แนะนำตัวละคร

นาย ：หนุ่มน้อย อายุ 25 ปี (เอ๊ะ! ไม่น้อยแล้วมั้ง) เนื่องจากสูญเสียครอบครัวไปตั้งแต่อายุ 20 ปี จึงมีปัญหาขาดแคลนและขัดสนด้านการเงิน ทำให้ต้องย้ายมาอยู่คอนโดของเพื่อนสนิทที่มีเพื่อนบ้านอย่างอาทิตย์ และซ้ำร้ายต้องมาทำงานเป็นพ่อบ้านของเขาอีกต่างหาก

 

อาทิตย์ : อาทิตย์ หรือ ทิตย์ อายุ 27 ปี หนุ่มแว่นหนังเขียนไฟแรงมีอนาคตก้าวไกล แต่ขาดแคลนคนที่เข้าใจในตัวของเขา เพราะด้วยเป็นคนปิดกั้นจากคนอื่นจึงไม่มีเพื่อนฝูงเลย (น่าสงสารแท้ 555) แต่แคร์ที่ไหนเพราะตอนนี้เขามีพ่อบ้านที่น่ารักทั้งคน

 

เรื่อง พ่อบ้านของผม

 “นี่คุณทิตย์ อย่าทิ้งเศษกระดาษเกลื่อนสิครับ” ผมบ่นให้เจ้านายที่ตอนนี้กำลังวุ่นกับการเขียนนิยายแต่สงสัยจะคิดไม่ออกเลยมีแต่กระดาษที่โดนขยำจนเรียกได้ว่าเจ็มห้องขนาดนี้

“ก็มันเขียนนิยายไม่ออกหนิ” เขาบ่นขึ้นมาทันที

“ก็เขียนให้ออกสิครับ” ผมบอกด้วยความเหนื่อยใจ

“ถ้ามันง่ายแบบนั้นก็ดีสิ โอ้ย!!! อันนี้ก็ไม่ได้” ตามคาดกระดาษปลิวมาอีกอันแล้วครับT^T ผมคนเก็บนะครับสงสารกันหน่อย

 

อ่อ ลืมแนะนำตัวไปผมชื่อ นาย ครับ มาทำงานเป็นพ่อบ้านให้คุณอาทิตย์หรือคุณทิตย์ เพราะคนเก่าลาออกไปด้วยนิสัยที่ยากจะเข้าใจของเจ้านายซึ่งผมกำลังประสบอยู่ในขณะนี้แต่ผมจะลาออกก็ไม่ได้เพราะออกไปจะเอาอะไรกินหละครับ บ้านที่อยู่ตอนนี้เพื่อนก็ให้ยืมอยู่ เพราะเพื่อนไปอยู่ต่างประเทศและผมกำลังลำบากเลยได้มาอยู่และเป็นพ่อบ้านของคุณทิตย์นั่นเอง

 

“เสร็จแล้ว” เสียงคุณทิตย์เจ้านายผมเองครับ ส่งสัยเพราะปั่นต้นฉบับเสร็จแล้ว

“ขอแสดงความยินดีด้วยครับ” ยินดีกับตัวเองที่ไม่ต้องมาเก็บขยะ T^T

“นี่ หิวแล้วอ่า ทำอะไรให้กินหน่อย” เอาแล้วครับ หางานมาให้ผมอีกแล้ว

“ในตู้เย็นมีอาหารแช่แข็งอยู่ครับ อุ่นกินได้เลย” ด้วยสมองอันชาญฉลาดของผม 555 หาทางออกได้ดี

“เห้ย!” เสียงผมเองครับเพราะอยู่ดีๆคุณทิตย์ก็อุ้มผมขึ้นแล้วเอาหน้ายื่นมาใกล้ๆ

“นายครับ จะไปทำอาหารหรือจะเป็นอาหารครับ^^”

“ปล่อยผมลงก่อนคุณทิตย์”

“ก็ได้ครับ^^” หลังจากทำงานเสร็จก็หื่นทันทีเลยเจ้านายผม

“แต่ปล่อยที่เตียงนะ”

“ไม่อ้าวววว อย่ามาโรคจิตนะคุณทิตย์”และด้วยเหตุนี้ผมจึงต้องทำอาหารให้เจ้านายของผมกิน เห้อ เหนื่อใจแท้

 “ผมกลับห้องก่อนนะครับ” หมดเวลางานของผมคือ 20.00 น.

“อืม อาหารอร่อยมาก”

“ครับผม” ไม่อร่อยได้ไงหละผงชูรสครึ่งห่อ 555

“แต่ถ้าครั้งหลังใส่ผงชูรสเยอะอีก ได้เป็นอาหารทนนะครับ^^”

“… ครับ” รู้ได้ไงเนี่ย

ขณะนี้เวลา 22.00 น. คนทั่วไปควรจะนอนแล้วแต่ข้างห้องของผมกลับมีเสียงเหมือนอะไรแตก

“คุณทิตย์ครับ คุณทิตย์ครับ” ผมเรียกพร้อมกับเคาะประตูไปด้วย

“…” ถ้าไม่เปิดจะเปิดเข้าไปแล้วนะครับ

“ขออนุญาตครับ” สิ่งที่เห็นคือคุณทิตย์นอนแผ่อยู่ที่พื้นส่วนข้างๆ มีเศษแก้วน้ำอยู่

“คุณทิตย์” ผมตกใจมากจึงวิ่งเข้าไปดู

“ตัวร้อนมากเลย สงสัยเป็นไข้” ด้วยเหตุนี้ผมจึงต้องพยุงคุณทิตย์ที่หลับไม่ได้สติไปที่เตียง

“คนอะไรตัวหนังชะมัด = =” ขอบ่นนิดนึง

และด้วยเหตุนี้ผมจึงต้องคอยดูแลเจ้านายของผมตลอดทั้งคืนจนเรียกว่าแทบไม่ได้หลับได้นอน

 

อาทิตย์ TALK

“อ้าว มานอนอะไรตรงนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” ผมบอกพ่อบ้านของผม แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ผมเลยตัดสินใจอุ้มขึ้นมานอนบนเตียง แต่สังเกตว่าตัวของผมยังชุ่มๆอยู่เลย สงสัยพ่อบ้านที่น่ารักของผมคงจะดูแลจนเช้า

“นี่นาย” เงียบอีกตามเคย

“จุ๊บ” อิอิ ขอหน่อยนะ ถ้านายตื่นอยู่ผมคงไม่ได้ทำอะไรแบบนี้แน่ๆ

“ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอกอดหน่อยนะนาย” เงียบแปลว่าอนุญาต

ด้วยเหตุนี้ผมจึงกอดนายจนประมาณ 12.00 น. ก็ต้องตื่น

“เห้ย คุณทำอะไรผมเนี่ย แล้วผมมานอนที่นี้ได้ยังไง แล้วบาลๆๆ”

“หยุดก่อนที่ละคำถาม” ผมบอกนาย

“อ่อ เดียวนะผมเริ่มจำได้แล้ว” นายทำหน้านึกอยู่ครู่หนึ่ง

“เห้ย ตอนนี้กี่โมงแล้ว” ดูท่านายร้อนรน

“เที่ยงพอดีไม่ขาดไม่เกิน” ผมตอบ

“ผมขอตัวครับ ตายๆ ตายแน่นายเอ้ย” นายขอตัวลาพร้อมบ่นไปตามทาง

 

นาย  TALK

ตายแน่ครับงานนี้ ทำไมนะหรอ วันนี้ผมมีนัดกับเพื่อนของผมนะสิ เขามาทำธุระเลยนัดเจอที่สนามบิน ด้วยเหตุนี้ผมเลยไป สายกว่าเวลานัด 1 ชั่วโมง

“นาย ทำไมไม่มาพรุ่งเลยหละ”

“น่าๆ มาช้าดีกว่าไม่มานะนิว” นิวคือเพื่อนของผมเองครับเป็นผู้ชายหน้าตาดีทีเดียวฐานะก็ดีด้วย

“เห้อ มาๆนั่งก่อนสั่งอาหารรอจนเย็นหมดแล้ว” นิวบ่นให้ผมอีกชุดใหญ่ พร้อมกับคุยเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆ

“จะมาอยู่นี่นานไหม” ผมถาม

“ประมาณ 2 ทุ่มก็กลับแล้ว”

“อ้าว กลัวเร็วจังนึกว่าจะมาค้างอุส่าเตรียมที่นอนไว้”

“ปล่าวหรอกงานทางนู้นยุ่ง มาได้แค่นี้แหละ รีบไปเถอะ เหนื่อย”

“อือ ไปเถอะ”

ด้วยเหตุนี้ผมจึงมาอยู่ที่คอนโดตามเดิม แต่มีนิวมาอยู่ด้วยเท่านั้นเอง

“นิวฝากเฝ้าห้องด้วยนะ เดะนายไปซื้อของก่อนแปปนึง”

“โอเค” นิวรับปาก

 

อาทิตย์ TALK

ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมอยู่ในห้องนาย และทำไมนายต้องไปรับถึงสนามบิน(ทำไมถึงรู้หรอ ก็แอบตามเขาไปไง) ต้องถามให้รู้เรื่อง

ป๊อกๆ ผมจึงตัดสินใจไปเคาะประตูห้องของนาย

“สวัสดีครับ” แต่คนที่ออกมามันเป็นใครกันแน่

“ครับ ผมมาหานาย”

“คุณเป็นอะไรกับนายครับ?”

“เรื่องของผมครับ^^ ตอนนี้ผมต้องการคุยกับนาย”

“เสียใจด้วยนะครับ ตอนนี้นายไม่สะดวกคุย มีอะไรฝากบอกได้นะครับเดี่ยวบอกให้เพราะยังไง “เรา” ก็อยู่ห้องด้วยกัน”  เน้นคำว่า เรา จังนะ == กลัวไม่รู้รึไงว่าเป็นอะไรกัน

วันนี้ผมหัวเสียทั้งวัน จน 21.00 น. ผมตัดสินใจไปหานายอีกครั้ง

“อ้าวคุณทิตย์มีธุระอะไรหรอครับ” นายตอบ แต่ที่ผมสนใจไม่ใช่คำตอบแต่เป็นรอยแดงๆที่คอของนาย ต่างหาก

“เห้ย คุณทิตย์จะทำอะไรหนะ” ผมอุ้มนายไปที่เตียงและโยนนายพร้อมกับถอดเสื้อนายอย่างโมโห

“คุณทิตย์หยุดเดี่ยวนี้นะ”

“ที่กับไอ้หน้าจืดนั่น ไม่เห็นจะห้ามเลย ที่กับฉันทำไมหวงจังเลยหละตัวหนะ” ตอนนี้ผมฟิลส์ขาดไปแล้ว

“คุณพูดอะไรผมไม่เข้าใจ”

“ไม่เข้าใจหรอ เดี๋ยวก็เข้าใจ ฉันจะทำให้นายลืมมันไปเลย”

 

10.00 ผมตื่นมาด้วยสภาพที่ไม่มีอะไรเลย เช่นเดียวกันกับหนุ่มน้อยที่อยู่ข้างๆผม เพราะเรื่องเมื่อคืนทำให้ผมรู้ว่านายยังไม่เคยผ่านมือใคร

“นายครับ ผมขอโทษ” ไม่มีเสียงตอบกลับมามีแต่เสียงสะอื้นของคนตัวเล็กๆที่อยู่ข้างๆผม

“คุณทำอย่างนี้ได้ยังไงคุณทิตย์ คุณไม่ได้ชอบผม หรือคุณได้กับทุกคน”

“ไม่ใช่กับทุกคนนะ กับนายคนเดียว” ผมรอบตอบ แล้วเอามืดเช็ดน้ำตาของนายออก

“อย่าร้องนะคนดีของผม” ผมพยายามทำให้นายหยุดร้อง ต่ไม่เป็นผลร้องหนักกว่าเดิมอีก

“ถ้าไม่ร้องอีกรอบนะครับ” ผมขู่ไป พระเจ้า ได้ผมครับ นายเงียบกริบเลย

“คุณทำอย่างงี้ทำไม” นายถามพร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลอยู่

“ก็… ก็… ผมนึกว่านายกับ เอิ่ม”

“คุณคิดได้ยังไง นิวเขาเป็นเพื่อนผมนะ”

“แล้วรอยที่คอคุณหละ”

“รอยที่คอ” นายทำหน้างงแล้วมองกระจก

“อ๋อ รอยนี่ผมได้มาตอนที่กำลังทำกับข้าวสงสัยซอสจะเลอะ มั้ง” … ซอส

“นาย คือ ผม… ผม… ” ผมรักนายไงเล่า ได้แต่พูดในใจ

“ผมอะไร” นายพูดพร้อมกับเสียงหงุดหงิด

“ผมรักคุณพอใจรึยัง”

“…” เงียบ หรือว่านายกับไอ้หน้าจืดนั่น…

“ผมรักคุณนะนาย นายไม่รักผมหรอ”

“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ”

“แปลว่า นายก็รักทิตย์ใช่ไหม” ผมแทนตัวเองว่าทิตย์ครั้งแรก

“อืม” นายตอบ

“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย”

“อื้ม” นายตอบเสียงดังขึ้นนิดนึง

“อะไรนะ”

“รัก พอใจรึยังเล่า”

“ครับ พอใจมากเลย^^ งั้นขอผมอีกนะ” อิอิ ต้องรีบกอบโกย

“ไม่ว้อยยยย”

 

ผ่านไปหนึ่งเดือนตอนนี้ นายย้ายมาอยู่ห้องผมและพ่วงอีกตำแหน่งคือตำแหน่งหวานใจของผมเองครับ อิอิ

-The End-