มีสิทธิ์ไหม...ที่จะรักใครสักคน (21)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
“แล้วนี่ไปเที่ยวเหรอ”
“อืม”  ทำไมเสียงมันสลดลงไปว๊า
“เป็นอะไรหรือเปล่า บอกบิวได้นะ”  ลืมไปว่าเรื่องของตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลยอิอิ
“...........................”
“ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรนะ”  ไม่อยากเซ้าซี้
“บอกดิ...บอก”  พัดรีบชิงพูดแทรกขึ้นมาทีเดียว
“อืม...คือว่า...บิว”
“หืม”
“สมมุติว่า บิวไปชอบคน ๆ หนึ่งเนี่ยบิวจะบอกเขาไหม  สมมุติเฉย ๆนะ”
“ก็แล้วแต่นะ ว่าบิวกับเขาอยู่ในสถานะไหน ถ้าการที่เราบอกเขาแล้วอะไร ๆ มันจะดีขึ้นเนี่ย บิวก็คงบอกอะ แต่ถ้ามันแย่ลง บิวก็คงเลือกที่จะเก็บไว้คนเดียว...ให้มันตายไปกับบิวเนี่ยแหละ”  พูดไปพูดมาแล้วนึกถึงตัวเองตอนที่แอบชอบคนอื่น ก็เลยพอจะเข้าใจหัวอกพัดนิดหน่อย แต่ว่ามันไปชอบใครวะ
“แล้วสมมุติอีกว่า ถ้าเขาคนนั้นอาจจะมีคนที่ชอบแล้วอะ  บิวจะยังบอกไหม”  อืม...ยากนะเนี่ย
“แต่มันคงไม่มีอะไรเสียหายนิถ้าเราบอกความจริง อย่างน้อยเราก็ถือได้ว่าเราได้ทำหน้าที่ของความรักเรียบร้อยแล้ว และทำเต็มที่แล้ว ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับเขาแล้วหละว่าเขาจะคิดยังไง”
“แล้วถ้าเขาปฏิเสธหละ  บิวไม่เสียใจหรอ”
“อืม......ก็คงนิดหน่อยนะ แต่ถ้าความผิดหวังมันคือความจริง  เราก็คงจะปฏิเสธมันไม่ได้หรอก  จริงไหม”
“ความผิดหวังคือความจริงหรอ......แล้วบิวจะรับกับความจริงนั่นได้หรอ”
...เวลามันจะทำให้เราเข้มแข็งขึ้นนะ”
“อืม....ขอบใจมากนะบิว  งั้นพัดรู้แล้วหละ ว่าพัดควรจะทำยังไง”
“อือ  เอาใจช่วยนะ  บางทีมันอาจจะไม่ใช่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้ เนอะ”
“อืม ใช่ บางทีมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิด”
“ต้องยังงั้นสิถึงจะเหมาะกับสัตวแพทย์อย่างพัด 555”
“ขอบใจมากนะ พัดสบายใจขึ้นเยอะเลย….ไม่รบกวนละ  แล้วพรุ้งนี้เจอกัน  พัดมีอะไรจะบอกนะ ฝันดีนะครับ”
“ครับ ฝันดีนะ พรุ้ง....”  เอ๊ พรุ้งนี้เจอกันหรอ  แล้วอะไรวะที่มันจะบอก  คงจะเอาของฝากมาให้แหละ เมื่อกี้มันบอกว่ามีของมาฝากเรานี่น่า....
เช้าวันรุ่งขึ้น   พัดมันก็มาตามสัญญาจริง ๆ มาแต่ไก่โห่เลยครับ  ผมยังไม่ตื่นเลยด้วยซ้ำ
“อ้าว พัดมาปลุกบิวหรือเปล่า”  พัดถามผมเมื่อผมที่อยู่ในสภาพหัวกระเซิง  ตาบวมปูด ชุดนอนย้ำยู่ยี่ มาเปิดประตูให้มัน
“อ้อ  ไม่หรอก พอดีบิวเพิ่งตื่นพอดี”  ก็ตอนเมิงมาเคาะประตูนั่นแหละ
“เข้ามาก่อนดิ”  ผมต้องเรียกพัดมันเข้าห้อง เพราะเห็นมันยืนบิดไปบิดมาอยู่ ไม่ยอมเดินเข้ามาซะที
ระหว่าที่พัดเดินเข้ามานั่งที่โซฟา ผมก็ได้มีโอกาสสังเกตเห็นพัดว่าวันนี้แต่งตัวมาดูดีเวอร์มั่ก ๆ  เสื้อเชิดสีขาว กางเกงสีเทาสวมทับด้วยแจ็กเก็บสีน้ำตาลอีกที
“วันนี้พัดจะไปไหนหนอ”  ผมถามขณะเดินไปหยิบน้ำมาให้มันกิน ตามมารยาท
“อ้อ เปล่านิ  ก็มาหาบิวเฉย ๆ  ทำไมหรอ“ อ้อ เหรอ นึกว่าเมิงจะไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวที่ไหน
“เปล่า เห็นแต่งตัวซะหล่อ”  พอผมพูดจบ ไอ้พัดมันก็ยิ้มปากกว้างทันที ส่วนหน้ามันก็แดงไปถึงหู
“งั้นเดี๋ยวพัดนั่งรอแป็บนึงนะ  เดียวบิวไปอาบน้ำก่อน น่าอายชะมันให้พัดเห็นตอนโทรม ๆ แบบนี้”
“ไม่หรอก น่ารักดี” หยอดแต่เช้าเลยวุ้ย  ผมไม่ได้ตอบอะไร แต่วิ่งหน้าแดงเข้าห้องไป หลังจากนั้น 15 นาที หลังจากทำกิจกรรมส่วนตัวด้วยความเร็วแสง พอออกมาจากห้อง ก็เห็นพัดกำลังง่วนทำอะไรซักอย่างอยู่ที่กรงที่ว่างเปล่าของเจ้าปลาทอง
“ทำอะไรอยู่หรอพัด “  ผมเดินเข้าไปเพื่อดูว่าพัดกำลังทำอะไร
“คิดถึงเจ้าปลาทองเนอะ พัดเป็นสัตวแพทย์แท้ ๆ ยังรักษามันไม่ได้เลย”  คำพูดของพัด ทำให้ผมคิดถึงเจ้าปลาทองขึ้นมาเหมือนกัน
“อืม  ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่ความผิดของพัดหรอก  เจ้าปลาทองมันแก่แล้วต่างหาก”  ผมเดินเข้าไปตบไหล่พัดอย่างเข้าใจและให้กำลังใจ
“เอาอย่างงี้มะ  เดี๋ยวพัดหาตัวใหม่มาให้บิวตัวนึง”  พัดถามผมพร้อมเดินนำผมเข้ามาในห้อง
“ไม่เป็นไร  อย่าดีกว่า  บิวไม่อยากได้แล้วหละ  กลัวทำมันตายอีก”
“อืม...งั้นก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าอยากได้สัตว์เลี้ยง บอกพัดนะ  พัดจะหาให้”  พัดพูดพร้อมหันมายิ้มให้ผม
“อืม ได้”  ถ้าผมไม่ได้ชอบกัสนะ  ผมคงอยากจะเป็นแฟนกับพัดเนี่ยแหละ
“เออ แล้วนี่บิวเปิดเทอมเมื่อไหร่หรอ”
“อีก 3 วันนะ”  ใช่สิ อีก 3 วันก็จะเปิดเทอมแล้ว และนั่นก็หมายความว่า ผมกับไอ้กัสก็ต้องไม่เจอหน้ากัน ไม่ติดต่อกันอีก เดือนนึง
“บิว ๆๆ เป็นอะไรหรือเปล่า” ตอนนี้ไอ้พัดมันทำหน้างง ๆ ว่าทำไมอยู่ ๆ ผมถึงเงียบไป
“อ้อ  เปล่านะ  เออ แล้วไหนพัดบอกว่ามีของฝากจะให้บิวไม่ใช่หรอ”  ผมต้องรีบฉีกรอยยิ้มกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อกี้
“เออ ใช่  แหมๆๆ ไม่ค่อยงกเลยนะ” ดู ๆ มันแซว
“ไม่เอาก็ได้”  เห็นมันแซวก็เลยต้องแกล้งงอนนิดหน่อย พยายามทำแก้มป่อง ๆ  ให้ดูน่ารักที่สุด อิอิ
“อะๆๆ ล้อเล่นนิดเดียวเอง แค่นี้งอนไปได้ อะนี่ เราให้”   พัดพูดพร้อมกับล้วงมืออกมาจากกระเป๋ากางเกง พร้อมกับกล่องเล็ก ๆ สีเขียว ผมรับมาถือไว้ในมืออย่างงง ๆ
“อะไรเหรอ”
“อยากรู้ก็แกะดูสิ”  พัดตอบพร้อมกับส่งยิ้มกลับมาให้ผม เฮ้ย น่ารักจัง...
ผมก็เลยค่อย ๆ แกะกล่องนั้นเบา ๆ ถ้าหากว่าผมอยู่คนเดียว ผมคงไม่ค่อย ๆ แกะอย่างนี้หรอก แต่นี้คนให้นั่งอยู่ตรงหน้า ก็เลยต้องรักษาภาพของตัวเองหน่อย  พอผมเปิดกล่องออกดู  ขางในก็มีกล่องอีกชั้นนึ่ง
“แหม ลึกลับจังนะ”  ผมอดพูดไม่ได้ขณะค่อย ๆ เปิดกล่องชั้นในออก  แล้วผมก็ได้เห็นของที่อยู่ด้านใน มันเป็นจี้เล็ก ๆ เหมือนลูกแก้วลูกเล็ก ๆ สีฟ้าน้ำทะเล  ข้างในมีอะไรอยู่ก็ไม่รู้
“อะไรเหรอ” ผมพยายามดูแล้วดูอีก หมุนซ้ายที ขวาที ก็ดูไม่ออกว่าข้างในมันเป็นอะไร
“หัวใจไง”   พัดตอบพร้อมกับค่อย ๆ เดินเข้ามาหาผม
“หัวใจเหรอ”  ผมก็ยังงงอยู่ดี  ใช่ครับไอ้ของที่อยู่ข้างในมันดูเหมือนเป็นรูปหัวใจ  แต่ว่าดู ๆ ไปมันก็ไม่ใช่อะ
“อืม เมอร์ไลออนนะ” ตอนนี้พัดค่อย ๆ เดินเข้ามาหาผม พร้อมกับเอามือจับมือผมที่ยืนถือจี้ลูกแก้วในมือ พร้อม ๆ กับยื่นหน้ามาและก้มดูลูกแก้ว จนหน้าเกือบจะชนกับหน้าผม
“หัวใจของสิงคโปร์”  พอพัดเฉลย ผมก็เพ่งมองไปที่ลูกแก้วอีก ทำให้หน้าผมใกล้หน้าของพัดมากยิ่งขึ้น ใช่แล้วครับ ไอ้ที่ผมเห็นเป็นรูปคล้าย ๆ หัวใจนั้น จริง ๆ แล้วมันเป็นเมอร์ไลออน หรืออะไรซักอย่างเนี่ยแหละ มันมีอยู่ 2 ตัว  หันหน้ามาชนกัน ตำแหน่งของมันทั้งสองตัวโค้งเข้าหากันจนเป็นรูปหัวใจพอดีเลย
“หัวใจของสิงคโปร์........หัวใจของพัดด้วยนะ”  
“หัวใจของพัดเหรอ”  ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าพัด ตอนนี้ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจของพัดที่ยืนกุมมือผมที่ถือลูกแก้วอยู่
“อืม หัวใจของพัด  พัดเกิดที่นั่น และบิวรู้ไหมว่าจริง ๆ แล้วที่สิงคโปร์ มีเมอร์ไลออน 2 ตัว แต่มันถูกจับให้แยกออกจากกันและเหมือนกับว่ามันกำลังรอคอยอีกตัวหนึ่งที่อยู่ฝั่งตรงข้าม...มองเห็น...แต่ไม่ได้ใกล้ชิด..พัดเองก็เคยสงสัยเหมือนกันนะว่า เมื่อไหร่นะที่มันจะได้มาอยู่ด้วยกัน  มันก็เหมือนกับพัดนะ ที่กำลังรอใครสักคนหนึ่ง  
มองเห็น...แต่ไม่ได้ใกล้ชิด...
“พัด” ผมครางชื่อพัดออกมาเบา ๆ
พัดยิ้มให้กับผมก่อนที่จะพูดว่า “แต่ในนี้  ในลูกแก้วนี้  มันสองตัวได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ มันต่างก็ได้เจออีกฝ่ายหนึ่งแล้ว...เหมือนพัดตอนนี้ไง”
ผมพอจะเข้าใจอะไรลาง ๆ ในสิ่งที่พัดบอกแล้ว
“บิวเก็บมันไว้ให้ดีนะ  หัวใจของสิงคโปร์ ......แล้วก็หัวใจของพัดด้วย”  สิ้นเสียงของพัด ลมหายใจอุ่น ๆ ของพัดก็ค่อย ๆ รดบนใบหน้าผม ก่อนที่ผมจะทันตั้งตัวได้ ริมฝีปากของพัดก็ค่อย ๆ แนบลงอย่างแผ่วเบาบนริวฝีปากของผม สัมผัสในตอนแรกยังกล้า ๆ กลัว ๆ แต่เมื่อเห็นผมไม่ปฏิเสธ  ดูเหมือนว่าเจ้าของริมฝีปากคู่นันจะดูมีกำลังใจมากยิ่งขึ้น  หลังจากนั้นริมฝีปากร้อน ๆ ของพัดก็ค่อย ๆ เล็มเบา ๆ ไปรอบ ๆ ริมฝีปากของผม ก่อนที่จะเผยอริมฝีปากออก พร้อมกับลิ้นอุ่น ๆ ที่ค่อย ๆ ละเลียดไปตามริมฝีปาก แต่ก่อนที่ผมที่จะลืมตัวไปกับลิ้นร้อน ๆ นั้น ประตูก็เปิดผลัวะเข้ามาพอดี
“บิว ไปกินข้าวกะ.....กัน”   เจ้าของเสียงที่พูดยังไม่ทันจบ ทำให้ผมกับพัดผละตัวออกจากกันทันที
“กะ...กัส”
ผมหันไปมองไอ้กัส ตอนนี้ดูก็รู้ว่ามันรู้สึกอย่างไร ผมวิ่งเข้าไปหามันทันทีเพื่อที่จะอธิบายให้มันฟังว่าผมไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่ทันแล้วครับ มันปิดประตูเสียงดังปั้ง แล้ววิ่งออกไปตามทางเดิน ผมก็เลยรีบตัดสินใจวิ่งตามมันไป  รองเท้าก็ไม่ได้ใส่  เห็นมันยืนรอลิฟท์อยู่ ก็เลยเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันมัน  พอมันเห็นผมวิ่งตามมา สายตาของมัน เป็นสายตาที่ผมไม่ชอบเลย  มันปนกันไปหมด ระหว่างอารมณ์ตัดพ้อ  โกรธ  เศร้า และเสียใจ
พอมันยังเห็นว่าลิฟท์ยังไม่มา มันก็เลยตัดสินใจหันไปใช้บันไดแทน ผมก็เลยต้องวิ่งตามมันลงไป
“กัส   กัสฟังก่อน” วิ่งไปพลางตะโกนเรียกมันไปเพื่อให้มันหยุด  แม่ง ทำไมมันไวจังวะ
พอวิ่งมันลงไปถึงชั้นล่าง มันก็รีบวิ่งเข้ารถ พร้อมกับปิดประตูและรถก็กระชากตัวออกทันทีก่อนที่ผมจะไปถึง
“ไอ้กัส  หยุดก่อน กัสสสสสสสส”  ผมตะโกนสุดเสียงเพื่อให้มันได้ยิน แต่มันก็ไม่หยุดรถ  ผมทำได้แต่ค่อย ๆ มองรถมันหลายไปทางหัวมุมซอยด้านหน้า
“เมิงเข้าใจกรูผิดนะ”  แม้ว่าผมจะพูดออกไปเสียงดังขนาดไหน  แต่ว่ามันคงไม่ได้ยินตอนนี้น้ำตาผมค่อย ๆ ไหลลงมาช้า ๆ  ผมทรุดลงไปบนพื้นเพราะว่าหมดแรงยืน  
ทำไมเมิงไม่ฟังกรูก่อน ทำไม ผมหมดแรงนั่งอยู๋ตรงนั้น นานพอดูจนมั่นใจว่ามันคงไม่หันรถกลับมาแล้ว ก็เลยตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อเดินกลับ