พรปีศาจ ตอนที่ 3 ไม่ได้ด้วยมนต์ ก็เอาด้วยคาถา

Kiano

สวัสดีครับ ผมชื่อแทงค์นะครับ ผมถูกไอ้เชี่ยหมานลักพาตัวไป มันบอกว่าจะให้โอกาสผมเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าผมเลิกกับลูกหว้ามันจะปล่อยผมไป แม่งเพ้อเจ้ออะไรของมันก็ไม่รู้ ลองมันทำอะไรผมดูสิ เสี่ยอู๋เอามันตายแน่


แต่แม่ง.. มันเอาผมจริง ๆ ว่ะ มันให้ลูกน้องโปะยาสลบผม


ผมหมดสติไป..


รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่โดนร่างเงาดำ ๆ กระชากดึงผมออกมา ผมพยายามนึกทำความเข้าใจสิ่งที่อยู่ต่อหน้าว่าแม่งคือตัวอะไร มันมีเสียงสวดมนต์ดังอยู่ซึ่งผมฟังไม่ออกเป็นภาษา ผมมองไปก็เจอคนหญิงชุดขาวนั่งสวดอยู่รอบ ๆ ประมาณสิบคน มีสายสิญจน์โยงรอบวงและมีเทียนจุดอยู่เต็มไปหมด มีหญิงแก่ ๆ คนนึงนั่งหน้ากระถางธูปและสำรับเครื่องหมู่บูชาแปลก ๆ แล้วพอมองลงมา ผมก็เจอสิ่งที่ทำให้ผมตกใจเหี้ย ๆ เลย นั่นก็คือร่างของผมเองกับร่างของไอ้เชี่ยหมานนอนข้างกันอยู่!


ทันใดนั้นผมก็กะจะพุ่งกลับเข้าร่างตัวเอง แต่แม่งดันโดนไอ้เหี้ยเงาดำ ๆ นี่ฉุดเอาไว้ แรงแม่งเยอะชิบหายเลย ผมพยามสู้แรงมันยังไงก็สู้ไม่ไหว


จนกระทั่งผมเห็นมีร่างเงาขาว ๆ มาช้อนอุ้มเอาวิญญาญไอ้เชี่ยหมานออกมาจากร่างของมัน พอมันรู้สึกตัวแม่งก็ปากดีใส่ผม


'ร่างกายยังหนุ่ม ๆ แข็งแรงดีแบบนี้ กูขอนะไอ้น้อง'


'หยุดเลยนะไอ้สัตว์ มึงจะทำเหี้ยอะไร!!' ผมตะโกนออกไปอย่างเดือดดาล แต่มันก็ยังทำยิ้มแย้มอารมณ์ดี ส่วนผมก็ทั้งโมโห และหงุดหงิดที่ถูกจองจำ สีหน้าแบบนั้นของมันยิ่งทำให้ผมโมโหถึงขีดสุด ผมหันไปตะคอกใส่ไอ้เงาดำ 'ปล่อยกู!!!'


แล้วก็เป็นครั้งแรกที่ผมหลุดออกจากเงาดำนั้นได้ จึงพุ่งไปที่ร่างของผมเอง แต่ก่อนจะไปถึงร่างตัวเอง ไอ้เงาขาวแม่งก็ลอยมากระแทกผมออก ผมเห็นวิญญาณไอ้เชี่ยหมานมันรีบเข้าร่างผม แล้วไอ้เงาดำกับไอ้เงาขาวแม่งก็เข้ามาลากผมลงไปในหม้อที่วางอยู่หน้าหญิงแก่นั้น อีแก่นั่นก็เอาผายันต์มาปิดไว้ทันที


………………………


ผมพยามออกไปอยู่นานมาก ยิ่งพยาม ยิ่งนึกก็ยิ่งโมโห ผมรู้สึกว่าเวลาที่ผมโมโห ผมจะมีพลังมากขึ้น ผมจึงนึกถึงชีวิตตัวเองที่ทุกอย่างกำลังจะเป็นไปได้สวย แต่จู่ ๆ จะมาโดนขโมยไปดื้อ ๆ เป็นสิ่งที่ทำให้ผมโมโหโคตร ๆ จึงพุ่งฝ่าผ้ายันต์นั่นออกไปอีกครั้ง แล้วผมก็ออกมาจนได้


………………………


ผมไม่เจอใคร ผมไม่รู้ว่าผมอยู่ตรงส่วนไหนของโลก แต่มันเป็นโรงสีเก่าที่ดูจะร้างราไปนานแล้ว ผมพยามออกมาหาถนนหนทางเพื่อที่จะได้รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน จะได้กลับไปหาเมียของผมถูก แน่นอนว่าไอ้เชี่ยหมานมันต้องไปหาเมียผมแน่ ๆ


มันเป็นเวลาเช้ามืด เมื่อได้ออกมาสู่โลกภายนอก ได้เห็นตึกรามและป้ายต่าง ๆ ที่ให้ข้อมูลผมได้ว่าผมอยู่ที่ไหน ผมจึงรีบวิ่งไปที่คอนโดลูกหว้า ซึ่งน่าจะอยู่ไกลหลายกิโลเมตร


ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นวิญญาณแล้วทำไมผมถึงยังต้องวิ่งอยู่ ถ้าลอยหรือเหาะได้คงจะไปถึงได้เร็วกว่านี้ แต่ผมไม่รู้ว่ามันทำยังไง ถ้าจะให้ไปโบกรถขอติดรถไปก็คงจะไม่มีใครมองเห็นผม ผมจึงต้องวิ่งต่อไป


………………………


เมื่อมาถึงห้องลูกหว้า ผมเดินทะลุประตูเข้าไปก็เจอกับภาพที่ทำให้ผมโมโหจนหน้ามืด ไอ้เชี่ยหมานที่มันอยู่ในร่างของผมกำลังนัวเนียอยู่กับเมียของผม ผมปรี่พุ่งเข้าไปที่ร่างของตัวเองทันที กะว่าจะกลับคืนเข้าร่างได้ แต่ผมกลับรู้สึกเจ็บปวดไปทุกส่วนในทันทีเข้าใกล้ร่างตัวเอง


ไอ้เชี่ยหมานแม่งห้อยตะกรุดไว้ที่คอ


ผมกระเด็นออกมาแล้วลูบไปตามตัว ทั้งเจ็บตัวและเจ็บใจ ไอ้เชี่ยหมาน ไอ้สัตว์นรกมันกำลังซุกไซร้เมียผมอย่างหื่นกระหาย แต่ผมแม่งทำเหี้ยอะไรไม่ได้เลย


แล้วจู่ ๆ ผมก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่นอกระเบียง เบื้องหลังม่านที่ปิดประตูกระจกไว้อย่างไม่สนิทนั้น มีคนกำลังยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายไว้อยู่


ผมเดินออกไปดู ก็ทำผมอึ้งไปอีกครั้ง ไอ้ฟ่าน้องชายข้างบ้านของผมนี่เอง!!


แม่ง! มึงมาอยู่ห้องเมียกูได้ไงวะ!? กูก็อุตส่าห์คิดว่ามึงเป็นน้องรัก สุดท้ายมึงก็เหลี่ยม ม่อเมียกูเหมือนกันหรอวะ!?


นี่มันเรื่องเหี้ยอะไรกันวะเนี่ยยยยย.. !!!

ShangHai

ขอบคุณครับ

hanami1

ขอบคุณครับ

Anavin

NLx

ขอบคุณครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ

thebuggy

ลุ้นเข้าร่าง

supawa

ขอบคุณครับ

sengjit

ขอบคุณครับ

PUTCH

ขอบคุณ​ครับ

nm_minsuga

รอครับ

dew225

ขอบคุณครับ

fortunateth

ขอบคุณครับ

tasatan

หายไปนานจัง

Inkdeath

ขอบคุณครับ

ceva

ติดตามครับๆ

kangped

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณคับ

bk_badboy69

ฟ่าน่าจะแอบถ่ายคลิปแทงค์ไปเก็บไว้ดูแน่ๆ

tasatan

ลุ้นแล้วนะ​ แต่ตัดจบได้ทำร้ายใจมาก555