กำปั้น หัวใจ กระสอบทราย กับนายปากแข็ง(copy)

voodooza

อีกสิบนาทีจะได้เวลาเลิกเรียน  คิมเหลือบมองคนข้างตัวอย่างกระวนกระวายใจ    เด็กหนุ่มถามเฝ้าแต่ตัวเองซ้ำไปซ้ำมา..
เอาไงดีวะ! จะบุกเลยตอนนี้ หรือจะต้องรอจนกว่าจะแข่งเสร็จ ..คงไม่ไหว..ถ้ารอไปอีกสองเดือนก็คงจะขาดใจตายกันพอดี...แต่..ถ้าให้ลงมือตอนนี้เจ้าตัวก็ยังลังเลใจ..เกิดผิดหวังขึ้นมา  แล้วจะทนช้ำใจได้สักแค่ไหน จะยังมีแก่ใจซ้อมมวยได้อยู่อีกหรือเปล่า...


คิมสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด  รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี  ให้ตายเถอะ! ชกหน้าคนยังง่ายกว่าชวนใครไปออกเดทซะอีก   แล้วคนที่อยากจะชวน   ก็ดันเป็นผู้ชายเหมือนๆกันซะด้วย...


เอาวะ! ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้..เคยเจ็บมาเยอะ ช้ำใจแค่นี้มันคงไม่หนักหนาไปกว่าช้ำในซักเท่าไหร่หรอก..


คิมค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปหาคนข้างตัว พูดตะกุกตะกัก


"แบ็งค์ ..เอ่อ..คือว่าเย็นนี้..เรา.."


แบ็งค์หันหน้ามามอง...ทันทีที่คิมสบตาคู่นั้น ความคิดในหัวก็กระเจิดกระเจิง ลืมไปหมดว่าจะพูดอะไรต่อ..

"ทำไม..มรึงมีอะไรเหรอ...?"  แบ็งค์ถามงงๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไปเฉยๆ  คิมรีบส่ายหัว  อยู่ๆก็เกิดอาการลิ้นแข็งขึ้นมากระทันหัน..อาจารย์ประจำวิชามองมาจากหน้าชั้นเรียนด้วยสายตาตำหนิ ทำให้แบ็งค์ต้องกลับไปตั้งใจเรียนเหมือนเดิม..

คิมอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะด้วยความเจ็บใจตัวเอง  มันไม่เหมือนชกมวยเลยสักนิด  ไม่มีโค้ช  ไม่มีพี่เลี้ยง ไม่รู้ว่าจังหวะไหนควรบุก และจังหวะไหนควรจะถอย..ทำได้แค่จดๆจ้องๆอยู่ใกล้ๆ แต่ไม่มีปัญญาจะทำอะไรได้มากไปกว่านั้น

ทำไมวะ! เด็กหนุ่มร้องตะโกนอยู่ในใจ  ทำไมแค่นี้ก็พูดไม่ออก  ทำไมไม่กล้าพอจะทำอย่างที่ใจอยาก...


ท้ายที่สุด เสียงออดก็ดังบอกขึ้นเป็นสัญญาณว่าเลิกเรียน  คิมฉวยโอกาสนาทีสุดท้าย...คว้าปากกามาเขียนลงไปในสมุดที่กางอยู่ตรงหน้า..


"แบ็งค์ เย็นนี้เราไป..."


ข้อความถูกเขียนค้างไว้อย่างนั้นเมื่อเด็กสาวคนหนึ่งถลามาที่โต๊ะ พลางหัวเราะร่าเริง..


"แบ็งค์ เย็นนี้เราไปกินไอติมกันเถอะ นะ นะ.."


คนถูกชวนทำหน้ากระอักกระอ่วนใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเก้อๆ  "จะดีเหรอแจน..เออ ตอนเย็นเราต้องรีบกลับบ้าน..."

"แหม..ไม่เห็นเป็นไรเลย แบ็งค์ช่วยติวเคมีให้เราตั้งหลายครั้ง เราก็อยากตอบแทนแบ็งค์บ้าง ไปเถอะนะ นะ.."

พูดไม่พูดเปล่า เธอยังรั้งแขนแบ็งค์ให้ออกเดินไปด้วยกัน อีกฝ่ายต้องจำยอมเดินไปด้วยเพื่อเป็นการรักษาน้ำใจ..ทิ้งคนตัวโตให้มองตามหลังไปจนสุดตา..

คิมก้มหน้าลงมองกระดาษที่เขียนค้างไว้... สมองว่างเปล่าเหมือนพึ่งโดนน็อคกลางอากาศ  อยู่ๆเจ้าตัวก็รู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งอกซ้ายจนแทบจะลงไปกองกับพื้น ..ใบหน้าคมเข้มก้มลงไปมองข้อความที่เขียนค้างไว้



คิมค่อยๆวางปากกาในมือลงบนกลางสมุด  ปากกาที่ไม่อาจใช้งานได้อีก .. เด็กหนุ่มหักมันเป็นสองท่อนด้วยมือข้างเดียวโดยไม่รู้ตัว..

voodooza

คาบพักเที่ยง โรงอาหารคลาคล่ำไปด้วยผู้คน  คิมนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่คนเดียวตามเคย  ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เกินกว่ารัศมีห้าเมตรรอบตัว ผลจากข่าวลือที่ว่า คิมเคยลุกมาต่อยคนที่นั่งกินข้าวข้างๆเพราะรำคาญที่คุยกันเสียงดัง..หลายคนมองมาทางคิมแล้วหันไปซุบซิบกัน แต่เด็กหนุ่มไม่แยแส แม้ว่าผู้คนจะถอยห่างราวกับเป็นโรคระบาดร้ายแรง...

แบ็งค์เดินมาวางถ้วยก๊วยเตี๋ยวตรงหน้าคิม ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตรงข้าม ตามองไปรอบตัวอย่างอัศจรรย์ใจ  ผ่านไปเกือบเดือนแล้วก็ยังไม่ชินกับปรากฏการณ์นี้ซักที..เด็กหนุ่มมองคนตรงหน้าแล้วพูดขึ้นมาลอยๆ

"ตอนแรกกูนึกว่ามึงตรีนเหม็นซะอีกถึงไม่มีใครกล้ามานั่งใกล้ๆ"  

คิมเงยหน้าขึ้นมาจากชามก๋วยเตี๋ยว ไม่ได้ยิ้ม แต่ก็ไม่มีท่าทีขุ่นเคือง เจ้าตัวทำท่าอึกอักอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดด้วยเสียงห้าวต่ำ...

"ถ้าอึดอัด จะไปนั่งกับเพื่อนๆก็ได้นะ..." ทันทีที่พูดจบ ใบหน้าคมเข้มก็ชะงักไปชั่วขณะ ราวกับว่า ตัวเองกำลังทำผิดพลาดอะไรไปบางอย่าง

แบ็งค์ไม่ถือสา พูดกลั้วหัวเราะ  "ที่กว้างหยั่งกะสนามฟุตบอล  อึดอัดก็บ้าแล้ว.."


คิมก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยวเงียบๆ ด้วยท่าทางผ่อนคลายลงจนแบ็งค์สังเกตได้ หนุ่มน้อยค์ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง  หยิบคุกกี้ถุงเล็กๆขึ้นมาส่งให้คิม

"อ่ะ.. พอดีแม่กูหัดทำคุกกี้ กูเลยเอามาฝาก เผื่อจะท้องเสียด้วยกัน.."

คิมรับมาถือไว้ในมือ พูดด้วยน้ำเสียงขรึมๆในแบบของตัวเอง "ก็รู้ว่าไม่ชอบกินขนมหวาน จะเอามาฝากทำไมทุกวัน.."

แบ้งค์หัวเราะ  ชี้ให้อีกฝ่ายดูหมาหิวโซตัวหนึ่งที่เดินป้วนเปี้ยนอยู่ข้างโรงอาหาร...รอเศษอาหารจากคนใจดี

"มึงดูหมาตัวนั้นดิ  ถ้ามึงให้ข้าวมันทุกวัน เดี๋ยวมันก็เชื่อง..กูก็เลยลองใช้วิธีนี้กับมึงดูบ้าง.."

"แล้วถ้าเกิดมันเชื่อง มึงจะทำยังไง..?"

"ไม่รู้เหมือนกัน เอากลับไปเลี้ยงที่บ้านมั้ง.." แบ็งค์ตอบไปเรื่อยๆ  ไม่ทันสังเกตว่าคิมทำตะเกียบหลุดจากมือ..

แบ็งค์ถือโอกาสที่คิมทำท่าเก้ๆกังๆไปชั่วขณะ ใช้ตะเกียบคีบลูกชิ้นในถ้วยที่เจ้าตัวตั้งใจจะเก็บไว้กินท้ายสุดไปต่อหน้าต่อตา...

"ถามจริงๆเหอะคิม  ทำไมมึงถึงชอบมีเรื่องมีราวนักวะ.." แบ๊งค์พูดทั้งที่ยังเคี้ยวลูกชิ้นเต็มปาก

คิมจ้องตาหนุ่มน้อยตรงหน้า ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ   "บางทีก็รำคาญคนกวนตีน.."

"กวนตีนยังไงล่ะ.."

"เช่น..แย่งลูกชิ้นในถ้วยก๋วยเตี๋ยวไปกิน.."คิมตอบหน้าตาเฉย  แต่คำตอบเล่นเอาแบ็งค์สำลักจนเกือบตกเก้าอี้... สีหน้าของคิมยังคงเรียบเฉยอยู่อย่างเดิม..แต่ดวงตาคมกริบฉายแววรื่นรมย์ชัดเจน..


แบ็งค์ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม คนหน้าขรึมคีบลูกชิ้นในถ้วยก๋วยเตี๋ยวของตัวเองใส่ลงในถ้วยแบ็งค์จนหมด  ก่อนจะพูดห้วนๆตามเดิม    "ไปก่อนนะ  วันนี้มีซ้อมตอนเที่ยง  ..."

แบ็งค์มองตามหลังผึ่งผายของอีกฝ่าย วันนี้เป็นวันแรกที่คิมทำลายสถิติด้วยการขยับปากพูดมากเป็นพิเศษ  ที่สำคัญ คนตัวโตไม่ลืมหยิบถุงคุกกี้ติดมือไปด้วยเหมือนทุกคราว..

voodooza

หัวใจเต้นแรง หน้าแดงทุกที ใช่เธอรึนี่ ที่คอยตลอดมา...

ควบคุมไม่อยู่ รู้เลยว่าตัวสั่น แค่เจอไม่นาน ถูกใจฉันเหลือเกิน...

เจอกันแล้ว..อย่าผ่านเลย ได้ไหม

ถ้าเสียเธอไปก็คงชอกช้ำ...
  

คิมถอดหูฟังออกก่อนจะเก็บไอพอดลงไปในเป้ใบเก่ง เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในห้องพักนักกีฬาก่อนจะลงมือเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว..คิมสวมเสื้อยืดคอกลมสีขาวเก่าๆกับกางเกงวอร์ม ก่อนจะโยนเป้เข้าไปในล็อคเกอร์...เด็กหนุ่มยืนถอนหายใจอยู่หน้าล็อกเกอร์ชั่วขณะ รู้สึกแห้งแล้งในอกอย่างบอกไม่ถูก..

หนึ่งเดือนเต็มๆแล้วนับจากวันแรกที่เจอแบ็งค์  อาการปั่นป่วนในหัวใจไม่มีทีท่าว่าจะจางหาย
มีแต่จะยิ่งทวีความรุนแรงเพิ่มมากขึ้นทุกวัน...หลายครั้งที่คิมนึกอยากตบปากตัวเองเวลาที่พูดจาห้วนห้าวแล้งน้ำใจกับแบ็งค์.. ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เจ้าตัวไม่เคยใส่ใจด้วยซ้ำว่าใครจะคิดอย่างไร..

เด็กหนุ่มพยายามขับไล่ความคิดสับสนออกไปจากหัว..เกลียดตัวเองที่ดูเหมือนจะอ่อนแอลงทุกวัน ให้ขึ้นสังเวียนไปตะบันหน้ากับคู่ชก ยังจะง่ายกว่าการอยู่ใกล้ๆแบ็งค์โดยที่ไม่ต้องใจสั่นซะอีก..เสียงหัวเราะของแบ็งค์ ตามหลอกหลอนไปทุกที่ แม้กระทั่งเวลาขึ้นชกกับคู่ซ้อม   คิมเคยคิดเล่นๆว่า  ถ้าวันใดเกิดจะต้องชกมวยกับแบ็งค์ขึ้นมา  จะกล้าพอที่จะตอยไปที่แก้มขาวๆนั่นรึเปล่านะ   หรือตัวเองจะเป็นฝ่ายถูกแบ็งค์ไล่ถลุงยับเยินกันแน่..

คิมสะบัดหัวแรงๆสองสามที ก่อนจะเริ่มวิ่งเหยาะๆไปรอบสนามเพื่อเป็นการวอร์ม   ตารางซ้อมในตอนเที่ยงไม่หนักมากเท่านักเมื่อเทียบกับตอนเช้าและตอนเย็น   ส่วนใหญ่โค้ชจะติวแท็คติคในการขึ้นชกรวมไปถึงชี้ข้อบกพร่องเพื่อจะได้นำไปแก้ไข    ปัญหาใหญ่ของคิมอยู่ที่การควบคุมอารมณ์  หลายครั้งที่คิมชกแบบเลือดร้อนจนลืมทำตามแผนที่โค้ชวางไว้ให้ จนทำให้ชกได้ไม่ดีเท่าที่ควร..

แต่...ปัญหานั้นดูจะเล็กไปถนัดใจ..เมื่อเทียบกับอาการปั่นป่วนที่เกิดขึ้นภายในอกของคิมตอนนี้..

เดือนกว่าแล้วที่คิมไม่มีแก่ใจจะซ้อม  ความรู้สึกโง่เง่าขณะที่อยู่ใกล้ๆแบ็งค์ ตามติดอยู่ทุกเวลา

หลายครั้งที่คิมอยากโดดซ้อมไปคอยแอบดูว่าแบ็งค์ทำอะไร อยู่ที่ไหน  แต่พอได้อยู่ใกล้ๆ  สมองก็ดูเหมือนจะหยุดทำงานไปชั่วขณะ  แล้วก็ต้องมานั่งเจ็บใจตัวเองแบบนี้อยู่ร่ำไป...

คิมหยุดวิ่ง พ่ายแพ้ต่อความคิดในหัวโดยสิ้นเชิง...เด็กหนุ่มซ้อมชกลมไปรอโค้ชไปพลางๆ นึกโกรธหัวใจอ่อนหัดของตัวเอง..

"พอได้แล้วคิม...ครูมีเรื่องจะคุยด้วย.."

เสียงโค้ชเรียกทำให้เด็กหนุ่มกลับมาสู่โลกความเป็นจริง... คิมยกมือไหว้โค้ชหนุ่มใหญ่ อีกฝ่ายผงกหัวเป็นเชิงทักทาย ก่อนจะเดินมาตบไล่คิมเบาๆ..

"หมู่นี้เป็นอะไรไป  ดูไม่ค่อยมีสมาธิเลยนะเรา.."

"เปล่าครับครู..."

แววตาลุ่มลึกที่จ้องมาอย่างรู้ทันทำให้คิมรู้สึกผิด  ผู้สูงวัยกว่าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงรอยตำหนิไว้ชัดเจน

"คิม..ครูจะบอกอะไรไว้อย่าง นักมวย  ต่อให้เก่งแค่ไหนถ้าไม่มีสมาธิก็เท่ากับว่าเผยจุดอ่อนให้คู่ต่อสู้
ยิ่งถ้าใจไม่นิ่งก็ยิ่งไปกันใหญ่   เราจะชกโดนเป้าได้ไงถ้าใจยังคิดถึงอย่างอื่น.."
นานแล้วที่ไม่ถูกตำหนิแบบนี้  คิมหน้าร้อนผ่าว รู้สึกละอายใจขึ้นมาทันที

"อีกสองเดือนจะแข่งแล้ว ถ้ายังอยากชนะก็ต้องตั้งใจจริงกว่านี้..อย่าว่อกแว่ก  ถ้ายังมีอย่างอื่นอยู่ในหัวก็จบกัน จำครูเอาไว้นะ  ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด  เรื่องอื่นอย่าพึ่งไปคิด.."

เด็กหนุ่มก้มหน้ามองพื้น ฟังคำพูดยาวเหยียดจากโค้ช ในใจห่อเหี่ยวด้วยความรู้สึกผิด..


มือที่ตบบ่าแรงๆยิ่งทำให้หัวใจคิมหนักอึ้ง โค้ชสำทับด้วยเสียงห้วนห้าว..


"ตั้งใจทำให้เต็มที่  อย่าทำให้ครูผิดหวัง..."

voodooza

สองวันแล้วที่คิมโดดเรียนมาหมกตัวอยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาเก่าหลังโรงเรียน อากาศในห้องเล็กๆนั้นอึดอัดอบอ้าว
คิมนั่งชันเข่าอยู่บนลังใส่ลูกบาสที่มีฝุ่นจับหนาเตอะ  เด็กหนุ่มล้วงมือลงไปในเป้  ควานหาซองบุหรี่กับไฟแช็คที่ซุกอยู่ในช่องลับที่อยู่ลึกสุดของกระเป๋า   

เดือนกว่าแล้วที่คิมไม่โดดเรียนแอบมาสูบบุหรี่อย่างเคย   นับตั้งแต่การมาของใครบางคน...


เด็กหนุ่มคาบบุหรี่ไว้ในปาก ก่อนจะจุดไฟแช็คจ่อที่ปลายด้านหนึ่ง เปลวไฟทำให้เกิดควันลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ..
คิมอัดบุหรี่ลงปอด ก่อนจะโยนบุหรี่กับไฟแช็คไว้ข้างตัว ปล่อยความคิดให้ล่องลอยเรื่อยเปื่อยถึงใครบางคน...

เสียงผลักประตูเรียกให้เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ..หัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นว่าใครมายืนอยู่ตรงหน้า...
คิมกลั้นหายใจ อยากวิ่งหนีพอๆกับที่อยากกระโจนเข้าไปกอด...


สีหน้าที่เคยร่าเริงอยู่เสมอของแบ็งค์ดูเย็นชาอย่างไม่น่าเชื่อ..คิมใจหาย ไม่กล้าพอที่จะสบตาคู่นั้น..

"กรูไม่ได้บอกมรึงเหรอ ถ้ามรึงโดดเรียนวิชาชีวะ อาจารย์ประภาศรีจะไม่ให้มรึงมีสิทธิ์สอบ" เป็นครั้งแรกที่แบ็งค์โวยวายใส่คิม หลังจากที่รู้จักกันมาเดือนกว่า  สายตาที่มองมานั้นเย็นชาราวกับคิมเป็นคนแปลกหน้า

"กรูติดซ้อม.."  คิมตอบห้วนๆ ทำใจแข็งพ่นควันบุหรี่อย่างท้าทายต่อสีหน้าไม่พอใจของคนตรงหน้า


"โค้ชบอกว่ามรึงไม่ไปซ้อมสองวันแล้ว  มรึงเป็นอะไรของมรึง.."


คิมรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกไล่ต้อนให้จนมุม ก่อนที่จะถูกถลุงให้ลงไปนอนกองที่พื้น..เจ้าตัวข่มอารมณ์หวั่นไหวก่อนจะย้อนกลับไปด้วยสีหน้ากวนๆ


"แล้ว..มรึงเกี่ยวอะไรด้วย.."


"ก็กรูเป็นเพื่อนมรึง.."

คิมกัดริมฝีปาก  เจ็บแปลบขึ้นมาในอก ย้อนคนตรงหน้าด้วยท่าทีเฉยเมย..

"ใครอยากเป็นเพื่อนมรึง  กรูเคยบอกว่าอยากเป็นเพื่อนมรึงตั้งแต่เมื่อไหร่ แค่มานั่งเรียนข้างกรู อย่ามาทำเจ้ากี้เจ้าการกับกรูหน่อยเลย.."

สายตาของแบ็งค์เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและผิดหวัง  คิมใจหาย อยากจะย้อนเวลาเพื่อเอาคำพูดคืนกลับมาให้หมด


"เออ..กรูขอโทษ ต่อไปนี้กรูจะไม่วุ่นวายกับมรึงอีก.." แบ็งค์เดินเข้ามาคว้าบุหรี่จากมือคิมเมื่ออีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะคาบไว้ในปาก พ่นควันเลียนแบบท่าทางของคิมไม่มีผิด

"อยากรู้เหมือนกันว่าบุหรี่นี่ดียังไง มึงถึงยังโง่สูบอยู่ได้.."  คนที่พึ่งจะลองสูบเป็นครั้งแรกทำท่าจะอัดบุหรี่ลงไปในปอดอีกรอบ  



อย่างไม่ทันได้คาดคิด  คิมกระโจนพรวดเดียวถึงตัวแบ็งค์ ร่างสูงใหญ่โถมเข้าหาจนอีกฝ่ายเซไปปะทะผนังเต็มแรง คิมกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายจนตัวลอย ใบหน้าคมเข้มบึ้งตึงเกรี้ยวกราด เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบอย่างบ้าคลั่ง

"ใครสอนให้มรึงทำแบบนี้!"  คิมตะคอกใส่แบ็งค์สุดเสียง..มือใหญ่กร้านบีบปากแบ็งค์จนบุหรี่ร่วงลงมาที่พื้น ไม่สนว่าอีกฝ่ายกำลังตกใจและเจ็บปวด..

ริมฝีปากสีแดงสดที่บวมเจ่อเพราะแรงบีบทำให้สติของเด็กหนุ่มขาดผึง...คิมบดขยี้ริมฝีปากตัวเองกับแบ็งค์รุนแรง ลิ้มรสสัมผัสนุ่มนวลอบอุ่นของคนในอ้อมกอดอย่างพึงพอใจ..


คนในอ้อมกอดสั่นสะท้านจนคิมรู้สึกตัว  สีหน้าหวาดหวั่นของแบ็งค์ทำให้อารมณ์ห่ามหื่นรุนแรงของคิมจางหายไปจนหมดสิ้น..  คิมปล่อยตัวคนในอ้อมแขน.. ไม่อาจทนเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของแบ็งค์ได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว..

voodooza

พอหลุดจากอ้อมแขนแข็งแกร่งออกมาได้  แบ็งค์ก็ยืนหอบด้วยความแค้นเคือง..โกรธจนน้ำตาคลอ..

คนตัวโตหันหลังให้ ทำท่าจะเดินหนี แต่แบ็งค์ปราดเข้าไปขวาง ก่อนจะเงื้อหมัดชกไปที่ใบหน้าคมเข้มสุดแรง..
แทนที่จะเอี้ยวตัวหลบ คิมกลับปล่อยให้กำปั้นของคนตัวเล็กกว่ากระแทกเข้าที่หน้าอย่างจังโดยไม่ตอบโต้..ริมฝีปากหยักสวยเจ่อขึ้นมาเพราะฤทธิ์หมัด คิมใช้หลังมือเช็ดเลือดที่มุมปาก ดวงตาดำเข้มเย็นชาอยู่เหมือนเดิม..

แบ็งค์กำหมัดแน่นจนเจ็บ  แค้นใจที่อีกฝ่ายไม่ตอบโต้แต่ทำท่าเหมือนกำลังจะเดินหนีไปอีก หนุ่มน้อยตะโกนไล่หลังคนตัวโตเสียงลั่นห้อง..

"แน่จริงมรึงมาต่อยกับกรูสิ มรึงจะหนีไปไหนวะ! ไอ้คิม ไอ้ขี้แพ้"


คิมหมุนตัวกลับทันควัน ดวงตาลุกโชนด้วยแรงโทสะ  และก่อนที่แบ็งค์จะทันได้ตั้งตัวร่างสูงใหญ่ก็โถมเข้าใส่อย่างรวดเร็วจนล้มกลิ้งไปด้วยกัน  คิมพลิกตัวขึ้นคร่อมอีกฝ่ายก่อนจะใช้มือกดหัวไหล่บอบบางให้ตรึงแน่นอยู่ที่พื้น  ใบหน้าคมดุซุกไซ้ซอกคอขาวจนเป็นรอยแดงผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว  แบ็งค์หอบหายใจ พยามดิ้นรนใหห้พ้นจากการพันธนาการแข็งแกร่ง..รู้ตัวอีกที คิมก็ใช้มือใหญ่หนากระชากเสื้อนักเรียนจะกระดุมหลุดไปทั้งแทบ จมูกคมสันไล้ไปตามแผงอกเรียบแน่น คิมฝากรอยจูบไปตามผิวขาวอย่างรุนแรง..อุ้งมือสากบีบเคล้นกล้ามมเนื้อสวยได้รูปของคนในอ้อมกอดอย่างเมามัน...


แบ็งค์รู้สึกได้ว่าหลังเปลือยเปล่าสัมผัสกับพื้นปูนเรียบแข็ง..คิมถอดเสื้อนักเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แผ่นอกหนาล่ำสันกดทาบลงมาบนแผงอกเปลือยเปล่าของแบ็งค์ หน้าท้องเรียบแกร่งสัมผัสกัน แก่นกายแข็งขมึงสองอันบดเบียดกันอย่างรุนแรง..


คิมส่งเสียงคำรามในลำคออย่างพึงพอใจเมื่อได้ยินอีกฝ่ายส่งเสียงครางเบาๆออกมา.. เด็กหนุ่มใช้มือรวบท่อนลำสองอันเข้าด้วยกันก่อนจะขยับข้อมือเป็นจังหวะขึ้นลง...อารมณ์ฮึกเหิมไต่ขึ้นจนถึงขีดสูงสุดเมื่ออีกฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับพละกำลังแข็งแกร่งของตัวเองอย่างสิ้นเชิง...คิมไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น หูได้ยินเพียงเสียงหอบหายใจเป็นจังหวะสอดประสานกัน


เนิ่นนานเกือบสิบนาทีที่ร่างเปลือยเปล่ากอดก่ายกัน สัญชาติญาณดิบเถื่อนสั่งให้คิมค้นหาหนทางที่จะเข้าไปอยู่ในตัวแบ็งค์ให้ได้.. เด็กหนุ่มร่างใหญ่จับคนในอ้อมแขนพลิกตัว..แก้มของแบ็งค์แนบอยู่กับพื้นปูนที่เรียบเย็น วงแขนแข็งแกร่งช้อนเอวคอดเพรียวให้ลอยขึ้นมาจากพื้น คิมใช้มือบีบก้นกลมเนียนจนเป็นรอยแดง..เด็กหนุ่มส่งเสียงครางต่ำๆอย่างพึงพอใจสุดขีด..ก่อนจะพาแก่นกายร้อนระอุรุกล้ำเข้าไปในตัวอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย..


แบ็งค์จุกจนน้ำตาร่วง แต่ไม่เห็นหนทางที่จะดิ้นรนออกไปจากท่อนแขนที่โอบรัดแน่นหนาไปได้ มือหยาบใหญ่ควานไปที่กึ่งกลางลำตัวของแบ็ค์ ก่อนจะขยับข้อมือขึ้นลงเข้ากับจังหวะเคลื่อนเอวหนักหน่วง..ร่างกายเปลือยเปล่าสองร่างเคลื่อนไหวสอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียว..

ท้ายที่สุด เด็กหนุ่มทั้งคู่ปล่อยเสียงครางออกมาลั่นห้องเล็กๆ  ร่างสูงใหญ่กระตุกรุนแรง  กล้ามเนื้อทุกมัดเกร็งสะท้าน คิมรัดเอวแบ็งค์ไว้แน่นก่อนจะกดบั้นเอวแข็งแกร่งหนักหน่วงลงเป็นครั้งสุดท้าย..ใบหน้าคมเข้มซบกับแผ่นหลังขาวเนียน

ปล่อยไอรักท่วมท้นทะลักทลาย..

voodooza

สองเดือนแล้วที่แบ็งค์ไม่พูดกับคิมแม้จะนั่งเรียนอยู่ข้างกันตลอดเวลา   ไม่มีใครรู้เรื่องราวระหว่างคนทั้งคู่   แต่เพื่อนร่วมชั้นทุกคนลงความเห็นว่า  เป็นเรื่องปกติที่จะไม่มีใครทนคบกับคิมหันต์ได้เกินหนึ่งเดือน   บางคนสะใจด้วยซ้ำที่คิมตกอยู่ในสถานะสังคมรังเกียจเหมือนเดิม   แม้จะมีเพื่อนหลายคนซักถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับมิตรภาพระหว่างคิมกับแบ็งค์   แต่แบ็งค์กลับตอบไปแต่เพียงว่า คุยกันไม่ค่อยถูกคอเท่านั้นเอง..


คิมกลับไปใช้ชีวิตตามเดิมก่อนหน้าที่จะรู้จักแบ็งค์   เด็กหนุ่มนั่งกินข้าวคนเดียวในช่วงพักกลางวัน    เวลาว่างก็ทุ่มเทซ้อมมวยอย่างเอาเป็นเอาตาย..
และแม้ว่าจะต้องทนกับอาการเย็นชาจากคนที่นั่งเรียนอยู่ข้างๆ   แต่คิมกลับไม่เคยโดดเรียนอีกเลยจนอาจารย์หลายคนออกปากทักท้วงด้วยความแปลกใจ..



แล้ววันแข่งกีฬาเยาวชนระดับจังหวัดก็มาถึง.. คิมหยุดเรียนสามวันเพื่อเดินทางไปแข่งขันที่ต่างจังหวัด เพื่อนร่วมห้องไม่มีใครสนใจจะถามไถ่หรือให้กำลังใจเลยแม้แต่น้อย   แบ็งค์หดหู่ใจอยู่ลึกๆ  อดรู้สึกไม่ได้ว่าต่อให้คิมกลับมาพร้อมเหรียญรางวัลก็คงไม่มีใครยินดียินร้ายด้วยซักเท่าไหร่..



เวลาเรียนในแต่ะคาบดูจะเชื่องช้าลงทุกทีเมื่อที่นั่งข้างตัวว่างเปล่า.. แบ้งค์ชำเลืองดูโทรศัพท์อย่างกะวนกระวาย.. ไม่มีข้อความจากคิมเหมือนทุกวันที่เคย...

แม้จะไม่พูดกันกว่าสองเดือนแต่คิมก็ยังไม่ย่อท้อที่จะส่งข้อความถึงแบ็งค์วันละหลายๆรอบ  ข้อความซ้ำๆมีเพียงว่าคิดถึงและขอโทษ   แต่แบ็งค์ไม่เคยคิดจะลบทิ้งจนกว่ามันจะเต็มกล่องข้อความไปแล้วหลายรอบ..และถึงไม่เคยคิดที่จะตอบกลับ   แต่วันนี้หนุ่มน้อยรู้สึกเหมือนกำลังรอคอยให้สัญญาณข้อความดังขึ้นมาสักครั้ง  ซึ่งเจ้าตัวก็บอกไม่ถูกว่ากำลังรอคอยอะไรกันแน่ ระหว่างผลการแข่งขัน หรือคำว่าคิดถึงเหมือนเดิมทุกวัน..


โทรศัพท์ยังคงเงียบสนิทจนถึงเวลาเลิกเรียน.. แบ็งค์คว้าเป้มาสะพายก่อนจะหิ้วถุงใส่เศษกระดูกที่ขอมาจากร้านเก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำ หนุ่มน้อยเดินลัดเลาะอาคารไปที่หลังโรงอาหาร   หมาจรจัดหลายส่งเสียงเห่าทักทายอย่างคุ้นเคยก่อนจะกระดิกหางรี่เข้ามาหาแบ็งค์อย่างดีใจ  เด็กหนุ่มเทเศษอาหารลงใส่กระดาษหนังสือพิมพ์เก่าๆที่เตรียมมาอย่างดี  ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งดูลูกสมุนตั้งหน้าตั้งตากินอาหารอย่างตั้งอกตั้งใจ  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนตัวโตมายืนค้ำหัวอยู่ด้านหลัง..

voodooza

"มรึงเคยบอกว่า..ถ้าให้ข้าวมันทุกวันแล้วมันจะเชื่อง..แล้วตอนนี้  มันเชื่องรึยังล่ะ.."

แบ็งค์เงยหน้าก่อนจะหันไปมองคนตัวโตที่มายืนยิ้มเผล่อยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  หนุ่มน้อยใจเต้นแรง รู้สึกว่าสีหน้าของตัวเองทรยศต่อความรู้สึกอย่างสิ้นเชิง..

คิมรู้สึกชื่นใจเมื่อเห็นรอยยิ้มจากคนที่อยู่ตรงหน้า พูดด้วยน้ำเสียงห้าวลึกอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว...
"ตอนนี้กรูเชื่องแล้ว  สนใจจะเอาไปเลี้ยงที่บ้านมั้ยล่ะ?"


แบ็งค์ไม่ตอบ พยายามเต็มที่ที่จะหุบรอยยิ้มบนใบหน้าตัวเอง..


คนตัวโตล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อวอร์มตัวเก่ง ยื่นเหรียญโลหะสีทองที่มีสายคล้องคอมาตรงหน้าแบ็งค์


"กรูเอานี่มาฝาก  ถ้าไม่มีมรึง กรูก็คงทำไม่ได้..."


แบ็งค์ส่ายหัว พยามปั้นเสียงให้ดูห้วนที่สุด   "กรูจะเอาไปทำไม กรูไม่ได้ขึ้นไปช่วยมรึงชกซะหน่อย..."


คนตัวโตยิ้มกว้าง  รู้สึกว่าเป็นครั้งแรกที่พูดมากผิดปรกติ..   "แบ็งค์..กรูรู้ว่าที่ผ่านมากรูงี่เง่า มรึงยกโทษให้กรูซักครั้งได้มั้ย?"


แบ็งค์กระแอมอยู่ในลำคอ รู้สึกว่าตีหน้าขรึมไม่สำเร็จ    "เอ่อ..มรึงก็..ไม่ได้ทำอะไรผิดนิ.."


"ก็เรื่องที่กรูปล้ำมรึงไง  กรูขอโทษ กรูจะไม่เอาแต่ใจแบบนั้นอีกแล้ว.." แบ็งค์กลั้นหายใจเมื่ออีกฝ่ายโน้มหน้าเข้ามาใกล้ กระซิบเสียงทุ้มนุ่มเว้าวอนอย่างที่ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้   

"กรูรักมรึงนะแบ็งค์"


"ปล้ำแล้วพึ่งจะมาบอก..."   หนุ่มน้อยบ่นอุบอิบในลำคอ..คิมหันต์หัวเราะชอบใจ..

"งั้นคราวหน้ากรูจะบอกรักก่อนปล้ำแล้วกัน.."

"นี่มรึงยังคิดจะปล้ำกรูอีกเหรอ..?" แบ้งค์โวยวาย นึกห่วงสวัสดิภาพของกระดุมเสื้อขึ้นมาถนัดใจ..

คิมวางมือบนไหล่แบ็งค์อย่างอ่อนโยน  "ไม่อยากโดนปล้ำ ก็มาเป็นแฟนกรูสิ.." หนุ่มหน้าเข้มหยุดไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดยิ้มๆ
"ถึงกรูจะพูดน้อย ต่อยหนัก  แต่รักจริงนะ.."


แบ็งค์ส่ายหัวกับข้อเสนอ..รู้ตัวอีกที หนุ่มน้อยก็หายเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่งแล้ว...


"แบ็งค์.."


"หือ..."


"สนใจจะเป็นแฟนคนหล่อล่ำ  ปล้ำง่าย อย่างกรูหน่อยมั้ย..."


"ถ้ามรึงเชื่องแล้วกรูก็โอเค..."


คิมหันต์ยิ้มกว้าง..หัวใจพองโตคับอก น้ำเสียงห้าวลึกย้ำกับหนุ่มน้อยในอ้อมกอดอย่างหนักแน่น..



"สำหรับมรึง  กรูเชื่องตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้าแล้ว...."

voodooza

ขอหั้ยสนุกกันนะครับ

aonz

ขอบคุณครับ

brit

ขอบคุณครับ

asoda123

ขอบคุณมากมายครับผม

tawalid

ขอบคุณครับ

nonn_111

ขอบคุณครับ

kawin1999

ขอบคุณครับ

airline

ขอบคุงมากนะคับ

password123z

ขอบคุณนะครับ

birthday

ขอบคุณมากมาก

wi2

ขอบคุณมากคับ

nuto01

ขอบคุนคับ