คนทรง ตอนที่ 1 (เรื่องราวของคนทรง ที่ห้ามมีเพศสัมพันธ์กับสตรี)

jayzaza22

คนทรง

“กรี้ดดดดดดดดด!!!!!!!!!” เสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากอาศรมของอาจารย์ยิ่ง คนทรงที่เป็นที่เคารพนับถือของคนในหมู่บ้านไม่แพ้หลวงพ่อในวัดดัง อาศรมแห่งนี้ตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้านห่างออกมาประมาณ 3 กิโลเมตร และขณะนี้ภานในอาศรมก็เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา
          “มึงจะออกไปดีๆ หรือจะให้กูลงหวายฮะ อีผีชั่ว!!!!”  อาจารย์ยิ่งตะโกนข่มเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ฟุบตัวอยู่ตรงหน้า สายตาคนภายนอกจะดูเหมือนว่าอาจารย์คุยกับผู้หญิงคนนั้น แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย อาจารย์คุยกับสัมภเวสีที่เกาะอยู่ตรงไหล่นั่นต่างหาก มันเป็นผีผู้หญิงหน้าตาเน่าเฟะ น้ำเหลืองเอย หนอนเอยไชหน้าจนพรุนไปหมด มันจ้องอาจารย์มิ่งตาเขม็งแบบไม่เกรงกลัว
          “กูจะกินมัน กูจะเอามันไปอยู่ด้วย ฮ่าๆๆๆๆ!!”
“ไอ้อุ้ม เอาหวายมา!! คุยกันดีๆไม่ชอบ มึงต้องเจอของจริง อีผีอัปรีย์” อาจารย์ยิ่งหันไปสั่งหลานชายคนเดียวของเขา เด็กหน้าตาจิ้มลิ้มคนที่กำลังเดินไปหยิบหวายนั่นแหละ มันชื่อไอ้อุ้ม
“นี่ครับ”ไอ้อุ้มยื่นหวายเจ็ดป่าช้าให้กับคนเป็นอา เขาหันไปมองหน้าหญิงสาวอย่างหวั่นๆ แม้จะเห็นแบบนี้มาเยอะ แต่ก็ยังไม่ชินซักที มันยื่นเสร็จก็รีบถอยกลับไปอยู่ข้างๆชายหนุ่มอีกคน
“คราวนี้ถึงกลับต้องลงหวายเลยเนอะอาชาติ น่ากลัวอะ” ไอ้อุ้มหันไปพูดกับชาติ ชายที่เป็นคนดูแลอาศรมแห่งนี้ ชาติแม้จะอายุปาเข้าไปหลักสี่แล้ว แต่ก็ยังคงเค้าความหล่อ ถ้าเป็นหนุ่มๆนี่สาวๆคงตรึม
“หึหึ กลัวอะไรอุ้ม ดูไว้เดี๋ยวเราก็ต้องทำแบบอายิ่งนั่นแหละ” ชาติพยักพเยิดให้อุ้มหันกลับไปดูต่อ ขณะนี้อาจารย์กำลังท่องบทสวดอะไรสักอย่าง ปากขมุบขมิบ ก่อนจะเป่าพรมลงบนหวาย และฟาดลงไปที่หลังของผู้หญิงตรงหน้าอย่างเต็มแรง
“กรี้ดดดดด!!!! กรี้ดดด!!! พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย หนูเจ็บ” อีผีร้ายในคราบหญิงสาวหันไปร้องห่มร้องไห้ ส่งสายตาอ้อนวอนไปทางพ่อกับแม่ คนเป็นพ่อเห็นลูกเจ็บก็ทนไม่ไหว ตั้งท่าจะลุกออกมาห้ามอาจารย์ยิ่ง
“มีงนั่งอยู่ที่เดิม ถ้าไม่อยากให้ลูกมึงตาย” อาจารย์ยิ่งยกมือเบรคผู้เป็นพ่อ เขาทำท่าทางฮึดฮัดก่อนจะนั่งลง เพราะเมียยึดแขนรั้งไว้
“เพี้ยะ !!! เพียะ !!” อีกสามทีแบบเน้นๆ อีผีร้ายในตาทิพย์ของอาจารย์ยิ่ง บิดตัวร้องด้วยความเจ็บแสบ มันทั้งร้อน ทั้งเจ็บเหมือนโดนเผาในกระทะร้อนๆ “กูยอมแล้วววว กูยอมแล้ว ฮือๆๆ กูยอมแล้ว” พลันร่างของมันก็สลายหายไป ผู้หญิงตรงหน้าฟุบตัวลงนอนอย่างไร้เรียวแรง อาจารย์ยิ่งหันมาพยักหน้าให้กับชาติ ชาติลุกขึ้นอย่างรู้งาน เขาเดินไปหยิบสายสินในพานทองเหลือง ก่อนจะนำมันมาผูกข้อมือให้หญิงสาวทั้งสองข้าง
“มันไปแล้ว พาลูกมึงกลับบ้านได้” อาจารย์ยิ่งหันไปบอกสองผัวเมีย พวกเขารีบวิ่งไปประคองตัวลูกสาว
“นวล นวล !! ได้ยินพ่อไหมลูก นวล” คนเป็นพ่อเขย่าตัวลูกสาว ตบแก้มเบาๆเป็นการเรียกสติ หญิงสาวตาปรือ พยายามรวบรวมสมาธิ เธอเหนื่อยเหมือนไปวิ่งมาสักสิบกิโล “พ่อ หนูมาทำอะไรที่นี่” หญิงสาวตอบออกมาเสียงแหบ
“ไม่มีไรแล้ว เดี๋ยวเรากลับบ้านกันนะ แม่มึง เอาของให้อาจารย์ยิ่งด้วย เดี๋ยวข้าจะพาลูกไปขึ้นรถ”
“ได้พี่” คนเป็นแม่หยิบแบงค์ร้อย สองใบออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้ววางไว้ในพานข้างหน้าอาจารย์ยิ่ง “ขอบใจมากเจ้าค่ะอาจารย์ ถ้าไม่ได้ท่าน ลูกข้าคงถูกอีปอปร้ายพรากชีวิตไปแล้ว ข้าขอบใจท่านจริงๆ”
“มันคือหน้าที่ของข้า บอกลูกมึงด้วยว่าอย่าเพิ่งแกะสายสิญจน์ถ้ายังไม่ครบเจ็ดวัน”
“เจ้าค่ะ งั้นข้าขอตัวกลับแล้วนะคะท่าน”
“ไปดีมาดี”


“ เอ้าคนต่อไปเชิญ”


…………

ทุกสิ่งทุกอย่างที่อาจารย์ยิ่งทำ อยู่ในสายตาของหลานชาย ไอ้อุ้มเฝ้ามองดูคนเป็นอาทำหน้าที่คนทรงมาแล้วหลายปี มันเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่เสียไปเพราะไฟไหม้บ้านและมันไม่มีญาติที่ไหนอีกเลย นอกจากอายิ่ง น้องชายของแม่ มันถูกรับมาเลี้ยงตั้งแต่อายุ 7 ปี ตอนนี้มัน 17  แล้ว มันอยู่ที่นี่ ทำความสะอาดและคอยติดตามอาจารย์ไปโน่นมานี่ ดังนั้นมันจึงไม่ได้เข้าโรงเรียน อาศัยอาชาติเป็นคนสอนให้พออ่านออกเขียนได้ แค่นี้มันก็พอแล้ว เพราะหน้าที่ของมันคือการรับช่วงต่อจากอาจารย์ที่ตอนนี้แม้จะอายุ 40 แต่ร่างกายไปก่อนอายุมาก ทั้งผมที่ขาวโพลนและผิวหนังที่เหี่ยวย่นนั้น แกเป็นคนบอกกับอุ้มเองว่า ‘ อาจจะอยู่ได้อีกไม่นาน
ทุกวันอุ้มจะถูกเรียกให้ไปฝึกท่องบริกรรมคาถา วันนี้ก็เช่นกัน
“ทำไมวันนี้ดูรนๆ ท่องผิดท่องถูก เป็นไรเจ้าอุ้ม”
“ไม่มีอะไรครับอา” อุ้มโกหกออกไปคำโต มันแอบหวั่นในใจเล็กๆ  เพราะเมื่อกี้ หลังจากที่เสียงกรี้ดร้องสุดท้ายจะหายไป แวบหนึ่งมันเห็น เห็นผีผู้หญิงหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว กรี้ดร้องและสลายหายไป แม้จะเพียวแค่แวบเดียวแต่ภาพมันชัดเจนและมันแน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาดแน่นอน
“งั้นวันนี้ก็พอแค่นี้ก่อน กลับไปนอนพักผ่อนให้เพียงพอ พรุ่งนี้ก็วันสำคัญของเอ็งแล้ว ถ้าผ่านพิธีเบิกตาทิพย์ อาจะบอกความลับอีกอย่างให้เอ็ง ทำใจไว้ดีๆล่ะ หึหึ”
ไอ้อุ้มมองค้อนคนเป็นอาไปหนึ่งที พอถอดคราบจากคนทรง อายิ่งก็เป็นอาที่ขี้เล่น ชอบยุแหย่เขาแบบนี้เป็นประจำ เขายกมือไว้ เตรียมตัวจะออกไป
“เออ ฝากบอกชาติด้วย ว่าอาเรียก”
“รับทราบครับผม!!!” ไอ้อุ้มตะเป๊ะท่าหนักแน่นเหมือนทหารรับคำสั่งเจ้านาย นั่นทำให้คนเป็นอานึกขำ ก่อนตวัดมือไล่ให้ออกจากห้องไป

…….

“อาชาติ อาชาติ!! อายิ่งเรียกให้ไปพบครับ” หลังจากออกมาจากห้องน้ายิ่ง ไอ้อุ้มก็พรุ่งตรงมาที่ห้องนอนของอาชาติ ที่นี่ พวกเขาอยู่กันแค่ 3 คน มีอาคารอยู่ 3 สามหลังตรงกลางคือ อาคารทำพิธี ฝั่งขวาคืออาคารนอนของน้ายิ่ง ฝั่งซ้ายคืออาคารนอนของเขากับอาชาติ ตรงกลางเป็นลานกว้างไว้ทำพิธีกลางแจ้ง เขาเคาะประตูเรียกอยู่นาน แต่ก็ไม่มีวี่แวว สงสัยจะไปอาบน้ำมั้ง
“เฮ้ยยยย!!!!!! ตาเถรยายร่วง !!! ตกใจหมดเลยอาชาติมาไม่ให้สุ้มให้เสียง ขวัญเอ้ยขวัญมา” ไอ้อุ้มหัวใจเกือบวายตายเพราะหันหลังกลับมาก็เจออาชาติยืนเท้าสะเอวอยู่อย่างเงียบๆ เขายิ่งรู้สึกกลัวๆอยู่ด้วยมาเล่นแบบนี้เขาแทบบ้า
“ขี้กลัวแบบนี้ จะเป็นคนทรงได้ไงฮึ มาเรียกอามีไร?”
“น้ายิ่งบอกให้มาเรียก น้าชาติคอยดูเหอะ ผมจะเป็นคนทรงที่เก่งกว่าน้ายิ่งให้ได้คอยดู”
“ หึหึ ได้ๆ น้าจะถ่างตาแบบนี้ ชรอดูเลยล่ะ”
“น้าชาติ!!!!” จะไม่ให้ไอ้อุ้มแหวได้ยังไงล่ะ ไอ้ท่าถ่างตาของน้าชาติมันคือการปริ้นตาออกมาและเหลือกตาขึ้นจนไม่เห็นตาดำ
“ฮ่าๆๆๆ หลบๆ จะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อ”
ไอ้อุ้มหลบฉากให้น้าชาติเดินเข้าไปในห้อง ดูจากสภาพแล้วคงเพิ่งไปอายน้ำมา เพราะมีผ้าขนหนูคาดอยู่บนเอว เขาเคยบอกไปแล้วหรือป่าว ว่าน้าชาติน่ะหล่อเหลาเอาการเชียวล่ะ ถึงขนาดมีคนเรียก ติ๊กเจษ กันเลยทีเดียว เออ ว่าแล้วเขาก็ไปอายน้ำบ้างดีกว่า


…ไอ้อุ้มเดินไปพลางคิดไปพลาง ชีวิตตอนที่มันเป็นคนทรงแล้วจะเป็นยังไงกันนะ




…………………………
{ติดตามต่อตอนต่อไป}

มาเปิดเรื่องใหม่จร้า
จะบอกว่าขอโทษด้วย ทำพล็อตเรื่องเรื่องเก่าหายไปแล้วอะ เสียใจจริงๆ
ตอนนี้ปิดเทอมแล้ว เรื่องนี้อาจไม่ยาวมากนะ แต่ก็สัญญาว่าจะทำให้จบ
ใครกลัวผีข้ามเรื่องนี้ไปนร้า
รักๆ จากคนเขียน