[Damage love บำเรอรัก บทเมียน้อย อย่าดื้อ]. . .!!!!! 12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“…”นนท์เงียบ
“…”วุฒิเงียบ
ต่างฝ่ายต่างเงียบ
“พี่ห่วงนนท์ไหม เวลาที่มีใครมาทำอะไรนนท์พี่เคยห่วงนนท์บ้างไหมเวลามีใครมารังแกนนท์”นนท์พูดตัดพ้อเมื่อเห็นว่านานแล้ววุฒิก็ยังไม่ตอบ
“หึ พี่ไม่เคยห่วงเลยใช่ไหมนนท์ ที่พี่ไม่ให้นนท์อยู่กับไอ้สิงห์หรือพี่ไม่อยากให้นนท์กลับไปคอนโดพี่เพราะกลัวพี่จะอดใจไม่ไหวรังแกนนท์ไปมากกว่านี้หรือพี่ไม่เคยห่วงนนท์เลยใช่ไหมที่พี่ต้องลุกออกมากจากเตียงเมื่อคืนเพราะกลัวทำร้ายนนท์อีกหรือพานนท์หนีออกมาจากไอ้พวกนั้นน่ะ”
“…”
บรรยากาศในรถกลับมาเงียบอีกครั้งหนึ่ง นนท์อึ้งในคำตอบก่อนจะสะอึกสะอื้นร้องไห้ออกมามากมาย
“พี่วุฒิยังรักนนท์อยู่ใช่ไหม”
“ถ้านนท์ทำตัวน่ารักกว่านี้ ไม่งอแง อิจฉา คิดอะไรทำอะไรไม่เข้าท่า”วุฒิเลี่ยงที่จะตอบคำๆนั้น แต่นนท์ก็เดาออกถึงความหมายทั้งหมดอย่างแท้จริง  เขายิ้มทั้งน้ำตา หัวใจที่ถูกทำร้ายค่อยๆกลับมาฟื้นตัวอีกครั้ง
“เลิกร้องไห้ได้แล้วพี่ไม่ชอบเด็กขี้แย”วุฒิหันมาสั่งแล้วหันไปขับรถต่อ นนท์รีบยกแขนปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว
เขายิ้มอย่างดีใจเหมือนเด็กได้ของขวัญชิ้นใหญ่ เขามองหน้าวุฒิอย่างตื้นตัน พลางขยับไปใกล้ๆคนขับ
เอียงไปซบไหล่วุฒิอย่างออดอ้อน วุฒิถอนหายใจ ก่อนค่อยๆหยุดรถอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่ใช้กลางถนน แต่เป็นริมถนน
เขาค่อยๆจับใบหน้าเล็กขึ้นมาบรรจงจูบเบาๆอย่างโหยหา
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาโหยหาร่างกายของเด็กคนนี้แค่ไหนตัวเขารู้ แต่เพราะพฤติกรรมแย่ๆทำให้เขาพยายามผลักตัวเองออกจากเรื่องบ้าๆนั้น แต่เมื่อยิ่งไกลก็ยิ่งเจ็บปวดไม่แพ้กันในเมื่อตัดใจจากใครไม่ได้ เขาขอเลือกเก็บไว้ทั้งสองคน…คงจะไม่มีใครว่าเขาเห็นแก่ตัวหรอกนะ
บทที่ 14
   นนท์เดินเข้าคอนโดวุฒิอย่างกล้าๆกลัว วุฒิเดินตามหลังมาคว้าเอวได้ก็พาเดินกอดเข้าไปอย่างไม่แคร์สายตาใคร
พอเข้าลิฟต์ได้ก็จัดการกดจูบนนท์ซ้ำไปซ้ำมานนท์ทำอะไรไม่ได้เลยปล่อยตัวไว้แบบนั้น พอลิฟต์เปิดออกวุฒิก็อุ้มพานนท์เข้าห้องวางลงบนเตียงนุ่ม
   “นอนซะ”วุฒิบอกแล้วผละตัวออกมา นนท์คว้าปลายเสื้อวุฒิได้ก่อนดึงไว้เบาๆ
   “พี่วุฒิจะไปไหน”ถามด้วยเสียงอ่อน
   “เดี๋ยวพี่ไปดูน้ำที่ห้อง ไม่รู้ว่าเรียบร้อยหรือยัง”นนท์มือหลุดออกจากเสื้อทันทีเมื่อได้ฟังจบ เรี่ยวแรงที่มีอยู่หายไปทันตาเห็น
   “ทำไม”วุฒิถามเพราะเห็นนนท์ขมวดคิ้วเน้น
   “ไม่ไปได้ไหม”นนท์บอกเบาๆจนแทบไม่ได้ยิน
   “อย่าดื้อน่า เดี๋ยวกลับมา”
   “นนท์ไม่อยากให้พี่วุฒิไป”
   “พี่บอกแล้วไง ไม่ชอบเด็กงี่เง่า”
   “นนท์ไม่ได้งี่เง่า”
   “แบบนี่ไง บ้านพี่เรียกงี่เง่า นอนไป กลับมาเดี๋ยวพาออกไปกินข้าวข้างนอก”วุฒิตัดบทแล้วเดินออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้นนท์นอนร้องไห้อยู่ลำพัง
   เวลาค่อยๆผ่านไปนานมากแล้ว ท้องฟ้าที่เคยสว่างไสวมืดมิดไปกับตา
นนท์นั่งอยู่ริมระเบียงห้องวุฒิด้วยอาการคนใจลอย ตั้งแต่ที่วุฒิออกไปจนตอนนี้นาฬิกาเคลื่อนมาจะถึงเลขสิบสองแล้ว
วุฒิก็ยังไม่กลับมาเลย นนท์นั่งร้องไห้ตั้งแต่นั้นมาจนถึงตอนนี้
   แกร๊ก ประตูห้องถูกเปิดออกโดยใครคนหนึ่ง
   นนท์หันหลังกลับไปมองพบพี่สิงห์กำลังเดินตรงเข้ามาหาเขา
   “นนท์”
   “พี่สิงห์”นนท์รีบลงจากระเบียงเข้ามาในห้องทันที
   “เป็นไงบ้าง”สิงห์ยกมืออังหน้าผากเล็กอย่างเป็นห่วง
   “ดีขึ้นแล้วครับ”นนท์บอกก่อนเอียงตัวหลบเล็กๆอย่างไว้ตัว เขาไม่กลัวพี่สิงห์ตั้งปต่เมื่อไหร่กันแอบสงสัยตัวเอง
   “พี่เอาการบ้านมาให้ แล้วก็ซื้อโจ๊กมาให้ด้วย พี่เดาว่านนท์คงยังไม่ทานอะไรแน่ๆ”สิงห์พูดเหมือนรู้ใจ เขาจัดแจงจับมือนนท์ลากเข้าไปนั่งในห้องครัวแกะโจ๊กใส่จานให้ นนท์นั่งมองตาปริบๆ ก่อนค่อยๆจับช้อนตักโจ๊กใส่ปากตัวเอง
   “อร่อยไหม”สิงห์นั่งมองอย่างปลื้มอกปลื้มใจ
   “อร่อยครับ”นนท์ว่าก่อนตักโจ๊กเข้าปากคำแล้วคำเล่าอย่างเร็วจนสำลัก
   “แค่กๆ”สิงค์รีบคว้าแก้วน้ำรินป้อนนนท์เป็นการใหญ่ มือหนึ่งก็ลูบหลังอีกมือก็ประคองร่างเล็กที่ไอจนตัวโยกไว้
   ปั้ง เสียงประตูห้องถูกปิดลงอย่างแรงจนทั้งสองสะดุ้ง
   “มึงมาทำอะไรที่นี่วะสิงห์”วุฒิหน้าเครียดเดินเข้ามาถาม ด้วยความไม่พอใจ เมื่อพบว่าเข้านนท์กำลังกอดกับสิงห์แน่น
   “กูมาดูน้องนนท์ทำไมวะ มาหาไม่ได้รึไง”สิงห์ว่าตอบ นนท์ก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร
   “ป่าว ดึกแล้วรีบๆกลับแล้วมึงอ่ะ”วุฒิออกปากไล่ สิงห์ทำอะไรไม่ได้เลยลูบหัวนนท์อย่างเอ็นดูอีกครั้ง แล้วบอกลาเพื่อกลับห้อง
   “พี่ไปแล้วนะ ดูแลตัวเองละ พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่รับไปโรงเรียนนะ”
   “ไม่ต้องกูไปส่งเองได้”วุฒิพูดตัดบทก่อนส่งสายตาเชิญให้สิงห์กลับไปโดยเร็ว สิงห์ไม่พูดอะไรต่อรีบเดินตรงดิ่งออกมาทันที ระหว่างที่เขากำลังจะเปิดประตูออกไปนั้น น้ำก็เปิดประตูเข้ามาพอดี สิงห์เลยดันตัวน้ำออกไปข้างนอกทันที
   “นี่ทำอะไรน่ะ”น้ำสะบัดแขนออก สิงห์ดันประตูห้องปิดทันทีเพื่อไม่ให้วุฒิสงสัย
   “จะรีบเข้าไปทำไมละ อยู่ห่างไอ้วุฒิซักนิดไม่ได้เลยรึไงห๊ะ”สิงห์สบถใส่ด้วยอารมณ์โกรธ
   “ปล่อย ถ้าไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายเลิกยุ่งกับพวกเราสามคนซะเถอะ”
   “ทำไมฉันต้องเชื่อคำสั่งแกด้วย”
   “อย่ายุ่งกับน้องฉันจำไว้ ปล่อย”น้ำผลักสิงห์อย่างแรงแล้วรีบเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วปิดให้สิงห์นิ่งอยู่กับความคิดของตัวเอง ทำไมกันมันต้องมีคนรู้เรื่องนี้ซิ ทำไมน้องนนท์ถึงโดนทำร้าย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่….สิงห์ตรงดิ่งไปที่แหล่งข่าวที่เขาคิดว่ามีคำตอบเหล่านี้ให้เขาครบถ้วน…สนามแข่งรถนั้นเอง
   น้ำเข้าห้องมาได้ก็รีบหลบเข้าไปอีกห้องทันที ตอนนี้หัวใจเขาเองเต้นแรงจนผิดปกติ ไม่เคยเลยที่เค๊าจะรู้สึกกับใครแบบนี้ หัวใจของเขามันตายด้านไปแล้วตั้งแต่แม่จากไป แต่ตอนนี้ ทำไมเหมือนหัวใจของเขามันดิ้นจนจะหลุดอกมาจากอกยังไงก็ไม่รู้
   อีกห้องนนท์ยังคงก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร ส่วนวุฒิเดินกระแทกนั้นกระแทกนี้ไม่หยุด วุฒิหยิบถ้วยโจ๊กที่นนท์กินใส่ถังขยะ รวมถึงข้าวของที่ตัวเองซื้อมาด้วย เขากวาดลงถังขยะเรียบ บ่นแต่ว่าไม่ต้องกินมันแล้ว นนท์ไม่พูดอะไรรอจนวุฒิสงบสติตัวเองได้จึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นจ้องหน้าวุฒิแบบสำนึกผิด
   “หิวมากใช่ไหม”วุฒิถามเสียงเรียบ
   “ครับ”นนท์พยักหน้ารับเบาๆ
   “คงแบบนั้นซินะถึงได้กินไปกอดไป”วุฒิว่า
   “ไม่ใช่นะครับพี่วุฒิผมสำลักโจ๊กเฉยๆแล้วพี่สิงห์มาช่วย”นนท์แก้ตัวทันพลัน
   “คิดว่าพี่เชื่อไหม”วุฒิถามเสียงแข็ง
   “ไม่ครับ”นนท์ส่ายหน้า เขาน้อยใจเหลือเกินทำไมพี่วุฒิถึงไม่เคยเชื่อใจเขาเลยไม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว
   “พี่จะทำยังไงกับเราดีนะ”วุฒิพึมพำ
   “พี่วุฒิครับ พี่สิงห์แค่เอาการบ้านมาให้ผมแค่นั้นเอง ผม หยุดเรียนไปหลายวันไม่ได้มีอะไรกันมากจริงๆนะครับ”นนท์บอกรัว วุฒิมองด้วยสายตาแข็งกร้าว ก่อนยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
   “ย้ายออกมาซะ จากโรงเรียนนั้น พรุ่งนี้พี่จะให้นนท์ย้ายออกมาจากโรงเรียนนั้น แล้วมาอยู่ใกล้มหาลัยพี่”
   “ไม่ได้นะพี่วุฒิ นนท์ไม่ย้าย”นนท์ปฏิเสธเสียงแข็ง
   “พี่ไม่ได้ถามความเห็นเรา พรุ่งนี้พี่จะให้น้ำไปทำเรื่อง นอนอยู่ในห้องไม่ต้องออกไปไหน ถ้าไม่ใช้พี่ไม่ต้องเปิดประตูให้ใคร เข้าใจไหม”วุฒิสั่ง
   “พี่วุฒิทำแบบนี้กับนนท์ไม่ได้นะ พี่วุฒิ ฮือ ฮือ”นนท์สะอื่นไห้
   “ทำไมจะทำไม่ได้”สิ้นคำพูดวุฒินนท์ก็ลุกออกจากเก้าอี้ทันที เขาพยายามวิ่งออกไปหน้าประตูแต่ถูกวุฒิคว้าตัวไว้ได้ก่อน
   “นนท์จะกลับบ้าน นนท์จะหลับบ้านพี่วุฒิปล่อย”เขาดิ้นสุดชีวิต
   “กลับไม่ได้ พี่ไม่ให้กลับ”
   “พี่วุฒิ นนท์เหนื่อย นนท์….”ไม่ทันได้พูดอะไรมากสติเล็กค่อยๆดับวูบไป
บทที่ 15 ไร้เรี่ยวแรง
   เช้านี้อากาศสดใสเป็นพิเศษ จริงหรอ ทำไมนนท์มองบนท้องฟ้าแล้วเห็นเป็นสีดำมืดแบบนั้นละ เขานั่งมองเอกสารในมืออย่าง
หดหู่ คืนนั้นพี่วุฒิสั่งให้พี่น้ำโทรไปบอกป๊าว่าอยากให้นนท์ย้ายโรงเรียนไปอยู่ใกล้ๆ เช้าวันต่อมาเอกสารยินยอมก็มาถึงทันที
   ทุกอย่างถูกทำขึ้นอย่างง่ายดาย เพียงเซ็นๆแล้วก็ยื่นให้กัน รู้ตัวอีกทีเขาก็ย้ายมาอยู่โรงเรียนสาธิตแห่งมหาวิทยาลัย…แล้ว
   “เอาละเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ เชิญผู้ปกครองกลับบ้านได้ ส่วนนักเรียนเดี๋ยวอาจารย์จะพาไปที่ห้องเรียนนะ”
   “ครับ
”พี่วุฒิตอบแทนก่อนพาพี่น้ำเดินออกจากห้องไป นนท์เดินตามอาจารย์ไปที่ห้องเรียนเหมือนร่างที่ไร้เรี่ยวแรง ไร้วิญญาณ
   “เธอเรียนห้องสามนะ ทำตัวดีๆละเข้ามากลางเทอมแบบนี้งานเยอะน่าดู”อาจารย์ร่างท้วมอ้วนขู่ก่อนจากไปปล่อยให้เขารับชะตากรรมอยู่คนเดียวหน้าห้อง
   นนท์เข้าไปยืนเก้ๆกังๆในห้อง ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว จู่ๆกลุ่มผู้ชายอยู่หลังห้องกำลังนั่งคุยกันก็หันมามองเขาตาม
   “นายน่ะชื่อนนท์รึเปล่า”มีนักเรียนชายท่าทางสะอาดสะอ้านน่ารักที่อยู่กลางวงสนทนาคนหนึ่งพูดออกมา   นนท์พยักหน้ารับช้าๆมองไปที่คนนั้นอย่างสนใจรู้จักชื่อเขาได้ยังไงกัน
   “มานั่งนี่ซิ พี่วุฒิ ฝากพวกเราไว้บอกว่าให้ดูแลนาย”ผู้ชายอีกคนที่ยืนข้างๆชี้ไปที่โต๊ะข้างหน้าต่างๆที่ว่างอยู่ นนท์เดินช้าๆเอากระเป๋าไปวางไว้ก่อนนั่งลงเงียบๆ ไม่นานกลุ่มเด็กผู้ชายห้า หกคนนั้นก็เดินเข้ามาหาเขา
   “เราชื่อวิท”คนน่ารักๆบอก
   “โน่”ผู้ชายที่ชี้โต๊ะให้นนท์บอกตาม
   “เอก นรินทร์ พิน โจ” ไล่ไปที่ละคน นนท์พยักหน้ารับ ก่อนนั่งเงียบๆไม่ได้พูดอะไร
   “รู้จักกันไว้หน่อยก็ดีนะ ถึงจะเป็นน้องพี่น้ำก็เถอะ เราไม่ได้ใจดีด้วยหรอกนะ”วิทเอ่ยแกรนๆ อย่างไม่ชอบใจ
   นนท์เงียบไม่ได้พูดอะไรตอบโต้ไป เบือนหน้าได้แต่เบือนหน้าหันไปมองหน้าต่าง
   “หยิ่งให้มันได้นานๆเถอะ ถ้า แซงรู้ว่านายย้ายมาเรียนที่นี่ละก็อย่าหวังว่าจะได้สงบสุขเลย มีพวกเราคอยคุ้มหัวคุ้มหาง ก็ทำตัวดีๆบ้างนะ”วิทยังคงย้ำ แซง ใครกันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขา
   นนท์หันไปมองหน้าคนชื่อวิท ก่อนพูดออกมาเบาๆ
   “ชื่อนนท์ ยินดีที่ได้รู้จัก” วิทเบ่ะปากก่อนลากเพื่อนชายสี่ห้าคนกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง เฮ้อ นนท์ถอนหายใจ โดนเขม้นตั้งแต่วันแรกเลยหรอเนี่ยเรา
   ตลอดคาบเช้าที่อาจารย์สอนเนื้อหาไม่ได้เข้าหัวเขาเลย เพื่อนในห้องก็เงียบดูเหมือนจะไม่ค่อยมีใครอยากจะคุยกับเขานักหรอก พอพักกลางวันนักเรียนต่างก็ออกไปกินข้าว เหลือแค่เขากับพวกวิทอีกหกคน จู่ๆก็มีเสียงคนเอะอะโวยวายเข้ามาในห้องใหญ่โต
   “ไหน คนไหนน้องน้ำ บอกมานะ วิท บอกแซงมา”คนที่ชื่อว่าแสงเป็นเด็กผู้ชายตัวสูงขาวน่ารัก เป็นผู้ชายแต่หน้าหวานเหมือนผู้หญิง ผิวขาวเนียนละเอียด
   “ไม่บอกจะทำไม กลับไปห้องตัวเองเลยไป”วิทยืนออกปากไล่ โดยมีเพื่อนๆผู้ชายพวกนั้นยืนบังไว้ไม่ให้คนชื่อแซง ก้าวเข้ามาถึงกลางห้อง นนท์ที่นั่งอยู่ข้างหลังใจเต้นตึกๆอย่างบอกไม่ถูกอะไรกัน ทำไมเขาถึงรู้จักพี่น้ำ
   “หลบไปวิท อยากมีเรื่องใช่ไหม ไม่เข็ดใช่ไหมวิท วิทอยากเห็นแซงตายใช่ไหม วิทอยากเห็นอย่างนั้นใช่ไหม”
   “ไม่แซง กลับไปซะ เขาแค่เป็นน้องของพี่น้ำ ไม่ได้เป็นพี่น้ำซักหน่อย”คนชื่อวิทบอก
   “หึ ยังไงมันก็เลือดเนื้อเดียวกันนี่น๊า พี่มันเพศยาขนาดนั้น ฉันละอยากรู้จริงๆน้องมันจะติดเชื้อพี่มันมารึเปล่า”คนชื่อแซงว่า
“กลับไปซะ ก่อนที่เราจะโรบอกพี่วุฒิ”วิทขู่
   “ไม่กลัวหรอก เอาซี๊ โทรซิเราก็อยากเห็นหน้าพี่วุฒิเหมือนกัน พาอีน้ำมาด้วยนะ หึ”คนชื่อแซงเถียงอย่างไม่ลดละ
   “กลับไปซะ”
   “ออกไป หลบไป ไอ้พวกบ้าออกไป”
   แซงโวยวายไล่ทุบตีเพื่อนของวิทใหญ่

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

x_man19

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

-dewza-

ขอบคุณครับ

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

V3_TR1

ขอบคุณครับ

pointtwo

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

kangteuk1995

ขออ่านหน่อยนะขอรับ  ขอบคุณมากขอรับ

view99

สองคนน่ารักมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากๆนะคับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

chabooae

ขอบคุณครับ