ม.ต้นวัยแห่งการเรียนรู้ 4. บังเปาเพื่อนคน(เด็ก)พิเศษ

praken911

           ในช่วงเวลาประมาณเพือนพฤษภาคมโรงเรียนก็เริ่มมีการเปิดเทอมกันแล้วครับ ผมตื่นเต้นมาก ๆ ที่จะได้ไปเรียน ม.1 แบบจริง ๆ จัง ๆ กับเขาเสียที ทำให้รู้สึกว่าความเป็นเด็กของผมหายไปหมดแล้ว ตอนนี้ผมกำลังจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว แม้แต่การเขียนชื่อผมยังไม่อยากเขียนคำว่า ด.ช.นำหน้าเลยคับ 555 เพราะคิดว่าตัวเองโตแล้ว ในวันเปิดเทอมสิ่งแรกที่ทุกคนจะต้องไปดู คือไปดูที่บอร์ดหน้าห้องวิชาการว่าตัวเองอยู่ห้องไหน ผมไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะได้อยู่ห้องไหนยังไงแต่สนใจว่าใครจะได้มาอยู่ห้องเด่ียวกับผมบ้าง ซึ่งก็หวังว่าจะมี พัฒนา และ วิชัย มาอยู่ห้องเดียวกัน แต่เป็นอันว่าผิดหวังเพราะสองคนนั้นได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับผม ผมได้เรียนห้อง 1/2 ซึ่งเพื่อน ๆ ที่ผมดูชื่อแล้วไม่ค่อยคุ้นชื่อกันเลยครับ ทำให้ผมเซ็งเล็กน้อย ผมเดินเข้าไปในห้องเห็นเพื่อน ๆ นั่งกันอยู่ในห้องหลายคนครับ ผมเดินเข้าไปก็เจอคุณครูผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้องผมเดินเข้าไปพร้อมกับยกมือไหว้สวัสดีคุณครูพร้อมกับบอกชื่อนามสกุล คุณครูมองหน้าผมแล้วก็ยิ้มพร้อมกับพูดว่า "เจ้าซันใช่ไหม ไปนั่งริมหน้าต่างหลังสุดเลยนะ" ผมก็สงสัยว่าทำไมครูต้องให้ผมนั่งหลังสุด ครูเหมือนว่าจะรู้ใจผม "เธอตัวสูงนะเดี๋ยวบังเพื่อน" สรุปผมเดินไปนั่งโต๊ะด้านหลังริมหน้าต่าง ผมหันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอเพื่อนที่สนิทด้วยสักคนจะคุยกับใครก็ไม่รู้จักเลย เพื่อนๆ หลาย ๆ คนก็นิ่ง ๆ เงียบ ๆ กัน โต๊ะเรียนเป็นโต๊ะที่วางกันเป็นคู่นะครับคือนั่งกันเป็นคู่ ๆ แต่ผมนั่งอยู่นานก็ไม่เห็นมีใครมานั่งกับผมเลย จนผมคิดว่าเอาละซิสงสัยจะต้องนั่งเรียนคนเดียวแล้ว ทีนี้จะคุยกับใครละ พอเวลาประมาณแปดโมงก็มีเสียงสัญญาณให้ไปเข้าแถว เมื่อเข้าแถวเรารพธงชาติเสร็จพวกเราก็เข้ามาในห้องนั่งที่ใครที่มันคุณครูคนเดิมเมื่อตอนเช้าก็เขามาซึ่งครูคนนี้ชื่อว่าครูอาภรณ์เป็นครูประจำชั้นของห้องผม พร้อมกับเช็คชื่อนักเรียนในห้อง สักพักหนึ่งเห็นครูเดินออกไปหน้าห้องเหมือนไปคุยกับใครบางคน ไม่นานก็มีนักเรียนคนหนึ่งเดินเข้ามากับคุณครู ครูแนะนำว่านี่คือ ปราการณ์ เป็นเพื่อนที่จะมาเรียนกับพวกเราในห้องนี้ด้วย โดยปราการณ์เป็นเพื่อนที่มาจากต่างจังหวัดไม่ได้มาเรียนปรับพื้นฐานกับพวกเราก่อนหน้านี้ ปราการณ์เป็นเด็กผู้ชายใส่แว่นผิวขาวๆ แบบคนจีน แต่คิ้วเข้ม ๆ แบบคนใต้ ดูหน้าตาแปลก ๆ เขาดูอาย ๆ ไม่ค่อยกล้ามองพวกเราเท่าไหร่ได้แต่ก้มหน้าแต่ก็แอบมองมาทางเพื่อน ๆ บ้าง ครูบอกปราการณ์ว่าให้ไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ว่างหลังสุดนะ พร้อมกับเรียกชื่อผม "อาทิตย์ให้เพื่อนนั่งด้วยนะ" ผมกำลังอึ้งว่า อ้าวนี่หรือคนที่จะมานั่งเรียนกับผม 555 พร้อมกับพูดออกไปว่า "อ้าว อ้อ ครับ" เพื่อนในห้องหัวเราะผมกันใหญ่ ปราการณ์เข้ามานั่งข้าง ๆ ผม พร้อมค่อย ๆ เก็บกระเป๋า และนั่งเงียบ ๆ คุณครูอาภรณ์บอกว่า คาบแรกวันนี้ให้ทุกคนคุยทำความรู้จักกันนะจะได้สนิทกัน พร้อมกับเดินออกไปพร้อมกับผู้ปกครองที่มากับปราการณ์ ผมหันไปมองปราการณ์พร้อมกับพูดทักทาย "หวัดดีนะ เราอาทิตย์เรียกว่าซันก็ได้" ปราการณ์หันมามองผมเล็กน้อยพร้อมกับพูดเบา ๆ ว่า "เราชื่อเปา" ผมก็อ๋อไอ้คนนี้ชื่อเปานี่เอง ตั้งแต่ช่วงเช้าจนถึงเที่ยงก่อนจะพักเปาหรือปรากาณ์ไม่ได้พูดกับผม หรือพูดกับใครเลยสักคน ได้แต่นั่งเรียนไปตามที่ครูสอน จนถึงตอนเที่ยงพวกเราก็ไปกินข้าวกันที่โรงอาหาร ผมนะหรือก็รีบไปตามหาพัฒนากับวิชัยเพื่อที่จะชวนกันไปกินข้าว ผมกินข้าวกับสองคนนั้นก็เห็นเปาเดินผ่านหน้าผมไปเหมือนกำลังมองหาที่นั่ง ผมเลยเรียกเปา "เปา ๆ มานั่งกับเราซิ" เปาหันมามองแล้วก็เดินแบบก้มหน้าพร้อมกับวางจานข้าว ซึ่งผมจำได้ดีกว่าเปากินข้าวหมกไก่ ผมกินข้าวเหนียวหมูปิ้ง พอเปานั่งวางจานข้าวผมก็กำลังจะหยิบหมูปิ้งชิ้นหนึ่งวางในจานเปา เปารีบยกจานข้าวขึ้น พวกเราหันไปมองอย่างตกใจ เปาทำหน้าเสีย พร้อมกับพูดเสียงเบา ๆ ว่า "เราไม่กินหมู" ผมเลยถามว่าไม่กินหมู นายเป็นแขก (แถวบ้านคนอิสลามเราจะเรียกว่าแขก อาจจะเป็นคำที่ไม่ค่อยสุภาพนะครับ) เปาพยักหน้าเบาๆ เป็นอันเข้าใจ ผมเลยพูดขอโทษเปาไป เพราะผมก็ไม่รู้จริง ๆเพราะแถวบ้านผมแม้จะเป็นภาคใต้ แต่อำเภอบ้านผม จะไม่ค่อยมีคนอิสลามครับ
               ep. นี้เป็นการกล่าวถึงเปา หรือ บังเปานะครับ อาจจะยังไม่มีอะไรสนุก แต่ก็อยากให้เพื่อน ๆ ได้รู้จักกับเพื่อนคนใหม่ของผมกันก่อน แล้วเจอกันครับ ตอนต่อไปครับ
        ม.ต้นวัยแห่งการเรียนรู้ 5. บังเปาทำอะไรนะ
       http://www.g4guys.com/thread-168179-1-1.html

thai_boys

ขอบคุณครับ รออ่านตอนต่อไป