โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว (67-68 )

tanya

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
ตอนที่ 67  ขอโทษ

“กลับห้องยัง”  ผมรับสายปลายสาย
“กลับแล้วๆ แต่คืนนี้ไม่กลับจริงหรอ”
“คงงั้น ทำไมนอนไม่หลับรึไงไม่มีใครนอนกอดเนี้ยะ”
“เหอะๆๆ กูนอนคนเดียวได้เว้ย ต่อให้มึงไม่อยู่สักสองอาทิตย์ก็เหอะ”
“ปากดี”
“ไม่ได้ดีแต่ปากละกัน”
“เออๆ อันนั้นรู้ แล้วไงเดี๋ยวโทรหานะ ทำงานแป็บ”
“อืมๆๆ” ผมกลับเข้าห้องมา อาบน้ำทำอะไรนิดหน่อยแล้วก็จะเข้านอน ในใจก็รู้สึกเหงาๆนิดหน่อย แต่ก็พยายามข่มตาให้หลับคืนนี้เป็นไม่กี่คืนที่ผมต้องนอนหลับคนเดียว
กริ๊งๆๆๆๆ
“อืมๆๆ” ผมสะดุ้งตื่นรับโทรศัพท์ ปลายสาย
“พี่ตุลย์รึป่าวครับ” เสียงน้องซัน
“อ่อครับ มีอะไรรึป่าวซัน”
“เอ่อๆ พี่ตุลย์ผมขอถามอะไรได้ไหมครับ” น้องซันทำเสียงกล้าๆ กลัวๆ
“อืมถามมาสิ ถ้าพี่ตอบได้นะ”
“พี่กับพี่โป้งเป็นอะไรกันครับ” อืมถามตรงๆ แสดงว่าน้องต้องสงสัยแล้วแน่เลย
“เป็นเพื่อนไงซัน”
“พี่ตุลย์เลิกโกหกผมเถอะครับ” น้องซันพูดเสียงเหมือนจะร้องไห้
“ทำไมๆ ซันเป็นอะไรรึป่าว”
“พี่ตุลย์ออกมาหาผมได้ไหมครับ” ผมหันมองนาฬิกา เวลาเกือบสี่ทุ่มแล้วเหลืออีกประมาณ 10 นาที
“ได้ไหมครับ” น้องซันพูดย้ำ น้ำเสียงไม่สู้ดี
“แต่มันดึกแล้วนะซัน”
“ครับงั้นไม่เป็นไรครับ ผมไม่รบกวนแล้วครับ” น้องซันพูดเชิงตัดพ้อ แล้วจะวางสาย
“เอ่อๆ ก็ได้ๆ เดี๋ยวพี่ไปหานะปากซอยนะ”
“ครับ ผมจะรอครับ” ผมจำต้องลุกจากเตียงแต่งตัวให้สุภาพนิดนึงแล้วเรียกแท็กซี่ไปหาน้องซัน ไปถึงน้องซันก็ยืนรออยู่แล้ว
“หวัดดีครับพี่ตุลย์” น้องซันไหวผม
“สีหน้าไม่ดีเลยนะเป็นอะไรรึป่าว” ผมเป็นหวงน้องซันครับ ไม่อยากให้คิดมาก แล้วน้องซันก็พาผมไปที่หอน้องเค้า ห้องกว้างดีครับ
“ทำไมพี่ตุลย์ต้องโกหกผมด้วยครับ” ทันทีที่เราสองคนอยู่ในห้องน้องซันก็ถามขึ้น เอาแล้วไง ถามตรงๆแบบนี้จะทำไงดีเนี้ยะ
“ก็ตอนนี้พี่เป็นเพื่อนกับโป้งจริงๆ” ผมตอบไปตามจริง
“คนที่พี่โป้งยังไม่ลืมคือพี่ใช่ไหม” โอ้ยจะถามไรตรงขนาดนี้ วู้ดดี้เกิดมาคุยรึป่าวเนี้ยะ
“ซันฟังพี่นะ พี่ยอมรับว่าพี่เคยเป็นแฟนกับโป้งจริงๆ โป้งเป็นคนดีมาก แล้วเราก็รักกันมาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่เราเป็นแค่เพื่อนกัน พี่ให้มันได้แค่นั้น พี่ไม่รู้มันลืมหรือยังไม่ลืมพี่ แต่สำหรับพี่มันคือเพื่อนที่ดี ซันไม่ต้องกังวลว่าพี่จะกลับไปรักโป้งหรอกนะ พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกซันตั้งแต่แรก”  ผมก็พูดได้เท่าที่ผมพูดได้
“ แต่พี่โป้งไม่เคยลืมพี่เลย จะให้ผมทำยังไง” น้ำตาน้องซันคลอๆ พยายามกลั้นไว้แต่คงกลั้นไม่อยู่
“ซัน” ผมเข้าไปกอดน้องซัน ไม่ชอบเห็นใครร้องไห้ แล้วก็ไม่อยากให้น้องร้องไห้ด้วย
“อย่าร้องไห้สิ ซันเราเป็นผู้ชายนะ” ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงก็ได้แต่ปลอบน้อง รู้สึกถึงน้ำตาที่ซึมผ่านเสื้อบนไหล่ ทำไมนะ เด็กก็ยังคงเป็นเด็ก
“พี่เชื่อว่าโป้งมันก็รักซัน ไม่งั้นมันคงไม่อยู่กับซันอย่างนี้หรอก เข้มแข็งไว้นะ ถ้าซันรักโป้งมันจริง ซันต้องผ่านมันไปให้ได้” ผมคลายอ้อมกอดออก น้องซันค่อยๆเช็ดน้ำตา
“ครับ ผมจะเข้มแข็งแล้วอดทน”
“พี่จะเอาใจช่วย เป็นกำลังใจให้ ระหว่างนี้พี่จะไม่พยายามติดต่อมัน มันจะได้ลืมเรื่องเก่าๆ”
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ครับ พี่ตุลย์ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย พี่ตุลย์ทำปกติเถอะครับ”
“ไม่เป็นไร อะไรที่ทำให้ซันสบายใจพี่จะทำ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“พี่กลับก่อนนะ”
“ครับ เดี๋ยวผมเดินไปส่ง”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่กลับเอง” ผมนั่งแท็กซี่กลับมา ทำไมนะโป้งน้องเค้ารักมึงขนาดนี้ เลิกยึดติดสักทีเหอะ ผมได้แต่คิด ขณะนั่งรถ กว่าจะถึงห้องก็ง่วงมากแระ พอเห็นเตียงก็แทบจะล้มลงไปเลย
กริ๊งงๆๆๆๆๆ  ใครโทรมาอีกเนี้ยะ
“ฮัลโหล” ผมรับทั้งๆที่หลับตา
“ไปไหน ทำไมไม่รับโทรศัพท์” เสียงปลายสายเย็นชา ฟังแล้วดูน่าขนลุก ผมตื่นเลยครับ
“หลับแล้ว ไม่ได้ยิน” ผมรีบแก้ตัว
“หูตึงขนาดเป็นร้อยสายยังไม่รู้อีกหรอ” มันยังคงเสียงน่ากลัว ดังมากกก
“พอดีปิดเสียงไว้อ่า” โอ้ยยย น่ากลัวชะมัด ซวยแน่งานนี้
“หลับแล้วจริงอะหรอ” มันถามย้ำเสียงเข้ม
“อืมหลับได้สักพักแล้วพอดีเหนื่อยๆ”
“คนหลับเค้าไม่ได้อยู่บนเตียงหรอ” พูดได้แค่นั้น เงาของไอ้โชว์ก็เดินเข้ามาในห้อง ผมตกใจหน้าซีดเลยครับ ไหนว่าไม่กลับไงวะ
“คราวนี้จะเลิกโกหกได้ยัง ทำไมยังไม่เลิกนิสัยโกหกสักที” มันตวาดผม ด้วยความมืดทำให้ผมมองเห็นหน้ามันไม่ชัด แต่พอรับรู้ได้ว่าโกรธมาก
“ขอโทษ” ผมได้แต่พูดขอโทษ เพราะผมโกหกจริงๆ
“ไปไหนมา” คำถามที่ดังกระแทกหน้าผม
“ไปแถวมอมาอ่า”
“ไปหาใคร”
“พวกไอ้ข้าว” จะให้กูบอกว่าไงว่ะ แฟนใหม่ของแฟนเก่าเหรอ
“ตอแหล” มันด่าผมพร้อมบีบไหล่ผม
“โอ้ย เจ็บ”
“แค่นี้เจ็บเหรอ”
“เออ ฟังก่อนดิว่ะ”
“จะโกหกอะไรอีก กูเป็นห่วงแค่ไหนที่กลับมาแล้วมึงไม่อยู่ โทรหาโทรศัพท์ก็อยู่บนเตียง” มันยังคงเสียงแข็ง ไม่มีท่าทีจะอ่อนลงเลย
“กูขอโทษ มึงใจเย็นก่อนนะ” ผมอยากให้มันใจเย็นกว่านี้ จะได้พูดกันให้รู้เรื่อง
“ไหนมึงไปไหนมา บอกกูดิ แล้วอย่าโกหกนะ ขอร้องเหอะ” มันบ่อยผมแล้วหันไปเปิดไป พอไปเปิดก็รู้ว่ามันคงโกรธมาก
“กูไปหาน้องซันมา” ผมบอกตามความจริง มันก็ทำหน้า งง
“ใครว่ะ”
“แฟนไอ้โป้ง” พอผมพูดชื่อโป้งเท่านั้นแหละ เหมือนเติมเชื้อเพลิงให้ปะทุ
“อะไรนะ มึงบอกไปหาใครนะ มึงนี้นะ กูเผลอ กูไม่อยู่นิดเดียว มึงไปรู้จักกันได้ยังไง คงแอบเจอกันหลายครั้งแล้วสิ” มันพูดว่าผม
“ป่าว น้องเค้ามาปรึกษานิดหน่อย” ผมพยายามอธิบายให้มันเข้าใจ
“แม่พระเนอะมึงอ่า ทำไมมันไม่มีคนอื่นให้ปรึกษา หรือมึงอยากกลับไปหามันนักไอ้โป้งอ่า”
“ป่าว กูแค่ให้คำปรึกษาน้องนิดหน่อย กูไม่ได้คิดอะไร แล้วอีกอย่างไอ้โป้งก็ไม่รู้เรื่องด้วย”
“อยากทำอะไรก็ตามใจ ไม่เคยบอกอยู่แล้วหนิ” มันตัดพ้อแล้วเดินออกไปจากห้องผม ผมรีบคว้าเอวมันมากอดไว้
“โชว์ กูขอโทษ อย่าโกรธกูนะ” ผมกอดมันแน่นขึ้น
“ปล่อย ขอกูคิดอะไรคนเดียวสักพัก ขอกูอยู่กับตัวเองมาก ทุกวันนี้กูอยู่กับมึงเยอะไป จนกูไม่เหลือความเป็นตัวกูเอง ให้กูได้อยู่กับตัวเองสักพักนะ” มันพูดเสียงเหนื่อยๆ แล้วแกะมือผมที่เอวมันออก
“มึงบอกกูมึงจะให้กูทำไง มึงอย่าทิ้งกูนะ” ผมเริ่มคุมสติตัวเองไม่อยู่แล้วครับ น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย มึงด่ากูเสียยังดีกว่ามึงเดินหนีกูแบบนี้
“ขอร้องตุลย์ ปล่อย”
“ไม่ ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น” ผมเริ่มเสียงดัง มันเงียบแล้วยืนนิ่ง
“เรื่องแค่นี้ทำให้มึงเดินหนีกูเลยหรอว่ะ” ผมถามเสียงแข็ง
“มันหลายครั้งแล้วตุลย์”
“แล้วที่มึงบอกจะไม่ทิ้งกู ไม่ว่าจะมีอะไรจะคุยกันดีดี มึงจะสัญญากับกูทำไม มึงต้องการแบบนี้ใช่ไหม ต้องการหันหลังแล้วเดินหนีกูไปใช่ไหม” ผมยังร้องไห้ แต่ไม่ได้กอดรั้งมันไว้แล้ว มันนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
“ไปสิมึงไปเลย หากมึงตัดสินใจดีแล้วมึงก็ไปเลย กูจะยอมเจ็บเอง” ผมพูดไปในใจก็รู้สึกหวั่นๆ กลัวว่ามันจะไปจริงๆ มันหันหน้ากลับมา
“มึงเคยคิดจะเชื่อใจกูบ้างไหม มึงคิดจะจับผิดกูอย่างเดียว กูรู้ว่ามึงรักกู แต่กูก็ต้องมีพื้นที่ส่วนตัวกูบ้าง กูเป็นแฟนมึง หรือเป็นสัตว์เลี้ยง ถ้ามึงคิดว่ากูเป็นสัตว์เลี้ยงมึงไม่เอาโซ่มาล่ามกูไว้เลยละ กูยอมแพ้แล้ว กูแพ้มึงแล้ว มึงจะทำอะไรก็เชิญ” ผมพูดเสียงสั่น เข่าอ่อนแทบทรุดลงไปกองกับพื้นแต่ก็แข็งใจไว้ ทำไมคนที่คิดว่าจะเชื่อใจเราที่สุดกลับไม่ใช่ มันยืนจ้องผมไม่ยอมพูดอะไร
“มึงเงียบทำไม จะเอาไงก็บอ......อือออ”  ปากผมโดนปิดก่อนที่จะได้พูดจบ ผมพยายามผลักมันออกแต่สู้แรงไม่ไหว จูบที่หนักหน่วงแถบจะเอาเรี่ยวแรงที่ผมเหลืออยู่น้อยนิดไปจนหมด ผมจำต้องยืนให้มันประคองไว้อย่างนั้น แล้วสักพักมันก็ปล่อยร่างผม แล้วจูบเช็ดน้ำตาให้ผม เหมือนทุกอย่างมันพลิกผันไปหมด เมื่อกี้ยังแข็งกร้าวอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึง คิดได้แค่นั้นก็ถูกอุ้มลอยไปที่เตียงแล้วครับ
“เฮ้ยยยย จะทำไรว่ะ” ผมร้องอย่างตกใจ เพราะมันคร่อมทับผมไว้ คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ตอนนี้
“ขอโทษที่ใจร้อน แต่ขอได้รึป่าวอย่าโกหกกันอีก” มันพูดกับผมแล้ว มันไม่เดินไปจากผมแล้ว
“แล้วทำไมไม่ฟังกันบ้าง”
“ฟังก็ได้ แต่ตอนนี้มึงฟังกูก่อนละกัน เป็นสัตว์เลี้ยงที่เชื่องบนเตียงก่อนนะ” มันพูดพร้องไซร้ลงมาที่ซอกคอของผม
“ตบหัวแล้วลูบหลังนี่หว่า” ผมว่ามัน
“จะไม่ลูบแค่หลัง จะทำเอาให้ไปมหาลัยไม่ไหวเลย” มันพูดพร้อมจู่โจมผมอย่างรวดเร็ด
“อืม” ตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ในสภาพไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม
“ชะโชว์...อึอืออ” ยอดอกผมโดนความอ่อนไหวในปากของโชว์ล้อเล่นอย่างสนุกปาก
“คราวหลังจะโกหกอีกมั้ย” มันถามพร้อมกำช่วงล่างของผมรูดขึ้นลง หยาดน้ำใสที่เอ่อล้นชุ่มไปหมด
“มะไม่ โกหกอึ อืม แล้ว” ผมตอบแทบจะไม่เป็นภาษา
“ดีมาก” ลิ้นอุ่นไล้โลมเลียมาถึงช่วงท้อง ความเสียวกระสันทำให้ผมต้องยกหลังขึ้นโดยอัตโนมัติ
“อื๊อ อืม ซีดดด” เสียงความปรารถนาที่ไม่อาจกักกั้นเอาไว้ได้ออกจากปากผมไม่ขาดสาย เมื่อปากของคนที่ผมรักครอบของของที่ผมรักแทบทั้งอัน ปลายลิ้นไล้วนที่ปลายยอด
“ซีดดดด อ่า” ของเหลวภายในแทบจะอดกลั้นไว้ไม่ไหว
“ชะโชว์ มะมะไหวแล้ว...อ่า” ผมไม่อาจอดกลั้น เอาไว้ได้ สายธารแห่งกามอารมณ์ฉีดพ้นออกมาแทบหมดตัว โชว์รับมันเอาไว้อย่างไม่รังเกียจ ลิ้นสว่านไร้วนไปถึงปากทางเข้า
“ซีดดด โชว์อย่า” ผมร้องห้าม แต่เหมือนกับเป็นการเติมเชื้อราคะของไอ้โชว์ให้ปะทุขึ้นเรื่อยๆ
“จะทำให้มีความสุขจนลืมไปเลยว่าการโกหกคืออะไร”มันพูดแบบนั้น ทำให้ผมแทบเอาหมอนมาปิดหน้า
“ไอ้บ้า อึอือ” ลิ้นชกช่วงชิงส่วนอ่อนนุ่มทำให้เสียวซ่านไปทั้งตัว ความกระสันก่อตัวอีกครั้งถึงจะปลดปล่อยออกไปมากแล้วก็ตาม นิ้วมือที่สอดเข้าไปสัมผัสกับผนังภายในเรียกไฟราคะของผมให้ลุกโชนได้เป็นอย่างดี
“ซีดดดด  ชะโชว์” ลิ้นเปียกที่ยังจูบพรมโลมเลียไปทั่วร่างผม ลากขึ้นมาพร้องประกบปากผมอีกครั้ง ในขณะที่เบื้องร่างก็ยังคงควานจุดกระสันของผม
“อือออืมมม” ตอนนี้ร่างกายผมกลืนกินนิ้วของผู้ชายที่คร่อมผมอยู่ถึงสามนิ้ว การดึงเข้าดึงออกเป็นเหมือนการกลั้นแกล้งผม ให้เรียกร้องหาความสุขที่รอจะได้รับ วันนี้เป็นวันที่มันทำให้ผมมีความสุขมาก เรียกความปรารถนาราคะจากตัวผมได้อย่างเต็มเปี่ยม
“อยากได้ยัง” มันเอามือผมไปจับของมันที่พร้อมรบเต็มที่ ในขณะที่เบื้องล่างของยังคงเล้าโลมจุดกระสันให้เสียวอย่างไม่ขาดช่วง
“อือออ” มันเอามือออก แล้วเอาความเป็นชายของมันถูไปมาที่ช่องทางที่พร้อมรับมันเข้าไปอย่างเต็มที่ เหมือนจงใจแกล้งผม
“โชว์เอาเข้ามาดิ” ผมเร่งมัน
“ช่างไม่โรแมนติกเอาซะเลย ขอร้องเพราะๆ สิ” พูดพลางเอามือมาเขี่ยยอดอกผมเล่น เรียกอารมณ์ผมให้พลุ้งพล่านแทบจะทนไม่ไหว
“พี่โชว์ครับ ช่วยผมด้วยครับ ทำให้ผมมีความสุขที” ผมยอมรับว่าต้องการมาก ชั่วโมงนี้ให้ทำอะไรก็ทำ
“ดีมาก เป็นเด็กดี” ความเป็นชายที่ผมรอรับสอดผ่านเข้าไปอย่างกลืนกระหาย
“อืม อ่า..” ไอ้โชว์ร้องออกมาด้วยเสียงกระเส่า
“รัดดีจังเลยที่รัก” มันพูดพร้อมเอาเข้ามาจนสุด
“พร้อมที่จะสนุกรึยัง” มันถามผม ขณะที่ค้างมันเอาไว้
“อืม พร้อมแล้ววว” มันค่อยๆ ขยับเข้าออก จากช้าๆ แล้วเร็วขึ้นตามแรงปรารถนา
“อืออ อ่า” เสียงกระเส่าเหนื่อยหอบระคนกันไป
“อย่าโกหกอีกนะ ไม่ชอบ”
“อะอืมมม”
“ซีดดดด ไม่ไหวแล้ว” ไอ้โชว์ร้องออกมาอย่างอดกลั้นไม่ไหว
“โอ่วววว อืม” รู้สึกถึงของเหลวที่พุ่งอยู่ในร่างกายผม ร่างกายผมก็ไม่สามารถทานทนได้เช่นกันปลดปล่อยออกมาอีกระลอก
“รักนะ”
“อืม รัก” คำบอกรักของเราสองคนถูกแลกเปลี่ยนผ่านจูบอันเร้าร้อนอีกครั้ง
“เอาออกได้แล้ว” ผมบอกมันเพราะมันยังไม่ยอกถอนกายออกจากผม
“บอกแล้วไงจะเอาให้ไปมอไม่ไหวเลย”
“เฮ้ย  ไอ้บ้าไม่เอาพอแล้ว” ผมผลักตัวมันที่ขยับช่วงล่างอีกครั้ง
“นี้คือการลงโทษ คนทำผิดอยู่เฉยๆ แล้วปฏิบัติตามเป็นพอ”
“โห อะไรอ่ะ อืออ อึ” ช่วงล่างขยับเกมรักขึ้นอีกครั้ง ความปรารถนาของเราปะทุขึ้นอีกครั้ง และดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง กว่าผมจะได้นอนก็เกือบเช้า นับว่าเป็นการลงโทษที่มาราธอนมากที่สุดที่ผมเคยเจอ สรุปก็ลุกไปมหา’ลัยไม่ไหวตามคำบอกของไอ้โชว์ ผมพยายามลุกขึ้นจะไปเข้าห้องน้ำ
“โอ้ย” แปลบไปทั้งตัวเลยครับ หนักจริงๆ ไอ้โชว์เอาซะผมหมดสติคาบทรักกันเลยทีเดียว เสียงร้องของผมทำให้ผู้ก่อการร้ายที่กอดผมอยู่ตื่นขึ้น
“ตื่นแล้วหรอ” มันถามผม
“อยากอาบน้ำอ่า เหนียวตัวมาก” ผมบอกมัน แต่ลุกไม่ไหวก็เลยจำต้องนอนเหมือนเดิม ไอ้โชว์ลุกขึ้นหายไปสักพัก แล้วกลับมาพร้อมกะละมังพร้อมผ้าขนหนู พร้อมเลิกผ้าห่มที่ที่คลุมตัวผมออก
“จะทำไร” ผมยื้อผ้าเอาไว้
“ก็จะเช็ดตัวให้ไง สกปรกหมดแล้ว”
“อยากอาบน้ำมากกว่าอ่า” รู้สึกร่างกายสกปรกมาก
“อย่าดื้อสิตุลย์” ผมจำต้องให้มันเช็ดตัวให้
“เล่นแรงนะมึง” ผมบ่นในขณะที่มันเช็ดตัวให้
“เอาอีกป่ะละ”
ตอนที่ 68   การมาเยือนของ
“ไม่เอา กูไม่ไหวแล้ว” ผมทำหน้าขยาด
“อืมๆๆ นอนพักต่อๆ เดี๋ยวไปซื้อข้าวมาให้” มันเช็ดตัวเสร็จ ทาแป้ง แต่งตัวให้ผม เรียบร้อย
“อยากกินอะไร” มันถามผม
“มึงจำได้ไหมที่มึงเจอกูครั้งแรกอ่ะกูกินอะไร” มันไม่ตอบแต่เดินออกไปเลย สักพักมันก็กลับมา
“อ่ะกินได้แล้ว” มันยืนจานสุกี้แห้งมาให้ผม แล้วของมันจานนึง
“มึงจำได้”
“ได้สิ ก็มึงเลี้ยงกูเองจำไม่ได้หรอ” มันบอกทำให้ผมนึกถึงวันนั้นได้ มันโมเมให้ผมจ่ายให้
“กูไม่ได้อยากเลี้ยงสักหน่อย คนปากหมาแบบมึงอะใครจะอยากเลี้ยง”
“ปากดีเหมือนเคยนะ” เรื่องเก่าๆ เมื่อคิดถึงมันก็นึกขำไม่ได้
“วันนั้นทำไมมึงไม่จ่ายเองว่ะ บ้านก็มีตังส์”
“คนเราก็อยากกินของฟรีด้วยกันทั้งนั้นแหละวะ”
“เหรอออ นิสัยคนเนอะ ไม่รู้จักกันแท้ๆ” ผมลากเสียงยาว
“จำของต่างๆที่มึงให้กูได้ป่ะ กูยังเก็บไว้เลยนะ ไม่รู้ทำไมตอนนั้นแสนเกลียด แต่ก็ยังเก็บไว้” ผมบอกมัน
“เหรอ กูว่ามึงหลงรักกูตั้งแต่แรกพบแล้วแหละ” มันแซวผม
“เกลียดตั้งแต่แรกพบสิไม่ว่า”  เราสองกินไปก็นึกถึงเรื่องเก่าๆ ไปทำให้หัวเราะกันไป
“ขอบคุณที่ทำให้มีวันนี้นะ” ไอ้โชว์บอกผม มันดึงมือผมไปหอม
“ขอบคุณนะที่ยังจำได้” ผมตอบกลับไป สรุปวันนั้นผมก็ได้แต่นอนอยู่ในห้อง โดยมีไอ้โชว์อยู่ด้วยไม่ไกลห่าง มีความสุขครับ
“สวัสดีว่าไงน้องวิน” ผมรับสายน้องชายผม  บ่ายๆ ที่ห้อง
“พี่ตุลย์ผมจะไปเรียนพิเศษกรุงเทพ เสาร์อาทิตย์นี้อ่า ผมนอนห้องพี่ได้ป่ะ” มันแจ้งเหตุผลที่โทรมาในครั้งนี้
“มากับใครอ่า ป่านหรอ” ผมถามมัน แต่ถ้าป่านมาต้องไปนอนกับไอ้โป้งดิด
“ป่าวครับ คนเดียว”
“งั้นหรอ ได้ๆๆๆ มาตอนไหนละ” ผมถามน้องอย่างเป็นห่วง
“ผมไปตอนศุกร์เย็นๆ ครับ”
“โอเคเดี๋ยวพี่ไปรับที่ท่ารถนะ โทรมาละถ้ามาถึง”
“ครับ ขอบคุณครับ เอ่อ แล้วพี่โชว์ไม่ว่าหรอ”  น้ำเสียงดูเกรงใจของน้องวิน ทำให้ผมรู้สึกยิ่งเอ็นดู
“ไม่ว่าหรอกน้า เดี๋ยวพี่พูดให้” หวังว่ามันคงจะใจกว้างนะ
“ครับ ขอบคุณพี่ตุลย์มากๆ เลยนะครับ รักพี่คนนี้ที่สุดเลย”
“จ้าๆๆ พี่ก็รักเหมือนกัน”  แล้วก็วางสายกันไป
“อะไร รักอะไร รักใคร” ผมไม่รู้ว่าไอ้โชว์มายืน และฟังผมนานแค่ไหน
“ป่าว เอ่อ ศุกร์ เสาร์นี้ น้องวินจะมานอนห้องกูนะ” ผมบอกไปตามจริง
“อะไร ทำไมต้องมานอนด้วย ที่อื่นไม่มีเหรอ” มันพูดเสียงเรียบ
“เอ่อน่า กูรับปากน้องเค้าไปแล้ว อย่าหึงไม่เข้าเรื่องเลย” ผมแซวมัน ไม่ชอบให้มันทำหน้ายุ่ง
“อะไร ใครหึง ป่าวซะหน่อย” มันพูดบ่ายเบี่ยง
“แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย แน่ๆ เขินเหรอ น่ารักนะเนี้ยะ” ผมแซวมันไม่เลิก หน้ามันแดงครับมันเลยหันหนี แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเลย  น่ารักไปอีกแบบครับ
“เฮ้ยยย อายจนต้องเข้าห้องน้ำเลยหรอว่ะ” ผมพูดไล่หลังมัน
“ปวดขี้โว้ย จะเข้ามาดมมั้ย”
“ตามสบายเหอะมึง ขอให้ขี้คล่องๆ” ผมบอกมันหันไปอ่านการ์ตูนต่อ ความจริงไอ้โชว์มันไม่ใช่คนใจร้ายอะไรหรอกครับมันก็แค่กร่างๆ ปากดีไปแค่นั้นเองแหละครับ แต่จริงๆ แล้วไม่มีอะไร
“ปะกินข้าวกัน” มันชวนผมหลังออกมาจากห้องน้ำ
“ไปกินที่ไหนอ่า” ผมถามมันเพราะขี้เกียจครับ
“เออน่า เดี๋ยวค่อยคิด” มันบอกผมแล้วดันผมให้เดินออกจากห้องไป ชอบทำอะไรไม่วางแผน
“เอ้าตกลงจะไปกินไรเนี้ย” ผมถามมันเพราะไม่รู้ว่ามันจะขับรถพาผมไปที่ไหน
“ไปเยาวราชกันไหม” มันถามความเห็นผม
“ไม่เอาอ่ะขี้เกียจเดิน” ผมตอบไปตามจริง ไม่อยากเดินครับ ความจริงอยากกินร้านป้าพิศมากกว่า
“งั้นอยากกินไรจะพาไป” ตามใจกูอีกแระ ผมคิดๆสักพักนึงก็บอกมันไป
“หมูกระทะ”
“ฮะ อะไรนะ หมูกระทะนี่นะ คิดอะไรไม่ออกแล้วหรอ”
“ตกลงจะเอายังไง” ผมถามไปในเมื่อถามว่ากูอยากกินอะไร
“ครับๆๆๆ หมูกระทะก็หมูกระทะ” มันขับรถพาผมไปร้าหมูกระทะแถวปิ่นเกล้า ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมมันต้องขับมาไกลขนาดนี้ด้วย
“มาทำไมตั้งไกล แถวมอก็มี” ผมถาม เพราะจิกกัดกันมานิดหน่อยในรถแล้ว
“ทำไมอ่า อยากกินไกลๆ บ้างอ่ะ จะเอาอะไรอีก จะกินหมูกระทะก็พามากินแล้ว” มันบ่นๆ
“เอ่อๆๆ กินก็กิน” กว่าผมกับมกันจะอัญเชิญสังขารตัวเองเข้ามาในร้านได้ ก็ยืนเถียงกันอยู่ตั้งนาน
“นั่งรอนี่แหละเดี๋ยวไปตักให้” มันบอกผม
“ไม่เอา จะไปดูว่ามีอะไรน่ากิน”
“เออๆ ตามใจ” มันบอกอย่างเซ็งๆ ผมเอาแต่ใจไปมากป่าววะ เพราะมันเดินนำผมไปโดยไม่สนใจ
“โหเยอะขนาดนี้จะกินหมดไหมเนี้ยะ” มันบ่นผม ที่ผมตักมาเยอะเกิน
“ก็มันอยากกินนี่หน่า ช่วยหน่อยน้า” ผมอ้อนมัน ไม่อยากให้มันทำหน้าเป็นตูดแบบนี้
“ไม่ช่วยหรอก ให้เค้าปรับเลย” มันกัดผม นี้มึงยังไม่เลิกใช่ไหม
“เอ่อกูกินเองก็ได้ว่ะ” ผมก็ตั้งหน้าตั้งตากิน ไม่คุยกับมัน กินมันเงียบๆ คนเดียวนี้แหละ
“เอ้ากินน้ำก่อน เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก” มันยืนแก้วน้ำมาให้ผม ผมก็รับๆ มาดื่มแล้วหันมากินต่อ ยังกับชิงแชมป์โลก แต่กินไปกินมาเริ่มอืด เริ่มไม่ไหว นี้มันครึ่งทางเองนะ ผมมองอาหารที่เหลืออย่างละห้อย ไอ้โชว์ก็ย่างกินของมันเรื่อยๆ ไม่สะทกสะท้านอะไร
“โชว์ ช่วยหน่อยดิ” ผมจำต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากมัน ทำหน้าสงสารๆ เผื่อมันจะเห็นใจ แต่มับนก็ทำเป็นไม่สนใจ
“ไม่ช่วยจริงหรอ น่ะๆๆๆๆๆ ช่วยหน่อยนะ” ผมรีบย่างๆ แล้วคีบให้มัน
“โชว์ กูขอโทษ” ผมจำต้องพูดคำนี้ออกไป เพราะผมสำเนียกตัวเองว่าผิด ทั้งที่เค้าตามใจเราแท้ๆ แต่ดันเรื่องมาก
“ขอโทษทำไม คนอย่างมึงเคยผิดด้วยหรอ” มันพูดกวนตีน แล้วกินอาหารที่ผมย่างให้ ผมก็ย่างให้ บริการมันเต็มที่ เพื่อให้มันหายงอล
“ยิ้มหน่อยดิ” ผมบอกมัน แต่มันยังทำหน้านิ่ งกินไปเรื่อยๆ ไม่สนใจ เอาก็เอาว่ะ ผมเปลี่ยนฝังไปนั่งข้างมัน คนในร้านก็มองนิดหน่อย คงสงสัย เก้าอี้มีเยอะแยะ แต่ดันไปนั่งตัดกัน มันก็เขยิบให้นั่ง
“อ่ะ กินๆ ช่วยเค้าหน่อยนะ” ผมเอาตะเกียบคีบแล้วป้อนมัน มันก็อ้าปากกินเคี้ยวอย่างสบายใจ  มันก็ช่วยผมกินจนหมดแหละครับ อิ่มโคตรๆ ไม่น่าตักมาเยอะเลย
“ยังไม่หายงอลอีกหรอ” ผมถามมัน เพราะมันยังไม่ยอมพูดกับผมเลย นี้ก็อยู่บนรถแล้ว
“พี่โชว์ครับ คุยกับผมนะครับ” ไม่รู้จะง้ออย่างไงแล้ว อ่อนให้สุดๆ เลยละกัน ยังเงียบยังเล่นตัวไม่เลิก
“พี่โชว์อย่าโกรธน้องตุลย์เลยนะ น้องตุลย์ขอโทษ” ผมพูดๆไป  กระดากตัวเองเหลือเกิน
“แล้วทำไมถึงไม่ค่อยฟังกันบ้างเลย” พูดแล้วๆ แต่ทำไมต้องว่าด้วยก็ไม่รู้
“ขอโทษๆๆๆๆ จะเชื่อฟังทุกอย่างเลย”
“จริงหรอ เชื่อแน่นะ” มันพูดยิ้ม มันต้องแกล้งอะไรผมแน่เลย
“อืม เชื่อครับ” ผมจำต้องยอมเพื่อจะได้หายงอลสักที
“งั้นอย่างแรกเลย พูดเพราะแบบนี้ตลอดเลยนะ” คำสั่งเริ่มมาแล้วไง
“ครับ”
“เรียกพี่โชว์ด้วย เป็นรุ่นน้องแท้” มันยังออกคำสั่งไม่เลิก
“ครับพี่โชว์” ในใจก็ได้แต่สบถ กวนตีน อย่าให้ถึงทีกูบ้างเหอะ
“ดีมากไอ้น้อง” ฮึย หมั่นไส้ว่ะ สักพักก็กลับมาถึงห้องครับ ยังอิ่มไม่หายเลย
“นี่ตุลย์ มาสระผมให้พี่หน่อย เพราะเราเลยทำให้พี่ต้องหัวเหม็น” โอ้ยยจะบ้าตาย สรุปกูต้องพูดแบบนี้ใช่ไหมเนี้ยะ ผมก็ต้องทำตามที่มันสั่งแหละคร้าบบบ ทุกอย่าง อยากไปรับปากมันเอง แต่ไม่บอกหรอกว่ามันสั่งอะไรผมบ้าง ความลับครับ อิอิ


“สวัสดีครับพี่ตุลย์ อยู่ตรงไหนครับผมมาถึงแล้ว”  น้องวินโทรศัพท์หาผม
“รอที่ท่ารถนะ เดี๋ยวพี่เข้าไปรับ” ผมมากลับไอ้โชว์ครับ มารับน้องวิน
“วินทางนี้” ผมเปิดกระจกรถแล้วเรียก เพราะจอดนานไม่ได้ ป้ายรถเมล์ รถตู้วุ่นไปหมด
“หวัดดีครับพี่ตุลย์ หวัดดีครับพี่โชว์” มาถึงก็สวัสดีพวกผม
“กินไรมายัง นี้เลิกเรียนก็มาเลยสินะ” ผมถามน้อง เพราะยังคงใส่ชุดนักเรียนอยู่
“ยังไม่ได้กินไรเลยพี่ตุลย์ เลิกเรียนก็รีบมาเลย”
“แล้วทำไมมาคนเดียวอ่ะ เพื่อนไม่เรียนด้วยหรอ”
“ไม่อ่ะ มันบอกว่าเรียนแถวนั้นก็ได้”
“อ้าว แล้ววินไม่เรียนกะเพื่อนอ่า”
“ผมอยากมาเปิดหูเปิดตาบ้าง อีกอย่างจะได้มาเจอพี่ตุลย์ด้วยไงครับ”  น้องวินพูดร่าเริง ผิดกับไอ้คนขับที่หน้าเป็นตูด
“ให้มันน้อยๆ หน่อยเหอะ” ไอ้โชว์พูดปรามน้อง
“โถ่ พี่โชว์ทำเป็นหวงไปได้ พี่ตุลย์เค้าพี่ผมนะ”
“ถึงเป็นพี่ก็เหอะ ยังไงมึงก็เคยคิดที่จะจีบแฟนกู ไว้ใจไม่ได้หรอก”
“คิดได้เนอะพี่” มองคนนี้จะญาติดีกันได้ไหมเนี้ยะ
“แล้วนี้ไม่มีที่ซุกหัวนอนที่อื่นรึไง” ไอ้โชว์ถาม
“อยากอยู่กับพี่ตุลย์ ไม่ได้รึไงคร้าบบบ คุณพี่โชว์สุดหล่อ” ปากหวานจริงๆ ไอ้น้องวินเนี้ยะ แต่ก็กวนตีนใช่เล่น
“แล้วไงจะมานอนนานแค่ไหน”
“ก็ทุกอาทิตย์จนจบคอร์สแหละครับ” อ้าวเป็นงั้นไป ตอนแรกบอกอาทิตย์เดียวไงว่ะ
“ชักเยอะไปแล้วนะมึงอ่า ใครเค้าอนุญาต”
“พี่ตุลย์ไง ห้องพี่ตุลย์ไม่ใช่ห้องพี่ ใช่ไหมพี่ตุลย์” มันหันมาถามความเห็นจากผม
“อืม” ผมก็ได้แต่มองหน้าไอ้โชว์แล้วยิ้มเจื่อนๆ ไปให้ งานเข้าแล้วไงกู
“พี่โชว์ผมหิวข้าว”
“แดกตีนกูไหม”
“โชว์ พูดดีดีกับน้องไม่ได้หรอว่ะ” ผมรีบปราม
“กวนตีน” มันยังว่าไอ้วินไม่เลิก ผมก็พามันมากินข้าวแถวมอแหละครับ
“อิ่มมั้ย สั่งอีกได้นะ” ผมถามน้องวิน
“จ่ายเองนะ” ไอ้โชว์กัดน้องไม่เลิก เฮอออ ผมได้แต่ถอนใจ ศึกนี้ยังอีกยาวไกล
“เออ เดี๋ยวกูจ่ายเอง มึงนี่นะจะว่าน้องมันไปถึงไหน” ผมหันไปว่าไอ้โชว์
“เออ ถือหางกันเข้าไป น้องรักมึงนิ อย่าให้เกินนี้นะมึง ตาย” มันทำสีหน้าข่มขู่
“โห ถึงขั้นตายเลยเหรอพี่โชว์ โหดว่ะ”
“เออ กูก็จะฆ่ามึงให้ตายไปด้วย” มันทำท่าจริงจัง มีหรือไอ้น้องวินจะไม่กลัว เพราะมันเคยเกือบจะโดนมาแล้ว
“พูดเชี้ยะไรกันก็ไม่รู้ เพ้อเจ้อแล้วมึงอะ” ผมว่าไป แล้วก็มาถึงเวลาในห้องของเรา สามคนแล้วครับ
“ไปอาบก่อนไปวิน”  ผมไล่น้องวินไปอาบน้ำ
“มึงไปนอนห้องกูมั้ย ให้วินมันนอนนี้แหละ” มันพูดขณะที่ผมปูที่นอนให้นอนวินข้างเตียง
“จะบ้าไง น้องอุตส่าห์มานอนด้วยจะหนีไปได้ไง”  โตซะปล่าวคิดอะไรไม่เข้าท่าเลย สักพักไอ้น้องวินก็ออกมาจากห้องน้ำ
“พี่ตุลย์ครับ ผมนอนข้างนอกก็ได้ครับ” ไอ้น้องวินรีบบอกเพราะเห็นผมปูที่นอนให้เรียบร้อย
“ ไม่เป็นไร ข้างนอกมันร้อน นอนด้วยกันนี้แหละ” ผมรีบบอกน้องวิน
“อึดอัดจะตาย” ไอ้โชว์พูดขึ้น
“ไปอาบน้ำเลยมึง อยู่เงียบๆ ด้วย” ผมไล่มันไปอาบน้ำ
“ไปก็ได้ว่ะ อย่าทำไรกันนะมึง ไม่งั้นตาย” ผมชี้หน้าผมสองคน
“ไอ้สัสส แค่สิบนาที กูทำไรกันไม่ได้หรอก” ผมบอกมัน มันรับหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปเลย
“ทำก็ได้นะพี่ ผมเร็ว” ไอ้น้องวินพูด เมื่อเห็นไอ้โชวืเข้าห้องน้ำไปแล้ว
“ทะลึ่ง”

“แฮะๆๆ พี่โชว์นี้โหดชะมัด ขี้หึงมากๆๆๆ”น้องวินหัวเราะเขิลๆ
“อืม แล้วพรุ่งนี้ไปยังไง กี่โมง”
“อ่อ ผมนั่งรถเมล์ ไปลง BTS แล้วค่อยต่อไปครับ”ไอ้น้องวินคงศึกษาเส้นทางมาอย่างดี
“ไปตอนไหนปลุกพี่ละกัน เดี๋ยวไปส่งไปรถเมล์”
“ไปประมาณ 9 โมงครับ ผมไม่รบกวนหรอกครับไปเองได้” ไอ้น้องวินนี้ขี้เกรงใจจริงๆ
“เอาเหอะๆ หน่าปลุกด้วยละกัน จะทิ้งได้งั้น”
“เอางั้นก็ได้ครับ”

Ifoot-ballZ

จะน่ารักกันไปไหนอิจฉาอ่ะ โป้งนี่ไม่น่ารักเลยอ่ะ มีคนมารักแล้วยังไม่รักเค้าอีก

masushi

สนุกติดตามนะครับ

1712

สนุกติดตามนะครับ

poom555

ขอบคุณครับ

snowy69

โป้งนิจิงๆๆเลย

boommy

ขออ่าต่อนะคับ

cherry-p

จะน่ารักกันไปไหนอิจฉาอ่ะ โป้งนี่ไม่น่ารักเลยอ่ะ มีคนมารักแล้วยังไม่รักเค้าอีก

Banklovebank

ขอบคุณครับ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

tamia

สนุกมากครับ

loveza123

อยากมีเพื่อนแบบนี้จัง <<<'

mind19mindPSU

ต่อนะครับป๋ม

red

ขอบคุณครับ

Zodass

ขอบคุณมากๆครับ

pkclub2146

วินคือคัย เริ่มมีมารหัวใจมาอีกแล้วใช่มั้ยนิ??

lookkybb1234

สงสารน้องซันอะ

yiluvu

ขอบคุรนะครับ