ตะเกียงพิเศษ ??? 41-42

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ไอ้ตะเกียงหิวสุด ๆตั้งกะบ่ายยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยมาม่าก็ยังดี...ล่มสลายความฝันดินเนอร์มื้อค่ำ..อันแสนโรแมนติกของกูกลับเป็นมาม่าใส่ไข่ ยังดีหน่อยที่มีให้กิน.....เฮ่อ!.....กรรม?
Part  41
ความลับบางส่วน.
กูยืนนิ่งไม่กล้าขยับ ไม่กล้าเอ่ยปาก ไม่กล้าตัดสินใจทำอะไรทั้งนั้น ยอมรับกำลังสับสน..งง อะไรกัน?..แค่ปากแตกแค่เนี๊ยะ..มึงถึงกะร้องไห้  ใช่มันจริง ๆ เหรอ ใช่ไอ้พี่โต๋ที่โคตรเก็กมาดนิ่ง..หยิ่งจองหอง..เอาแต่ใจ..
บ้าอำนาจ..ชอบออกคำสั่ง ใช้คนที่กูพูดถึงอยู่หรือ ทำไมดูไม่ใช่มันคนเดิมเลยว่ะ?
“อืม..พี่ขอตัวล้างหน้าแป๊ป...เดี๋ยวเราคุยกัน...หวังว่า..คงยอมคุยกะพี่ดีดีนะ”  พูดเสร็จมันผละจากไหล่กู..เดินเข้าห้องน้ำทันที กูไม่กล้าหันไปมองหน้ามัน พอมันเดินหายเข้าประตู กูเลยนั่งลงขอบเตียงมือกุมหัว  หาคำตอบ
ที่มึนตึบ นี่มันอะไรกัน?.....
สักพักมันเดินออกมา หน้าตาดูดีขึ้นหน่อย รอยช้ำมุมปากไม่มากเท่าไหร่ จมูกแดง ๆ คือหลักฐานยืนยันได้ว่ามันร้องไห้ตะกี้หยกๆ มันเดินมานั่งขัดสมาธิตรงพื้นหน้ากู พร้อมกับจ้องกูนิ่งๆ สายตามันดูเศร้าได้อีก..จนกูรู้สึก
แย่ล่ะ..ไม่คิดว่าจะอาการหนัก ใครจะรู้มึงเซนซิทีฟขนาดนี้ นึกว่ากูบ้าคนเดียว กลายเป็นว่ามึงหนักกว่าอีก
“เอาหล่ะ!...มีอะไรจะถามพี่ไหม”  อยู่ ๆ มันก็เปิดประเด็นขึ้น หลังจากเราต่างจ้องกันเงียบ ๆนานสองนาน
“เป็นอะไร?”  เอ่อว่ะ!..ยืมคำพูดมันซะแร้ว  เสือกถามคำถามเดียวที่มันถามซะงั้นกู
“หือ...เอาตอนไหน...ก่อนหรือหลังโดนต่อย?” แน่ะมีบีฟลอ  แอนด์อาฟเตอร์ซะงั้น
“ทั้งหมดนั่นแหล่ะ!...พูดมาให้หมด”  ไม่เสียเวลายืดเยื้อนี่ปาเข้าไปสี่ทุ่มครึ่งแหล่ะยังไปไม่ถึงไหน
“ถ้าก่อนหน้านี่..มีเรื่องคิดเยอะ..เลยเครียด...แต่ถ้าหลังต่อย..เสียใจ..กลัวตะเกียงหนีพี่ไป..ไม่ยอมคุยกับพี่อีก...
แค่คิดพี่ก็ใจหายแล้ว...สายตาที่ตะเกียงมองพี่มันว่างเปล่า..ตั้งกะเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้ว...พี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...พี่ไม่ชอบสายตาแบบนั้น...ดูไม่เหมือนตะเกียงคนเดิมที่พี่รู้จัก...ยิ่งตอนโดนต่อย...ไม่คิดว่าตะเกียง
จะทำพี่ถึงเลือด..นี่เป็นครั้งแรกที่รุนแรงกับพี่...มีบ้างที่ผ่านมา..แต่ก็ไม่รู้สึกจริงจังถึงขนาดได้เลือดแบบครั้งนี้...และตอนลุกหนีหันหลังให้พี่ด้วยแล้ว...หัวใจพี่เหมือนหลุดหาย...ยังอยากจะฟังสิ่งที่คุยกันเมื่อวานอีกไหม?   
ถึงผ่านมาแค่วันเดียวแต่ถ้ามันพิสูจน์ความรู้สึก..กำลังสูญเสียแล้ว..พี่เหมือนอยู่ไม่ได้ มันคือรักแล้วล่ะก็..พี่ไม่ต้องการเวลาพิสูจน์อีกแล้ว อยากบอกตะเกียงว่า... ‘พี่..รัก..ตะเกียง’ .” ฉึก.ฉึก..ตึกๆ....ถ้านี่คือเสียงหัวใจกูแล้วล่ะก็ อยากบอกว่ามันกำลังจะทะลุออกนอกอกหรือเปล่า ตื่นเต้น..จนล้นอก...มันเป็นอาการแบบนี้ใช่ไหม...เหมือนกำลังฝัน มันบอกรักกู ทั้งที่เมื่อวานมันเพิ่งบอกอยู่หยก ๆ ไม่รู้ว่ารักกูหรือเปล่า เพียงวันเดียวมันจะรักกูได้เลยหรือ ตกลงต้องเชื่อมันไหม?   แต่แววตามันไม่เหมือนคนโกหก ยังไงก็ช่างกูคาใจเรื่องพี่อังอยู่  มัน..รัก...กู..แล้วทำไมมันคุยเอ็มกับพี่อังอีกหล่ะ?
“พี่บอกว่ารักตะเกียง...แต่ทำไมยังคุยเอ็มกับพี่อังอีก..มีความลับอะไรถึงต้องคุยกัน...ไม่สนกระทั่งว่าตะเกียง
จะอยู่ในห้องนี้หรือไม่ด้วยซ้ำ”  เปิดโอกาสให้มันอธิบายดูดิ
“ทำไมถึงคิดว่าเป็นความลับ ถ้าเป็นความลับพี่คงไม่คุยให้เห็นจริงไหม ตะเกียงมาพี่ก็ต้องปิดไม่ให้รู้สิ..แต่พี่คุยปกติแสดงว่าไม่มีอะไรปิดบัง...ตะเกียงตะหากสงสัยอะไรทำไมไม่ถาม บางเรื่องพี่ไม่รู้นี่..ว่าตะเกียงอยากรู้
ทีหลังสงสัยหรือไม่แน่ใจอะไรถามพี่ตรง ๆ ระหว่างเราไม่ควรมีความคลางแคลงใจกัน เพราะสถานการณ์ตอนนี้...ต้องไว้ใจกันและกันให้มากที่สุด กระทั่งตายแทนกันได้ด้วยซ้ำ เหมือนพ่อพี่กับพ่อของตะเกียงที่ผ่านเรื่องร้าย ๆ  เป็นเพื่อนตายกันมาถึงตอนนี้ไง พี่มั่นใจว่าพี่รักตะเกียง ระหว่างเราความเป็นมาซับซ้อนผูกพันธ์กันเกินกว่าที่ตะเกียงเข้าใจ..พี่เพิ่งรู้ความจริงบางอย่างจากพ่อเมื่อเย็นนี้ ท่านกำชับ..ยังไม่ให้บอกตะเกียง..รอซัก
พักท่านกับพ่อเกริกจะเป็นคนพูดเอง พี่รับปากท่านไปแล้ว ดังนั้นเรื่องนี้ขอพับไว้ก่อน ถึงเวลาตะเกียงคงได้รู้ ส่วนอังที่พี่คุยด้วย เพราะต้องการยุติความสัมพันธ์ ก่อนคบกันพี่คุยกันก่อนแล้วว่า..ไม่มีการผูกมัดใดใดทั้งสิ้น ถึงเวลาจากกันด้วยดีต่างคนต่างไป ระหว่างที่คบ..ต่างให้อิสระต่อกันเต็มที่ พี่หรืออังจะมีใครต้องไม่ก่ายก่ายกัน ตอนคุยพี่ได้บอกอังไปแล้ว..ต่อไปนี้ไม่ควรติดต่อกับพี่อีก เพราะพี่มีตัวจริงของพี่แล้ว อังเค้าถามพี่ว่าใช่ริต้า
หรือเปล่า พี่ตอบว่าไม่ใช่ อังอยากรู้ว่าเป็นใคร  เพราะอังไม่เชื่อที่พี่พูด อังติดใจว่า..พอริต้ามาพี่ก็บอกเลิก ทำให้อังเข้าใจว่าเป็นริต้า พี่ขี้เกียจอธิบายเลยบอกว่าแล้วแต่จะคิด พี่คงไม่ติดต่อแบบเดิมอีกแล้ว ทักทายกันได้เฉพาะ
ที่โรงเรียน ในฐานะคนรู้จักเท่านั้น เท่าที่ฟังดูเขาก็โอเคนะ แต่จะเป็นไงต่อไป..จะยอมจริงหรือเปล่าต้องรอดู   
พี่ได้พูดไปแล้ว ถ้ายังขืนวุ่นวายอีกพี่ก็ไม่ทนเหมือนกัน อังรู้ว่าพี่นิสัยยังไง คำไหนคำนั้น เรื่องนี้ตะเกียงหายห่วงได้”   เท่าที่ฟังมา...สรุป..กูบ้าของกูไปเองว่างั้น แล้วที่มึงเมินกูล่ะ...มีเหตุผลอะไร  อย่าบอกว่าไม่ได้ทำ  
“แล้วพี่โกรธอะไรตะเกียง ถึงไม่ยอมพูดไม่ยอมคุยด้วย ตั้งกะตอนกินข้าวแล้ว”  เอาพูดมาดิ
“พี่ไม่ได้โกรธตะเกียงสักหน่อย พี่มีเรื่องให้คิดและเครียด ๆ อยู่กับเรื่องที่รู้มา ทำให้ติดอยู่ในหัว  ไม่นึกว่ามันจะทำให้ตะเกียงคิดมาก”  ตกลงกูคิดไปเองอีกงั้น
“บอกได้ไหม หรือเรื่องนี้ก็เป็นความลับ”  
“อืมนะ..เรื่องนี้คงบอกได้ ไม่เกี่ยวกับตะเกียงโดยตรง แต่ก็เกี่ยวอยู่บ้างแหล่ะ..เอาเป็นว่า ตะเกียงจำเหตุการณ์ที่ไอ้เทคมันตวาดในโรงอาหารได้ไหม?”  
“จำได้ดิ..ทำไมจะจำไม่ได้...เล่นเอาคนทั้งโรงอาหารเงียบกริบ..ยังกะป่าช้าขนาดนั้น พวกพี่อังกับริต้ายังหยุดตีกันทันทีเลย ทำไมมีอะไรไม่ธรรมดาใช่ไหม?”  
“ตะเกียงเข้าใจถูกแล้ว...เพราะพลังเสียงที่ใช้ตวาด...มันคือการบังคับพลัง ‘สิงห์โตคำราม’  เป็นวิชาตระกูลพี่ ที่นี่เข้าใจหรือยังว่าทำไมพี่ถึงเครียด”
“พี่แน่ใจนะ..ว่าเป็นพลังสิงห์โตคำรามจริง..มันอาจจะไม่ใช่หรือคล้ายกันก็ได้ พอเคยฟังพ่อเล่ามาบ้าง  แต่ไม่เคยเจอจึงไม่รู้ว่ามันใช่หรือเปล่า” กูลองให้มันทบทวนให้แน่ใจอีกที ถึงจะเชื่อมันเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เข้าไปแล้ว
ก็เห่อะ พอรู้แหล่ะว่ามันไม่ธรรมดาที่ไอ้พี่เทคตวาดนะ
“เป็นพลังสิงห์โตคำรามแน่นอนชัวร์ พี่เอาหัวเป็นประกัน แม้พลังที่ใช้จะยังไม่สมบูรณ์เต็มร้อยก็เถ่อะ แต่ก็ถือว่าเข้าขั้นใช้ได้  ฝึกได้หกเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์”  มันยืนยันหนักแน่น
“อะไรทำให้พี่มั่นใจขนาดนั้น”  กูยังต้องการย้ำเพื่อให้มันแสดงหลักฐานอ้างอิงให้น่าเชื่อขึ้นล่ะ
“เพราะพี่ฝึกสำเร็จแล้วนะสิ ถึงได้กล้าพูด วิชานี้คนที่สามารถใช้ขั้นสูงมีพี่คนเดียว แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้ว
พ่อพี่เอง..เป็นเพราะได้รับบาดเจ็บ..จากการต่อสู้ทำให้ท่านฝึกไม่สำเร็จ สามารถใช้ได้แค่สี่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น  พี่เต้ฝึกได้แค่เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์..ไม่สามารถขยับสูงกว่านี้ได้อีกแล้ว  เพราะใช่ว่าจะฝึกสำเร็จกัน
ทุกคน  คงเหมือนกับวรเวทย์อัคนีของตะเกียงนั่นแหล่ะ ใช่ว่าใครก็ฝึกขั้นสูงได้จริงไหม”  กูจนคำถาม ถ้ามันบอกสำเร็จขั้นเทพแล้วก็..คงไม่ต้องพูด แต่ก็น่าแปลกไอ้พี่เทคมันไปฝึกมาจากไหน ทำไมถึงเรียนวิชานี้ได้
ไหนบอกเป็นวิชาเฉพาะของตระกูลไอ้พี่โต๋ไง
“แล้วไอ้พี่เทค มันไปเรียนมาจากใคร พี่บอกเองว่าวิชานี้เป็นวิชาเฉพาะของตระกูลไม่ใช่นิ”
“นี่แหล่ะ..คือปัญหาทำให้พี่คิดไม่ตก ถึงได้เครียดไง พี่เล่าให้พ่อฟังแล้ว พ่อบอกว่าคงต้องสืบดูอีกที  เป็นไปได้ไอ้พี่เทคอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับลุงสาง พี่ชายพ่อพี่..เข้าใจว่าน่าจะตายตั้งกะตอนต่อสู้บนเทือกเขาผีปันน้ำ
สิบแปดปีก่อน พ่อพี่เกือบเอาชีวิตไม่รอดถ้าไม่ได้พ่อของตะเกียงช่วยไว้ ว่ากันว่าลุงพี่ทรยศผู้มีพระคุณไปอยู่ฝ่ายปรปักษ์  โดยหักหลังพ่อพี่..เหตุการณ์ตอนนั้นพี่รู้เพียงคร่าว ๆ จะเป็นอย่างที่พ่อพี่สันนิฐานหรือเปล่า ถ้าใช่แล้วล่ะก็..เรื่องคงไม่ง่ายอย่างที่เราคิด หากลุงพี่ยังมีชีวิตอยู่ปัญหาใหญ่รอเราอยู่แน่ ๆ  เข้าใจพี่แล้วใช่ไหม.”     
“อืม..”  กูพยักหน้า
“อืม..แค่เนี๊ยะ..ไม่ขอโทษพี่ซักคำ..ซัดพี่จนได้เลือด...จะไม่ชดเชยให้พี่เลยเหร่อ?”  ดูมันได้คืบเอาศอก  ทำตาละห้อยใส่กูอีก   
“ตะเกียงขอโทษ”  ขอโทษก็ได้..กูผิดก็ต้องยอมรับ  ทำเกินกว่าเหตุไปจริง ๆ
“ไม่ทันแล้วตอนนี้...คำขอโทษเพียงคำเดียว..แลกกับการที่พี่ต้องเจ็บตัว เสียน้ำตา...ตะเกียงรู้ไม่..น้ำตาราชสีห์..ไม่ได้หยดออกมาง่าย ๆ...ฉะนั้น..มันต้องคุ้มค่ากันหน่อยกับสิ่งที่พี่ได้รับ”  เวร..เห่อะ...น้ำตาเป็นเพชรไง...
ถึงต้องมีมูลค่า
“น้ำตาพี่ตีราคาได้ด้วย...แพงป่ะ...แล้วให้ทำไง..ถึงจะหายกัน”  หงุดหงิดมันแล่ะ..เรียกร้องเยอะป่าว   อย่าบอกให้กูสอยดาวกะเดือนมาปลอบใจมึงล่ะ
“รับปากก่อนว่า..จะทำตาม”  แน่ะ!..มีเยอะ..เยอะได้อีก ตัดลำคาญก่อนเสียเวลาไปกว่านี้...ไม่ได้นอนกันพอดี
“เอาว่ามา...ยกเว้นดาวกะเดือนอย่าบอกนะว่าจะเอา..เอาโมเดลไปแทนแล้วกัน..ซื้อให้ก็ได้”  ดักคอมันไปก่อน เดี๋ยวขอของยาก ๆ  กูคงหาให้มึงได้หรอก
“ดาวกะเดือนพี่ไม่เอา...มันไม่อุ่น...เอาตะเกียงแทน..ตกลงน่ะ”  แว๊กๆ...อะไรน่ะ..ไอ้บร้า...นึกว่ามันอยากได้
เป็นของ กูงอนทุกทีใครเขาก็ซื้อของปลอบให้ทั้งนั้น ต้องการตะเกียงเหร่อ....เนียนกะมันดีกว่ากู...เหลี่ยมจัดนักนะมึง
“ได้...พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วไปซื้อกัน เลือกเอาตามใจชอบ..ตามสบาย อยากได้ตะเกียงแบบไหน..เดี๋ยวจ่ายตังค์เอง”  เป็นไง สมองอัจฉะริยะ ไม่จนมุมมึงหรอก  หุหุหุหุ............
“ตะเกียงของพี่...ซื้อด้วยเงินไม่ได้หรอก...ต้องซื้อด้วยใจ...และใครก็จ่ายแทนไม่ได้ด้วย..ต้องเป็นพี่คนเดียวเท่านั้น..ที่มีสิทธิ์ใช้ใจซื้อ”  อ่า...บ๊ะ!....องศาเดือดหน้าระเบิด...โคตรน้ำเน่า...แต่กูกลับช็อบๆ...
“ปิดไฟนอนนะ?”  เสียงทุ้มนุ่มหวานได้อีกมึง
“ (^ z ^)..อือ...”
“รางวัลปลอบใจ..ให้พี่กอดน๊า?”  อ้อนสุดๆ  อ้อนจนกูจะละลายแร้วๆ...
“(^ z ^)..อือ..”
“รักนะ..”  โอ้ย!....ไม่ไหวเขิลๆ..โว้ย!.....
“(^ z ^)..อือ...”
“พรึ่บ” ไฟดับ..มืดสนิท..แต่...ไฟตะเกียงสว่างขึ้นแทน...น้ำมันเติมตะเกียงตรา “สิงห์โต๋”  กำลังจะเติมไฟตะเกียงให้สว่างไสว..ไปกับค่ำคืนแสนยาวนานๆ...........สรุป....ตกลงกูจะได้นอนป่าวเนี๊ยะ?...กรรม.....
Part  42
ภัยร้ายเริ่มคืบคลาน.
ลุ้นกันอยู่ละสิ....เสียใจด้วย มันกอดจริง ๆ กอดเฉย ๆ น่ะ..แบบนอนกอดกัน ไม่มีไรมากกว่านั้นจามีได้ไง..ยังไม่หายดีเลย ขืนโดนซ้ำ..ที่นี่ไม่ต้องฟื้นแล้ว..หามกูส่งโรงหมอเถ่อะ โรงร่ำโรงเรียนไม่ต้องไปแม่งหรอก
เช้ามา..ซุกในอ้อมกอดมันเหมือนเคย ครั้งนี้รู้ตัวยินยอมหรอก ก็นะ...รางวัลไถ่โทษที่ทำรุนแรงกะมันไป..
แลกกับน้ำตาสิงห์โต นอกเหนือจากคนในครอบครัว กูเห็นเป็นคนแรก..รู้สึกภูมิใจดีไหม  แต่ตกลงกูเป็นคนอื่นไปซะงั้น บ้าดิ..เพราะไม่ใช่คนอื่นจึงมีสิทธิ์ได้เห็น ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย ..วันนี้ลืมตาตื่นมันนอนมองอยู่ก่อนแล้ว ตาคม ๆ ที่จ้องมาดูอบอุ่น แฝงแววห่วงใยให้เห็นอย่างไม่ปิดบัง เราต่างคนต่างไม่มีใครเอ่ยปาก ใช้สายตาสื่อสารก็พอ เหมือนมีแม่เหล็กดูดหน้าเราชิดกันตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีปากหนานุ่มของมันก็ประกบจุ๊บเบา ๆ เข้าให้   
ไม่มีการสอดลิ้นเป็นการคริสที่อบอุ่นอ่อนหวาน  เหมือนการทักทายตอนเช้า ล่อเอาหน้าร้อนผ่าวไปหมด...ใจเต้นตึกๆตักๆ   
“หึ..หึ..หึ...พี่คงจะทั้งรักทั้งหลงตะเกียงหมดหัวใจแล้วแน่ ๆ รู้ไหม?..พี่มีความสุขมาก ๆ ตื่นขึ้นมามีตะเกียง
ในอ้อมกอด ได้เจอหน้าเป็นคนแรก อยากหยุดเวลาไว้แค่เราสองคน”  ผีโรแมนติกเข้าสิงแต่เช้าเลยเว้ย!
“พี่..พี่..อย่าลืมห้อยพระด้วยนะ”  มันคิ้วขมวด..ทำหน้างง  คงแปลกใจ..กูบอกให้ห้อยพระทำไม
“ให้พี่ห้อยพระทำไม?.” มันถาม
“ก็กันผี..ไง..ผีโรแมนติกสิงแต่เช้า..ผีทะเลอีกตัว..กำลังสำแดงเดช..แข็ง..ทิ่มขาอยู่เนี๊ยะ!”  พูดเสร็จกูสะบัดตัว
ดีดผลุง  ลุกวิ่งจู๊ด...เข้าห้องน้ำทันที
“ฝากไว้ก่อนเถ่อะ...ไอ้ตัวร้าย”  เสียงมันพูดไล่ตามหลังมา  คงหมดมู๊ดไม่น้อย..อุตส่าห์ตั้งท่าหวานหยด..กร๊ากๆ
เรามาถึงโรงเรียนเจ็ดโมงนิด ๆ พ้นประตูเข้ามา..ไอ้พี่บอมย์เดินส่งยิ้มมาให้ หน้าตาดูสดใสขึ้น  กูดีใจที่ดูมันสบายใจขึ้นมาก   
“ม่ะ!...ส่งกระเป๋ามา..ทาสสุดหล่อยินดีรับใช้คารับ...เจ้าชายน้อย”  มีการโค้งล่อเลียนกูอีก ค่อยกลับ มาเป็น
ไอ้พี่บอมย์  จอมกวนเหมือนเดิมหน่อย
“อ่ะ!...รับไป...ทาสข้า..อย่าทำกระเป๋าข้าเสียหายล่ะ...มิเช่นนั้นหัวเจ้าจะหลุดจากบ่า”  กูยื่นกระเป๋าส่งให้มัน..พร้อมเล่นสำนวนกลับมันไปด้วย   
“ข้าสัญญา..จะรักษายิ่งชีวิต...มิให้เคืองพระทัยท่านแต่อย่างใด”  มันยังไปต่อ จัดให้ตามที่ส่งมา
“เช่นนั้นแล้ว..ข้าควรตบรางวัลให้เจ้าอย่างงาม...ปารถนาสิ่งใด..ยกเว้นอัตในกระเป๋าข้าแล้ว..จงบอกข้าเถิด...บุรุษทาสผู้ภักดี...หุหุหุหุ..”  หัวเราะเสียงในคอให้องอาจสมจริงหน่อย
“ถ้าจะกรุณา..โปรดประทานแก้มซ้าย..ขวา....เพียงพอแล้วสำหรับรางวัลที่ข้าปารถนา”  กะไว้แล้วพี่แกต้องมามุกนี้  จัดไปอย่าได้เสีย  
“เพี๊ยะ..เพี๊ยะ..ข้าประทานให้สมใจปารถนาเจ้าทุกประการ...555”  ใช่กูขำคนเดียวที่ไหน ไอ้คุณชายจอมเก็ก
ข้าง ๆ มันก็ขำพรืดไปกะกูด้วยเหมือนกัน
“ตะเกียงอ่ะ!...ขี้โกง..เรื่องอะไรมาตบหน้าพี่เล่า”  มันบ่น..ทำหน้าบูดเหมือนตูดลิง ไม่พอใจที่กูตบมันทั้งซ้าย
ทั้งขวา..แต่ไม่แรงหรอกแหย่มันเล่นเบา ๆ เอง
“อ้าว!..ไหงมาว่าตะเกียงเล่า..ก็พี่ขอเองนิ...บอกอยู่หยก ๆ ว่าขอแก้มซ้ายขวา”  กูบอกมัน
“ขอหอมตะหาก..ทำเป็นไก๋เห่อะ”  ดูมันทำหน้าง้ำใส่กูอีก
“แต่ตะเกียงบอกจะตบรางวัล...พี่ได้ยินป่าว...ตบ..นะ..ตบ..ไม่ใช่หอม 555.”  แล้วกูก็หัวเราะงอหาย  กลับหน้าเหว่อ ๆ ของมันอีกรอบ ตลกชะมัด..หน้ามันสุดตรีนเลยง่า....
“จำไว้เลยนะ...เล่นที่เผลอ..มึงอีกคนไอ้เชี้ยโต๋...ไม่ต้องมาหัวเราะกูเลย-เอี้ย-..”  ยังหันไปพาลเพื่อนมันได้อีก
“อ้าว!...เกี่ยวไรกู...มึงคุยกันเอง...ไอ้นี่..พาลว่ะ!..”  ไอ้พี่โต๋มันพูดไปด้วย อมยิ้มไปด้วย กำลังออกรสคุยกันไปเดินกันไปจู่ ๆ..
“โต๋ค่ะ...ริต้า..มีเรื่องขอร้อง..โต๋ช่วยริต้าหน่อยได้ไหมค่ะ?”  ไม่พูดเปล่าเดินเข้ามาจับมือไอ้หล่อกุมกระตุกแบบอ้อนสุด ๆ พวกเรานิ่งกึกกันทันที  มีเบรคมาฉุดกระทันหัน
“ มีอะไรครับ”  ไอ้พระเอกถามกลับตามมารยาท โดยมีสักขีพยาน กูกะไอ้พี่บอมย์รอฟังด้วยว่าเรื่องอะไร
“ก็..เรื่องเรียนนะค่ะ...ริต้ามาช้าเกือบอาทิตย์ บทก่อนหน้ากับงานที่อาจารย์สั่ง ริต้าต้องตามเก็บ...รบกวนโต๋
ช่วยทบทวนให้หน่อยได้ไหมค่ะ?..น๊า..น๊า..โต๋น๊า..”  อ่านะ..มือที่จับแขนอยู่  จับส่ายไปมาให้เข้ากับท่าทางอ้อนสมคำพูดไปด้วย  ไอ้คุณชายค่อย ๆ ใช้มือข้างที่เหลือจับมือเธอออกจากแขนเบา ๆ เพื่อไม่ให้เป็นการน่าเกลียดเกินไป
“อืม..ปล่อยแขนผมก่อนครับ..ทำไมต้องเป็นผม..ห้องเราคนเก่งเยอะแยะ”  นั่นแหล่ะนิสัยมันล่ะ..อย่านึกว่าใคร
ก็ใกล้มันง่าย ไอ้พี่รันบอก..ไอ้หล่อใช่ใคร..จะเข้าใกล้มันง่ายอย่างที่คิด  ขึ้นอยู่กะมันเลือกตะหาก
“ริต้า..รู้ว่าโต๋อ่ะ..คะแนนท๊อปอันดับหนึ่งของชั้นปี...ไม่ขอโต๋แล้วจะขอใครล่ะค่ะ..ที่สำคัญริต้าไม่รู้จักใครในชั้นเรามาก่อน..คิดว่าโต๋สนิทที่สุดแล้วค่ะ”  พูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้หยดย้อยเป็นคนอื่นคงละลาย..ไปกับรอยยิ้มของคุณเธอแล้วม้าง
“ผมคงไม่มีเวลาให้หรอก..ต้องซ้อมกีฬาสี..ช่วงนี้ยุ่งมาก..แต่จะขอเพื่อนที่เรียนดีทบทวนให้แล้วกันนะครับ”  สายตาคำพูดที่มันตอบริต้า ชัดเจนมากว่าสนองความต้องการให้ไม่ได้ชัวร์
“งั้นก็ได้ค่ะ...แล้วแต่โต๋..ก็แล้วกัน..โต๋อยู่สีแดงใช่ไหม..ริต้าก็อยู่สีนี้เหมือนกัน..เช็ครายชื่อเมื่อวานอาจารย์บอกริต้าอยู่สีแดง..ยังไงประชุมสีเรียกริต้าไปด้วยนะค๊า”  ผู้หญิงคนนี้ฉลาด ไม่เซ้าซี้ทำตัวพูดง่าย แถมซ้ำยังมีวิธีการเข้าหาแบบนุ่มนวล อาศัยกิจกรรมเป็นตัวเชื่อม  
“อืม..ได้..ถึงเวลาเดี๋ยวผมเรียก” ยังไงความเป็นสุภาพบุรุษบีบบังคับให้มันไม่มีลูกออก ต้องรอดูกันต่อไป
“ตะเกียงกับบอมย์..ก็อยู่สีนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือ?” เธอหันมาถามกูกะไอ้พี่บอมย์ต่อ นึกว่าจะไม่ทักพวกกูแหล่ะ
“อ่า..สีเดียวกันครับ” กูตอบกลับตามมารยาท
“ดีจัง..คงมีเรื่องสนุก..สนุก....ไงค่อยเจอกัน..ริต้าขอตัวก่อนน๊า..”  พูดให้คิด ก่อนจะเดินหันหลังยกยิ้มน้อย ๆ เรื่องสนุก..ค่อยเจอกัน  กูสรุปได้ตามนี้..ไม่ใช่ปัญหา จัดมาเลยพี่สาว รับรองสนุกอย่างที่หวัง  ยี่ห้อตะเกียงรับประกัน................พวกกูเดินมาถึงห้องเรียน พวกไอ้พี่รัน พี่กาน พี่โทนี่..อยู่กันครบ กูกับไอ้พี่โต๋มาช้า
กว่าเพื่อน   ไอ้พี่โทนี่ ก็พูดขึ้นมา
“โต๋..มึงรู้ข่าวบนบอร์ดรึยัง?”  ถามไอ้พี่โต๋
“ทำไม..มีอะไรงั้น?”  ไอ้พี่โต๋ถามมันกลับ  
“แสดงว่ามึงไม่รู้ มีหลายเรื่องโว้ย..ส่วนใหญ่เรื่องของมึงกับคนที่เกี่ยวข้องด้วยทั้งนั้น เชื่อว่าดังแล้วล่ะว่ะ!.”  
“มีอะไรจะบอกก็รีบพูดมาโทนี่...อย่าลีลา”  มันตัดลำคาญตามนิสัย
“เรื่องริต้าตบกับอังที่โรงอาหาร ข่าวว่าเพราะมึงเป็นสาเหตุทำให้ผู้หญิงสองคนตบกัน สุดท้าย ฉีกหน้าผู้หญิง เปิดตัวแฟนกลางโรงอาหาร ตามสำนวนไทย 'ตาอินกะตานา เจอตาอยู่เอาไปกิน'  ส่วนตะเกียงก็โดนหางเล่ด้วย ข่าวแม่งเขียนเจ็กลากไปไทยลากมา สุดท้ายทั้งเจ็กทั้งไทยแห้วทั้งคู่  สิงห์โต๋คาบไปแดก..ต่อหน้าต่อตาไม่มีใครกล้าหือสักกะคน เป็นไงมึงข่าวเด็ดป่าว?”  
ไอ้พี่กานมันสาธยายแทนซะจนเห็นภาพ
“อืม...ความจริงก็ดีนะ..เขียนได้ไม่เลว”  มันตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะ ไอ้พี่บอมย์จัดการเอาของกูไปวางตรงที่นั่งข้างมัน  
“แล้วตะเกียงล่ะ..คิดว่าไง”  ไอ้พี่รัน  หันมาถามกู
“หา...เรื่องอะไร..เรื่องข่าวอ่ะเหร่อ?”  กูแกล้งไม่เข้าใจถามมันกลับ
“นั่นแหล่ะ..คิดไงหล่ะ”  จะเอาคำตอบกูจริงดิ  โอเค..ได้
“คำถามของพี่...คำตอบของตะเกียง...สุดท้าย..ความหมายเดียวกันอยู่ดี..พอใจไหม?”  เป็นไงเจอมุกเสลดเป็ด
เข้าให้  
“พลั๊ว!....สำบัดสำนวน..กวนโอ้ย.ดีนัก..หมั่นเขี้ยวว่ะ.!”  ไอ้เชี้ย..พี่บอมย์..แม่งเสือกโบกหัวกูซะงั้น
“ไรเล่า...ไม่เกี่ยวกะพี่สักหน่อย..หาเรื่องเอาคืนดิ..สมองเสื่อม..แฟนทิ้งขึ้นมา..จะทำไงทีนี้” กูบ่นมัน  มือลูบหัวไปด้วย ไม่ได้เจ็บไรหรอก..เซ็งมัน..หาเรื่องเอาคืนมุกตบหน้ามันแน่ ๆ แน่ะ!..มียิ้มยั่วกูอีก
“ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า..เห้ย!..โต๋..ทิ้งเมื่อไหร่บอกนะโว้ย!...รอรับช่วงอยู่”  ไอ้พี่โทนี่ แม่งขำกูไม่พอ ปากไม่สร้างสรรค์อีก เรื่องไรมายุให้คนเค้าทิ้งกัน...เชี้ย..ล่ะมึง...
“รอไปก่อนว่ะ!..ถ้ารอกันไหวนะ...กูตายนั่นแหล่ะ..รอกันได้ป่าว?”  ดูไอ้พี่โต๋มันตอบ เอาระเบิดมาปาหน้ากูเลยดีกว่าไหม  โอย!..ไม่ไหว..หน้าจะระเบิดแหล่ะ....
“อ๊วกๆ.....เลี่ยนสาดๆ....แม่ง..มึงก็มีคำพูดกับเค้าด้วยเน่อะ..ไอ้หล่อเทพ” แล้วพวกแม่งก็ร่วมมือกัน..ออกท่าทางเลี่ยนคำพูดไอ้พี่โต๋กันใหญ่โทษทีเห่อะ!..หาได้สะเทือนไอ้คนพูดไม่  มีหน้าทำเป็นยักคิ้วยกยิ้มให้กูอีกโอย!...ไม่ไหวจะทน มุดโต๊ะหนีดีก่ากู.............   

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

dung

ขอบคุณครับผม

phzaa

ขอบคุนครับ

ton521

ขอบคุนครับ

Alongkorn173

ขอบคุนคร้าบบบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

OneBe2

น่ารักดีนะเนี่ย เจ๊ศรีจะธรรมดาไหมนะ ^^
ลุ้นๆ

xspace

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

Intra

เทค กะริต้า จะมาไม้ไหน

pt200

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

รู้กันหมดแล้ว