|
1139| 68
|
บันทึกลับ (รัก) ฉบับไอติม EP.23 ก๊วนเด็กสนามบอลอลเวง Part 2 : ครั้งเดียวเกินพอกับเด็กพารานอยด์ ความรู้สึกและความต้องการของเด็กชายคนหนึ่งที่ผมหยั่งไม่ถึง |
|
อ่านเรื่องราวก่อนหน้า : ** เพื่อความอรรถรสในการอ่านเพราะเรื่องราวจะร้อยเรียงเป็นไทม์ไลน์ อาจจะมีการพูดถึงบุคคลใน EP ก่อนหน้า และ อาจมีเรื่องราวใน EP นี้ / ** เรื่องราวจะเรียงตาม EP ไม่ต้องสนใจ Part ข้างหลังครับ**
EP.1 : ครั้งแรกของผม...เกิดจากความแค้นต่อเด็กป.4 / น้องตั๋น EP.2 : ญาติกัน(เอา)มันดี Part 1 : เล่นกับลูกอาในห้องน้ำจนเป็นเรื่อง / น้องเซน EP.3 : มัธยมหรรษา Part 1 : ร้อนรักห้องคหกรรม กับ เด็กชายนายลูกครึ่ง / เพื่อนหรั่ง (เดนนิส) EP.4 : มัธยมหรรษา Part 2 : ร้อนรักห้องน้ำชาย กับ เด็กชายนายก้นงอน / เพื่อนนัท EP.5 : กาลครั้งหนึ่ง เมื่อเราบวชเณร Part 1 : ความทรงจำดีๆ กับ เด็กชายที่เราไม่คอยมอง / น้องป๋อง EP.6 : กาลครั้งหนึ่ง เมื่อเราบวชเณร Part 2 : ทริปธุดงค์หื่น 2 รุม 1 ถ้ำสะเทือน / น้องเจี๊ยบและน้องไผ่ EP.7 : หมู่บ้านจิตหงุดเงี้ยว Part 1 : เด็กม.3ขี้เหงา กับ เด็กป.5ข้างบ้านขี้เงี่ยน / น้องต้น EP.8 : ญาติกัน(เอา)มันดี Part 2 : ตูดฉีกในคืนที่พายุโหมกระหน่ำ เสียซิงครั้งแรกให้กับญาติผู้พี่ม.5 / พี่ก้อง EP.9 : ม.ปลายตัวหื่นแสนเจ้าเล่ห์ VS เด็กอนุบาลใสซื่อไร้เดียงสากับตุ๊กตาจระเข้ยางของน้อง / น้องเต้ EP.10 : หมู่บ้านจิตหงุดเงี้ยว Part 2 : ซื้อคอหมูย่างแถมลูกชายคนขาย / น้องปัน EP.11 : มัธยมหรรษา Part 3 : " ผมเห็นพี่เป็นไอดอล " คำพูดของรุ่นน้องม.1ตัวท็อป ที่มีต่อรุ่นพี่ตัวท็อปม.5 / น้องคิม EP.12 : หมู่บ้านจิตหงุดเงี้ยว Part 3 : ส่งข้าวกล่องให้เด็กน้อย คิดค่าจ้าง 2 น้ำ / น้องเจมส์ EP.13 : 2 เดือนแห่งความสุข กับ 1 วันที่ทุกข์ระทม ตกหลุมรักเด็กชายข้างบ้านย่า / น้องทอม EP.14 : หมู่บ้านจิตหงุดเงี้ยว Part 4 : ส่งข้าวกล่องให้เด็กหื่น แถม น้ำซุปขาวข้นกลืนลื่นคอ / น้องแจ็ค EP.15 : มัธยมหรรษา Part 4 : น้องลูกครึ่งม.ต้นสายขอ กับ พี่ม.ปลายลุคป๋าสายเปย์ / น้องจิมมี่ EP.16 : มัธยมหรรษา Part 5 : รุ่นพี่ตัวแสบเพื่อนพี่สาว กับ เด็กเก็บกดน้องชายเพื่อน / น้องหนุ่ม EP.17 : หมู่บ้านจิตหงุดเงี้ยว Part 5 : น้องป.6ดาวยั่วขี้อ่อย กับ พี่ชายข้างบ้านช่างยุขี้เอา / น้องเต้ย EP.18 : มัธยมหรรษา Part 6 : เพื่อนรักนักบาส กับ ภารกิจสอน Sex ในสถานที่หลบภัย / เพื่อนโอม EP.19 : มัธยมหรรษา Part 7 : My Brother My Hero ความรู้สึกที่ซับซ้อนและสับสนของเด็กชายม.1 / น้องไฉ้ EP.20 : มัธยมหรรษา Part 8 (จบภาค) : มนต์รักรถสองแถว ความสัมพันธ์แบบงงๆ กับ เด็กม.2ทรงติ๋ม / น้องเจ EP.21 : หมู่บ้านจิตหงุดเงี้ยว Part 6 (จบภาค) : หลังบ้านอลวน กับ เด็กแฝดแสบซนอลเวง / น้องบี EP.22 : ก๊วนเด็กสนามบอลอลเวง Part 1 (เปิดภาค) นี่เด็กหรือปลาฉลาม การจู่โจมที่คาดไม่ถึงในทะเล / น้องโฟล์ค ==================================== EP.23 ก๊วนเด็กสนามบอลอลเวง Part 2 : ครั้งเดียวเกินพอกับเด็กพารานอยด์ ความรู้สึกและความต้องการของเด็กชายคนหนึ่งที่ผมหยั่งไม่ถึง <<---------------------------------------------------->> ขอย้อนเรื่องราวเด็กของผมในEPนี้ ย้อนไปในช่วงเวลาที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่าง ซึ่งมันอยู่ในช่วงไทม์ไลน์ในตอนของน้องไฉ้EP19 อย่างที่ทุกคนที่เคยอ่านเรื่องราวของผมในEP19 ซึ่งเป็นตอนของน้องไฉ้เด็กชายม.1ที่น่ารักมากที่สุดในสายตาของผมในตอนนั้น ผมยอมรับว่าในตอนนั้นผมหลงน้องไฉ้แบบหัวปักหัวปำและคลั่งรักเอามากๆ แต่ผมก็ต้องมาพบกับอุปสรรคเล็กๆกับการที่ผมโดนเด็กคนนึงที่เป็นเพื่อนห้องเดียวกันกับน้องไฉ้ ที่ชอบมาแซวผมกับน้องไฉ้ในทุกๆครั้ง ยามที่ผมกับน้องไฉ้มีสกินชิพที่ดูเกินการความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง มันเลยส่งผลให้น้องไฉ้ในตอนนั้นต้องคอยหลบหนีหายจากผมไปเป็นช่วงๆ ( กินเวลาเกือบเดือน ) เพราะความอายที่โดนเพื่อนล้อ ในตอนนั้นผมถึงกับหัวเสียและโมโหกับเรื่องนี้มาก เพราะผมอยากได้น้องไฉ้มากและไม่ต้องการที่จะไม่สมหวัง และยิ่งผมมีข้อจำกัดทางด้านเวลา ที่ในตอนนั้นผมจะเวลาอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้อีกเพียงไม่กี่เดือน เพราะถ้าถึงเวลาปิดเทอมเมื่อไหร่ ผมกับน้องไฉ้ก็คงจะไม่สมหวังในเรื่องอย่างว่ากัน ซึ่งเป็นเพราะผมเรียนจบม.6นั่นเอง ท่ามกลางเหตุการณ์ว้าวุ่นใจในตอนนั้น ที่ผมกับน้องไฉ้โดนขัดแข้งขัดขาตลอดจากเด็กชายคนนึงที่อยู่ห้องเดียวกันกับน้อง มันเลยเกิดคำถามขึ้นมาในใจของผมว่า.. เหตุใดและทำไม..น้องคนนั้นถึงต้องคอยมาแซวผมกับเพื่อนของเขา.. น้องคนนั้นชอบไฉ้หรือเปล่า..? หรือว่า..น้องคนนั้นแค่เป็นห่วงเพื่อน เพราะกลัวว่าเพื่อนจะโดนรุ่นพี่กลัดมันบ้ากามคนนี้สอยตูดเอา หรือว่า..น้องคนนั้นอาจจะอิจฉาเพื่อนของเขาและอยากจะมาแทนที่ของน้องไฉ้ ซึ่งเรามักจะเห็นได้จากบทของตัวละครนางร้ายขี้อิจฉาอยากแย่งผัวชาวบ้านในละครหลังข่าวทางช่องทีวี ซึ่งคำถามที่วนไปวนมาภายในหัวผม มันไม่ได้ให้ความชัดเจนและไร้ซึ่งคำตอบที่จะมาไขความกระจ่างในใจของผม แต่ในตอนนั้นผมก็ไม่ได้ฉุกคิดเลยว่า.. น้องคนนั้นอาจจะให้คำตอบผมมาแล้วแบบกลายๆ หรือให้คำตอบโดยอ้อมแล้วกับตัวผม โดยที่ผมไม่รู้ตัวและไม่เอะใจใดๆเลย มันเริ่มจากเหตุการณ์เล็กๆในตอนที่ผมนั่งรอน้องไฉ้ที่ระเบียงตึกเรียน ซึ่งเป็นที่ที่ผมกับน้องไฉ้ ชอบนัดกันมานั่งคุยกันในทุกๆวันตอนเย็นหลังเลิกเรียน " พี่มานั่งคอยไอ้ไฉ้มันเหรอ " เสียงเล็กๆที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของผม " อืม..ใช่ ทำไมเหรอ " ถึงผมจะสงสัยว่าไอ้เด็กม.1ตัวกระเปี๊ยกปริศนาคนนี้เป็นใคร แต่ผมก็ตอบคำถามกลับไปตามมารยาท " ผมชื่อตั้มนะ พี่ชื่อไอติมใช่ม่ะ " น้องเดินมาหย่อนตูดนั่งลงข้างๆผม และพูดด้วยสีหน้าแป้นแล้น " อ่าใช่ๆ เราอยู่ห้องเดียวกับไฉ้เหรอ ว่าแต่..มีอะไรหรือเปล่า " ผมพูดและพอจะนึกออกได้นิดๆ เพราะผมชอบเดินไปแอบส่องห้องน้องไฉ้อยู่บ่อยๆ ผมเลยพอที่จะจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าน้องคนนี้ก็อยู่ห้องเดียวกันกับไฉ้ด้วย แต่ด้วยหน้าตาของน้องจะออกแนวธรรมดาปานกลาง ไม่หล่อน่ารักแต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่ แค่รูปลักษณ์ไม่ได้ต้องตาต้องใจมีเสน่ห์ดึงดูดผมตั้งแต่แรกเห็น มันเลยทำให้ตัวตนของน้องไม่ได้อยู่ในหัวสมองผมพอที่จะจดจำ ซึ่งไม่เหมือนกับน้องไฉ้หรือน้องเจอาร์เพื่อนของไฉ้ที่อยู่ชมรมบาสเดียวกันกับผม " อ่อ แค่ผมอยากจะบอกว่า..ไอ้ไฉ้มันกลับไปแล้ว " น้องตั้มพูดแบบลอยหน้าลอยตา " อ้าวเหรอ..ไฉ้ให้เรามาบอกพี่เหรอ " ผมถามน้องด้วยความสงสัย " เปล่าหรอก..ไฉ้ไม่ได้บอก แค่ผมแซวมันเล่นเฉยๆก่อนที่มันจะเดินขึ้นตึกมาหาพี่ มันก็เลยเดินกลับบ้านเลย " น้องยังคงพูดแบบลอยหน้าลอยตาอย่างน่าหมั่นไส้ " อ้าว..แล้วไปแซวอะไรเพื่อนอ่ะ " ผมพูดและมองหน้าน้อง และคิดในใจว่า..[ไอ้นี่ท่าจะมาไม่ดีซะแล้ว] " ก็แซวไปว่า..นัดแฟนอยู่ข้างบนตึกเหรอ เห็นขึ้นไปคุยกันทุกวัน อย่างกับเป็นแฟนกันข้าวใหม่ปลามัน " น้องพูดแล้วยิ้มน่าตบกบาล " อ้าวเฮ้ย..ไปแซวแบบนั้นได้ไง แฟนบ้าแฟนบออะไรกัน ห่ะ.. " พอผมได้ยินอย่างนั้น ถึงกับของขึ้นทันที " อ้าวพี่..ใจเย็นๆดิ ถ้าไม่ใช่..พวกพี่จะร้อนตัวกันทำไม ไอ้ไฉ้มันพูดได้หนิว่าไม่ใช่ แล้วมันจะหนีกลับบ้านทำไม แล้วพี่จะมาโมโหผมทำไม " น้องพูดทำลอยหน้าลอยตาเหมือนว่าตัวเองไม่มีส่วนในเรื่องที่ทำให้ผมกับน้องไฉ้ไม่ได้มาเจอกัน " ก็มันไม่ใช่ไง ถึงได้โมโห คนเรามันไม่เหมือนกันหรอก ไฉ้ก็คงอายที่เรามาแซวในเรื่องไม่เป็นเรื่อง " ผมพูดด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดแบบเต็มที่ " ก็ผมไม่เข้าใจอ่ะ ผมเห็นพี่มานั่งคุยกับมันทุกวัน แถมนั่งตักกันด้วย ไม่เห็นมีรุ่นพี่รุ่นน้องผู้ชายคนไหนเขาทำกัน ผมก็แค่แซวกึ่งถามมัน ผมผิดอะไรอ่ะ " น้องพูดทำหน้าแบบไม่รู้ไม่ชี้ ซึ่งท่าทางนั้นมันชวนให้ผมโมโหมากในตอนนั้น " พี่ขี้เกียจคุยและขี้เกียจอธิบาย แต่หวังว่าคราวหน้า..เราคงจะไม่ไปแซวเพื่อนอีกนะ " ในตอนนั้นผมยอมรับว่าโมโหมาก เลยพูดตัดบทและลุกขึ้น " อ้าวพี่ไอติมคนหล่อ พี่จะไปไหนอ่ะ นั่งคุยกับผมแทนก็ได้นะ " น้องตั้มพูดและเผลอเอามือมาจับแขนผม " พี่ก็จะไปซ้อมบาสไง " ผมพูดพร้อมกับสบัดแขนให้หลุดจากการจับแขนของน้อง หลังจากวันนั้น..ชีวิตของผมก็เหมือนจะเป็นปกติในทุกๆวัน แต่มันขาดตรงที่น้องไฉ้ยังคงไม่มาหาผม ในตอนนั้น..ผมคิดว่าน้องคงจะรอให้เรื่องมันซาๆ ให้นานพอที่จะให้ไอ้ตั้มมันลืมและเลิกที่จะแซวตัวน้อง แต่อีกใจนึงผมก็คิดเอาแบบดาร์กๆไปเลยว่า.. น้องน่าจะทบทวนพฤติกรรมของตัวเองที่มาเกาะแกะผมในสกินชิพที่เลยเถิดจากการเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง น้องไฉ้เลยจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลมโดยการที่จะไม่มาข้องแวะกับผมอีก แต่ในระหว่างช่วงนั้นที่น้องไฉ้กำลังเมินผม ผมก็รู้สึกได้นิดๆถึงเหตุการณ์แปลกๆบางอย่างจากน้องตั้ม ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าว่า..ผมรู้สึกได้ถึงการมีตัวตนของน้องตั้มในทุกๆที่ที่ผมอยู่ในโรงเรียน รวมไปถึงแอร์ไทม์ที่น้องเข้ามาคุยเสวนากับผมแบบพอผิวเผิน ไม่ว่าจะเป็นตอนมื้อกลางวันของบางวันที่ผมเห็นน้องมานั่งกินข้าวที่โต๊ะใกล้ๆผมที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ บางวันผมก็เห็นน้องในห้องสมุดและน้องก็หยิบหนังสือมานั่งอ่านใกล้ๆที่ผมอยู่ รวมไปถึงบางวันที่น้องมาฝึกเล่นบาสที่สนาม แต่เป็นอีกแป้นในอีกสนามที่อยู่ข้างๆ ซึ่งผมสาบานได้เลยว่า..ผมไม่เคยเห็นน้องตั้มมาเล่นบาสที่สนามมาก่อน จนมาถึงวันหนึ่ง.. วันนั้นเป็นวันที่ทางโรงเรียนได้ทำการคัดเลือกนักเรียน เพื่อเป็นนักกีฬาตัวแทนของโรงเรียนไปแข่งงานกีฬาของเขตการศึกษา ตัวผมที่เป็นหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียน ได้รับมอบหมายให้มาเป็นคนคัดเลือกนักเรียนประเภทกรีฑาคู่กับอาจารย์สอนพลศึกษาท่านหนึ่ง ระหว่างที่ผมกำลังคัดเลือกนักวิ่งรุ่นเล็ก (ส่วนตัวอาจารย์จะแยกไปคัดนักวิ่งรุ่นใหญ่) ผมก็เหลือบไปเห็นน้องตั้มที่มาลงทะเบียนที่โต๊ะ ในตอนนั้นน้องตั้มเตรียมตัวมาพร้อมมาก เพราะน้องม.1-2 ส่วนมากใส่กางเกงนักเรียนมาคัดตัววิ่งกัน แต่น้องตั้มเลือกที่จะใส่กางเกงวิ่งมาแบบเด่นกว่าใครเขา ระหว่างที่ผมกำลังเหลือบมองดูน้อง ผมก็คิดในใจว่า..น้องตั้มมันจะวิ่งได้เร็วสักแค่ไหนเชียว น้องเคยวิ่งมาก่อนหรือเปล่า ? อีกใจนึงผมก็คิดแบบเข้าข้างตัวเองนิดๆว่า น้องกำลังพยายามที่จะมามีตัวตนในสายตาของผมหรือเปล่า ซึ่งจะบอกว่าผมคิดเข้าข้างตัวเองมันก็คงจะไม่เกินจริงนัก เพราะอย่างที่ผมบอกไปในย่อหน้าที่แล้ว หลังจากที่ผมได้คุยกับน้องในทางที่ไม่ค่อยดีนักในตอนแรกที่เราได้รู้จักกัน หลังจากนั้น..ตัวของน้องตั้มก็โผล่ไปในทุกๆที่ที่ผมอยู่อย่างมีนัยยะสงสัย แต่น้องตั้มก็ลบคำสบประมาทในใจของผม เพราะในตอนนั้นที่ผมเห็นน้องวิ่งจากจุดสตาร์ท น้องตั้มวิ่งได้เร็วมากจนตัวน้องวิ่งฉีกหนีทิ้งห่างเพื่อนๆที่คัดตัวในรอบเดียวกัน ถึงน้องจะดูตลกในตอนที่วิ่ง ( ท่าวิ่งจะคล้ายๆกับนักบอลทีมชาติอังกฤษชื่อดัง ราฮีม สเตอร์ลิ่ง ที่หลายคนที่เป็นแฟนบอลแซวท่าวิ่งของเขา แล้วทำเป็นมีมตลกๆกันในโลกโซเชี่ยลกัน นั่นก็เป็นเพราะนักเตะมีก้นที่งอนมาก เวลาวิ่งก้นจะออกบิดๆเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ) แต่น้องตั้มก็รักษาสมดุลของร่างกายพร้อมกับสับขาวิ่งเหมือนกับเป็นนักวิ่งมืออาชีพ น้องลงคัดเลือกอีก 2 ครั้ง จนได้เป็นหนึ่งในนักกรีฑาตัวแทนของโรงเรียนในรุ่นเล็ก ในตอนนั้นที่น้องเดินมาที่โต๊ะลงทะเบียน เพื่อทำการยืนยันชื่อกับเพื่อนของผมอีกคนที่นั่งข้างกัน ผมแกล้งทำเป็นไม่มองน้อง แต่ในขณะนั้น..ผมก็ต้องตกตะลึงกับก้นของน้องที่งอนสวยเอามากๆขัดกับขนาดตัวเล็กๆของน้อง ยิ่งน้องใส่กางเกงวิ่งขาสั้น มันยิ่งทำให้เนื้อแก้มก้นดันกางเกงวิ่งออกมาเด่นชัดได้รูปทรง ต้นขาเรียวขาที่สวยและขาวเนียนเอามากๆ ถึงน้องจะไม่ใช่คนเชื้อสายจีนเป็นคนไทยแท้ แต่น้องก็ขาวเหมือนกับเป็นคนจีนไม่มีผิดเพี้ยน ในตอนนั้นผมยอมรับว่าผมเริ่มเงี่ยนขึ้นมานิดๆ แต่ก็พยายามเก็บทรงไว้ไม่ให้ดูกระโตกกระตาก เพราะน้องตั้มในตอนนั้นผมยังถือว่าเป็นมารคอหอยผมคนนึง ที่ผมไม่อยากข้องแวะและญาติดีกับน้องด้วย " เป็นไงครับพี่ไอติมสุดหล่อ อึ้งเลยอ่ะดิ คงคิดว่าผมวิ่งไม่เร็วใช่ไหม อิอิ " น้องตั้มพูดแล้วขยิบตาวิ้งๆให้กับผม (มันรู้ได้ไงวะ ว่าผมสบประมาท ) " อืม ก็ยอมรับนะว่าผิดคาด " ผมพูดแล้วทำหน้านิ่งคีบลุค เพื่อไม่ให้เสียฟอร์มหรือหลุดอาการที่กำลังเงี่ยนกับก้นงอนๆของน้อง " แหมๆ จะชมว่าเก่งก็ชมมาเถอะพี่ อย่ามัวเก๊กฟอร์มเลย " ผมไม่ชอบน้องก็ตรงนี้แหละ เพราะมันดูเหมือนจะเดาออกว่าผมคิดอะไรในทุกๆอย่าง " อือ..เก่ง ยอมรับว่าวิ่งเร็วมาก ตอนแรกคิดว่าจะหมูตู้ซะแล้ว " ผมชมน้อง แกล้งทำลอยหน้าลอยตาแบบไม่ค่อยใส่ใจมากซะเท่าไหร่ " โหยย ดีใจที่พี่ไอติมชมผม " น้องพูดแล้วเดินมาหย่อนตูดงอนๆมานั่งบนต้นขาผม ที่ในตอนนั้นผมกำลังนั่งถ่างขาอยู่บนเก้าอี้ " นี่ๆทำอะไรอ่ะ ลุกเลยนะ " ผมพูดและตกใจมากที่อยู่ดีๆน้องมานั่งบนต้นขา ถึงก้นของน้องจะนิ่มและเด้งมาก แต่ผมก็หักห้ามใจรวมไปถึงห้ามการกระทำของน้อง เพราะผมกลัวใจตัวเองจะเตลิดไปมากกว่านี้ " อ่าวทำไมอ่ะ รังเกียจผมเหรอ ที่ไอ้ไฉ้มันยังนั่งตักพี่ได้เลย " น้องพูดหันมามองผมแกล้งทำหน้าบึ้งใส่ " เปล่า..มันหนัก เหงื่อเราก็ท่วมด้วย จะลุกไม่ลุก " ผมพูดโดยใส่น้ำเสียงเข้มๆลงไป เพื่อให้น้องตั้มรู้ว่า..นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมจะพูด " โอเคๆ ลุกก็ลุก แค่นี้ก็ทำเป็นหงุดหงิดไปได้ " น้องแกล้งทำหน้ามู่ทู่แบบคิกขุอาโนเนะใส่ผม " ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ จะเดินจะเหินก็ระวังหน่อยนะ อีกไม่กี่เดือนก็จะแข่งแล้ว ตอนเย็นซ้อม 2 ชั่วโมง วันเสาร์ซ้อมครึ่งวันนะ แจ้งพ่อแม่เราด้วยละ " ถึงผมจะหงุดหงิดหมั่นไส้น้อง แต่ก็เอ่ยปากแนะนำน้องไป พร้อมกับลุกขึ้นมาเตรียมเก็บโต๊ะและเอกสาร " รับทราบครับ พี่รูปหล่อ " น้องตั้มพูดเสียงสอง พร้อมกับเอามือมาขยำก้นผม " นี่..เดี๋ยวเหอะ ลามปามใหญ่แล้วนะ " ผมพูดดุน้อง ในขณะที่น้องยิ้มแบบกวนๆให้ผม แล้ววิ่งหนีจากผมไป หลังจากวันนั้น ชีวิตของผมกับน้องก็ดำเนินไปในแบบที่เป็นไม้เบื่อไม้เมาต่อกัน แต่อารมณ์จะเป็นแบบรุ่นน้องที่ชอบอำและแกล้งยั่วโมโหรุ่นพี่ น้องตั้มเหมือนจะมีความสุขในการปั่นประสาทผม ยิ่งยั่วทำให้ผมโมโหหงุดหงิดได้ น้องก็ดูเหมือนจะมีความสุข และสิ่งที่น้องยั่วโมโหผมและได้ผลแบบเห็นได้ชัด คือการที่น้องชอบเอามือมาแอบจับควยผมกับก้นของผมยามที่ผมเผลอ ถึงผมจะชอบเงี่ยนกับเด็กผู้ชาย ถึงหน้าตาน้องตั้มจะธรรมดาปานกลางเหมือนกับเด็กหลายๆคนที่ผมเคยได้มา แต่ในเมื่อผมไม่ค่อยชอบขี้หน้าน้องมาตั้งแต่แรก มันเลยทำให้ผมเฉยๆและไม่ค่อยมีอารมณ์กับการที่น้องเอามือมาสัมผัสควยของผม ซึ่งมันก็เหมือนกับผู้ชายบางคน ต่อให้มีผู้หญิงสวยเอ๊กซ์อึ๋มมากเพียงใด แต่ถ้าเราไม่ถูกชะตากับผู้หญิงคนนั้น ต่อให้มานอนแบะขาอ้าซ่าให้เราเย็ด เราก็ไม่สนใจที่จะเย็ดอยู่ดี จนมาถึงวันนึง.. วันนั้นเป็นวันที่น้องไฉ้กลับมาหาผมอีกครั้ง ในลูปเวลาที่วนมาบรรจบอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่น้องหนีหายผมไป จากการถูกน้องตั้มแซวไปในเมื่อครั้งก่อน ผมนัดแนะกับน้องไฉ้เพื่อไปนั่งคุยกันหลังห้องเกษตร ระหว่างที่ผมนั่งคุยกับน้องเพลินๆไปได้สักพัก ผมก็เริ่มอ้อนน้องไฉ้แล้วดึงตัวน้องมานั่งตักผม ซึ่งน้องก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่จะมีอิดออดเหมือนไม่ยอมผมนิดๆในตอนแรก เหมือนน้องยังคงระแวงกลัวว่าจะมีใครมาเห็น ซึ่งอันที่จริงในสมัยนั้นยังไม่ค่อยมีคนให้ความสนใจในการนั่งตักกันระหว่างเพศเดียวกันเหมือนกับในสมัยนี้ แต่จะมีแค่ไอ้งี่เง่าคนเดียวนั้นละ ที่มักจะมีปัญหากับการนั่งตักของน้องไฉ้กับผม และก็เป็นไปตามคาด..ซึ่งเหมือนกับว่าตัวของมันจะคอยสะกดรอยตามผมกับน้องไฉ้อยู่ทุกฝีก้าว " ไอ้ไฉ้ มึงเป็นตุ๊ดเหรอ ถึงชอบนั่งตักพี่ไอติม " ตั้มโผล่พรวดมาจากทางด้านหลังของผมและพูดใส่ จนผมกับน้องไฉ้ถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ " ตุ๊ดอะไรของมึง มึงทำไมชอบกวนตีนกูจังวะ " และก็อีกเช่นเคย หลังจากที่น้องไฉ้พูดเสร็จ น้องก็วิ่งหนีจากตรงจุดนั้นไป " เป็นบ้าอะไรเนี่ย โรคจิตเหรอ มาคอยตามแซวคนอื่น " ผมลุกขึ้นและต่อว่าตั้มด้วยอารมณ์โมโห " อ้าว..พี่ ผมก็บอกแล้วไงว่า ถ้าพวกพี่ไม่ใช่อย่างที่ผมบอก แล้วจะมาโมโหผมทำไม " น้องตั้มพูดพร้อมกับทำหน้าบูดโกรธที่โดนผมดุ ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันตอแหลแกล้งทำหรือว่ามันกำลังโกรธผมจริงๆ " มันไม่เกี่ยวกับใช่ ไม่ใช่ แต่แค่อยากรู้ว่า..เราจะมาตามแซวเพื่อนทำไม " ผมพูดและมองน้องตั้มด้วยความโมโห " พี่ไอติมนี้พูดไม่รู้เรื่องแฮะ ก็ผมบอกว่า.....โอ้ยยย " น้องตั้มพูดยังไม่ทันจบ ก็อุทานร้องด้วยความเจ็บ " กูไม่สน.. กูขอแค่มึงอย่ามายุ่งกับกูและไฉ้ มึงเข้าใจที่กูพูดไหม " ผมพูดหลังจากที่ผมเดินมาผลักน้องตั้ม ผมผลักแรงพอที่จะทำให้ตัวของน้องเซไปล้มนั่งบนแปลงดิน " ทำไมพี่ต้องรุนแรงกับผมด้วยเนี่ย กางเกงผมเปื้อนดินไปหมดแล้ว " น้องพูดเหมือนจะร้องไห้นิดๆ เพราะแต่ก่อนถึงผมจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าน้องมากสักเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่เคยลงไม้ลงมือกับน้องเลย แต่ครั้งนี้ผมหน้ามืดตามัวเพราะกำลังโมโหที่น้องตั้มทำให้น้องไฉ้หายไปจากผมอีกครั้งนึง ผมยืนมองหน้าน้องตั้มอยู่แปบนึง แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วผมก็เดินจากตรงจุดนั้นมาโดยไม่สนใจไยดีน้อง หลังจากวันนั้น.. ก็เป็นไปตามคาด น้องไฉ้หลบหน้าหลบตาผมอีกแล้ว และในครั้งนี้น้องไม่มาหาผมนานมากกว่าครั้งไหนๆ ส่วนน้องตั้มนั้น..ตัวผมก็ไม่ได้สนใจหรือจะแคร์อะไรในตัวน้องมัน ในช่วงสัปดาห์แรกหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นที่หลังห้องเกษตร น้องตั้มไม่โผล่หน้ามาให้ผมเห็นเลย แต่พอเข้าช่วงสัปดาห์ที่สอง น้องก็กลับมามีสถานะตัวตนรอบๆข้างผมอีกครั้งนึง แต่มาในครั้งนี้..มันจะแตกต่างจากครั้งก่อนๆ เพราะผมพยายามหลีกหนีน้องและไม่สนใจที่จะคุยด้วย แต่ก็มีในบางครั้ง..ยามที่น้องมาวอแวผม ผมก็มีเผลอคุยกับน้องบ้างแบบนับคำได้ เพราะผมยังคงโมโหและโกรธน้องตั้มอยู่ และน้องน่าจะจับจุดอารมณ์ของผมได้ว่า..ผมยังคงโกรธน้องมากขนาดไหน จนอยู่มาวันหนึ่ง.. วันนั้นผมจำได้ว่าเป็นวันศุกร์ ระหว่างที่ผมกำลังเล่นบาสอยู่ที่สนามในช่วงเย็น ผมก็สังเกตเห็นว่าเป้สะพายอุปกรณ์กีฬาของผมหายไปจากจุดที่ผมเคยวางไว้ ในตอนแรกผมร้อนรนมากและไล่ถามพวกน้องๆในสนาม แต่ก็ไม่มีใครเห็นกระเป๋าของผมเลย ผมไปไล่ถามพวกโอม เพราะผมคิดว่าน่าจะเป็นน้องที่สนิทกันที่เป็นคนแกล้ง แต่พวกน้องๆชมรมบาสก็ปฏิเสธผมเสียงแข็งว่า..ไม่ได้เอาไป ในตอนนั้นผมไม่ห่วงเรื่องเสื้อผ้าของผมหรอก ผมห่วงก็เพียงแค่กระเป๋าตังค์และนาฬิกาข้อมือของผมก็เพียงแค่นั้น ระหว่างที่ผมเดินหากระเป๋ารอบสนามบาส อยู่ดีๆก็มีเสียงเล็กๆดังขึ้นจากบนอัฒจันทร์ " หากระเป๋าอยู่เหรอครับ พี่ไอติม " เสียงเล็กๆเสียงนั้น ก็คือเสียงของน้องตั้มนั่นเอง " เอากระเป๋าพี่มา พี่ไม่เล่นนะ " ผมพูดโดยใส่น้ำเสียงแบบเข้มจัด เพื่อให้น้องรู้ว่า ผมเริ่มหมดความอดทนตั้งแต่คำพูดแรกเลย " อยากได้ก็ตามผมมาดิ " น้องพูดแล้วเดินลงจากอัฒจันทน์ และกำลังเดินออกจากสนามบาส " ก็บอกแล้วไงว่าไม่เล่น อยากเจ็บตัวหรือไง " ผมพูดและคว้าแขนของน้อง " เอาสิ ทำผมเลย อาจารย์จะได้รู้ว่าพี่ไอติมชอบทำร้ายเด็กตัวเล็กๆอย่างผม " น้องพูดและพยายามปั้นหน้าให้ดูนิ่งๆ " อย่าคิดว่าพี่ไม่กล้านะ " ผมพูดพร้อมกับเอามือบีบแขนของน้อง " พี่ก็ตามผมมาสิ กระเป๋าอ่ะผมคืนแน่ ผมแค่อยากคุยกับพี่ไอติมก็แค่นั้น " น้องพูดพยายามแกะมือผมออกจากแขนจนหลุด น้องตั้มเดินนำหน้าผมไป แล้วน้องก็เดินดิ่งไปที่ตึกอาคารเรียน 5 ชั้น ผมขึ้นบันไดเดินตามน้องไปจนถึงชั้นดาดฟ้า " ว่าไง ไหนกระเป๋าพี่ " ผมพูดกับน้องตั้มด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยหน่ายเต็มทน " โน่นไง ห้อยอยู่ตรงราวเหล็ก " น้องตั้มพูดและก็ชี้ไปที่กระเป๋าของผม ซึ่งมันกำลังห้อยอยู่บนราวเหล็กข้างกำแพงชั้นดาดฟ้า ผมเดินมาหยิบกระเป๋าและตรวจเช็คของข้างใน ซึ่งเงินก็อยู่ครบในกระเป๋าตังค์ นาฬิกาสุดแพงของผมก็อยู่ดีแบบไม่บุบสลาย ในตอนนั้นที่ผมกำลังสำรวจกระเป๋า ผมก็พลางคิดนึกในใจว่า.. ทำไมน้องตั้มถึงยอมให้กระเป๋าผมง่ายๆแบบนี้ ซึ่งในตอนแรกผมยอมรับว่า ผมน่าจะใช้เวลาตะล่อมอ้อนวอนน้องตั้มมากกว่านี้ซะอีก แต่ผมก็หยุดคิดฟุ้งซ่าน เพราะในตอนนี้กระเป๋าของผมอยู่ในมือผมเรียบร้อยแล้ว ผมสะพายกระเป๋าแล้วเดินมาที่ประตูทางลงชั้นดาดฟ้า และผมก็ตกใจนิดๆเพราะในตอนนั้น..น้องตั้มยืนขวางหน้าประตูที่ปิดไว้อยู่ " พี่ชอบไอ้ไฉ้ รักไอ้ไฉ้มันมากนักเหรอ " น้องตั้มพูดด้วยน้ำเสียงดูซีเรียส แววตาแดงๆคล้ายคนจะร้องไห้ " ใช่ พี่รักไฉ้ รักมากเหมือนน้องชายคนนึง " ผมพูดตอบกลับด้วยโทนเสียงที่ดูจริงจัง " อัดตูดกันไปกี่รอบแล้วละ " น้องตั้มพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ " อัดบ้าอัดบออะไรกันห่ะ มึงตลกเหรอไอ้ตั้ม คิดอะไรลามกพรรค์นั้น " ผมเริ่มพูดเสียงดัง ของขึ้นหน่อยๆ " ผมไม่เชื่อหรอก สนิทกันขนาดนั้น " ตั้มพูดพร้อมกับส่ายหัว ปากสั่น น้ำตาเหมือนกำลังจะเอ่อล้นออกมา " ไม่เชื่อก็ตามใจ ว่าแต่..เดี๋ยวนะ นี่อย่าบอกนะว่า เราชอบไอ้ไฉ้มัน บ้าน่า 55 " ผมพูดและหัวเราะนิดๆ เพราะสมองเริ่มประมวลผลในสถานการณ์ตรงหน้าที่มันกำลังเกิดขึ้น " แล้วถ้าผมบอกว่าใช่ละ ผมรักมัน พี่ไอติมจะเลิกคบกับไอ้ไฉ้มันไหมละ " น้องพูดแบบกระแทกเสียงใส่อารมณ์กับผม " แล้วไง เรามั่นใจได้ไงว่า ไฉ้จะรักเรา ในเมื่อเราแกล้งแซวและล้อเขามากขนาดนี้ ป่านนี้ไฉ้มันคงเกลียดเราเข้ากระดูกดำแล้วมั้ง " ผมพูดและยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆน้องแบบยั่วโมโห " แล้วพี่ถอยให้ผมได้ป่ะละ " น้องตัวสั่นเหมือนจะเริ่มกลัวผมนิดๆ แต่น้องก็กล้าที่ยืนหยัดเอาหน้ามาใกล้ๆผม " ก็ได้..แต่มีข้อแม้ ต้องให้ไฉ้เดินมาบอกเลิกคบกับพี่เอง พี่ถึงจะยอมถอย โอเคเนอะ " ผมพูดและกลับมายืนตามเดิม ทำหน้าแบบไม่ทุกข์ไม่ร้อนใจใดๆทั้งสิ้น " อย่างนี้มันไม่แฟร์หนิ " น้องตั้มพูดยังคงจ้องเขม็งมองหน้าผม " อ้าว ถ้ารักไฉ้จริง ก็กล้าๆสารภาพรักไปเลย แล้วให้ไฉ้มาบอกพี่ตามนั้น โอเคนะ หลบไปพี่ไม่มีเวลา " ผมพูดพร้อมกับเอามือไปจับแขนน้องให้ถอยห่างออกจากประตู จังหวะที่ผมเดินลงบันไดไปได้ประมาณ 4 ขั้น ผมก็ตกใจในสิ่งที่ตั้มพูดออกมา... " เอาไว้ดูต่างหน้านะครับ รักเสมอนะครับพี่ชายของผม " น้องตั้มหยิบรูปถ่ายของน้องไฉ้ที่แต่ก่อนมันเคยอยู่ในส่วนลึกของกระเป๋าตังค์ของผม ซึ่งมันเป็นรูปถ่ายขาวดำที่น้องไฉ้เอาไว้สำหรับติดสมุดพกหรือสมุดบันทึกที่เอาไว้ยืมหนังสือในห้องสมุด ผมเห็นรูปใบนั้นตั้งแต่แรกและเห็นว่ามันน่ารักดี ผมเลยเอ่ยปากขอน้องไฉ้ใบนึง น้องเลยเอารูปถ่ายที่เหลือไว้มาให้ผมเก็บไว้เป็นที่ระลึก ซึ่งสมัยก่อนนักเรียนนิยมจะมอบรูปถ่ายพร้อมกับชื่อและเบอร์โทรให้กับเพื่อนที่สนิทกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะจากกันในตอนที่เรียนจบ " เอามานี่เลยนะ ถือวิสาสะยังไงมารื้อกระเป๋าตังค์ของคนอื่น " ผมทิ้งกระเป๋าสะพายและกระโจนยื้อยุดฉุดกระชากกับน้องตั้ม " ถ้าไม่มีอะไรกัน ทำไมถึงให้รูปกันด้วย ห่ะ บอกหน่อย " น้องพูดพร้อมกับตะโกนใส่หน้าผม " แปลกที่ไหน ใครๆก็ให้รูปถ่ายกันกับคนที่สนิท เอามานี่ " ในตอนนั้นน้องตั้มเหมือนจะฮึดเอาจริง เพราะน้องดิ้นหลุดผมในทุกจังหวะ จนสุดท้ายน้องก็พลิกตัวหันหลังเอาก้นงอนๆมากันตัวผมไว้ " มันแปลกตรงที่พี่ไอติมเก็บรูปไอ้ไฉ้ไว้ในกระเป๋าตังค์ไง " น้องพูดพยายามเอาตูดมากระแทกเพื่อลดสเปชพื้นที่ว่างระหว่างตัวผมกับตัวน้อง " ก็ไฉ้มันเพิ่งให้พี่มาไง กูทนไม่ไหวแล้วนะมึง นี่แน่ะ [พลั่ก] " ผมพูดแล้วเอาเท้าถีบไปที่ก้นของน้องตั้มแบบเต็มแรง จนตัวของน้องเซกลิ้งล้มคะมำไปนอนหงายที่พื้น สีหน้าของน้องดูหวาดวิตกอย่างเห็นได้ชัด " รักกันมากใช่ไหม นี่แน่ะ " น้องพูดแล้วเริ่มเอามือขยำรูปถ่ายน้องไฉ้ที่อยู่ในมือ พอผมเห็นอย่างนั้นผมก็เริ่มเดือดเลือดขึ้นหน้า ผมวิ่งไปนั่งคร่อมตัวน้องตั้มที่กำลังนอนหงาย แล้วเอามือขวาบีบเข้าที่ลำคอของน้อง ส่วนมือซ้ายของผมก็กำลังกึ่งจิกกึ่งบีบข้อมือขวาของน้องอย่างเต็มแรง เพื่อบีบให้น้องคืนรูปถ่ายน้องไฉ้มา ระหว่างที่ผมบีบคอน้อง ผมก็เอ่ยปากถามน้องไปแบบหว่านๆโดยที่ไม่คิดว่า.. " หรือจริงๆมึงหึงไอ้ไฉ้ เพราะมันมายุ่งกับกูเหรอห่ะ พูด " ผมพูดและยังคงเสริมแรงในการบีบคอของน้อง แต่ผมก็ประเมินสถานการณ์และแรงของผม เพราะในใจจริงๆผมไม่ได้กะจะเอาน้องถึงตาย ผมทำเพียงแค่ขู่ให้น้องคืนของสำคัญให้กับผมก็แค่นั้น " แอ่ก..ถ้า..ผม..บอก..ว่า..ใช่..พี่..จะ..เชื่อ..ผม..ไหม..อ่อก " น้องพยายามพูดในสภาะวะที่ลำคอเกือบตีบตัน จากการที่โดนผมบีบคออยู่ " กูไม่เชื่อมึงหรอก " ผมพูดพร้อมกับเอามือออกจากลำคอของน้องและลุกขึ้นยืน พร้อมกับหยิบรูปถ่ายน้องไฉ้ที่อยู่ในมือของน้องตั้ม ที่ในตอนนั้นน้องตั้มคลายมือออก เพราะเริ่มตะหนักว่าตัวเองเริ่มจะไม่ไหวแล้ว จากการที่ถูกผมบีบคอ ผมมองที่รูปถ่ายของน้องไฉ้ในมือของผม ที่สภาพของมันในตอนนั้น.. ยับยู่ยี่เหมือนกับกระดาษทิชชู่ที่คนใช้แล้วขยำทิ้งลงถังขยะ ผมมองรอยยับที่พาดผ่านบนใบหน้าที่แสนจะน่ารักของน้องไฉ้ในรูปอย่างเจ็บปวดและโกรธแค้น น้ำตาของผมที่เริ่มไหลรินออกมาอย่างช้าๆ ที่มันเกิดขึ้นจากจิตใจของผมที่รู้สึกผิดในการปกป้องของรักเอาไว้ไม่ได้ ผมหันไปมองน้องตั้มอย่างช้าๆ ที่ในตอนนั้นน้องตั้มก็กำลังนอนมองผมอยู่ ผมจ้องเขม็งมองไปที่น้องและพูดว่า... " ต่อให้มึงพูดจริง กูก็ไม่มีวันเอามึงหรอก มึงจำคำของกูไว้ไอ้ตั้ม "
จ่ายเงินสำหรับกระทู้นี้
มี 141 ซื้อ
คุณต้องจ่าย 5 Zenny เพื่อเข้าชมกระทู้นี้
| |
|
|
|
| ||
| ||
| ||
| ||
แสดงความคิดเห็น
วัยกำลังอยากรู้อยากลอง 55 / ขอบคุณครับ
| ||
| ||
| ||
| ||
| ||
| ||
| ||
| ||
| ||
| ||
| ||
 ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ติดตามเรื่องของผมนะครับ |
||
รูปแบบข้อความล้วน|โทรศัพท์มือถือ|ติดต่อลงโฆษณา|จีโฟกายดอทคอม
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ กรณีที่ข้อความ/รูปภาพในกระทู้นี้จัดสร้างโดยผู้ลงข้อมูลเอง ลิขสิทธิ์จะเป็นของผู้ลงข้อมูลโดยตรง หากจะทำการคัดลอก/เผยแพร่ ต้องได้รับอนุญาตจากผู้ลงข้อมูลก่อนนะคะ หรือลงที่มาไว้ด้วยค่ะ
©ขอสงวนสิทธิ์คอนเซ็ปต์,คำอธิบาย,หัวข้อ/หมวดหมู่เว็บ ห้ามลอกเลียนแบบ คิดเอาเองนะคะอย่าเอาแต่ลอก
GMT+7, 2024-5-9 18:44 , Processed in 0.218373 second(s), 32 queries .
Powered by Discuz! X3.1 R20140301, Rev.31
© 2001-2013 Comsenz Inc.
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2023-7-12 07:44:44
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2024-4-26 21:41:56
โพสต์ 2024-1-31 08:19:41
เจ้าของ
โพสต์ 2023-7-14 20:26:45