OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“...แม่ครับ....เนมฝากน้องด้วยน่ะแม่...”ผมกอดขาแม่ไว้ เงยหน้าสบกับดวงหน้าเปื้อนน้ำตาของบุพการีแล้วน้ำตาจะไหลขึ้นมาเสียดื้อๆจึงได้แต่ซุกหน้าลงกับขากางเกงของแม่..ซ่อนน้ำตาแห่งความขมขื่นไม่ให้รับรู้...เพราะถ้าแม่รู้...ถ้าแม่เห็นแม่ได้รู้ได้เห็นน้ำตาของผม...แม่ต้องเจ็บปวด ทุกข์ทรมารยิ่งกว่าเดิม...ผมรู้
“...แม่ดูแลตัวเองด้วยน่ะครับ...แม่ต้องกินข้าวเยอะๆน่ะ...บอกน้องให้ขยันเรียนด้วยน่ะครับ..ฝากบอกน้ำด้วย...ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเค้า...ไม่ใช่ความผิดของแม่...ผมผิดเอง....น่ะครับ... แม่อย่าเศร้าอีกเลยน่ะ..” ผมลุกขึ้นลูบคราบน้ำตาบนใบหน้าของแม่...ริมฝีปากของแม่สั่นระริกเมื่อได้ยินคำพูดของผม..ก่อนจะกอดผมแน่นแล้วปล่อยโฮดังลั่น....
   ร่างของผู้ให้กำเนิดที่อยู่ในอ้อมแขนผมและกำลังร่ำไห้นั้น ยิ่งทำให้ผมเจ็บ...ปวดรวดร้าวไปทั้งใจ...เพราะผมเลว..ทำให้แม่ต้องเสียใจ..ทำให้น้องต้องทนทุกข์ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม...เพราะผม...ผมมองร่างที่กำลังร่ำไห้ของแม่อย่างเจ็บช้ำ...ผมไม่เสียใจ..กับการที่ตัวเองต้องไปอยู่ในคุก...ผมไม่กลัวหากต้องทุกข์ทรมารกับผลกรรมที่ตัวเองก่อ...แต่ผมกลัว...
กลัวคนข้างหลัง...กลัว...ว่าแม่จะอยู่ยังไง...กลัว..ว่าน้องจำใช้ชีวิตแบบไหน เมื่อไม่มีผม..ไม่มีคนที่คอยสอนการบ้าน..
สอนไวโอลิน...ไม่มีคนคอยช่วยทำกับข้าว..ไม่มีคนช่วยแม่ขายข้าวแกง...แล้ว...แม่..กับน้อง..จะอยู่ยังไง...จะลำบากมากแค่ไหน...ถ้าไม่มีผม...
  “..ขอโทษน่ะครับ..ทางเราต้องนำตัวผู้ต้องหาไปกักขังแล้ว...” ผู้คุมคนหนึ่งพูดเสียงเรียบเรื่อย..แต่แม่ผมกลับร้องไห้ปิ่มจะขาดใจอยู่ตรงนั้น...แรงกอดรัดร่างผมมีมากขึ้น..ผมเม้มปากแน่น...กอดรัดร่างของแม่แน่น...แน่น..เป็นครั้งสุดท้าย...แล้วปล่อยแขนทั้งสองข้างลงข้างลำตัว...อย่างช้าๆ...
“...แม่...เนมรักแม่น่ะครับ...”ผมเอ่ยบอกมารดาครั้งสุดท้าย...บอกด้วยรอยยิ้ม..แม่ในใจจะเศร้าสร้อยเพียงใด..แม่สะอื้นฮักเมื่อผู้คุมค่อยๆหิ้วแขนผมแล้วรุนหลังให้เดินไปช้าๆ...สายตาของผมเหลียวข้ามไหล่ไปสบตาผู้เป็นมารดา..เห็นแม่ค่อยๆทรุดลงร้องไห้...น้ำตาร้อนๆจึงอาบแก้มผมในที่สุด...
..แก้ง !...ปัง !
  เสียงปิดประตูรถคุมขังแว่วเข้าหูผมที่นั่งนิ่ง...ตรงข้ามมีผู้คุมสองคนที่พาผมมานั่งคุยกันเบาๆ...ข้างๆผมมีนักโทษในชุด
สีกากีหม่นๆเหมือนผมนั่งอยู่อีกสามคน..บางคนกุมมือแน่น...ซบหน้าลงกับเข่า..อีกคนยกมือกุมขมับราวกับเครียดนักหนา..ส่วนผม..เหม่อมองผ่านหน้าต่างเล็กดัดไปยังภาพถนน ..รถราเบื้องนอก..มอง...และจดจำมันเอาไว้..เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่..ผมถึงจะได้มองวิวทิวทัศน์เบื้องนอกอีกครั้ง..เมื่อไหร่ก็ไม่รู้..ที่ผมจะได้กลับมามีอิสรภาพ...
“....ทั้งสามคน..ฟังน่ะ...” เสียงผู้คุมที่แว่วมาทำให้ผมชะงักและหันกลับมามองคนพูด  “..เดี๋ยวพอเข้าไป...ทุกคนต้องไป
ที่แดนแรกไปปฐมนิเทศ...เขาจะพูดเกี่ยวกับเรื่องกฎเกณฑ์ในคุก..แล้วจะมีคนมาสัมภาษณ์..ว่าพวกแกควรจะอยู่แดนไหน..ที่ไหน..ของที่ติดตัวมาน่ะ...เอาทิ้งไว้นี่..เดี๋ยวจะมีคนไปแจกให้เอง...อ้อ...ไปใหม่ๆน่ะ..หัดทำตัวดีๆเข้าไว้..อย่าไปหือกับไอ้พวกขาใหญ่ในคุก...ไม่งั้นพวกมึงได้เจอตีนพวกมันแน่..”
   คำกล่าวนั้นทำให้ผมพยักหน้าลอยๆ..ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรผมก็ไม่อยากสน..ชีวิตในคุก..จะเลวร้ายยิ่งกว่าชีวิตที่ผมมีเจ้าปีศาจตัวนั้นงั้นเหรอ?...เจ้าปีศาจร้าย..ที่ครอบงำชีวิต..ทำให้ผม..แม่..และน้อง..ต้องทนทุกข์ทรมาร..เจ้าปีศาจใจต่ำ..ที่กล้าขนาดจะข่มขืนน้องผม..ผมจึงส่งมันลงนรก...และต้องมารับกรรมด้วยการติดคุกแบบนี้..ผมจะเจออะไรที่เลวร้ายอีกงั้นเหรอ...มันมีอะไรที่มากกว่าสิ่งที่พบเจอมารึไง...
“...ไอ้พวกที่ผมยาวๆน่ะ..ไปตัดผมด้วยน่ะ...” ผู้คุมว่า..พลางหันมามองหน้าผมแล้วหัวเราะเบาๆ..จนผมต้องขมวดคิ้วสงสัย..อะไร?
“...หึ...อีแบบนี้...มึงคงไม่ซึมนานหรอกมั้ง..ขี้คร้านจะมีพวก พี่ๆ มาคอยเอาอกเอาใจ..เดี๋ยวมึงก็สบายแล้ว...” ผู้คุมว่า..ยิ่งทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น..อะไรน่ะ....พี่ๆ...เหรอ...หมายความว่าไง...?
“..กูก็ว่างั้น...มึงดูสิ..หน้าตาแบบนี้...หุ่นผอมๆแห้งๆแบบนี้...ไอ้พวกในคุกมันคงแย่งกันจ้าล่ะหวั่น....”ว่าแล้วสายตาของผู้คุมก็มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า...หน้าตาเหรอ?หุ่นผอมๆแห้งๆเหรอ? อย่าบอกน่ะว่า.....
   พอเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของผม..ผู้คุมก็หัวเราะทันที..ประกอบกับรถที่จอดเทียบช้าๆ...ทั้งสองคนลุกขึ้น..ตบบ่าผมป้าปใหญ่...แล้วหัวเราะร่า..ไม่วายบอกผมด้วยประโยคสุดท้ายที่น่าขนลุกเป็นที่สุด..
“...เอาน่ามึง..ยังไงก็เป็นเมียไอ้พวกนี้ไปก่อน..เดี๋ยวก็ชินเอง...”
...เป็นเมีย...นักโทษ....แล้วจะให้ผมทำใจให้ชินได้ยังง้าย
Imprison 2: ในเรือนจำ
          ทันที่ที่รถนำตัวผู้ต้องหาของทางเรือนจำเปิดประตูออก ผมก็เดินตามหลังนักโทษคนอื่นออกมาช้าๆ ได้ยินเสียงผู้คุมบอกแว่วๆว่านี่คือแดนหนึ่งสำหรับคัดกรองนักโทษ ผมเห็นจากหางตา ว่ามีหลายใบหน้ามองมาอย่างแสดงความสนอกสนใจ... ผมก็ตื่นเต้นอยู่หรอก...กลัวด้วย แต่ความโศกเศร้าจากน้ำตาของแม่มันติดตายังคงตราตรึงอยู่ในสมองจนความกระตือรือล้นหายไปหมด
    “   ..นายๆ งวดนี้กี่คนนาย...คดีอะไรบ้าง?...” เสียงนักโทษหลายคนตะโกนถามจ้อกแจ้ก ผมยืนนิ่งรั้งท้าย แต่ยังรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมา เหลือบไปเห็นนักโทษหลายคนมองสบตากันแล้วหัวเราะคิกคัก..
   “...ยากับฆ่าคนโว้ย ! ..ระวังไอ้แห้งนี่ดีๆแล้วกัน..”ผู้คุมว่าพลางตีหัวผมซะผลั่วะใหญ่..แต่แทนที่นักโทษเหล่านั้นจะเงียบแล้วทำท่าหวาดผวา...แต่ก็เปล่า..กลับหันมามองตากัน อมยิ้ม..แล้วหัวเราะเสียดังลั่น..เฮฮากันเสียยกใหญ่..เหมือนเห็นหม่ำ จ๊กม๊กกำลังมาเล่นตลกตรงหน้า...
  “...โห...สวยๆแบบนี้..โดนฆ่าก็ยอม..เนอะ...ฮิ้ว ~~~~ “
“ ...นักโทษชายหมายเลข 2062 ..นายกันตธร...รับของ....”  ผู้คุมเอ่ยขึ้นขณะที่ผมกำลังจมจ่ออยู่กับการสาปแช่งเสียงโห่ฮิ้วฮาป่าที่ยังตามมาหลอกหลอนนั่น..ไม่มีงานให้พวกเค้าทำกันรึไงครับ..ผมอยากรู้จริงๆ..ทำไมถึงได้ว่างจนมานั่งมองผมยังกะผมเป็นแพนด้ามาจากเชียงใหม่..แล้วไอ้สายตาแบบนั้น..จะบ้าตาย...
   ผมเอื้อมมือรับของของตัวเองมาจากผู้คุมที่ยื่นให้...แปรงสีฟัน...ยาสีฟัน....แก้วน้ำ..สบู่..ผ้าห่ม..ผ้าเช็ดตัว..ของที่เหลือติดตัวผมมีแค่นี้เอง..น่าสมเพชชะมัด..แต่...ก็อย่างว่าคนทำผิดจะให้สบายได้ยังไง ถ้าสบายก็คงไม่มีใครเกรงกลัวกฎหมาย
ถ้าทำผิดแล้วได้รับการปฏิบัติอย่างดี..ใครเขาจะไม่อยากมากัน..
   “...ไปแดนสิบสองว่ะ..โชคดี....” ผู้คุมบอกเบาๆ ผมพยักหน้ารับอย่างเลื่อนลอย..แว่วเสียงโห่ฮาที่เคยกวนประสาท..
แต่มาตอนนี้ผมกลับไม่แยแส..พูดง่ายๆคือหมดอารมณ์จะสนใจไปซะแล้ว..ผมเดินตามผู้คุมที่นำไปในมือของผู้คุมมีกระดาษบันทึกอะไรไม่รู้อยู่ปึกใหญ่..เขาพาผมเดินผ่านที่คุมขังนักโทษแดนต่างๆและอธิบายคร่าวๆถึงกฏกติกาของที่นี่..ซึ่งผมก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างเลื่อนลอย..ข้อความที่ได้รับมันเข้าหัวน้อยกว่าน้อย..
      ยิ่งเดินตามผู้คุมลึกเข้าไปๆ ผมก็สัมผัสถึงบรรยากาศที่เย็นยะเยือกน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ผู้คุมบอกว่าไอ้พวกที่โห่ฮาป่าข้างหน้าคือนักโทษคดีเล็กๆน้อยๆเหลือโทษแค่ไม่กี่เดือนไม่ก็แค่ครึ่งปี..ฉะนั้นพวกนั้นจะได้รับอิสระค่อนข้างมาก เพราะถือว่าใกล้จะปล่อยตัวแล้ว บางทีก็อาจมีการพาออกไปข้างนอกเพื่อปฏิบัติงานตามที่ สาธารณะซึ่งจะได้รับการลดโทษอีก...ผู้คุมยังบอกผมเกี่ยวกับชั้นของนักโทษ การได้รับพระราชทานอภัยโทษ และเมื่อเดินผ่านจะเข้าไปแดนอื่นที่ลึกเข้าไป..ผู้คุมจะยื่นกระดาษใบนั้นให้กับผู้คุมอีกนายที่ประจำอยู่พร้อมกับเดินเข้าไปเช็คเอกสารในห้อง ระหว่างนั้นเขาก็บอกให้ผมยืนรออยู่เงียบๆสักสิบนาที..และนั้นทำให้ผมได้รู้จักกับ...นรกขุมแรก...
      “...คดีอะไร....” เสียงห้วนสั้นถามผมที่ยืนนิ่ง..ผมเหลือบตามองเล็กน้อย พบนักโทษรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาโหดๆที่สักยันต์ลายพร้อยพร้อมพวกออกปากถาม ผมกลืนน้ำลายเอื้อก..ตอบเสียงเบา..
     “...ฆ่าคนตาย...ครับ.....”
    “...หน้าอย่างมึงน่ะเหรอฆ่าคนตาย...ไอ้สัดเอ้ย..” นักโทษคนนั้นพูดพลางยิ้มแสยะ ก่อนที่ผมจะเจ็บแปลบตรงสะโพก เมื่อฝ่าเท้าของใครไม่รู้ยันโครม..
    “...มึงแดกซะ...ถือว่าเป็นของขวัญจากพวกกูไง....”
ซ่า !
      ผมหลับตาปี๋ เมื่อเห็นว่าน้ำแดงๆสีสันน่าขนลุกถูกสาดมาใส่หน้า พร้อมกับหมัดแรงๆที่อักลงมาบนท้องจนผม
ตัวงอ  เสียงหัวเราะของใครสักคนแว่วมาเข้าหูพร้อมกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นซ้ำๆทำเอาผมพูดไม่ออก..
       “...หึ...เจ็บมั้ยล่ะมึง...ฆ่าคนตาย...ตอบมาได้หน้าตาเฉย...ไอ้สัตว์นรก..เดี๋ยวมึงได้ตายสมใจมึงแน่..”
   เอ่ยบอกแล้วจากไปขณะที่ผมงอตัวเป็นกุ้ง...เจ็บจุกจนแทบลุกไม่ขึ้น ..เจ็บยิ่งกว่าไอ้พ่อเลี้ยงนรกมันซ้อมผมซะอีก...
พูดถึงเจ้าปีศาจตัวนั้น...
    “...อึก!..”.ผมเม้มปากแน่น เมื่อความรู้สึกอยากอาเจียนมันถาโถมเข้ามา..ภาพศพที่เต็มไปด้วยเลือด..รอยสีแดงเปื้อนมือเหม็นคาวความตายจนแยกไม่ออกยังตามมาหลอกหลอน..ยิ่งเสื้อที่ผมใส่มามันมีรอยเปื้อนสีแดงเพราะน้ำประหลาดเมื่อกี้แล้ว..มันก็ยิ่งเหมือน..ยิ่งหลอกหลอน..จน..
   “..อ๊อก....” ผมแทบจะกลั้นอาเจียนของตัวเองไว้ไม่อยู่..รู้สึกวิงเวียนและปวดหัวแทบระเบิด...ความทรงจำเลวร้ายที่ถูกอัดแน่นซ้ำๆยิ่งกดดันจนแทบเป็นบ้า..สัตว์นรก...คำพูดของนักโทษคนนั้นทำให้ผมแค่นยิ้มกับตัวเอง...ผมด่าพ่อเลี้ยงที่ตัวเองฆ่าว่าเป็นปีศาจ..แต่คนที่ฆ่าปีศาจอย่างผม..ก็ยังเลวร้ายกว่าเจ้านั่นเสียอีก...
แอ๊ด....
    “...ไปได้แล้ว....” ผู้คุมเอ่ยเสียงเรียบ..หันมามองผมที่นั่งงอก่องอขิงเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำไปอย่างเฉยชา ไม่มีท่าทีใส่ใจอาการของผมซักนิด..ผมเดินลากสังขารตามไปอย่างทุลักทุเล..เหลือบมองแผ่นหลังผู้คุมอย่างไม่แน่ใจนัก..
และเมื่อเขาเดินนำมาอีกแดนหนึ่ง...ผมก็ถูกทิ้งให้ยืนรออยู่ข้างนอกอีกครั้ง...พร้อมกับคำพูดคำหนึ่งที่ดังชัดเจน..
    “...ถ้ามึงเป็นคนดี...ก็คงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้หรอก...”
        ผมหลับตาลงช้าๆ...ฟังเสียงปิดประตูห้องพลางยิ้มขื่นขม....
.....ใช่....ถ้าเพียงแต่ผมจะเป็นคนดี...
       ราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ทีเดียวกว่าผมจะได้มาถึงแดนสิบสองที่ว่า..ผมเดินโซเซตามหลังผู้คุมมาในสภาพไม่ค่อยสู้ดีนัก...หัวเปียกซ่ก..เดินกุมท้องตัวงอเป็นกุ้ง ผ่านสายตามองเงียบๆอย่างสนอกสนใจของผู้คนโดยรอบ ไม่มีใครเดินมาหาเรื่องทุบตีผมเหมือนที่ผ่านมาหลายแดน มีแต่เพียงสายตาจ้องมองมาเงียบๆ  แต่ทำให้ผมกลัวได้มากกว่าการเดินเข้ามาเตะต่อยเสียอีก
      “...ถึงแล้ว....มึงอยู่ห้องนี้...ทำตัวดีๆล่ะ..หน้าตาหงิมๆอย่าทำตัวมีปัญหาน่ะมึง...ไม่งั้นเจอดีแน่...” ทิ้งท้ายอย่างไม่สมเป็นผู้คุมสักนิดพลางรุนหลังผมให้เดินโซเซเข้าไปในห้องขัง...ผมมองตามแผ่นหลังนั้นช้าๆ..จะโวยวายที่เขาพูดจาแบบนี้รึใจร้ายก็ใช่ที่...ก็ผมมันเลว...เหตุผลที่ทำร้าย..มันก็เป็นจริงอยู่แล้ว..เพราะอย่างนั้น..คนเลวอย่างผม...ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรหรอก...
   ผมเดินเข้าไปซุกตัวอยู่มุมหนึ่งเงียบๆพลางกวาดตามองโดยรอบ..ห้องลูกกรงสี่เหลี่ยมแคบๆ มีของวางระเกะระกะทั้งหมอนผ้าห่มอยู่หลายมุม ริมมุมซ้ายมีห้องน้ำส่งกลิ่นตุๆห้องหนึ่ง...ผมเบ้หน้า...ถึงจะปวดฉี่แค่ไหนก็หมดอารมณ์เข้า...ก่อนจะหรุบตาลงช้าๆ ยกมือสางเส้นผมที่เปียกน้ำของตัวเอง...น้ำอะไรน่ะ..ไม่แน่ใจเท่าไหร่..มะเขือเทศ..น้ำสกปรกอีกหลายอย่างปนๆกันไปถูกรดมาบนหัวของผม..พร้อมๆกับคำสวดด่าสาปแช่งและสารพัดมือเท้าที่ระดมลงมาบนร่าง..
ผมอดแสยะยิ้มกับตัวเองด้วยความสมเพชไม่ได้......กระทั่งคนคุกด้วยกัน..เขาก็ยังรังเกียจฆาตกร..
แก้ง !
      เสียงปิดประตูลูกกรงไล่หลังทำเอาผมเสียวสันหลังวาบ...พร้อมกับความคิดที่อยากจะร้องไห้เหลือทน..เพราะนับจากนี้..สิบปี...หรือยี่สิบปี...ที่ผมจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่..ไม่ได้เห็นชีวิตภายนอก..ไม่ได้ไปโรงเรียน..ไม่ได้เข้ามหาลัย...ไม่ได้ไปเที่ยวหัวเราะเริงร่ากับเพื่อนๆ...ผม....สูญเสียทุกอย่างลงไปในวันที่ผมลงมือฆ่าชายคนนั้น...
       ผมงอเข่าทั้งสองข้างเข้าหากันแล้วดันขึ้นมาจรดยอดอกช้าๆ...ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด...อ้อ..ลืมไปเลยว่าผมโดนซ้อมมา...กี่ฝ่าเท้าก็ไม่แน่ใจน่ะ...รู้แต่ว่าเจ็บทีเดียวล่ะ...จุกจนงอเข่าแทบไม่ได้..ปวด..ทั้งหัวทั้งตัว...และปวดที่หัวใจ...
     กระบอกตาร้อนรุมผะผ่าวจากการอดกลั้น ความเครียดและกดดันนับแต่การพิจารณาคดี..การเดินทางมากระทั่งสารพัดคำด่าทอที่สาดเข้ามาหาผม ศักดิ์ศรีที่สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้เสียน้ำตามันแทบพังครืน...ผมเคยสัญญากับตัวเองว่าจะเข้มแข็ง...สัญญากับแม่ว่าจะไม่ร้องไห้...จะดูแลตัวเอง....ทั้งที่บอกตัวเองว่าจะไม่เสียใจภายหลัง...การกระทำของตัวเอง...ผมบอกกับตัวเองว่าจะไม่เสียใจ...ไม่เสียใจที่ทำลงไป...ไม่เสียใจที่ปกป้องน้อง...ไม่เสียใจที่ฆ่าชายคนนั้น...แต่เพราะสามัญสำนึกความเป็นคนของตัวเองที่เหลืออยู่...มันทำให้ผมเจ็บปวด...รวดร้าวเกินจะทานทน...ผมฆ่าผู้ชายคนนั้น...
....ความผิดของเขาน่ะหรือ..ข่มขู่แม่...ทำร้ายน้อง...ทำร้ายผม...สารพัด...แต่มันถูกแล้วเหรอ?...ที่ผมทำแบบนั้น...
ถูกแล้วเหรอที่ผมตัดสินใจยุติความทรมารของตัวเองด้วยการปลิดชีพคนๆหนึ่ง..ถูกแล้วเหรอที่ผมทำลงไป..ทำลายชีวิตคนๆหนึ่ง...ที่แม้เขาจะดีเลวแค่ไหน...ชีวิต..ก็ยังเป็นชีวิต...ผมมีสิทธ์อะไรในการตัดสินวิญญาณของชายคนนั้น...
...แม้ผมจะหาข้ออ้างมาบอกอย่างไร..ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้...ก็ยังเป็นความจริง..ความจริงที่มีตัวตนอยู่ตรงหน้า...ความจริงที่ทำให้ผมต้องมาที่นี่...ผมฆ่าคนตาย...ฆ่าคนๆหนึ่งตาย...ผมทำผิด...ผมมันเลว..คนเลวจึงต้องมารับโทษของตัวเอง...

manza555

ขอบคุณครับ

manowbom

ชอบมากคราฟฟฟ

airline

ขอบคุงมากนะครับผม

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

davil008za

ขอบคุณมากๆเลยครับ สนุกมาก

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

asd

ขอบคุณครับผมม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

kengkeng

ขอบคุนนะคับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

kenchinrama2

ขอบใจมากนะครับ

xiah01

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุณครับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

kaiva

อยากอ่านจังเลยครับ

TawanIndy

ขอบคุณครับ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

yo2518

ชอบๆมากครับ