++ สองคนบนทางรัก ++ # 16

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ทางด้านศิระเด็กหนุ่มเดินเลียบไปตามถนนที่ตนไม่คุ้นเคยเมื่อเวลาเวลาจวนจะเที่ยงคืนเขาอยู่ที่ไหน และกำลังจะไปไหน เด็กหนุ่มตอบตัวเองไม่ได้ รอบตัวตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่าภาพวันเดิมๆที่เคยหันหลังให้กับครอบครัวกลับเข้ามาหลอกหลอนให้น้ำในตาไหลออกมาได้อีกครั้งจะโทษใครได้ล่ะมันเป็นทางที่เขาเลือกเอง เขาก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ อย่างที่เคยผ่านๆมาแสงไฟเริ่มไม่มีให้เห็นเมื่อคนเหม่อลอยเดินออกนอกเส้นทางที่เกินกว่าไฟในถนนหลักจะสาดถึงกว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองเดินมาในที่เปลี่ยวก็ต่อเมื่อมีเมื่อมีเสียงหนึ่งทักขึ้น
“เฮ้ย” เด็กหนุ่มรีบปาดน้ำตาตัวเองทิ้งหันไปมองต้นเสียงแต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว สามคนในเงามืดที่เป็นเจ้าของเสียงก็เข้าล็อคตัวเขาไว้ทันที
“เฮ้ย อะไรวะ” ศิระร้องถามหัวใจเต้นรัวเมื่อเห็นสภาพรางๆของคนที่จับตัวเองไว้แน่นเขาคิดว่าน่าจะเป็นพวกนักเลงท้องถิ่น เพราะหน้าตาแต่ละคนมองเขาราวกับหลุดออกมาจากเรือนจำที่ไหนซักแห่ง
“จะพากูไปไหน ปล่อยนะโว้ย” เด็กหนุ่มถามอีกพลางดิ้นหวังให้หลุดจากอุ้งมือแข็งแรง เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนลากเข้าไปในที่มืด เขาฟังไม่ออกว่าพวกมันพูดอะไรกัน แน่ล่ะ มันเป็นภาษาท้องถิ่นเขาจะไปรู้ได้ยังไง แต่ที่รู้แน่ๆ พวกมันน่าจะไม่หวังดีกับเขาแน่นอน และก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อสามคนตัวใหญ่ได้ลากเขาไปในเงามืดที่เปลี่ยวสนิท อาการจุกที่ท้องก็แล่นเข้ามาหาตัวเมื่อรู้สึกว่ากำปั้นหนักอัดเข้ามาเต็มๆ ศิระกุมท้องแน่นกัดฟันฝืนจะร้องแต่ก็ร้องไม่ออกเมื่อความจุกมันอัดอยู่ที่ท้องไล่ไปถึงลำคอ เขาถูกผลักให้ล้มลงกองกับพื้น ก่อนที่จะโดนเตะซ้ำจนตัวงอ แล้วเป้ที่สะพายติดตัวมาก็ถูกกระชากและรื้อค้นจนของหล่นกระจัดกระจาย สามชายหนุ่มยังคงพ่นภาษาที่เขาฟังไม่รู้เรื่องออกมาให้ได้ยิน
“อย่ายุ่งกับกระเป๋า” ศิระพยายามเปล่งเสียงที่ขาดเป็นห้วงๆออกมาเมื่อเห็นว่ากระเป๋าพกใบเล็กที่เก็บทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในมือของหนึ่งในกลุ่มแล้ว เด็กหนุ่มยันกายลุกจะไปคว้ามันคืนมา แต่ต้องเซล้มกลับไปเหมือนเดิมเมื่อโดนสวนกลับด้วยกำปั้นเต็มๆแรง ก่อนที่จะตามด้วยของจุกๆจิกๆที่ถูกโยนกลับมาเต็มๆหน้า แน่ล่ะ เงินทุกบาททุกสตางค์ในกระเป๋าถูกพวกมันเอาไปจนหมด ไม่เหลือแม้กระทั่งบัตรต่างๆที่พวกมันพาซื่อ คิดว่าจะสามารถจัดการเอาสิ่งที่พวกมันต้องการออกมาได้
ศิระคว้ากระเป๋าที่พวกมันคืนให้เปิดดูทุกซอกมุม เด็กหนุ่มเข้าอ่อนใจหายวาบ เขาอยู่มุมไหนของพื้นดินส่วนนี้เขายังไม่รู้ แล้วเงินในกระเป๋าก็หายเกลี้ยงไปแบบนี้ บัตรทางการเงินซักใบ ไอ้พวกชั่วก็ไม่เหลือไว้ให้แล้วเขาจะไปไหนได้อีก
“ทำไมมันซวยอย่างนี้วะ” น้ำตาคนสับสนไหลออกมาอีกครั้งพลางเก็บข้าวของตัวเองลวกๆยัดใส่เป้สะพาย ก่อนที่ยันกายพาร่างกายที่สะบักสบอมของตัวเองยืนขึ้น เด็กหนุ่มออกเดินทั้งๆที่ไม่รู้จะไปไหน ความเหนื่อยล้า ความหิวและความอ่อนเพลียถาโถมเข้าหาตัว อาการจุกเสียดจากการโดนทำร้ายก็ยังไม่ทุเลาลงเลยแม้แต่นิด สุดท้ายร่างทั้งร่างก็เซล้มซุบตรงม้านั่งริมสวนสาธารณะที่เดินมาถึง......
14..
พฤกษ์ เดินเตะเท้าเลียบไปตามริมถนนเมื่อเริ่มเหนื่อยล้าจากการออกตามหาคนที่เขานึกห่วงขึ้นมาเกือบ
ทั้งคืน คนอื่นห่วงเขาเขาไม่สนใจ เพื่อนๆที่อยู่ในโรงแรมโทรตามตัวเขาจ้าละหวั่น ตอนนี้อะไรมันก็ไม่สำคัญ
เท่ากับการที่เขาต้องการรับรู้ว่าศิระอยู่ที่ไหน อยู่ยังไง เขาเป็นต้นเหตุให้คนๆนี้เตลิดไปจนกู่ไม่กลับ ความรู้สึก
ผิดที่ติดอยู่ในใจคงลบออกไปได้ยากหากว่าเขาไม่พบว่าศิระไม่เป็นอะไรไปในพื้นดินที่เพิ่งมาเหยียบเป็นครั้งแรก
ลมเย็นและหมอกหนาเริ่มปกคลุมในตอนใกล้เช้ามืด พฤกษ์ยังเดินไปเรื่อยๆไปจนถึงริมสวนสาธารณะพลาง
กอดกระชับเสื้อคลุมตัวเองแน่นเพราะอากาศตอนเช้ามืดของต่างจังหวัดมันหนาวแบบชนิดที่เขาไม่คุ้นเคย เด็ก
หนุ่มชะงักเท้าขณะที่กำลังจะเดินผ่านร่างบางร่างที่นอนกอดตัวเองตัวสั่นอยู่บนม้านั่ง ตอนแรกที่เห็นแต่ไกลแค่
คิดว่าคงเป็นคนจรจัดธรรมดาที่หาที่หลับนอนตามสวนสาธารณะซึ่งเขาเจอมาตลอดทางที่เดินมา แต่คนที่นอน
ขดในสายตาตอนนี้เป็นคนที่เขาคุ้นเคยและตามหาอยู่ชัดๆ
“ศิระ” เด็กหนุ่มครางออกมา ความรู้สึกโกรธตัวเองแล่นขึ้นมาที่ใจทันที ที่เห็นสภาพคนที่นอน
หนุนกระเป๋าตัวเองกอดอกแน่นอยู่ตรงหน้า ใบหน้าใต้แสงไฟที่บอบช้ำ และขอบตาที่ช้ำฟกของเจ้าตัวมันทำให้
เขาแทบจะร้องให้ในความเลวร้ายของตัวเองที่ทำให้คนหนึ่งคนตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เขาคิดว่าศิระคงไม่คิดที่จะ
นอนริมถนนจริงๆอย่างที่ประชดเขาไว้ เจ้าตัวคงเจอเรื่องร้ายอะไรมาซักอย่าง
“ศิระๆ” พฤกษ์คุกเข่าลงจับไหล่คนนอนหลับเขย่าเบาๆพลางส่งเสียงปลุก ก่อนที่เขาจะสะดุ้งชักมือกลับ
หมอกหนามันจับคลุมคนที่นอนอยู่จนตัวเย็นเฉียบ
“ศิระ นายไม่เป็นไรนะตื่นเร็วสิ” พฤกษ์ออกแรงเขย่าใหม่ อย่างร้อนรน ยิ่งไม่มีอาการไหวติงจากคนที่นอน
ปากซีดอยู่ตรงหน้า เขาก็ยิ่งใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ศิระ ตื่นเถอะนะ นายอย่านิ่งแบบนี้สิ” สองมือรีบจับดูชีพจรคนที่นอนไม่รับรู้หรือได้ยินเสียงของเขา ชีพจรที่
เต้นอ่อนแรง มันทำให้เขาใจหายวาบขึ้นมา
“ศิระ ๆ ตื่นทีสิ” พฤกษ์ออกแรงตบแก้มที่เย็นเฉียบของศิระซ้ำๆกันเบาๆ คราวนี้เขาเผยยิ้มออกมาได้ เมื่อศิระ
เริ่มปรือตาขึ้นมา
“พฤกษ์” เสียงแหบแห้งที่ครางชื่อเขาออกมาของศิระทำให้พฤกษ์รู้สึกสงสารคนเรียกจับใจ ศิระไร้เรี่ยวแรงแม้
แต่ที่จะพูดอะไรยาวๆ เขาคงปล่อยเอาไว้แบบนี้ไม่ได้
“ศิระ ทำไมนายเป็นแบบนี้” คนที่นอนอยู่ไม่ตอบคำถามทั้งๆที่คนถามกุมมือเอาไว้แน่น พฤกษ์ใจหายเมื่อเห็น
ศิระหลับตาลงไปอีกครั้ง คราวนี้เขาเห็นหยดน้ำใสๆไหลออกมาจากตาเจ้าตัว
“ศิระ ฉันขอโทษนะ นายไปกับฉันนะ” พฤกษ์น้ำตาไหลเพราะความเจ็บปวดที่เห็นคนที่เขาบอกว่าจะดูแลตกอยู่
ในอาการแบบนี้ เขาเป็นอะไรไป ไปดูแลทำไมคนที่ใครๆก็ห้อมล้อมอยู่แล้ว ทำไมเขาไม่ดูแลคนๆนี้ คนที่เป็น
หน้าที่ของเขาที่เขาต้องทำ เสื้อคลุมที่เคยถอดให้คนอื่นสวมคราวนี้พฤกษ์ถอดมันออกจากร่างตัวเองใช้คลุมร่าง
คนที่นอนอยู่ให้ได้รับความอบอุ่นบ้างก่อนที่ตัวเองจะรีบลุกเดินไปหาหนทางที่จะพาคนๆนี้ไปหามหมอที่ใกล้ที่สุด
ศิระคงกำลังโดนพิษไข้เล่นงาน ศิระต้องตื่นขึ้นมารับรู้ความรู้สึกจริงๆของเขาศิระต้องไม่เป็นอะไร…..
พฤกษ์ พาร่างกายที่อ่อนแอของศิระเข้าโรงพยาบาลในตัวเมืองที่อยู่ไม่ไกลจากที่พัก กลุ่มคนที่มาด้วยกันรู้ข่าว
เรื่องศิระจากเขา ตอนที่เขาเข้าไปชำระร่างกายที่ล้ามาทั้งคืน ทั้งหมดพยายามห้ามเมื่อเห็นเด็กหนุ่มจะออกไป
เยี่ยมศิระที่ยังนอนหมดสติที่โรงพยาบาล
“มึงนอนพักก่อนไม่ดีกว่าเหรอพฤกษ์ ไอ้นั่นมันถึงมือหมอแล้วมันคงไม่ตายหรอก” ปอนด์เป็นคนนำพูดก่อน
ก่อนที่เมษาจะเอ่ยขึ้นสมทบ
“นั่นสิพฤกษ์ ท่าทางคุณดูไม่ดีเลยนะ”
“ผมไปโรงพยาบาลนะครับ ไม่ได้ไปเที่ยว ทำไมผมจะต้องดูดีด้วยล่ะ”
พฤกษ์ตอบ ทั้งๆที่รู้สึกเวียนหัวและอิดโรยอยู่ไม่น้อย จากการเดินทางที่ยาวนานหลายชั่วโมง เมื่อคืนแทนที่จะได้
พักผ่อน แต่กลับไม่ได้นอนเลยซักนิด
“ที่เมษาเตือนเพราะมันห่วงมึงนะ มึงพูดงี้ได้ไงวะ” ปอนด์เอ่ยเข้าข้างเพื่อน หวังเพียงเมษาจะเลิกเฉยชากับเขา
ตั้งแต่เมื่อคืนที่พักห้องเดียวกัน เมษาไม่มองแม้แต่หน้าเขาเลยด้วยซ้ำ
“กูบอกเหรอว่าให้ใครห่วงกู” พฤกษ์สวนกลับอย่างไม่เกรงใจ หมดเวลาที่เขาจะเอนเอียงไปกับคำพูดคนอื่นเสียที
“งั้นมึงก็ไปเลยไป มึงมันเห็นไอ้นั่นดีกว่าพวกกูแล้วนี่” ปอนด์ตะคอกเพราะไม่พอใจในสิ่งที่ได้ยิน พฤกษ์ไม่ใส่
ใจที่จะตอบโต้ เขาหันหลังเดินหนีจากกลุ่มทันที เมษากำลังจะออกเดินตามแต่โดนมือเพื่อนในกลุ่มฉุดไว้พร้อม
ให้เหตุผล
“เรามาเที่ยวกันนะเมษา เราน่าจะไปตามโปรแกรมที่เราวางไว้นะ”
“แล้วพฤกษ์ล่ะ” เมษาถามกลับ
“ตอนแรกพฤกษ์ก็ไม่ได้อยู่ในโปรแกรมเที่ยวซะหน่อย รวมทั้งนายศิระด้วย คิดซะว่าเรามากันแค่นี้ก็หมดเรื่อง”
เพื่อนคนเดิมตอบ เมษาจึงหมดทางเถียง ที่ทำได้ก็คือหันไปพูดเสียดแทงปอนด์ที่ยืนซึมอยู่
“เพราะมึงคนเดียวไอ้ปอนด์ ที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้”
“ที่กูทำกูหวังดีกับมึงนะเมษา” ปอนด์รีบแย้งแต่ก็เมษากลับไม่ฟัง
“อย่างนี้เหรอที่หวังดี มึงทำให้พฤกษ์มองว่ากูเป็นคนไม่ดีไปกับมึงด้วย”
“นี่มึงกำลังว่ากูนะเมษา”
“เออสิ กูจะว่า มึงจะทำไม มึงจะโดนมากกว่านี้ด้วยซ้ำ ถ้ามึงยังคิดที่จะเข้ามายุ่งเรื่องของกูกับพฤกษ์อีกไ
“เมษา ทำไมมึงพูดห-าๆแบบนี้วะ”
“ทำไมกูจะพูดไม่ได้ มึงมันก็ไม่ต่างจาก ห-าที่กูเลี้ยงไว้หรอก”
“เมษา มันจะมากไปแล้วนะโว้ย” ปอนด์เลือดขึ้นหน้าทันทีที่โดนด่ากลับมาแบบไม่ไว้หน้าจากคนที่เขาหวังดี
ด้วยตลอด เมษาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“ก็หรือไม่จริงล่ะ มึงเลิกคิดที่มาหวังดีกับกูเถอะ เพราะกูคงจะไม่มีอะไรตอบแทนมึงได้อีกแล้ว” เมษาพูดด้วยสี
หน้าจริงจัง พฤกษ์กำลังมองปอนด์ในทางลบ เขาต้องรีบตีตัวออกห่างซะก่อนที่พฤกษ์จะมองเหมารวมมาถึงเขา
ส่วนปอนด์จะรู้สึกยังไงเขาไม่สนใจทั้งนั้น คนอย่างมันต่างอะไรล่ะกับสุนัขรับใช้ ที่เลียเช้าเลียเย็นอยู่แบบนี้ หวัง
ผลตอบแทนทั้งแหละ
“มึงมองว่ากูทำทุกอย่างเพื่อหวังสิ่งตอบแทนจากมึงงั้นเหรอเมษา” ปอนด์ถามออกมาอย่างนึกเสียใจ เม
ษาประเคนของทุกอย่างให้เขาเองเป็นส่วนใหญ่เพื่อแลกกับการรู้ความเคลื่อนไหวของพฤกษ์ ที่เขาเข้านอกออก
ในบ้านเจ้าตัวได้ตามสะดวก น้อยนักที่เขาจะเอ่ยปากขอ จู่ๆเมษามาตลบหลังแบบนี้ เป็นใครก็คงจะรู้สึกแย่
เหมือนกัน
“มึงกล้าพูดมั๊ยล่ะ ว่าของส่วนใหญ่ที่มึงมีอยู่และความสะดวกสบายที่มึงได้รับ ไม่ได้มาจากเงินของกู” เมษายิ้ม
เยาะ เชื่อว่าตัวเองยิ่งพูดแรงเท่าไหร่ ปอนด์ก็ยิ่งจะไม่เข้าใกล้เขา คนสำคัญตอนนี้ คือพฤกษ์เท่านั้น เขาอยู่เฉย
และปล่อยเวลาให้มันเนิ่นนานเกินไปแล้ว ที่ผ่านมายืมมือที่คนยืนอึ้งอยู่ตรงหน้าจัดการทุกอย่างให้ ไม่เห็นมันจะ
ได้อะไรดีขึ้นมา ถึงเวลาแล้วล่ะมั้งที่เขาจะลงสนามฟาดฟันกับศิระด้วยตัวเองเสียที งานนี้ถ้าพฤกษ์ไม่กลับมาหา
เขา เขาจะยอมถอยออกมาเอง แต่ศิระก็ต้องถอยออกมาพร้อมกับเขา ในเมื่อเขาไม่ได้ทั้งกายและใจพฤกษ์
ศิระก็อย่าหวังที่จะได้เหมือนกัน
คน ที่นอนหลับฟุบอยู่ข้างเตียง ทำให้ศิระเผลอลอบมองเมื่อตื่นขึ้นมาเจอ เขาหลับไปกี่ชั่วโมง
เด็กหนุ่มตอบตัวเองไม่ได้ แล้วพฤกษ์ทำไมมานอนตรงนี้ ศิระค่อยๆดึงมือข้างหนึ่งของตัวเองออกจากมือนุ่มของ
พฤกษ์ ที่กุมเอาไว้อยู่ทั้งๆที่ตัวหลับ
“หลับหรือตายวะ ทำไมมันแน่นแบบนี้” เด็กหนุ่มเผลอบ่น เมื่อรู้สึกว่ามันยากเอาการอยู่ที่จะให้มือตัวเองหลุด
ออกมาเป็นอิสระ จะออกแรงมากก็ไม่กล้า กลัวว่าคนที่นอนหลับอยู่จะตื่นขึ้นมา เขายังไม่อยากพูดคุยหรือสนทนา
กับคนๆนี้ จากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ทำให้เขาเจ็บทั้งกายและใจ อีกทั้งไม่มีอะไรเหลือติดตัวเลยซักอย่าง ทำให้เขา
อยากที่จะอยู่ให้ไกลจากคนๆนี้ให้มากที่สุด คนที่หลับอยู่เริ่มไหวติง ศิระรู้ได้ทันทีว่าตัวเองคงทำให้เจ้าตัวตื่นเมื่อ
มือที่จับเขาไว้แน่นเริ่มคลายออก พฤกษ์ค่อยๆลืมตาขึ้น ยังไม่ทันที่จะตั้งตัวหรือหายจากเวียนหัว ก็รู้สึกได้ถึงว่า
มือที่เขากุมไว้อยู่ได้หลุดออกไปจากตัวแล้ว
“รู้สึกตัวแล้วเหรอศิระ” เด็กหนุ่มถาม รู้สึกเกร็งขึ้นมาอย่างประหลาด เขาจะวางตัวยังไงกับคนที่เบือนหน้าหนี
จากเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาอาจจะพูดจาเสียดแทงให้เจ้าตัวหันมาสนใจเขาแล้ว แต่นี่เขาไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไร
เลยซักอย่าง
ศิระแปลกใจนิดๆที่เห็นพฤกษ์เงียบแทนที่จะพูดจาเหน็บแนมเขาอย่างที่เคยผ่านๆมา จึงหันกลับมามองเจ้าตัว
ใหม่ พฤกษ์กำลังก้มหน้านิ่งอย่างคนไม่มีพิษสงอะไร
“นายพาฉันมาที่นี่เหรอ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามในที่สุดเมื่อเห็นพฤกษ์ไม่กล้าที่จะสบตาเขา และแม้ขนาดเขาถาม
พฤกษ์ก็ยังแค่พยักหน้ารับโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองเขาเลยซักนิด
“นายเป็นอะไร” ศิระถามอีกในที่สุดพฤกษ์ก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา เด็กหนุ่มใจกระตุกเมื่อเห็นตาที่กำลังแดง
ของพฤกษ์ พร้อมรอยยิ้มบางๆของเจ้าตัวแต่เสียงที่พูดตอบกลับเขามามันกลับสั่นเครือ
“ฉันดีใจนะ ที่นายไม่เป็นอะไรไปมากศิระ”

imseng

ขอบคุณนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

manza555

อ่าวๆ เกินอะไรขึ้นน

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

poppet

ขอบใจมากคราฟ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ