แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tanya เมื่อ 2011-12-25 18:29
เสียงของจักจั่นร้องระงมในความมืดอย่างเริงร่า แต่ใครจะรู้บ้างไหมว่าชีวิตอันแสนสุขของมันมีเพียงเจ็ดวันในโลกจากเวลานับแรมปีที่อาศัยกัดกินรากไม้ที่อยู่ใต้ดินกว่าจะเป็นตัวเต็มวัยมีปีกไว้ร้องเพลงขับกล่อมหาคู่รักแต่มันยังมีความสุขได้แม้กรทั่งวันสุดท้ายของชีวิต
แล้วเราสองคนก็แต่งตัวเดินลงจากดาดฟ้าออสซี่ขับรถพาผมไปส่งที่โรงแรม ตลอดทางเราไม่ได้พูดอะไรกันเลยแต่มีผมที่นอนซบลงบนแผ่นหลังเขา ฟังเสียงหัวใจโดยมีมือของเขาแตะที่ขาผมไว้ตลอดทาง ผมให้เขาส่งแค่ตรงหน้าลิฟท์กลัวที่ตัวเองจะตัดใจไม่ได้ แล้วพาลไม่มีกระจิตกระใจกลับเมืองไทย “ หมิง เทียน ไหล ค่านหว่อ ผมรักคุณ ” ...พรุ่งนี้มาหาผมผมรักคุณ ( เร็ว )... หัวใจผมกระตุกวูบกับคำพูดไร้เดียงสาของเขา คำที่ผมโกหกเขาไว้ได้ย้อนกลับมาทำร้ายตัวผมเองแล้ว “ ...ผม รัก คุณ...ผมรัก คุณ ” ออสซี่พูดซ้ำเสียงดัง...เร็วๆนะเร็วๆ...เขายืนโบกลามือจนกระทั่งลิฟท์ปิดไป ทันทีที่ลิฟท์เลื่อนขึ้นเขื่อนกันความรู้สึกผมก็พังทลาย ผมค่อยๆทรุดลงนั่ง นึกทบทวนถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไปหลับตาเพื่อที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่ในไม่ช้าผมก็พ่ายแพ้มัน ในลิฟท์ที่ว่างเปล่าและเงียบงันผมยังได้ยินเสียงหัวใจตัวเองกำลังร้องไห้ แม้จะไม่มีเสียงใดๆลอดออกมากริมฝีปากผมก็ตาม สุดท้ายเมื่อผมขึ้นมาถึงห้องผมก็เก็บข้าวของทั้งหมดบรรจุลงในกระเป๋าเดินทางอย่างหมดอาลัยตายอยากหิ้วข้าวของทั้งหมดขึ้นรถแท็กซี่ไป เสียงเพลง Zai jian wo deai ren ( ลาก่อนยอดรัก )จากวิทยุหน้ารถยิ่งตอกย้ำให้หัวใจผมสลาย ที่สนามบิน หัวหน้าผมบ่นทันทีที่ได้เจอ
“ แหม...นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว” ผมได้แต่เงียบไม่อยากโต้เถียงหรือต่อปากต่อคำ “ เป็นอะไรไปไม่สบสยเหรอ? ” “ เปล่า ” ผมส่ายหน้า
“ งั้นเตรียมตัวขึ้นเครื่องบินเลยก็แล้วกัน” สุดท้ายผมก็ขึ้นเครื่องไปโดยไม่ได้บอกลาเขาผมอยากให้เราจากกันด้วยดี ไม่อยากให้เขารู้ว่ามาพบกันเพียงเพื่อจากผมอยากขอโทษเขาที่ไม่เล่าความจริงทั้งหมดให้เขาฟังเครื่องบินตอนนี้บินขึ้นเหนือน่านฟ้าเซี่ยงไฮ้แล้วผมเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ออสซี่อยู่ที่ไหน ผมมองหาส่วนที่น่าจะเป็นมหาวิทยาลัย ปูตงหวังว่าจะได้เห็นที่พิเศษของสองเราอีกครั้งแต่ที่น่าเสียดายที่มันยังมืดเกินไปกว่าที่จะมองเห็นผมยกมือขึ้นแตะริมฝีปากแล้วแนบมันกับกระจกหน้าต่างเหมือนจะฝากรอยจูบไว้ให้กับเขา Goodbyemy love wo de ai qing. Zai jian…....ลาก่อนยอดรักของผม....
“ หยง หย่วน เหมย์ ว่างจี้ หนี่... นานเพียงใดก็ไม่ลืมเธอ The end “ ความรักเกิดขึ้นได้ทุกวันเพียงแต่ว่าคุณจะหามันและเก็บมันไว้กับตัว ได้ถึงเมื่อไหร่เท่านั้น”
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
