ทนกับความรัก

Jaturapath

ก่อนอื่นผมต้องขอออกตัวก่อนนะครับว่าเล่าไม่ค่อยเก่งนะครับ   แต่ก็อยากเล่าให้ทุกคนฟังเพื่อเป็นอุทาหรณ์ในการที่จะรักใครสักคนที่คิดว่าเรารักเขามาก ๆ  ครับ   
ขอเริ่มเลยนะครับ   ตอนนั้นผมอายุประมาณ 18 ได้ครับ  เรียนนักเรียนทหารอยู่ที่หนึ่งซึ่งจำเป็นต้องฝึกอย่างหนักมา  ทั้งเรียน  ทั้งฝึก  เลยทำให้เวลาผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน   จนมาถึงช่วงกีฬาภายใน  ซึ่งจะต้องมีการคัดเลือกตัวนักกีฬาของแต่ละหน่วย  ผมก็เป็นนักกีฬาเยาวชนทีมชาติเก่าก็เลยได้เข่าร่วมคัดตัวกับเขา   ซึ่งมีครูที่เป็นนายทหารยศประมาณพันเอก  หรือ พันโท  ผมไม่แน่ใจเพราะเขาไม่ได้แต่งเครื่องแบบมา  เป็นกรรมการในการคัดตัวครั้งนี้   ซึ่งการคัดตัวก็เป็นไปอย่างมีระบบและมีหลายด่านมาก  ซึ่งในระหว่างที่ผมต้องทำการทดสอบนั้น  ครูคนนั้น  ผมให้นามสมมุติก็แล้วกันว่าครูโต้ง  ได้เดินเข้ามาถามผมว่าผมเป็นนักกีฬาเก่าใช่หรือไม่  ผมก็ตอบว่า  ครับ   แกก็ทำท่าทางพอใจและไม่พูดอะไร  แล้วก็เดินไป   ผมก็งง ๆ  แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก    หลังจากที่ทดสอบทุกด่านเสร็จ   ตอนเย็นก็จะมีการประกาศรายชื่อผู้ที่จะเป็นตัวแทนของหน่วย  ทางกองพันก็ได้เรียกนักเรียนที่เข้าคัดทุกคนไปฟังการประกาศรายชื่อ  ที่หน้า บก.ปกครอง  ซึ่งผมก็ไปด้วยและเห็นครูโต้ง  แต่งชุดกีฬามาช่างหุ่นดีเสียเหลือเกิน  กางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน  เสื้อสีขาว  รองเท้าผ้าใบ  กล้ามเป็นมัด  จัดว่าเป็นผู้ชายที่หุ่นดีมาก ๆ  ครั่บ  สูงประมาณ 185  ซม.เห็นจะได้   แต่ตรงเป้านี่ซิครับ  ช่างตุงเด่นเป็นสง่าดีเหลือเกิน  ด้วยความคิดอกุศลของผมก็จินตนาการไปต่าง ๆ นา ๆ  และก็มองครูโต้งไม่ละสายตา   หน้าตาแกหล่อมาก  หนวดเครามีเป็นเงา ๆ  จมูกเป็นสัน  ปากเป็นกระจับสวย  ผิวสีแทน  ผมตอนนั้นอยากวิ่งเขาไปกอดเหลือเกิน  จนผมมาสะดุ้งตัวเมื่อมีคนมาเรียกข้าง ๆ ตัว  และพูดว่า  เขาเรียกชื่อแล้ว นั่งเหม่อมองอะไรอยู่  สิ้นคำเท่านั้น แหละครูโต้งก็หันมาทางผมและเดินตรงเข้ามาหาผม  และถามกับครูฝึกอีกคนว่ามีปัญหาอะไรหรือปล่าว  ครูคนนั้นก็ได้แต่ตอบว่ามาบอกน้องคนนี้ว่าเขาขานชื่อแล้วทำไมไม่ตอบ  ครูโต้งจึงพูดถามกับผมว่า  เป็นอะไรไปไม่สบายหรือปล่าว  เชื่อไหมครับว่า  คำพูดและเสียงที่พูดออกมานั้น มันทำให้ผมอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก  แต่ก็ต้องตอบคำถามกลับไป  ว่า   " ไม่เป็นอะไรครับ ผมสบายดีครับ เพียงแต่........."  ครูโต้งถาม แต่ อะไร    ผมก็บอกว่าตอนนี้ผมบอกไม่ได้ครับ  ครูโต้งจึงพูดขึ้นว่า  งั้นคืนนี้ไปพบครูที่ บีโอคิว นายทหาร  ผมงงอีกครับ  เพราะคิดว่าต้องโดนทำโทษแน่  และกลัวมากเรื่องการโดนตัดแต้ม  เพราะถ้ายิ่งโดนมาก  ๆ  คะแนนความเหมาะสมทางทหารก็จะหมด  และทำให้ผมต้องพ้นสภาพการเป็นนักเรียนแน่  เพราะการที่นายทหารระดับบังคับบัญชาทำโทษเอง  ฐานการตัดก็จะสูงมากด้วย   ผมทำอะไรไม่ถูกเลย  ได้แต่เป็นกังวล  จนกระทั้ง ได้เวลาที่ผมต้องไปพบครู ที่เมสนายทหาร  เมื่อไปถึงผมก็รายงานตัว  และขอเข้าพบ  ครูก็เปิดประตูให้ผม  และบอกให้ผมเข้าไปด้านในห้อง  ผมก็ต้องเดินเข้าไปแต่โดยดี  และคิดว่าเป็นไงเป็นกัน  อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด    หลังจากนั้นครูก็สั่งให้ผมนั่งที่เก้าอี้  และให้ผมพูดให้ฟังว่าเป็นอะไร  ผมก็อึ้งอยู่พักหนึ่ง  แต่เสียงครูก็ถามซ้ำมาอีกว่า  "ว่าใง"  ได้ยินที่ผมถามหรือปล่าว    ผมจึงตอบไปว่าได้ยินครับ  แต่ถ้าผมพูดผมกลัวว่าครูจะลงโทษผมครับ  ครูโต้งจึงบอกว่าพูดออกมาเถอะ  ครูไม่ว่าอะไร  และจะไม่เอาโทษเราด้วย   ผมจึงพูดบอกความในใจของผมให้กับครูฟังจนหมดว่า  ผมปลื้มในตัวครูมาก  และผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเลย  อยากเข้าไปกอดครู  และร้องให้  ผมเป็นกระเทยหรือปล่าวก็ไม่รู้  ผมสับสนไปหมดแล้วครับ   พูดไปน้ำตาผมก็ไหลไปด้วย  มันไหลออกมาเองโดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันออก    สักพักครูก็เดินเข้ามาและพูดขึ้นว่า "เธอรู้หรือปล่าวว่าเราเคยเจอกันมาก่อนแล้วเมื่อประมาณซัก  3  ปีที่แล้ว"  ผมงงมาก  เงยหน้าขึ้นมองครูด้วยความสงสัยในคำพูด  และครูก็พุดต่อว่า  "เธอจำได้ไหมตอนที่แข่งกีฬาเยาชนแห่งชาติที่กระบี่"  และเธอต้องไปเก็บตัวที่พังงากันกับเพื่อนนักกีฬาคนอื่นๆ  ครูจำเราได้นะ  แต่ก็ไม่แน่ใจ  จนได้มาอ่านชื่อของเธอในสมุดรายงานประจำตัว   และก็เดินเข้าไปหาเธอตอนที่เธอกำลังคัดตัวอยู่นั่นไง  ผมก็พยายามนึกว่าครูโต้งไปตอนใหนและไปทำอะไร   จึงถามออกไปว่า  แล้วครูไปทำอะไรที่นั่นครับ  ครูบอกว่าก็คุมนักกีฬาไปแข่งไง  ตอนนั้นครูก็มองเธอซึ่งมั่นใจว่าเธอจะต้องเข้ามาเป็นนักเรียนทหารแน่ ๆ  เพราะดูจากคำพูด  ลักษณะท่าทางต่าง ๆ  ผมก็ตอบครูว่า  ครูครับผมงงจริง ๆ  ขอผมกลับไปทบทวนก่อนได้หรือไม่ครับ  และทีครูเรียกผมมาวันนี้มีเรื่องอะไรหรือไม่ครับ  ครูโต้งเดินเข้ามาและเอามือมาแตะที่ไหล่ของผมพร้อมกับพูดว่า  ครูจะเฝ้าดูการเติบโตของเรานะ  ถ้ามีอะไรมาหาครูได้ทุกเมื่อ  แค่ครูพูดแค่นั้นแหละครับผมแทบจะร้องโหออกมาเลย   น้ำตายิ่งไหลกันไปใหญ่  ผมเลยพูดขึ้นว่า  ครูครับ  ขอผมกอดครูได้ปล่าวครับ  ครูโต้งตอบว่าได้  เท่านั้นแหละครับ  ผมเดินเข้าไปกอดครูและซุกหน้าอยู่กับอกของครูนานมาก  มีความสุขอยากบอกไม่ถูกครับ  มือข้างหนึ่งของครูก็ลูบที่หัวผม  และอีกข้างก็กอดที่หลังผม   ในตอนนั้นผมไม่อยากไปไหนเลยครับ    แต่สักพักครูก็เอามือมาจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของผมและดึงตัวผมออก  พร้อมกับพูดว่า  เป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข้ง  ชายชาติทหารต้องทนได้ในทุกสภาวะการณ์    เอาละกลับไปที่กองร้อยและตั้งใจฝึกหัดศึกษานะครูจะเฝ้าดู   ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ถ้าผมรู้สึกคิดถึงบ้านหรือรู้สึกเหงาก็จะขออนุญาตไปพบกับครูทุกครั้ง  จนเราสนิทกันมาก    จนกระทั่งการแข่งขันกีฬาภายในก็เริ่มขึ้น  ครูไปคุมการแข่งขันตลอด  ผมมีกำลังใจในการแข่งมาก  อ้อลืมบอกไปครับ  ผมได้รับเลือกให้เป็นกับตันทีมด้วย  และทุกคนก็สามัคคีกัน  เราฝึกหนักกันทุกวัน  ทำให้หน่วยเราชนะเลิศ   ซึ่งจากการแข่งขันภายในก็จะมีแมวมองที่เป็นคณะกรรมการกลางคัดเลือกนักกีฬาจากทุกหน่วยมาเป็นตัวแทนกองทัพ  เพื่อเข้าแข่งขันกีฬากองทัพไทย   ซึ่งผมก็เป็นคนหนึ่งที่ได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนกองทัพด้วย  ซึ่งจะต้องไปเล่นร่วมกับรุ่นพี่และเพื่อนจากต่าง ๆ หน่วย  โดยจะต้องเข้าไปเก็บตัวฝึกซ้อมร่วมกันเป็นเวลา 3  เดือน  ซึ่งผมก็มารู้ภายหลังว่าครูโต้งเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอน  ที่จะต้องมาคุมพวกเราซ้อมด้วยครับ   ซึ่งการเก็บตัวต้องไปเก็บตัวที่  จว.ประจวบฯ   
         จนกระทั่งวันที่กองทัพ  มีหนังสือเวียนมาเรียกตัวจากหน่วยที่เราสังกัด  คือกองพันนักเรียน   ผมก็ต้องไปรายงานตัวที่ จว.ประจวบฯ  ซึ่งก็มีใบแจ้งการรายงานตัวแนบมากับผมด้วยแล้ว    และแล้ววันที่ผมเฝ้ารอก็มาถึง  ผมได้นอนห้องเดียวกับครูโต้งซึ่งผมก็เดาได้ว่าเป็นเพราะครูแน่ ๆ  ที่ผมต้องมานอนกับครู   ผมดีใจมากครับ  หลังจากรายงานตัวเสร็จวันแรกก็เป็นแค่การวิ่งเอาแรงธรรมดา  หลังจากนั้นก็ซ้อมเบา ๆ  จนกระทั้งกลับเขาห้องพักนักกีฬา  ผมรีบอาบน้ำ  เพราะครูโต้งยังไม่กลับมาที่ห้อง  พอประมาณซัก  2 ทุ่ม  ครูโต้งก็กลับมาที่ห้องพร้อมกับมีกลิ่นเหล้ามาด้วย  ผมก็เลยถามว่า  ครูเมาหรือปล่าวครับ  ครูตอบว่านิดหน่อยไม่มากเท่าไหร่ เดี๋ยวครูไปอาบน้ำก่อน  ในขณะที่ครูเข้าไปถอดเสื้อและกางเกงออกนั้น  ผมเห็นสัดส่วนของครูทุกส่วน  มันสวยงามมากครับ  กล้ามท้องเป็นลอน  กล้ามทั้งต้นแขนต้นขาเป็นมัด ดูแล้วผมเกิดอารมณ์อีกแบบหนึ่งเลย  ผมมองโดยไม่กระพริบตา  ครูหันมาถามผมว่ามองครูแบบนี้หมายความว่ายังไง  ผมไม่ตอบและเดินไปนอนที่เตียง  ส่วนครูก็ไปอาบน้ำ   ผมจินตนาการตะเลิดไปไหนต่อไหนเรื่อยเปื่อย  จนมาสะดุ้งอีกทีตอนที่ครูมานอนข้าง ๆ  และพูดว่านอนเถอะพรุ่งนี้ต้องลุกขึ้นฝึกซ้อมแต่เช้า   ผมก็ตอบว่าครับ    แต่มันนอนไม่หลับจริง ๆ  ใจมันคิดไปต่าง ๆ นา  ว่าจะทำอย่างไรดี  พลิกไปพลิกมา  ทำให้ครูหันมาถามผมว่านอนไม่หลับหรือ  ผมก็ตอบว่า ครับ   ครูถามผมว่าทำไม  แปลกที่เหรอ  ผมบอกว่าไม่ใช่ครับ เพราะผมนอนใกล้กับครูเลยอยากกอดครูครับ   ครูบอกว่าก็กอดซิทำไมต้องกลัวด้วย   เท่านั้นแหละครับเหมือนหมาเห็นกระดูกเลยหันมากอดครูและซุกอยู่ตรงแขนแก  ซักพักมือก็เริ่มที่จะไม่อยู่กับที่เลื่อนลงไปเรื่อยๆ  จากหน้าท้อง  ไปตรงเป้า  แต่ครูก็ไม่ว่าอะไร  จนกระทั้งผมจับ...ของครู  ครูก็ไม่ว่า   แถมพูดขึ้นมาอีกว่า  อยากทำอะไรก็ทำ  ครูเข้าใจเธอ  ผมเอาหน้าขึ้นมาที่หน้าท้องของครูและหอมพร้อมกับใช้ลิ้นเลียไปทั่ว  จนกระทั้งถึงบริเวณ~ช้างน้อย~ของครูซึ่งตอนนี้มันเริ่มแข็งมาก   ผมเลยดึงกางเกงแพรครูออก  มันใหญ่มาก  ประมาณ   8 คูณ 8 นิ้ว  จะได้มั้ง  สะอาดมาก  ผมทั้งหอดทั้งเลียและใช้ลิ้นวนไปรอบ~ช้างน้อย~ของครู  พร้อมกับเสียงครางของครู   ผมเอาปากครอบลงที่หัว~ช้างน้อย~ของครูพร้อมกับดูดอย่างเมามัน  มือครูก็มาลูบที่หัวของผม  พร้อมกับครางอย่างแรงขึ้นเรื่อย  จนกระทั้งสักพักครูเกร็งตัวและปล่อยน้ำออกมาในปากของผม  ผมกลืนหมดทุกหยด  พร้อมกับทำความสะอาดด้วยลิ้นอย่างหมดจด  หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งและถามครูว่า  ครูโกรธผมหรือปล่าวครับ  ครูตอบว่า  ไม่เพราะครูเต็มใจให้เธอทำ  ครูก็รู้สึกรักเธออย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน   แล้วเธอละไม่เอาน้ำออกมั่งเหรือ  ผมตอบว่าไม่เป็นไรครับ  ผมกลัวพรุ่งนี้ไปซ้อมไม่ไหว  ครูยิ้ม  หลังจากนั้นครูก็ดึงตัวผมลงมานอนทับที่แขนของครูและกอดผมนอนทั้งคืน   ผมมีความสุขอยู่อย่างนี้ทุกวันไม่มีอะไรล่วงเกินไปมากว่านี้  จนถึงวันที่ต้องแข่งกีฬากองทัพ  ซึ่งก็หมดสิ้นการเก็บตัวฝึกซ้อม  ผมไม่อยากให้มันหมดเลย  แต่ก็เป็นไปไม่ได้    สุดท้ายเราก็ได้แชมป็   กลับมาฉลองที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง   ซึ่งวันนั้นครูก็พาเมียครูมาด้วย  เมียครูสวยมาก  และเดินเข้ามาหาผม  พร้อมกับพูดทักทายเหมือนว่ารู้จักผมมานาน  และคำพูดประโยคสุดท้ายนี่แหละที่ทำให้ผมแทบช็อค  เพราะเมียครูพูดว่า  ไม่ต้องกลัวหรอกนะพี่โต้งบอกให้พี่ฟังทุกเรื่องเกี่ยวกับเรา  พี่ไม่ว่าอะไรหรอก  พี่โต้งรักใครพี่ก็รักด้วย  ผมไม่พูดพร้อมกับยกมือไหว้แล้วเดินหนีออกมานั่งที่กระถางต้นไม้ด้านข้างร้านอาหารพร้อมกับอัดบุหรี่อย่างแรงหลายมวนติดต่อกัน   ผ่านไปสักพักครูโต้งก็เดินออกมาหาผม  "นึกว่าไปไหน  เป็นอะไร "  ผมจึงเล่าให้ฟัง  ครูยิ้มและ  พูดว่า  เป็นเรื่องจริง  ครูเล่าให้พี่หวานเขาฟังทุกอย่าง  (เมียครูชื่อพี่หวาน )  และแกก็ไม่โกรธ  ทั้งยังเอ็นดูเราด้วย  เราอย่าคิดมากนะ   แต่ในใจผมคิดว่าผมทำอย่างนั้นไม่ได้  มันผิดมาก  และลูก ๆ  ครูจะคิดอย่างไรถ้ารูเรื่องนี้    หลังจากนั้นมาผมพยายามหลบหน้าครูตลอด  จนผมกลับเข้าเรียนที่โรงเรียน  ก็ห่างจากครู   แต่ครูก็แวะมาหาผมและถามจากนายทหารฝึกหลายหน  ผมก็หนีทุกวิธี  จนทุกวันนี้ผมจบและติดยศแล้ว  ก็ยังคิดถึงครูอยู่ตลอดเวลา  แต่ไม่กล้าเข้าใกล้ครูเพราะกลัวว่าจะทำผิดและถล้ำลึกเกินกว่าที่จะเป็น  ผมรักครูมากครับ  และผมก็คิดว่าครูก็รักผมเช่นกัน  

aomaomaom

ขอบคุณครับ

Kicker

เห้อ น่าสงสารและเห็นใจนะแบบนี้น่ะ สู้ ๆ ค๊าบ ขอบคุณมาก ๆ คับสำหรับประสบการณ์

capucino1981

ขอบคุณครับ

Hitman_G

อ่านแล้วรู้สึกเห็นใจอย่างบอกไม่ถูกเลยแฮะ

ghostzii

ขอบคุนครับ

naruto4738

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

Angler

ขอบคุณมากๆครับ (ซึ้งใจอ่ะ)

tajarak

ขอบคุณครับ

cakedong

thank you

tl_tleeee

ขอบคุณครับ

chuhuhu999

น่าสนใจดีครับ

0966

ขอบคุณมากคับ

616161

ขอบคุณมากครับ

สมพร

ยากเจอมากกครับ

ddavp

ขอบคุนครับ

pa-tue

ขอบคุณมากๆนะครับ

poloman

ขอบคุณครับ

kuminum

ขอบคุณครับ