ตะเกียงพิเศษ ??? (ตอนพิเศษ)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

กำลัง..............กำลัง.........กำลัง...กำลัง..ร้องไห้...จริงดิ...ใช่แล้วมันกำลังร้องไห้...พระเจ้า...สิงห์โตน้ำแข็ง...เจ้าชายหน้านิ่ง..ตัวสั่น..น้ำตาไหล่เปียกไหล่กูอยู่เนี๊ยะ!แม้ไม่ได้ยินเสียงก็รู้ว่ามันกำลังร้อง.....Part  พิเศษ
เพราะเราคู่กัน.
ผ่านมาเกือบสามปีแล้วสินะ...ดูเหมือนเหตุการณ์..เพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เอง  วันนี้..จะไปวัดเพื่อทำบุญให้มัน
วัดไทยในแคลิฟอร์เนีย แม้จะหาได้ไม่ยากแต่ใช่จะอยู่ใกล้กับที่พัก อากาศหนาวได้อีก  วันนั้นคล้ายกับวันนี้  อากาศขมุกขมัว..อึมครึมไม่ปลอดโปร่งเหมือนกันเลย  ไม่เคยลืมความทรงจำดีดี..ที่สุดแสนจะประทับใจ  ชาตินี้คิดว่าคงไม่มีเรื่องใด..ให้น่าประทับใจได้มากกว่านี้อีกแล้ว  ไม่คิดว่าจะมีใครตายแทนเราได้....ครบรอบวันที่มันจากไปทีไร น้ำตาพาลไหลทุกทีสิน่า...ไม่เคยลืม..เหตุการณ์วันนั้นยังอยู่ในความทรงจำตลอดเวลา  วันที่ไอ้ตะเกียงเสียน้ำตาเป็นปี๊ป  สะอึกสะอื้นเป็นเด็ก ๆ บีบคั้นหัวใจตัวเองแทบระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ พึ่งเข้าใจ..หัวใจร้องไห้เป็นอย่างไร..เจ็บปวดใจสุด ๆ  เมื่อต้องสูญเสียมันไป..อย่างไม่มีวันกลับ โดยไม่มีโอกาสได้พูด..สิ่งที่มันอยากได้ยินจากไอ้ตะเกียง  ถ้าย้อนเวลาได้..คำว่า...รัก....จะพูดให้ได้ยินโดยไม่มานั่งเสียใจ
เหมือนในตอนนี้อย่างเด็ดขาด..............
“ไงครับ..รอพี่นานไหม..ติดคุยกับโปรแฟรชเซอร์อยู่...กว่าจะส่งงานแกเรียบร้อย..พี่ขอโทษน่ะครับ..คนดี”
พูดพร้อมกับมือลูบหัวผมเบา ๆ คงติดเป็นนิสัยไปเสียแล้วล่ะมั้ง น้ำเสียงสำนึกผิดสุด ๆ กูเลยได้แต่มองพร้อมกับตอบมันไป
“ไม่เป็นไร..ตะเกียงเข้าใจครับ...เราไปกันได้ยัง”  มันยังไม่ขยับ กลับรวบตัวกูเข้าไปกอด ก้มจูบตรงขมับกูซ้ำ ๆ  
“ทำไมหน้าตาดูเศร้าจังครับ ไหนไม่โกรธพี่ไง..พี่รู้สึกไม่ดีเลยอ่า”  รัดกูแน่นเข้าไปใหญ่ ถึงแม้ตอนนี้
กูจะสูงขึ้นกว่า177 ซม. แต่ก็เตี้ยกว่าไอ้หล่อเทพ..ที่กอดกูจนแทบจมหายไปในอกมันแหล่ะ..ก็นะ..เพิ่มได้แต่ความสูง  รูปร่างไม่ได้ขยายอะไรมากนัก ยังคงเพรียวบางเหมือนเดิม อาจดูเกือบบอบบางด้วยซ้ำ..ก็ตั้งกะมาอยู่ที่นี่ได้ปีกว่าแล้ว อาหารไม่ถูกปากเหมือนเมืองไทย..แล้วยังหาอาหารเหนือกินยากได้อีก..นอกจากจะทำ
กินเอง  ไอ้ตะเกียงเลย..อรชอนแน่งน้อยซะงั้น  ผิดกับไอ้พี่โต๋  ความสูงมันเกือบ 190 เซนแล้ว ความหนาก็เพิ่มขึ้น กล้ามเนื้อสมบูรณ์กว่าเดิม ตอนนี้เป็นหนุ่มเต็มตัว คงจะงงกันใช่ไหม..ไม่ต้องงงกันแล้ว  ขณะนี้กูกับ
ไอ้พี่โต๋มาเรียนที่แคลิฟอร์เนียเรียนต่อปริญญาตรี..ขึ้นปีสองแล้ว กูเลือกเรียนวิทยาศาสตร์ ส่วนมันเรียนกฎหมาย  คงไม่ได้เอาไปประกอบวิชาชีพหรอก ที่เรียนก็ทำตามที่ตนเองชอบ  หลายคนคงคิดว่าไอคิวระดับพวกกู..หน้าจะเป็นหมอ..เป็นวิศวะ..ตามค่านิยม ต่อให้เลือกแบบไหน เราก็ต้องกลับไปช่วยธุรกิจของพ่อแม่
อยู่ดี  ตอนนี้แค่ทำตามที่ตกลงกับผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายไว้ ว่าขอทำตามใจตัวเองเลือกเรียนในสิ่งที่ชอบ ตั้งใจว่าจะเรียนจนจบปริญญาโท แล้วค่อยกลับไปบริหารธุรกิจของตระกูล..ตามที่พวกท่านต้องการ
หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมาสามปีกว่าแล้ว พ่อสิงห์ก็โอนหุ้นขายธุรกิจเกี่ยวกับบ่อนคาสิโนที่มี
ในเครือหมด..คงเหลือเฉพาะพวกอหังสาริมทรัพย์..เกี่ยวกับบ้านจัดสรรค์..ที่ดิน..และนิคมอุตสาหกรรมเท่านั้นที่ทำอยู่   
“ตะเกียงไม่ได้โกรธพี่สักหน่อย..แค่เศร้านะ พอถึงวันนี้ทีไร..พาลให้นึกถึงเรื่องนั้นทุกที”  
กูพูดให้มันหายกังวล และบอกสาเหตุที่ทำให้กูดูไม่สดใสเหมือนที่เคยเป็น
“อืม..พี่เข้าใจ..นี่ผ่านมาสามปีกว่าแล้วสินะ..ไม่รู้เพื่อน ๆ ที่เมืองไทย จะไปทำบุญกันครบหรือเปล่า?”
“คงไปกันหมดแหล่ะ เวลานี้เมืองไทยยังไม่สว่างคงนอนกันอยู่ ต้องรอพรุ่งนี้เช้า...ตะเกียงได้รับเมลล์บอกว่า..นัดกันไว้หมดแล้ว คู่รักสนามรบ..รับหน้าที่ซื้อสังขทาน..ทุกคนนัดเจอกันที่วัดเลย ตะเกียงว่า..เราเองก็รีบไปเถอะ เก้าโมงกว่าเข้าไปแล้ว..กว่าจะไปถึงสิบโมงเศษ ๆ  สิบเอ็ดโมงพระฉันเพลพอดี ”  มันเห็นด้วย ก่อนจะคลายกอดกู..จูงมือเดินออกประตูไป  ไม่ลืมล๊อคบ้านให้เรียบร้อย พ่อสิงห์จัดการซื้อและตกแต่งไว้ให้..ก่อนพวกกูจะเดินทางเดือนเดียวเอง  หลายคนคงสงสัย ทำไมกูกับไอ้พี่โต๋ไม่เรียนต่อที่เมืองไทย เพราะ..กูอยากอยู่ให้ไกลจากภาพความทรงจำที่เลวร้ายในอดีต  สมองกูจะเก็บความจำได้ดีมาก ๆ ไม่แยกแยะว่าเรื่องดีหรือร้าย  ทำให้กูอยู่บนความทุกข์ทรมานใจปีกว่า ๆ เต็ม ๆ  รอจนจบม.6 ถึงได้ตัดสินใจเดินทางมาเรียนที่นี้ ไอ้คุณชายมันคงปล่อยกูมาคนเดียวหรอก เหตุการณ์ที่เกือบจะเสียกูไปเมื่อสามปีก่อน ทำให้มัน แทบจะไม่ห่างกูเลยด้วยซ้ำ...
ถ้าไม่เพราะการเสียสละของใครคนหนึ่ง กูคงไม่มีชีวิตรอด มายืนตรงนี้ได้  คน ๆ นั้น..ไม่มีตัวตนอยู่แล้ว กูเป็นหนี้บุญคุณ โดยไม่มีโอกาสตอบแทน  หนำซ้ำยังเป็นต้นเหตุทำให้ครอบครัวเค้า..ไร้ทายาทสืบสกุล..ลูกชายคนเดียวต้องจบชีวิตลง  ยิ่งทำให้รู้สึกผิดเข้าไปใหญ่..ไม่มีการต่อว่าจากพ่อแม่พี่เค้า นอกจากน้ำตานองหน้าร้องไห้
ปานจะขาดใจ..ยิ่งตอกย้ำความผิดกูเข้าไปอีก เมื่อท่านทั้งสองคน..กลับเป็นฝ่ายปลอบใจกูเสียเอง เมื่อเห็นกูร้องไห้เป็นลมล้มพับ..ในวันเผาศพหน้าเมรุ  หลังจากนั้นท่านขอร้องกูให้รับท่าน เป็นพ่อแม่บุญธรรม  เพื่ออย่างน้อยจะได้รู้ว่าท่านยังมีลูกอยู่อีกคน กูเต็มใจแทบไม่ต้องขออนุญาต..พ่อเกริกแม่ษากูเลยซะด้วยซ้ำ ตั้งแต่นั้น..
กูมักแวะเวียนไปเยี่ยมท่านเป็นประจำ ไปนอนค้างบ้าง  ไปเที่ยวบ้างแล้วแต่วันไหนสะดวก  ทุกครั้งกูจะได้รับความรักความอบอุ่นจากท่านเป็นอย่างดี  จนลืมคิดไปด้วยซ้ำว่ากูเป็นลูกบุญธรรม  นึกว่าเป็นลูกแท้ ๆ ของท่านทั้งคู่ซะนี่ ก่อนมาเรียนที่นี่ พร้อมไอ้พี่โต๋..พวกผู้ใหญ่จัดงานเลี้ยงส่ง ทำพิธีผูกข้อไม้ข้อมือสู่ขวัญให้..
ตามประเพณีทางเหนือบ้านกูอ่ะนะ...หลายคนพากันแซวพวกกู..ว่าเป็นพิธีแต่งงานระหว่างกู..กับไอ้พี่โต๋ซะมากกว่า  เพราะผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย เล่นอวยพรยังกะอวยพรคู่บ่าวสาว พ่อแม่บุญธรรมกูยิ่งแล้วใหญ่  อวย..จนกูปั่นหน้าไม่ถูก  
“โตกันแล้ว ถึงวัยสมควรออกเรือนหาประสบการณ์ เชื่อฟังพี่เค้า..ห้ามดื้อ..หนักนิดเบาหน่อยอภัยให้กัน..
อย่าถือฐิทิ..ยิ่งไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองไกล ถึงต่างประเทศด้วยแล้ว ต้องรักใครปรองดอง  คิดเสียว่าลิ้นกับฟันมีกระทบกระทั่งกันบ้าง อย่ามัวแต่เอาชนะ..ยอมได้ก็ยอมกันไป หัดเป็นน้ำ อย่าเป็นไฟนะจ๊ะตะเกียง..”  หูเห่อกูคงแดงเถือกไปหมด จะห้ามท่านก็ไม่ได้ เพราะต่อหน้าคน
ไม่น้อย..ต้องปล่อยเลยตามเลยท่ามกลางสายตาล้อเลียน..ของเพื่อนนรกทั้งก๊วน ไหนจะบรรดาญาติผู้ใหญ่
ที่ร่วมงานอีกคับคั่ง พากันอมยิ้มทั้งงาน หน้ากูแทบระเบิด......นึกแล้วยังอายไม่หาย แต่ไอ้คนนั่งข้าง ๆ มันกลับหน้าระรื่นมีความสุขได้อีก  เป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งที่กูไม่มีวันลืม พี่ชายที่แสนดี กูคงทำได้แค่มาทำบุญครบรอบวันตาย ..ซึ่งตรงกับวันนี้ และวันสำคัญอีกวันที่เรามักจัดเลี้ยงพร้อมกับทำบุญไปด้วย..คือวันเกิดของพี่เค้า ผู้ชายที่รักกูอย่างหมดหัวใจ โดยไม่เรียกร้องสิ่งใดตอบแทน..เพียงขอแค่ได้ฟังคำว่ารักคำเดียวจากกู แต่กูไม่ทันได้พูดให้ฟังขณะที่มีลมหายใจอยู่   คงทำได้แค่พูดให้ฟังฝากตามหลังไป..หวังเพียงแค่พี่จะได้ยิน  “รัก”  พี่เหมือนกันครับ..พี่.......รักที่กูมีให้ไม่ได้มากได้น้อยไปกว่าใครเลย..พูดได้เต็มปากว่า “ตะเกียงรักพี่ครับ”  พี่จะอยู่ในใจเสมอ  ตลอดไป...............
มาถึงวัดกราบนมัสการเจ้าอาวาส นิมนต์ท่านทำพิธีให้ ทำบุญกรวดน้ำ ถวายสังฆทาน อุทิศส่วนกุศลเสร็จ พวกกูก็นมัสการลาเจ้าอาวาสกลับ ไอ้พี่โต๋..มันชวนไปดูหนังต่อ กูอิดอ๊อด ขอผลัดไปวันหลัง  วันนี้ไม่อยากทำอะไร เข้าใจมันอ่ะน่ะ..คงไม่อยากเห็นกูเศร้า เลยหากิจกรรม ให้ทำเพลิน ๆ..จะได้ไม่ต้องคิดมาก พอกูปฏิเสธ..มันก็ไม่ยอมท่าเดียว รบเร้ากูสารพัด..หาว่านาน ๆ จะมีโอกาสไปดูหนังด้วยกัน  เท่าที่ผ่านมาต่างคนก็ต่างเรียนหนัก ไหนจะรายงาน..ไหนจะอะไร สารพัด ทำให้เวลาเราหมดไป..โดยลืมนึกถึงเรื่องพวกนี้ไปเหมือนกัน เห็นความพยายามมันแล้ว  ไม่อยากให้มันเสียความตั้งใจ..เลยตกลงไปก็ไป ไหน ๆ วันนี้ไม่ได้มีโปรแกรมอื่นอยู่แล้วด้วย
เราสองคนมาถึงโรงหนัง มันเลือกซื้อตั๋ว..หนังรักโรแมนติกคอมมานดี้  ไม่บ่อยนักที่เราจะดูหนังประเภทนี้
มาอยู่ไกล ๆ ก็ดีไปอย่าง..ไม่มีใครสนใจใคร ไม่ว่าจะเดินกอดคอ..จูงมือ  เหมือนเป็นเรื่องปกติ  ไม่ต้องคอยพะวงว่าใครจะมองยังไง ทำให้มันกล้าที่จะโอบไหล่กู  จูงมือบ้างลูบหัวบ้างจนติดเป็นนิสัย  กูก็น่ะ..กลับรู้สึกดีซะอีก..ต่อสิ่งที่มันทำ ทำให้รู้ว่ากูสำคัญกับมันมากแค่ไหน เราอยู่กันเกือบห้าปีแล้ว  มันยังเต็มร้อยเสมอต้นเสมอปลายเหมือนเดิม  ตลอดเวลาที่นั่งดูหนัง จับมือกูไปกุมไว้ไม่ยอมปล่อย มีหันมาทำตาซึ้งให้กูอีกบางครั้ง  
ยิ่งตอนพระเอกนางเอกเขาหวานใส่กัน  กูถึงกับใจสั่นหัวใจเต้นแรง..ยังกะสมัยเราออกเดทครั้งแรกซะงั้น
โอย...ไม่ไหว..ลืมเรื่องเศร้าไปเสียถนัด ก็เพราะตอนนี้มันสุขล้น  จนสมองหมุนเห็นอะไรเป็นสีชมพู
ไปซะหมด  มันดูหล่อได้อีกแฟนใครว่ะ!..น่าภูมิใจโครต ๆ ออกจากโรงหนัง  เราตกลงกันว่าถือโอกาสไปซื้อของใช้เข้าบ้านกันซะเลย ไหน ๆ ก็มาถึงห้างแล้ว กะจะซื้อของสดไปทำมื้อเย็นดินเนอร์กันสองคน  ให้โรแมนติกสมกับที่ดูหนังรักซะหน่อย ขณะเดินซื้อของกันในซุปเปอร์..ไม่ให้เสียเวลาเลยบอกให้มัน แยกไปซื้อของใช้บางอย่างก่อน ซึ่งมันเห็นด้วย..ก่อนไปไม่ลืมหยอดกูอีก..รีบซื้อให้เสร็จ ๆ จะได้มีเวลาอยู่กันสองคนนาน ๆ
พอมันแยกไปไม่ทันไร จังหวะกูกำลังเลือกสับปะรด..ไว้สำหรับทำผัดเปรี้ยวหวาน..ของโปรดของไอ้พี่
โต๋มัน  หนุ่มอเมริกันหน้าตาดีมาก..เดินเข้ามาขอความช่วยเหลือ เรียกว่าหล่อเลยทีเดียว   ถึงจะหล่อน้อยกว่า..
ไอ้หล่อขั้นเทพของกูก็ตามเห่อะ อย่างน้อยไอ้หนุ่มอเมริกันตรงหน้าก็เปล่งประกายออร่าวิบวับ  เค้าขอให้กูช่วยเลือกผักกวางตุ้งฮ่องกงให้เค้าหน่อย..บอกกูว่าไม่รู้จัก กูไม่เห็นว่ามันลำบากอะไรมากนัก..เลยพาไปชี้ให้ดู..
ช่วยเลือกให้อีกตะหาก  ซึ่งตอนนั้นไม่รู้หรอก..ว่าอะไรมันยังไง ก็ไม่ได้คิดอะไร..แปลกใจเล็กน้อยที่ไอ้หนุ่มอเมริกัน  ตั้งอกตั้งใจฟังกูอธิบายยังกะเรียนชีวะซะงั้น  ที่สำคัญยิ้มให้กูตลอดเวลา พอไอ้หล่อเทพมันกลับมาเจอเท่านั้นแหล่ะ บ่อนแตก..ไม่พูดไม่จาไม่ฟังเหตุผล..ลากกูเดินไปเคาเตอร์..เช็คบิลทันที  ทั้งที่ซื้อของยังไม่ครบ ขับรถกลับบ้าน..หน้านิ่งไม่พูดสักคำ  เข้าบ้านแล้ว..ถึงค่อยยอมเอ่ยปากออกมา เสียงแข็งได้อีก..ให้รู้ว่าไม่พอใจ
กูซะงั้น....
“คราวหลัง ทำอะไรนึกถึงใจพี่บ้าง..ว่าพี่รู้สึกยังไง”  ดูมัน..ถึงแม้กูจะไม่พอใจอยู่ลึก ๆ ก็เห่อะ ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด หมดอารมย์..จากที่เป็นสีชมพูแม่บ ๆ กลับอึมครึมสีเทาซะงั้น  เพิ่งสุขได้ไม่กี่ชั่วโมง..ไมมันปุบปับงี้ว่ะ!..คนเราเอาแน่ไม่ได้จริง ๆ เลยนิ่งฟังมันเงียบ ๆ  อยากพูดไรพูดมาให้หมด..พูดจนสบายใจมึงแหล่ะ!...จัดมา..กูจะเงียบเป็นผู้ฟังที่ดี เห็นกูไม่โต้ตอบมันก็พูดขึ้นอีก
“พี่รู้ว่าทำไม่ถูก ซื้อของยังไม่ทันเสร็จ ก็พาตะเกียงกลับเฉยเลย...”  รู้ด้วยเหร่อ?...
“  ( = “ = ) .”  กูมองหน้ามันนิ่ง ๆ ไม่พูดโต้ตอบ  ดูมันจะพูดอะไรต่อ
“แต่ใครเป็นพี่...เชื่อว่าคงทำแบบเดี๋ยวกันแหล่ะ..”  
“ ( = ” = ) .”   เอา..เอาเข้าไป..แล้วไงต่อ
“ กะ..ก็...ก็..ก็พี่หึงนี่...ผิดด้วยหรือที่พี่จะหึงแฟนพี่”  พูดเสร็จหลบตากู เอียงหน้าหนีอายกูซะงั้น โอ้ย!...เป็นครั้งแรกที่เห็นมันหลบตากู ปกติมันเคยหลบกูก่อนทีไหน มีแต่กูสู้สายตามันไม่เคยได้ซักที
“ ทำไมต้องหึง...ตะเกียงไม่ได้ทำอะไรสักกะหน่อย”  กูยอมเปิดปากพูดกับมันล่ะ เห็นหน้ามันแล้วก็อดสงสารไม่ได้  
“ มีอย่างที่ไหน ยืนคุยกับไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าวอยู่ได้..นานสองนาน ปล่อยให้มันมองจนทะลุแล้ว..จับแก้ผ้าได้..มันคงทำไปแล้วเห่อะ!.”  พอปล่อยให้หน่อย...เริ่มขึ้นเสียงสูงล่ะ..         
“บ้า!..ใครเขาไม่อุบาทว์อย่างที่พูดหรอก แค่ขอความช่วยเหลือ เค้าจะซื้อผักกวางตุ้งฮ่องกง  แต่ไม่รู้จักหน้าตามันเป็นยังไง แถมไม่รู้ว่าอยู่ล๊อคไหน ตะเกียงก็แค่พาไปดู ช่วยเค้าเท่านั้น  ไม่ได้มีไรสักหน่อย”  กูพูดยาว
แล้วนะ  ถ้ายังไม่เข้าใจก็พอกันที
“ตะเกียงนะพี่เข้าใจ..ทำไปเพราะบริสุทธิ์..แต่ไอ้ตาน้ำข้าวนั่น..พี่ไม่ไว้ใจมัน ไม่เชื่อหรอก..ว่ามันไม่รู้จักกวางตุ้งฮ่องกง  ต่อให้ไม่รู้จริงก็เห่อะ..ไมไม่ถามเอากะพนักงานขายเค้าเองล่ะ...ไม่เห็นต้องเจาะจงเป็นตะเกียง แล้วตอนอธิบายมันฟังซะที่ไหน จ้องเอาจ้องเอา..กะจะกลืนเข้าไปทั้งตัวแล้ว  ที่พี่พูดเนี๊ยะ...ไม่ใช่ใส่ร้ายมันหรอกน่ะ
มองอยู่เห่อะ!   ผู้ชาย..มองกันออกอย่าให้พี่พูดเลย..บุญแค่ไหนแล้วไม่ชกหน้าหงายเข้าให้อ่า..”   ฟังมันแล้ว
ไม่ไหวจะเคลียร์ อดถอนหายใจไม่ได้  ยิ่งโตยิ่งขี้หึง ยิ่งอายุมากขึ้นยิ่งหวงกูเว่อร์เกิน
“เฮ้อ!....ให้มันได้อย่างนี้สิ ผัวกู...เอร้ยๆ...เปล่าน๊า...ไม่ได้ตั้งใจพูด..”  เวร...แต๋วแตกเลยที่นี่..เผลอหลุดปากไป
ไม่ทันระวัง
“ไม่ทันแล้วหล่ะ..ตะเกียง...บังเอิญพี่หูไว..ชัดเต็มสองหูเลย..ชื่นใจที่สุด..อยากได้ยินคำนี้มานานแล้ว.ทนรอมา
กว่าห้าปี..ไม่เสียทีที่รอคอย..สุดท้ายก็ได้ยินจนได้..ขอใหม่อีกครั้งได้ไหม..ขอเพราะ ๆ ชัดๆ เลยนะที่นี้...
เอาแบบว่า..สามีที่รัก...ได้ป่าว”  บ๊ะ!..เจ้า...ดูมันพูดดิ..กูก็นะ..ขอหลบไปพักหน้าก่อนได้ไหม ก่อนที่มันจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ กองอยู่ตรงนี้
“บ้า..พูดไปคนเดียวเห่อะ...ใครเค้าจะพูดกัน..ตลกแหล่ะ!.”  ก็นะ..แกล้งแถซะ...ดีกว่าไม่มีลูกออก
“ได้..ไม่เป็นไร..เพื่อความยุติธรรม..เรามาผลัดกันพูด..พี่เสียสละพูดก่อนก็ได้...ตั้งใจฟังให้ดีนะ.
‘ตะเกียงเมียรักของโต๋.’ .”
“ แค่ก..แค่ก..แค่กๆ”  กูสำลักน้ำลายหน้าดำหน้าแดง รับไม่ได้โครต ๆ ก็ฟังมันพูดดิ  รับได้ที่ไหน
“โอ๋ะ..โอ๋..ช้าๆ หายใจช้าๆ..ไม่ต้องรีบ..ดูสิสำลักความสุขใหญ่เลย..เห็นไหม..หน้าอายตรงไหน..
..จริงเปล่า?”  มือลูบหลังกูไปด้วย ไอ้บร้า..กูไม่ได้อ๊วก..กูสำลักคำพูดเลี่ยนหู..มึงตะกี้ตะหาก...ใครบอกมึงกาน..ว่ากูสำลักความสุข...ดันเสือกเข้าใจเป็นอื่นซะนี่
“พอ ๆ...พอเลย..ไม่ต้องลูบแล้ว..เลิกทีเห่อะ..คำพูดเลี่ยน ๆ ประหลาดประหลาดอ่ะ..ฟังแล้วจะอ๊วก..ขืนยังพูดต่อเห็นที่ได้อ๊วกจริงแล้วทีนี้..”  กูสกัดดาวรุ่งก่อนที่จะทนไม่ไหว ตลกอ่ะ..รู้สึกไม่ใช่ตัวมันยังไงไม่รู้
“เป็นอาร้ายๆ..อย่าบอกว่ามีอาการคลื่นไส้ด้วยนะ..พี่จะได้รีบโทรไปปรึกษาแม่..ว่าอาการแบบนี้หมายความว่ายังไง”  แน่ะ!..ยังไปได้อีก..อึ้ยๆ....
“ไอ้พี่บร้าๆ....มัวเล่นอยู่นั่นแหล่ะ!..แล้วนี้ตกลงจะทำอะไรกินกัน...ของก็ไม่ได้ซื้อ..อดกันไปเถ่อะ”  
รีบเปลี่ยนเรื่อง เอาเรื่องกินมาดึงความสนใจมันก่อน
“เอ่อ!..นั่นสิ..ลืมไปสนิทเลย...เอางี้..เดี๋ยวพี่ขอแก้ตัวไถ่โทษ..ลงมือเป็นพ่อครัวเอง..ตะเกียงนั่งรอพี่ตรงนี้..ไม่เกินสิบนาที...รับรองไม่ผิดหวัง...”  พูดเสร็จ ไม่รอให้กูถามให้หายสงสัย สะบัดตูดเดินหายเข้าครัวไปทันที กูเลยต้องนั่งรอตามมันสั่ง ระหว่างรอ..เลยถือโอกาสเอาของบางอย่างที่ซื้อมา..ลุกเอาไปเก็บให้เรียบร้อย ก่อนจะกลับมาเปิดเพลงฟังเบา ๆ ไม่นานเกินรอ มันก็เดินออกมา
“แท๊น..แทน..แท้นๆ...มาแล้วครับ...โต๋โอชา..รับรองจะติดใจ..หากินที่ไหนไม่ได้อีกแล้วครับท่าน”  พรีเซ้นต์เต็มสตรีม พร้อมกับชามมีฝาปิดอีกสองใบ วางโต๊ะกลางตรงหน้ากู   จัดการยื่นช้อนกับตะเกี๊ยบมาให้เสร็จสรรพ กูไม่ขัดศรัทธาถือโอกาสเปิดฝาชามออกดูทันที   อุ๊แม่เจ้า!....สุดยอดเกินคำบรรยาย..สมคำอวดโอ้สุด ๆ
มาม่าต้ม
“มาม่า..ต้ม..เนี๊ยะน่ะ” กูถามมันไป ใช่ครับ..เข้าใจถูกต้องแล้ว มันต้มมาม่าใส่ชามมาให้  อ๋อ!..มีออฟชั่นใส่ไข่ด้วยอีกฟอง ท่าทางภูมิใจนำเสนอสุด ๆ หน้าระรื่นได้อีก..กระพริบตาวิบวิบ ยักหน้างึกงึก..หมดหนทาง
เยี่ยวยา  คงก้มหน้าก้มตารับกรรมกินไป..เพราะไม่ไหวแล้ว..ไอ้ตะเกียงหิวสุด ๆ ตั้งกะบ่ายยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย มาม่าก็ยังดี...ล่มสลายความฝันดินเนอร์มื้อค่ำ..อันแสนโรแมนติกของกู กลับเป็นมาม่าใส่ไข่ ยังดีหน่อยที่มีให้กิน.....เฮ่อ!.....กรรม?

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

kamaji

ขอบคุนคราบ

phzaa

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

thaweechai

ขอบคุนครับ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

Lion_heart

ขอบคุณมากครับ

OneBe2

555 ขำได้อีก

kabuki

ขอบคุณมากมายนะครับที่นำมาลง

ขอขอบคุณผู้แต่ง

แล้วก็ผู้ที่นำมาลงนะครับ

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

Intra

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

apinna

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ