ร่านกว่าเมีย ก็ผมนี่แหละครับ ตอนที่ 56 ก่อนที่ธันจะมีอำนาจ

chokond

     ปุนและธันได้ปรับความเข้าใจกัน ในตอนเย็น ธันได้เชิญให้ทีมเอฟมายังบ้านของตน ระหว่างที่ปรึกษาหารือกันอยู่นั้น ปาย แฟนหนุ่มรุ่นน้องของธันก็คอยเสิร์ฟน้ำและขนมให้กับทุกคนได้ชิม
     
     "อื้ม อร่อยมากเลยครับ ซื้อจากไหนครับเนี่ย"
     กัน อุทานหลังชิมเข้าไป ปายเลยยิ้มหวานแล้วบอกว่าขนมที่นำมานั้นเขาเป็นคนทำเองทั้งหมด
     
     "ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆนะครับ เตรียมไว้เยอะเลย"
     "คุณปายเรียนทำขนมที่ไหนหรอครับ จะได้ส่งคนแถวนี้ไปเรียนทำดูบ้าง"กันถามปายไม่วายหันไปแขวะนทีที่ตอนนี้หน้าบึ้ง
     
     "ได้พี่กัน ได้ จะเอาแบบนี้ใช่ไหม"
     นทีกระเง้ากระงอด จนกันต้องเป็นฝ่ายยอมแล้วง้อนที
     
     "เอาล่ะๆ ตอนนี้ที่เรารู้ก็คือ นายอเนกมีเครือข่ายในเคอาร์ที่ตอนนี้กำลังเล็งบริษัทก่อสร้างที่ผูกสัญญากับเราไว้ตามที่นุชารายงานมา เรายังไม่รู้แน่ชัดว่าฝ่ายนั้นต้องการที่จะทำอะไรกันแน่ ดังนั้น ขอให้ติดตามความเคลื่อนไหวเรื่องนี้เป็นพิเศษ วันนี้พอแค่นี้ก่อน ถ้าใครยังไม่อยากกลับอยู่ทานมื้อเย็นกับผมได้นะครับ"


     ธันกล่าวจบการประชุม แต่ใครกันที่จะอยากอยู่ทานข้าวกับระดับหัวหน้าที่บ้านของหัวหน้า เพราะงั้น เลยพากันกลับจนหมดพร้อมกับถุงขนมที่ปายห่อเอาไว้ให้อย่างดี


     ในบ้านธันตอนนี้เหลือแค่เจ้าบ้านอย่างธันและปายกับปุนและกัสที่อยู่คุยกันต่อนิดหน่อย


     ทั้งสี่คนนั่งคุยกันสัพเพเหระ จนถึงเวลาธันขอตัวขึ้นไปอาบน้ำ เหลือเพียงปาย ปุนและกัส กัสชมว่าบ้านเป็นระเบียบดี การออกแบบก็ยอดเยี่ยม ปายเลยเอ่ยชมแฟนของตน ว่าธันเป็นคนออกแบบ ไม่วายปายยังชมว่าธันนั้นดีแบบนั้นดีแบบนี้ จนกระทั่งธันเดินสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงนอนขายาวลงมาจากบ้านพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็ก
     
     "เช็ดหัวให้เค้าหน่อยสิ"
     ธันยื่นผ้าขนหนูให้กับปายและอ้อนด้วยความเคยชิน ทำเอาปุนกับกัสผงะ ไม่คิดว่าคนแบบธันจะมีมุมแบบนี้ด้วย จนธันรู้ตัวเพราะกัสหลุดหัวเราะออกมา


     ทั้งสี่คนก็คุยกันต่อด้วยเรื่องทั่วๆไป จนมาถึงเรื่องการจัดดอกไม้ เพราะปายนั้นกำลังสนใจแล้วบ้านกัสทำสวนดอกไม้ ทั้งคู่เลยคุยกันถูกคอจนปายขอพากัสไปดูแปลงดอกไม้ที่ปายปลูกเองในสวนหลังบ้าน


     พออยู่ด้วยกันสองคน ปุนเลยแซวธันจากเรื่องที่ได้ยินมาจากปาย
     
     "ผมไม่คิดเลยนะ ว่าพี่จะมีมุมมแบบนี้ด้วย นึกว่าจะดุตลอดเว"
     "หึหึ ก็มีบ้างแหละ เดี๋ยวปุนก็เจอ คนที่ทำให้เราเป็นตัวของตัวเอง สะบายใจเวลาอยู่ด้วยกัน ไม่ต้องอึดอัด กดดัน อยู่ด้วยแล้วผ่อนคลาย"
     
     "ผมอิจฉาพี่จังเลย ชีวิตพี่ดู...เรียบง่าย มีความสุข"
     "อิจฉา? พี่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายอิจฉาปุน"
     ธันว่าจบก็ยกเบียร์ขึ้นดื่ม ทำเอาปุนสงสัยว่าอย่างเขามีอะไรให้อิจฉา


     "อิจฉาผมเนี่ยนะ ผมมีอะไรให้อิจฉา"
     "ใช่ พี่อิจฉาปุน ปุนกับพี่โตมากับพ่อที่เลี้ยงด้วยตัวคนเดียวเหมือนกัน แต่พี่เป็นลูกเจ้าของบริษัท ทุกคนต่างคาดหวัง ว่าพี่จะต้องดีที่สุด จะต้องเก่งที่สุด ในขณะที่พี่ต้องฝืนเรียนพิเศษหลังเลิกเรียน พี่อิจฉาปุนที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูน ตอนที่เรียนจบป.ตรี ปุนได้เข้ามาทำงานในบริษัท แต่พี่ต้องไปเรียนต่อ  ป.โท ต้องห่างจากแฟน2 ปี กลับมาก็ต้องทำงานจำแหน่งที่พ่อพี่เลือกให้ ในขณะที่ปุนเลือกได้ว่าจะทำตำแหน่งอะไร"
     "ผะ ผะ ผม ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าพี่เจอเรื่องแบบนี้"
     "แถมพ่อพี่ ยังชอบปุนมาก มีอะไรก็พูดถึงปุนตลอด ขนาดอยู่ที่บริษัท พี่ยังต้องเรียกพ่อแท้ๆว่าท่านประธานอยู่เลย"
     "ผมก็อิจฉาพี่เหมือนกัน พ่อผมมีอะไรก็ชมพี่ตลอด ชอบเปรียบเทียบผมกับพี่ สนใจแต่บริษัท ไม่เคยใส่ใจผมเลย"
     "...."
     "พวกเรานี่...น่าตลกดีเนอะ"
     ปุนเห็นด้วยเลยพยักหน้าให้ และสองคนก็ชนแก้วแล้วดื่มย้อมใจกันต่อ
     
     "ตอนนี้พี่ก็มีทุกอย่างแล้ว ผมอิจฉาได้ยัง"
     "หึหึ ก็ได้ อิจฉาพี่ก็ได้ แต่ปุนรู้ไหม ว่ากว่าพี่จะมาถึงจุดนี้ ผ่านอะไรมาเยอะมากนะ"
     "โห มีอะไรมากกว่าที่พี่ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อจัดการกับคนทรยศอีกหรอ"
     "มีสิ ปุนรู้เปล่า ว่าทำไมพี่ถึงลงทุนไม่เคยพลาด"
     "หืม พี่เก่งไง พี่ศึกษาตลาดหุ้น ดูแนวโน้มการเติบโตของตลาด"
     "ก็ใช่ส่วนหนึ่ง แต่สิ่งสำคัญที่ทำให้พี่สำเร็จ ก็คือข้อมูล"
     "ข้อมูลหรอ"
     "ใช่ ปุนสังเกตุไหมว่าที่ดินที่เราซื้อมาสร้างคอนโด โรงแรม รีสอร์ท ทำไมถึงราคาถูก"
     "อืม เพราะที่ดินไม่มีคุณภาพหรอครับ"
     "ก็ส่วนนึง ที่เราซื้อมาถูก เพราะเราซื้อก่อนที่จะมีการพัฒนายังไงล่ะ"
     "..."
     "เราซื้อที่ดินที่อยู่ในเขตห้ามก่อสร้าง ที่ดินห่างความเจริญ และพอเราซื้อมาไม่นาน เขตๆนั้นก็ถูกเปลี่ยนให้เป็นเขตการลงทุน เป็นแหล่งอุตสาหกรรม เป็นย่านเศรษฐกิจใหม่"
     "แล้วเราจะรู้ได้ไงล่ะครับ ว่าตรงไหนจะถูกเปลี่ยนเป็นเขตที่พัฒนา"
     "ข้อมูลยังไงล่ะ"


     ธันเริ่มพูดถึงแวดวงของชนชั้นสูง และแวดวงการเมือง ที่ๆข้อมูลนั้นมีมูลค่ามหาศาล หลังจากที่ธันเข้ารับตำแหน่งผู้ช่วยการเงินและการลงทุน ทำให้รู้ถึงความสำคัญของข้อมูล และข้อมูลที่ดีคือข่าวลือ


     ข่าวลือมักมาจากความจริง แม้จะไม่ถูกต้อง100% แต่มันก็มีมูลอยู่บ้าง ข่าวลือเพียงเล็กน้อยสามารถทำให้ราคาหุ้นขึ้นหรือลงได้เพียงข้ามคืน เพราะฉะนั้น ธันจึ้งต้องการแหล่งข่าวจากทุกที่ๆหาได้
     
     เมื่อ CFO ลาออกเพื่อไปรับตำแหน่ง ผู้จัดการธนาคารเอกชนแห่งหนึ่ง ธันจึงได้ถูกเลื่อนขั้นมาเป็นคนดูแลงานส่วนนี้แทน และแหล่งข้อมูลที่ธันต้องการมากที่สุด นั่นก็คือข้อมูลจากรัฐสภา


     ข้อมูลที่ธันได้มาทำให้ธันนั้นรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงระดับมหาภาค เมื่อนักธุรกิจที่เป็นนายทุนหนุนหลังนักการเมืองอยากจะลงทุนหรือขยับขยายธุรกิจ มักจะทำการกว้านซื้อที่ดินที่ห่างไกลความเจริญ หรือที่ดินไร้การพัฒนาในราคาถูก แล้วนักการเมืองใต้อำนาจก็จะทำให้ที่ดินในมือนายทุนเหล่านั้นราคาสูงขึ้น


     แต่ธันนั้น ไม่ต้องลงทุนเป็นเงินหลายสิบล้านเพื่อซื้อตัวนักการเมือง เขาเพียงจ่ายให้กับคนเดินเอกสาร หรือเด็กนั้งดริ้งที่นักการเมืองพวกนั้นไปใช้บริการบ่อยๆ ก็เข้าถึงข้อมูลเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย


     แต่อะไรๆ ก็ไม่ได้ง่ายเสมอไป เมื่อข้อมูลที่ธันต้องการนั้นเป็นข้อมูลระดับ VVIP ที่ธันต้องลงมือเข้าไปสืบหาด้วยตัวเอง


     "เอกสารที่ท่านต้องการได้แล้วขอรับ"
     กัน ทนายประจำฝ่ายกฏหมายของบริษัทเดินถือแฟ้มสีดำหนามาให้ธันที่ห้องทำงานส่วนตัว
     
     "ไอ้สัส เลิกแซวกูได้แล้ว เป็นไง เจออะไรไหม"
     ธันเอ็ดกันไปหนึ่งยก กันเองก็หลุดหน้าหัวเราะแล้วรายงานข้อมูลให้ธันทราบ


     กันและธันนั้นรู้จักกันตอนเรียนมหาลัย เนื่องจากทั้งคู่เรียนที่เดียวกัน และกันเป็นลูกชายของทนายที่สนิทกับธรจนธรดึงตัวมาเป็นทีมกฏหมายของบริษัท


     นอกจากนี้ ทั้งสองคนยังไปเรียนต่อโทที่เดียวกันอีก แต่คนละสาขา พอไปอยู่ต่างถิ่น การที่เจอกับคนรู้จักทำให้หายคิดถึงบ้านบ้าง ทำให้ทั้งสองคนสนิทกันมากขึ้น พอกลับมา ธันไปฝึกงานที่บริษัทเพื่อนพ่อ ส่วนกันก็ฝึกงานกับพ่อของตัวเอง และตอนนี้ พวกเขาทั้งคู่ก็ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นพร้อมกัน พ่อของกันออกไปเปิดบริษัทกฏหมายของตัวเอง แต่ยังรับหน้าที่เป็นที่ปรึกษาฝ่ายกฏหมายให้กับธรอยู่ ส่วนกันนั้น พ่อของเขาก็ไม่ได้บังคับ แล้วให้กันเลือกเองว่าจะไปทำงานกับพ่อหรือทำงานต่อที่นี่ ซึ่งกันเลือกที่จะอยู่ เพราะอยากเติบโตด้วยตัวเอง
      
     "นี่เป็นเอกสารลับที่กูไปขุดมา มึงดูนี่"
     กันเปิดแฟ้มแล้วยื่นจุดที่ต้องสงสัยให้กับธัน ธันจ้องมองเนื้อหาตรงหน้า แล้วตั้งใจอ่านอย่างละเอียด
     
     "เชี่ย งงว่ะ"
     "ใช่ นี่เป็นเอกสารที่ใช้ศัพท์ทางกฏหมายเยอะมาก ถ้าคนที่ไม่ได้อยู่ในวงการกฏหมาย อ่านยังไงก็งง"
     "แล้วทำไมถึงไม่เขียนให้เข้าใจง่ายๆวะ"
     ธันสงสัยหลายจุดในเอกสาร
     
     "นี่แหละ คือประเด็น มึงคิดว่าบริษัทรับเหมาที่ไหนใช้คำเลี่ยงบาลีเยอะขนาดนี้ คนที่ร่างสัญญานี้ขึ้นมา ต้องเป็นคนที่เชี่ยวชาญในวงการพอตัว แต่ไม่ว่าจะเขียนเลี่ยงคำขนาดไหน ทุกสัญญามักมีช่องโหว่..."
     "..."
     "..."
     "..."
     "มึงจะบอกอะไรก็บอกมาเลยได้ไหม กูรอฟังอยู่เนี่ย จะเงียบเพื่อ!"
     "เอ้า ก็มึงวิเคราะห์เก่งนี่หว่า กูเลยเว้นให้มึงคิด"
     "สัส แค่นี้กูก็เวียนหัวจะตายยังจะหาเรื่องเพิ่มให้กูอีก"
     
     "เออๆๆ นี่มึงดูตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้"
     กันชี้ให้ธันดูจุดเซ็นรับทราบข้อตกลง ลายเซ็นยินยอมรับเงื่อนไข และช่อของบุคคลที่ปรากฏในหนังสือพิมพ์
     
     "อืม คนเดียวกัน แปลกยังไงวะ"
     "มึงดูดีๆ"
     ธันเพ่งมองอีกครั้งจนรู้ว่าคนที่เซ็นชื่อนั้นเป็นคนเดียวกับในข่าวที่เป็นลูกชายคนโตของรัฐมนตรีในสภา
     
     "กูไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมมึงถึงขึ้นมารับตำแหน่งตอนนี้พอดี"


     พอธันรู้จึงได้ปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดในหัว ก่อนหน้านี้มีการประมูลการก่อสร้าง บริษัทที่ชนะการประมูลเป็นของลูกชายนักการเมือง ขณะกำลังก่อสร้างได้เกิดอุบัติเหตุขึ้น แต่โชคยังดีที่ไม่มีใครเสียชีวิต หลังตรวจสอบพบว่าวัสดุก่อสร้างไม่ได้มาตรฐาน ทั้งที่มีการเบิกจ่ายงบไปแล้วตามจริง


     "บริษัทฟ้องผู้รับเหมาเรื่องการก่อสร้างไม่ได้มาตรฐาน ผู้รับเหมาคือบริษัทของลูกชายรัฐมนตรี มูลค่าความเสียหาย120ล้าน ผู้จัดการที่รับผิดชอบลาออกและคนที่จะรับผิดชอบต่อ ก็คือ...กู"
     ธันลุกขึ้นยืนแล้ววิเคราะห์จากข้อมูลที่ได้รับมา กันที่ฟังก็ปรบมือให้กับเพื่อนที่เริ่มมาถูกทาง
     
     "เก่งมากมึง กูภูมิใจในตัวมึง มากอดที"
     กันยังไม่เลิกแหย่อีกฝ่ายจนธันต้องดันตัวของกันออก
     "มึงจะเอาไงต่อวะ"
     กันถามธันเพราะตอนนี้ได้รู้ข้อมูลทุกอย่างแล้ว แต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยเพราะอีกฝ่ายแบคใหญ่ หากฟ้องร้องกันต่อมีแต่จะเสียกับเสีย
     
     "หึ มึงก็รู้หนิ ว่ากูจะทำยังไง หรือว่ามึงไม่รู้"
     ธันหันมาส่งสายตาเหี้ยมให้กับกัน กันเลยพูดยั่วตอกย้ำ
     "แต่เขาเส้นใหญ่นะมึง"
     "มึงคิดว่ายังไงล่ะ คนที่มาทำกับกู กูเคยปล่อยไว้หรอ"
     กันรู้อยู่แล้วว่าธันจะทำอะไร เขาเพียงแค่แหย่ธันเล่นเท่านั้น
     "หึหึ กูรู้อยู่แล้วว่ามึงไม่ปล่อยไว้แน่ นี่กูช่วยมึงได้แค่นี้"


     กันส่งไฟล์ภาพและวิดีโอต่อขึ้นกับจอทีวีขนาดใหญ่ฝังผนังในห้องทำงานของธัน
     
     "อะไรวะ คลับหรอ?" ธันมองภาพที่ฉายสลับกับวิดีโอบนจอแล้วเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างสงสัย
     
     "ใช่ เป็นคลับประจำของลูกรัฐมนตรี จุดน่าสนใจอยู่ตรงนี้"
     กันกดหยุดภาพ แล้วธันเพ่งมองภาพที่มีคนกำลังยืนเต้นกันบนฟลอ แต่มีจุดหนึ่งที่ธันนั้นสงสัย เป็นประตูห้องที่อยู่ชั้นสอง
     
     "V V I P?"
     "ใช่ คลับที่เปิดได้ไม่นาน แต่มีเงินสะพัดกว่า200ล้านบาทต่อวัน กูสืบมาจนรู้ว่าที่นั่นมีโซนวีวีไอพี ที่สมาชิกทุกคน ล้วนเป็นคนที่มีชื่อเสียง หรือไม่ ก็เป็นพวกเศรษฐี"
     "แล้วมันมีไว้ทำไมวะ"
     ".....กูไม่รู้ว่ะ เท่าที่สืบได้ มีแค่นี้ ไม่มีใครรู้ว่ามีใครเป็นสมาชิกบ้าง และข้อมูลบุคคลก็ถือเป็นความลับ พนักงานไม่รู้ แม้แต่พวกนั้นเองก็ไม่รู้ว่าสมาชิกคนอื่นเป็นใคร"
     "งั้นถ้าจะสืบ ก็คงต้องเข้าไปข้างในสินะ"
     "อืม นี่กูลงทะเบียนสมัครสมาชิกให้มึงแล้ว อยู่ที่มึงจะตัดสินใจแล้วล่ะ"
     "ขอบใจมากเว้ย ไว้กูจะตอบแทนทีหลัง"
     "เออๆ เอาเหอะ"
     กันเดินออกจากห้องของธันไป ทิ้งให้ธันนั่งมองตารางนัดของคลับ


     ธันกลับบ้านไปก็คิดไม่ตกว่าจะทำยังไงดี ใจนึงอยากเข้าไปแฝงตัวหาจุดอ่อนของพวกนั้น แต่อีกใจนึงก็กลัว เพราะแผนนี้มันเสี่ยงมากเกินไป แม้เขาจะทำงานเกี่ยวกับการลงทุนที่มีความเสี่ยงรอบด้าน แต่อย่างน้อยหากมีข้อมูลมากพอยังสามารถวิเคราะห์เส้นทางได้ แต่นี่ข้อมูลมันน้อยเกินไป ไม่รู้ว่าเข้าไปด้านในแล้วจะเจอกับอะไร จะรับมือหรือมีแผนสำรองยังไง


     ธันเลิกคิดให้ปวดหัวแล้วทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา
     
     "เป็นอะไร เครียดเรื่องงานหรอ"
     ปายเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นแฟนหมดสภาพตรงหน้าเลยเดินมาถามด้วยความเป็นห่วง
     
     "ไม่มีอะไรหรอก"
     "อืม ผมไม่ว่าอะไรหรอกถ้าจะเครียดเรื่องงาน แต่พี่ธันต้องแบ่งเวลาบ้าง เข้าใจไหม"
     ปายว่าจบก็เข้าไปจุ๊บแก้มให้กำลังใจธัน ธันหันมายิ้มให้กับปาย แล้วทำแก้มพองอีกข้างให้ปายหอมต่อ
     
     "พอแล้ว วันนี้ให้แค่นี้ ป่ะนอนๆ"


     พอถึงวันนัดหมาย ธันเดินเข้าไปยังคลับแห่งนั้นตอนหัวค่ำ ธันยื่นบัตรนัดหมายให้กับพนักงาน หลังจากพนักงานที่กำลังทำความสะอาดคลับเห็นบัตรที่ธันยื่นให้ ก็รีบเดินไปตามพนักงานอีกคน พนักงานที่มาใหม่รีบเดินมากล่าวขอโทษกับธันที่ไม่ได้ปฏิบัติตัวรับใช้ธันอย่างดี ทำเอาธันงงตาแตก


     พนักงานชายคนใหม่พาธันขึ้นไปยังชั้นสอง แล้วให้ธันนั่งรอในห้องที่ปกคลุมไปด้วยความมืดมิด ก่อนที่ม่านกั้นแสงจะเปิดออกปล่อยให้แสงโพล้เพล้ลอดผ่านเข้ามา ธันเริ่มมองเห็นภาพตรงหน้า หญิงสูงวัยยืนจ้องมองเขาอยู่ พร้อมเดินเข้ามาหาธันช้าๆแล้วนั่งลงที่โซฟาหรูประดับทองตรงหน้า


     หญิงสูงวัยดีดีนิ้วดัง แป๊ะ ทันใดนั้นไฟในห้องก็สว่างขึ้นทำให้เห็นถึงความหรูหราภายในห้อง ตามผนังมีภาพศิลปะแขวนเรียงรอบห้อง นอกจากเขาและหญิงตรงหน้า ยังมีพนักงานชายอีกสองคนที่ยืนนิ่งขนาบสองฝั่งประตู


     "ยินดีต้อนรับค่ะท่าน"หญิงสูงวัยก้มหัวต่ำแล้วกล่าวแสดงความยินดีกับธัน ธันยังคงนิ่งเก็บสีหน้าไม่แสดงอาการใดๆ
     
     "..."
     "เอ่อ ท่านคงไม่อยากเสียเวลา ดังนั้น ดิฉันขอเริ่มเลยแล้วกันนะคะ"


     แป๊ะ แป๊ะ


     หลังจากว่าจบ หล่อนก็ยกมือขึ้นเหนือหัว แล้วใช้มือสองข้างตบกันเบาๆ


     แอ๊ดดดดด


      ประตูที่เชื่อมกับห้องที่ติดกันได้เปิดออก พร้อมพนักงานชายสามคนเดินดำขึ้นมา ในมือถือสายจูงมาด้วย ก่อนที่สายจูงแต่ละเส้น จะสั่นไหวพร้อมปรากฎร่างของชายหนุ่มสามคนสภาพเปลือยเปล่า
      
     "เชิญท่านเลือกคนที่ถูกใจได้เลยค่ะ"


     ธันตกใจกับภาพเบื้องหน้า เขาไม่คิดไม่ฝันว่าในชีวิตจะมาเจอกับอะไรแบบนี้ ในใจตอนนี้คือรนไปหมด ไม่รู้ว่าคนพวกนี้เต็มใจหรือถูกบังคับ แล้วหากเรื่องนี้แดงขึ้นมา เขาจะกลายเป็นคนที่มีส่วนรู้เห็นหรือไม่ ในหัวสับสนไปหมดแต่อาการของธันตอนนี้ที่ทุกคนเห็นคือความสงบ


     ร่างกายของธันนั้นสงบนิ่งไม่ไหวติงใดๆ จนหญิงตรงหน้าต้องเอ่ยปากเรียกสติธัน
     
     "ท่านคะ ท่านคะ เอ่อ เชิญเลือกได้เลยค่ะ แต่ถ้าท่านไม่พอใจ จะเปลี่ยนชุดก็ได้นะคะ" หญิงแก่กำลังจะหันไปสั่งพนักงาน ธันเลยรีบชี้ไปยังคนที่อยู่ตรงกลาง


     พอทันชี้ หญิงแก่ก็หันไปสั่งให้พนักงานทุกคนออกจากห้องไป รวมถึงตัวเธอเองจนในห้องเหลือเพียงธันและเด็กชายที่แก้ผ้าคลานเข่าอยู่บนพื้นตรงหน้าของธัน
     
     "สวัสดีค่ะท่าน ให้ดิฉันรับใช้อะไรดีคะ!"
     ธันช็อคกับภาพเบื้องหน้าอีกรอบ เพราะเมื่อชายคนนั้นหยัดตัวยืนขึ้นตรง ก็ทำให้หน้าของธันเจอกับเต้านมขนาดใหญ่สองเต้าอยู่ระดับสายตา พร้อมท่อนเอ็นที่แข็งขนานกับพื้น คนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่เด็กชายแบบที่เขาเข้าใจเพราะคนๆนี้คือ
     
     สาวดุ้น!

__________

ตัดจบตอนไว้รอต่อสัปดาห์หน้านะคร๊าบบ แหะๆ

ในวันนี้ผมจะเปิดเรื่องใหม่ที่เว็บ Raw ซึ่งจะเปิดให้อ่านฟรีก่อนติดเหรียญ ถ้าใครสนใจ ก็ไปลองอ่านดูได้นะครับ รับลอง Nc หนักไม่แพ้เรื่องนี้เลย

nuangnut1996

สนุกมากครับ