหน่อยดิ” ปอนด์บอกจุดประสงค์ เขามาดักรอคนตรงหน้าหลายวัน กว่าจะเจอตัวได้ไม่ใช่ง่ายๆ เลยอยากจะคุยให้จบๆ
“มีอะไรต้องคุย” ศิระถามอีก ปอนด์จึงเอ่ยชวนให้ไปคุยกันในร้านกาแฟใกล้ๆเพราะคิดว่าอาจจะคุยนาน ท่าทางศิระต่อต้านเขาขนาดนี้ ศิระรับฟังสิ่งที่ปอนด์เอ่ยออกมาให้รับรู้เงียบๆ พฤกษ์เก็บตัวแล้วเกี่ยวอะไรกับเขา ดีแล้วนี่ ปล่อยให้อยู่กับตัวเองซะบ้างจะได้ไม่เอาแต่ใจตัวเองเป็นหลัก ท่าทางนายนี่จะเพี้ยน เมื่อก่อนเกลียดเขาเข้ากระดูกดำ กว่าจะไปฉุดเพื่อนตัวเองตกต่ำ แต่วันนี้กลับอยากให้เขากลับไปคบกับพฤกษ์ตามเดิม
“มีอะไรต้องพูดอีกมั๊ย” เด็กหนุ่มเอ่ยถามเมื่อปอนด์หยุดหายใจหลังจากที่ร่ายยาวว่าพฤกษ์เปลี่ยนไปยังไงบ้าง
“ก็หมดแล้ว สุดแต่นายจะคิดต่อเอาเองก็แล้วกัน พฤกษ์มันไม่ได้รักใครได้ง่ายๆ ที่ผ่านมามันก็ไม่ได้ผิดอะไร มีแต่ฉันกับพวกเท่านั้นที่ผิด ที่ปั่นหัวนายเล่น จนต้องไปทะเลาะกันกับมัน ที่มันไม่พูดไม่คุยกับฉันก็เพราะเรื่องพวกนี้แหละ”ปอนด์พูดต่อจนจบ เห็นศิระยังเฉยก็เริ่มถอดใจ
“จริงๆเรื่องบ้าๆพวกนี้ฉันลืมมันไปตั้งนานแล้ว นี่พวกนายยังเก็บเอามาใส่หัวสมองกันอีกเหรอ ไร้สาระกันเปล่าๆ ชีวิตใครชีวิตมัน ขอตัวนะพวก” ศิระลุกขึ้นจะเดินหนี หน้าที่ตัวเองมีทำไมไม่ไปสนใจกัน เรียนให้จบไวๆต่างหากล่ะที่เขากำลังใส่ใจอยู่ตอนนี้ พฤกษ์มันก็แค่อดีต นิยายรักเก่าๆที่จบไม่สมบูรณ์จะรื้อขึ้นมาอ่านอีกทำไม
“เออๆ กูรออยู่ในร้านนี่แหละ มึงมาถึงแล้วใช่ป่ะมึงรีบเข้ามาเลยนะ กูมีปัญหาจริงๆไม่งั้นกูไม่รบกวนมึงออกมาเจอหรอก” ปอนด์รีบพูดเมื่อเห็นว่าคนที่โทรเข้ามาคือพฤกษ์ คนที่เขาออกอุบายให้มาที่นี่เพราะต้องการความช่วยเหลือ จุดอ่อนของพฤกษ์ไม่เคยทิ้งเพื่อนหรอก แม้จะกำลังโกรธเกลียดขนาดไหนก็ตาม จะเป่าไฟที่มอดลงให้ลุกโชนขึ้นมาอีกมันก็ต้องเติมเชื้อไฟกันแบบนี้แหละ คนเคยรักกันเจอกันมันก็ต้องวูบไหวกันบ้างล่ะศิระกำลังจะออกจากร้านคงพอดีแหละที่พฤกษ์จะเดินสวนเข้ามา สาธุ ขอให้พวกมันเดินชนกันทีเถอะ คนวางแผนภาวนากับฟ้าดิน
ปอนด์ หน้าชาวูบเมื่อศิระตวัดสายตากลับมามองตอนกำลังจะเดินออกจากร้าน เด็กหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าศิระคงมองเห็นพฤกษ์แล้วจึงรีบลุกเดินไปขวางเมื่อเจ้าตัวกำลังจะรีบผลักประตูร้านออกไป
“พฤกษ์มันอยากเจอนาย คุยกับมันหน่อยสิ” คนขวางทางรีบบอก ไม่รู้ล่ะไหนๆก็หลอกพฤกษ์ได้คนหนึ่งแล้วกรอกหูนายนี่อีกคนก็ไม่น่าจะเสียหาย ศิระยังไม่ทันที่จะได้อ้าปากพูดอะไร ก็รู้สึกใจสั่นขึ้นมาดื้อๆเมื่อมองข้ามร่างปอนด์เห็นพฤกษ์กำลังผลักประตูร้านเข้ามา
“มายืนขวางทางคนอื่นทำไมไอ้ปอนด์” พฤกษ์ทักเพื่อนเพราะมองไม่เห็นคนที่เจ้าตัวกำลังยืนบังอยู่
“กูไม่ขวางมึงก็แห้วดิ” ปอนด์หันมาบอกและไม่ปล่อยให้พฤกษ์งงกับคำพูดตัวเอง พอเอ่ยจบจึงเลี่ยงออกจากตรงกลางระหว่างสองคน ปล่อยให้แววตาที่เคยคุ้นเคยได้ประสานกัน
“เรื่องของพวกมึงสองคนที่กูเคยสร้างความวุ่นวายให้กูขอขอโทษพวกมึงตรงนี้แหละ ทีเหลือพวกมึงเคลียร์กันเอาเอง โตๆกันแล้วหวังว่ามึงสองคนคงคุยกันรู้เรื่อง” เด็กหนุ่มเอ่ยแทรกขึ้นก่อนจะมองสองคนสลับกันเลือกที่จะตบไหล่พฤกษ์แล้วเดินออกจากร้านไป จังหวะเดียวกับที่มีคนเดินสวนเข้ามา พฤกษ์จึงหลีกทางให้อย่างเลี่ยงไม่ได้ เด็กหนุ่มเดินเข้าไปชิดตัวคนตรงหน้า ศิระเห็นพฤกษ์เดินเข้ามาชิดเกินไปจนหน้าแทบจะชนกันฝ่ายนั้นจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจไม่รู้ล่ะแต่ในสถานที่เปิดแบบนี้เขาก็แคร์สายตาคนอื่นเหมือนกันจึงรีบถอยตัวห่างออกไป สองสายตามองกันอีกครั้ง เป็นพฤกษ์ที่เอ่ยขึ้นก่อน
“ไม่นึกว่าจะได้เจอนายอีกสบายดีหรือเปล่า”
“ก็ดี......” ศิระตอบสั้นๆ พฤกษ์จึงชวนคุยต่อ เขายังไม่ลืมคนรักคนแรกของหัวใจคนนี้ นึกอยากรู้เหมือนกันว่าศิระจะรู้สึกเหมือนกับที่เขารู้สึกหรือเปล่า
“ไปนั่งในร้านดีกว่านะ” เด็กหนุ่มไม่รอคำตอบจากคนฟัง เดินนำหน้าไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์ก่อน ศิระถอนหายใจ อย่างน้อยก็คนเคยรู้จักกันถ้าพฤกษ์ไม่รื้อฟื้นหรือวุ่นวายกับเรื่องราวในอดีตก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องหนี พฤกษ์แอบยิ้มในใจที่ศิระเดินมายืนคู่เขาที่เคาน์เตอร์ นานแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้ ศิระคงหายเกลียดเขาแล้วซินะ
“ทานอะไรดี” เด็กหนุ่มเอ่ยถามยิ้มๆ ไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังทำให้คนข้างๆนึกถึงวันนั้นวันที่แอบเหม่อมองเจ้าตัวเอาใจเมษาในร้านที่ตัวเองเคยทำงานอยู่ ถ้าพฤกษ์ดีกับเขาตั้งแต่วันนั้นมันก็คงจะดีอยู่หรอก มาดีกับเขาวันนี้ ดูเหมือนใจมันจะชาด้านจนไม่มีความรู้สึกอะไร
“ไม่ดีกว่า” ศิระปฏิเสธ พฤกษ์คงไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคลุกคลีอยู่กับกาแฟพวกนี้อยู่แค่ได้กลิ่นก็เมาไปแล้วสามวัน มาให้นั่งจิบนั่งดื่มอีกคงไม่ไหวขนาดเมื่อกี้นั่งอยู่กับปอนด์เขาก็ล่อแค่น้ำเปล่าๆ
“แล้วนายจะไปไหน” พฤกษ์รีบร้องถามเมื่อเห็นศิระกำลังจะเดินไป เขากลัวจริงๆกลัวว่าศิระจะเดินหนีเขาอีก แต่แล้วก็ต้องโล่งใจเมื่อเห็นศิระเดินลงไปนั่งลงโต๊ะที่ว่าง เด็กหนุ่มจึงหันมาจัดการสั่งเครื่องดื่มอีกแก้วให้เจ้าตัวเอง
“ก็บอกว่าไม่เอาอะไรไง” ศิระบอกเมื่อเห็นกาแฟหน้าตาดีวางลงตรงหน้า
“เฉพาะที่ฉันเอาให้หรือเปล่า” พฤกษ์พูดด้วยน้ำเสียงเสียใจนิดๆ ศิระน่าจะรักษาน้ำใจเขาบ้าง นี่ถ้าแก้วกาแฟนี่เป็นของคนอื่นซื้อมาให้อยากรู้นักว่าเจ้าตัวจะพูดจาให้เจ้าของเสียใจแบบนี้มั๊ย
“ไม่เอาก็คือไม่เอา ไม่ว่าจะของใครนายอย่าหาเรื่องดีกว่า” ศิระบอกเมื่อรู้ว่ากำโดนประชด คิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมมานั่งคู่คนที่คอยหาเรื่องไม่เลิกราแบบนี้อีก
“จะไปรู้เหรอ นึกว่านายยังเกลียดฉันอยู่” พฤกษ์พูดต่อ เป็นคำพูดที่ศิระชะงักไม่อยากจะเชื่อหรอกว่านายนี่ยังไม่ลืมเขา
“ฉันหมดความรู้สึกกับนายไปตั้งนานแล้วพฤกษ์ไม่ว่าจะรักหรือเกลียด”
เด็กหนุ่มบอกเสียงนิ่ง แต่มันเป็นเสียงที่ทำเอาคนฟังเจ็บแปลบขึ้นที่ใจ จนต้องถาม
“นายลืมฉันได้จริงๆเหรอศิระ”
“เหตุผลที่ฉันต้องจำ”
“ฉันไม่เชื่อว่านายจะลืมคนรักคนแรกอย่างฉันได้ลงคอ”
“คนอย่างนายมันน่าจำตรงไหนล่ะ”
“ฉันมันเลวขนาดนั่นเลยเหรอไง”
“นายน่าจะรู้จักตัวเองมากกว่าคนอื่น”
“นี่นายยังไม่หายโกรธฉันใช่มั๊ย”
“บอกแล้วไงฉันหมดความรู้สึกกับนายไปตั้งนานแล้ว”
“ฉันรู้สึกนะศิระที่นายพูดแบบนี้”
“เรื่องของนาย” พฤกษ์ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อโดนศิระสวนคำพูดกลับมาแบบไม่รักษาน้ำใจ เด็กหนุ่มก้มหน้าลงชั่วครู่ซ่อนแววตาหม่นเศร้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาใหม่เมื่อแน่ใจว่าเก็บอาการได้มิดก่อนจะกลั้นใจถาม
“เราคงเริ่มใหม่ไม่ได้ใช่มั๊ย”
“กี่ครั้งแล้วล่ะที่นายพูดคำนี้” ศิระยังเดินหน้าพูดแทงใจ จริงๆไม่อยากจะเอ่ยเพราะทำให้นึกถึงวันเก่าๆที่เคยโง่งมงาย แต่ในเมื่อนายนี่อยากรื้อฟื้นมันก็จำเป็น
“นายจะไม่ให้โอกาสฉันอีกซักครั้งเลยเหรอ” พฤกษ์มองสบตาหวังเพียงอ้อนวอนให้คนตรงหน้าเห็นใจแต่มันก็ไร้ผล
“เราต่างคนต่างอยู่มันก็ดีอยู่แล้ว ทุกวันนี้ฉันก็มีความสุขดี”
“ แต่ฉันไม่มี”
“ชีวิตนายจะสุขจะเศร้านายกำหนดเอง ไม่มีใครกำหดได้อยู่แล้วพฤกษ์”
“นายไงที่กำหนดชีวิตฉันได้ศิระ”
“ฉันไม่ต้องการ” อีกครั้งที่พฤกษ์ต้องอึ้ง แต่ก็ฝืนเก็บอาการเอ่ยทักใหม่
“กลับมาเริ่มต้นใหม่เถอะนะศิระ นายอย่าแกล้งฉันต่อไปเลย”
“จบก็คือจบพฤกษ์ ฉันไม่เคยนึกอยากจะแกล้งนายหรือทวงคืนอะไร เราน่าจะไปจากชีวิตกันและกันได้ตั้งแต่วันนั้นแล้ว แค่นี้นายคงพอจะเข้าใจนะ” พูดจบศิระก็ทำท่าว่าจะลุกหนีพฤกษ์จึงรีบทัก
“เดี๋ยวสิศิระ” เด็กหนุ่มรีบฉุดมือเจ้าตัวไว้โดยเร็ว ศิระแสดงออกว่าไม่ชอบให้เขารื้อฟื้นเรื่องเดิมๆ เขาก็จะไม่ทำ เพื่อแลกให้คนๆนี้ไม่ต้องเดินหนีเขาอีก
“นายอย่าเดินหนีฉันเลยนะ” เด็กหนุ่มเอ่ยขอร้อง ศิระมองแววตาที่ถูกส่งให้ แม้จะรู้สึกใจสั่นนิดๆแต่พยายามคิดว่านี่มันแค่ภาพลวงตาพฤกษ์ทำเขาเสียใจมาหลายครั้ง ถ้าเขายอมอีกครั้งนี้รอยแผลรอยเดิมมันคงไม่หายขาดซะที
“ขอโทษนะพฤกษ์” พูดจบมือเรียวเอื้อมไปแกะมือคนที่จับไว้ให้ปล่อยก่อนจะวางมือนั่นวางลงที่โต๊ะอย่าง่ายดายเพราะเจ้าตัวดูเหมือนหมดแรง พฤกษ์มองตามศิระที่เดินจากเขาไปอย่างเฉยชาหมดเรี่ยวแรงที่จะเรียกตาม
คนยืนมองเหตุการณ์ถึงกับส่ายเมื่อมองเห็นเพื่อนตัวเองนั่งก้มหน้านิ่งอยู่ภายในร้านกับถ้วยกาแฟสองถ้วยหลังจากที่อีกคนได้เดินหนีไปอย่างไม่หันหลังกลับ