|
เรื่องของเบนซ์ ตอนพิเศษ 1
หลังจากที่ผ่านวันวันเกิดเบนซ์ได้ไม่กี่วันญาติๆของผมก็เดินทางมาที่บ้าน มีคุณปู่คุณย่าเดินทางมาด้วยเพื่อนๆ ที่เคยรู้จักทั้งเพื่อนพลเพื่อนกิมเพื่อนของตั้มเดินทางมาหมดเลยแปลกตรงพี่กอล์ฟแกไม่มีเพื่อนมาด้วย วันนี้เป็นวันที่15 มกราคม 2548 พรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดผมแล้ว ผมเนี้ยยิ้มไม่ได้หุบปากเลยเพราะคนที่คิดถึงเดินทางมากันครบ แถมยังมีอะไรติดไม้ติดมือมาอีกมากมาย แต่ก็เซ็งนิดๆ ที่คุณปู่กักตัวผมไว้ที่ห้องรับแขกผมอ่ะอยากไปหาเพื่อน อยากไปกระโดดกอดหอมพี่กอล์ฟใจแทบขาดแต่ก็ต้องนั่งตอบคำถามคุณปู่คุณย่าก่อน “บอลหลานเป็นไงมั่งได้ข่าวว่าเรื่องเรียนไม่เอาไหนหรือ” “ครับ” อายมากที่ต้องตอบแบบตรงๆ แต่มันก็คือเรื่องจริงหนิครับ “ปู่ว่าหลานต้องกลับไปอยู่กับปู่แล้วล่ะเผื่อว่าการเรียนอาจจะดีขึ้น” ผมนี่หน้าซีดเลย ไม่อยากกลับบ้านปู่เลย อยากอยู่ที่นี่ต่อไปอยู่กับเบนซ์ “ไม่อยากกลับใช่ไหมล่ะจ๊ะ ย่าไม่บังคับหลานหรอก เคยบังคับพ่อบอลก็ไม่เห็นจะได้ผลอะไรเลย” คุณย่าทำหน้าดุใส่คุณปู่ ผมก็ค่อยหายเกร็งหน่อย “แค่ล้อหลานมันเล่นน่า คุณก็ทำเป็นจริงเป็นจังไปได้”แล้วคุณปู่ก็ยิ้มหัวเราะดีใจที่แกล้งผมได้ “ขอบคุณครับ” ผมก็เริ่มจะตอแหล คลานเข้าไปกอดขาท่านทั้งสอง เพราะรู้สึกดีใจที่อิสระจะเป็นของผมเหมือนเดิม “จะเอาอะไรอีกล่ะ มาประจบเนี้ย” “เปล่าครับคิดถึงคุณปู่คุณย่าครับ” “ปากหวานนะเอ็ง” ท่านทั้งสองก็หัวเราะ แล้วท่านก็ถามถึงการอยู่กินของผม ผมก็ต้องเล่าตั้งแต่มาอยู่จนถึงวันนี้ บางตอนที่มันเศร้าผมก็ร้องไห้ ไม่อยากร้องน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง “บอลเอ้ย! เกิดเป็นคนมันต้องสู้นะหลานรัก ปู่ก็ไม่รู้จะได้อยู่ไปถึงวันไหน” “ย่าก็เหมือนกัน ไม่รู้จะได้อยู่ไปถึงวันไหน” “อย่าพูดแบบนี้สิครับ ผมยิ่งไม่มีใคร” “อย่าซีเรียสสิบอล บอลก็มีตัวเองไงลูก บอลเก่งจะตายรู้จักเอาตัวเองรอด ผ่านมาเกือบปีแล้วบอลก็อยู่ได้ ปู่ให้คะแนนเต็มร้อยเลย” ท่านก็หัวเราะ ความเศร้าผมก็หายไป พอดีเบนซ์กับเดย์ก็เดินถือถาดอาหารเข้ามา “คุณปู่ครับผมทำซุบไก่มาให้คุณปู่ลองชิมดูอ่ะครับ” เบนซ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นผลไม้ของจังหวัดนครพนมครับไม่รู้จะอร่อยหรือเปล่า ผมว่าน่าจะอร่อยนะเพราะผมไปซื้อเองที่อำเภอท่าอุเทนเลย” น้องเดย์พูดแบบโม้ๆ กวนๆ นิสัยน้องไม่เคยหาย แต่ก็ทำให้บรรยากาศเปลี่ยน “แกนี่พูดเข้าท่าดีนะ มันเป็นไงหรือ แกไปซื้อแล้วมันอร่อยหรอฮะ!” “คุณปู่ลองชิมดู จานนี้ผมเป็นคนเลือกและซื้อเองกับมือ ส่วนจานเนี้ยพี่บอลเป็นคนซื้อ ก็ลองชิมดูว่าของใครอร่อยกว่ากัน” เจ้าเดย์เอียงคอรอดูว่าผลการชิมของคุณปู่กับคุณย่าจะออกมาอย่างไร “จริงของมัน ของที่มันเลือกอร่อยอย่างมันว่า” เสียงคุณปู่หัวเราะจนทำให้คุณป้าที่คุยอยู่กับพ่อแม่ของเบนซ์เดินเข้ามา “อะไรกันเด็กสามคนนี้มาเล่าเรื่องตลกอะไรให้คุณพ่อฟังล่ะ” ป้าเดินมาที่เป้าหมาย “เดย์อีกแล้วสิเนี้ย” “ครับ คุณป้าลองชิมดูของผมอร่อยกว่าของพี่บอลนะครับ” น้องยังโม้ไม่เลิก “ไอ้เด็กคนนี้พูดเก่งนะ” คุณย่าท่านก็เสริมอีก “บอล เบนซ์จะไปตลาดบอลจะเอาอะไรไหม” เบนซ์หันมาถามผม “เอ๊าบอลก็ไปด้วยกันสิลูก ชวนเพื่อนๆ เขาไปด้วย เห็นบ่นว่าอยากมาเที่ยวนครพนมกัน” คุณป้าสั่งผม ผมมองหน้าคุณปู่ กลัวท่านไม่อยากให้ผมไป “ไปเถอะบอล ปู่จะเดินชมสวนรอทานอาหารอร่อยๆ” จากนั้นเราก็พากันไปตลาดเพื่อนๆ สิบกว่าคนก็เดินทางไปด้วยผมดูมีหน้ามีตาเลยแหละวันนั้น มีแต่คนถามผมว่าจะยกพวกไปตีกันที่ไหน ผมก็บอกเขาไปว่าจะมาถล่มตลาดนี่แหละ วันนี้ถ้าซื้ออะไรไม่แถมมีเรื่องแน่ ก็ทำให้ผมมีความสุขมากๆ เวลาตั้งเป็นปีจะได้มีความอบอุ่นเช่นนี้ “บอล เบนซ์ว่าจะทำหมูย่างทั้งตัวกินที่บ้านเราคืนนี้อ่ะบอลว่าไง” “ไมไม่ทำพรุ่งนี้ล่ะเบนซ์” “พรุ่งนี้วันเกิดบอลมีเวลากินหรอ เพื่อนๆ มากันเยอะทำไง” “เฮ้ย! เบนซ์แกหวงหมูย่างหรือวะ” ผลกล่าวล้อเบนซ์ “เปล่าครับผม เบนซ์กลัวบอลไม่ได้กินน่ะ” “เอองั้นก็ทำวันนี้แหละพี่จะได้ทานด้วย มันจะเหมือนที่ร้านเขาไหมอ่ะเปล่าฝีมือนาย” พี่กอล์ฟเสริม “ไม่รู้ดิพี่กอล์ฟงั้นผมเข้าร้านหนังสือก่อน บอลพาพวกเพื่อนไปเดินซื้อของกินสำหรับพรุ่งนี้ซิ” “เบนซ์จะไปทำไมครับร้านหนังสืออ่ะ” “ไปซื้อหนังสือทำหมูหันไง” เบนซ์กระซิบบอกผม ผมอมยิ้มขำเขา “มันมีหรอเบนซ์อาหารหรูขนาดนั้น” “มีดิ อย่าเอะไปเดี๋ยวพี่กอล์ฟรู้เรื่องอายตาย” เราสองคนก็หัวเราะจนพี่กอล์ฟหันมา “สองคนนี่เป็นไรกันฮะ” “เปล่าครับพี่ นายไปเหอะเบนซ์” “ครับ” แล้วเบนซ์ก็เดินหายไปร้านขายหนังสือ ผมก็พาพี่กอล์ฟและเพื่อนไปเดินซื้อของที่ตลาด ไม่ต้องห่วงเรื่องจ่ายพวกนายกิมนายตั้มนายพลเขาจ่ายให้ ส่วนพี่กอล์ฟก็จะไปเหมาเครื่องดื่ม ผมน่ะเหรอจอมอืด เวลาเขาสั่งซื้ออะไร หรือผมซื้ออะไรก็จะแกล้งควักตังค์ช้าๆ เดี๋ยวเขาก็พูดขึ้นว่า มาเดี๋ยวเราจ่ายเอง ผมก็อมยิ้มสะใจ ช่วยไม่ได้ก็พวกนี้มีแต่ลูกเศรษฐีทั้งนั้น เราจึงต้องเอาเปรียบ ฮ่ะๆๆๆ “นี่ไอ้บอล ของมีแต่พวกเราซื้อ ถามจริงแล้วแกเป็นเจ้าของวันเกิดแกจะซื้ออะไรให้กินวะ” พลมันชอบหยอกผมเล่นยั่งงี้แหละ ผมรู้ตับมันดีผมก็เลยเดินไปซื้อไอติมที่เขาจอดขายอยู่ข้างทาง แล้วก็มาบอกให้เขาไปหยิบเอา ผมถือมาให้พี่กอล์ฟกับน้องเดย์ “ไอ้บอลเอ้ย! แทนที่ว่าจะไปซื้อที่เซเว่นดันมาซื้ออันละห้าบาทข้างถนน” กิมมันทำท่าดุผม “ไอ้เจ๊กลาวอร่อยนะมึง รีบเอามากินดู” พี่กอล์ฟทำท่าจริงจังกับรสชาติของไอติม แม้ว่ามันจะดูไร้มาตรฐานไม่มี อ.ย. รับรอง แต่ไอติมที่บ้านผม อร่อยมากนะครับ พ่อค้าแม่ค้าเขาทำอย่างประณีตปรุงอย่างสูตรดั้งเดิมอร่อยหวานมัน รับรองไม่เหมือนที่กรุงเทพแน่นอนไอศกรีมวอล์น่ะชิดซ้ายไปเลย เพื่อนๆ ทุกคนกินอย่างเอร็ดอร่อยอันเดียวไม่พอต้องพากันสั่งกินอีก เป็นไงล่ะ “เออจริงของพี่กอล์ฟอร่อยขนมปังก็นุ่มปากเข้ากับไอติมได้ดีเนี้ยพึ่งเคยกินนะเนี้ย” “ใช่ๆแหมเงินห้าบาทของไอ้บอลนี่คุ้มค่าจริง มิน่ามันถึงควักยาก” พลว่าผมอีก ผมรีบเอาเท้าเตะก้นมันจนไอติมที่กินอยู่หล่นลงกับพื้น “ไอ้น้องบอลเล่นแรงนะแก” “เออทำไมไอ้พี่พล เดี๋ยวจ่ายตังค์ก่อน” ผมก็รีบเอาตังค์ไปจ่ายพ่อค้าครับแถมผมได้ส่วนลดอีกต่างหาก “เฮ้ย!พวกเราอยากเตะบอลไหมวะ” พลกล่าวชวนเพื่อนๆ ที่ผมยังไม่สนิท แต่ดูเหมือนเขาจะรับมุขที่พลปล่อยออกไป “อยากเดะ” เพื่อนๆ ต่างตอบเสียงเดียวกัน “น้องเดย์สงสัยเราต้องวิ่งแล้วว่ะ” “แน่นอนพี่” น้องเดย์กระซิบบอกผม “อยากเตะบอลเหรอ แน่จริงก็ไล่ให้ทันดิ” ผมทำท่ายั่วพวกเขา “น้องบอลนี่ทะลึ่งไม่เบานะ” พี่กอล์ฟยิ้มแล้วพูดคำนี้ “พี่กอล์ฟพึ่งรู้หรอไอ้เชี้ยบอลมันมึนจะตาย” พลเอาความจริงมาพูด ผมก็เลยต่อกลอน “อ้อเหรอถ้าไล่ทันจะให้เตะก้นนะคร๊าบ” ผมรีบหิ้วถุงไก่ที่ไม่เบาเลย ตั้ง 15 กิโลพอออกตัวได้ไม่นานน้องเดย์ก็วิ่งมาถือช่วย พวกเพื่อนๆ ก็ร้องตะโกนตามมา ฮ่า...ไม่ต้องห่วงหรอกมีของถือในมือกันทุกคน ผมกะจะวิ่งไปที่รถ เพราะต้องเอาของไปไว้รถซึ่งจอดอยู่ไม่ใกล้เลยกับตลาดเสียงไอ้กิมร้องตามมาอีก “พวกแกนี่เอาเปรียบข้าจัง รู้ไหมฟักน่ะมันหนักนะโว้ยยยยย” ผมนึกมาก็ขำ เสียงแม่ค้าในตลาดเขาก็ตะโกนถามว่าวิ่งกันทำไม ผมก็ร้องบอกเขาว่า หมามันไล่กัด พวกพี่กอล์ฟก็ใช่ย่อยเวลาเขาตะโกนถาม แกก็ตอบว่าวิ่งไล่หมา หมามันขโมยของ โชคดีนะที่ผมสนิทกับพ่อค้าแม่ค้าที่ตลาดตั้งแต่หัวตลาดจรดท้ายตลาด ไม่งั้นเขาก็หาว่าผมบ้าแน่ๆ เกือบแล้วที่พลจะตามผมทัน ผมจึงรีบวิ่งเข้ามุมตึกกะจะไปทางลัดเพื่อให้ถึงที่จอดรถเพื่อที่จะเอาของเก็บ แล้วหยอกพลต่อ แต่ผมก็ตองไปนอนกองอยู่กับพื้น “ไอ้บอลทำเรื่องแล้วแก” ผมมองหน้าพลยืนดูอยู่ หน้าพลซีดๆ ข้างตัวผมมีแต่ส้มกระจัดกระจายไปทั่ว ส่วนไก่ที่ผมหิ้วมานั้นตอนนี้มันออกมานอนกองอยู่บนถนน 3 ตัว ผมเลื่อนสายตากวาดมองไปว่ามันเกิดอะไรขึ้น มองเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งพิงผนังตึกอยู่ท่าทางเขาจะเจ็บซะด้วยแต่สายตาเขาก็จดจ้องมองมาที่ผม แล้วส้มลูกหนึ่งก็ลอยมาโดนที่หน้าผากผม “ไอ้น้องบอลดื้อนักเป็นไงล่ะ ยังไม่รีบขอโทษเขาอีก” พี่กอล์ฟทำท่าดุผม ผมก็ดึงสติคืนมา “นายเป็นไงมั่งเจ็บไหม” “ไม่เป็นไรหรอกแต่ดูดิไก่นาย” ใช่ไก่ผมคงต้องซื้อใหม่ไม่กล้ากินเหมือนกันแหละ “อย่าห่วงไก่เราเลย ดูดิส้มนาย” “ไม่ต้องห่วงส้มเราหรอกเรามีเป็นรถๆ เลยเดี๋ยวไปขนเอาใหม่” เขายิ้มทำให้ผมหายเขิน “เดี๋ยวเราจะไปซื้อไก่ใหม่นะ” ผมก็ยิ้ม แล้วผมก็รีบไปดึงตัวเขาให้ลุกขึ้น ชุดหล่อผมกับเขาเปื้อนหมดเลยพวกเพื่อนๆ ก็ช่วยกันเก็บส้มใส่ตระกล้าให้เขา ผมก็ยืนคุยกับเขา “นาย ส้มนายคงเอาไปขายไม่ได้ ทั้งหมดเท่าไหร่ เราจะซื้อเอง” “ไม่เป็นไรหรอกเราเป็นลูกเจ้าของสวนส้มมีเยอะไม่ต้องห่วง” “น้องครับแต่ส้มพวกนี้มันก็ราคาไม่ได้ถูกๆ นะ” พี่กอล์ฟพูดขึ้น “ใช่ๆสายน้ำผึ้งด้วย” พลก็บอกทุกคน “เอางี้พี่จ่ายค่าเสียหายให้เองนะครับ” “ไม่ครับไม่!” “ทำไมครับถือซะว่าพี่ซื้อส้มพวกนี้ไปทานในงานวันเกิด” “งานวันเกิดใครครับ” เขาย้อนถามพี่กอล์ฟ “งานวันเกิดไอ้น้องบอล” เขามองหน้าผม แล้วเขาก็ยิ้ม “งานวันเกิดนายหรอ” “อืม” ผมพยักหน้าตอบเขา “งั้นเราให้นายเป็นของขวัญวันเกิดนายก็แล้วกันยังมีอีกนะผลไม้ตั้งหลายอย่าง” ไม่มีใครพูดอะไร เขาเรียกให้เพื่อนรวมทั้งผมตามเขาไปจนถึงถนนมีรถสิบล้อจอดอยู่เห็นแต่ท้ายรถมีส้มเต็มไปหมดเลย ก็จอดอยู่ไม่ห่างรถพี่กอล์ฟกับรถผมเท่าไหร่ แล้วเขาก็ไปยืนคุยกับคนขับรถ ไม่นานก็เห็นผู้ชายสองคนยกลังส้มกับลังองุ่นลงมาจากรถ “บอลเราให้นายนะเป็นของขวัญวันเกิดนะ” “ครับ” ผมพูดอะไรไม่ออก “บอลเชิญเพื่อนไปงานวันเกิดสิ” “นายชื่อไรอ่ะ” ผมต้องถามก่อนเพราะเขินมากเวลาที่ต้องเชิญใครไปงานวันเกิด “ส้ม” “ไม่เราถามชื่อนายนายชื่อไร” “ส้มครับ” “น้องครับ เขาชื่อส้มครับเป็นลูกชายคนเดียวเจ้าของสวนส้ม เลยตั้งชื่อว่าส้มซะเลย” “อ๋อเข้าใจแล้ว ส้มนายต้องไปงานวันเกิดเรานะ” “ได้ครับยินดี แล้ววันไหนล่ะ” “ตอนเย็นนี้เลยพรุ่งนี้อีกวันว่างไหม” “น่าจะว่างนะส้มพวกนี้ให้เป็นหน้าที่พี่ๆเขาทำก็ได้มั้ง” หมายถึงไปส่งส้มตามตลาดครับ “ไม่ต้องห่วง ส้มไปเหอะเที่ยวมั่งจะได้มีความสุข” “ครับขอบคุณครับงั้นเอาไงดีล่ะรถกะบะพี่จะใช้หรือเปล่า”ส้มถามชายทั้งสอง “ส้มเอาไปเถอะ เออน้องบอลให้ส้มค้างที่บ้านจะมีปัญหาอะไรไหมไม่อยากให้มาที่ตลาดอีกอันตรายเพราะส้มยังไม่คุ้นกับพื้นที่” “สบมยห.ครับ” น้องเดย์ที่นิ่งอยู่นานพูดแซงผมซะอีก “เกรงใจจังนะ” ส้มทำท่าเขินนิดๆ “น้องส้มไม่ต้องเกรงใจนะ บ้านบอลเป็นกันเอง เนี้ยเพื่อนส่วนมากที่มาก็ไม่รู้จักบอลทั้งนั้น” ครับเมื่อเรายืนคุยกันจนเบนซ์มาเราก็พากันกลับบ้าน ผมแนะนำส้มให้เบนซ์รู้จัก ส้มกับเบนซ์ก็เข้ากันได้ดี พอใกล้ค่ำญาติผู้ใหญ่เพื่อนๆของแม่เบนซ์ก็เดินทางมา เพราะเย็นนี้ต้องเตรียมของไปทำบุญที่วัดพรุ่งนี้แต่เช้าส่วนพวกผมก็พากันทำอาหารเตรียมที่จะฉลองกันในคืนนี้ เพื่อนที่สนิทผมก็เชิญมากันหมดทุกคนหมูเจ้าเบนซ์ที่กำลังย่างอยู่สองตัวสงสัยจะไม่พอยาไส้แน่ๆ เพราะเพื่อนเยอะมาก เจ้าสามวันนี้ดูร่าเริงเป็นพิเศษ “พี่กอล์ฟผมขอตัวไปเสริ์ฟอาหารให้ผู้ใหญ่ข้างในบ้านก่อนนะครับ” “มาพี่ไปด้วย” “เราไปด้วยดิ” สามกับโต้ออกตัวจะไปช่วยด้วย “พวกนายอยู่คอยดูแลเพื่อนๆ แทนเราเหอะ” ผมกับเบนซ์ พี่กอล์ฟและก็น้องเดย์ก็เข้าไปในบ้านตอนนี้หมูย่างของเดย์พร้อมแล้วที่จะให้ทุกคนชิม กลิ่นมันหอมมากๆ ส้มก็เดินตามหลังผมเข้าบ้านด้วย ผมเลยถือโอกาสแนะนำให้คุณปู่คุณย่าคุณป้าและพ่อแม่ของเบนซ์ได้รู้จัก “อ้าวแล้วบ้านช่องอยู่ไหนล่ะเจ้าส้ม” คุณป้าถาม “อยู่จังหวัดเลยครับอำเภอน้ำหนาวครับ” “อืม น่าเที่ยวนะคุณพ่อ นี่ส้มว่างๆ ถ้าป้าไปเที่ยวส้มจะต้อนรับไหมล่ะลูก” “ต้อนรับสิครับ ผมจะพาเที่ยวสวนคุณพ่อก่อนเลยมีตั้งสองที่แนะครับ” “ที่ไหนบ้างล่ะปู่เคยไปสมัยยังเป็นหนุ่ม กันดารมากๆ แต่ตอนนี้ได้ข่าวว่าเจริญมากแล้ว” “มีอยู่อำเภอนาแห้ว แล้วก็ที่น้ำหนาวแหละครับ ที่ท่องเที่ยวเยอะมากครับ” นายส้มยืนยิ้ม ผมล่ะเคลิ้มไปด้วย ผมนึกอยากจะไปเข้าแล้วสิครับผมจึงสะกิดส้มให้เล่าต่อว่ามีที่เที่ยวอะไรบ้าง “ที่เที่ยวหรอมีเยอะครับบอล” “เล่าให้ฟังหน่อยดิ” พี่กอล์ฟก็จ้องตาเป็นมันเหมือนกัน “มีเยอะมากครับ ที่อำเภอด่านซ้ายก็จะมีเอาที่เด่นที่สุดนะครับเป็นวัดที่มีอุโบสถสร้างด้วยหินศิลาแลงใหญ่ที่สุดในเมืองไทย อำเภอภูเรือก็มีภูเรือ บรรยากาศดีมากๆ กลางคืนสองอำเภอนี้มีจุดชมวิวด้วยนะมองดูดาวบนดินอ่ะครับ แล้วก็มีถ้ำผาปู่ทางผ่านไปอำเภอเชียงคานอันนี้ก็สวยดีที่ๆสุดยอดก็ภูกระดึงแหละครับ เออแล้วก็มีอะไรหลายอย่างนะเล่าไม่หมดหรอกบอล” “โอโฮ! น่าไปนะพี่กอล์ฟ” “เดี๋ยวปิดเรียนเมื่อไหร่เราเจอกันแน่ส้มไปเป็นโขยงเลยนะรับไหวไหม” “ไหวครับขนาดบอลยังรับไหวเลย ผมก็ไหวอยู่แล้ว” ส้มยิ้มร่าเริง “ไปได้แล้วลูกๆป่านนี้เพื่อนคงรอกันแล้ว ทางนี้แม่จัดการเอง” แม่เบนซ์ออกคำสั่ง ผมรีบจูงมือเบนซ์ออกจากบ้าน ส้มก็เดินตามหลังไม่ห่าง ส้มคุยกับผมและเบนซ์ตลอดที่เดินจนไปถึงกลุ่มเพื่อนๆที่นั่งรออยู่ แล้วเพื่อนๆ ก็ร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้ผมผมน้ำตาคลอเลย มันช่างมีความสุขอะไรอย่างนี้เพื่อนๆ ก็อวยพรพร้อมกัน “ขอให้บอลมีความสุขและเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ” เสียงดังลั่นไปหมดผมยืนยิ้มตัวแข็งจนพี่กอล์ฟอุ้มผมไปนั่งกลางวง “ตัวบอลนี่หนักขึ้นทุกวันเลยนะเนี้ย พี่แทบอุ้มไม่ไหว” “ก็พรุ่งนี้ผมอายุ18 แล้วนะครับพี่” “แก่กว่าเราตั้งปีหนึ่งนะบอล” “หรอส้มเกิด 2531 หนึ่งหรือครับบอล 2530” “ครับ” “อ้าวพวกเราต่อไปนี้ พี่ในนามพี่ชายของเจ้าบอลพี่ขอเปิดงานฉลองวันเกิดน้องบอลครับ” “เฮ้ย!โต้ มิวสิค” แค่นั้นแหละเสียงเพลงก็ดังกระหึ่มขึ้นอย่างระทึกใจเราก็เริ่มทานอาหารที่จัดไว้ เมื่อครั้งงานวันเกิดเบนซ์เมื่อไม่กี่วันก่อน ผมก็ยังไม่หายเพลียเลย วันนี้ก็ต้อมาต่องานผมอีก พี่กอล์ฟเล่นแอบเอาเหล้ามากินด้วยนี่เป็นครั้งแรกของพี่กอล์ฟที่จะกินเหล้า เฮ้อ คอยดูกันต่อไปนะครับ เรื่องจะเป็นยังไง
-------------------- จบตอนพิเศษ 1 --------------------
สวัสดีครับเพื่อนๆ เป็นไงบ้างครับ สบายดีกันมั้ยน้อ ส่วนผมสบายดีครับ ว่าแต่เพื่อนๆ ลืมผมไปแล้วหรือยังครับ แต่ผมยังไม่ลืมเพื่อนๆ เลยน๊า ยังคิดถึงอยู่ตลอดเวลา แต่ว่าช่วงที่ผ่านมา งานผมค่อยข้างจะยุ่งๆ นิดนึง เลยไม่ค่อยมีเวลามาอัพตอนพิเศษนี้ให้เลย ฝากติดตามเรื่องราวของบอลกับเบนซ์ไปอีกสักนิสนึงน๊า จุ๊บๆ 
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
