OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 6

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
และจวบกระทั่งสองทุ่มที่คงจะรู้เรื่องที่ผมโดนตุ่ยกันไปทั้งคุกนั่นแหละผมจึงจะสามารถลากสังขารตัวเองไปชิมลางนอนในมุ้งสายบัวเป็นครั้งแรกในชีวิตด้วยความละเหี่ยใจได้..
..เฮ้อ...ชีวิตนี่มันไม่ง่ายเลยน่ะ...
...โดยเฉพาะชีวิตของคนทำผิดอย่างผม ที่ไม่รู้จะเจออะไรอีก...
อ่านเพื่อความเข้าใจค่ะ ภาษาไทยในเรือนจำวันนี้ขอเสนอ..
มีน้อง เลี้ยงน้อง หมายถึง  หาเลี้ยงผู้ต้องขังชายที่อยู่กันฉันสามีภรรยา
ขาใหญ่ - ผู้ต้องขังที่ได้รับอภิสิทธิ์เหนือผู้ต้องขังอื่น
ตึก/คอนโด/บ้านเดี่ยว - ที่นอนที่นำผ้ามาเย็บติดกันเป็นฟูกสูง
      อ้างอิง นายวิชาติ บูรณะประเสริฐสุข มหาบัณฑิตจากคณะศิลปศาสตร์ สาขาวิชาภาษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ วิทยานิพนธ์ เรื่อง "ลักษณะภาษาสแลงของผู้ต้องขังและความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพและสติปัญญาของผู้ต้องขังกับพฤติกรรมทางภาษา ศึกษากรณีเรือนจำกลางคลองเปรม"
Imprison 6: นอน+เลื้อย!
             ตามตารางเวลาการใช้ชีวิตประจำวันในเรือนจำแห่งนี้และทุกๆแห่งในประเทศไทย เมื่อถึงสามทุ่มตรงเปะๆก็เป็นเวลาที่ทางกรมราชทัณฑ์และสำนักทัณฑวิทยา ได้กำหนดไว้ในหนังสือ “คู่มือการใช้ชีวิตในเรือนจำ“ที่ผมได้รับเอกสารมาให้ศึกษากำหนดไว้ว่าเป็นเวลาปฎิบัติศาสนกิจก่อนนอน ซึ่งหมายถึงเมื่อทำเสร็จแล้วก็เป็นเวลานอนนั่นเอง ไอ้เอกสารที่ผมไม่ได้ภูมิใจแม้แต่น้อยที่ได้เอามาใช้ในชีวิตประจำวันตอนนี้กำลังอยู่ในมือผม พร้อมๆกับสายตาที่มองไปโดยรอบ....อืม.....พบกับความจริงอย่างนึงเลยล่ะ..ว่ามัน...
     ก็น่ะ...อย่าให้ผมพูดเลยว่ามันเป็นไง เอาเป็นว่ามันก็เหมือนๆกับเอกสารทางราชการส่วนใหญ่แล้วกันครับที่..ดูดี...และ...สวยงามน่ะนะ... เอาเป็นว่าพูดมากไม่ได้ครับ เดี๋ยวเจ้คนเขียนจะโดนซิวไป ’รับประสบการ์ณตรง‘แล้วนำมาถ่ายทอดให้ได้รู้กัน ซึ่งผมว่าเจ๊แกคงไม่ปลื้มเท่าไหร่นัก..
ผลั่ว!
      “มึงนั่งอ่านคู่มือลวงโลกนั่นทำห่าอะไรว่ะ ! “ หมอนเน่าๆอันนึงเขวี้ยงมาใส่หัวผมเต็มๆพร้อมกับคำพูดไร้ซึ่งความเห็นใจมนุษยชาติเหมือนเดิม แต่..พี่ครับ..ไอ้ความหมายในประโยคนั่น...ประเดี๋ยวได้ซวยหมากันหมดหรอก..
      “..เอ่อ..นี่ครับ...” ผมซึ่งไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะมีปากเสียงรึอะไรกับคนๆนี้ได้เลยทำได้แต่ยื่นหมอนเน่าๆอันนั้นคืนเจ้าของ กำลังคิดอยู่เลยว่าจะบอก
‘ขอบคุณครับที่เขวี้ยงมา’ ดีรึเปล่า
     “ แล้ว...” ผมมองไปรอบๆห้องขังที่มีคนอยู่ประมาณยี่สิบกว่าชีวิต บางคนนั่งจับกลุ่มคุยอะไรกันจ้อกแจ้กอยู่บางคนก็หันหน้าเข้าหามุม หลายคนเอาเศษผ้ามาปูทำท่าจะนอนกันแล้ว
      “..อะไร..มึงน่ะ..ที่นอนโน่น..เห็นที่น้องใหม่มั้ย..เชิญเลยไป....” ไอ้คุณพี่โตว่าพลางหยิบเศษผ้าหนาๆมาปูมั่งพลางถีบผมไม่ให้ขวางทางผ้าที่ใช้ปูด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยน...ผมก็ยืนทำหน้าเอ๋อๆงงๆต่อไปแต่ในใจกำลังเดือดปุด อยากกระโดดขาคู่ไซต์คิกใส่ไอ้คนแรมน้อยตรงนี้จริงว้อย
    ...เอาคนอื่นมาเป็นเมียแล้วไม่รับผิดชอบ...เห๊ย ! ไม่ช่ายๆ ..ทำคนอื่นเขาเสียหายแล้วไม่ดูแลให้ตลอดรอดฝั่งต่างหาก
    “...ไอ้ห่านี่จะขวางอีกนานมั้ย?..มึงไปนอนหน้าสวมโว้ย..ไม่ต้องมาทำหน้าโง่ๆใส่กู....”ไอ้คุณพี่โตคนนี้นี่...ผมไปหลงคิดว่าเป็นคนใจดีคอยช่วยเหลือคนอื่นไปได้ยังไงกันน่ะ...
...ทั้งที่ความจริงแล้วมันโคตรเกรียนเลยน่ะเว้ย...
     หึหึ คราวนี้คงต้องทำความเข้าใจกันตัวเองซะใหม่ ว่าเกรียนจริงมันไม่ได้อยู่ในเกมส์ออนไลน์ แต่อยู่ในคุกต่างหาก..
เกรียนจริงๆด้วย...
     ผมคิดพลางมองดูเส้นผมที่งอกออกจากหนังหัวไม่มากนักของคนตรงหน้า นี่สิน่ะ ของจริง เกรียนทั้งนิสัย และเกรียนทั้งลักษณะภายนอก..คิดแล้วอยากให้ไอ้พวกเด็กเกรียน และติ่งหูทั้งหลายได้มาเห็นจริงๆ...
     เอ่อ..แล้วพล่ามเรื่องเกรียนมาหลายบรรทัดแล้ว ตกลงไรท์เตอร์นี่มีความแค้นกับพวกนี้สิน่ะ เล่นซะเป็นคุ้งเป็นแควเลยว่ะเจ๊
“...สาดนี่...มึงอย่ามาทำหน้าแบบนี้ใกล้ตีนกูได้มั้ย เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว...” ไอ้คุณเกรียนตัวจริงยังพล่ามต่อไป ผมเริ่มรู้ล่ะ ว่าเวลาที่คุณพี่โตสุดที่รักของคนอ่าน(เชอะ)พูดมากจริงๆนี่ คงเป็นเวลาบ่นสิน่ะ
...เห็นแล้วอยากตบให้เกรียนแตกจริงๆ...
(เนม สันดานแกโผล่แล้วอ่ะ เก็บหางซะมั่ง/ นังปุ้ย)
“..ว่ะ ! ยังมาทำเงียบอีก.อยากโดนรึไง...”
“..โหพี่..ใจเย็นๆ..เด็กใหม่ก็เงี้ยะ...” ไอ้คุณพี่โวยพยายามปลอบพร้อมรั้งปลายเท้าที่กำลังจะปฏิบัติการ์ณไว้อย่างยากลำบาก ส่วนผมก็ได้แต่หลบปลายตีนแบบเสียวๆ นี่สันดานพี่แกโผล่แล้วใช่มั้ย หล่อๆดูดีเป็นสุภาพบุรุษแค่ตอนสองตอน ก็เกรียนแตกแล้วสิน่ะ...ว่าแต่เจ้คนเขียน เลิกเหอะมุกนี้ ผมขี้เกียจเล่นว่ะ
    “..มันไม่รู้น่า ตอนเย็นพี่ก็โอ๋มันปานนั้น คงได้ใจล่ะสิ...เห๊ย! ไอ้เนม...ไปนอนซะ..คืนนี้มึงต้องนอนตรงนั้นห้ามพูดมากห้ามเถียง ถึงเป็นเด็กพี่โตก็ไม่ได้รับการยกเว้นโว้ย “ บอกง่ายๆเลยก็ได้ว่าผมต้องไปนอนตรงนั้นจริงๆ..
    ผมพยักหน้ารับพลางหลบตีนไอ้คุณพี่โตที่พุ่งมาหาอีกรอบอย่างแหยงๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนในห้องขัง..ดูเอาเถอะ พระเอกบ้านไหนเขาถีบนางเอก เห๊ย ! พระเอกอย่างผมมั่ง
      เดินผ่านสารพัดตีนที่จะยื่นมากลั่นแกล้งแบบมึนๆ แต่เพราะผมไม่ใช่นางเอกบ้านทรายทอง ดาวพระศุกร์หรือจำเลยรักอะไรประมาณนั้นเลยไม่ได้จะมาร้องไห้กระซิก เท้าของผมเดินข้ามมั่ง ฝ่ามั่ง แอบเหยียบหัวแม่ตีนมั่งไปตามเรื่อง
ก็ขนาดไอ้พระเอกเมื่อกี้มันยังถีบผมเลย จะหวังพึ่งอะไรอีกล่ะ..ชริ.(สรุปคือแกงอนสิน่ะ/ไม่ใช่ว้อย )
     “...............” ผมมายืนอยู่ ณ ที่นอนของตัวเองคืนนี้ หน้าห้องน้ำครับพื้นที่กว้างกว่าปกติเพราะไม่มีใครอยากใกล้ สภาพและกลิ่นนี่ทำเอาผมแทบจะเป็นลม ถ้าผมยังสามารถหลับได้ท่ามกลางกลิ่นแบบนี้เนี่ยคงไม่ใช่มนุษย์แล้วล่ะ
     “...เป็นเด็กเชี้ยพี่โตแล้วคิดว่าใหญ่นักเรอะมึง..ระวังเผลอล่ะ..กูเสียบมึงแน่...” เสียงกระซิบสยองขวัญของใครสักคนข้างๆทำอาผมที่กำลังจมจ่อกับความสวยงามของสถานที่และกลิ่นหอมของอโรมาเธอรีพีได้สติ หันขวับมองคนพูด โอเค ถ้าจะขู่ฆ่าผมไม่ว่า..แต่...พอพูดถึงคำว่าเสียบนี่..จะลูบก้นผมไปหาพระแสงดาบคาบค่ายที่ไหนครับ...
    “.....” ผมประดิษฐ์รอยยิ้มแบบเหยๆส่งไปให้พร้อมกับพลิ้วตูดหนีมือสุดสยองนั่นอย่างรวดเร็ว ผ้าห่มเน่าสุดที่เลิฟ
ของผมยังอยู่ในมือ..สายตานักโทษหลายคนมองผ้าในมือผมแบบเหยียดๆ ปกติพวกที่มาใหม่คงมีแต่ของดีๆสิน่ะคงเพราะมันไม่ใช่ของใหม่มั้ง เลยมีแต่คนทำหน้าแบบนั้น แต่ผมกอดผ้าห่มน้องเน่าของตัวเองไว้แน่น ก้มหน้าหลีกหนีกลิ่นแห่งความจริงไปสู่อีกโลกหนึ่งอย่าสมบูรณ์แบบ...
...โลกที่มีพ่อ แม่ และน้องสาวของผมรออยู่...
...กลิ่นหอมไอแดด และกลิ่นของน้ำยาปรับผ้านุ่มที่คุ้นเคยทำให้ผมสบายใจอย่างประหลาด มันโอบล้อมราวกับว่านี่คือที่เดิมของเรา..
    ผลั่ว !
     หมอนแข็งๆปาใส่หัวผมอีกรอบ ทำเอาผมต้องหลุดจากความฝันอันแสนสวยงามอย่างช่วยไม่ได้ ตาของผมเริ่มออกอาการ ขวาง อย่างเห็นได้ชัด..
    “...เผอิญว่ากูอยากได้ที่นอนมึงน่ะ..ลุกไปซะ...” ใครสักคน...ผู้ชายคนหนึ่งที่มีใบหน้า`ตัวเงินตัวทอง`มๆหื่นๆ มองตรงมาทางผม คำพูดแรกออกจะน่าฟัง แต่ประโยคหลัง มันหาเรื่องกันชัดๆ..
    “......” ผมกอดน้องเน่าไว้แนบอก ไม่พูดไม่จา แต่ท่าทางไม่ยอมแต่โดยดีทำเอาไอ้พี่คนนั้นมีสีหน้าโมโห กระชากเสื้อ
สีน้ำตาลเครื่องแบบประจำคุกแรงๆ จนหน้าแทบคว่ำ
    “..อยากตายใช่มั้ย...”
  “...ผม......” ผมเม้มปากแน่น แต่ไม่อยากให้ของไปเลยมันเป็นของที่แม่เย็บให้ มันสำคัญกับผม สำคัญจนไม่อยากยก
ให้ใครได้ไป
    “...มึงอยากลองดีกับกูใช่มั้ย.ไอ้เด็กใหม่..”
ตุบ !
    นึกว่าเป็นเสียงหมัด ผมเสียววูบจนต้องหลับตาปี๋ แต่ไม่ใช่มันเป็นหมอนอีกอันที่ผมคุ้นเคยดี และมาจากผู้ชายคนเดิม
ที่คงรู้กัน ทำไมใครๆชอบปาหมอนใส่หัวผมนักเนี่ย
     “...ปล่อย....” ไอ้คุณพี่โตที่คงจะคืนฟอร์มเดิมแล้วนอนแผ่บนที่นอนของตัวเองที่เป็นฟูกสูง สายตาไม่ได้มองมาทางนี้เพียงแต่พูดลอยๆแต่ทำเอาเสียงจ้อกแจ้กเงียบกริบ..
      “..เอ่อ....” มือที่กำคอเสื้อผมสั่นระริก แต่ยังไม่ยอมปล่อย มองผมสลับกับไอ้คุณพี่โตอย่างลังเล..
    “..มึงจะทำอะไรเด็กกู ...ไอ้เก่ง....” ไอ้คุณพี่โตหันมาส่งสายตาเย็นยะเยือกใส่ผู้ชายคนนั้น น่ากลัวจนผมยังกลืนน้ำลายเอื้อก..
    “...โทษทีพี่..นึกว่าไม่เอามันแล้ว..เห็นไล่มานี่ก็เลย....” ไอ้คนที่ชื่อเก่งแก้ตัวพลางปล่อยมืออกมาจากคอเสื้อของผมอย่างรวดเร็ว...
      “...มันเป็นเด็กกู...ที่ไล่ไปนอนโน่นก็ตามธรรมเนียม..พรุ่งนี้มันก็จะย้ายที่..” ไอ้คุณพี่โตว่า พลางขยับเปลี่ยนท่าจากนอนเอาแขนหนุนหัวแผ่ไม่เกรงใจชาวบ้าน มาเป็นลุกขึ้นนั่งแล้วมองหน้าผมและผู้ชายอีกคนอย่างเฉียบขาด..
“...อย่าให้กูพูดอีกเป็นครั้งที่สอง...”
        ทันทีที่พี่โตพูดเสร็จ ผู้ชายคนนั้นก็ตัวสั่นรีบลุกไปอย่างรวดเร็วเหลือเพียงผมที่กอดผ้าห่มน้องเน่าและทำหน้าเอ๋ออยู่ตามลำพัง ก่อนจะสังเกตเห็นหมอนของไอ้คุณพี่โตที่ตกอยู่ปลายเท้าจึงเอื้อมมือไปเก็บวางน้องเน่าลงและเดินเอาไปยื่นให้ พลางคิดว่าจะ
‘ขอบคุณครับที่เขวี้ยงมา”จริงๆดีมั้ย
      ผลั่ว !
   ทันทีที่ยืนไปให้อ้าปากจะพูดอะไรซักอย่าง ครั้งที่สามภายในคืนเดียวและจากผู้ชายคนเดียวทำเอาผมเริ่มอารมณ์บูด อยากรู้จริงๆว่าหัวผมนี่กลายเป็นที่ซ้อมเป้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ นึกว่าเลิกเกรียนแล้ว..แต่ท่าจะเป็นไปไม่ได้สิน่ะ..
    “..ไปได้แล้ว มายืนโง่อะไรแถวนี้..” ด่าผมแล้วตั้งท่าจะถีบส่งอีกรอบแต่ผมพลิ้วกายเดินออกมาก่อนแถมคราวนี้ยังมีแต่คนแหวกทางให้ราวกับโมเสสเดินฝ่าทะเลแดง แต่เปลี่ยนเป็น ไอ้เนมฝ่าทะเลตีนในคุก เท่านั้นเอง
    “......” ผมกลับไปนั่งทำหน้ามึนบนผ้าปูนอนที่แม่เย็บให้ หมอนน้องเน่าและผ้าห่มน้องเน่าถูกนำมากอดมีเพียงสายตาแป๋วๆมองไปยังผู้ชายที่เอนตัวลงนอนอีกครั้ง ไม่วายปรายตามาทางผมพร้อมกับพูดออกมาอีกรอบ..
     “ขยันทำหน้าโง่จริงๆน่ะมึง...” โอ๊ย นี่เขาเรียกแอ๊บแบ๊วคร้าบ
        ขี้คร้านจะบอกเทรนด์ใหม่ของวัยรุ่นแถวสยามให้ลุงเกรียนผู้มีนิเวสสถานอยู่ในคุกฟัง ผมเลยได้แต่เอนตัวลงนอนช้าๆบนฟูกนอนบางๆที่แม่เย็บให้ ความแข็งของพื้นคอนกรีตแทรกเข้ามาจนแทบไม่รู้สึกเลยว่านอนอยู่บนผ้า กลิ่นเหม็นๆที่โชยมาทำเอาผมต้องเบือนหน้ามาอีกฝั่ง หลบศอกของคนที่นอนข้างๆ แล้วได้สบตากับไอ้คุณพี่โตที่อยู่อีกฝั่งแต่หันมาทางนี้พอดีแล้วชะงัก ก่อนจะเอาน้องเน่ามาคลุมหัวแบบไม่กลัวร้อน เพราะขี้เกียจจะได้ยินลุงแกบ่นว่าผมทำหน้าโง่ๆใส่อีก..
...ชิ....ก็บอกแล้วไงว่าแอ๊บแบ๊ว...
       ขวับ....
ผมขมวดคิ้ว ขยับตัวไปทางซ้าย..
       ขวับ...
แต่ก็ต้องหันมาทางขวาแทบไม่ทันเมื่อกลิ่นเหม็นๆโชยเข้าจมูก เอาน้องเน่าปิดไว้แทบไม่ทัน..
     พรึ่บ...
    ผมสะบัดผ้าห่มน้องเน่าแบบรำคาญไม่น้อย จะให้ไม่รำคาญได้ยังไงล่ะครับ ก็ยุงน่ะสิมันมาตอนผมทั่วตัวราวกับจะต้อนรับน้องใหม่ ทั้งที่คลุมผ้าห่มทั้งตัวก็ยังอุตส่าห์มุดมาจนได้ แถมอากาศในคุกนี่มันไม่ได้ติดแอร์คอนดิชั่นน่ะครับจะได้เย็นสบาย เพราะงั้นตอนนี้ ผมเลยอยู่ในสภาพเหงื่อแตกซ่กๆ คันคะเยอเกาไอ้แผลจากยุงกัดไปทั้งตัว อย่าถามเลยว่าได้หลับมั่งรึเปล่า ถึงจะไม่มียุงและอากาศก็ไม่ได้ร้อนบรรลัยก็หลับไม่ลงครับ เพราะไอ้คนข้างๆดันกรนใส่ผมซะดังสนั่นแบบนี้..
โว้ย..
  ไอ้เนมแอบครวญครางในใจครับ บ่นแบบนันสตอปจะบ้าตายอยู่แล้ว.....
       หมับ...
หือ?
     วูบ....
เห๊ย!
    จู่ๆความรู้สึกบางอย่างก็เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัวผมรู้สึกหนักไปทั้งตัวเหมือนโดนใครทับ มือสากๆร้อนๆของใครไม่รู้สอดเข้ามาในผ้าห่มพลางดึงน้องเน่าออกจากตัวผมช้าๆ...
...ผมหลับตาปี๋ทันควัน...ไม่น่ะ..นี่ผมกำลัง...
..ผมกำลังโดนผีอำ !

pkclub2146

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

manowbom

ชอบมากคราฟฟฟฟฟฟ

airline

ขอบคุงมากนะครับผม

loessakkk

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

asd

ขอบคุณครับผมม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

ขอบคุนมั๊กๆคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

waahk01234

ขอบคุณมากน่ะครับ

poomza

อ่านหน่อยนะครับขอบคุณคร๊าฟฟฟ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณครับผม

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Leelavadee

ขอบคุณครับ แหมกำลังมันเลย