++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 1

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ภาค 1 เกริ่นนำ
ปลายปีพ.ศ.2554
"คิดถึงเธอ...คนที่ดีที่สุด...
ถึงแม้ได้พูด ในวันที่มันสาย
ยังคงรักเธอ...เธอได้ยินฉันไหม...
อยู่แห่งไหน หัวใจมีแต่เธอ
...ได้ยินไหม...คิดถึงเธอ..."
เพลง เขียนถึงคนบนฟ้า จบลงไปอีก1รอบแล้ว ผมฟังเพลงนี้หลายต่อหลายครั้ง แต่แทนที่ผมจะนึกถึงเพื่อนที่ส่ง CD แผ่นนี้มาให้
ผมกลับนึกไปถึง เพื่อนที่แสนดี อีกคนหนึ่ง  เพื่อนที่กว่าผมจะรู้ว่าเค้าเป็นคนที่แสนดีซักแค่ไหน ก็ไม่มีคนที่แสนดีคนนั้นอีกแล้ว มาถึงตอนนี้ ผมจะทำอะไรได้มากไปกว่า เขียนถึงเค้า
"เขียนถึงคนบนฟ้า"
เพลงที่ผมจะมอบให้เค้า ให้เค้าคนเดียวตลอดไป
ตอนที่1
ปี พ.ศ. 2554 มหาวิทยาลัยรามคำแหง วิทยบริการบางนา วันเปิดเทอม
“เฮ้ย....นิว แกมาถึงนานรึยังวะ" เพื่อนของผมรีบตะโกนทัก ทันทีที่ผมเดินออกมาจากร้านขายหนังสือหน้ามหาวิทยาลัย
"เออ...ก็นานจนได้หนังสือมาเพียบแล้ว" ผมยื่นถุงหนังสือในมือชูให้เพื่อนดู แล้วรีบชวนไปทานข้าวกันที่โรงอาหาร
"ในคณะนิติของเราเนี่ย มีเพื่อนมาเรียนเยอะเหมือนกันเนาะ" เพื่อนผมก็ชวนคุยแก้เก้อในฐานะที่มันมาช้ากว่าเวลานัดมาก
"เยอะเตี่ยแกสิไอ้ภูมิ ทั้งกลุ่มก็มีแค่แกกะเราเนี่ยที่มาลงเรียนนิติ" ผมก็ตะโกนปาวๆใส่เพื่อนที่ชื่อ ภูมิ เป็นการเบรกมัน
"ก็คนอื่นมันอยากเรียนคณะอื่นนี่หว่า มัวแต่ยอกย้อน ก็ไหนบอกว่าหิวไง เดินบ่นอยู่ได้" ภูมิพูดแล้วลากให้ผมเดินเร็วขึ้น
ในโรงอาหาร มหาวิทยาลัยรามคำแหง บางนา หลังจากผมวางกระเป๋าและถุงหนังสือลงที่โต๊ะแล้วก็ฝากให้ ภูมิ ช่วยเฝ้าของไว้ก่อน ผมก็เดินไปซื้อข้าวกับน้ำดื่ม ที่หน้าร้านขายข้าวแกง ผมกำลังยืนรอช้อนส้อม ที่แม่ค้าเค้าบอกว่ากำลังล้างอยู่ ผมก็ตักน้ำปลาราดข้าวรอพลางๆ
"โทษครับ ขอช้อนหน่อยครับ" เสียงผู้ชายคนนึงดังขึ้นข้างๆตัวผม ผมก็คิดในใจว่า 'บ้าเปล่าวะ! แม่ค้าเพิ่งบอกให้รอตะกี้'
"รอก่อนๆ ยังล้างไม่เสร็จเลย ไปเอาร้านอื่นก่อนไป" แม่ค้าทำเสียงรำคาญใส่ เฮ้อ...ไปเอาที่ร้านอื่นก็ได้ ผมก็เลยเดินออกจากร้านที่ซื้อข้าวเมื่อครู่ ไปหาช้อนส้อมร้านอื่น แต่คิดดูอีกทีไปซื้อน้ำผลไม้ปั่นก่อนดีกว่า
แล้วผมก็เดินไปที่โต๊ะป่านนี้ ภูมิ ก็คงหิวแย่แล้วเหมือนกัน เพราะต้องรอผมที่เสียเวลารอช้อนส้อมอยู่หน้าร้านขายข้าวแกงตั้งนาน กลับมาถึงที่โต๊ะปรากฏว่า ภูมิ กะลังนั่งมองจานข้าวอยู่ ด้วยสีหน้าเซ็งๆ ผมก็ขอโทษขอโพย ที่ให้มันรอช้า คงหิวแย่เลยเนาะ ที่ไหนได้ มันบอกว่ามันไม่ได้รอผมหรอก แต่มันเซ็งที่ไปซื้อข้าวแล้วโดนตัดหน้า มีคนหยิบช้อนส้อมไปก่อนมันทั้งที่นายนั่นก็ไม่ได้ซื้อข้าวที่ร้านเดียวกับเพื่อนผมซักหน่อย ผมก็เลยบอกว่าผมก็ไม่มีช้อนส้อมเหมือนกัน งั้นผมไปซื้อน้ำให้ละกัน ให้ภูมินั่งรอแป๊บนึงแล้วผมจะไปเอาช้อนส้อมมาให้ด้วย แต่ภูมิก็เหมือนสำนึกได้ว่ามันเป็นฝ่ายมาช้าเอง มันเลยลุกไปซื้อเอง แล้วก็บอกว่าจะเอาช้อนส้อมมาเผื่อ
ภูมิ ลุกไปซื้อน้ำได้แป๊บเดียวผมก็เห็นนายทึ่มที่ไปขอช้อนส้อมแม่ค้าเมื่อตะกี้เดินมาพร้อมกับถือจานข้าว
และแก้วน้ำของเค้ามาด้วย เอ...นายนั่นมีช้อนส้อมนี่นา แสดงว่าเค้าล้างเสร็จแล้วล่ะสิ รู้งี้ผมรอดีกว่า
"อ่ะ...เราเอามาให้ ยังไม่มีช้อนส้อมใช่ป่ะ"  ผมหันไปตามเสียงที่เรียกอยู่ข้างๆตัว หลังจากที่กำลังหันไปอีกทางมองหาภูมิ
"เอ้า ! นายเองเหรอ นี่ยืนรอจนแม่ค้าใจอ่อนให้ช้อนมาเลยรึไง" ผมถามนายนั่น...นายทึ่มคนเดิมที่เดินมาทางนี้ตะกี้นั่นล่ะ
"เปล่า เราไปเอามาจากร้านอื่น นี่เหลือแค่2คู่เท่านั้นนะ เลยหยิบมาเผื่อคิดว่านายคงยังไม่มีช้อนส้อม" เค้าพูดแล้วยื่นให้ ตอนนั้นผมก็อดคิดไม่ได้ว่า รึจะเป็นนายทึ่มคนนี้ที่ ภูมิ เล่าว่าเป็นคนตัดหน้าแย่งช้อนส้อมไปก่อน
"ขอบคุณ นี่เพื่อนเราก็กำลังไปเอามาให้เหมือนกัน แต่ไม่เป็นไรมี2อันดีกว่าไม่มีเลย 555"  ผมยิ้มและรับช้อนส้อมเอาไว้ คิดอยู่เหมือนกันว่าการมีเพื่อนใหม่ก็คงจะดีเหมือนกันแฮะ
"เราไปก่อนนะ เออ...เรียนคณะอะไรล่ะ" นายทึ่ม ถามผมแต่สายตามองไปอีกทางหนึ่งเพื่อหาโต๊ะนั่งกินข้าวซึ่งเริ่มเต็มแล้ว
"นิติฯ แล้วนายล่ะ" ผมถามพอเป็นพิธี แต่แทนที่นายทึ่มจะตอบผมซะก่อน กลับเดินตัวปลิวออกไปเฉยเลย ไร้มารยาทชะมัด เพื่อนผมกลับมาที่โต๊ะ อีกครั้งพร้อมกับช้อนส้อมและเอามาเผื่อผมด้วย แต่เมื่อเห็นว่าผมมีช้อนส้อมอยู่แล้ว ก็แซวว่าไปฉกของใครมาได้ล่ะ ผมก็บอกว่าไม่รู้ใครเหมือนกันแต่ซื้อข้าวร้านเดียวกัน เดินผ่านมาก็เลยแวะเอามาให้  ภูมิ ก็เฉยๆก้มหน้าก้มตาตักข้าวใส่ปาก ผมก็รีบกินเหมือนกันเพราะจะถึงเวลาเรียนวิชาแรกของวันเปิดเทอมแล้ว
ตอนที่2
ที่ห้องเรียนวิชาแรก TH101 มหาวิทยาลัยรามคำแหง บางนา ผม กับ ภูมิ เดินเข้ามาจับจองที่นั่งซึ่งเป็นวิชาพื้นฐานของหลายคณะ ซึ่งก็จะมีเพื่อนเก่าๆสมัยมัธยมที่พากันมาเรียนต่อรามด้วยกัน แต่แยกย้ายกันไปเรียนคณะต่างๆ เช่น มนุษยศาสตร์ รัฐศาสตร์ ก็มาเจอกันที่ห้องเรียนในวิชาแรกของวันเปิดเทอมด้วย เพื่อนที่มาถึงห้องเรียนก่อนก็จองที่นั่งไว้ให้แล้ว ซึ่งตลอดชั่วโมงแรกที่เรียนนั้น ผมและเพื่อนๆ ก็นั่งหัวเราะกันไปทั้งคาบ คงเพราะการสอนที่สนุกและ อาจเป็นเพราะว่า กลุ่มของเราเป็นกลุ่มที่มีคนเยอะด้วยมั้ง
ก่อนที่จะเลิกเรียนอาจารย์บอกให้ห้องของเราส่งรายชื่อมาให้อาจารย์ด้วย เพราะคราวหน้าจะได้เช็คดูว่าจะมี นักศึกษาคนเดิมๆมาเข้าเรียนหรือเปล่า อาจารย์บอกว่า วันแรกๆก็มาเรียนเยอะแบบนี้แหล่ะ แต่พอชั่วโมงต่อไป ก็เริ่มหายหน้ากันไปแล้ว อาจารย์ส่งกระดาษ A4 มาให้ผม เดินไปขอรายชื่อเพื่อนๆในห้อง ให้เขียนชื่อ-นามสกุล รหัสนักศึกษา คณะ สาขา ลงไป ผมก็เขียนแล้วยื่นให้เพื่อนที่นั่งถัดไปจากผมแต่อาจารย์ก็บอกว่า
"ครูให้เดินไปขอค่ะ ไม่ใช่ส่งต่อเป็นจดหมายลูกโซ่" แป่ว! เพื่อนๆหัวเราะกันครืนเลย แต่นั่นก็ทำให้ผมกลายเป็นที่รู้จักของเพื่อนๆร่วมห้องเรียนตั้งแต่วันแรก
"ชื่อ นรัตถกร เหรอ"  คนที่ก้มหน้าก้มตาเขียนอยู่ ถามขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"รู้ได้ไง"  ผมงงจริงๆนะ ก็เลยถามไปอย่างนั้น มาคิดทีหลังสู้บอกว่าไม่ใช่จะดีกว่า ตอบแบบนี้เท่ากับยอมรับชื่อตัวเองน่ะสิ
"ก็เห็นเป็นชื่อแรก เมื่อกี้อาจารย์ให้นายเขียนก่อนนี่นา ก็เดาดูไง"  นายทึ่ม...นายทึ่มจริงๆด้วย เค้าตอบขณะยื่นกระดาษให้
ผมไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไรกะนายทึ่มนั่น เพราะอาจารย์กำลังรอรายชื่ออยู่ และนายทึ่ม ก็เป็นคนสุดท้ายแล้ว ที่ต้องลงชื่อ ผมรีบเดินกลับมาด้านหน้าห้อง ยื่นกระดาษรายชื่อให้อาจารย์ ก่อนที่ตัวผมเองจะนั่งลงแล้วรอฟัง อาจารย์ขานชื่อทบทวนซ้ำ อาจารย์บอกว่าจะเรียกชื่อ แล้วให้ยกมือ ซึ่งก็ไล่รายชื่อไปเรื่อยๆ ผมก็นึกว่าจะเอาคืน ให้ได้เลย อยากมาอวดเก่งเดาชื่อผม ผมก็รอสิ ว่าคนสุดท้ายที่ถูกเรียกน่ะ ชื่ออะไร ก็ไล่รายชื่อไป แต่ประทานโทษ! วันนั้นทั้งห้องนั่งเรียนกัน40คน ผมรอจนง่วง ระหว่างเรียกชื่อ อาจารย์ก็ชวนเพื่อนๆคุยไปด้วย เช่น ถามภูมิลำเนา โรงเรียนเก่า ผมก็เลยแทบจะไม่ทันได้ตั้งตัวว่า ตอนนี้อาจารย์เรียกชื่อคนที่เท่าไหร่แล้ว จนกระทั่งได้ยินเสียงอาจารย์ บอกว่า
"ครบแล้วนะคะ หวังว่าครั้งหน้าจะเจอพวกคุณอีก" อ้าว...แล้วนายทึ่มนั่นชื่ออะไรล่ะเนี่ย ? ผมได้สติก็ช้าไปแล้วเพราะอาจารย์และเพื่อนๆก็พากันออกจากห้องไปแล้ว รวมทั้งนายทึ่มจอมสอดรู้สอดเห็นนั่นด้วย เจ็บใจนัก ปล่อยให้มารู้เรื่องของเราตั้ง 2 อย่างแล้ว
แต่ผมสิยังไม่รู้จักนายนั่นเลย คนอะไรน่ะ มาถามว่าเราอยู่คณะอะไร มาอวดเก่งเดาชื่อเรา เฮ้อ...ช่างเหอะ คราวหน้าอาจไม่เจอกันแล้วก็ได้อย่าสนใจเลย
ตอนที่3 เปิดเทอมวันแรก
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอม ดังนั้นการเรียนของผมจึงเต็มตลอดทั้งวัน หลังจากวิชาแรกจบลง ผมกับเพื่อน ทั้งกลุ่มก็ยกขบวนกันไปที่อาคารชั้นเดียวซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่ง ก็ต้องเดินลัดเลาะจากตึกเดิมไปที่ตึกเรียนในวิชาที่ 2  ซึ่งพวกเรากำลังจะไปเข้าเรียนวิชา EN101 เพื่อนของผมส่วนใหญ่เก่งภาษากัน
เนื่องจากพวกเราจบมาจากโรงเรียนชายล้วนที่มีหลักสูตร "ศิลป์-ฝรั่งเศส" แต่ก็ใช่ว่าเราจะเก่งกันทั้งกลุ่ม เพื่อนคนที่ไม่เก่งก็เลยบอกว่าขอไปนั่งหลังห้อง กลัวว่าถ้าเสนอหน้าให้อาจารย์เห็น จะเป็นที่โปรดปรานและ อาจจะถูกเรียกทดสอบภาษาอังกฤษเบื้องต้นก็เป็นได้
แต่เสียงส่วนใหญ่ก็ยังเลือกที่นั่งด้านหน้าอยู่ดี เพื่อนของผมคนที่เสนอความเห็นว่าอยากเป็นเด็กหลังห้องสำหรับวิชานี้ ก็เลยมาบอกผมซึ่งค่อนข้างใจง่าย
เอ๊ย!ไม่ใช่ครับ ซึ่งเป็นคนใจอ่อนกับเพื่อนกับฝูงว่าให้ไปนั่งเป็นเพื่อนมันหน่อย ผมก็เห็นว่าท่าทางเพื่อนคนอื่น คงไม่ยอมย้ายมานั่งกับมันด้วยแน่ๆ ผมก็เลยตามใจเพื่อน(อีกแล้ว) แต่ผมก็บอกว่านั่งแค่แถวกลางๆ ก็พอนะ คือว่าผมสายตาสั้นแล้วตอนนั้นก็ยังใส่คอนแทคเลนส์ไม่เป็นด้วย ก็เดินเป็นเด็กเรียนแว่นหนากันไป (จริงๆแล้วสายตาสั้นเพราะดูละครไม่ใช่อ่านหนังสือหรอกนะ)
อาจารย์เข้าสอนเร็วและพูดเร็วมากๆ เพื่อนผมออกแนวตั้งตัวไม่ติด ตอนที่อาจารย์ให้ลุกขึ้นแนะนำตัวกัน เป็นภาษาอังกฤษ เพราะฉะนั้นเมื่ออาจารย์เห็นท่าทีเอ๋อๆของเพื่อนผม ก็เลยบอกให้ผ่านไปก่อน แล้วให้ผม ซึ่งนั่งถัดมาลุกขึ้นแนะนำตัว ผมก็แนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษ ( อย่างง่ายและอย่างย่อที่สุด 555 )
อาจารย์ถามว่าเรียนคณะอะไร ผมก็ตอบว่าไปว่าเรียนคณะนิติศาสตร์ครับ อาจารย์เลยแนะนำผมว่า  น่าจะลงวิชาภาษาฝรั่งเศสมากกว่าภาษาอังกฤษนะเพราะว่าวิชาฝรั่งเศสแยกเพศวัตถุ สิ่งของ เป็นชาย-หญิง ซึ่งเป็นภาษาสากลทางกฎหมายด้วย ผมก็เลยบอกว่าเคยเรียนมาแล้วตอนสมัยม.ปลายอาจารย์เลยให้พูดให้ฟัง
"Je m'apple narattakorn" นั่นคือประโยคตัวอย่างของผม  และเมื่อผมพูดจบอาจารย์ถามว่า
"แค่นี้เหรอลูก 3 ปีแค่นี้ใช่มั้ย งั้นเรียนภาษาอังกฤษต่อไป"
เพื่อนก็ฮาสิครับ ตอนนั้นใจผมคิดว่าไอ้คนที่มันเก่งๆ อาจารย์ก็ดันไม่ไปถามเรื่องฝรั่งเศสไม่ให้มันพูด ผมน่ะแค่จบมาได้ก็นับเป็นวาสนาแล้วครับพี่น้องครับแต่ถึงยังงั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกอายหรือเคืองหรอกนะ
ก็ยังรู้สึกขำไปด้วยเพราะอาจารย์เป็นคนสนุกสนาน สอนแบบไม่เครียดและประชดแบบน่ารักๆไม่ได้ว่ารุนแรง จนกระทั่งอาจารย์บอกให้คนต่อไปลุกขึ้นแนะนำตัว ก็ได้ยินเสียงถามอาจารย์กลับมาว่า
"ภาษาอังกฤษหรือฝรั่งเศสครับอาจารย์" ผมหันไปดูเพราะรู้สึกหมั่นไส้
...หึหึ... นายทึ่มคนเดิม มันจะจองล้างจองผลาญผมไปถึงไหนกันเนี่ย แทนที่จะนั่งแถวเดียวกันก็ไม่นั่งหรอก (ผมจะได้รู้ว่ามีนายทึ่มสะกดรอยตาม) นู่น....ครับ นั่งอยู่แถวหลังของผม แต่ถัดจากผมซึ่งเป็นโต๊ะเลคเชอร์ตัวสุดท้าย พอเค้าเห็นผมหันไปมองก็หันมายิ้มให้ ผมว่าเค้ายิ้มแบบสุภาพนะแต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้อยู่ดี
"ภาษอังกฤษเถอะค่ะ ภาษาฝรั่งเศสคุณเก็บไปพูดกับเพื่อนแค่ 2 คนก็แล้วกัน"  เพื่อนทั้งห้องก็ฮาอีก สมน้ำหน้า อยากทำเป็นอวดเก่งดีนัก
หลังจากนั้น...นายทึ่มก็แนะนำตัวให้อาจารย์ได้รู้จักเป็นภาษอังกฤษ ผมว่าผมได้ยินเค้าพูดช้าและชัดว่า
"I'm Tayavat" ใช่แล้ว...นายทึ่ม นายทยาวัติ ผมรีบจำไว้ทันทีเลยล่ะ ถือว่าหายกัน รู้เขารู้เรารบร้อยชนะร้อย
หลังจากทานข้าวเที่ยงกับเพื่อนๆแล้ว เพื่อนของผมที่อยู่คณะอื่นบอกว่าจะไม่เข้าเรียนวิชาคาบบ่าย  ก็เลยนัดแนะกันว่าตอนบ่ายจะไม่เข้าเรียน จะไปเดินสยาม ทำให้แต่ละคนรีบทานข้าวกันอย่างรวดเร็ว
เพราะกว่าจะออกจากบางนาเดินทางไปถึงสยามก็ใช้เวลานานมากอยู่แล้ว แต่ผมไม่ไปกับเพื่อนเพราะนัดกับผู้หญิงอีก2คนเป็นเพื่อนต่างโรงเรียนเป็นว่าจะกลับพร้อมกันตอนเลิกเรียน
เนื่องจากเรากลับไปทางลาดพร้าวเหมือนกันทั้ง 3 คน ดังนั้น วิชาในคาบบ่ายผมต้องนั่งเรียนอยู่คนเดียว เพราะไอ้ภูมิเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันก็โดดไปเดินสยามด้วย

minn

ขอบคุนครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับที่นำมาให้อ่าน

abcdefghij

อย่าบอกกับเขาว่าเราเคยคบกัน

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

Maewnam

น่าสนุกนะคับ

1712

ขอบคุนครับ

pkclub2146

ขอบคุนนะคับ ^_______^

arttylovely

ขอบคุนมากๆครับ

acolyte

ขอบคุณมากครับ

commelt

อยากกกอ่านนน

PPk

ขอบคุณครับ มาต่อไวไวนะครับ

inc123456789

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

GBOMK

ขอบคุนคับ

GBOMK

ขอบคุนคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

nattan010

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุนครับ