แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-12-15 05:55
ธีร์ เสียงนาฬิกาปลุกของธีร์ดังขึ้นในตอนเช้าตรู่ ธีร์สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เลื่อนตัวขึ้นมานั่ง หยิบโทรศัพท์มากดปิดเสียง หันไปมองตรงหน้าต่างที่ยังมืดอยู่ ลุกจากเตียงเดินไปเปิดม่านออก ท้องฟ้ายังเป็นสีม่วงสลัวในยาม6โมงเช้า ธีร์ถอดเสื้อผ้าออก หยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝักบัวชโลมรดหัว อาบน้ำสระผม ล้างหน้าล้างตาแปรงฟันให้สดชื่น ธีร์มองตัวเองในกระจก จับที่ใต้ตาของตัวเอง เหมือนจะคล้ำขึ้นอีกแล้ว รอยตีนกาที่หางตาก็มีมากขึ้นด้วย ทำยังไงได้ สังขารคนเรามันไม่เที่ยงอยู่แล้ว ริ้วรอยต่างๆเพิ่มขึ้นตามอายุก็เป็นเรื่องปกติ ธีร์เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ นั่งลงเป่าผมให้แห้ง ทาครีมที่ทาเป็นประจำ หยิบเสื้อผ้าที่รีดเตรียมไว้มาใส่ ธีร์ย้ายจากคอนโดมาอาศัยอยู่คนเดียวในบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ เพราะไม่มีคนดูแลบ้าน ไม่อยากจะปล่อยบ้านให้ร้าง ปัจจุบันธีร์อายุ41แล้วทำงานเป็นอาจารย์สอนคณะแพทย์ที่มหาวิทยาลัยB เป็นถึงอาจารย์แพทย์แต่กลับเป็นคนที่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงตั้งแต่ตอนเด็กๆซะงั้น ธีร์ลงมาข้างล่าง เปิดตู้เย็นเอาของที่เหลือออกมาทำอาหารเช้าง่ายๆ ธีร์ยกจานข้าวผัดร้อนๆที่เพิ่งทำเสร็จมาที่โต๊ะกินข้าว นั่งลงหยิบรีโมทมาเปิดทีวีดูข่าวกินข้าวไปพลาง ธีร์ใช้ชีวิตแบบผู้ชายวัยทองทั่วไป ตื่นเช้า กินอาหาร ไปทำงาน กลับมาพักผ่อน ไม่ค่อยได้เที่ยวเล่นแบบสมัยหนุ่มๆ มีบางทีที่ธีร์คิดถึงช่วงเวลาแบบนั้น ช่วงที่ยังมีเพื่อนไปเที่ยวเล่นสนุกด้วยกัน ยิ่งโตคนรอบข้างก็เริ่มหายไปทีละคน รู้ตัวอีกทีก็อยู่คนเดียวและทำแต่งานแล้ว ธีร์มองนาฬิกา ใกล้ได้เวลาที่ธีร์จะต้องออกไปทำงานแล้ว ธีร์เอายาและวิตามินที่ต้องกินทุกวันมากิน เอาจานไปล้างเก็บ ปิดทีวี กลับขึ้นไปบนห้องนอน หยิบกระเป๋าทำงานเดินกลับลงมา ตรงไปที่ลานจอดรถ ขึ้นไปบนรถ วางกระเป๋าไว้ที่เบาะข้างคนขับ เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของธีร์ดังขึ้น ธีร์หยิบขึ้นมาดู 'สวัสดีตอนเช้าครับ' ธีร์ขมวดคิ้ว เปิดเข้าไปดูก็เจอกับสติ๊กเกอร์รูปดอกไม้พร้อมข้อความ คนที่ส่งมาคือเปา นักศึกษาคนหนึ่งของธีร์ 'ทำไมตื่นเร็วจัง มีเรียนคลาสเช้าเหรอ' 'เปล่าครับ ผมแค่ลุกมาฉี่เฉยๆ คิดถึงพี่ธีร์เลยทักหา ผมอุตส่าไปดาวน์โหลดรูปที่แม่ผมใช้เลยนะ คิดว่าพี่น่าจะชอบ' 'เดี๋ยว หมายความว่ายังไง ว่าพี่แก่เหรอ' 'แก่แล้วไม่เห็นเป็นไรเลย ผมก็ชอบพี่อยู่ดี' ธีร์รู้สึกเขินนิดหน่อยกับข้อความที่อ่าน เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้วที่เปามาขอจีบ ธีร์นั้นรู้สึกถูกชะตากับเปาตั้งแต่แรกเจอ รู้ตัวอีกทีก็สนิทกันขึ้นเรื่อยๆจนความรู้สึกที่มีต่อนักศึกษาคนนี้เริ่มเปลี่ยนไป ธีร์พยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดเกินเลยกับศิษย์ตัวเอง แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งพยายามเหมือนมันยิ่งยากขึ้นทุกวัน ธีร์แอบกลัวด้วย เพราะเปานั้นยังหนุ่มยังแน่น เล่นสนุกไปวันๆ ไม่รู้ที่มาจีบธีร์แค่เล่นเอาสนุกหรือเปล่า เพราะธีร์อยู่ในช่วงอายุที่เรื่องการคบเล่นๆไปวันๆคือการเสียเวลา 'เจอกันที่มอนะครับพี่ธีร์ คิดถึงพี่นะครับ อยากเจอแล้ว' ธีร์ยิ้มออกมา แต่ทำยังไงได้ ก็เด็กมันน่ารักขนาดนี้นี่นา 'เจอกัน' ธีร์เก็บโทรศัพท์ ขับรถออกไป ใช้เวลาสักพักก็มาถึงมหาลัย ธีร์หยิบของลงจากรถ เดินไปยังตึกคณะแพทย์ ขึ้นไปบนห้องพักอาจารย์ ''สวัสดีครับพี่หนุ่ม'' ธีร์กล่าวทักทายอาจารย์รุ่นพี่ นั่งลงที่โต๊ะของตัวเอง เอางานที่ค้างไว้ขึ้นมาเคลียร์และเตรียมการที่จะสอนในคลาสเช้า ''วันนี้ไม่กินกาแฟเหรอ'' หนุ่มถาม ''จริงด้วย ผมลืมซื้อมาเหรอ'' หนุ่มขำ ''ก็ปกติมีเด็กเอามาให้ทุกวันนี่'' ''อย่าแซวสิพี่'' ปกติแล้วเปาจะซื้อกาแฟมาให้ธีร์ทุกเช้าจนธีร์ชิน แต่วันนี้เปาไม่มีเรียนเช้า ธีร์ลงมาจากตึก เดินไปที่ร้านกาแฟในมหาลัย มองเมนูคิดว่าวันนี้จะกินอะไรดี อีกเดี๋ยวเปาก็น่าจะมามอแล้ว ซื้อไว้ให้เปาด้วยดีมั้ยนะ ธีร์กลับขึ้นมาบนห้องพักครูพร้อมกับชาเขียวแก้วหนึ่ง ''ปกติไม่เคยเห็นกินชาเลยนี่'' ''ผมไม่ได้ซื้อมากินเองหรอกครับ''
เปา ''ไอสัส เร็วๆดิวะ!'' เปานั่งเล่นเกมอย่างเมามันส์อยู่กับอ๊อฟ เวลาที่สองคนนี้เล่นเกมทีไรเป็นต้องเสียงดังทุกที ''มึงคึกอะไรชวนกูเล่นเกมแต่เช้าเนี่ย'' ''ก็กูอยากฆ่าเวลาให้ผ่านไปเร็วๆ'' ''ทำไมวะ'' ''จะได้รีบไปมอ'' ''ห้ะ'' อีอฟไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เพื่อนตัวเองพูดออกมา ''คนอย่างมึงอะนะอย่ากไปมอ'' ''โห่ คนอย่างกูนี่แหละครับคนใฝ่เรียน'' ''ใฝ่เรียนควยอะไร หน้าอย่างมึงอะนะ อยากไปเจออาจารย์ธีร์มากกว่า'' ''รู้แล้วจะถามทำไมวะ อาจารย์น่ารักขนาดนั้นใครจะไม่อยากเจอ'' แค่คิดถึงหน้าของธีร์ตอนยิ้มก็ทำเอาเปายิ้มไม่หุบไปด้วยแล้ว คนอะไรน่ารักได้ขนาดนั้น ''นี่มึงชอบอาจารย์เค้าจริงเหรอวะ'' ''เออดิ กูไม่เล่นนะ'' ถึงเปาจะเป็นคนรักสนุก เที่ยวเล่นมีอะไรกับใครไปวันๆ ที่ผ่านมาเปามีคู่นอนมากมาย ไม่ใช่ว่าเปาไม่อยากจริงจัง แต่ทุกครั้งที่เปารู้สึกชอบใครจริงๆ คนนั้นมักจะไม่คิดแบบเดียวกันตลอด จนเปาแทบจะถอดใจกับเรื่องความรักหลายครั้ง ลึกๆในใจจริงๆแล้วเปาแค่ต้องการใครสักคนที่รักเปากลับบ้างก็เท่านั้นเอง ธีร์เป็นคนที่ใจดี อบอุ่น อยู่ด้วยแล้วเปารู้สึกว่าตัวเองถูกรักขึ้นมานิดหน่อย แต่แค่นั้นก็ทำให้เปาหลงธีร์จนไม่มองใครอีกเลย ธีร์เป็นเหตุผลที่ทำให้เปาอยากไปมหาลัย ตั้งใจเรียนมากขึ้นเพื่อให้ธีร์ชอบ เป็นแรงบันดาลใจที่เปลี่ยนให้เปาไปในทางที่ดีขึ้น ''กูไปมอแล้วดีกว่า'' ''อะไรวะ อีกตาดิ เหลือเวลาก่อนเข้าเรียนตั้งเยอะ'' ''พี่ธีร์สอนคลาสแรก8โมง'' ''ไอควยเอ๊ย'' เปาวางสายจากอ๊อฟ รีบไปอาบน้ำล้างหน้า แต่งชุดนักศึกษาอย่างลวกๆ หยิบกระเป๋าลงมาข้างล่างคอนโด ขับรถออกไปมหาลัยทันที มองนาฬิกาอยู่ตลอด ตัวเองมีเรียนยังไม่เคยรีบขนาดนี้มาก่อนเลย แต่อีกเดี๋ยวธีร์จะไปสอนแล้ว กลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้ากัน ใช้เวลาไม่นานเปาก็มาถึง เปารีบจอดรถ พุ่งตรงไปที่ร้านกาแฟ ป่านนี้ไม่รู้ว่าธีร์จะกินไปหรือยัง แต่ซื้อไปก่อนละกัน เปาจ่ายเงิน ถือกาแฟวิ่งตรงไปที่คณะแพทย์ ''ขอโทษค้าบ ขอทางหน่อยค้าบ'' เปาขอทางผู้คนขึ้นบันได ''เฮ้ย รีบไปไหนวะเปา'' ปิ่นที่เดินลงมาถาม ''ไปหาหัวใจครับพี่'' เปามาถึงหน้าห้องพักอาจารย์จังหวะเดียวกับที่ธีร์เดินออกมาพอดี ''พี่ธีร์!''เสียงเรียกของเปาทำเอาธีร์สะดุ้ง เปาหยุดยืนหอบเอามือดันกำแพง ''เดี๋ยวๆ ทำไมถึงหอบขนาดนั้นล่ะ'' ''ก็ผมรีบวิ่งมา'' ''แล้ววิ่งมาทำไม'' ''กลัวไม่ทันเจอพี่ธีร์ไง'' เปายื่นกาแฟให้ ''กลัวให้กาแฟไม่ทันด้วย'' ''ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้'' ธีร์หัวเราะ รับกาแฟมา ''ถ้าไม่เจอกันวันนี้ผมไม่มีกำลังใจเรียนแน่เลย แล้วเกรดผมก็จะไม่ดี ทีนี้พี่ธีร์ก็จะไม่ชอบผม ผมไม่ยอมหรอก'' ธีร์หลุดขำออกมา เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของธีร์ทำเอาเปาหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ''อะ'' ธีร์ยื่นแก้วชาเขียวมาให้เปา เปางง ''ให้ผมเหรอครับ'' ''ก็เปาซื้อมาให้บ่อยแล้ว เลยซื้อให้บ้างไง'' เปาดีใจยิ้มหน้าบาน รับมาดูดเสียงดัง ''ค่อยๆกินสิ'' ''อร่อยที่สุดเลย เพราะพี่ธีร์เป็นคนซื้อหรือเปล่า'' ''เว่อร์'' ธีร์ยิ้ม ลูบหัวเปาด้วยความเอ็นดู เปายิ้มมองด้วยสายตาอ้อนๆ ธีร์หยิกแก้มเปาเบาๆ ''แล้วเวลาอยู่มออะ บอกแล้วใช่มั้ยให้เรียกอาจารย์'' ''โอ๊ย ครับ อาจารย์ธีร์'' ''แต่งตัวให้มันเรียบร้อยด้วย'' ธีร์จับเสื้อของเปายัดใส่กางเกง จัดปกเสื้อให้เรียบร้อยยีผมของเปาอย่างหมั่นเขี้ยว ''อาจารย์ไปสอนละ'' ธีร์มองไปรอบๆให้แน่ใจว่าไม่มีคน ยื่นหน้าไปหอมแก้มเปา ทำเอาเปาค้างไป ''เจอกัน'' ธีร์เดินจากไป เปาจับแก้มของตัวเองยืนมองธีร์เหมือนตกอยู่ในภวังค์ แล้วจะให้เปาไม่หลงได้ยังไงกันล่ะแบบนี้ เปาเดินดูดชาเขียวไปที่ห้องเรียนของตัวเอง นั่งลงข้างๆอ๊อฟ อ๊อฟมองเพื่อนของตัวเอง ''อารมณ์ดีอะไรของมึงขนาดนั้นวะ'' ''เรื่องของกูน่า'' ''วันนี้สดใสจังเลยนะเปา เจออะไรดีๆมาเหรอ'' ทะเลถาม เปายิ้ม ''แม่งโคตรดีเลยแหละ'' เปานั่งเรียนอย่างมีความสุขทั้งวัน อ๊อฟเหลือบไปมองเปาเป็นระยะ ยื่นหน้ามากระซิบกับทะเล ''กูว่ามันเป็นหนักนะรอบนี้'' ทะเลขำ ''ทุ่มเทกับความรักดีกว่าไปทุ่มเทกับการเที่ยวนะ'' ทะเลจับหัวของฉลามที่หลับไปแล้วมาอิงซบไหล่ตัวเอง ''เค้าเป็นอาจารย์ ทำอะไรก็ระวังหน่อยละกัน'' เหนือพูดขึ้น ''กูรู้น่า'' เปามองตาขวางใส่ ''เราว่าตื่นเต้นดีออก'' โชกุนยิ้มมุมปาก หยิบขวดน้ำที่ข้างในบรรจุไวน์ขึ้นมากินเหมือนน้ำเปล่า ทุกคนออกมาข้างนอกหลังจากเรียนเสร็จ ''เปา ไปเล่นเกมปะ'' อ๊อฟชวน ''กูว่าจะยังไม่กลับว่ะ'' ''ทำไมวะ ไม่มีเรียนแล้วนี่'' ''รอพี่ธีร์สอนเสร็จ'' ''มึงนี่นะ'' ''ไม่ต้องมาว่ากูเลย มึงก็ติดไอพี่ปิ่นแล้วทิ้งกูบ่อยๆเหมือนกันนั่นแหละ ให้กูคลั่งรักของกูบ้างไม่ได้หรือไง'' ''เออๆ กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ไอนี่นี่'' ทะเลเอามือดันเพื่อนทั้งสองเอาไว้ไม่ให้ปะทะกัน เหนือถอนหายใจอย่างปลงๆ มองโทรศัพท์ของตัวเองแล้วยิ้มอ่อนๆ ''กูไปล่ะ'' เหนือแยกตัวไป โชกุนโบกมือให้แล้วเดินตามออกไปด้วย ''เจอกัน'' ''เออ เจอกัน ไอเพื่อนติดเมีย'' เปานั่งรอธีร์สอนอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้คณะ เล่นเกมโทรศัพท์ฆ่าเวลาไปพลาง ''ใช่เหรอ เราไม่ตั้งใจเรียนเองหรือเปล่า'' ''อาจารย์นั่นแหละครับสอนเร็วไป'' เปาได้ยินเสียงคนคุยหัวเราะกันลงมาจากบันได ธีร์เดินลงมาพร้อมกับนักศึกษาชายรายล้อม ธีร์เป็นอาจารย์ที่ใจดีและเป็นกันเองกับนักศึกษา ไม่แปลกที่จะเป็นชื่นชอบของเหล่าลูกศิษย์ แต่มองแล้วรู้สึกหงุดหงิดชะมัด หวงรอยยิ้มนั้นจัง ธีร์หันมาเจอเปาที่จ้องมาทำหน้าบูดก็เกือบหลุดขำพรืด ''งั้นอาจารย์ไปก่อนนะ อย่าลืมงานที่สั่งไปล่ะ'' ธีร์เดินตรงมาหาเปา นั่งลงฝั่งตรงข้าม ''อ้าว ยังไม่กลับอีกเหรอ'' เปาส่ายหน้า ''รออาจารย์สอนเสร็จอยู่'' ธีร์งง ''รอทำไม มีอะไรหรือเปล่า'' ''เปล่า อยากเจอเฉยๆ'' ธีร์ยิ้ม ''อาจารย์หิวปะ'' ''ก็ไม่ค่อยนะ'' เปาทำปากเบะ ธีร์ขำ ''ล้อเล่น ก็หิวอยู่ ไปหาอะไรกินมั้ยล่ะ'' เปารีบพยักหน้ารัวๆ ทั้งคู่ตรงไปที่ลานจอดรถ เปาพยายามเดินเบียดธีร์จนมือของทั้งคู่เฉี่ยวกันไปมา เปาใช้นิ้วก้อยเกี่ยวนิ้วของธีร์ ธีร์ตกใจว่าจะมีคนเห็นเลยชักมือออก เปาตกใจ ''อะไรเหรอครับ'' ''คนเต็มเลยเปา'' เปามองไปรอบๆ ''อ๋อ ขอโทษครับ'' เสียงเศร้าๆและสีหน้าเหมือนหมาหงอยของเปาทำเอาธีร์ใจอ่อน เปลี่ยนเอากระเป๋ามาถือมือข้างนี้แทนแล้วยื่นมือไปจับมือของเปาโดยใช้กระเป๋าบังมือของทั้งคู่ไว้ เปาอมยิ้ม ทั้งคู่เดินมาที่รถของธีร์ ''แล้วรถเปาล่ะ'' ''ไว้นี่แหละครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมติดรถอ๊อฟมาเอา'' ''กลับห้องก่อนมั้ยล่ะ เปาจะได้เอารถกลับไปด้วย'' ''ถ้างั้นให้ผมไปรับพี่ธีร์นะครับ'' ''อืม ได้'' เปามองหน้าของธีร์ ธีร์มองกลับจนธีร์เริ่มรู้สึกเขิน ''มองอะไร'' เปาขำแล้วส่ายหัว ''เปล่าครับ เจอกันนะครับ'' เปาลงจากรถไป ธีร์ถอนหายใจแล้วยิ้มออกมา ก่อนจะขับกลับไปที่บ้าน ธีร์อาบน้ำเปลี่ยนชุด เอางานออกมานั่งอ่านระหว่างรอเปา โทรศัพท์ของธีร์ดังขึ้น ธีร์กดรับสาย ''ฮัลโหล'' ''ฮัลโหล ธีร์'' เสียงปลายสายนั้นคุ้นหูจนธีร์รู้สึกแปลกใจ ''นี่ใครเหรอครับ'' ''ธีร์จำเทษไม่ได้เหรอ'' ''อ้าว เทษ ไปเอาเบอร์ธีร์มาจากไหนเนี่ย'' ''ขอจากเพื่อนกันมานี่แหละ'' เทษเป็นเพื่อนสมัยเรียนของธีร์ที่อยู่กลุ่มเดียวกันตอนสมัยมหาลัย หลังจากจบไปทั้งคู่แทบจะไม่ได้ติดต่อกันเลย ''เป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย'' ''สบายดี ธีร์ล่ะ เป็นยังไงบ้าง'' ''เราสบายดี'' ''คิดถึงธีร์นะ'' ธีร์ยิ้ม ''คิดถึงเหมือนกัน ไว้ว่างๆมากินข้าวบ้านเรามั้ย'' ''ได้สิ'' เสียงรถมาจอดหน้าบ้าน ''เออ เราต้องไปข้างนอกอะเทษ ไว้คุยกันนะ'' ''โอเค'' ธีร์วางสาย เดินออกมาหน้าบ้าน เปาลงมาจากรถแล้วเปิดประตูให้ ''เชิญครับ'' ''ทางการจังนะ'' ธีร์ขึ้นไปบนรถ เปาปิดประตูให้แล้วขึ้นไปบนรถ ''กินอะไรดีครับพี่ธีร์'' ''อะไรก็ได้ เปาอยากกินอะไรล่ะ'' ''พี่อยากกินอะไรผมก็อยากกินหมดนั่นแหละ'' ''ถ้างั้นไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือกัน พี่มีร้านเด็ด'' ''ได้ครับ'' เปายิ้ม ธีร์เป็นสายกินที่ชอบตระเวนกินนั่นนี่ไปเรื่อย เวลาพูดเรื่องของกินทีไรเป็นตาลุกวาวน่ารักทุกที ทั้งคู่มานั่งกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันที่ร้านที่ธีร์แนะนำ ''ลองกินดู อร่อยมั้ย'' เปาพยักหน้าแล้วตักเข้าปาก ''อร่อยมากเลยครับ'' ''บอกแล้ว'' ธีร์ยิ้มชอบใจ ตักของตัวเองกินอย่างเอร็ดอร่อย ระหว่างที่กินเปาเอาแต่จ้องหน้าธีร์อยู่ตลอดจนธีร์เขิน ''จ้องอะไร ไม่กินหรือไง'' ''มองพี่กินแล้วมันอร่อยกว่ากินเองอีก'' ''ช่วงนี้หยอดบ่อยนะ'' เปาขำ ''ก็ผมบอกแล้วไงว่าจะจีบ'' ธีร์วางช้อนลง ''ถามอะไรหน่อยสิ'' สีหน้าของธีร์ดูจริงจังขึ้น เปาพยักหน้า ''ที่บอกว่าจะจีบเนี่ย แค่อยากเล่นสนุก หรือจีบพี่จริงๆ'' ''ทำไมพี่ถามแบบนั้นอะ ที่ผมทำอยู่มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ'' ''ก็ พี่แก่แล้ว พี่ไม่อยากให้เปามาเสียเวลากับพี่นี่'' ''อยู่กับพี่ไม่มีคำว่าเสียเวลาหรอกครับ ยิ่งทำให้ผมเห็นคุณค่าของเวลามากขึ้นอีกต่างหาก อยากจะเอามันมาใช้อยู่กับพี่ให้ได้นานที่สุดนี่ไง'' ธีร์มองตาของเปาที่เต็มไปด้วยความจริงใจแล้วถอนหายใจออกมา เปาจับมือของธีร์ ''พี่หนีผมไม่ได้หรอก ผมมันหน้าด้าน ไล่ให้ผมไปผมก็ไม่ไปหรอกนะ'' ''ก็ไม่ได้จะไล่สักหน่อย'' ทั้งคู่ยิ้มให้กัน เปาขับรถกลับมาส่งธีร์ที่บ้าน ''วันนี้ขอบคุณนะ'' ''ครับ'' เปามองหน้าธีรืเหมือนอยากพูดอะไรต่อ ''มีอะไรหรือเปล่า'' ''ผมทำตัวเป็นเด็กดีขนาดนี้แล้ว พี่จะไม่ให้รางวัลอะไรเลยเหรอครับ'' ธีรืหัวเราะ ''แล้วอยากได้อะไรล่ะ'' เปาเขยิบตัวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ธีร์ถอยหลังหนีนิดหน่อย ''ขอกอดหน่อยได้มั้ยครับ'' ''มาแนวไหนเนี่ย'' ''แค่อยากกอด'' ธีร์ยิ้ม ถอนหายใจแล้วกางแขนออก เปาเขยิบเข้าไปกอดธีรื ธีร์กอดตอบ เอามือลูบหัวของเปาเบาๆ เปาหลับตาพริ้มซบอกของธีร์ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก เปาเงยหน้าขึ้นมามองธีรื ตาของทั้งคู่ประสานกัน ธีร์รู้สึกโหวงในท้อง ''ขอมากกว่านี้อีกนิดได้มั้ยครับ'' ธีร์ไม่ทันได้ตอบอะไร เปายื่นมือมาจับปลายคางของธีร์ดึงโน้มลงไปจูบ ริมฝีปากของทั้งคู่แนบกันอยู่เนิ่นนาน ความอุ่นจากริมฝีปากของทั้งคู่ส่งถึงกัน เปาเริ่มจูบหนักขึ้น ธีร์เองก็จูบตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ เปากัดริมฝีปากของธีร์เบาๆพร้อมกับรอยยิ้มยียวนกวนใจ ธีร์ดันหน้าผากของเปาออก ''พอแล้ว'' ''โห่ ผมยังไม่พอเลย ขออีกนิดได้มั้ย'' ''เปา'' เสียงดุของธีร์ทำให้เปาหน้าหงอย ''ขอโทษครับ'' ธีร์มองเปาแล้วยิ้ม แอบขำเบาๆ ยื่นหน้าไปจูบเปาอย่างรวดเร็วจนเปาไม่ทันตั้งตัว ''เอาAมาให้ดูก่อน เดี๋ยวอาจารย์จะพิจารณา'' ธีร์ลงไปจากรถ ''เดี๋ยว พี่จะพิจารณาอะไร จริงปะ เดี๋ยวผมเอาAมาจริงๆแล้วห้ามเบี้ยวนะเว้ยพี่ พี่ธีร์ พี่ธีร์ค้าบบ'' เปาตะโกนไล่หลังจนธีร์หนีเข้าบ้านไป เปายิ้มเขินกับความน่ารักของธีร์ ''คนแก่มันเด็ดจังวะ'' เปาตบหน้าตัวเองเบาๆเรียกสติแล้วขับรถกลับคอนโดอย่างมีความสุข
โชกุน ''ไม่ได้เรื่อง'' โชกุนบ่นพลางเทไวน์ในขวดทิ้งลงในอ่างล้างหน้าห้องน้ำมหาลัย โชกุนลองเปลี่ยนมากินยี่ห้อที่ในหมู่คนรวยที่นี่นิยมกัน แต่รสชาติกลับเหมือนไวน์ถูกๆตามตลาดทั่วไป โชกุนหยิบขวดไวน์รูปงูในกระเป๋าออกมาเทใส่แทน ยกขึ้นจิบ ''ค่อยยังชั่ว'' เวลาที่โชกุนไม่ได้จิบไวน์หรือมีแอลกอฮอลในร่างกายจะรู้สึกหงุดหงิดกว่าปกติ โชกุนจัดแต่งทรงผมของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ พวกผู้ชายต่างหันมามองโชกุนกันเป็นตาเดียว โชกุนเป็นผู้ชายที่หน้าสวย หุ่นเพรียวดูดี มีความเซ็กซี่ในตัวที่ไม่สามารถอธิบายได้ แต่มีแรงดึงดูดเพศเดียวกันเป็นอย่างมาก โชกุนปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาอีกเม็ดจนตอนนี้แทบจะเปิดทั้งหมด โชกุนแต่งตัววับๆแวมไม่ถูกระเบียบเสมอแต่กลับไม่เคยโดนว่าหรือตักเตือนเลยสักครั้ง รู้กันดีว่าโชกุนนั้นแบคใหญ่ จะทำอะไรตามใจก็ได้ โชกุนเล่นโทรศัพท์ระหว่างเดินไปลานจอดรถ ใกล้จะถึงคริสต์มาสแล้ว โชกุนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว โชกุนต้องไปซื้อของขวัญเพื่อไปให้กับพวกลูกคนรวยที่เป็น 'เพื่อน' ไม่ใช่เพราะอยากให้แต่ต้องรักษาภาพลักษณ์ทางสังคมและคอนเนคชั่นเอาไว้ต่างหาก ไหนๆวันนี้ก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ไปซื้อไว้ตั้งแต่ตอนนี้ให้มันจบๆไปน่าจะดี โชกุนเดินผ่านคณะภาพยนต์ เอฟเรียนอยู่คณะนี้นี่นา โชกุนไม่ค่อยได้ติดต่อเอฟอีกแล้วช่วงนี้ เอฟเองก็ไม่ติดต่อโชกุนมาเหมือนกัน เพราะเอฟบอกว่าเอฟนั้นไม่อยากรบกวน จะรอให้โชกุนติดต่อไปเอง แต่โชกุนนั้นคิวทอง จะลืมเอฟไปบ้างก็ไม่แปลก แต่ก็มีบ้างที่อยู่ๆก็คิดถึงเอฟขึ้นมา ไม่เข้าใจเหมือนกัน ก็แค่ของเล่นชิ้นนึงเท่านั้นเอง พูดถึงเอฟ เอามาช่วยถือของน่าจะดี โชกุนแวะเข้าไปในคณะภาพยนต์ พวกผู้ชายที่กำลังนั่งคุยกันอยู่เป็นต้องหันมามองเมื่อโชกุนเข้า เพราะการแต่งตัวและท่าทางการวางตัวนั้นโดดเด่นแตกต่างกับคนทั่วไป โชกุนโทรหาเอฟ แต่เอฟก็ไม่รับสาย กล้าดียังไงถึงไม่รับสายทั้งที่ปกติรับเร็วเหมือนเฝ้าโทรศัพท์อยู่ทั้งวันแท้ๆ โชกุนรู้สึกหงุดหงิดจึงกดวางสาย โทรไปหาทาสรุกในสต๊อกคนอื่นแทน โชกุนกลับมาที่รถ ขับออกไปที่ห้างใกล้คอนโด ทาสรุกที่โชกุนนัดไว้มาถึงก่อนแล้ว โชกุนเดินชอปปิ้งโดยมีทาสรุกเดินถือของเต็มมือตามหลัง โชกุนเดินผ่านร้านขายเครื่องประดับร้านหนึ่งจึงแวะเข้าไปดู โทรศัพท์ของโชกุนดังขึ้น โชกุนกดรับสาย ''ว่ายังไง'' ''ขอโทษนะครับพี่โชกุน ผมทำงานยุ่งมากเลยไม่มีเวลาจับโทรศัพท์เลย'' เป็นเอฟที่น้ำเสียงดูกระวนกระวายกลัวโชกุนจะโกรธ โชกุนกลอกตามองบน ''แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาจับโทรศัพท์ได้ล่ะ'' ''ผมเพิ่งพักน่ะครับ ขอโทษนะครับ'' โชกุนถอนหายใจ ''แค่นี้แหละ จะชอปปิ้ง'' ''เดี๋ย,,'' โชกุนกดวางสาย จึ๊ปากอย่างรำคาญ หันไปหาทาสรุก ''เอาของไปไว้ที่รถ เอากุญแจรถมาคือแล้วก็กลับไป'' ''กลับเลยเหรอครับ'' ''ใช่ รำคาญแล้ว'' ''ได้ครับ'' ทาสรุกทำตามอย่างที่โชกุนบอก โชกุนหันไปหาพนักงานขายที่ดูงงๆ ''เอาชิ้นนี้'' โชกุนเดินชอปปิ้งของขวัญวันคริสต์มาสต่ออีกสักพักจนได้ของครบคนที่จำเป็นต้องให้ กลับขึ้นมาบนรถ เอาโทรศัพท์ขึ้นมาคุยเรื่องธุรการทางการเงินบางอย่าง ก่อนจะขับรถกลับไปที่คอนโด โชกุนรู้สึกเบื่อขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมช่วงนี้โชกุนถึงเหงาบ่อยขนาดนี้ คงจะถึงช่วงนั้นอีกแล้วสินะ โชกุนเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูรายชื่อทาสรุก เผื่อว่าจะหาใครมาเล่นด้วยสักหน่อย แต่เลื่อนไปเลื่อนมาก็มาจบที่ชื่อของเอฟอยู่ดี ป่านนี้ยังทำงานอยู่มั้ยนะ ถ้าเชื่อฟังกันจริงๆก็ต้องลางานมาหาโชกุนทันทีเลยสิ แน่ล่ะที่โชกุนไม่ให้ทำแบบนั้นจริงหรอก แต่ทำไงได้ ก็มันเหงานี่นา แล้วทำไมโชกุนต้องงอแงงี่เง่ากับเอฟด้วยนะ คนอื่นมีตั้งเยอะแยะ โชกุนนอนมองเพดานสักพักก่อนจะดีดตัวลุกจากโชฟา ลงมาข้างล่างคอนโด ขับรถออกไปข้างนอกอีกครั้ง
เอฟ ''ขอบคุณนะครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่ครับ'' เอฟบอกลาลูกค้าด้วยน้ำเสียงและสีหน้ายิ้มแย้ม ทันทีที่ลูกค้าพ้นสายตาไปแล้วก็หน้าถอดสีเพราะความเหนื่อยทันที เอฟทำงานเป็นพนักงานอยู่ที่ร้านอาหารกึ่งคาเฟ่บนห้างดังแห่งหนึ่ง เข้ากะตั้งแต่10โมงจน5ทุ่ม แถมลูกค้าก็เยอะซะด้วย ช่วงนี้ยิ่งเยอะเป็นพิเศษเพราะมีโปรโมชั่นช่วงคริสต์มาส ที่เอฟต้องทำงานหนักเพราะว่าเอฟนั้นต้องส่งตัวเองเรียน จ่ายค่าห้องเช่าเล็กๆเอง แถมยังมีลูกชายที่เป็นหมารออยู่ที่ห้องอีก เอฟออกมาจากบ้านตั้งแต่ยังเด็ก ทำงานส่งเสียตัวเองมาตลอด แม้จะเหนื่อยแค่ไหนแต่ถ้าได้เงินดีเอฟก็พร้อมที่จะทำ ''พี่กลับแล้วนะเอฟ ฝากปิดร้านให้เรียบร้อยด้วยล่ะ'' ''ได้ครับพี่ฮาร์ท'' เอฟบอกเจ้าของร้านตัวเล็กที่ใจดีมาก อย่างน้อยเพื่อนร่วมงานและหัวหน้าก็ยังดีล่ะนะ เอฟปิดเครื่องแคชเชียร์ กวาดพื้นถูพื้นร้าน เก็บกวาดเช็ดร้านข้างหลังครัว วันนี้มีพนักงานลากันเยอะทำให้เหลือเอฟที่ต้องเก็บร้านคนเดียว แต่เอฟก็ไม่ได้คิดอะไรมาก กลับรู้สึกรีแลกซ์ซะมากกว่าที่ได้ทำงานเงียบๆคนเดียว เอฟเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู โชกุนไม่โทรกลับมาอีกเลย สงสัยคงได้ของเล่นใหม่แทนเอฟไปแล้วล่ะมั้ง เอฟรู้สึกเศร้าและเสียดายมาก เพราะทั้งคู่ไม่ได้เจอกันมาสักพักหนึ่งจนเอฟคิดว่าโชกุนลืมเอฟไปแล้ว เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้น ''ขอโทษนะครับ พอดีร้านปิดแล้วน่ะครับ'' เอฟเดินออกมาจากหลังร้านแต่ก็ต้องตกใจกับคนที่เห็นตรงหน้า ''พี่โชกุน'' โชกุนในชุดธรรมดาที่ไม่ค่อยได้เห็นใส่มากนักยืนมองไปรอบๆร้าน ''ย้ายมาทำที่นี่แล้วเหรอ'' ''เอ่อ ครับ'' ''ไม่เห็นบอก ไปดูที่ร้านเก่ามาแต่คนที่ร้านบอกว่าย้ายมาทำที่นี่'' ''ขอโทษครับ'' จะบอกยังไงล่ะ ก็ไม่ได้คุยกันเลย เอฟเคยคิดที่จะโทรไปบอกโชกุนว่าย้ายที่ทำงานแต่ก็คิดได้ว่าจะบอกไปทำไม โชกุนคงไม่สนใจเอฟขนาดนั้นหรอก จะทำให้โชกุนหงุดหงิดและรำคาญเปล่าๆว่ามาบอกทำไมไม่ได้อยากรู้ อะไรประมาณนั้น ''พี่โชกุนมาทำอะไรเหรอครับ'' ''เรียกโชเฉยๆ'' โชกุนพูดเสียงเรียบ ''ครับพี่โช'' ''พอดีมาซื้อของนิดหน่อย เลยแวะขึ้นมาดู อยากจะกินกาแฟสักแก้ว แต่เห็นบอกว่าปิดแล้วนี่'' ''ผมเปิดเครื่องใหม่ได้ครับ'' โชกุนยิ้ม ''งั้นขอสักแก้วสิ'' ''ได้ครับ'' โชกุนนั่งรอที่โต๊ะ เท้าคางมองเอฟที่ลงทุนเปิดเครื่องกาแฟที่ล้างเสร็จแล้วเพื่อทำกาแฟให้โชกุน ใช้เวลาสักพักเอฟก็เอามาให้ที่โต๊ะ ''นี่ครับ'' ''ไปทำของตัวเองมาด้วยสิ'' ''ครับ?'' ''ไปทำของตัวเองมาด้วย แล้วมานั่งนี่ เร็วๆ'' ''ครับ'' เอฟรีบทำตามที่โชกุนว่าอย่างว่างาย กลับมานั่งที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามกับโชกุน ''วันนี้ยุ่งเหรอ'' ''ครับ ที่ร้านมีโปร1แถม1 ลูกค้ามาทั้งวันเลย'' ''ชนชั้นกลางนี่ชอบของฟรีกันจริงๆเนอะ'' ''ครับ'' เอฟเกาหัวอย่างเขินๆ โชกุนนั้นแต่งตัวน่ารักมาก แต่ก็ยังดูเซ็กซี่อยู่ดี โชกุนโน้มตัวมาหา เอามือจับเสื้อของเอฟ ''ใส่ชุดพนักงานก็น่ารักดี'' สายตาของโชกุนเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างตรงคอของเอฟแล้วยิ้มออกมา ''ใส่อยู่อีกเหรอ'' ใช้นิ้วเกี่ยวปลอกคอที่ให้เอฟไว้เมื่อนานมาแล้ว ''ครับ ก็..ผมเป็นหมาของพี่นี่ครับ'' โชกุนยิ้มพอใจ ลูบหัวของเอฟ เอฟเขินจนทำอะไรไม่ถูก ''ยังเป็นเด็กดีเหมือนเดิมเลยนะ'' โชกุนล้วงกระเป๋า หยิบกล่องเล็กกล่องหนึ่งขึ้นมาแล้วยื่นให้ ''อะไรเหรอครับ'' ''เอาไป'' เอฟรับมาเปิดดู มันเป็นต่างหูรูปตัวSที่ประดับด้วยเพชร ''สวยจังครับ'' ''ใส่ซะสิ'' ''ทำไมถึงให้ผมเหรอครับ'' ''ก็แค่...แสดงความเป็นเจ้าของมั้ง'' ''ก็มีปลอกคอแล้วนี่ครับ'' ''พี่หวงของน่ะ แค่นั้นไม่พอหรอก'' เอฟเขินหน้าแดง ''แต่ผมไม่ได้เจาะหู'' ''ก็ไปเจาะแล้วใส่ซะ โอเคมั้ย'' ''โอเคครับ'' ''ดีมาก'' โชกุนกระดกกาแฟดื่มจนหมด ''ไปกันได้หรือยัง'' ''ครับ ขอผมเก็บร้านอีกแป๊ปนึงนะ'' โชกุนพยักหน้า ทั้งคู่ออกมาจากร้าน ''นี่'' ''ครับ'' ''พี่ซื้อร้านนี้ให้เอามั้ย'' ''ห้ะ'' ''จะได้เปิดตอนไหนก็ได้ปิดตอนไหนก็ได้'' ''อะไรครับเนี่ย'' เอฟขำเพราะคิดว่าโชกุนพูดเล่น แต่โชกุนทำหน้างงว่าขำอะไรเพราะหมายความอย่างที่ว่าจริงๆ ''เดี๋ยวผมขอแวะตรงนี้แปปนะครับ'' ''อืม'' เอฟแวะเข้าไปในเซเว่นระหว่างทางแล้วกลับออกมาพร้อมกับอาหารหมา2กระป๋อง แกะแล้วเทใส่กระดาษวางไว้แถวต้นไม้ ''ทำอะไรอะ'' ''แถวนี้มีหมาจรเจ้าประจำอยู่น่ะครับ'' มีหมาตัวใหญ่1ตัวพร้อมกับลูกอีกสองคัวเดินออกมาจากมุมมืด เข้ามคลอเคลียเอฟเหมือนว่ารู้จักกันดี ''ว่าไง หิวมั้ย'' เวลาเอฟเล่นหรือคุยกับหมานั้นดูจะไม่เขินอายเหมือนตอนคุยกับคนเลยสักนิด แถมยังมีสเน่ห์มากอีกด้วย โชกุนเดินมานั่งยองลงข้างๆ ลูกหมาตัวนึงเดินเข้ามาหาแต่โชกุนรีบเขยิบหนีเพราะกลัวสกปรก เอฟขำท่าทางตกใจของโชกุน ''ไม่เอา อย่าไปกวนพี่โชเค้านะครับ'' เอฟคว้าลูกหมาออกห่างจากโชกุน ''หมาเลี้ยงหมาเหรอ'' โชกุนแซว เอฟยิ้มกว้าง ''ก็ผมมีพี่เป็นเจ้าของแต่เจ้าพวกนี้มันไม่มีนี่นา ต้องดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่ด้วยตัวเอง เหมือนผมเลย ผมเหมือนหมาจริงๆด้วยแฮะ'' เอฟหัวเราะ แต่ในเสียงหัวเราะนั้นปนไปด้วยความเศร้าและน้อยใจ โชกุนไม่เข้าใจความจนนักหรอก เพราะรวยมาตลอดชีวิต แต่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ดีเอาซะเลย ''แล้วกลับยังไง'' ''เดี๋ยวผมไปขึ้นบีทีเอสครับ'' ''พี่ไปส่ง'' ''ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมเกรงใจ'' ''เอฟน่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ ว่าพี่ไม่ชอบให้ปฏิเสธ'' ''ขอโทษครับ'' โชกุนลุกขึ้น ''กลับกันได้หรือยัง'' ''ครับ'' เอฟลูบหัวแม่หมาก่อนจะลุกขึ้น เดินตามโชกุนไปที่ลานจอดรถในห้าง ทั้งคู่ขึ้นมาบนรถ โชกุนขับรถไปส่งเอฟที่ซอย ''ขอบคุณที่มาส่งนะครับ'' ''ไม่เป็นไร'' เอฟลงจากรถ ''เดี๋ยว'' เอฟเดินกลับมาเกาะขอบกระจก ''ครับ'' ''โทรมา'' ''ครับ?'' ''พรุ่งนี้ โทรมา'' ''ได้เหรอครับ'' ''พี่ขี้เกียจโทรเอง นัดเอาไว้ก่อน'' เอฟยิ้มกว้าง ''รับทราบครับ'' เอฟจ้องหน้าโชกุน ''ผมบอกอะไรพี่อย่างนึงได้มั้ยครับ'' ''ว่า?'' ''ตาพี่สวยมากเลย'' ''ห้ะ'' โชกุนมองตาของตัวเองในกระจก ''ผมเข้าห้องก่อนนะครับ'' ''อืม'' เอฟเปิดประตูเข้าไปในห้อง โบกมือลาอีกครั้งก่อนจะปิดประตู โชกุนถอนหายใจ ''เอาอีกแล้ว หาเรื่องให้ตัวเองวุ่นวายอีกแล้ว'' โชกุนบ่นพึมพำก่อนจะขับรถออกไป | 
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-12-14 18:30:19
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
เจ้าของ
โพสต์ 2022-12-14 21:52:19
โพสต์ 2022-12-14 21:58:00
โพสต์ 2022-12-15 00:44:28
