โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ( 21-22 )

tanya

ขออภัยนะครับ วันนี้มาต่อช้าไปหน่อย เน็ตช้ามาเลยครับ เรามาต่อกันดีกว่าครับคราวนี้ 2 ตอนเลยครับ
(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
ตอนที่ 21 กลับบ้านเรารักรออยู่           “มึงรักกูมั้ย” มันถามผม ผมพยักหน้าตอบ
“พูดดิ”
“เออ กูรักมึงเหมือนกัน พอใจยัง” ผมตอบๆไปแล้วรีบลุกขึ้นจะไปอาบน้ำ เลอะไปหมด แต่มันกลับดึงผมลงไปเหมือนเดิม
“ขอบใจน่ะ” มันพูดแค่นั้นก็ปล่อยมือผมผมก็เข้าไปอาบน้ำ เสร็จแล้วเราก็กลับห้องโป้งกัน
“ตุลย์ศุกร์นี้กลับบ้านกันไหม” มันถามผมก่อนเข้านอน
“เฮ้ย ไปดิ คิดถึงแม่มาก” ผมดีใจ และอยากกลับบ้านมากครับ
“โอเค ศุกร์นี้กลับบ้านกัน”
“เอ่อตุลย์ ซื้อโทรศัพท์ใหม่หรอ” มันถามแล้วหยิบเอาโทรศัพท์บนหัวเตียงทำท่าสงสัย
“ไอ้โชว์ให้มา” ผมไม่อยากปิดบัง
“มันให้ทำไม แล้วไปเอาของมันมาทำไม”
“ก็มันทำเครื่องเก่ากูพังอ่ะ ก็ไม่อยากเอาหรอกแพงกว่าของกูตั้งเยอะ”
“แต่ก็เอามา”
“เอาหน่าโป้ง ของฟรี” ผมก็ว่าไป อิอิ อยากได้ๆๆๆ
“ตามใจนะ อย่าไปเอาอะไรของมันอีกล่ะ”
“คร้าบบบ คุณโป้ง” แล้วชีวิตก็ดำเนินไปจนถึงเย็นวันศุกร์   
“โป้งอยู่ไหนแล้วอ่า” ผมโทรศัพท์ถามโป้งรอมันมารับกลับบ้านอย่างดีใจ
“แป็บครับ จะถึงแล้วครับคุณชาย” พูดซะเพราะเชียวไอ้หอก
“อืม รอที่เดิมนะ” แล้วก็วางสายไปแต่มีสายใหม่เข้ามา
“สวัสดีครับ” ผมรับสายโดยไม่ได้ดูเบอร์ครับ
“ยืนรอใครอ่ะ” สาสส ใช่เลยครับ ไอ้เชี่ยกร่าง มองหามันรอบเลยครับ
“แล้วมึงจะทำไมกู” ยังไม่เห็นตัวมันครับ
“ให้ทำป่าวล่ะ เหมือนที่เราเคยทำด้วยกันไง เอาม่ะ” ไอ้เชี่ยนี้มาไม้ไหนเนี้ยะ
“ไปทำกับหมาไป ถ้าอยากมาก” ด่ามันไปครับ
“เอ้า นี้คิดอะไรหนิ กูหมายถึงกินข้าว ลามกว่ะ หรือจะเอา” ไอ้เชี่ย เลว
“เออๆๆ เรื่องของมึง แค่นี้นะ” ผมกดตัดสายไปเลยครับ ไม่อยากคุย ไม่อยากทะเลาะกับมันแล้ว สักพักก็มีมือมาแตะไหล่ผม
“ไอ้สัสส”
“อ้าว เห็นกูเป็นสัสหรอ กูจะเป็นสิงโตขย้ำเหยื่ออย่างมึง” ไอ้เชี่ยเล่นไม่เลิก
“จวย” ผมเดินหนีมันเลยครับ มันเอามือมาจับข้อมือผมไว้ ผมสะบัดออกเลยครับ
“อย่ามาจับกู” แบบว่าไม่ชอบอ่ะครับ
“มึงรอใครหรอ จะไปไหนให้กูไปส่งไหม” ถามเพื่อ
“รอแฟนมารับ จะกลับบ้าน” ขอหน่อยเหอะ กูมีแฟนแล้ว
“ราชบุรีหรอ” อ้าวกูหลุดปากออกไปแล้วว่าจะกลับบ้าน
“เรื่องของกู” รำคาญมากๆๆ สักพักรถไอ้โป้งมันก็มาจอดครับ ผมก็เปิดประตูเข้าไปไม่สนใจมันเลยครับ แล้วก็ให้ไอ้โป้งขับไปเลย เห็นมันมองตาเขียวเลยครับ
“มันมาหาเรื่องอะไรตุลย์ป่าว”  โป้งถามทันที ที่ขับรถออกมา
“ป่าว ไม่มีไรหรอก มากวนตีนนิดหน่อย ช่างมันเหอะ” ไม่อยากให้มันคิดมาก
“แน่นะ นึกว่ามาทำไรแฟนผม” บ้า เขิล อะไรก้อไม่รู้ งุงิ อุอิ อุอะ 555
“ถ้าทำแล้วจะทำไมมัน” อยากรู้ครับว่ามันจะทำไง
“จะฆ่ามันให้ตาย ถ้าไม่ตายไม่ต้องเรียกว่าโป้ง แฟนข้าใครอย่าแตะ” เวอร์ว่ะ แต่ชอบนะ รักมึงว่ะ รู้งี้รักไปนานแระ
“จริงนะ” ผมย้ำเพื่อความแน่ใจ
“สัญญา” จริงจรังอ่ะโป้ง สัญญาด้วย กูเชื่อมึงโป้ง
“อืม กูเชื่อ”
“จริงอ่ะ หอมแก้มทีนึงจะเชื่อว่าเชื่อจริง” เล่นไรมึงเนี้ยะ
“อะไร ขับรถไปเลย” แบบว่า เขิลๆๆ อิอิ
“ทีนึงดิ นะ” ต่อรองอีกมึง
“ไม่” ผมปฏิเสธ มันทำหน้างอนๆ ไม่มองผม มันเผลอก็เลยหอมแก้มมันไปเลยครับ มันก็ทำหน้ายิ้มๆๆ ประมาณว่าก็แค่เนี้ยะ ทำเป็นลีลา จะไม่ให้กูลีลาได้ไง กูอาย ไอ้สาสส
“ขอบใจนะ” มันบอกผม ผมไม่ได้ว่าอะไรแบบว่ายังเขิลไม่หาย ก็ขับกันไปคุยกันไป แวะกินบ้าง สักพักก็มาถึงราชบุรี
“เดี๋ยว โป้งส่งเราที่บ้านเราก่อนนะ แล้วค่อยกลับบ้านโป้ง” ผมบอกโป้งก่อนถึงบ้าน
“นอนบ้านตุลย์ก่อนได้ป่ะ ขี้เกียจขับเข้าเมือง” มันต่อรองกับผม
“ได้ๆ แต่ไม่คิดถึงแม่หรอ”
“คิดถึงสิ แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปหา”
“ดีๆ พรุ่งนี้จะได้ติดรถไปหาเพื่อน ในเมืองด้วย”
“อืม งั้นพรุ่งนี้ค่อยไปพร้อมกัน” เราก็ตกลงกันได้ ก็กลับมาถึงบ้าน
“หวัดดีแม่” ผมเข้ากอดแม่เลยครับ
“หวัดดีครับ” ไอ้โป้งสวัสดีแม่ผม
“มาบ้านทำไมไม่โทรบอกแม่ก่อนล่ะ” แม่ถามผมเมื่อทักทายกันเสร็จ
“เซอร์ไพรไงแม่”
“จ้า แล้วนี้กินอะไรกันมายัง หิวมั้ยลูก”
“อ่อ เรียบร้อยแล้วครับแม่” แวะกินตลอดทาง อิ่มมาก
“โป้ง เป็นไงบ้างละลูก เรียนเป็นไง” แม่ถามไอ้โป้ง โป้งเคยมาเที่ยวบ้านผมบ่อยๆตอน อยู่ม.ปลาย รู้จักแม่ผมเป็นอย่างดี
“ก็ดีครับแม่” โป้งสนิทกับแม่ผม จนเหมือนลูกไปอีกคน
“อะนี้ครับ โป้งซื้อมาฝาก คืนนี้ผมรบกวนสักคืนนะ” โป้งยื่นถุงขนมที่ซื้อมาฝากให้แม่
“ขอบใจลูก ตามสบายลูก ตุลย์ดูโป้งด้วยนะ แม่ไปเตรียมของก่อน” แม่คงจะไปเตรียมของที่จะขายพรุ่งนี้
“ให้ตุลย์ช่วยนะ”
“ไม่เป็นไร อีกนิดเดียวพาโป้งไปพักเถอะ มากันเหนื่อยๆ”
“อืม งั้นตุลย์ขึ้นห้องก่อนนะแม่” แม่พยักหน้า ผมก็พาไอ้โป้งขึ้นห้องผมครับ โทรนัดเพื่อนที่จะเจอกันพรุ่งนี้เรียบร้อย ก็อาบน้ำ เตรียมเข้านอนกันเรียบร้อย
“โป้ง นอนได้ป่ะ เตียงมันเล็กอ่า”  คือเตียงนอนผมเป็นเตียงเดี่ยวเล็กๆ ครับ สำหรับคนเดียว
“นอนได้สิ ถ้าเรานอนซ้อนกัน” ทะลึ่งว่ะ พูดได้แค่นั้นมันก็ฉุดผมล้มลงไปกับที่นอนแล้วคร่อมผมอย่างรวดเร็ว
“อย่างนี้ไงตุลย์ พอนอนได้ม่ะ” มองจ้องผมแบบจะกลืนกลิ่นผมทั้งตัว
“ทะลึ่ง ไม่เล่น ง่วงแล้ว”
“ใครบอก โป้งเล่น โป้งเอาจริงตางหาก” มันพูดจบ ปากผมก็โดนประกบแล้วครับ จูบนี้ผมไม่เคยเบื่อเลยครับ ปากมันก็จูบ มือมันก็ลูบไล้ไปทั่งร่างกายผม ผมดันมันเบาๆ มันยอมผล่ะปากออก แต่ลงมาไซร้ที่ซอกคอผม
“ปะโป้ง  ปิดไฟก่อน” ผมพูดติดขัด ผมอายครับ
“อายหรอ” ผมพยักหน้าบอกมันครับ
“ได้ๆๆ” มันลุกขึ้น แต่กลับไม่ปิดไฟ แต่กลับถอดเสื้อผ้าของมันออกหมดเลยครับ ขอบมันพร้อมรบเต็มที่ อายดิครับ กูจะอายทำไมว่ะ มีเหมือนกัน ขนาดก็ไม่ได้ต่างกันมาก ของกูใหญ่กว่าอีกทำเป็นอวด แอบเข้าข้างตัวเอง อิอิแต่มันเขิลตรงที่ มันจะต้องมีอะไรกันี่แหละครับ
“ไอ้เชี่ยโป้ง เป็นไรเนี้ยะ บอกให้ปิดไฟ ไม่งั้นมึงนอนข้างล่างไปเลยไอ้โรคจิต” หน้าด้าน ยืนแก้ผ้า ส่ายไปส่ายมา มันก็เลยเดินไปปิดไฟ แล้วก็เดินกลับมาที่เตียง
“พร้อมรึยังจะที่รัก” ยังเล่นไม่เลิก กูอายเข้าใจไหม ผมไม่ตอบมันก็ก้อลงมาจูบผมอีกครั้ง มือก็อยู่ไม่สุขลูบไล้ผมไปทั่วร่างกาย สักพักร่างกายผมก็เปลือยเปล่าเท่ามันภายในพริบตา มันโลมไล้ผมไปด้วยรางกายผมด้วยสัมผัสจากลิ้นและปาก ผนวกกับมือที่ไม่เคยอยู่สุข ปากมันไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆจนถึงตรงบริเวณส่วนอ่อนไหวของผม ที่ตอนนี้มันไม่อ่อนอย่างที่สมควรจะเป็นแล้วครับ ผงาญเต็มที่ให้โลกได้รู้ว่าไอ้ตุลย์มีดี รีเจนซี่บรั่นดีไทย เฮ้ยย ไม่เกี่ยวอย่านอกเรื่อง กำลังสยิว มันค่อยๆ ใช้ลิ้นของมันตวัดที่ส่วนหัว ผมนี้สยิวไปทั้งตัว ก้นลอยเลยครับ มันค่อยๆครอบปากลงไปช้าๆ แล้วใช้ปากอย่างชำนาญ
“ซีดด โอ้ว” เสียงผมร้อง เสียวมากครับ มันหันไปงั้บที่พวงเงาะโรงเรียนน้อยของผม มันเสียวมากครับ ไม่นะๆๆ
“อย่านะโป้ง มันสกปรก” ไม่ทันแล้วครับ มันใช้ลิ้นชกไปทั่วบริเวณ ไม่เว้นแม้แต่ช่องทางสำหรับเดินเรื่องในฉากนี้ อิอิ เสียวโคตร
“โอ้ว สุดยอดเลยโป้ง” ผมร้องเสียงกระเซ่า
“ชอบมั้ย”  มันเงยหน้าถามผม
“ชอบครับ” โอ้โหสงสัยชอบมากตอบซะเพราะเลยกู มันทำต่อป้วนเปี้ยนอยู่ตรงนั้นของผมสักพัก มันก็เขยิบขึ้นมา เอามังกรโป้งมาจ่อที่ปากผม แหมถ้าของมึงมังกรของกูก็เรียกพี่มังกรแล้ว ข่มไว้ก่อนครับ อิอิ
“ทำให้หน่อย” ผมรู้ความหมายครับ (แหม ไม่รู้ก็โง่แหละ จ่อจะเข้าปากกูอยู่แระ) ผมก็ดำเนินการกระทำชำเราน้องมันอย่างสุดความสามารถที่ผมพึงมี
“ดีมาก ตุลย์ ซีดด” มันร้องกระเซ่า เราดำเนินการกระทำชำเรากันอย่างเมามัน ภาพตัดไปที่โคมไฟหัวเตียงแป็บนึง
“โอ้ย เบาๆ ค้างไว้ก่อน” ผมบอกมัน เมื่อสิ่งที่ผมยังไม่ชินกับมันเท่าไหร่เข้ามาในร่างกายผม
“อืมๆ อย่าเกร็งนะตุลย์” มันบอกผมให้ผ่นคลาย
“ล็อกประตูยังอ่ะ” ผมกลัวแม่เปิดมาเจออ่า อาย อิอิ บ้าสิ แม่จะได้หัวใจวายตายสิลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ขย่มอยู่กับผู้ชายบนเตียง
“ล็อกแล้วครับ” สุดประโยคคำตอบ ก็สุดลำเช่นกัน
“โอ้ยย” จุกครับ มันค้างไว้สักพัก ก็ค่อยๆๆเร่งเครื่อง เสียงเพลงดิสโก้ดังขึ้น  
“:ซีด อื้ม อ่า” น้ำอุ่นๆ พุ่งปรี๊ดเข้ามาในตัวผม ส่วนน้ำของผมก็พุ่งปรี๊ดเช่นเดียวกัน เสร็จสมอารมณ์หมายกันทั้งคู่ เหนื่อยและเพลียมากๆๆ ลุกไปทำความสะอาดและนอนกอดกันไป จนถึงเช้าแหละครับ
“แม่ วันนี้ตุลย์ไปหาเพื่อนนะ” ผมบอกแม่เมื่อช่วยแม่เปิดร้านเสร็จ
“อืม แล้วจะกลับกรุงเทพเมื่อไหร่ล่ะ”
“วันอาทิตย์เย็นๆ แม่”
“อืม อย่ากลับบ้านดึกนะ”
“จ้า” แล้วผมกับโป้งก็มุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมืองราชบุรี
“เดี๋ยว โป้งไปส่งตุลย์หาไอ้พวกนั้นก่อนนะ แล้วเดี๋ยวงโป้งเข้าบ้านก่อน”
ตอนที่ 22  เจ็บอย่างนี้ขอตายดีกว่า
“อืมๆๆ ได้” แล้วมันก็มาส่งผมตรงที่ที่นัดหมายกับเพื่อนๆไว้ แต่ยังไม่เจอใครสักคน นั่งรอเพื่อนอยู่คนเดียวหน้าร้านขายหนังสือ แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นกับผม สติของผมดับวูบไป ไม่รู้สึกตัวอะไรอีกเลย  ผมรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาในห้องมืดสนิท นี่ผมอยู่ที่ไหนกันแน่ ผมพยายามขยับร่างกาย กูรู้สึกเจ็บแปร็บๆ ที่ประตูหลัง กับแขนใครก็ไม่รู้ที่กอดผมอยู่ ใช่แล้วเหตุการณ์คุ้นๆ มันเกิดขึ้นอีกแล้วใช่ไหม แต่แล้วใครละ สายตาผมเริ่มปรับแสงได้ ผมมันพอจะจำได้ครับ
“เฮ้ย!!! ไอ้เชี่ยโชว์ ไอ้เลว ไอ้สัส มึงทำอย่างนี้กับกูอีกทำไม ไอ้ชาติหมา...” ผมด่าแล้วถีบคนที่นอนกอดผมอยู่อย่างเต็มแรง จนมันกลิ้งตกเตียงไป สักพักไฟที่หัวเตียงก็เปิดขึ้น ใช่ครับไอ้สัสโชว์จริงๆด้วย มันมองหน้าผมที่ตอนนี้โกรธจัด
“มึงทำอย่างนี้กับกูอีกทำไม” ผมถามเหตุผล พยายามระงับอารมณ์
“ก็กูชอบมึงไง กูก็อยากได้มึงมาเป็นของกู แล้วกูก็ได้สิทธิ์นั้น” มันตอบหน้าตาเฉย ผมทนไม่ไหวจะกระโดดลงไปเตะมันอีกรอบ แต่พอลุกขึ้นต้องนั่งลงเลยครับ มันแปร๊บๆ แล้วก็โป๊ๆ ด้วย อิอิ เขิล
“ไอ้สัสโชว์ มึงเคยถามกูมั๊ยว่าสิ่งที่มึงทำกับกูกูเจ็บแค่ไหน” ผมถามมัน
“เจ็บก็ทนๆ หน่อยหน่า เพื่อความสุขของเราสองคน” มันยังกวนส้นตีนไม่เลิก
“จวย ความทุกข์ของกูมากกว่า มึงเลิกยุ่งกับกูแล้วเลิกทำแบบนี้กับกู เพราะต่อจากนี้ไปกูกับมึงไม่รู้จัก” ผมฝืนลุกแล้วหยิบเสื้อผ้าที่กองๆอยู่ ไม่รู้ของใครเป็นของใคร หยิบใส่อย่างลวกๆ ผมต้องไปจากที่นี่ เอ๊ะว่าแต่ว่าที่นี้ที่ไหน ช่างเหอะ กูออกจากที่นี้ไปก่อนล่ะกัน ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จ ก็เดินไปหามัน
“ไอ้ชาติหมา” ผมด่าเตะมันไปเต็มแรงอีกที แล้วเดินจะออกจากห้องไป แต่ทว่ามันดึงข้อมือผมไว้ทัน ผมสะบัดอย่างแรง
“มึงหันมาดูนี่ก่อน แล้วมึงจะไปไหนค่อยว่าอีกที” มันบอกกับผม ผมเลยหันกลับไปดู
“ไอ้เลว” ผมถึงกับสบถกับสิ่งที่ได้เห็นในมือถือของมัน ในนั้นมีหน้าผมเต็มๆเลยครับ กับบทรักที่มันยัดเยียดให้ผม นี่มึงคิดจะแบล็คเม กูหรอ
“ตอนนี้มึงเป็นดาราแล้วนะ แต่ตอนนี้แค่ของกู หรืออยากจะอวดผลงานให้แม่ดู หรือเผยแพร่สาธารณชนดี” ไอ้เชี่ยเลวโคตร นี้ผมได้เป็นดาราแล้วหรอ ความใฝ่ฝันของผมเลยนะเนี้ยะ แต่ต้องไม่ใช่ดาราแบบนี้ อายเค้า ว่าแต่ว่าได้ค่าตัวเท่าไหร่อ่า อิอิ ผมไม่แคร์หรอกผมจะเป็นยังไง ผมห่วงความรู้สึกแม่ผม ถ้าได้เห็นคลิปนี้ ลูกชายคนเดียวโดนแบบนี้แม่ผมจะรู้สึกอย่างไร ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา ผมต้องอดทนและผ่านมันไปให้ได้
“มึงต้องการอะไร” ผมถามทั้งที่รู้ๆ อยู่แล้วว่าคำตอบที่ผมจะได้รับมันจะประมาณไหน นี่หรอการกระทำของคนที่บอกว่าชอบผม อยากได้หัวใจของผม ทำอย่างนี้หรอ
“เลิกกับไอ้โป้ง แล้วมาเป็นแฟนกับกู” คำตอบของผมทำให้ความคิดผมหยุดไปชั่วขณะ เลิกกับโป้งหรอ แต่ผมรักโป้ง ผมเป็นห่วงความรู้สึกของโป้ง แล้วจะให้ผมบอกโป้งว่าไง
“มึงจะบ้าหรอ ไอ้เชี่ยโชว์ มึงก็รู้ว่ากูกับโป้งรักกันเป็นแฟนกัน แล้วมึงจะให้กูทำยังไง” ผมทำอย่างงั้นไม่ได้จริงๆครับ ผมทำร้ายจิตใจโป้งไม่ได้ รวมทั้งของผมด้วย แล้วที่สำคัญผมคงจะเป็นแฟนกับคนที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิตไม่ได้หรอก
“อันนั้นมันก็อยู่ที่มึง จะเป็นดารานำอันดับหนึ่ง หรือเป็นแฟนกับกูเลือกเอา หล่อก็หล่อ บ้านก็รวย มึงมีแต่ได้กับได้” เออ หรือจะเป็นดาราดีว่ะ มีสิทธิ์คว้าดารานำชายยอดเยี่ยมเลยนะเนี้ย อิอิ นอกเรื่องแระกำลังซีเรียส
“เสียกับเสียสิไม่ว่า ตั้งแต่กูได้รู้จักกับบมึง ทั้งที่จริงไม่ได้อยากจะรู้จัก ชีวิตกูมีแต่ต่ำลงๆ พอกูจะมีความสุขกับคนที่กูรัก มึงก็จะมาทำลายมัน มึงมันเลว มันตัวซวย” ผมต่อยที่หน้ามันไปหนึ่งที่ ก่อนจะต่อยซ้ำมันเอามือมารับไว้ทัน
“แล้วมึงจะให้กูทำไงได้ กูชอบมึง กูอยากได้มึง แต่มึงไม่เคยที่จะทำดีกับกูเลย มึงเองนั้นแหละที่ทำให้กูต้องทำแบบนี้” มันพูดมาอย่างอารมณ์น้อยใจ
“โชว์มึงทำอย่างนี้มึงคิดหรอว่ะ จะได้ใจกู มึงได้ไปก็แค่ตัวกู แต่ใจกูมึงจะไม่มีวันได้มันไป” ใช่ครับ ผมเกลียดมันมัน ทุกวินาทีที่ผมมองหน้ามันผมก็เกลียดมันมากขึ้นทุกที
“ยังไงกูก็ขอได้ตัวมึงไว้ก่อน กูมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้มึงก็พอ”
“แต่กูสิทุกข์ ทุกข์มากด้วย มากกว่าอะไรที่กูเคยเจอมา โชว์กูขอร้องปล่อยกูไปเถอะนะ เราเลิกแล้วต่อกันเหอะ” ผมพยายามใจ พยายามพูดจาดีๆ เพื่อต่อรองกับมัน
“ไม่ เลิกกับไอ้โป้งแล้วมาเป็นแฟนกับกู ถ้าไม่อยากให้แม่มึงเห็นคลิปนี้” มันพูดยืนยันคำเดิอย่างหนักแน่น
“แล้วมึงจะให้กูบอกกับโป้งว่าไง บอกว่ากูโดนมึงข่มขืน แล้วบังคับให้เป็นแฟนด้วยงั้นหรอ” ผมไม่รู้จะบอกกับโป้งว่าไงจริงๆ
“อันนั้นก็คือสิ่งที่มึงต้องทำ จะบอกไงก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ว่ากูบังคับหรือแบล็คเมมึง อีกสองวันมึงต้องมาเป็นแฟนกับกู อย่างเปิดเผย เข้าใจ๊” มันพูดพร้อมกำหนดระยะเวลา
“ไม่เร็วไปหน่อยหรอว่ะ แค่กูสองวันกูยังคิดไม่ออกเลยว่ากูจะบอกกับโงว่าไง กูรักโป้งนะ อย่าบังคับกูแบบนี้เลยนะโชว์”
“ไม่ 2 วันเท่านั้น มึงรักมันแต่อีก 2 วันมึงต้องเป็นของกู ชัดไหมแล้วไม่ต้องพูดมากอีก แล้วอ่อ มึงจะออกไปได้ไงถ้ากูไม่ไปส่ง มึงจำที่นี้ไม่ได้หรอว่ามันมาไกลขนาดไหน” มันบอกผม ใช่ครับ ผมจำได้แล้วที่นี้มันบ้านมันที่สวนผึ้งนิ แล้วเวลายังงี้ผมจะกลับไปได้ไง
“เรื่องของกู” ผมไม่อยากอยู่กับมันแล้วครับตอนนี้ ในใจผมคิดแค่ว่าจะบอกกับโป้งยังไงเท่านั้น
“เด๋วกูไปส่งที่บ้าน บ้านอยู่ไหน” ผมจำใจต้องบอกที่อยู่มันไป แล้วมันก็ไปส่งผมถึงหน้าบ้าน ก่อนลงรถมันบอกผมว่า
“อ่ะนี่มือถือมึง เปิดเครื่องด้วยล่ะ เดี๋ยวคนอื่นเป็นห่วง” ผมรับมาแล้วเปิดประตูรถลงไปเลย มันก็ขับออกไป ผมเปิดมือถือทันที  มิสคอลเต็มครับ ข้อความอีกเป็นสิบ ผมมองเข้าไปในบ้าน รถไอ้โป้งจอดอยู่ครับ ผมเดินเข้าบ้านไป
“ตุลย์มึงไปไหนมา” มันทักผมหน้าตาตกใจ
“ไปไหนมาบอกแม่มาลูก รู้ไหมว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วง มือถือปิดทำไม” แม่ผมครับ เป็นชุด
“ขอโทษครับ ตุลย์ขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ ง่วงนอนมาก” ผมอยากนอน อยากพักผ่อน ที่จริงอยากจะตายเลยด้วยซ้ำ
“อืม งั้นไว้เราค่อยคุยกัน ตุลย์ไปอาบน้ำเถอะลูก แล้วนี้กินอะไรมายัง”
“เรียบร้อยแล้วแม่” ผมกินอะไรไม่ลงครับ ผมเดินขึ้นห้องไปเลย
ก๊อกๆๆ
“ตุลย์ กูเข้าไปนะ”
“อืม ประตูไม่ได้ล็อค” ผมก็อยากคุยอยากพูดให้รู้เรื่องให้เร็วที่สุด
“ตุลย์มึงเป็นไร มึงหายไปไหนมา บอกกูได้ไหม” มันถามผม ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่บนเตียง
“โป้ง กูว่ามึงกับกูเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ” ผมตัดสินใจพูดออกไป ไอ้โป้งหน้าเสีย
“มึงว่าไงนะตุลย์ มึงล้อกูเล่นใช่มั้ย” มันถามผม พยายามขำๆ
“กูว่าเราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ กูไม่ได้ล้อเล่น” ผมพูดย้ำอีกที
“ตุลย์ ทำไม เพราะอะไร กูทำอะไรผิด มึงบอกกูกูต้องทำยังไงแต่มึงอย่าเลิกกับกูเลยนะ ตุลย์กูรักมึง กูขาดมึงไม่ได้” มันเริ่มร้องไห้แล้วครับ ผมก็อยากจะร้องไห้ แต่ผมก็ต้องทำใจแข็งเอาไว้ กูก็รักมึงกูไม่อยากพูดแบบนี้กับมึงเลย กูทำอย่างนี้กูเจ็บยิ่งกว่ามึงหลายเท่าโป้ง
“กูว่าระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ว่ะ เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ กูเป็นผู้ชายโป้ง”
“ผู้ชายแล้วไง แล้วไหนมึงบอกว่ารักกูไง ตอนแรกมันยังดีๆอยู่เลย ทำไมตอนนี้ตุลย์เป็นแบบนี้ ตุลย์หายไปทำอะไรมา บอกกู อย่าทำแบบนี้กับกู มึงทำแบบนี้มึงฆ่ากูเสียดีกว่า” มันพูดไปร้องไห้ไป
“โป้ง...งลืมความรักของเราสองคนเหอะ เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ ยังไงกูก็ไม่ทิ้งมึง กูกับมึงจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป”
“มึงไม่รักกูอย่างที่มึงเคยบอกกับกูแล้วหรอ”
“กูรักมึง แต่ความเป็นเพื่อนของเรามันจะคงทนยิ่งกว่า กูสัญญาว่ากูจะรักและไม่มีวันทิ้งมึง”
“แต่การกระทำนี่มันหมายความว่ามึงกำลังทิ้งกู”
“กูยังอยู่ข้างมึง กูไม่ได้ไปไหนเลยนะโป้งเพียงแค่เราเป็นเพื่อนกัน”
“ตุลย์” มันเรียกชื่อผมเหมือนมีอะไรจะพูด แต่ก็ไม่พูดออกมา
“วันนี้มึงกลับไปก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้กลับเรียนกี่โมงอ่า”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมารับมึง 11 โมงนะ กูรักมึงนะตุลย์ กูจะรอและความรักของกูไม่มีวันเปลี่ยนแลงเป็นคำว่าเพื่อนได้ กูสัญญา” มันพูดอย่างจริงจัง แล้วมองหน้าผมและจับมือผม เป็นคำมั่นสัญญา
“โป้ง มึงอย่ามาสัญญากับกูเลย เราเป็นเพื่อนกันนะ อย่างที่เราเคยเป็น แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมมารับกูนะ”
“อืม งั้นกูไปนะ” มันพูดแล้วเดินออกจากห้องผมไปพร้อมกับน้ำตา พอมันออกไปน้ำตาที่ผมพยายามกลั้นไว้ก็ร่วงออกมาเป็นสายเลยครับ มันเหมือนมีคนเอาปืนมาจี้หัวแม่ผม บังคับให้ผมพูดในสิ่งที่ไม่อยากพูด ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ สู้เอาปืนมาจ่อหัวผมแล้วยิงให้ผมตายไปเลยดีกว่า ตายยังดีกว่ามานั่งทำอะไรอย่างนี้ที่มันเจ็บ ผมนอนกอดตัวเองร้องไห้ไม่มีวี่แววว่าน้ำตาผมจะหมด ผมเหงา ผมต้องตัดใจจากคนที่ผมรักเพื่อคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต แต่ผมกลับเป็นคนที่ปวดร้าวที่สุด ผมนอนไม่หลับในสมองคิดอะไรไม่ออก มันอื้อไปหมด กูจะเอายังไงกับชีวิต ไอ้โป้งมันจะเป็นยังไง ผมอ่อนล้าและหลับไปพร้อมรอยน้ำตา ผมตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องผม
ก๊อกๆๆๆ
“ตื่นหรือยังลูก วันนี้ต้องไปเรียนไม่ใช่หรอ” แม่ผมครับ ผมมองดูนาฬิกาที่หัวเตียง 9 โมงกว่า
“อืม ตื่นแล้วๆ ไปๆๆ” ผมบอกออกไป รู้สึกเจ็บคอ พยายามลุกขึ้นรู้สึกหัวหนักอึ้งไปหมด ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่แต่งตัว แล้วโทรหาโป้ง
“โป้งตื่นยัง” ผมพูดเมื่อมันรับสาย
“ยังไมได้นอน เออ เดี๋ยวรับนะ”
“เฮ้ยย ถ้ามึงไม่ไหวกูกลับเองก็ได้นะ”
“ได้ไงละมาด้วยกัน ก็ต้องกลับด้วยกันดิ งั้นเดี๋นวกูไปรับนะ”
“อืมๆ ตามใจ ขับรถดีๆนะ” ผมแบกสภาพหัวอันหนนักอึ้งลงไปนั่งกินข้าวที่ร้านแม่ อร่อยเหมือนเดิม อิอิ กินเสร็จก็หายาลดไข้กิน
“ตุลย์เป็นไรป่าวลูก หน้าซีดๆ” ตอนนี้ที่ร้านยังไม่มีลูกค้า
“ป่าว แม่เหมือนคืนไปบ้านเพื่อนมา มือถือแบ็ตหมดอ่า” ผมโกหกแม่ไป ไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ จะให้บอกว่าไปนอนกับผู้ชายมาหรอ ตายสิ แม่นะ ไม่ใช่ผม
“อืม แม่ไม่ได้ว่าอะไร แล้วนี้จะไปกี่โมง”
“เดี๋ยวโป้งมารับนั้นแหละแม่” รอสักพักโป้งก็มา หน้าตาโทรมมากตาบวม ยังอยู่ชุดเมื่อวานอยู่เลย
“หวัดดีครับแม่” มันสวัสดีแม่ผม
“ทำไมหน้าตาไม่ดีเลยล่ะลูก ไปทำอะไรมา มาๆ กินข้าวมารึยัง” มาชวนมันกินข้าว
“ไม่เป็นไร ผมว่ากลับเลยดีกว่า ตุลย์ป่ะ เดี๋ยวมึงไปเรียนไม่ทัน” ผมหันมาชวนผม ผมก็เดินเข้าบ้านไปหยิบของมา แล้วก็ร่ำลาแม่แล้วกลับกรุงเทพกัน ระหว่างทางโป้งไม่ได้พูดกับผมเลย ผมก็ไม่อยากกวนมันขับรถอยู่
“จะให้ไปส่งที่ไหน” มันถามผมเมื่อเข้าเขตกรุงเทพ มันยังไม่ถึงเวลาเรียนเลย
“ไปส่งที่ห้องก็ได้” ผมพูดออกไป แล้วมันก็มาส่งหน้าหอ เรานั่งเงียบกันบนรถสักพัก
“เออๆ โป้งกูขอโทษ” ผมพูดทำลายควงามเงียบ
“ตุลย์ กูผิดเอง กูไม่ดีเอง มันเลยทำให้มึงไม่รักกู กูขอโทษ กูรักมึงนะ มึงอย่าทิ้งกูไปนะ”  มันพูด ตอนนี้น้ำตามันไหลพรากเลยครับ
“โป้งมึงอย่าร้องดิ ลูกผู้ชายเค้าไม่ร้องกันนะเว้ย”
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง กูเสียใจ ถ้ากูไม่มีมึงกูจะอยู่ได้ไง”
“พูดเหมือนกูจะตาย ยังไงกูก็ยังอยู่กับมึงกูไม่ไปไหนหรอก” ตอนนี้น้ำตาผมเริ่มไหลแล้วครับแต่ผมกลับฝืนมันเอาไว้
“ตุลย์มึงจะต้องให้กูทำยังไง เราถึงจะเป็นแบบเดิม มึงบอกกูดิมึงบอกกู บอกกูที กูต้องทำยังไง” ร้องไห้สติแตกแล้วครับไอ้โป้ง
“กูขอโทษ เราเป็นเพื่อนกันดีแล้ว อ่อถึงยังไงกูก็จะไม่ทิ้งมึงกูสัญญา มึงจะเป็นเพื่อนที่กูรักมากที่สุดจนวันตายไม่มีใครแทนมึงได้กูสัญญา” ผมพูดแค่นั้นผมก็เปิดประตูเดินลงไปเลยผมไม่ได้หันไปมองมันอีก เพราะตอนนี้น้ำตายผมไหลไม่แพ้มันเมื่อกี้เลยผมเดินขึ้นห้องอย่างรู้สึกท้อแท้ในใจ ให้ผมกระโดดจากชั้นสี่ลงไปยังเจ็บน้อยกว่าสิ่งที่ผมได้พูดไปกับมันเมื่อกี้อีก โป้งกูขอโทษ กูจำเป็นต้องทำกูรักมึงรักมึงมาก กูจะไม่ลืมวันที่เราเคยรักกันเลย กูรักมึงผมนอนลงพร้อมกับน้ำตาอีกครั้งบนเตียงนอนของผม ที่ไม่ได้มานอนนานเพียงแค่ผ้าปูที่นอนที่มึงซื้อให้กูกูยังไม่ได้เอามาปูเลย โป้งกูรักมึงผมวนเวียนในสมองกับคำนี้แล้วผมก็หลับไป
   

jun2010

ขขคุรมากคราบ...ดีใจสุดเลยได้อ่านละหุหุ

kenji2511

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณมากครับ

Ifoot-ballZ

ไม่ได้อ่านมา2-3วัน เป็นไงมั่งแล้วนะ ต่อเลยละกัน

asdfg

ขอบคุณมากๆนะคับ

mario401

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

mayadeardana

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

LekKab

น่าสงสารพี่โชว์จัง อุดสาเป็นคนดีเพื่อเอาชนะใจพี่ตุลแต้โดนปติเสดตลอด สุ้ๆคับเปงกำลังใจให้

bareblue

ขอบคุณมากครับ

LekKab

สงสารพี่โชว์จังอุดสาทำตัวดีเพื่อเอาชนัใจพี่ตุลต์แต่โดนปฎิเสดตลอดเลย

1712

ขอบคุณครับ

conan555

ขอบคุนครับ

nott3230

ได้กลับบ้านแล้วนะตุลย์

Ice-Cold

ขอบคุณมากมายคับผม

snowy69

มาล่ะคราฟต่ออออออ

mmrotic

ชอบมากครับ

boommy

ขอบคุณนะครับ น่าหนุกๆ

Banklovebank

ขอบคุณครับ