|
ตอนที่ 5
กลิ่น...ที่ไม่อาจจัดการจังหวะหัวใจ
“ต้นอินไม่ต้องขึ้นรถแดงหรอก กลับบ้านกับป๊าเลยเพราะเดี๋ยวพี่จะไปดูหนังต่อกับเพื่อน” เด็กตัวน้อยๆในชุดพละกางเกงวอร์มที่ตั้งท่าจะเดินไปที่คิวรถสองแถวแต่กลับถูก สาวน้อยร่างสูงโปร่งผิวสีเข้ม กับคนหลังพวงมาลัยรถเอสยูวี 4 ประตูป้ายแดงที่เข้าจอดเทียบหน้าโรงเรียน
“ยิปโซฝากให้ต้นอินเป็นแม่ย่านางเจิมรถใหม่ให้ป๊านะ” “อ๊าว!!! แล้วยิปโซละ” “ยิปจะไปดูหนังกับเพื่อนอะป๊า...ฝากน้องด้วยนะคะ”
พูดไปก็ทั้งผลักทั้งดันแถมจัดแจงถอดเป้สะพายหลังให้ก่อนเหมือนจะถูกอุ้มขึ้นไปนั่งบนเบาะรถเรนจ์โรเวอร์รุ่นล่าสุด ส่งท้ายท้ายด้วยการปิดประตูด้านผู้โดยสารตอนหน้าเรียบร้อย “บาย บ๊าย... แล้วเจอกันที่บ้านค่ะ ป๊า...”
รถสีน้ำตาลเข้มดุดันคันหรู พอๆกับหน้าตาคนขับและการแต่งกายที่ผิดแผกจากปกติที่เคยเคลื่อนรถออกไปทันที
วินาทีแล้ววินาทีเล่าในความเงียบกริบของการออกแบบห้องโดยสารดีเกินไปชนิดเสียงการจราจรขวักไขว่ช่วงห้าโมงเย็นใจกลางเมืองเชียงใหม่เล็ดลอดเข้ามาได้น้อยมาก
“คาดเข็มขัดด้วย” คนอายุมากสวมแสลคดำเรียบร้อยเชิ๊ตแขนยาวโทนเดียวกัน อาศัยจังหวะรถติดเอ่ยหน้านิ่งหลังพึ่งหันมาสังเกตก่อนจัดการปลดกระดุมเสื้อตนเองออกสามสี่เม็ดแล้วพับแขนเสื้อขึ้นลวกๆ “ฮ...ฮฮะ” กลั้นใจตอบกลับเพียงแค่คำสั้นๆก็ว่ายากแล้วหากอาการเสียบหัวเข็มขัดนิรภัยเข้าล๊อค ที่จะจัดการยังไงก็ยังไม่ได้อยู่ดี “มานี่มะ!!!” เจ้าของเสื้อเชิ๊ตที่แอบมองตั้งแต่แวบแรกว่า พอดีตัวมากจนรู้สึกอึดอัดแทน ไม่ต่างจากกางเกงผ้าเข้ารูป ส่งน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ตามมาด้วยเสียง ...คลิ๊ก
“ยากตรงไหน ...แค่คาดเข็มขัด”
นั่นคือประโยคสุดท้ายก่อนที่รถหรูยังวิ่งตามเส้นทางที่เริ่มเปลี่ยนจากตึกรามบ้านช่องเป็นภาพวิวทิวทัศน์แนวเขาเขียวครึ้มของทางกลับบ้านปกติ
....15 นาที
กับสองข้างทางแทบไม่ผิดจากเดิมตลอดชีวิตคล้ายถูกยึดเวลาออกไปเป็นเดือนเป็นปี ในทุกวินาทีที่มีแค่เสียงหัวใจเต้นแสดงการยังมีชีวิตอยู่ของคนในรถ หากแต่จู่ๆวงล้อกลับหักเลี้ยวเข้าถนนลูกรังแคบๆมุ่งหน้าตรงเข้าหยุดจอดท่ามกลางสวนต้นสักที่เป็นหนึ่งในที่ดินของครอบครัว
...“ผม บ้าไปแล้วจริงๆ ที่คิดจะแก้แค้น พ่อต้นอิน...อดีตเพื่อนรุ่นพี่คนสนิท... เด็กหนุ่มที่พรากทั้ง ความรักที่ผม มีให้ ...ไปหาพี่สาวคนเดียว แล้วยัง... พรากเธอ ไปจาก ผมอีกรอบ”... ...”ณนรินทร์เอ๊ย ...ไอ้ณะเอ๋ย ไอ้ณะ...บ้าไปแล้วแน่ๆ ”...
ผ่านมาหลายปีที่ ชายหนุ่ม คอยรักคอยดูแลเอาใจใส่ ลูกติดแฟนเก่า ที่อยู่ในอีกฐานะแฟนใหม่พี่สาว...รัก...ไม่ต่างจากลูกหลานแท้ๆของตนเอง หากในความสุข...มักมีความทุกข์อดทนรอเสมอ
จนเมื่อ 5 ปีก่อน
ของการกลับมาพักกายพักใจที่บ้านอีกครั้งเหมือนตลอดหลายปีที่ผ่านมากลับมีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม และไม่มีวันกลับไปเหมือนเดิมอีกแล้ว เมื่อเด็กที่เคยอวบอ้วนน่าหยิกกลายเป็นเด็กตัวเล็กๆ บอบบาง
...และ...เค้าโครงหน้า ...ชัดเจน
ผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงหลังพยายามปัดความคิดในหัวตั้งแต่การต้อนรับพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัวที่สนามบินเหมือนอย่างเคยแต่จนแล้วจนรอดความเหมือน... ต้นน้ำ ...แฟนคนแรกในชีวิต...ก็พังทลายความรู้สึกที่เก็บฝังเอาไว้ลำพัง
ค่ำคืนเมื่อ 5 ปีก่อน ในซอกมุมกลางห้องอาบน้ำใบหน้าซ้อนทับของ... ต้นอิน กับ ต้นน้ำ ...ผลัดเข้ามาทรมานใจ จนทำร้ายกายและทางออกหนึ่งเดียวที่คิดได้คือ
...การก่อกำแพงกั้นความรู้สึก
รูปร่างหน้าตารวมทั้งเรื่องราวตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน มาจนเมื่อคืนที่เพิ่งผ่านพ้นถาโถมเป็นพายุลุกใหญ่เข้าทดสอบความแข็งแกร่งของจิตใจอย่างไม่หยุดยั้งในที่ที่มีแค่ เรา เมื่อมีครั้งแรก ก็ย่อมมีครั้งต่อไป เช่นเดียวกับทุกครั้งที่กลับมาได้ใกล้ชิดได้สัมผัสเด็กตัวน้อย ที่ยิ่งโต ยิ่งเหมือน...ยิ่งดุด่าหาเรื่องสารพัดเพื่อกันไว้ให้ออกห่างที่สุด ...ยิ่งไม่อาจต้านทาน
ที่สุดแล้วเมื่อเส้นความอดทนสุดท้ายขาดสะบั้นด้วยคำหลอกลวงที่พยายามป้อนเข้าสู่หัวใจอีกซีกที่ยังหลงเหลือความอาฆาต เคียดเค้นด้วยคำโง่ๆว่า
...ไม่ได้พ่อ ก็ขอให้ได้ลูก...เป็นการแก้แค้น
ผู้ชายที่ชื่อ ณนรินทร์ก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งไม่ต่างจากอีกหลายร้อยหลายพันล้านบนโลกใบนี้ ที่มีวิถีหรือวิธีรับมือกับโลก รับมือกับชีวิตในแบบของตนเอง
และวิธีที่ระยะห่างถูกลดทอนริมฝีปากหนากดลงบนเปลือกตาสีมุกก็กำลังก่อผลลัพธ์จากการกระทำแสดงออกชัดเจนบนหน้าตาท่าทางอาการตัวสั่นงันงกบนเบาะหนังสีเข้ม อาการไร้เดียงสาเหล่านั้น ไม่ต่างจาก ...พี่น้ำ...ในสัมผัสด้วยริมฝีปากแรกของเด็กคนหนึ่ง กับเด็กอายุมากกว่าที่มีรูปร่างหน้าตาแทบจะส่งต่อเกือบทุกรูปลักษณ์ภายนอกสู่ ลูกชายตัวเอง ตามติดๆด้วยนำหนักกลางกางเกงวอร์มสีน้ำเงินทำเลือดเนื้อทั่วร่างย้ายจากจุดจุมพิตจนหน้าร้อนแดงวกทะยานลงไปหล่อเลี้ยงอวัยวะน่ารักให้เติบโตแข็งแรงทันที
“ต้นอินชอบมั้ย ...ชอบที่อาณะทำให้มั้ย”
ยังไร้ซึ่งคำตอบ จากหน้าน้อยๆกัดกรามเกร็งขึ้นรูปบิดแอ่น เกร็งตัวตั้งรับจังหวะถลกกางเกงพร้อมจัดการสิ่งที่อยู่ข้างในเข้าสู่อุ้งมือใหญ่มีเพียงแรงหายใจดิ้นร่า กับเม็ดเหงื่อผุดซึมให้ใบหน้าที่ยังแนบตรงกลุ่มปอยผม
“ของในมืออาณะ น่ารักมากรู้มั้ย”
คำชม ย่ำยีให้คนตัวน้อยล่องลอยได้พอๆกับกลิ่นที่เริ่มโชยออกมาสู่ปลายจมูกกลิ่นสารพัดชื่อที่เริ่มมอมเมา กลิ่นที่ทำให้รู้สึกดีเกินไป มากเกินไปเสียด้วยซ้ำจนกล้าซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกที่กำลังได้รับหากแต่บริบทของพื้นที่ไม่ห่างจากถนนหลักมากนัก แม้จะอยู่ในที่ดินส่วนตัวก็ตาม
“...ตรงนี้ไม่ดีนะฮะ”
”ที่ตรงนี่เป็นของอา...ต้นอินลืมไปแล้วเหรอ”ความกังวลถูกปัดตกทันทีด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก บนเบาะผู้โดยสารด้านหน้ารถหรูป้ายแดงมีเด็กตัวน้อยถูกร่นกางเกงเพื่อสมยอมให้ฝ่ามือหนาประทับเส้นเลือดปูดบนหลังมือโหมแรงใส่ตามใจต้องการสู่ความน่ารักสีชมพูคั่งเลือดเนื้อผุดวาวน้ำใสคลอตามไม่ขาด
“หรือต้นอินไม่ชอบให้อาณะทำ???” ไม่ต่างจากคำล่อลวง แต่อุ้งมือนั่น กลิ่นหนักทึบ ขึ้นเรื่อยๆตรงจุดนั้น ทุกความเป็นคนเคียงข้างถูกตะกรุมตะกรามรับเข้ามามีอำนาจเหนือกฎเกณฑ์บริบทเงื่อนไขใดๆ
ยิ่งสัมผัสสากด้านครูดเนื้ออ่อนส่วนคอหยักก็ยิ่งก่อให้เกิดความหวามไหวทำร้ายตลอดทั่วทั้งร่างกายเด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างที่ทั้งชีวิตไม่เคยได้รับจากใคร “ปะ...เปล่าฮะตะ...ต...ต้นอินแค่รู้สึกไม่ดีที่มืออากำลัง ...อ่าห์” “คิดมากไปแล้ว... เชื่ออาณะนะครับอีกเดี๋ยวก็ดีเอง”
ฝ่ามือหนารั้งศีรษะคนตัวเล็กเข้าชิดใบหน้าคมที่ยังส่งสองตาจดจ่อกับการตอบรับด้วยสองตากลมหรี่ปรือกลีบปากสวยหอบพ่นลมหายใจ เรียวแขนสองข้างกำมือเกร็งไว้มั่น “อา...ณ...อาณะ อาณะอ๊าย!!! ….อินขอโทษ อินขอโทษ...อิ...อินไม่ไหวแล้ว...อ่าห์”ระลอกแล้วระลอกเล่าเรี่ยราดเมือกไร้กลิ่น หากแต่สมองดูเหมือนจะอนุโลมให้รับรู้ได้ว่าไม่ต่างจากกรุ่นกลิ่นระหว่างเราเลอะเปรอะบนชุดพละ ทว่า...ในโลกที่มีแค่ เราเช่นเดียวกับสองครั้งที่ผ่านมา
...”ทำไมล่ะ ต้นอิน...ทำไมเมื่อคืนก็เคยคิดไม่ใช่เหรอ”...
“ต้นอิน...เหมือนอยากจะบอกอะไรอาณะเหรอ???” จังหวะหลุบตาแน่นิ่ง ขบกลีบปากล่างไม่หยุดเหมือนกำลังจมจ่อกับความคิดตัวเองไม่ต่างจากอีกคนที่รีบหนีจากห้วงความคิด กลับมาเป็นกังวลในอาการเหล่านั้นของเด็กตัวน้อย ...”ไม่นะ ต้นอิน ไม่นะ ...แค่ทีทำอยู่ก็ผิดมากแล้ว...ต้องหยุด หยุดได้แล้ว อิน...มันไม่ดี”...“มีอะไรบอกอาณะสิครับ ต้นอินอย่างเงียบ...มีอะไรพูดกับอาได้”
หัวใจสองดวง ...เริ่มขยับใกล้กันมากขึ้น
...”อิน ไม่... ไม่!!!อย่า!!!...อย่านะ”... ...”ไม่อยากได้กลิ่นนั่นฝังติดตัวเหรอ...ไม่อยากลองทำให้กลิ่นพวกนั้นฝังเข้าไปในร่างกาย...ให้มันชัดให้มันชัดที่สุด ลงลึกที่สุดจนชีวิตนี้จะไม่มีวันลืม”... “ไม่อยากเหรอ...ต้นอินไม่อยากเหรอ...”... ...”กลิ่นเดียว... กลิ่นเดียวในชีวิต...กลิ่นที่ทำให้ยังมีชีวิตมาได้ ตลอด 5 ปีไงต้นอิน...”...
“ต้นอินของอาณะ บอกมาเถอะ...อาจะรับฟังทุกอย่าง”
คำคะยั้นคะยอ ร้องขอหลายระลอกเหล่านั้นค่อยๆกรีดเฉือนเส้นแบ่งเขตความผิดชอบชั่วดีท่ามกลางความคิดแบบเด็กไร้เดียงสาที่แค่พยายามหาหนทางทุกอย่างให้
...ต้นตอของกลิ่นสองสามชนิดที่เคยได้รับ...ฝังลงลึกที่สุด
กรอบกฎเกณฑ์ใดๆขาดสะบั้นทันทีถลกกางเกงลงทั้งหมดเปิดประตูลงจากรถกลับขึ้นไปนั่งตรงกลางเบาะด้านหลัง
“ต้นอินอยากโดน ...เอา...”
ทั้งหมดในแค่ไม่กี่วินาที ทำคนอายุมากกว่าผ่านเวลา ผ่านโลกมากว่าถึงกับตาค้างตะลึงส่งสายตาสีรัตติการดำเข้มกว่าเดิมจดจ้องคนตัวเล็กที่ทำหน้าผิดเหมือนรู้ตัวว่า...เผลอพูดอะไรออกมา... “อ่ะ...อะอะไรนะ???” แต่หัวใจชายหนุ่ม กลับสั่ง ร่างกายกระโจนพุ่งตามไปอย่างทุลักทุเลจนน่าตลก
ทว่า... ที่กำลังจะเริ่มเรียนรู้ไปด้วยกัน...เลยเถิดเกินกว่าบทแสดงความรักกับแฟนคนแรก ในฐานะ พ่อแท้ๆ ของเด็กที่กำลังกดอุ้งมือเบาๆบนลาดไหล่หนา
เด็ก ที่เกิดจากความไม่ตั้งใจ ของ พ่อตัวเอง
“อาณะ......ไม่เคย...แต่ถ้าต้นอินอยากเล่น...ขอเป็นแค่...” ยังคงใช้คำว่า เล่น เพราะการที่ได้ผ่านโลกมามากกว่าทำให้ตระหนักชัดว่า...ใจคนช่างยากจะหยั่งถึง ...จากประสบการณ์ตรงจากคนที่เคยแอบคบกันอย่างลับๆหลายปีแต่สุดท้ายแล้ว ความรัก ความจริงใจ ก็กลายเป็นแค่สะพานทอดไปหาพี่สาว
“...” “ใช้นิ้วได้มั้ย???”
คำว่า แก้แค้น มลายหายหมดสิ้น เหลือแค่ความกล้าอย่างที่ ณนรินทร์กำลังเผยความรู้สึกจริงๆถูกถ่ายทอดมาให้อีกคนฉีกเรียวขากว้างขึ้นทันทีอย่างที่เคยได้รับการหล่อหลอมด้วยข้อมูลบนหน้าจอสี่เหลี่ยมแค่ปลายนิ้วพิมพ์แล้วคลิ๊ก คำเพื่อนสนิทก็เข้ามาก้องในหัว ต้นอินทันทีอีกรอบหลังถูกมอมเมาด้วยสารพัดสัมผัสจนกล้าเอ่ยคำขออย่างที่ไม่รู้ว่าเอาความบ้าดีเดือดมาจากไหน
“ครั้งแรกเหรอ??? “... ก็เจ็บแหละ ...เจ็บมากด้วย จนแฟนคิระที่เป็นเภสัชต้องไปเอายาแก้ปวดมาสอดคาไว้เลย...ขนาดว่าของพี่เค้าไม่ใหญ่มากนะ” “แต่เป็นการเจ็บ...ที่มีความสุขนะ ...ต้นอิน” โล่งใจทันทีเมื่อได้ยินคำจากปาก จนรีบเอ่ยกลับเพราะจากสองครั้งที่ได้เห็นด้วยตา ...”คุณคนนั้น ของอาณะ...น่ากลัวมากจริงๆ”...
“ก...กะกก็ดีฮะ” จะด้วยอะไรก็ตาม เมื่อหลุดปากออกไปแล้ว สมองกลับเพิ่งมาคิดทบทวนได้ว่า ...” เรา เป็น ...หลาน...เป็นหลาน ”...
ความเงียบท่ามกลางแอร์เย็นฉ่ำภายในรถและแสงสีกุหลาบยามพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าเข้าปกคลุมตรงกันข้ามกับเด็กตัวน้อยเริ่มกล้าๆกลัวๆ จนร้อนผ่าววูบวาบทั่วร่างกายเมื่อกลิ่นหอมร้อนแรงโชยกระทบเข้าสู่เซลล์รับสัมผัสภายในจมูก ชัดขึ้น ชัดเจนขึ้น กระทั่งในความคิด ...”ช่างเถอะต้นอินขอให้ได้กลิ่น...ของให้ได้กลิ่นนั่นก็พอ”... เด็กตัวน้อยๆ ที่ชื่อ ต้นอินก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งไม่ต่างจากอีกหลายร้อยหลายพันล้านบนโลกใบนี้ ที่มีวิถีหรือวิธีรับมือกับโลก รับมือกับชีวิตในแบบของตัวเอง
ชายหนุ่มใบหน้าคม ขบริมฝีปากแน่นก่อนตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิตส่งท่อนแขนช้อนเรียวขาทั้งสองรวบขึ้นให้เนินแฝดสัมผัสนุ่มนิ่มแต่กลับแน่นหนั่นผงาดสู่สายตาสองเท้าพาดคาเบาะรถด้านหน้า
พอได้ท่าทางที่ต้องการเจ้าของดวงตาลุกโพลงที่นั่งอยู่เคียงข้างสอดมือลอดใต้ขาอ่อนสีมุกค่อยๆส่งนิ้วกลางเรียวยาวผิวเนื้อสองสีออกชมพู เคลียปลายนิ้ว เกลี่ย กลีบดอกไม้เล็กๆที่กำลังตรึงตาตรึงใจด้วยจังหวะหุบเข้าคลี่บานออกอันแสนงดงามไม่ต่างจากกลีบเนื้อเจ้าสาวหนึ่งเดียวในชีวิต
“อ่าห์!!!”
ห่อปากระบายเสียงสั่นแม้นิ้วนั้นแค่แตะความหนาของเนื้อลงไปก่อนย้ายหนีขึ้นสู่แผงลิ้นหนาเพื่อชโลมเมือกจากในโพรงปาก “อาณะคิดว่า...ถ้ามีอะไรช่วยหล่อลื่น...คงจะ”
ประโยคและทุกการกระทำลามกที่สะท้อนในดวงตา ทำเด็กตัวน้อย ทรมานไม่ต่างจากการรับรู้กลิ่นแรก เมื่อ 5 ปีก่อนยิ่งจังหวะต่อมาเมื่อเรียวนิ้วชุ่มบนอุ้งมือประดับเส้นเลือดเกร็งขึ้นตอน กดลงกลางซอกเนินเนื้อ ต้นอิน ...สะดุ้งเฮือกยกเท้ายันเบาะหน้ารถแทน
“อ๊ะ...อ่าห์!!! อาณะ...อ่ะอ๊ะ”
ดวงตากลมโตเบิกโพลงพร้อมร้องหลงส่งความรู้สึกลึกล้ำแล่นปราดทั่วกายเมื่อนิ้วล่วงละเมิดซอกหลืบเข้าไป แล้ววนเป็นวงกลมสอดเพิ่มเข้าไปอีกเบาๆพอให้เข้าไปได้หมด ก่อนมาหยุดพักให้หอบหายใจ ต่อด้วยหมุนขยับพุ่งนิ้วสอดเข้าสอดออกกระแทกเข้าออก เสียงหวานหูผสานลมชีวิตบรรเลงชัดขึ้นเรื่อยๆเคล้ากรุ่นกลิ่นหนักแน่นชัดเจนแม้นซ่อนต้นตอใต้กางเกงจน คุณคนนั้นดันปูดผืนผ้าขึ้นเป็นรูปทรงกระบอกออกมาชัด
“อาณะฮะ ...อาณะ ...อาณะอย่า...อ...อย่...”
ยิ่งร้องครางช่องทางคับแคบก็ยิ่งโอบรัดจนท้องนิ้วไปเกลี่ยเกี่ยวเข้ากับบางจุดภายในเน้น ย้ำตรงที่เดิม จนเรียวขาคาขอบเบาะด้านผู้โดยสารเทิ้มสั่นหนักจนสังเกตได้ชัด ณนรินทร์แลบลิ้นเลียริมฝีปากตอบรับปฏิกิริยาทันควันแล้วเร่งสอดนิ้วนางทบเข้าจุดนั้นอย่างจงใจให้ต้นอิน ครวญครางลั่นขึ้นทั้งน้ำตาเปรอะข้างแก้มสีขาวมุกที่เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อเห่อร้อนลามทั่วตัว
“อย่างเพิ่งร้องสิ... ต้นอินยังไม่ได้โดนบี้!!! แบบนี้เลยนะ”
เน้นทั้งคำทั้งกิริยาลามกอย่างที่ว่ากระแทกเรียวนิ้วปูดเส้นเลือดเกี่ยวเบ็ดจนสะโพกแน่นอัดส่ายร่อน เรียวขาขาวฉีกแยกกว้างขึ้นบดควงจนเป็นใจให้จัดการได้ระรัวยิ่งขึ้น
“ต้นอินชอบให้อาณะเบ็ดมั้ย”
เมื่อเลือดทะยานไปคั่งที่จุดประสานและด้วยถ้อยคำสองแง่สองง่ามตามติดมาเป็น กลิ่นดิบ ทึบ จนเจ้าของน้ำตาอาบหน้าร่อนส่ายศีรษะไปมาเผลอไผลเอ่ยพร่ำครวญครางอย่างไร้สติ
“ฮะต้นอินชอบ... ต้นอินชอบที่อาณะเบ็ดให้...ชอบ...ชอบที่สุด ชอบโดนอาณะเบ็ดที่สุด อาห์!!!”
และแล้ว นิ้วชี้ ก็ทยอยเข้ามาสมทบทั้งล้วงควักสอดกระแทกสลับผ่อนบดคลึงถึงจุดซ่านเกิดเสียงชุ่มฉ่ำแทนคำเว้าวอนว่าได้โปรดเถอะ...ได้โปรดทรมานเถิด
“ทำไมน่ารักแบบนี้???”
ประโยคจากใจชัดเจนกระชากเส้นความอดทนของทั้งคนพูด และคนฟัง ที่มีอยู่น้อยนิดให้ขาดสะบั้น ฝ่ามือหนาช้อนข้อพับให้เรียวขาสวยหนีออกกว้างกว่าที่เป็นแผงนิ้วทั้งสองกระแทกเบ็ดแล้วเกี่ยวคล้องจุดสุดซ่านกระทั่งสะโพกแน่นลอยแอ่นเปิดทางนิ้วนางเข้าไปเพิ่ม
เมือกน้ำเยิ้มแฉอะแฉะ เปรอะร่องแฝดลามเกลียวนิ้ว
ร่างบนเบาะถูกยกปลิวขึ้นตักแกร่งหากด้วยข้อจำกัดของพื้นที่หรือตั้งใจก็ตาม กลายเป็นทับทาบกลางร่องลงจุดโหนกนูนทำเอาเรียวขาขาวกระตุกแหกแยกกว้างกว่าเดิมไปชนผนังข้างในรถทั้งสองด้าน
“คันมากมั้ยคะ ต้นอิน???หรือแค่นิ้วยังเกาไม่ถึงใจ???”
คำเจ้าชู้ แต้มความร้ายกาจของคนอายุมากพลางขยับคลึงเชิงกรานเบาๆให้ชิ้นเนื้อถูไถไปมา คล้ายกับทำเรื่องอย่างว่าทั้งที่มีกางเกงกั้นอยู่ส่งผลต่อเด็กตัวน้อยที่ไม่เคยผ่านบทใคร่ใดๆออกอาการตอบโต้อย่างไม่ยอมน้อยหน้าแอนตัวทาบแผงอกนั่งบิดเร้าบดตัก
จุดประสานมีนิ้วทั้งสามและความนูนโหนก กับกลิ่นกรุ่นระอุ
ต้นอินผู้กำลังบ้าคลั่ง ช้อนมือลงลาดไหล่กว้างเป็นดั่งที่ยึดเริ่มขยับบั้นเอวหมุนควงสามนิ้วที่กระดกตั้งเป็นตัวแทน คุณคนนั้น ที่ยังถูกกักขัง ขย่มกลึง คลึงหยาดน้ำตาทะลักล้นสองแก้มด้วยความรู้สึกจาก รสสัมผัสผสานกรุ่นกลิ่นหนักขึ้นเรื่อยๆทุกจังหวะเคลื่อนไหว คัดเค้นตะกละตะกลามสูบสูดสู่ปลายจมูกน่ารัก เรียวนิ้วยาวกระแทกเกี่ยวร่องเกสรกลางกลีบดอกถี่สีชมพูย่นๆระรัวรัวขึ้นอย่างสติแตก ...”นี่มันอะไรกัน...ทำอะไรอยู่ ...กำลังทำอะไร... ทำอะไรอยู่ไอ้ณะ “
เด็กตัวน้อย งอตัวเกร็งสั่นทะลายหยาดขาวขุ่นระลอกใหญ่ทั้งที่เพิ่งทะลักเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าทั้งน้ำตาเหมือนต้องการสื่อว่าณนรินทร์ คือ คนพิเศษ ขนาดไหน
“อ๊าย!!! ๆๆๆพะๆๆ...พอแล้วฮะ... พอแล้วอาณะ”
ความหฤหรรษ์มากเกินไปจากนิ้วของอีกฝ่ายโดยไม่ได้แตะต้องส่วนใดของร่างแม้สักนิดเดียวแม้คลุ้งกลิ่นอโรมาปรุงสดไปทั่วเป็นหลักฐานชัดเจนติดปลายจมูกคมกริบของชายหนุ่ม แต่แผงนิ้ว ยังมอมเมาร่องเกสร...ไม่ปราณี
“จำไว้ต้นอินจำความรู้สึกนี้ไว้... ถ้าอาณะไม่อยู่ต้นอินต้องช่วยทำแบบนี้ให้ตัวเองบ่อยๆแทนอาด้วย” คนฟังซ่านหวือไต่ทะยานหนัก พุ่งเท้าชี้ฟ้ายันเพดานรถ รับอวัยวะเป็นตัวแทนเลือดเนื้อของคุณคนนั้น ที่ควรจะยาวกว่า ใหญ่กว่า เส้นรอบวงมากกว่านั้น เหมือนที่เห็นที่ได้สัมผัสเมื่อคืน
...”ทุกความเป็น ต้นอิน ทำให้ผมหลุดปากอะไรออกไป”... ...” คนที่ควรจะเป็นฝ่ายคุมเกม...เผลอตัวเผลอใจ ทำอะไรลงไป...ไอ้ณะ...มึง หลงเค้าจนทำอะไรไป...อีกแล้ว”... “เมื่อวาน ก็ทำต่อหน้า วันนี้ก็ช่วยทำแถมยัง...ทำมากว่าที่เคยทำกับ พี่น้ำ อีก”...
ณนรินทร์ เริ่มตระหนักได้ว่าไม่สามารถจัดการกับจังหวะหัวใจตัวเองได้ เมื่ออยู่ใกล้ เด็กตัวน้อยๆที่กำลังหลับตาหอบหายใจหนักหน่วงคาตักแน่นๆของตนเอง
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
