++ สองคนบนทางรัก ++ # 19

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เบื่อที่นี่เต็มทนแล้วหรือนายอยากอยู่ต่อ อยากรอเจอหน้าไอ้หมอจบใหม่นั่นใช่มั๊ยล่ะ”
“ก็ทำนองนั้น” ศิระแกล้งตอบ ทั้งๆที่ตัวเองก็เบื่อที่จะอยู่ห้องสี่เหลี่ยมนี้แทบแย่เหมือนกัน
“อย่ายั่วโมโหศิระ” พฤกษ์บอกเสียงขรึม อารมณ์ดีๆพาลจะหงุดหงิดไปกับคำพูดเมื่อครู่ศรันย์ไม่ใช่ตาสีตาสา ถ้าศิระจะสนใจขึ้นมาจริงๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะดูท่านายนั่นจะเอาใจใสดูแลศิระมากกว่าเขาเสียอีกถึงมันจะเป็นหน้าที่ของหมอเจ้าของไข้ก็เถอะ แต่เขาก็อดที่จะคิดไม่ได้
“ใครไปยั่วโมโหนาย” ศิระบอกไม่รับรู้อาการหงุดหงิดของคนฟัง
“ที่พูดเมื่อกี้ไง คิดนะโว้ย” พฤกษ์บอก ศิระมองสบตาอย่างนึกสนุก ถ้านายนี่แคร์คำพูดเขาจริงๆมันก็น่าแกล้งน้อยอยู่ซะเมื่อไหร่ล่ะ ทำกับเขาไว้ก็เยอะ เอาคืนซักหน่อยเถอะน่า
“คิดก็เรื่องของนายสิ เราไม่มีอะไรเกี่ยวกันแล้วนี่”
“พูดงี้หมายความว่าไง”
“ก็อย่างที่พูด”
“ก็แล้วมันหมายความว่าไงล่ะ”
“ขี้เกียจอธิบาย พูดแค่นี้ไม่เข้าใจ ก็เรื่องของนาย”
“ศิระ” พฤกษ์ได้ร้องเรียกตามหลังเมื่อศิระลุกเดินมาแย่งของในมือเขาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเมื่อพูดประโยคสุดท้ายจบ ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอีกครั้ง ศิระก้าวออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวที่พันกายเพียงผืนเดียว รู้สึกแปลกนิดๆที่เห็นพฤกษ์จ้องมองเขาเหมือนสำรวจร่างกายเปล่าเปลือยท่อนบนที่เขาไม่เคยเปลือยให้ใครเห็น
“มองอะไร” เด็กหนุ่มตวาดถามเมื่อเห็นว่าพฤกษ์มองตัวเองนานเกินไป
“เปล่า” พฤกษ์ตอบก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ถูกเตรียมไว้ให้อีกเช่นกัน มันเป็นเสื้อผ้าชุดเดิมของศิระที่ถูกซักแล้วเรียบร้อย
“ที่นี่เขาดูแลดีเหมือนกันนะ” เด็กหนุ่มเฉเปลี่ยนเรื่องทั้งๆที่ภายในรู้สึกหวงแหนคนที่ยืนเปลือยท่อนบนขึ้นมาอย่างประหลาด ศิระดูดีในแบบของคนที่น่าจะดูแลตัวเองอยู่ไม่น้อย จนทำให้เขาอดนึกถึงวันแรกที่เจอไม่ได้ เด็กหนุ่มเซอร์ๆวันนั้นกับเด็กหนุ่มที่ยืนผิวขาวละเอียดตรงหน้าตอนนี้ มันเหมือนคนละคนกัน จนต้องเผลอคิดว่า ถ้าคนๆนี้กลายไปเป็นคนของคนอื่น เขาคงอดรู้สึกเสียดายขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ใส่ซะ” พฤกษ์เดินมายื่นเสื้อผ้าให้คนที่เขาสำรวจร่างกายด้วยสายตาเมื่อครู่ กลิ่นหอมจางๆจากเนื้อตัวของศิระ ทำให้เขายิ่งหวงเจ้าตัวขึ้นมาจนไม่อยากให้ใครเข้ามาเห็นสภาพเปลือยท่อนบนแบบนี้
“นายไม่อาบเหรอ” ศิระรับเสื้อผ้าตัวเองมาถือไว้ในมือแล้วเอ่ยถามคนยื่นให้เมื่อมองดูแล้วว่าเจ้าตัวยังอยู่ในชุดเดิม
“ไม่อ่ะ ไปอาบที่โรงแรมดีกว่า” พฤกษ์บอก ศิระพยักหน้าเออออ แล้วหันไปจัดการสวมเสื้อผ้าตัวเองเงียบๆโดยที่พฤกษ์ยังมองอยู่ห่างๆ
#16
ศิระนั่งมองพฤกษ์เงียบๆขณะที่พฤกษ์เข้าไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้ เด็กหนุ่มลอบถอนหายใจก่อนจะนั่งก้มหน้านิ่ง ในใจก็คิดว่าสุดท้ายตัวเองก็ต้องตกเป็นภาระของคนที่ไม่อยากที่จะเกี่ยวข้องอีกจนได้
“จะออกจากที่นี่แล้วเหรอ” หนึ่งเสียงที่ทักขึ้นทำให้เขาต้องแหงนหน้าขึ้นมอง เมษานั่นเองที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม” เด็กหนุ่มตอบ ก่อนจะละสายตามองไปที่อื่นเพราะไม่อยากสนใจเมษา แต่ก็ต้องหันกลับมาอีกจนได้เมื่อได้ยินประโยคที่ฝ่ายนั้นเอ่ยขึ้น
“ดีนะ รักษาฟรี อยู่ๆก็มีคนออกค่าใช้จ่ายให้”
“แล้วไง” คนได้ยินเอ่ยถาม เมษายักไหล่ก่อนจะหันไปมองที่พฤกษ์ที่กำลังคุยอยู่กับเจ้าหน้าที่หน้าเคาน์เตอร์ แล้วพูดต่อ
“อย่าเพิ่งหลงดีใจไปล่ะที่พฤกษ์ทำแบบนี้กับนาย” ฟังจบศิระยืนขึ้นผ่อนลมหายใจก่อนจะบอกออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ทำไมฉันต้องดีใจ ในเมื่อฉันไม่ได้หวังว่าจะได้อะไรจากคนของนาย”
“ไม่ได้หวังหรือหมดหวังกันแน่”
“จะคิดอย่างนั้นก็ได้ไม่ว่ากัน”
“ฉันไม่จำเป็นต้องคิดหรอก ทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้วว่าที่พฤกษ์ทำทุกอย่างก็แค่รู้สึกผิดที่เขาปล่อยให้นายตกสภาพหมดเนื้อหมดตัว” ศิระกำลังจะโต้ตอบคำพูดของเมษาแต่ช้ากว่าพฤกษ์ที่เดินเข้ามายืนข้างๆก่อนจะมองเขาและเมษาสลับกัน แต่สุดท้ายเจ้าตัวก็เลือกที่จะทักเมษาก่อน
“มาอยู่นี่ได้ไงเมษา”
“มาไม่ได้เหรอครับ” เมษาย้อนถาม พฤกษ์จึงถามถึงปอนด์
“แล้วพวกไอ้ปอนด์ล่ะครับ”
“พวกเขาก็ออกไปเที่ยวตามประสาคงไม่มีใครมาต่างจังหวัดเพื่อที่จะเข้าออกโรงพยาบาลหรอกครับ” เมษาประชด พฤกษ์นึกรำคาญเลยหันมาเอ่ยกับศิระพลางยื่นใบเสร็จที่ตัวเองเป็นออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด
“ไปรับยาเถอะศิระ”
“นายจ่ายไปเท่าไหร่” ศิระถาม เพราะไม่สบายใจ มันไม่ใช่เรื่องที่พฤกษ์จะต้องมารับผิดชอบชีวิตเขา
“ที่เห็นตามบิลนั่นแหละ แล้วถามทำไมจะหามาคืนหรือไง” พฤกษ์ถามกลับ คนถามจึงรับกระดาษที่ตัวเองไม่กล้าดูตัวเลขมาเงียบๆ เมษาจึงถือโอกาสแขวะ
“ไงมีปัญญาจ่ายเองหรือเปล่า” สองหนุ่มที่ยืนอยู่ด้วยหันไปคนพูดตัวแทบจะพร้อมกัน พฤกษ์นึกฉุน เมษาท่าจะก่อพายุในใจศิระ พายุที่เขากำลังพยายามจะผ่อนมันให้เบาแรงที่สุด
“เพื่อนของคุณคงรอคุณอยู่นะเมษา” เด็กหนุ่มชิงเอ่ยขึ้นก่อน ก่อนที่ศิระจะทันได้พูด
“ทุกคนรอคุณต่างหากล่ะพฤกษ์” เมษาสวนกลับ เป็นศิระที่ชะงัก พฤกษ์ไม่น่ามาเสียเวลากับเขา จริงของเมษา ทุกคนตั้งใจมาเที่ยวคงไม่มีใครอยากมาโรงพยาบาลกัน
“นายควรจะไปหาพวกของนายได้แล้วล่ะพฤกษ์” เจ้าตัวเอ่ยขึ้น พฤกษ์หันมามองหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจศิระยังคิดว่าเขาเป็นพวกนั้นอยู่ กลุ่มคนที่ไม่มีน้ำใจแม้ที่จะมาเยี่ยมคนที่เดินทางมาด้วยกันเลยซักครั้ง
“ทำไมนายพูดแบบนี้ศิระ ฉันไม่ใช่คนพวกไหน ฉันคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
“แค่นี้ก็ตีความหมายไม่ออกเหรอพฤกษ์” เมษารีบแทรกขึ้น เขาทำให้สองคนเริ่มมีรอยร้าวได้จะปล่อยให้โอกาสเสียไปได้ยังไง คำพูดไหนที่พอจะกรีดรอยร้าวให้ลึกลงได้เขาก็พร้อมที่จะทำมันเดี๋ยวนี้แหละ
“ความหมายบ้าบออะไรเมษา ผมว่าคุณกลับไปเถอะ ผมจะไปกับศิระ”
พฤกษ์หันมาบอกเสียงแข็ง แทนที่เมษาจะรู้สึก เปล่าเลย เจ้าตัวกลับยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่เตรียมมาอย่างดี
“เลิกโง่ทีเถอะพฤกษ์ คุณทำกับศิระขนาดไหน คุณก็น่าจะรู้ คุณคิดว่าคนๆหนึ่งที่โดนคนรักกลั่นแกล้งจนต้องเข้าโรงพยาบาล จะไม่รู้สึกอะไรเหรอ”
“หมายความว่าไงเมษา” ศิระชิงเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าไม่ดี เมษามาในท่าทีแบบนี้ มันต้องมีอะไรพาดพิงถึงเขาแน่
“พอเถอะศิระ เลิกเล่นละครได้แล้ว เมื่อกี้นายพูดเองนี่ ว่าถ้าไม่ติดว่าต้องอาศัยให้พฤกษ์ช่วยค่ารักษาที่นายนอนอยู่ที่นี่ นายคงจะเล่นงานพฤกษ์ให้รู้สึกกับที่ทำกับนายเอาไว้”เมษาพูดต่ออย่างไม่สนใจว่าศิระกำลังอึ้งในสิ่งที่ได้ยินจนพูดอะไรไม่ออก พฤกษ์เห็นศิระเงียบก็เริ่มใจหวิว ถ้าเมษาพูดจริง ก็เท่ากับว่าศิระก็ร้ายไม่ใช่เล่น ตกลงเขากำลังโนใครปั่นหัวกันแน่
“จะไม่แก้ตัวหน่อยเหรอศิระ” เมษาลอยหน้าถามต่อ ยิ่งเห็นสองคนมองหน้ากันเหมือนกำลังค้นหาความจริงในกันและกันเด็กหนุ่มก็ยิ่งสะใจ ต่อให้ศิระแก้ตัวยังไง มันก็คงจะผสานรอยร้าวที่เขากรีดไว้ไม่ได้สนิทนักหรอก
“พูดอะไรบ้างสิศิระ” พฤกษ์เองเป็นคนเอ่ยถามขึ้นก่อน แต่จากน้ำเสียงที่ได้ยินศิระถึงกับแอบถอนหายใจ คำพูดของคนรอบกายยังคงมีผลต่อจิตใจคนๆนี้อยู่ จากแวบแรกที่จะปฏิเสธในสิ่งที่โดนใส่ไฟ เด็กหนุ่มเปลี่ยนใจเป็นไม่เอ่ยอะไรออกมา ถ้าพฤกษ์ยังอ่อนไหวกับลมปากใครๆแบบนี้อยู่อีก พูดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์
“ว่าไงล่ะศิระ” เมษาย้ำถาม เขาอ่านเกมไม่ผิดหรอก จากที่นั่งตรึกตรองทั้งคืน ดูท่าจะไม่เสียเวลาเปล่า
“ก็ไม่รู้จะพูดอะไร นายพูดหมดแล้วนี่” ศิระเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินไปยังเคาน์เตอร์รับยา พฤกษ์ถึงกับใจสั่น ไม่น่าเชื่อว่าศิระจะร้ายกับเขาได้ถึงขนาดนี้
“ตาสว่างหรือยังพฤกษ์” เมษาเอ่ยขึ้นเสียงเยาะหยัน ที่เห็นผลงานตัวเองเป็นที่น่าพอใจ พฤกษ์กำลังมองตามหลังศิระด้วยสายตาผิดหวัง และที่สุดเจ้าตัวก็เดินตามไป เมื่อเห็นศิระรับยาเสร็จและกำลังเดินออกจากเคาน์เตอร์
“ทำอะไรน่ะพฤกษ์” ศิระเอ่ยถามอย่างตกใจเมื่อถุงยาในมือที่เพิ่งรับมาโดนมือของพฤกษ์กระชากไปเมื่อเจ้าตัวเดินมาถึงเขา
“พูดกันให้เคลียร์ก่อนซิ” พฤกษ์บอกเสียงเครียด โดยที่ศิระไม่รู้ว่าตัวเองกำลังโดนมองในแง่ร้ายอีกครั้ง
“คนของนายล่ะ” เด็กหนุ่มเลี่ยงถามถึงเมษาที่หายตัวไปแล้ว นึกหวั่นใจกับท่าทีแข็งกระด้างของพฤกษ์
“ถามหาเขาทำไม”
“ฉันคิดว่านายจะกลับไปด้วยกัน”
“ที่เมษาพูดไม่จริงใช่มั๊ย” พฤกษ์เปลี่ยนเรื่อง ศิระส่ายหน้า
“จริงไม่จริงก็น่าจะคิดเองได้ ทำไมต้องให้พูดด้วย”
“ก็นายก็บอกสิว่ามันไม่จริง”
“แล้วถ้ามันจริงล่ะ”
“ก็เท่ากับนายหลอกฉัน”
“ก็โง่เองนี่”
“นี่นายยอมรับแล้วใช่มั๊ยว่า ที่นายอ่อนข้อให้ฉันเพราะนายกลัวว่าจะไม่มีคนออกค่ารักษาให้นาย”
“ฉันจะไม่พูดไม่อธิบายอะไรทั้งนั้น พฤกษ์ ขอยาคืนด้วย” ศิระตัดบทที่ไม่อยากจะอธิบายอะไรเพราะคิดว่ามันไม่มีประโยชน์ ยังไงเสียเขาก็ไม่กล้าที่จะกลับไปยังจุดเดิมแต่พฤกษ์กลับฉุนขาดเพราะคิดว่าศิระยอมรับกับเขาแล้วว่าสิ่งที่เมษาพูดเป็นเรื่องจริง ด้วยอารมณ์โมโหที่เหมือนโดนหลอก เด็กหนุ่มฟาดถุงยาลงกับพื้นต่อหน้าต่อตาคนที่ยื่นมือขอจนหล่นกระจัดกระจาย ก่อนจะเอ่ย
“ไม่ได้เป็นคนจ่ายเองก็เก็บเอาตามพื้นละกัน” พูดจบสองขาก็ก้าวข้ามถุงยาที่วางกองที่พื้น ศิระถึงกับตัวชาที่ถุงยาบางส่วนโดนเหยียบจนเละไปต่อหน้าต่อตาก่อนที่คนเหยียบจะก้าวเดินฉับๆหนีเขาไปโดยไม่หันมามองเขาเลยซักนิด
ศิระนั่งมองถุงยาที่ยับป่นปี้ในมืออย่างรู้สึกสมเพชตัวเองความรู้สึกว้าเหว่โถมเข้ามาทักทายอีกครั้ง เด็กหนุ่มนึกอยากหนีจากที่นี่ นึกอยากหนีไปให้พ้นจากสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยบางทีการกลับไปสังคมเดิมๆในที่ ที่เคยอยู่เขาอาจจะไม่อ่อนแออย่างตอนนี้ก็เป็นได้ แต่เขาจะกลับไปที่ตรงนั้นได้ยังไง ในเมื่อตอนนี้เขาเหมือนอยู่ตัวคนเดียว อยู่ในที่ที่ไม่รู้จักใคร ถุงยายับๆถูกหย่อนลงถังขยะใกล้ๆ คนหย่อน นั่งหลับตานิ่งนึกหาหนทางที่จะพาตัวเองไปจากที่นี่ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีเสียงเรียก
“ศิระ”
“หมอเองเหรอครับ” คนโดนเรียกทักคนที่เดินมาหา ทั้งๆที่รู้จักแล้วแต่เจ้าตัวก็ยังไม่คุ้นเคยที่จะเรียกหมอหนุ่มที่หยุดอยู่ตรงหน้าว่า ศรันย์ เฉยๆ
“แล้วนึกว่าใครล่ะครับ” ศรันย์ถามล้อๆ ศิระหมดสถานภาพเป็นคนไข้ของเขาตั้งแต่ตอนที่เจ้าตัวโดนถอดสายน้ำเกลือออกตั้งแต่เมื่อคืน เขาคิดว่าป่านนี้ศิระคงจะออกจากที่นี่ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ทำไมยังมานั่งอยู่ในเขตโรงพยาบาลอยู่อีก ทั้งๆที่เวลามันวิ่งมาจนถึงรอบที่เขาต้องเข้าเวรดึกแล้ว
“ไม่เห็นตอบผมเลยว่ารอใครอยู่” หมอหนุ่มถามซ้ำเมื่อคนตรงหน้าเงียบ
“เปล่าครับ” ศิระตอบ พลางขยับที่ให้เมื่อเห็นศรันย์ทำท่าจะนั่งลงข้างตัว
“ไม่มีคนไข้เหรอครับ” เด็กหนุ่มถามเมื่อศรันย์นั่งอยู่ข้างๆแล้ว
“ผมขยันไง มาก่อนเวลาที่จะไปตรวจใคร เห็นอดีตคนไข้นั่งอยู่เลยแวะเข้ามาดู เผื่อไข้จะตีกลับจะได้จับฉีดยาทัน” ศรันย์ยังคงพูดติดตลกตามเดิมจากแววตาและสีหน้าเปื้อนยิ้มที่เห็นคนฟังเลยอดที่จะยิ้มจางๆไม่ได้ก่อนที่จะเริ่มสนทนา
“ท่าทางหมออารมณ์ดีนะครับ”
“อารมณ์ร้อนจะดูแลคนป่วยได้ไงล่ะครับว่าแต่ทำไมคุณมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ ผมคิดว่าคุณไปไหนถึงต่อไหนแล้ว”
“นั่นสิผมน่าจะไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
“พูดแปลกแฮะ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีอะไรครับ ไข้ผมคงตีกลับมั้งเลยพูดเพ้อเจ้อไปหน่อย”
“อืม น่าคิด สงสัยผมรักษาไม่ดี แย่จัง”
“หมอรักษาดีครับ แต่ผมดื้อยาเอง ยาพิษอีกต่างหาก”

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

poppet

ขอบใจมากคราฟ

sugarxxx

ศิระผู้น่าสงสาร

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ