++ กูพี่มึงนะเว้ย ++ # 30 ตอนจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ก็ตอบไปว่าใช่"เฮ้ยมึงรับคำง่ายอย่างนั้นเลยเหรอว่ะ
"ว่างัยนะ ทำไม มึงไปยอมรับง่ายอย่างนั้นล่ะ"กูใจคอไม่ดีแล้วนะ
"แล้ว แล้ว แม่ว่ายังงัยบ้าง"ผมถามต่อ
"ทีล่ะคำถามได้มั้ย กูงงแล้วนะ"ไอ้เต้ยกวนอีกกูจะชักอีกรอบแล้วนะ
"มึงจะให้กูทำยังงัย แม่ถามมากูก็ตอบตรงๆ อีกอย่างกูคิดว่ามันควรถึงเวลาที่แม่ก็ต้องรู้เหมือนกัน อีกอย่างนี้ก็เป็นสิ่งที่พิสูจณ์กับแม่มึงได้ว่ากูจริงใจกับมึง"ไอ้เต้ยตอบมาผมคิดถามที่มันพูด
"แล้วแม่ว่างัย"นี้แหละคือสิ่งที่ผมอยากรู้ที่สุด
"กูก็ไม่รู้"
"หมายความว่างัย"
"เพราะแม่ไม่ได้พูดอะไรต่อ"นั้นงัย นั้นงัย ผมไม่น่าฟื้นเลยให้ตายเถอะ
"เอาน่ากานต์ ไม่ว่ายังงัย เต้ยก็ไม่ทิ้งกานต์ไปไหนหรอก"เต้ยมันนั่งลงที่เตียงแล้วเอามือมาลูบหัวผมเบาๆ
"ยังงัย เต้ยก็จะทำทุกอย่างที่ได้อยู่กับกานต์"แล้วเต้ยก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มผมเบาๆ เชื่อมั้ยครับ ผมมีกำลังใจขึ้นมาทันทีเลย
เหมือนมันมีเวตมนต์เลย เต้ย กูสุขใจที่มีมึงจริงๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น พยายาบาลก็พาผมไปตรวจร่างกายอีกรอบ ตรวจละเอียดมากครับ จนผมเหนื่อยเพราะการตรวจของหมอ มันละเอียดเกินไปครับ รู้มั้ยครับว่าเวลาเค้าตรวจการแพ้เนี้ย เค้าจะเอา เข็มไปแตะกับพวกสารก่อการแพ้ แล้วก็เอามากรีดที่แขนกานต์
ถ้าแพ้ก็จะมีรอยพื่นแพ้ขึ้นมา ตอนนี้แขนผมเหมือนกับคนโดนข่วนอ่ะครับ พวกมึงไม่มีวีธีกว่านี้แล้วเหรอว่ะเนี้ย กานต์อยากตาย
เจ็บแขน ฮื่อๆ
ผ่านการตรวจอย่างรุนแรงเสร็จเรียบร้อย กลับมาห้อง ก็เจอไอ้เต้ยนั่งแดกเบอร์เกอร์สบายใจ เนี้ยนะ จะคอยปกป้องกู เซ็งๆ เจ็บตัวก็เลยพาลครับ
"เป็นงัยบ้าง"มันถาม แต่ตามันก็ยังมองอยู่ที่ทีวี
"คิดว่างัยล่ะ"นิสัยเสียอีกล่ะเรา พาลมัน
"เป็นอะไรอีกล่ะ"มันถาม พร้อมหันมามองที่ผม
"ไม่ได้เป็นไร"ผมพูดพร้อมเดินไปนั่งที่เตียง มันไม่พูดอะไร วางเบอร์เกอร์ลงแล้วเดินเข้ามาหาผมใกล้ๆ
"เหนื่อยหรอ"มันถามขึ้น
ผมยังนั่งหน้างออยู่
"เจ็บมั้ย"น้ำเสียงมันยังแฝงด้วยความห่วงใยอยู่ มันจับมือผมขึ้นมาดูแขนทั้งสองข้าง แล้วก็เป่าลมเบาๆที่แขนผม
"ดีขึ้นมั้ย"ไม่ดีขึ้นเหรอว่ะเต้ย ไม่หายเจ็บสักกะนิด แต่รู้สึกดีขึ้นว่ะ ดีขึ้นมากเลย
"ขอโทษที่งี้เง้าใส่"สำนึกผิดครับ
"ไม่เป็นไร เข้าใจ คนชอบเอาแต่ใจ"มันพูดขำๆ แล้วเราก็คุยกันเรื่องบอดเนี้ยแหละครับ
มันก็ถามว่าไม่อยากพนันแล้ว อะไรประมานนั้นแหละครับ แล้วก็ถามว่า จะให้มันเล่าต่อมั้ย ให้ผมตัดสินใจให้มันหน่อย
ผมก็ได้แต่บอกว่าแล้วแต่มันแล้วกัน แต่ก็พูดไปประมาณว่า ทำอะไรไว้ก็ควรรับผิดชอบให้มันจบ อย่าคิดว่าเราสบายตัว แล้วทำให้คนอื่นไม่สบายใจ มันก็เลยมาลงต่อเพราะงั้นมั้งครับ
ตอนเย็นถึงเวลาผมต้องกลับบ้าน ก็มีแต่กวีกับ dad ผมมารับ แต่ไม่เห็นเงาแม่เลยครับ สงสัยแม่โกรธแน่เลย
พอถึงบ้าน แม่ก็อยู่ที่ร้าน ยังไม่กลับมา ผมก็ยิ่งใจไม่ดี ชีวิตของผมที่ผ่านมา ก็มีแต่แม่ผมกับผมมาโดยตลอด แม่ผมทำงานหนักมาก เพื่อเลี้ยงผมคนเดียว ผมจำได้ตอนเด็กๆก่อนที่แม่ผมจะแต่งงานใหม่กับ dad  แม่ผมต้องเดินทางตลอดทั้งในประเทศและก็ต่างประเทศ
แม่ทำทุกอย่างเพื่อผมตลอด ถ้าอยู่ดีๆ แม่มาขอให้ผมเลิกกับเต้ยเพื่อแม่ ผมจะทำยังงัย
นั้นคือประเด็นเดียวที่ผมคิดอยู่ตอนนี้ ผมนั่งคิดอยู่คนเดียวอยู่ที่ระเบียง เพราะว่าตอนนี้ เต้ยไปทำงานที่ร้าน
"เฮีย"ไอ้กวีชัวร์ครับ ตอนนี้มันไม่เรียกผมว่าพี่กานต์แล้วครับ เรียกเฮีย มันบอกว่าเท่ห์ดี
"มานั่งอะไรตรงนี้ล่ะ อากาศหนาวๆอยู่"กวีมันพูดพร้อมเดินเข้ามาหาผม
ถึงตอนนี้จะเป็น spring  แต่เมื่อวานฝนเพิ่งตก เพราะฉะนั้น อากาศหนาวอย่างไม่ต้องสงสัย นี้แหละครับ Sydney
"คิดมากเหรอ"กวีพูดขึ้น
"เอาน่าเฮีย เฮียเต้ยไม่ทิ้งเฮียกานต์หรอก"มันพูดเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน ผมก็เลยเดินกลับเข้าไปในห้องนอนตัวเองบ้าง
แล้วก็นั่งคิดวนไปวนมาเรื่องที่แม่รู้ตลอด
"กลับมาแล้วเหรอเต้ย"ผมพูดออกไปเมื่อได้ยินเสียง ประตูห้องเปิดออก
"กานต์ ไปหาแม่ที่ห้องสิ"ไม่ใช่เต้ยครับ แต่เป็นแม่ผมเอง แม่ผมเอง แม่ผมพูดเสร็จก็เดินกลับออกจากห้องผมไป....
ผมสติหลุดไปไปชั่วขณะครับ พยายามดึงสติกลับมา แล้วเดิน ไปหาแม่ที่ห้องแม่ เข้าไปก็เห็นแม่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างหน้าต่าง
"มาแล้วเหรอ มานั่งตรงนี้สิ"น้ำเสียงแบบนี้ แม่ไม่เคยพูดกับผมมาก่อน น้ำเสียงที่ เย็นชาจนผมกลัวเลย ผมเดินสติลอยเข้าไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆแม่
"ดีขึ้นแล้วรึยัง"แม่พูดขึ้น บรรยากาศตอนนี้ผมอยากจะสลายตัวเองจริงๆครับ
"ดีขึ้นเยอะแล้วแม่"ผมตอบไป
"กานต์ ลูกเป็นแบบนี้มานานยัง"คำถามแม่ คำถามนี้ทำผมแทบตกเก้าอี้เลยครับ ตอนนั้นผมไม่รู้จะตอบยังงัยครับ อึ้งไปเลยเหมือนกัน
ผมควรจะพูดยังงัยดี ผมควรบอกความจริงมั้ย
"กานต์เป็นแฟนกับเต้ยมานานยัง"แม่พูดอีกรอบ
ยังงัยความจริงก็คือความจริงครับ ผมควรจะยอมรับ
"ตั้งแต่ตอนเรียน"ผมตอบไปในที่สุด
"แสดงว่านานแล้วสิ"แม่พูดออกมา
"ครับ"ยังงัยต้องสารภาพครับ
"ทำไมไม่บอกแม่เลย เดี๋ยวนี้มีอะไรไม่ต้องบอกแม่เลยใช่มั้ย กานต์เห็นแม่เป็นอะไร เป็นคนอื่นเหรอกานต์ เรามีกันมาแค่สองคนตลอด เดี๋ยวนี้ไม่เห็นแม่เป็นแม่แล้วเหรอ"คำทุกคำ ประโยคทุกประโยค จากปากแม่ผมทำให้ผมนึกถึง สิ่งที่ผมละเลยมาตลอด
"กานต์ขอโทษ"
ตอนนี้แม่ผมน้ำตาใหลออกมา ทำให้ผมเจ็บปวดที่สุด ผมทำให้คนที่รักผมร้องไห้อีกแล้ว ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมร้องไห้ออกมาเหมือนกัน
"แม่ กานต์ขอโทษ แม่อย่าร้องไห้สิ กานต์ขอโทษ"แม่ผมเช็ดน้ำตาช้า แล้วหันมามองผมช้าๆ
"กานต์อย่าร้องไห้สิลูก"แม่ผมพูดขึ้น
"แม่ก็หยุดก่อนสิ"
"แม่หยุดแล้ว"แม่ผมพูดแบบยิ้มๆ ผมก็ใจชื้นขึ้น
"กานต์รักเต้ยมากเหรอลูก"แม่ผมถามขึ้น
"ครับ รักมากครับ"ผมตอบไป
"แล้วเต้ยรักลูกมากรึป่าว"แม่ย้อนถาม
"มากครับ"ผมตอบไป
"กานต์แน่ใจได้ยังงัย"แม่ย้อนอีกรอบ
คำถามของแม่ทำให้ผมหลุดในความมั่นใจของผม
"ถ้าแม่ขอให้กานต์เลิกกับเต้ย กานต์ทำได้มั้ย"คำถามของแม่ทำให้หัวใจผมแทบหยุดเต้น
"ตอบแม่ได้มั้ย"แม่ผมย้ำอีกที
"กานต์ขอโทษแม่ กานต์รักเต้ยมาก"ผมตอบไป
"งั้นนั้นคือคำตอบของกานต์"แม่ผมพูดออกมาหลังจากเงียบไปพักนึง
"งั้นมันก็ไม่ถูกใช่มั้ย ถ้าแม่จะทำให้ลูกตัวเองต้องเสียใจ"แม่พูดออกมาเบาๆ
"หมายความว่า"
"ใช่ แม่ไม่ห้ามลูกหรอก"แม่ผมพูดออกมา สิ้นคำแม่ผมก็โผเข้ากอดแม่เลยครับ แม่ก็กอดผมไว้
"แม่ไม่ว่ากานต์เหรอ"
"ไม่หรอก กานต์ แม่เข้าใจทุกอย่างนะ แต่ที่แม่ไม่พอใจก็คือ ทำไมไม่บอกแม่เท่านั้นแหละ"แม่ผมพูดออกมาเบาๆ
"กานต์ที่ผ่านมา เรามีกันสองคนมาตลอด อย่าลืมสิว่าเราสองคนผ่านอะไรกันมาบ้าง ไม่ว่าจะยังงัยต่อจากนี้ บอกแม่ทุกเรื่องได้มั้ย"
"ครับแม่"ผมรับเสียงใส
"ยิ้มได้แล้วสินะ"แม่ผมแซว
"กานต์ กว่าเราจะหาความรักเจอนะ มันไม่ง่ายนะ รักษามันไว้ให้ดี ที่ผ่านมาแม่กับพ่อ (หมายถึงพ่อของผมที่เสียไป) แม่ถูกบังคับให้แต่งงานกันเพราะว่าประโยชน์ทางธุรกิจ
จนแม่มาเจอกับ dad  แม่ได้มาเจอความรักจริงๆ เพราะฉะนั้นเมื่อกานต์มาเจอความรักของลูกเอง แม่ก็ควรจะเข้าใจ และยอมรับ เพราะนี้คือลูกของแม่"
"ขอบคุณครับแม่"ผมหอมแก้มแม่เบาๆ
"ไปๆ ไปกลับไปห้องตัวเองได้แล้ว ปานนี้เต้ยนั่งเครียดอยู่ห้องแล้วมั้ง"แม่ผมพูดพร้อมคลายกอดผม
"ขอบคุณครับแม่"ผมพูดกับแม่แล้วก็เดินกลับห้องตัวเองไป
                                                                                             ...TheEnd…