ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(63)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมอาบน้ำเสร็จก็เห็นพี่นิคมานอนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้วในมือนอนกอดตุ๊กตาสองตัวนั้นอยู่ ผมเลยไปปลุกพี่นิคให้อาบน้ำพี่นิคงัวเงียขึ้นมาแล้วทำเป็นสดชื่นพร้อมบอกผมว่า
“ถ้าพี่อาบน้ำเสร็จ แล้วทำเหมือนตุ๊กตานี้นะ”พี่นิคพูดจบก็ส่งตุ๊กตาสองตัวนั้นมาให้ผมแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที
[/hide]
ผมมองตุ๊กตาสองตัวนั้นอย่างงงๆก่อนที่จะตะโกนไล่ตามหลังพี่นิคไปว่า “ทะลึ่ง บ้า” เหตุที่ผมพูดไปอย่างนั้นก็เพราะว่าตุ๊กตาที่พี่นิคส่งมาให้มันอยู่ในท่าทีแบบว่าน้องหมานอนทับเจ้าแมวเหมียวอยู่แล้วก็เอาผ้าพันแผลสีขาวบางๆผืนเดิมนั่นแหละ พันทับตรงเป้าของตุ๊กตาทั้งสองตัวเอาไว้
ผมรีบแก้ผ้าพันแผลนั้นออกเปลี่ยนเป็นให้เจ้าแมวเหมียวหันหลังให้น้องหมาเอาผ้ามาพันมือพันเท้าของน้องหมาแทนแล้วก็วางไว้ตรงหมอนพี่นิค ก่อนที่ผมจะล้มตัวลงนอนและไม่ลืมเอาหมอนข้างมากั้นอาณาเขตบนเตียงด้วย
“เอใจร้าย”พี่นิคบ่นเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วเดินมาเห็นตุ๊กตาที่ผมเปลี่ยนท่าให้มันใหม่แล้ววางไว้ที่หมอนของพี่นิค
“รีบๆนอนเลยพี่ ถ้าพี่ยังไม่อยากนอน ผมจะไปนอนห้องอื่น พรุ่งนี้ต้องไปทำบุญวันปีใหม่กับอาอี๊แต่เช้านะ”ผมบอกเป็นการขู่ไปในตัว
พี่นิคไม่ตอบ ผมหันกลับไปดูเห็นพี่นิคเปลี่ยนท่าตุ๊กตาให้มันนอนคู่กันแบบธรรมดาบนหมอนข้างที่ผมเอามาคั่นไว้ตรงกลาง แล้วตัวพี่แกเองก็นอนหันหลังให้ผม
“งอนเหรอ”ผมถามพร้อมเอามือจี้ที่เอวพี่นิค แต่พี่นิคก็เฉย
“โกรธผมเหรอครับ ก็พี่อ่ะ เราเพิ่ง......จะ....เป็นแฟนกันเอง......ผม.......ไม่.......เคย..เรื่อง...”ผมอายที่จะพูดต่อแต่เอามือไปหยิบหมอนข้างออกแล้วก็ขยับตัวเข้าไปกอดพี่นิค
“ขอผมกอดพี่หน่อยนะครับ”ผมบอกออกมาเบาๆ ได้ผลพี่นิคหันมาแล้วทำท่าจะจูบผมแต่ผมเบี่ยงหน้าหนีตามเคย
“หลบพี่ทำไมครับ”พี่นิคถามแล้วยังพยายามจะใช้จมูกมาไซร้ที่ต้นคอผมให้ได้ แต่ผมเอามือดันไว้
“ผมขอกอดพี่เฉยๆ”ผมบอกออกไป
“โธ่เอ๊ย แล้วมายั่วให้อยาก...”พี่นิคบ่นพร้อมหันหลังกลับทันที
“ไม่กอดก็ได้”ผมเริ่มงอนบ้าง ว่าแล้วก็หันหลังให้พี่นิคบ้าง
“จะกอดหรือไม่กอด”พี่นิคพูดขึ้น ผมเงียบ
“ถ้าไม่กอดพี่จะปล้ำละนะ”พี่นิคขู่ทำเอาผมรีบหันกลับมาทันที แล้วพี่นิคก็เอาตัวผมไปอยู่ในอ้อมกอด ผมนอนซบอกซอกแขนตรงหัวไหล่ของพี่นิค มันให้ความรู้สึกที่บรรยายไม่ได้ออกมา ถึงแม้ว่าพี่นิคจะไม่อบอุ่นแสนดีเหมือนพี่หมอที ไม่โรแมนติกเหมือนพี่เก่ง แต่พี่นิคก็คนที่ผมเลือกแล้วนั่นเอง
บทที่ยี่สิบห้า --- ข้อตกลง
หลังจากที่ผมกับพี่นิคตกลงปลงใจว่าจะคบกันในฐานะแฟนอย่างเป็นทางการแล้ว ผมก็ทำตัวของผมตามปกติทุกอย่าง มีแต่พี่นิคแหละที่บ้างครั้งทำตัวงอแงขี้อ้อนขึ้นเหมือนเด็กเวลาที่เราอยู่ด้วยกันสองคน บางครั้งก็แสดงอาการเอาอกเอาใจหรือออกอาการหึงหวงผมจนออกนอกหน้านอกตาจนเป็นที่ผิดสังเกตในหมู่เพื่อนหรือคณะคนทำงานด้วยกัน แต่เวลาเป็นการเป็นงานพี่นิคก็คงยังจริงจังและชอบดุผมว่าผมอยู่เป็นประจำ ชอบทำเสียงเข้มๆดุๆใส่อีกด้วย
ผมตัดสินใจเข้าไปทำงานในองค์การอีกครั้งหลังจากห่างหายไปเกือบสองเดือน  เรื่องที่ผมคบกับพี่นิคมีไม่กี่คนที่รู้ นอกนั้นก็เข้าใจว่าผมกับพี่นิคสนิทกันแบบพี่น้องที่รู้ใจกัน แม้ทางบ้านผมกับทางบ้านพี่นิคก็คิดยังนั้น เพราะเราสองคนยังแคร์สังคมอยู่มากในเรื่องนี้ เราไม่เคยคุยตกลงกันเรื่องการวางตัวต่อกันอย่างไร แต่เราทั้งสองก็รู้ดีว่าควรทำตัวต่อกันอย่างไรและเมื่อไหร่
(คนที่รู้เรื่องผมกับพี่นิคในตอนนั้นก็มีพี่หมอที พี่เก่ง พี่แป้ง หนึ่ง ไอ้อ๊อฟ สองคนหลังนี้เรียกว่าเป็นที่ปรึกษาให้ผมเลยก็ว่าได้ครับ ส่วนตอนนี้ก็มีพวกคุณๆที่กำลังอ่านอยู่เต็มไปหมดเลย -- จะดีใจดีไหมนี่)
เวลาส่วนใหญ่ของผมก็หมดไปกับการเรียน การทำกิจกรรมขององค์การซึ่งมันเป็นเวลาที่ผมได้อยู่ใกล้กับพี่นิค นอกจากเวลาส่วนตัวของเราสองคน เวลาพี่นิคไปจัดรายการก็ชอบหิ้วกระเตงผมไปด้วยทุกทีซิน่า ส่วนพี่แป้งก็ยังเจอนัดทานข้าวกันและเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันบางทียังแซวผมเรื่องพี่นิคและแซวว่าจะแย่งผมมาจากพี่นิค หรือแย่งพี่นิคไปจากผมเลย  พี่หมอทีก็เป็นพี่ชายที่แสนดีเหมือนเดิมวางตัวอย่างดีเสมอต้นเสมอปลายจนบางครั้งผมกับพี่นิคเองรู้สึกอึดอัดแทนเจ้าตัว
ส่วนพี่เก่งก็พบกันน้อยลง ส่วนมากจะพบกันในงานของมหาวิทยาลัยที่พี่เขาไปถ่ายรูป แต่พี่เขาก็วางตัวกับผมได้ดีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่นิค
“พี่ไม่ชอบกินไอติมเหรอครับ แล้วชวนผมมาทำไม”ผมถามพี่นิคที่เอาแต่จ้องหน้าผมแล้วตักไอติมเป็ปเปอร์มินท์ช็อคชิพรสโปรดเข้าปาก
“ชอบ”พี่นิคตอบสั้นๆแล้วก็เอาแต่จ้องหน้าผมเหมือนเดิมจนผมอายที่จะกินต่อ
“ชอบแล้วทำไมไม่กินล่ะครับ ไอติมละลายหมดแล้ว มานั่งจ้องหน้ากันทำไม”ผมบอกแก้เขิน
“ก็อยากมองเด็กน้อยกินไอติมน่ารักดี ถ้าอยากให้พี่กินก็ป้อนหน่อยดิ่”พี่นิคบอกออกมาหน้าตาเฉย
“ใครกันแน่ที่เด็ก กินไอติมเองก็ยังไม่เป็นต้องให้ป้อน”ผมบอกแล้วก็ตักไอติมรสกาแฟของพี่นิคมาทำท่าจะป้อนแต่ก็เอามาเข้าปากตัวเอง
“ฮ่าๆ สะใจได้แกล้งผู้ใหญ่ที่ทำตัวเป็นเด็ก”ผมหัวเราะแล้วพูดออกมา
“แกล้งใช่ไหม เอามานี่ไม่ต้องกินแล้ว”พี่นิคพูดพร้อมเอามือมาหยิบถ้วยไอติมของผมไปไว้ตรงหน้าตัวเอง
“โธ่......สั่งใหม่ก็ได้”ว่าแล้วผมก็สั่งไอติมรสกาแฟกับเป็ปเปอร์มินท์ช็อคชิพมาอีอย่างละถ้วย พี่นิคเห้นอย่างนั้นก็ไม่ยอมแพ้รีบกินของตัวเองให้หมดแล้วจะมาแย่งของผมไปอีก ผมก็สั่งใหม่อีก ไปๆมาๆกลายเป็นว่าเราสองคนเล่นแข่งกันไอติมกันไปซะงั้น
“โอ้ย....ไม่ไหวแล้ว เย็นท้อง แน่นท้องไปหมดแล้ว”ผมบ่นออกมาหลังจากที่สั่งไอติมถ้วยที่สิบมากินจนหมด เฉลี่ยเรากินคนละห้าถ้วย
“ยอมแพ้แล้วใช่ไหม เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับนิค รู้จักน้อยไปซะแล้ว”พี่นิคกล่าวอย่างผู้มีชัย
“พี่นิค เสาร์นี้ผมไม่ไปจัดรายการกับพี่นะ”ผมบอกในท่าที่เอาหลังพิงพนักเก้าอี้เอามือลูบท้องอย่างอิ่มเต็มที่
“อ้าว แพ้แล้วพาลนี่”พี่นิคทำท่าหาเรื่อง
“เปล่า”ผมปฏิเสธ
“แล้วทำไมไม่ไป เบื่อแล้วเหรอ”พี่นิคถามเชิงน้อยใจ
“อืม เบื่อแล้วมั้ง”ผมแกล้งแหย่ต่อ
“เบื่อไปจัดรายการกับพี่ได้ แต่ห้ามเบื่อพี่นะครับ”พี่นิคพูดแล้วยิ้มออกมา แต่ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทำให้พี่นิคหุบยิ้มทันที
“ใช่นี่พี่มันน่าเบื่อชอบทำตัวจริงจังชีเรียส ชอบทำเสียงดุ พี่ไม่ได้น่ารักอ่อนหวานอบอุ่นโรแมนติกเหมือนใครเขานี่”พี่นิคน้อยใจว่ากระทบผมชิ่งไปหาพี่แป้ง พี่หมอทีกับพี่เก่ง ทีเดียวสามคนรวด
“งอนเหรอ”ผมถามออกมาอย่างยิ้มๆ (ดีใจที่แกล้งได้สำเร็จ)
“พี่มีสิทธิ์งอนเอด้วยเหรอ”พี่นิคพูดออกมาแต่ไม่มองหน้าผม มองไปทางนอกร้าน
“งอนจริงๆด้วย”ผมแหย่ต่อ
“ไม่ได้งอน คนไม่ได้งอนจะบอกให้งอนได้ยังไง”พี่นิคทำเสียงเข้มแต่ยังไม่มองหน้าผมอยู่ดี
“ว้า.......ว่าจะบอกว่าเสาร์นี้ที่ไม่ไปจัดรายการด้วยเพราะจะกลับชลไปทำบุญร้อยวันให้คุณพ่อ ตอนแรกก็อยากจะมาชวน แต่มีคนงอนแล้วคงไม่อยากไปด้วยแน่ๆ”ผมทำท่าพูดลอยๆขึ้นมา
“อะไรนะครับ ไปครับไป ไปด้วย”พี่นิครีบหันกลับมามองผมอย่างกระตือลือร้น
“จะให้ไปดีไหมน้า.......”ผมเริ่มแหย่ต่อเพราะถือไพ่เหนือกว่า
“พี่ไปด้วยนะครับ....... เอครับ...... พี่อยากไปบ้านเออีก เอไม่อยากพาว่าที่ลูกเขยไปแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเหรอครับ”พี่นิคพูดพร้อมทำหน้าทะเล้น
“จะไม่ให้ไปก็เพราะพูดอย่างนี้แหละ”ผมบอกแล้วทำหน้ามุ่ย
“อ่ะๆ ขอโทษครับ ยอมรับผิดทุกอย่าง ขอไปด้วยคนนะ ให้ทำอะไรก็ยอม”พี่นิคทำเสียงสำนึกผิดแล้วอ้อนผม
“ทำอะไรก็ยอมจริงๆนะ”ผมถามซ้ำ
“จริงๆครับด้วยเกียรติของนายกองค์การนักศึกษาขอรับรอง”พี่นิคพยักหน้ารับ
“งั้นจ่ายค่าไอติมนี้ทั้งหมดเลย”ผมบอก
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา”พี่นิคบอกพร้อมเรียกพนักงานมาคิดเงิน
“ทั้งหมดสิบถ้วย สี่ร้อยเก้าสิบบาทครับ”พนักงานคิดเงินบอก พี่นิคควักแบงค์ห้าร้อยให้แล้วบอกว่าไม่ต้องทอนเป็นถือว่าเป็นค่าบริการ
“โห.......กินแค่นี้ปาเข้าไปตั้งห้าร้อย ถ้าหนึ่งรู้มันด่าตายเลย นี่พี่ยังใจดีไปทิปให้เขาอีก”ผมบ่น
“ทิปแค่สิบบาทเองเอาเหอะน่า ก็ใครละสั่งมาได้”พี่นิคพูดแล้วมองมาทางผมที่ตอนกินเอาแต่สั่งมาๆ
“อ่ะช่วย”ผมยื่นแบงค์ร้อยให้พี่นิคสองใบ เพราะใจจริงก็อยากหารคนละครึ่งอยู่แล้ว แต่แกล้งทำให้พี่แกเลี้ยงไปอย่างนั้นแหละ
“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้พี่เลี้ยงเอได้ ถ้าแค่นี้พี่เลี้ยงเอไม่ได้ ต่อไปข้างหน้าพี่จะเลี้ยงเอได้ยังไง แต่อย่างเอคงเลี้ยงไม่อยาก ข้าวคลุกกับปลาทูก็ได้แล้วมั้ง ใช่ไหมเจ้าแมวเหมียว”พี่นิคพูดตอนแรกทำเอาผมอายตอนหลังมาแอบแขวะผมซะนี่
“คนนะไม่ใช่แมว อย่างน้อยก็ต้องวิสกัสนะถึงจะยอมกิน”ผมรับมุขแล้วก็หัวเราะออกมา
ผมลุกขึ้นเดินออกจากร้าน พี่นิคเดินตามออกมาแล้วมาจับมือผม ผมเลยหยุดเดินแล้วมองไปที่มือ พี่นิคเข้าใจเลยรีบปล่อยมือออกแล้วมาเดินอย่างสงบเสงี่ยมข้างๆผมแทน
ผมกับพี่นิคออกเดินทางตอนเย็นวันศุกร์ เพราะงานทำบุญร้อยวันให้คุณพ่อตรงกับวันเสาร์พอดี พี่นิคก็เบี้ยวจัดรายการเป็นส่งเทปจัดแห้งอีกตามเคย มาถึงชลบุรีก็เกือบๆสี่ทุ่ม ผมให้พี่นิคขับรถตรงไปที่บ้านสวนเลย เพราะงานจัดที่บ้านสวนไม่ใช่บ้านหลังใน พอไปถึงญาติๆส่วนใหญ่ก็นอนกันหมดแล้ว ผมเลยพาแนะนำพี่นิคไปไหว้คุณแม่และแนะนำกับญาติๆได้เพียงไม่กี่คน ก็เข้าห้องพักเพื่อพักผ่อนหลับนอน เพราะพรุ่งนี้มีงานแต่เช้า (ที่จริงชวนหนึ่งมาด้วย แต่หนึ่งบอกว่าไม่อยากเป็นก้างขวางคอเลยไม่มา ที่จริงหนึ่งกลับอุดรไปหาแม่)
“อ้าวเอ ทำไมใส่เสื้อสีแดง ทำบุญร้อยวันไม่ใช่เหรอ”พี่นิคบอกหลังอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ ขณะที่ผมกำลังแต่งตัวเตรียมจะลงไปร่วมงานกับวงญาติในยามเช้า
“อืม ใช่  ทำบุญร้อยวันนะคนจีนเขาเชื่อว่าเป็นงานมงคง เป็นงานที่ส่งดวงวิญญาณของคนตายไปสวรรค์ห้ามเศร้าโศก ห้ามพูดเรื่องที่ไม่ดี ห้ามใส่เสื้อผ้าเสือหดหู่ ให้ใส่สีแดง สีสว่างๆ”ผมอธิบาย
“อ้าว แล้วก็ไม่บอก พี่ก็เอามาแต่สีขาวสีดำ สีเทา โทนนี้หมดเลย”พี่นิคบอก
“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เป็นแขกนี่ ไม่ใช่ญาติสนิท”ผมบอกอย่างไม่ได้คิดอะไร
“ได้ไง นี่ลูกเขยเลยนะ เอไม่มีให้พี่ยืมใส่ซักตัวเหรอ”พี่นิคทำพูดเสียงดังอย่างจริงจัง
“พูดเบาๆซิพี่ โอ๊ตอยู่ห้องข้างๆนี้นะ เดี่ยวก็ได้ยินกันหมดพอดี”ผมบอกพร้อมทำหน้าดุ