|
0 [# z2 D( ~: U" e0 w
ทศ ''อือออ'' ทศตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ยืดแขนบิดขี้เกียจ ลุกขึ้นมานั่งสะลึมสะลือบนเตียง ควานมือหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง ขยี้ตามองเวลาอย่างงัวเงีย ตอนนี้9โมง ทศมีเรียนตอน10โมง ทศลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเปิดม่านให้แสงแดดสาดส่องเข้ามา ยืนนิ่งอยู่สักพักเรียกสติให้ตื่น ถอดเสื้อผ้าออก เผยให้เห็นหุ่นล่ำๆของทศ อกผายไหล่กว้าง กล้ามเป็นมัดๆเห็นชัด ช่วงนี้ทศล่ำขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก เพราะปกติก็ชอบออกกำลังกายอยู๋แล้ว คณะที่เรียนก็ทำให้ได้เล่นกีฬาบ่อยอีก ทศหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำล้างหน้าให้สดชื่น เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ นั่งลงเป่าผมให้แห้ง วันนี้ทศรู้สึกแปลกนิดหน่อย เพราะปกติแล้ววันนี้ติณจะมีเรียนเวลาไล่ๆกับทศ ซึ่งวันที่เป็นแบบนั้นติณจะต้องมากดออดรัวๆไปมหาลัยพร้อมกัน แต่วันนี้กลับไม่มีเสียงกดออดของติณ ไม่ใช่ว่าทศอยากให้ติณมากดออดหรืออะไร ไม่กดก็ดีแล้วนั่นแหละ ทศจะได้ไม่รำคาญ แค่ไม่ชินเฉยๆ ติณคงจะมีเรียนเช้าขึ้นหรืออาจจะยกคลาสล่ะมั้ง ทศลุกขึ้น หยิบชุดนักศึกษามาใส่ เดินไปที่หน้าประตู เปิดประตูออกไปเพื่อหยิบถุงอาหารเช้าของทศเหมือนทุกวัน แต่มันกลับไม่มีอะไรแขวนอยู่ที่ลูกบิด ทศงง ทำไมวันนี้ติณไม่ซื้ออาหารเช้ามาแขวนไว้ให้ ทศรู้สึกหงุดหงิดนิดๆแต่ก็พยายามไม่สนใจ มันก็ไม่ใช่หน้าที่ติณที่ต้องมาซื้อให้ทุกวันนี่ ทศคิดแบบนั้น หยิบกระเป๋าและกุญแจรถ ปิดห้องลงมาข้างล่างคอนโด แวะร้านสะดวกซื้อ หยิบขนมปังและนมเดินไปจ่ายเงิน พอมองดูก็เห็นว่าตัวเองซื้อขนมปังและนมยี่ห้อที่ติณซื้อมาให้บ่อยๆ รู้ตัวอีกทีทศก็ติดกินแบบนี้ไปซะแล้ว ทศเดินมาที่ลานจอดรถ ขึ้นมาบนรถสีขาวของตัวเองก่อนจะขับออกไปมหาลัย สักพักทศก็มาถึง ทศขับรถเข้ามาจอด หยิบกระเป๋าลงมาจากรถ เดินตรงไปยังคณะของตัวเอง ตอนนี้ทศเรียนอยู่ปี2แล้ว ทศรู้สึกว่าทำถูกแล้วที่เลือกเข้าวิทย์กีฬาแทนที่จะเข้าคณะแพทย์แบบที่พ่อต้องการ ถึงทศจะหัวดีและเรียนเก่งแตก็ไม่ได้หมายความว่าทศจะอยากเป็นหมอสักหน่อย กระหว่างทางจะต้องผ่านตึกคณะแพทย์ ทศหยุดยืนมองเข้าไป ปกติแล้วจะเห็นติณนั่งอยู่คนเดียวกินขนมปังหรือไม่ก็ไปแจมกับกลุ่มเพื่อนแล้วนั่งคุยกัน แต่วันนี้กลับไม่เห็นติณเลย น่าจะยังไม่มาจริงๆนั่นแหละ ทศเดินต่อมาจนถึงคณะวิทย์กีฬา แม้ว่าทศจะไม่เป็นมิตรกับผู้คนมากนักแต่ก็เป็นคนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในคณะมากเยทีเดียว ทศมีความสามารถในการเล่นกีฬาที่เป็นเลิศ โดยเฉพาะบาสเกตบอลที่เล่นได้ดีเหมือนมือโปร ทุกครั้งที่ลงแข่งจะชนะที่1ตลอดไม่ว่ารายการเล็กหรือใหญ่ (ยกเว้นครั้งแรกที่ลง ตอนนั้นได้ที่2 ซึ่งทศไม่ค่อยอยากจะจำสักเท่าไหร่) พวกเด็กปี1ต่างมองมาที่ทศแล้วหันกลับไปคุยซุบซิบกันใหญ่ ทศเป็นคนที่หน้าตาหล่อและหุ่นดี ทำให้มีคนชอบอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่กล้าเข้ามาคุยเพราะกลัวจะโดนต่อยหน้าเอา ทศมองหาโต๊ะที่ว่างอยู๋แล้วนั่งลง แกะขนมปังและนมกิน เอาโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นไปพลาง มองดูแจ้งเตือน 'ขณะนี้คุณไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ' ทศขมวดคิ้ว ปกคิแล้วติณจะต้องส่งข้อคววามมารัวๆแล้วแท้ๆว่าขอโทษที่ไม่ได้ซื้อให้ ขอโทษที่ลืม เดี๋ยวซื้อไปให้ อะไรประมาณนนี้นี่ แต่วันนี้กลับเงียบหาย สถานะแอปของติณขึ้นว่าออนไลน์ล่าสุดเมื่อวานนี้ แปลว่าวันนี้ยังไม่ได้เข้าเลย คงจะยังนอนอยู่ละมั้ง ''เฮ้ย ทศ'' เพื่อนคนหนึ่งในคณะเดินเข้าหา นั่งลงข้างๆ เพื่อนคนนี้ทศคุยด้วยอยู๋บ่อยๆ แต่ก็ยังจำชื่อไม่ได้สักทีเพราะทศไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เข้ามาคุยก็คุยได้ ''ไงมึง วันนี้ดูหงอยๆนะ'' ทศเหลือบตาไปมองไม่ตอบอะไร เพื่อนคนนั้นยิ้ม เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ''เข้ามาคุยด้วยทุกวัน มึงจำกูได้บ้างยังเนี่ย'' ''จำได้ เสียงมึงน่ารำคาญจะตาย'' เพื่อนคนนั้นหัวเราะ ''หวังว่าจะแค่พูดเล่นนะ'' ''แล้วแต่จะคิด'' ทศดูดนมจนหมดกล่องแล้ววางลง ''เออ กูลืมเลย จะมาถามว่า แข่งกีฬาเดือนหน้าอะ จะลงมั้ย'' ''แข่งอะไรวะ'' ''การแข่งทีมระหว่างชั้นปีไง'' ''แค่คนในคณะเท่านั้นหรอ'' ''ก็ไม่นะ แค่ต้องอยู่ชั้นปีเดียวกันแค่นั้นพอ คณะเราเป็นคนจัด'' ''อืม'' ทศตอบ ปกติเวลาทศลงแข่งทศจะรอเข้าไปรวมกับกลุ่มที่ยังขาดคน ไม่เคยตั้งทีมเอง เพราะทศไม่ค่อยชอบการเล่นเป็นทีมสักเท่าไหร่ ไว้ค่อยคิดเรื่องนั้นละกัน ''รีบขึ้นเรียนอะ กูไปละ'' ทศไม่ได้ตอบ เพื่อนคนนั้นลุกขึ้น ''กูชื่อไททันนะ'' ''ไม่ได้ถาม'' ''คุยกันมาจะเป็นปีไม่เคยบอกชื่อกัน มึงจะบ้าหรือไง'' ทศขำในใจนิดหน่อย ไททันเดินไป ทศมองดูโทรศัพท์อยู่สักพักก็ยังไม่มีข้อความจากติณเข้ามา ที่รอเพราะอยากรีบๆตอบให้จบๆไปไม่อยากให้ติณเซ้าซี้ส่งข้อความมาตอนเรียนแค่นั้นแหละน่า ทศเอาขยะไปทิ้งแล้วเดินขึ้นอาคารไปที่ห้องเรียน i) j0 D$ }7 \0 z* y
ทะเล หลังจากเรียนเสร็จ ทศเดินลงมาจากอาคาร นั่งลงที่โต๊ะใต้คณะตัวเดิมกับเมื่อเช้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จนถึงตอนนี้ติณก็ไม่ส่งข้อความมาเลย ไม่มาวุ่นวายที่คณะด้วย มันแปลกๆยังไงไม่รู้ หรือติณจะเลิกล้มที่บอกว่าจะตามจีบทศแล้ว แต่ติณตามติดทศตั้งแต่ก่อนจีบแล้วนี่ อยู่ๆมาหายไปแบบนี้มันไม่ปกติแล้ว ไม่ใช่ว่าทศคิดถึงติณหรืออะไร แค่หงุดหงิดที่หายไปแล้วไม่บอก จะส่งข้อความไปหาติณก็ไม่อยากเท่าไหร่ จริงด้วย ทศค้นของในกระเป๋าแล้วก็เจอกับหูฟังของติณที่ลืมไว้ตอนมาเล่นที่ห้องทศ ตอนแรกจะเอาไปคืนเย็นนี้ แต่เอาหูฟังไปคืนที่คณะก็ได้ ทศไม่ชอบเก็บของคนอื่นไว้นานๆ ทศเดินออกมาจากคณะ ตรงไปยังคณะแพทย์ของติณ ทศเดินเข้ามา คนในคณะที่นั่งอ่านหนังสือคุยกันหันมามองทศ ทศมองหาติณตามโต๊ะแต่ก็ไม่เจอวี่แวว คนตัวเล็กคุ้นหน้าเดินมาพอดี ทศรีบเดินไปหา ขวางหน้าจนคนนั้นต้องหยุดเดินเงยหน้ามามองทศ ''มึง'' ทะเลมีสีหน้าแปลกใจ ''อ้าว ทศ มีอะไรหรอมาถึงนี่'' ''ไอติณอยู่ไหน'' ''ถามทำไมหรอ'' ''ไม่ต้องรู้หนอกน่า'' ''ถามคนอื่นแต่พูดจาแบบนี้ก็ไม่อยากจะตอบหรอกนะ'' ทศหงุดหงิด มองตาขวางทะเล ทะเลยิ้มสดใส ''อย่าหาเรื่องกู กูไม่อยากทะเลาะกับมึง'' ''ก็ไม่ได้หาเรื่อง แค่ถามว่าหาไปทำไม'' ทศหยิหูฟังขึ้นมา ''จะเอามาคิน'' ''เดี๋ยวเราเอาไปคืนให้ก็ได้'' ทะเลยื่นมือมาจะคว้าหูฟังไปแต่ทศดึงกลับอย่างรวดเร็ว ทะเลมองทศแล้วยิ้มอ่อน ''ทำไมล่ะ'' ''เดี๋ยวกูเอาไปเอง กูจะด่ามันที่มาลืมของด้วย'' ''คิดถึงเลยอยากเจอหรอ'' ''ได้ฟังที่กูพูดมั้ย'' ทะเลขำ ''วันนี้ติณไม่ได้มาหรอก ลาน่ะ'' ทศขมวดคิ้ว ''แล้วมึงมาทำให้กูเสียเวลาทำควยอะไรวะเนี่ย'' ทะเลหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งทศ ''เราล้อเล่นเฉยๆ'' ทศจึ๊ปากอย่างรำคาญ แล้วทำไมติณไม่ได้บอกทศว่าไม่มาเรียน ปกติแล้วจะคอยบอกอยู่ตลอดนี่นา เหมือนทะเลจะเห็นอะไรบางอย่าง ''รีบกลับไปหาติณเถอะ น่าจะอยู่ที่คอนโดแหละ'' ''อะไรของมึง อยู่ๆก็รีบร้อนไล่กู'' ''เปล่า แต่รีบไปได้แล้ว หรืออยากอยู่กับเราก่อน'' ''อยู่กับมึงกูไปนั่งเล่นกับหมาดีกว่า'' ทะเลยิ้มขำ ทศเดินออกมาจากคณะ ตรงไปที่ลานจอดรถ ขับรถกลับไปที่คอนโด ทะเลถอนหายใจที่ทศเดินไปอีกทาง เพราะคนที่กำลังตรงมาหาทะเลนั้นทศคงไม่อยากเจอเป็นแน่ ''ทะเล'' 4 R6 d& W5 D; ? U/ _% x
ภาม ภามเดินเข้ามาหาทะเล ทะเลยิ้มให้ตามมารยาท ''ว่าไงภาม'' ''คือ ติณอยู่มั้ยอะ'' ภามนั้นมักจะมาหาติณที่คณะอยู่บ่อยๆ เวลาที่ว่างก็จะมานั่งคุยด้วย ปกติแล้วทะเลเป็นมิตรกับทุกคน ยากมากที่จะไม่ชอบใครสักคน แต่กับภามทะเลรู้สึกแปลกๆ แต่เป็นความรู้สึกที่ไม่ดีสักเท่าไหร่ ''วันนี้ติฯไม่ได้มาหรอก ลาน่ะ'' ''อ้าวหรอ เป็นอะไรอะ'' ''ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ได้บอกไว้อะ'' ''อ๋อ แล้ว ทะเลมีเบอร์ติณมั้ย เราจะโทรไปหา'' ทะเลเลิกคิ้ว ''ไม่ได้มีไลน์กันหรอ'' ''มี แต่เราอยากได้เบอร์โทรมากกว่า มันดูสนิทกว่าน่ะ'' ทะเลพยักหน้า เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเบอร์ติณ ''ไอมีอะก็มีนะ แต่คงให้ไม่ได้หรอก'' ''ห้ะ'' ''ก็ถ้าสนิทจริง ติณก็ต้องให้เองแล้วดิ ใช่มั้ยล่ะ'' คำพูดของทะเลเหมือนตั้งใจหักหน้าภาม ภามรู้สึกโมโหแต่ก็แสร้งยิ้ม หัวเราะกลบเกลื่อน ''ก็เรายังไม่ได้ขอนี่นา ถ้าขอติณก็ต้องให้อยู่แล้ว'' ''งั้นรอเจอกันแล้วค่อยไปขอเองดีกว่าเนอะ'' ทะเลพูดยิ้มๆ ภามไม่เซ้าซี้เรื่องเบอร์ต่อ ''เออ แล้วคอนโดติณนี่อยู๋ไหนนะ'' ''ทำไมหรอ'' ''จะไปดูซะหน่อยน่ะ'' ''รอถามติณเองดีกว่า เราไม่อยากบอกโดยที่ติณไม่เต็มใจอะ'' ''มันไม่ต่างจากเราไปขอเองหรอกน่า'' ''ถ้าไม่ต่างก็ไปขอเองละกันเนอะ'' ''นี่ มึงจะเอายังไงกับกูกันแน่'' สีหน้าท่าทางของภามนั้นเปลี่ยนไป ทะเลยังคงดูปกติไม่ได้ตกใจอะไร เพราะรู้อยู่แล้วว่าภามไม่ใช่คนน่ารักใสๆแบบที่คนอื่นเค้าคิดกัน ''ก็พูดแบบนี้แต่แรกมาเลยก็ได้นี่ จะพยายามพูดแบบนั้นทำไม'' ''ก็แบบนี้คนชอบเยอะกว่าไง ขนาดพี่พอสยังชอบเลย'' ทะเลเริ่มโมโหนิดหน่อยแต่ก็ไม่ทำอะไร พอสคือแฟนเก่าของทะเลที่ทะเลบอกเลิกไปเพราะไม่มีเวลาให้ทะเลแถมยังจับได้ว่าแอบมีคนอื่นระหว่างที่คบกันด้วย แล้วตอนเลิกกันก็ทำร้ายร่างกายทะเลอีกดีที่ได้ฉลามมาช่วยไว้ และคนอื่นที่พี่พอสมีก็คือภามนี่แหละ ภามและทะเลเคยเป็นเพื่อนกันสมัยที่เรียนมัธยม ภามนั้นอิจฉาทะเลมาตลอดทั้งเรื่องหน้าตาที่น่ารัก นิสัยดี สดใส ผู้คนต่างก็รักทะเลกันทั้งนั้น เพื่อนของทะเลอย่างภามเลยดูดรอปลงไป ภามพยายามทำทุกอย่างให้เหนือกว่าทะเลทั้งเรื่องหน้าตา การแต่งตัว การใช้ชีวิต รวมไปถึงเรื่องแฟน พอเห็นว่าทะเลคบกับพอสรุ่นพี่สุดหล่อคนดังก็ทนไม่ได้ สุดท้ายภามก็ชนะและได้พี่พอสมาจากทะเล ทั้งคู๋ไม่ได้ติดหต่อกันตั้งแต่ม.5เพราะห่างๆออกจากกัน ''อย่ามายุ่งกับเพื่อนเราเลย ติณมีคนที่ชอบอยู่แล้ว'' ''ไอทศอะหรอ'' ภามยิ้มเยาะ ''ติณทนคนแบบนั้นได้อีกไม่นานหรอก ถ้ากูได้ติณมาเมื่อไหร่กูจะบอกให้ติณเลิกคบมึงด้วย'' ทะเลยิ้ม ''งั้นก็สู้ๆนะ'' ทะเลโบกมือให้แล้วหันหลังจะเดินไป ภามรู้สึกหงุดหงิดมากที่อีกฝ่ายไม่โต้กลับ ''เอาแต่หนีตั้งแต่ตอนมัธยมแล้วนะ ใช่สิ ก็มีแต่คนคอยหนุนหลังอยู่นี่'' ทะเลไม่ได้สนใจฟัง เดินไปเรื่อยๆ ภามเดินตามมา กำแขนของทะเลแน่นแล้วดึงให้หันกลับไปหา ทะเลกำคอเสื้อของภามแล้วยกขึ้น แรงที่มากมายของทะเลทำให้ภามตกใจ กล้ามแขนของทะเลนั้นพอดูใกล้ๆแล้วไม่ได้บอบบางเหมือนแต่ก่อน ''เราไม่ต้องมีคนหนุนหลังเราก็สู้ได้ แต่เราไม่อยากเสียเวลาทำอะไรไร้สาระหรอก แบบที่ภามทำอยู่อะ'' ทะเลปล่อยภามลง ยิ้มให้ ''ไปนะ'' ทะเลเดินไปหาผู้ชายตัวสูงที่ยืนรออยู่ ภามหงุดหงิดและโมโหมาก รีบเดินออกมาจากคณะแพทย์ก่อนที่คนอื่นจะเห็นเยอะ ทศขับรถกลับมาที่คอนโด จอดรถแล้วขึ้นลิฟท์ไปบนห้อง หยุดยืนมองไปที่ประตูห้องของติณ ติณจะอยู่ห้องมั้ย ทศมองอยู่สักพักก็ตัดสินในไม่กดออด เข้ามาในห้องตัวเอง วางกระเป๋าลง เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดธรรมดา เดินมานั่งลงที่โซฟา เปิดเกมเล่นเหมือนทุกวัน ทศเล่นเกมไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปนาน ทศเงยหน้ามองนาฬิหา ตอนนี้6โมงเย็นแล้ว โทรศัพท์ของทศก็ไม่มีแจ้งเตือนเลยด้วย รู้สึกโหวงๆแปลกๆ นี่เป็นวันแรกตั้งแต่รู้จักกับติณที่ติณหายไปแบบนี้ หายไปแบบไม่มีวี่แววอยู่เลย ทศพยายามไม่คิดอะไร ติณก็มีชีวิตของติณ ยังไงติณก็เป็นเสือขี้เย็ดไปเรื่อยแบบตัวเอง พอเบื่อแล้วจะทิ้งขว้างก็ไม่เห็นแปลก ทศก็ทำได้เหมือนกันนี่นา ทศลุกขึ้น หยิบกุญแจและกระเป๋าตังลงมาข้างล่างคอนโด เดินเข้ามาในร้านอาหารตามสั่งของป้าร้านประจำ ป้าจำทศได้ก็ทักทายตามปกติ ''เอาเหมือนเดิมมั้ยวันนี้'' ''ครับ'' ''กินนี่มั้ย'' ''ครับ'' ''แล้วพ่อหนุ่มอีกคนล่ะ ไม่มาหรอ'' ''ช่างหัวมันเถอะครับ'' ''ทะเลาะกันเหรือ แหม ดีๆกันไว้เถอะ วันนี้เค้ายังไม่ลงมาเลยนะ'' ทศทำหน้างง ''หรอครับ'' ''ใช่ วันนี้ไม่เห็นเลย ปกติต้องแวะสวัสดีตอนเช้าตลอดแต่วันนี้ไม่เห็นแม้แต่เงา'' ในใจทศนั้นเป็นห่วงติณว่าเป็นอะไรหรือเปล่า แต่อีกใจก็บอกว่าไม่จำเป็นต้องสนใจเลย แต่จะไม่สนใจได้ยังไง ชอบหรือไม่ชอบติณก็เป็นเพื่อนทศอยู่ดี ''ป้าครับ ของผมเอาใส่กล่อง แล้วก็เอาของไอนั่นกล่องนึงด้วยครับ'' ป้ายิ้มพยักหน้าแล้วลงมือทำอาหาร สักพักก็เสร็จ ทศจ่ายเงินถือถุงเดินมาขึ้นลิฟท์ ทศหยุดยืนอยู่หน้าห้องของติณ ลังเลว่าจะกดดีมั้ย มองดูถุงข้าวในือ จะบอกว่าซื้อมาให้เพราะอะไรดี ทศกดออด ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ หรือจะไม่อยู่ห้อง ทศจะแขวนข้าวไว้แบบที่ติณทำ แต่พอดันประตูมันก็เปิดออก ติณคงจะปิดไม่สนิท ทศเดินเข้ามาในห้องของติณ ห้องของติณนั้นเงียบมากแต่แอร์ก็เปิดตามปกติ ทศวางข้าวลงบนโต๊ะ เดินไปที่ห้องนอน ติณนอนหลับห่มผ้าอยู่บนเตียง เหงื่อออกเต็หน้าผากทั้งที่แอร์ก็เย็น ทศเปิดไฟ ติณสะลึมสะลือลืมตาขึ้น
' ^$ P0 d. t/ Z" L
ติณ ติณลืมตา เพ่งมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ''อ้าว ไอทศ'' ติณพูดเสียงแผ่วๆ ''เป็นไร'' ทศเดินมานั่งยองๆข้างๆเตียง ''กูปวดหัวเลยลา เออ โทษที กูไม่ได้บอก ไม่ได้ซื้อข้าวเช้าไปให้ด้วย วันนี้มึงได้กินมั้ย'' ''กูแดกแล้ว'' ถึงจะป่วยอยู่แต่ก็ยังเป็นห่วงทศว่ากินข้าวหรือยัง แทนที่จะห่วงตัวเองก่อนมากกว่า ทศรู้สึกผิดนิดหน่อยที่คิดว่าติณจะทิ้งตัวเองไปเพราะเบื่อ ''กูก็นึกว่ามึงตายไปแล้ว ไม่เห็นหน้าเลย'' ''คิดถึงกูอะดิ'' ติณยิ้ม ทศเขกหัวติณ ''โอ๊ย'' ''ป่วยอยู่ก็ยังไม่เลิกกวนตีนนะ'' ทศเอามือแนบหน้าผากของติณ ตัวติณนั้นร้อนมาก ''แล้วแดกยายัง'' ''กูเพิ่งตื่น ยังไม่ได้กินอะไรเลย'' ''กูซื้อข้าวร้านป้ามา...'' ทศกำลังจะบอกว่าซื้อมาเกิน ''ซื้อมาเผื่อมึงด้วย'' ติณยิ้มดีใจ ''ขอบคุณนะ'' ''มึงลุกไหวมั้ย'' ''ไหวและ'' ติณยันตัวเองขึ้นมานั่ง ทศส่ายหัว เข้ามาพยุงติณ เอาแขนติณพาดบ่าตัวเองไว้แล้วลุกขึ้น ''แล้วไปทำเหี้ยอะไรมาถึงเป็นสภาพนี้ เห็นปกติแข็งแรงจะตายห่า'' ''เรียน ทำงาน เยอะไปมั้ง ช่วงนี้นอนดึกด้วย กูยืนได้ละๆ'' ทศปล่อยติณ ทั้งคู่มาที่โซฟา ติณนั่งลง ''รอแปป'' ทศเดินเข้าไปในครัว ถือกาละมังใบเล็กเข้าไปรองน้ำในห้องน้ำ หยิบผ้าผืนเล็กๆเดินกลับมาที่โซฟา นั่งลงข้างๆติณ ''เช็ดตัว'' ''เช็ดให้หน่อยดิ'' ''เช็ดเองสิไอสัส โตเป็นควายละ'' ''กูแขนไม่มีแรงเลย นะ เช็ดให้หน่อย'' ทศมองบน เห็นแก่ว่าป่วยอยู่หรอกนะ ทศเอาผ้าจุ่มน้ำแล้วบิด เช็ดใบหน้าของติณเบาๆ ติณมองหน้าของทศแล้วก็อมยิ้ม รู้สึกดีใจที่ทศาดูแลแบบนี้ ปกติไม่ค่อยได้เห็นทศทำอะไรอ่อนโยนแบบนี้เลย ทศเลื่อนผ้าเช็ดไปตามลำคอหนาของติณ ปลดกระดุมเสื้อของติณออก ติณตกใจจับไว้ ''ทำอะไรของมึง'' ''ไอสัสนี่ มึงจะให้กูเช็ทะลุเสื้อหรือไงล่ะ แขนมีแรงแล้วหรือไง'' ''เปล่า แค่ตกใจ'' ติณปล่อยแขนลง ทศปลดกระดุมเสื้อของติณ เผยให้เห็นแผงอกหนาๆของติณ ซิกแพคที่หน้าท้องเรียงกันเป็นแพ ทศใช้ผ้าลูบไล้ไปตามตัวของติณ ติณที่แม้จะป่วยอยู่แต่ในหัวกลับคิดเรื่องทะลึ่งขึ้นมาซะั้น ติณหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ ทศเหลือบตาขึ้นไปมอง ใบหน้าที่แดงและร้อนผ่าวของติณทำให้ทศเขินจนต้องหลบตา ติณยิ้มมุมปาก เอามือจับมือของทศที่เช็ดอยู่ ''ตรงนี้ด้วยดิวะ'' ติณเลื่อนมือทศลงไปที่หน้าท้องของตัวเอง ลูบไปมา ทศชักมือออกแล้วปาผ้าใส่ ''มีแรงแล้วก็เช็ดเอง'' ทศเดินหนีไป ติณหัวเราะ เสียดายที่ทศเช็ดให้แค่นี้ แต่เมื่อกี๊ทำเอาอารมณ์ติณพลุ่งพล่านซะจริงๆ ทศแกะข้าวใส่จานแล้วเดินกลับมา วางลงข้างหน้าติณ ''แดกข้าว แดกยา แล้วก็ไปนอน'' ''ทำไมดูแลดีจังวะ'' ''กูเรียนเกี่ยวกับสุขภาพ มึงเถอะ เรียนหมอแต่ปล่อยให้ตัวองป่วย'' ''เอ้า หมอก็ป่วยได้ปะวะ หมอก็คนนะเฮ้ย'' ทศยิ้มขำ ทั้งคู่นั่งกินข้าวด้วยกัน มองทศอย่างซาบซึ่งที่มาดูแลถึงในห้องทั้งที่ไม่ได้ขอ แปลว่าทศยังคิดถึงติณอยู่บ้างแหละมั้ง หลังจากที่กินเสร็จทศก็เอาจานไปล้างเก็บ ''เดี๋ยวกูมา'' ติณพยักหน้า ทศลงมาที่ร้านสะดวกซื้อข้างล่าง ซื้อยาแก้ไข้กลับขึ้นไป หยิบน้ำและยาส่งให้ติณ ติณรับยามากินแล้วดื่มน้ำตาม วางแก้วลง ''ขอบคุณนะทศ'' ติณมองทศด้วยสายตาที่ทำให้ทศรู้สึกเขิน ทศหันไปอีกทาง ''เออ กูกลับละ'' ''เดี๋ยวดิ'' ติณจับแขนของทศไว้ ''อะไร'' ''นอนด้วยกันได้มั้ย'' ''ไม่ได้'' ''นะ แค่แปปเดียว กูกลัวจะเป็นอะไรอีก'' ''มึงก็ดีขึ้นละนี่'' ''มันอาจจะกำเริบอีกก็ได้ นะ แค่จนกูหลับมึงค่อยกลับก็ได้ ได้มั้ย'' ติณทำหน้าอ้อน ทศมองบน จึ๊ปากรำคาญ ''เออ ป่วยทำตัวเป็นเด็กเลยนะสัส'' ติณยิ้มดีใจ ''ทศ'' ''ว่า'' ''วันนี้มึงไปกินข้าวกับใครมา'' ''นี่ มึงชวนกูมานอนแล้วทำไมมึงไม่นอน'' ทั้งคู่นอนอยู่บนเตียงของติณ แต่ตั้งแต่ขึ้นมาติณยังถามทศเกี่ยวกับวันนี้ที่ตัวเองไม่อยู่ไม่หยุด ''ก็มันไม่ค่อยง่วงนี่'' ''งั้นกูจะกลับห้องละนะ'' ''เฮ้ย เดี๋ยว นอนๆ'' ติณเอามือดึงทศที่กำลังจะลุกลงมานอนกอด ''ปล่อย'' ''กอดนิดหน่อยเอง ไม่ได้หรอ'' ''เดี๋ยวติดหวัด'' ''คนอย่างมึงหวัดไม่กล้าติดหรอก มันกลัวมึงต่อย'' ''กูจะต่อยมึงนี่แหละ'' ทศไม่ได้ผลักติณออกหรือขัดขืนอะไร ปล่อยให้ติณกอดไปอย่างนั้น ติณเอาจมูกชนกับใหล่ของทศ หอมไหล่ของทศเบาๆ ทศหันมามอง ทำอะไร ''เปล่า กลิ่นเสื้อมึงหอมดี'' ''โรคจิต'' ติณยิ้ม ดึงทศกอดแน่นเข้าไป ติณยื่นหน้ามาใกล้หูของทศ ''มึงรู้มั้ยทำไมกูยังนอนไม่หลับ'' เสียงของติณทำเอาทศขนลุก ''ไอเหี้ยนี่ พ่นลมใส่หูกู'' ติณหัวเราะเบาๆ ''แล้วทำไมยังนอนไม่หลับ'' ''ก็วันนี้ยังไมไ่ด้ทำเลย'' ทศเลิกคิ้ว ''ทำอะไร'' ''เอาน้ำออกไง'' ''ก็ไปชักว่าวสิวะ'' ''ได้หรอ'' ''มึงจะทำอะไรก็เรื่องของมึงเลย'' ทศไม่ได้ซีเรียสเรื่องพวกนี้มากนัก เพราะพาคนมาเย็ดด้วยกันก็ทำมาหลายครั้งแล้ว ติณเอามือลูบเป้าของตัวเองจนมันเริ่มนูนขึ้นมา ดึงบ็อกเซอร์ของตัวเองลง ควยใหญ่ยาว14นิ้วของติณโดนข้างขาของทศ ติณกำควยของตัวเองสาวขึ้นลง ใช้นิ้วแตะเล่นน้ำหล่อลื่นตรงหัวควยของตัวเอง สายตามองมาที่หน้าทศอย่างหยดย้อย ทศพยายามไม่เหลือบไปมอง ปล่อยให้ติณทำธุระของตัวเองไป ติณเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ ''ทศ'' ''อะไร'' ''ช่วยหน่อยดิ'' ''ช่วยเหี้ยอะไร เงี่ยนก็ไปหาเย็ดเอาอย่ามายุ่งกับกู'' ''อย่าโวยวายดิ กูไม่ได้จะเย็ดมึงซะหน่อย แต่ช่วยบิ้วท์หน่อย'' ''ห้ะ'' ''มึงก็น่าจะเข้าใจดีนี่นา เพื่อนกันต้องช่วยกันดิ'' ทศหันมามอง ''ยังไง'' ติณยิ้ม ยื่นหน้ามาจูบทศเบาๆ พอเห็นว่าทศไม่ได้ว่าอะไรจึงประกบปากจูบต่อ ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างเร่าร้อน ติณขบกัดริมฝีาปากล่างของทศแล้วดึงเบาๆ เอามือลูบใบหน้าของทศ หอมแก้มของทศทั้งสองข้าง จับมือของทศไปจับควยของตัวเอง ทศกำควยของติณไว้ ''อยู่เฉยๆ'' ติณบอก เด้งเอวเย็ดมือของทศเป็นจังหวะ ''อาา'' ติณคราง ใบหน้าของติณนั้นร้อนผ่าวไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษไข้หรืออะไร ทศไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมายอมทำอะไรแบบนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าติณนั้นเซ็กซี่มาก อีกอย่างเพื่อนกันเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เป็นไร ''รีบๆเสร็จดิ'' ''ก็คนบิ๊วท์ไม่ทำงานนี่นา'' ทศมองบน จับคางของติณดึงเข้ามาจูบ ''อืออ'' ติณครางในลำคอ เอวก็ยังเด้งเย็ดมือของทศอยู่ ควยของติณนั้นใหญ่มาจนทศนั้นแทบกำไม่มิด ทศเอามือหนุนใต้หัวของติณแล้วดึงเข้ามาให้ปากแนบกันมากขึ้น ติณแลบลิ้นออกมา ทศดูดลิ้นของติณอย่างแผ่วเบา แลบลิ้นออกมาพัวพันแลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเมามันส์ ตาของทั้งคู่ประสานกัน ติณยิ้มมุมปาก เด้ามือของทศเร็วขึ้นเรื่อยๆ ''อึก ใกล้ละ'' ติณเด้าเร่งจะหวะเร็วขึ้น ควยของติณในมือของทศนั้นแข็งขึ้นเรื่อยๆ ''อะ อ๊ะ!'' ติณกระแทกควยเข้ามาสุดแรงจนชนท้องของทศ ปล่อย้นำควยกระฉูดออกมาเลอะมือและเสื้อทศ ติณหอบ ทั้งคู่มองหน้ากัน ติณยิ้ม ตอนแรกก็ไม่เขิน แต่พอนึกได้ว่าเพิ่งทำอะไรไปทศกลับเขินขึ้นมาซะงั้น ''เยอะชิบหาย'' ทศมองมือของตัวเอง ''โทษที กูอั้นไว้ทั้งวัน'' ทศลุกขึ้นเดินไปล้างมือในห้องน้ำ เมื่อกี๊ตกลงทั้งคู๋ทำอะไรกัน ทศงงสับสนไปหมด พยายามไม่คิดมากเพราะแค่นี้ถือว่าเบาๆ เย็ดด้วยกันก็เคยมาแล้วไม่ใช่หรือไง ทศกลับมานอนบนเตียง ติณเอื้อมมือากอดเอวของทศ เอาหัวนอนซบอกทศ ''กูชอบมึงชิบหายเลย อยากให้มึงอยู่กับกูแบบนี้ไปนานๆ'' อยู่ๆติณก็พูดขึ้นมา '''เพ้ออะไรของมึง'' ''มึงอะ ไม่อยากอยู่กับกูหรอ'' ''อยู่กับมึงแล้วกูรำคาญอะดิ'' ''แย่หน่อยนะ มึงต้องทนไปอีกนานเลยแหละ'' ทศแอบขำคนเดียว เอามือลูบหัวติณเบาๆ เวลาผ่านไปทศจึงเห็นว่าติณนั้นหลับแล้ว ทศเลื่อนหัวของติณไปนอนบนหมอนดีๆ ก่อนจะกลับไปที่ห้องของตัวเอง ทศทิ้งตัวนอนลง ภาพใบหน้าเสียวของติณเมื่อกี๊ยังติดตาอยู่ ทศเอาหมอนปิดหน้าแล้วบ่นกับตัวเอง ''สัสเอ๊ย'' | 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
