สวัสดีครับ ผมชื่อตั้ม ผมเป็นเด็กที่เรียนไม่เก่งตั้งแต่เด็ก แถมยังเคยเป็นเด็กเกเรอีกต่างหาก ผมถูกทิ้งให้ใช้ชีวิตคนเดียวมาตั้งแต่ตอนอายุ 12 ปี เนื่องจากพ่อกับแม่ทิ้งผมให้อยู่คนเดียว และพวกเขาก็ไปใช้ชีวิตของตนเอง เขาทิ้งผมอยู่ในห้องเช่าพร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งโดยที่ไม่กลับมาหาผมอีกเหรอ พร้อมทั้งยังให้เอกสารมอบอิสระกับผมเองในการทำธุรกรรมต่างๆ ผมจึงตัดสินใจไม่เรียนต่อและออกมาทำงานเท่าที่ทำได้ ล้างจานบ้าง ซ่อมรถบ้าง

จนกระทั่งวันหนึ่ง พี่หนึ่งซึ่งเป็นพี่ที่รู้จักกันจากอู่ซ่อมรถ แกมาชวนผมไปสมัครงานเป็นหน่วยรักษาความปลอดภัยตามสถานที่ต่างๆ เช่น พวกรถไฟฟ้า ห้างสรรพสินค้า หรือคอนโด และใช่ครับ นั่นคืออาชีพเดียวที่ผมฝันอยากทำมานาน เพราะด้วยชุดของเขาที่ทุกคนต้องใส่รัดรูป ฟิด และต้องสมาร์ท ทุกคนจะต้องผ่านการอบรมการยืนที่เสมือนเป็นหุ่น ผมเลยเห็นว่าพวกเขาสมาร์ทและคนอย่างผมน่าจะต้องเข้ายากมากแน่นอน แต่ในเมื่อพี่หนึ่งชวน ผมเลยสมัครไป

วันที่สมัคร ด้วยรูปร่างผมเป็นคนบางแต่ไม่มีขน ดูๆ ไปถ้าไม่ขยับคนก็อาจจะมองเหมือนว่าผมเป็นหุ่นเลยก็ว่าได้ เพราะเนียนและวาวเหมือนหุ่นมากๆ และแน่นอนว่าผมได้รับการฝึกฝนทั้งหมด 4 วัน โดยหลังจากสมัครเสร็จเขาพาผมไปที่พักเพื่อเตรียมฝึกทันที โดยที่มเราไม่ต้องเตรียมอะไรมานอกจากเอกสารการสมัครและตัว ที่เหลือทางบริษัทจะจัดการให้ทั้งหมด พอถึงคิวผมเขาเรียกเขาห้องไปสัมภาษณ์ เขาถูกใจผมมากเมื่อพูดถึงความฝันของผม และจัดเซ็นเอกสารทั้งหมดอีกรอบ ผมด้วยความที่ไม่ได้อ่านก็เลยเซ็นเอกสารไป

หลังจากนั้นเขาจึงพาผมไปวัดตัวทันที และให้คืนนี้พักที่ห้องพักของพนักงานทันที ไม่ต้องกลับสถานที่แล้ว เนื่องจากรับเป็นพนักงานเป็นที่เรียบร้อย โดยบริษัทพาผมไปที่พัก ซึ่งเป็นห้องแคบ ๆ เพียง 5 ตารางเมตรเท่านั้น และสภาพห้องคือมีแค่ชุด 1 ชุดซึ่งเป็นสีขาวฟ้าบางๆ และมีที่นอนและหมอนเก่าที่เปื้อนคราบเหงื่อสีเหลืองที่ไม่ได้ปูไว้ด้วย พร้อมด้วยขวดสำหรับถ่ายเบา ผมได้แต่ทำใจก่อนที่จะพัก เพราะคนมันไม่มีทางเลือกแหละ โดยก่อนที่บริษัทจะจากไปเขาก็บอกว่า พรุ่งนี้แต่งชุดนี้ไปได้เลย ไม่ต้องอาบน้ำใดๆ เพราะเราจะได้เข้าหน่วยลับพิเศษ ผมก็นึกไว้ว่าเงินเดือนต้องเยอะแน่นอน ก็เลยไม่คิดมากอะไร และเขาก็ล็อคห้องผมออกไป

เช้าวันถัดมา เขาเรียกผมไปพร้อมเจอเพื่อนอีก 2 คน เพื่อทำความเข้าใจเรื่องการฝึก โดยหน่วย รปภ. ของผมที่ได้คือ “หน่วยรักษาคุ้มครองภัย” มีหน้าที่เป็นยามในพื้นที่สำคัญระดับประเทศ ซึ่งเขาคัดตั้งแต่การชวนจนถึงสมัครและสัมภาษณ์เท่านั้น และจะเปิดแค่ปีละครั้ง หรือบางปีไม่เปิดเลย เนื่องจากขึ้นอยู่กับสถานที่ที่จะให้เข้าไปทำการด้วย ซึ่งในปีนี้มีเพียงผมและเพื่อนอีก 2 คนเท่านั้นที่ได้ทำงานนี้ โดยการฝึกใน 4 วันจะมีตั้งแต่สอนการยืนแบบหุ่น การทานอาหาร การรักษาความลับขององค์กร ตลอดไปจนถึงการรักษาความปลอดภัย ซึ่งการฝึกเป็นไปอย่างเข้มข้น และแน่นอนว่าพวกผมทั้ง 3 คนต้องใส่ชุดบางๆ นี้โดยที่ไม่ได้อาบน้ำตลอดทั้ง 3 วัน และซ้อมในพื้นที่ปิด คือบริเวณโรงยิมของบริษัทเท่านั้น

พวกผมได้รับการฝึกให้ยืนได้เฉลี่ยวันละ 18 ชั่วโมง และนอนเพียง 5 ชั่วโมง ฝึกการขับถ่ายให้ตรงเวลาโดยจะขับถ่ายหลังจากฝึกเพียง 10 นาที และทานอาหารซึ่งมีน้ำฉี่ที่เราฉี่ในวันนั้น และอาหารที่เหลือจากหน่วยฝึกปกติ เพราะเขาบอกว่าจะเป็นการฝึกการใช้ชีวิตจริงบนพื้นที่ที่แคบ ซึ่งในช่วงแรกพวกเรางงกันมาก แต่ก็ทำตามเพื่อให้ได้งานนี้มา อีกวันละ 10 นาที อีก 40 นาทีคือการฝึกอื่นๆ

จนกระทั่งถึงวันที่ 4 พวกผมก็ได้ชุดที่ตัดรัดรูปขนาดเท่ากับรูปร่างพวกผมเลย ซึ่งก็คือเป็นชุดจักรยานแบบ Jumpsuit สีฟ้า ปักชื่อตัวเองเอาไว้ โดยวิธีการใส่ก็คือเอาชุดมาใส่ผ่านไหล่ แล้วจึงเย็บติดอีกที พร้อมด้วยอาวุธสำคัญ พร้อมทั้งบริษัทบอกว่า “ต่อจากนี้เราจะมีธรรมเนียมในการทำงาน ตามมานี่” พวกผมก็เดินไปกับเขา พอถึงห้องมืดนั้น พวกเขาก็ให้ผมไปยืนที่แท่นทั้ง 3 คน และเขาก็ให้ทีมงานจัดความเรียบร้อยของชุดเอาไว้ รวมถึงล้วงรูตูดให้ชุดกับรูเป็นอันเดียวกัน

หลังจากนั้นอยู่ดีๆ พวกผมก็ขยับไม่ได้ และใช่ครับ พวกผมโดนสารพ่นไปที่ตัวจากแท่นที่ยืนอยู่ไม่ให้ขยับตัวได้ หลังจากนั้นบริษัทเลยปิดโดมของพวกเรา และจึงค่อยๆ ปล่อยสารที่ทำให้พวกเราแข็งตัวเป็นหุ่นมาเรื่อย ๆ สารเริ่มเกาะตัวผมทำให้ผมขยับไม่ได้ มันเกาะตาจนเห็นแค่ฟิล์มขาวเท่านั้น ปากผมถูกเชื่อมติดกัน หูผมเริ่มไม่ได้ยินอะไรแล้ว และแล้วผมก็ถูกบังคับให้ยืนท่ายืนตรง จนเครื่องหยุดทำงาน โดมเปิดออก ผมก็กลายเป็นหุ่นไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย รูปร่างเหมือนคนจริง เพียงแต่ตัววาวขึ้น เหมือนเป็นหุ่นพลาสติก เงาขึ้น และขยับไม่ได้ มีความรู้สึกข้างใน แน่นอนว่าตอนนี้ผมเป็นอมตะไปแล้ว และมีหน้าที่เป็นแค่หุ่น ซึ่งจากความรู้สึกที่ผมอยากคัดค้าน แต่จู่ๆ ผมก็ลืมเรื่องราวในอดีตทั้งหมด และคิดแค่ว่าวันนี้ผมเป็นแค่หุ่น ควยอันนั้นก็เป็นแค่ของประดับ และรูตูดมั้นก็มีไว้ระบายความเงี่ยนของคนอื่นเท่านั้น

หลังจากนั้น ทีมงานบริษัทจึงมาขัดให้เงา และแพ็คสุญญากาศเก็บไว้ที่ห้องพักของแต่ละคน โดยโยนให้นอนลงบนฟูกเก่าๆ รวมกัน และติดป้ายว่าเตรียมติดตั้ง แต่พวกเขาก็เปิดประตูทิ้งไว้ และจากไปนานนับเดือนเลยทีเดียว จนกระทั่งวันหนึ่งที่มีรับสมัคร รปภ. ปกติ พวกผมก็ได้ถูกเอาไปตั้งไว้ที่ห้องอบรมแต่ละห้องเป็นเวลา 4 วัน และตั้งไว้ที่ห้องพัก รปภ. รวมอีก 2 อาทิตย์ โดยระหว่างนั้นผมในฐานะหุ่นก็โดนแหย่รูตูดบ้าง และมีถึงขนาดที่ รปภ. เอาหุ่นอย่างผมไปข่มขืน จนน้ำกามของพวกเขาเลอะรูตูดผม พอพนักงานบริษัทเห็นจึงให้ รปภ. คนนั้นดูแลหุ่นอย่างผมเป็นเวลา 1 เดือน โดยทุกวันหลังจากเป็น รปภ. ที่บริษัทเสร็จ ก็จะต้องมาขัดหุ่นอย่างผมให้เงามากที่สุดทั้งตัว โดยระหว่างขัดก็ได้เอาควยของเขาสอดเข้าไปที่รูตูดของผม และก็เย็ดจนน้ำแตก แล้วจึงเอาน้ำนั้นมาขัดต่อจนเงา และในขณะเดียวกันเขาก็ขัดตรงควยผมจนน้ำผมแตกเช่นกัน เขาก็เอามาขัดตัวผมต่อ

หลังจากจบ 1 เดือนนั้น หุ่นทั้ง 3 ก็ถูกโยนเหมือนของไม่มีประโยชน์มาไว้ที่ห้องพักผมเช่นเดิม แล้วก็ล็อคปิดตาย ในห้องไม่มีหน้าต่าง ไม่มีพัดลม ไม่มีอะไรเลย ผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ จนกระทั่งตอนที่เขาขนเอาออกไปจึงทราบว่าเป็นระยะเวลากว่า 3 เดือน ผมและเพื่อนถูกเอาไปไว้ที่โรงเรียนเสนาธิการทหาร และถูกจับเปลี่ยนชุดเป็นชุดทหารที่รัดรูปที่สุด หลังจากนั้นผมก็ถูกยกไปตั้งที่หน้าห้องเรียนทหาร โดยตั้งแบบนั้นตลอดไป จนช่วงสถานการณ์โควิด-19 ระบาด โรงเรียนปิดทำการ พวกผมถูกโยนทิ้งไว้ที่ห้องเก็บของค่ายทหารข้างๆ และถูกปิดตายรอจำหน่ายกลับมาที่โรงเรียน จนกระทั่งวันนี้ที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะเปิดเรียน พวกผมในชุดนักเรียนทหารก็ยังคงถูกขังปิดตายเช่นเดิม พร้อมกับน้ำกามที่แตกทุกวันวันละ 1 ครั้ง พวกผมถูกโยนทิ้งไว้รวมกับที่นอนเก่าๆ หมอนเก่าๆ ที่รองพื้นยิมเก่าๆ และที่สำคัญคืออยู่ในห้องที่แคบมากๆ ไม่มีแม้กระทั่งหน้าต่าง ถูกล็อคด้วยกุญแจที่มีรหัสอีกด้วย

และจนถึงวันนี้ผมก็ยังอยู่ในนั้นแหละครับ