หมาป่าขี้เงี่ยน PT52 ศึกประลองจตุรเทพ 2 กำลังใจจากพี่กล้ามใหญ่ (โฬมเลิฟ)

Kantanaty

เลิฟ

     เสียงเซ็งแซ่ของเหล่าเทวทูตทั้งหลายที่กำลังประชุมกันอยู่ดังกังวาลไปทั่วห้องประชุมสวรรค์ เทวทูตหน้าสวยองค์หนึ่งอาศัยจังหวะที่เทวทูตองค์อื่นกำลังเถียงกันลอบออกมาข้างนอก ถอดเสื้อคลุมเทพสวรรค์สีทองออกเหลือเพียงชุดผ้าลินินสีขาวตัวบาง เดินลงบันไดเมฆมายังพื้นหญ้าเบื้องล่างอย่างเงียบเชียบ เดินไปตามทางเรื่อยจนกระทั่งมาถึงทุ่งหญ้าเขียวขจีอันกว้างใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยดอกไม้สีขาวสะอาดตา เทวทูตหนุ่มนั่งลง ชื่นชมความงามของเหล่าดอกไม้ สายตาสอดส่องไปยังพื้นที่กว้างเหมือนกำลังมองหาอะไรสักอย่าง หรือใครสักคน ลมกรรโชกแรงพัดผ่านร่างของเทวทูตย์หนุ่มจนชุดผ้าพลิ้วไหวไปตามกระแสลม 'เจ้านี่รั้นจริงๆเลยนะ' เสียงบางอย่างลอยมาตามสายลม เทวทูตหนุ่มยิ้ม ''ข้าบอกแล้วไงว่าข้าดูแลตัวเองได้'' 'เจ้าเองก็รู้ว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันผิด' ''ใช่ ข้ารู้'' 'ข้าเป็นห่วงเจ้า' ''ขอบคุณนะสายลม แต่ข้าขอจัดการเรื่องของข้าด้วยตัวข้าเอง'' ลมค่อยๆแผ่วเบาลง เทวทูตหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองไปทางด้านในป่าลึกที่มืดมิด ค่อยๆยิ้มออกมา ''ข้ารอเจ้าตั้งนาน'' ร่างใหญ่ตระหง่านค่อยๆโผล่ออกมา เงามโหฬารใหญ่ปกคลุมแทบจะทั้งทุ่ง ปีศาจร่างใหญ่หน้าตาซูบน่าเกลียดน่ากลัวย่างก้าวเข้ามา ปีกเหี่ยวย่นแห้งกระกระพือเปิดปิด เทวทูตหนุ่มยืนประจันหน้าปีศาจตนนั้นโดยไม่เกรงกลัวใดๆ ''ข้าขอโทษที่มาช้า'' เสียงแหบพร่าดังก้องในลำคอ ปีศาจตนนั้นคุกเข่าลง ยื่นมือที่น่าเกลียดน่ากลัวมาจับมือเล็กเรียวของเทวทูตหนุ่มไปจุมพิต เด็ดดอกไม้ที่พื้นหญ้าขึ้นมา มันเผาไหม้เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีดำสนิท เทวทูตหนุ่มรับมา สูดดมกลิ่นหอมไหม้ของมันเข้าไป ป๊ศาจตนนั้นนั่งลงข้างเทวทูตหนุ่ม ''วันนั้นใกล้เข้ามาแล้วสินะ'' เทวทูตหนุ่มพูดขึ้น ''ใช่'' ปีศาจจับมือของเทวทูต ''ถ้าเราทั้งคู่รอด สัญญาได้มั้ยว่าเราจะไปจากที่นี่ด้วยกัน'' ''เราจะไปที่ไหนล่ะ ท่านมองเห็นพวกเราได้จากทุกที่นั่นแหละ'' ''ข้าสัญญาว่าจะไม่มีใครหาเราเจอ'' ''เราคงต้องหนีไปเจอกันชาติภพหน้าล่ะมั้ง ท่านถึงจะไม่เจอ'' เทวทูตหนุ่มขำ ปีศาจตนนั้นมองมาด้วยดวงตาสีแดงก่ำ ''เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก เพราะไม่ว่าอีกกี่ภพกี่ชาติ เราก็จะเจอกันอยู่ดี'' เลิฟสถดุ้งลุกขึ้นมานั่ง เอามือทาบอกหายใจแรงหอบ เหงื่อไหล่เต็มหน้าผาก ฝันแบบนั้นอีกแล้ว เลิฟฝันถึงทูตสวรรค์องค์เดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า และทุกครั้งจะต้องมีปีศาจสีดำตนหนึ่งอยู่ด้วยตลอด และไม่ใช่การฝันซ้ำแต่เป็นฝันต่อกัน คงเพราะอ่านหนังสือเกี่ยวกับตำนานมากไปล่ะมั้ง เลิฟหยิบนาฬิกามาดู ตอนนี้ตี4แล้ว อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงการประลองจตุรเทพ เลิฟคงนอนต่อไม่หลับแล้ว เลิฟลุกจากเตียง ถอดเสื้อผ้าออก เปลี่ยนเป็นชุดกระชับตัว เดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน เข้าไปในห้องซ้อมต่อสู้ อบอุ่นร่างกายตัวเอง เลิฟจะใช้เวลาช่วงนี้ซ้อมอีกสักหน่อย อีกฝ่ายเป็นผู้ใช้น้ำแข็ง พลังของเลิฟไม่น่าจะต่อกรได้เลย เลยต้องฝึกร่างกายให้แข็งแรงไว้ น่าจะต้องใช้การหาโอกาสโจมตีด้วยมือเปล่าเข้าสู้แทน เลิฟวิ่งรอบห้องพร้อมกับจับเวลาไปด้วย ถ้าเรื่องความเร็วแล้วเลิฟไม่เป็นรองใครแน่นอน เลิฟยังคงครองตำแหน่งคนที่วิ่งเร็วที่สุดในคลาสอยู่ เลิฟหยุดวิ่ง เอานาฬิกาขึ้นมาดูเวลา ทำลายสถิติตัวเองได้อีกครั้ง แต่การวิ่งหนีอย่างเดียวคงไม่ช่วยให้ชนะแน่ เลิฟเดินลงมาข้างล่าง ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา นี่เลิฟกำลังทำอะไรอยู่กันนะ เลิฟอยากลงแข่งจริงหรือเปล่า เดิมทีก็โดนผลโหวตบังคับจนต้องมาประลองตั้งแต่แรก เลิฟยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยากเป็นจตุรเทพหรือเปล่า เลิฟสมควรที่จะได้รับตำแหน่งนี้จริงๆเหรอ เลิฟเอาไอแพดขึ้นมาเปิดดูคลิปประลองของโรงเรียนเก่าๆอีกรอบ ศึกษาการต่อสู้จากนักเรียนรุ่นก่อนๆ จนกระทั่งไปสะดุดเข้ากับคลิปหนึ่ง เป็นคลิปการประลองคัดเลือกจตุรเทพรุ่นเดียวกับราคาน อัลฟ่าร่างสูงโปร่งใบหน้าสวยยืนยิ้มประจันหน้าอยู่กับอัลฟ่าร่างยักษ์ อัลฟ่าหน้าสวยเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ยื่นหน้าไปกระซิบบางอย่างที่ข้างหู อัลฟ่าร่างยักษ์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินลงสนามไปอย่างงงๆโดยไม่ทราบสาเหตุ ทำให้อัลฟ่าหน้าสวยคนนั้นชนะไปโดยไม่ต้องออกแรงสู้ เลิฟรู้สึกคุ้นหน้าแปลกๆ นั่นคือ1ใน4จตุรเทพรุ่นเดียวกับราคานโฬมและอาร์ทนี่นา ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อโชหรืออะไรสักอย่าง เห็นเล่ากันว่าหลังจากเรียนจบก็หายตัวไปเลย ติดต่อก็ไม่ได้ เลิฟเข้าไปดูการต่อสูของราคานและโฬม ทั้งสองต่างมีทักษะการต่อสู้เป็นเลิศ ทั้งพละกำลังและการเคลื่อนไหวเหนือชั้นกว่าคนอื่นอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็มีสไตล์การต่อสู้ที่ต่างกัน โฬมนั้นจะใช้พลังเข้าปะทะโดยตรง ส่วนราคานจะมีลูกเล่นเยอะกว่า เหมือนคิดก่อนที่จะเคลื่อนไหวอยู่ตลอด ส่วนอาร์ทนั้นยืนอยู่เฉยๆ ใช้สิ่งของรอบตัวดั่งข้ารับใช้ในการต่อสู้ แต่ละคนนั้นเก่งเหมาะสมกับตำแหน่งจตุรเทพ เลิฟเก่งพอที่จะรับตำแหน่งนี้หรือเปล่ากันนะ เลิฟกลับขึ้นมาบนห้องนอน เตรียมชุดที่จะใช้ในการประลองวันนี้ ถอดเสื้อผ้าออก หยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำล้างหน้าให้สดชื่น มองหน้าของตัวเองในกระจก ''ต้องทำได้สิ'' เลิฟให้กำลังใจตัวเอง เดินลงมาข้างล่าง ''พร้อมหรือยัง'' เสียงหนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตู เลิฟมองไปก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างใหญ่หน้าตาอัปลักษณ์ยืนอนู่หน้าประตู เลิฟหลับตาลงแล้วลืมตามองอีกที

ราคาน

โฬม

อาร์ท

     ''เป็นอะไรหรือเปล่า'' ราคานถาม เลิฟคงจะซ้อมหนักจนเพลียเห็นภาพหลอนจากฝันล่ะมั้ง ''เปล่าครับ พี่ราคานมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย'' ''มาได้สักพักแล้ว พี่ทำอาหารเช้าไว้ให้แล้ว มากินด้วยกันเถอะ'' ''ครับ'' เลิฟมานั่งกินข้าวกับราคานที่โต๊ะ ''แล้วพี่ราคานมาทำอะไรเหรอครับ'' ''ก็มารับเราไง'' ''วันนี้พี่ไม่ทำงานเหรอครับ'' ''วันนี้เป็นวันคัดเลือกจตุรเทพ รุ่นเก่าอย่างพี่ต้องไปอยู่แล้ว อีกอย่าง พี่ลางานเพื่อไปเชียร์เราไง'' ราคานยื่นมือมาลูบหัวของเลิฟ เลิฟยิ้มเขิน ''ขอบคุณนะครับ'' ''แล้วพร้อมมั้ย การประลองน่ะ'' ''กังวลนิดหน่อยครับ'' เลิฟตอบตามความจริง ราคานถอนหายใจ เอามือแตะบ่าของเลิฟ ''ไม่ต้องคิดมากนะ มันคือการประลองของเลิฟ เลิฟสู้เพื่อตัวเลิฟเอง ไม่ต้องสูเพื่อคนอื่น หรือสู้เพื่อพวกพี่ จะแพ้หรือชนะขอแค่ตั้งใจก็พอ ยังไงพี่ก็ภูมิใจในตัวเลิฟอยู่แล้ว'' คำพูดอบอุ่นของราคานทำให้เลิฟรู้สึกดีขึ้น ''ไปกันเถอะ'' ''ครับ'' ทั้งคู่ขึ้นมาบนรถของราคาน ราคานเอื้อมตัวมาคาดเข็มขัดให้เลิฟ เลื่อนตัวออกแต่กลับหยุด จ้องมองหน้าของเลิฟ สายตาของทั้งคู่ประสานกัน เกิดภาพซ้อนทับขึ้นในหัวของเลิฟ เลิฟผลักราคานออก ''เลิฟ เป็นอะไรเหรอ'' ''ผมแค่..'' แผลเป็นรูปไม้กางเขนที่หลังคอของเลิฟแสบแปล๊บขึ้นมา ''อ๊ะ'' เลิฟเอามือจับแผลนั้น พยายามที่จะรักษามัน ความเจ็บค่อยๆหายไป ''โอเคจริงใช่มั้ย'' ''ครับ แค่เจ็บแผลนิดหน่อย'' ''เจ็บแผล?'' ราคานงงนิดหน่อยเพราะเลิฟนั้นมีพลังรักษา ไม่น่าปล่อยให้มีแผล แต่ไม่อยากถามให้มากความเพรานี่ก็ใกล้เวลาประลองแล้ว ราคานขับจนมาถึงโรงเรียนเซ้นต์รอยัลที่คุ้นเคย ราคานขับเข้าไปตามทางหินอ่อนยาว จอดรถที่น้ำพุหน้าทางเข้า ''พี่จะดูเราอยู่ที่ด้านบนนะ สู้ๆล่ะ ทำให้เต็มที่ เลิฟทำได้อยู่แล้ว'' เลิฟยิ้ม ''ครับ'' ราคานเหลือบไปเห็นบางอย่างที่หน้าอกของเลิฟ เอานิ้วไปแตะ มันคึอเข็มกลัดประจำตระกูลที่ราคานเคยให้เลิฟเป็นของขวัญเมื่อนานมาแล้ว ''ติดมาด้วยเหรอ'' ''มันทำให้อุ่นใจมากขึ้นน่ะครับ'' ราคานลูบหัวเลิฟอย่างเอ็นดู ''ไปเตรียมตัวได้แล้ว'' ''ครับ'' เลิฟลงมาจากรถ เพื่อนๆที่มานั่งรออยู่ข้างหน้าเข้ามารุมล้อม ราคานมองแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เติบโตขึ้นกว่าจากที่เจอกันครั้งแรกเยอะมากเลย ราคานขับรถเข้ามาจอดด้านใน ราคานมาเป็นแขกรำเชิญพิเศษสำหรับการประลองหาจตุรเทพรุ่นใหม่ ซึ่งปกติจะเชิญจตุรเทพรุ่นเก่ามาตลอดอยู่แล้ว ใครจะมาก็มา ไม่มาก็ไม่เป็นไร ราคานมักจะปฏิเสธไปทุกครั้งเพราะติดงาน แต่ครั้งนี้ที่ยอมมาเพราะเลิฟเข้าชิงด้วยเท่านั้นแหละ ราคานเดินมานั่งที่ที่นั่งรับรองในห้องที่จัดไว้สำหรับเหล่าจตุรเทพ ไหว้ทักทายเหล่ารุ่นพี่ที่คุ้นหน้าคุ้นตา นั่งลงที่ที่นั่งซึ่งติดชื่อของราคานไว้ ข้างๆคือที่ของโฬม อาร์ท และโช โฬมเดินมานั่งลงข้างราคาน ''เอ้า ไงมึง'' ราคานทัก โฬมยื่นกาแฟถ้วยหนึ่งให้ ราคานรับมาดื่ม ''ทำไมมาช้าจังวะ มึงมาก่อนกูอีกไม่ใช่เหรอ'' ราคานถาม ''กูแวะไปที่บ้านฝูงมา'' ''ไปทำอะไรวะ'' ''กะจะเข้าไปรับเลิฟ เพราะกูผ่านทางนั้นพอดี'' โฬมเหลือบตามามองราคาน ''แต่มันก็ไม่อยู่แล้ว'' ''กูรับน้องมาเมื่อเช้าแล้ว มึงไปช้าอะดิ โทษทีว่ะที่ไม่ได้บอก'' ''ช่างมันเถอะ ใช่ว่ากูตั้งใจเข้าไปรับมันที่ไหน แค่ผ่านทาง'' ราคานยิ้มมุมปากแล้วดูดกาแฟ อาร์ทเปิดประตูเดินเข้ามา ทักทายพวกรุ่นพี่แล้วเดินมานั่งลงข้างโฬม ''พสุล่ะ'' ''ติดถ่ายงาน เดี๋ยวจะตามมาทีหลัง'' อาร์ทพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ ในใจว้าวุ่นเพราะไม่ชอบปล่อยให้พสุอยู่คนเดียวกับพวกตากล้องและนายแบบบ้ากามพวกนั้น คอยส่งข้อความหาพสุอยู่เป็นระยะๆ ''มึงนี่มันหวงเมียจริงๆเลยนะ'' โฬมแซว ''ถ้ามึงมีคนที่มึงรักมากเท่าไหร่มึงก็จะเป็นไม่ต่างจากกูตอนนี้หรอก'' อาร์ทมองตาขวางใส่ โฬมทำท่ากลัว ''ไม่ต้องดุกูก็ได้ แค่เเซวเล่นเอง'' ราคานขำ มองไปยังที่นั่งที่ยังว่างอยู่หนึ่งที่ ''มันไม่มาหรอก'' โฬมพูดขึ้น ''นั่นสิเนอะ'' พวกนักเรียบนที่เดินผ่านหน้าห้องมองเข้ามาอย่างตื่นตาตื่นใจ เหล่าจตุรเทพแต่ละคนนั้นหล่อราศีจับ แค่ออร่าภายนอกก็เหนือชั้นกว่าคนทั่วไปแล้ว โดยเฉพาะสามจตุรเทพที่ได้ับการขนานนามว่าเป็นหนึ่งในจตุเทพรุ่นที่แข็งแกร่งที่สุด แม้จะอยู่ไม่ครบ4คนก็เถอะ โฬมลุกขึ้น ''เดี๋ยวกูมา'' ''จะไปไหนวะ'' ''เออ เรื่องของกูน่า'' โฬมเดินออกไปจากห้อง ''ไปดูดบุหรี่อีกล่ะมั้ง'' อาร์ทพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก ราคานมองตามหลังโฬมที่เดินออกไปด้วยสายตาที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

พสุ

รัม

หมอก

     ''ขอบคุณมากครับ'' พสุบอกลาทีมงานก่อนจะเดินถือกระเป๋าลงมาจากสตูดิโอ วันนี้พสุมีถ่ายแบบนิตยสารเซ้กซี่ฉบับของเดือนหน้า พสุรีบทำทุกอย่างให้เสร็จเพื่อที่จะได้ไปดูการประลองของเลิฟทัน ''พสุครับ'' เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้พสุหยุดเดินแล้วหันไปมอง นายแบบอัลฟ่าหนุ่มหน้าคมที่ถ่ายงานด้วยกันเดินเข้ามาหา ''มีอะไรเหรอครับ'' ''จะกลับแล้วเหรอครับ พอดีว่าทุกคนชวนกันไปกินข้าว'' ''พอดีมีธุระต่อน่ะครับ คงไปไม่ได้'' ''น่าเสียดายจังเลยนะครับ'' นายแบบคนนั้นยื่นนามบัตรให้ ''ถ้างั้น ไว้เราไปกินข้าวด้วยกันดีมั้ยครับ'' พสุรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายหวังอะไร แต่ไม่อยากให้วุ่นวายเพราะต้องรีบไปจึงรับนามบัตรนั้นมา ''ครับ'' พสุเดินออกมาด้านนอก ทิ้งนามบัตรนั้นลงถังขยะก่อนจะขับรถตรงไปยังโรงเรียนของเลิฟทันที พสุค่อยๆขับตามหลังรถคันหน้าเข้าไปในโรงเรียน วันนี้คนมาเยอะมาก ทั้งนักเรียนที่มาดู ผู้ปกครอง คนนอก แมวมองที่มาหาคนเข้าฝูง การประลองครั้งนี้สำคัญมากจริงๆ พสุวนหาที่จอดจนได้ ส่งข้อความไปหาอาร์ท 'ผมถึงแล้วนะครับ' 'อยู่ตรงไหน' 'อยู่ที่ลานจอดรถครับ' 'เดี๋ยวผมลงไปรับ' 'เรานั่งด้วยกันได้เหรอ ผมต้องไปที่นั่งธรรมดานี่' 'ผมจะไปนั่งด้วย' 'มันดูไม่ดีนะคุณ ผมดูแลตัวเองได้' นักเรียนอัลฟ่าที่เดินผ่านไปมาต่างมองพสุตาเป็นมัน พสุสัมผัสได้ถึงรังสีของพวกอัลฟ่ารอบๆ 'เอาเป็นว่าผมจะรีบหารัมกับหมอกแล้วไปนั่งด้วยกันนะ' พสุเดินเข้าไปข้างใน ระหว่างทางมีนักเรียนห้อมล้อมจับกลุ่มกันหน้าทางเข้า พสุเบียดตัวจนเข้ามาข้างในได้ เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาหมอก ''มาหรือยังหมอก'' ''มาแล้ว'' หมอกตอบ พยายามเบียดตัวออกจากกลุ่มนักเรียนที่มาห้องล้อมตัวเองที่หน้าทางเข้า หมอกนั้นเป็นดารานายแบบที่มีชื่อเสียง หน้าตาหล่อเหลาขึ้นจากสมัยเรียนมาก แน่นอนว่ามีดารามาก็ต้องมีแฟนคลับมามุง ''โห! คนเต็มไปหมดเลย ขอดูมั่งสิ!'' เสียงหนึ่งดังขึ้น ทันทีที่ทุกคนเห็นว่าเป็นใครก็กรูถอยหนีไปกันหมด ''อ้าว ไปไหนกันอะ'' รัมมองซ้ายขวา ใครที่มองเห็นรัมต่างก็เดินไปอีกทาง หมอกขำเบาๆ ''เค้าหนีมึงนั่นแหละ'' รัมนั่งยองขมวดคิ้ว ''หนีกันทำไมวะ วันนี้กูแต่งตัวน่ากลัวเหรอ'' ''ไม่เกี่ยวกับชุดหรอก มึงต่างหากที่น่ากลัว'' ''ใครๆเค้าก็รักกูกันนะสมัยเรียน'' หมอกหรี่ตามองรัม ''งั้นมึงกับกูคงเรียนคนละที่กันละมั้ง'' รัมขำ หมอกยื่นมือไปให้รัมจับแล้วดึงรัมยืนขึ้น ''พสุรออยู่ข้างใน เข้าไปกันเถอะ'' ''โอเค'' ทั้งคู่เดินเข้ามาข้างใน จากตอนแรกที่บรรยากาศคึกตักกลับเงียบลง ผู้คนต่างมองมาทางรัมแล้วค่อยๆเดินเลี่ยงไปจากตรงนั้น รัมโบกมือทักทายทุกคนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ''เด็กสมัยนี้นี่ไม่เฟรนด์ลี่เลย'' รัมบ่น หมอกถอนหายใจ ไม่แปลกหรอกที่คนจะกลัวรัมกัน เพราะกรณีของรัมนั้นถูกเอามาพูดให้เด็กฟังเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีมาตลอด ทุกคนรู้กันดีว่ารัมนั้นเป็นนักเรียนที่แข็งแกร่ง แต่ก็เป็นคนที่บ้าระห่ำมากเช่นกัน ไม่ควรยุ่งเกี่ยวด้วย สมัยเรียนมีแค่หมอกนี่แหละที่อยู่กับรัมได้ ''รัม หมอก'' พสุเรียกแล้วเดินเข้ามาหาทั้งคู่ รัมโผเข้าไปกอดพสุ ''ว่าไง คิดถึงจังเลย'' พสุเอามือดันหน้าของรัมที่กำลังอ้าปากจะงับคอตัวเองออก รัมทำหน้ายู่ใส่ ''มานานหรือยัง'' พสุหันไปถามหมอก หมอกส่ายหน้า ''เพิ่งมาสักพักนี้เองแหละ'' ''ไปหาที่นั่งกันเุถอะ'' ทั้งสามเดินเข้าไปในลานประลองซึ่งล้อมรอบด้วยอัฒจันทร์หลายชั้น ที่นั่งแถวหน้าสุดนั้นเต็มหมดแล้ว ''จะนั่งไหนดีละ'' ''เอาตรงที่คนไม่เยอะ'' หมอกมองไปรอบๆหาที่ว่าง แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อคนเต็มลานประลองขนาดนี้ ''จริงสิ รัม ไปหาที่นั่งให้หน่อย'' ''ได้ จะนั่งตรงไหนกันดีล่ะ'' ''เอาหน้าสุดทั้งแถว'' รัมเดินผิวปากไปที่แถวหน้าสุด ''ขอโทษนะ'' ทันทีที่โดนทักก็สะดุ้งกันทันที ''พอดีผมอยากจะนั่งติดกับเพื่อน ถ้าไม่เป็นการรบกวนช่วยไปนั่งตรงอื่นให้หน่อยสิ สักสามที่ก็ได้'' รัมพูดอย่างยิ้มแย้มแต่มันกลับดูน่าขนลุก ผู้คนต่างลุุกขึ้นเขยิบไปนั่งข้างบนกันจนเกือบหมด ''ทุกคนมีน้ำใจกันจังเลย หมอก พสุ มาดิ!'' ''มีน้ำใจอะไร เค้าไม่อยากนั่งด้วยต่างหาก'' หมอกบ่นพึมพำ พสุแอบขำเบาๆ ทั้งหมดนั่งลง รัมมองขึ้นไปด้านบนก็เห็นห้องกระจกที่ราคานกับอาร์ทนั่งอยู่ ''ขึ้นไปนั่งบนนั้นดีกว่า'' ''เดี๋ยว ไม่ได้'' หมอกดึงเสื้อรัมไว้ ''ทำไมล่ะ'' ''บนนั้นคือที่นั่งของจตุรเทพ'' ''แล้วไง พี่ราคานกับพี่อาร์ทยังนั่งได้เลย'' ''ก็เค้าเป็นจตุรเทพไง'' หมอกมองบนอย่างเหนื่อยหน่าย รัมทำหน้าไม่พอใจแล้วนั่งลงตามเดิม พอสบโอกาสก็กระโจนออกไปทันที ''โอย'' หมอกโอดครวญก่อนจะสลายร่างกลายเป็นควันสีดำพุ่งตามรัมไป รัมวิ่งฝ่านกลางสนามประลอง พวกการ์ดพยายามเข้ามาห้ามแต่ก็ไม่ทัน รัมกระโจนพุ่งตัวจากพื้นขึ้นไปยังห้องนั้น ร่างของหมอกปรากฏขึ้นขวางรัม แต่รัมนั้นรู้ทันจึงเบี่ยงตัวไปอีกทางผ่านตัวหมอกไป ''ตามใจละกัน'' หมอกขี้เกียจจะตามห้ามลอยกลับไปนั่งที่ตามเดิม เงาตะคุ่มกำลังพุ่งมาที่กระจกห้อง คนในห้องชะเง้อหน้ามาดู ราคานสัมผัสได้ทันที ''อาร์ท!'' ดวงตาของอาร์ทเปล่งประกายสีทอง เสาโดมสองต้นประกบเข้าหากันบีบตัวของรัมไว้ได้ทันก่อนที่จะพุ่งทะลุกระจกเข้ามา ราคานลุกขึ้นเดินไปหารัม ''ทำอะไร'' ''พี่ราคาน ผมอยากไปนั่งด้วยอะ'' ''บนนี้ไม่ได้ ลงไปนั่งดีๆไป'' ''โห่ บนนี้วิวดีกว่าเยอะเลยอะ'' ''ลงไป..'' เสียงของราคานทุ้มต่ำลง ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานชั่วครู่หนึ่ง รัมจึ๊ปากก่อนจะกระโดดกลับลงไปข้างล่าง เดินมานั่งลงข้างหมอกเหมือนเดิม หมอกชำเลืองมอง ''มึงไม่สร้างเรื่องสักวันจะได้มั้ยวะ'' ''กูเปล่าสักหน่อย''

เดซี่

     เลิฟอยู่ในห้องเตรียมตัวหลังลานประลอง แต่ละคนต่างมีทีมพี่เลี้ยงคอยช่วยอยู่ตามคำสั่งของครอบครัว ''ตรงนี้รัดแน่นไปมั้ย ขยับตัวได้เหรอ'' เดซี่ช่วยเลิฟเตรียมความพร้อมของร่างกายและเสื้อผ้า ''ดื่มนี่หน่อย'' เดซี่ยื่นถ้วยชาเล็กๆมาให้ ''คาโมมายล์'' เดซี่ขยับนิ้ว ดอกไม้กลิ่นหอมงอกขึ้นมาจากพื้น เมื่อสูดดมเข้าไปแล้วรู้สึกผ่อนคลาย ''เราตื่นเต้น'' ''ไม่เห็นต้องตื่นเต้นเลย เลิฟทำได้อยู่แล้ว'' ''ถ้าเราแพ้ล่ะ วันนี้พี่ๆมาดูกันทุกคนเลยด้วย'' ''เราจะบอกให้นะ พี่ๆเค้าคงไม่อะไรหรอกถ้าเห็นเลิฟแพ้ ถ้าพี่เค้ามาเห็นว่าเลิฟถอดใจตั้งแต่เริ่มแบบนี้สิ พี่ๆเค้าคงผิดหวังกันนะ ใช่มั้ยล่ะ'' เดซี่พูดให้เลิฟคิดได้ ''นั่นสินะ'' เลิฟตบแก้มตัวเองเบาๆเรียกสติ ''ไม่ต้องคิดมาก สู้ให้เต็มที่ก็พอ'' ''อื้ม'' ''แต่บางทีเต็มที่ของคนบางคนก็ไม่เพียงพอหรอกนะ'' เสียงหยิ่งยโสค่อยๆเข้ามาใกล้ ฟรอสท์ในชุดสูทสีขาวและโค้ทขนเฟอลากยาวไปกับพื้น ''กระจอกทั้งคนลงแข่งทั้งทีมเลยเหรอเนี่ย'' ''พี่จะเอายังไงครับ'' เดซี่จะเดินเข้าไปหาแต่เลิฟห้ามไว้ ''ปล่อยไปเถอะเดซี่'' ''จะอ่อนให้ในการประลองละกันนะ แต่ขออย่างนึง อย่ายอมแพ้เร็วนักล่ะ ตัดสูทมาแพง อยากใส่ให้คุ้มหน่อย'' ฟรอสท์หันหลังสะบัดจนเสื้อโค้ทโดนหน้าเลิฟแล้วเดินจากไป ''เอาให้มันเละเลยนะเลิฟ'' ''ไม่เอาน่า'' เลิฟพยายามทำให้เพื่อนตัวเองอารมณ์เย็นลง มีมือหนึ่งจับที่ไหล่ของเลิฟ เลิฟหันไปก็ตกใจเมื่อเจอกับโฬม ''พี่โฬม'' ''สวัสดีครับ'' เดซี่ทัก โฬมพยักหน้าตอบ ''งั้นเราไปก่อนนะ ถ้ามีอะไรก็เรียกเราล่ะ'' เดซี่โบกมือให้แล้วเดินออกไป ''พี่มาทำอะไรตรงนี้เหรอครับ'' ''กู...''  โฬมจะพูดว่ากูบังเอิญเดินผ่านมา ''กูมาดูมึง'' ''ดูผม'' ''ใช่ คนดูตั้งเยอะแยะ จะให้กูปล่อยคนของกูออกไปแบบไม่ดูความพร้อมก่อนได้ยังไง'' โฬมเดินมาดูเสื้อผ้าที่เลิฟใส่ ''เอาอันนี้ออก'' โฬมเอาผ้าคลุมที่ไหล่ออก ''อีกฝั่งใช้น้ำแข็ง ใส่เสื้อผ้าที่แนบผิวดีกว่า เกิดเสื้อผ้าแข็งขึ้นมาจะหนักจนเคลื่อนไหวไม่ได้'' ''ครับ'' ตาของโฬมเหลือบไปเห็นเข็มกลัดที่อกของเลิฟ ''กูมีของจะให้'' ''อะไรเหรอครับ'' โฬมถอดสร้อยที่คอของตัวเองออกมา ก่อนจะสวมมันให้เลิฟ ''อะไรเหรอครับ'' ''สร้อยของกู'' ''แล้วพี่เอามาใส่ให้ผมทำไมล่ะครับ'' ''ก็แค่อยากให้มึงใส่ไว้ ไม่ได้หรือไง'' ''ได้ครับ แต่ว่ามันจะดูไม่ดีหรือเปล่า'' ''ไม่ต้องคิดมากหรอก มันไม่ใช่สร้อยประจำตระกูลอะไรพรรค์นั้น แค่สร้อยคอธรรมดานี่แหละ'' เลิฟเอาสร้อยเส้นนั้นขึ้นมาดูแล้วยิ้มออกมา มันเป็นสร้อยเงินห้อยจี้รูปไม้กางเขน ''ขอบคุณนะครับ'' เสียงคุณครูประกาศเรียกให้ผู้เข้าชิงออกไปรวมตัวกันที่สนาม โฬมดึงเลิฟเข้าไปกอดอย่างกระทันหันจนเลิฟทำตัวไม่ถูก เอามือลูบหัวเลิฟ ''กูดูอยู่ข้างบน'' เลิฟยิ้ม ''ครับ'' โฬมผละออกแล้วเดินออกไป เลิฟมีกำลังใจขึ้นมา มองตัวเองในกระจกอีกรอบ ฮึบสู้แล้วเดินออกไป โฬมกลับมาที่ที่นั่ง ''ไปไหนมาตั้งนานวะ การประลองจะเริ่มละ'' อาร์ทถาม ''ไปห้องน้ำมา'' ราคานมองไปที่คอของโฬม ''วันนี้มึงไม่ใส่สร้อยมาเหรอ'' ''ทำไมวะ'' โฬมก้มมอง ''ปกติสร้อยเส้นนั้นมึงไม่เคยถอดเลยตั้งแต่เด็กไม่ใช่หรือไง'' ''วันนี้กูลืมใส่มา'' ราคานไม่ได้ถามอะไรต่อ ตัวแทนของโรงเรียนทั้ง8ขึ้นมายืนเรียงหน้ากระดานบนลานประลอง ผู้คนส่งเสียงเชียร์กันดังสนั่น เลิฟเองก็มีคนมาเชียร์เยอะไม่เบา เลิฟมองไปเห็นพสุที่โบกมือมาให้ รัมที่กำลังกระโดดชูมือร้องเรียกและหมอกที่ดึงรัมไว้ เกิดแงสสีทองสว่างขึ้นบนเวที ทุกคนเงียบกริบ ร่างโฮโลแกรมของผอปรากฏขึ้นมากลางสนาม ''ขอต้อนรับทุกคนเข้าสู่การประลองค้นหาสี่จตุรเทพในปีนี้'' ร่างของผอขยายใหญ่ขึ้น ''ก่อนอื่น จะขอแนะนำผู้เข้าแข่งขันโดยคร่าว เยน เกรด11'' อัลฟ่าหนุ่มหน้าตาเคร่งขรึมก้าวมาข้างหน้า เอามือดันแว่นตาให้ขึ้นไป ''พบกับ..นิล เกรด11'' อัลฟ่าผิวเข้มหน้าคมก้าวออกมายืนข้างๆเยน ''ธันเดอร์เกรด11'' อัลฟ่าผมทองหุ่นล่ำเดินออกมาด้วยท่าทางมั่นใจ เรียกเสียงกรี๊ดไปได้มากมาย ''พบกับ..ลูปิน เกรด11'' อัลฟ่าสวมชุดคลุมสีขาว ใส่หน้ากากดำปิดใบหน้าเดินออกมายืนข้างธันเดอร์ ''ราฟ เกรด10''ราฟที่หน้าตาเบื่อหน่ายเดินออกมาข้างหน้า ''พบกับ..คิง เกรด10'' อัลฟ่าหนุ่มหน้าตาขี้เล่นเดินออกมา เพื่อนๆช่วยกันส่งเสียงเชียร์กันใหญ่ ''ฟรอสท์ เกรด11'' ฟรอสท์เดินออกมาอย่างสง่างาม ออร่าผู้ดีจับอยู่รอบตัว ''พบกับ...เลิฟ เกรด10'' เลิฟเดินไปยืนข้างฟรอสท์ ''วู้ววว!'' เสียงรัมดังมากจนแทบจะกลบเสียงคนอื่นในนั้น ''เด็กนั่นมีอะไรอีกเยอะที่เรายังไม่รู้สินะ'' อาร์ทพูดขึ้น ราคานยิ้ม ''เยอะเลยแหละ'' โฬมหันไปมองราคาน ราคานมองตอบ แต่ทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรกัน หันไปสนใจการแข่งขันเหมือนเดิม ''ขอแจ้งว่า รอบนี้ผู้ที่ชนะ จะได้รับตำแหน่งสี่จตุรเทพโดยทันที ขอให้ทุกคนทำให้เต็มที่'' ทุกคนปรบมือ ''ต่อไปนี้จะเป็นการสุ่มลำดับการแข่งขัน'' เกิดภาพของผู้เข้าแข่งขันทั้งแปดกลางอากาศ มันสับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ทุกคนต่างลุ้นว่าใครจะได้แข่งเป็นคู่แรก รูปที่หยุดสร้างความฮือฮาเป็นอย่างมาก เลิฟตกใจอ้าปากค้าง ''เลิฟ เกรด10'' เลิฟอยากจะบ้าตาย เลิฟได้แข่งเป็นคู่แรก ฟรอสท์ก้าวออกมายืนข้างเลิฟ ''ก็ดี จะได้รีบไปทำอย่างอื่นต่อ คงจะไม่นานมาก'' ฟรอสท์พูดูดถูกเลิฟ ''ทั้งสองเข้าประจำที่'' เลิฟและฟรอสท์เดินไปยืนประจันหน้าอยู่คนละฝั่ง ''ขอเริ่มการแข่งขันคัดเลือกสี่จตุรเทพ ณ บัดนี้'' สิ้นเสียงของผอร่างของผอก็หายวับไป ''คู่แรกเลยเหรอวะ'' โฬมนั่งไม่ติดเก้าอี้ เดินไปมาหน้ากระจก อาร์ทกับราคานนั่งดูอยู่เงียบๆ

เลิฟ

ฟรอสท์

     ไอเย็นปกคลุมไปทั้งสนาม ฟรอสท์ขยับเสื้อคลุมขึ้นบนไหล่ ''คงไม่ต้องออมมือหรอกใช่มั้ย'' ดวงตาของฟรอสท์เปลี่ยนเป็นสีฟ้าส่องสว่าง เกิดแท่งน้ำแข็งแหลมพุ่งขึ้นมาตรงจุดที่เลิฟยืนอยู่ ดีที่เลิฟนั้นไหวตัวทันและหลบได้ ''เร็วเหมือนกันนี่'' เลิฟตั้งท่าแล้วออกวิ่ง แท่งน้ำแข็งอแหลมพุ่งขึ้นมาจากพื้นพยายามแทงเลิฟครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เลิฟก็หลบได้ทุกครั้ง เลิฟหาจังหวะพุ่งตัวเข้าไปประชิดตัวฟรอสท์ ฟรอสท์เห็นทันเสกแท่งน้ำแข็งขึ้นมาตรงหน้าเลิฟทำให้เลิฟต้องเลี้ยวหลบ แท่งน้ำแข็งพุ่งขึ้นมาที่เลิฟเรื่อยๆทุกที่ที่เลิฟไป จนตอนนี้ทั้งสนามเหมือนกับภูเขาน้ำแข็งลูกหนึ่งก็ว่าได้ เลิฟไม่มีช่องทางที่จะตอบโต้ได้เลย เลิฟจะเก่งเมื่อเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายได้ แต่ถ้าเข้าไม่ถึงแบบนี้ก็ลำบากแย่ ฟรอสท์เร่งแท่งน้ำแข็งขึ้นอีก มันแทงเสื้อเลิฟจนขาด เลิฟเอาขายันดีดตัวออกไปยืนตรงขอบสนาม เสื้อของเลิฟขาดไปครึ่งตัว เผยให้เห็นผิวขาวเนียนของเลิฟ พวกอัลฟ่าที่ดูอยู่เห็นต่างก็อดมองด้วยสายตาแทะโลมไม่ได้ โฬมหัวร้อนขึ้นมาทันที ''เฮ้ย! เวลานอกให้เปลี่ยนเสื้อดิ๊!'' ''มึงบ้าเหรอ ทำได้ที่ไหน'' อาร์ทดึงให้โฬมนั่งลง เลิฟจับชายเสื้อที่ขาดมันไว้เป็นเสื้อเอวลอย ''รอบนี้แค่เสื้อ แต่ต่อไปรับรองว่าไม่ใช่แค่เสื้อแน่นอนที่จะขาด'' ฟรอสท์ปรบมือ แท่งน้ำแข็งที่อยู่บนสนามพร้อมใจกันหันไปทางเลิฟแล้วพุ่งใส่ เลิฟไม่สามารถถอยหลังได้เพราะจะตกสนาม โฬมลุกขึ้นยืน เลิฟวิ่งไปตรงมุมเล็กที่เหลือ ''อั๊ก!'' แท่งน้ำแข็งแท่งหนึ่งแทงทะลุไหล่ของเลิฟไป เลิฟน้ำตาไหลเพราะความเจ็บปวด ฟรอสท์หัวเราะชอบใจ ''นี่อุตส่าจะทำให้ตกเวที แต่ก็ยังใจสู้ยอมโดนแทงแบบนี้ น่าจะโง่ไม่ก็บ้าเท่านั้นแหละ'' เลิฟเอามือดึงแท่งน้ำแข็งตรงไหล่ออก เลือดของเลิฟพุ่งกระฉูดเลือะน้ำแข็งบนสนามจนเป็นสีแดง โฬมกระวนกระวายจะอาละวาดอย่างเดียว ''เฮ้ย มันรุนแรงไปหรือเปล่า ห้ามถึงตายนะเว้ย!'' ''แค่นี้เลิฟไม่ตายหรอก'' ราคานพูดอย่างใจเย็น เลิฟเอามือจับที่แผล ดดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเขียวสว่าง แผลของเลิฟค่อยๆสมานตัวเองจนปิดสนิท เหลือทิ้งไว้เพียงรอยแผลเป็น ''จริงสิ มีพลังน่ารำคาญนั่นอยู่นี่นา'' ฟรอสท์ยิ้ม ''ถ้างั้นก็ต้องแทงหลายๆแผล ดูซิว่าจะรักษาทันก่อนตายมั้ย'' ฟรอสท์ขยับมืออีกครั้ง ดวงตาส่องแสงเจิดจ้า แท่งน้ำแข็งพุ่งออกมาจากมือใส่เลิฟ เลิฟดีดตัวพุ่งเข้าใส่ ผู้คนต่างตกใจที่เลิฟทำแบบนั้น เลิฟโดนแท่งน้ำแข็งพวกนั้นแทงเข้าที่ร่างกายจนเลือดสาด แผลเป็นรูทั่วตัว แต่ก็รักษาได้เรื่อยๆจนกระทั่งเข้ามาประชิดตัวฟรอสท์ได้ ฟรอสท์ตกใจนิดหน่อย เลิฟเตะเข้าที่สีข้างของฟรอสท์จนฟรอสท์กระเด็นไป ฟรอสท์ตั้งหลัก เลิฟพุ่งเข้ามาต่อยหน้าของฟรอสท์แต่ฟรอสท์เอามือขึ้นมากันได้ทัน ถีบยันท้องของเลิฟให้กระเด็นออกไป เสื้อผ้าของเลิฟขาดรุ่งริ่งไปหมด โฬมรู้ว่าตอนนี้มันหน้าสิ่วหน้าขวานแต่ในหัวกลับมีคำว่าเซ็กซี่ขึ้นมาซะงั้น แทนที่คนดูจะเชียร์ฟรอสท์แต่กลับชมเลิฟว่าสวยกันทั้งสนาม ทำให้ฟรอสท์รู้สึกหมั่นไส้และไม่พอใจเป็นอย่างมาก ''พวกชั้นต่ำแบบโอเมก้ามันก็มีดีแค่ร่างกายเท่านั้นแหละ'' เลิฟถอดเสื้อออก โชว์เอวบางๆและผิวขาวออร่า โยนเสื้อทิ้งไปบนพื้น ควักมีดสั้นสีเขียวคู่ใจออกมาจากกางเกง ''เดี๋ยวพี่จะได้รู้เองครับ ว่าโอเมก้าไม่ได้มีดีแค่ร่างกาย'' จิตสัมผัสพลังของเลิฟนั้นเปลี่ยนไป ออร่าของเลิฟดุดันขึ้น รวมถึงจิตที่ค่อยๆแข็งแกร่งและขยายขึ้นเรื่อยๆด้วย ''พูดมาก!'' ฟรอสท์ตาเปล่งแสง ขว้างหินน้ำแข็งใส่เลิฟหลายต่อหลายก้อน เลิฟวิ่งหลบได้ทุกก้อน เข้าไปใกล้ฟรอสท์ขึ้นเรื่อยๆ ฟรอสท์เสกน้ำแข็งก้อนใหญ่พุ่งกระแทกเข้าที่เลิฟเต็ม แต่เลิฟกลับใช้มีดเจาะน้ำแข็งจนแตกและพุ่งเข้าใส่ฟรอสท์ ง้างมือฟันใส่หน้าของฟรอสท์ มีน้ำแข็งขึ้นมาหุ้มหน้าของฟรอสท์ไว้เหมือนหน้ากากทำให้คมมีดเข้าไม่ถึงหน้าฟรอสท์ ''ไอโง่! มันเป็นแผนให้มึงเข้ามาใกล้กูต่างหาก!'' ฟรอสท์ตะโกน จบแขนของเลิฟ มือของเลิฟโดนแช่แข็ง มันค่อยๆลามไปเรื่อยๆจนแทบจะหุ้มตัวเลิฟ ''เลิฟ!'' โฬมตะโกน ราคานเองก็เป็นห่วงมากเช่นกันแต่พยายามเก็บอาการไว้ ร่างของเลิฟถูกแช่แข็งท่ายืนอยู่กลางสนาม ฟรอสท์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ละลายน้ำแข็งตรงช่องปากของเลิฟ ''กูให้โอกาสมึงยอมแพ้ หรือมึงจะปล่อยให้น้ำแข็งกัดร่างมึงจนแหละแตกเป็นเสี่ยงๆก็ตามใจ'' เลิฟชาไปทั้งตัว สายตาเริ่มพร่ามัว ไม่ได้ยินเสียง ความแสบร้อนของการโดนน้ำแข็งกัดแผ่ไปทั่วร่าง สายตาของเลิฟมงองขึ้นไปเห็นโฬมที่เกาะกระจกตะโกนโวยวายอยู่ มีการ์ดมาลากตัวของโฬมให้ถอยออกไป นั่นสิ เลิฟจะมาจบอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน แผลเป็นรูปไม่กางเขนที่หลังคอของเลิฟแสบร้อนขึ้นมา มันระเบิดแสงสีเขียวออกมาทำให้คนทั้งสนามตกใจ น้ำแข็งรอบๆละลายหายไปทั้งหมด ฟรอสท์เองก็ตกใจมากเช่นกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ควันค่อยๆจางลง เผยให้เห็นเลิฟที่มองฟรอสท์ด้วยสายตาอาฆาต ในมือถือดาบดาวสีเขียวส่องประกาย เลิฟวิ่งตรงไปที่ฟรอสท์ทันที ฟรอสท์ที่สัมผัสได้ถึงพลังของเลิฟก็รู้สึกกลัว สร้างน้ำแข็งหนีขึ้นที่สูง เลิฟกระโดดปีนป่ายตามขึ้นมาอย่างไม่ลดละ ฟรอสท์เสกให้น้ำแข็งพุ่งเข้าใส่เลิฟแต่เลิฟก็ใช้ดาบฟันทิ้งจนหมด ฟรอสท์ระเบิดพลังออกมา เกิดแรงสั่นสะเทือนไปทั่ว พายุน้ำแข็งลูกใหญ่ห้อมล้อมรอบตัวฟรอสท์ อุณหภูมิในห้องลดลงจนติดลบ50องศา เกิดน้ำแข็งเกาะเต็มไปหมด ''มันจะเกินไปแล้ว! เป็นแค่โอเมก้าชั้นต่ำแท้!'' ฟรอสท์ที่สติหลุดตะโกนโวยวาย ความเย็นของพายุบาดร่างของเลิฟจนเป็นแฟนเต็มตัวและใบหน้า แต่เลิฟก็ยังคงเดินฝ่าพายุเข้ามาหาฟรอสท์ ร่างกายของเลิฟเริ่มซีดลง น้ำแข็งเกาะตามตัว ''กูบอกแล้วไง ว่ามึงเข้าไม่ถึงตัวกูหรอก!'' ฟรอสท์หัวเราะ น้ำแข็งขึ้นมาห้อมล้อมขาของเลิฟจนเดินต่อไม่ได้ ลามขึ้นมาตามลำตัวเรื่อยๆ เลิฟฟจ้องหน้าของฟรอสท์แล้วยิ้มออกมา ''ยิ้มอะไรของมึง!'' ฟรอสท์หัวเสีย ''ผมเข้าไปไม่ถึง แต่ว่าดาบของผมน่ะ'' เลิฟใช้แรงเฮือกสุดท้ายง้างมือขว้างดาบออกไป มันเปล่งแสงสีเขียวปักเข้าที่กลางหน้าท้องของฟรอสท์ น้ำแข็งและพายุทั้งหมดหายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พื้นเปียกแฉะไปหมด เลิฟล้มลงกับพื้น หายใจรวยริน ขาไหม้ดำเพราะโดนน้ำแข็งกัด แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะใช้พลังรักษา ฟรอสท์ล้มลงไปนอน ดาบเล่มนั้นหดตัวลงจนกลายเป็นมีดสั้น ไหลมาตามพื้นเข้าที่มือของเลิฟ เลิฟมองขาตัวเองก่อนจะเอามีดสั้นนั้นปักเข้าที่ขา แผลไหม้จากน้ำแข็งกัดค่อยๆหายไป หน่วยพยาบาลเข้ามาดูอาการของฟรอสท์ มีแสงบางอย่างเกิดขึ้นบนอากาศ รูปภาพของเลิฟฉายส่องสว่างไปทั่ว เลิฟไม่เข้าใจหรอกว่ามันคืออะไร ภาพของเลิฟค่อยๆมืดลง ก้อนที่สติของเลิฟจะหมดไป

audiwoods

เลิฟเจ็บหนักเลย​ สู้สู้ครับ

abc55

เก่งมากกกก หนูเลิฟฟฟฟ ฉากต่อสู้สนุกมากกกครับ

Kantanaty

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.

teecga25341991

เลิฟชนะป่าวนี้

tazman

สนุกมาก ๆ ครับ มาต่อไว ๆ นะครับ

ten.nxxvx

ทำไมรู้สึกว่าเลิฟยังแสดงพลังไม่สุดเลยนะ
ราคานหยุดครื้มได้นะ ลุงโฬมทำแต้มพุ่งๆไปแล้ว

montree254

ขอบคุณ​ครับ ทำไมรู้สึกตาลุงโฬมกาวไม่หยุด555

Kantanaty

hello_lovestory

เลิฟเหนื่อยตลอดดดด

princo78

ขอบคุณครับ

Intra

ออกหน้าออกตาเลยนะโฬม
เลิฟโชว์พลังอย่างนี้ แฟนเพิ่มอีกตรึม

sa99

ขอบคุณครับ

Killua

ขอบคุณครับ ชอบมากครับ

Kantanaty

Yud6565

เลิฟสู้ๆ นะ

Jz24

สนุกมากครับ รอติดตามตอนต่อไปคับผม

Kakaonine

เลิฟเก่งมาก!!!! พี่โฬมก็น่ารักมาก!!!

Sang27

เลิฟ เก่งมากลูกแม่สู้ ๆ นะ