ไฟรักริษยา ตอนที่ 10 บังคับให้เรียนภาษาไทย

nuttsoy

ตอนที่ 10บังคับให้เรียนภาษาไทย

วันนี้เป็นวันเสาร์ แต่ผมก็ยังตื่นเช้าตามปกติผมเริ่มชินกับการตื่นเช้า เลยลงมาทานอาหารกับครอบครัวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเห็นพี่เชอร์รี่แต่งชุดนักกีฬานั่งทานข้าวต้มอยู่

"อ้าวพี่รี่ จะไปไหนแต่เช้าครับ"

"จะไปฟิตเนสนะเพชรจะไปกับพี่มั้ย"

"ยังดีกว่าครับเพชรอยากเที่ยวก่อน" คำพูดทำให้คุณลุงที่นั่งอยู่สะดุดกึก วางช้อนลง แต่ผมนั่งปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สักพักมีคนเดินเข้ามา ผมหันไปมอง ใครกันนะ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ผมหันไปที่ประตูเป็นผู้ชายหน้าตาตี๋ ๆ เชย ๆ คนหนึ่ง อายุก็คงใกล้ ๆ กับผมละมั้ง

file:////Users/chakrit/Library/Group%20Containers/UBF8T346G9.Office/TemporaryItems/msohtmlclip/clip_image001.jpg

"สวัสดีครับคุณลุง"  ผู้ชายคนนั้นไหว้คุณลุง

"อ้าวปริญ นั่งสิ"

“วันนี้แกไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นเพราะวันนี้ ฉันจะให้เรียนภาษาไทยกับพี่ปริญเค้า” ผมไม่อยากเชื่อที่คุณลุงพูด นี่ผมได้ยินอะไรผิดไปรึเปล่าให้ผมเรียนภาษาไทย กับไอ้หน้าจืดอย่างกับเต้าหู้เนี่ยนะ และแถมให้เรียกพี่อีกบ้าไปแล้ว  

"เพชรจ๊ะไหว้พี่เค้าซะสิ เดี๋ยวพี่เค้าจะมาสอน ภาษาไทยเพื่อธุรกิจให้ลูกทุกวันเสาร์ตั้งแต่9 โมง ถึงเที่ยง" ฮะ ถึงขนาดต้องไหว้ดูท่าทาง อายุก็ไม่ได้ห่างจากเราเท่าไหร่เลย ผมก็ไหว้แบบขอไปที โห ไรวะยังไม่ทันถามความเห็นเลย อยู่ ๆ ก็จะมาบังคับ เป็นอะไรกันอีกแล้วเนี่ยเรื่องโครงการก็ทีหนึ่งและ นี่เรื่องนี้อีก และภาษาไทยเนี่ยนะ ผมตกมาตลอด นึกยังไงเนี่ยมาให้ผมเรียนภาษาไทย และดูจากหน้า ก็ไม่ได้แก่กว่ากันสักเท่าไหร่ทำไมต้องเรียกพี่ด้วยวะ ผมคิดในใจ

"อ่อครับ" ผมหันไป บอกกับแม่ งานนี้คับแน่ คับ ไม่หลวม ผมละเซ็งสุด ๆ ตอนเช้า ๆต่อไปแทนที่จะไปฟิตเนสกับพี่รี่ กลับต้องมาเรียนภาษาไทยงี่เง่าอะไรนี่ผมกินข้าวไม่อร่อยเลย

"มาแล้วเดี๋ยวไปคุยกับเพชรมันเลย ว่าได้นะ ปริญ" ดูคุณลุงผมพูดสิ แทนที่จะให้กำลังใจหลานกลับมาบอกให้คนอื่นมาว่า ใครก็ไม่รู้ ผมไม่เคยเห็น ไม่เคยสนิท อยู่ ๆจะให้ว่าได้อะไรได้ อายุก็ใกล้ ๆกัน จะมาให้เรียกพี่ บ้าไปกันใหญ่และ

"ครับคุณลุง" พี่ปริญบอกกับคุณลุง ส่วนผมวางช้อนและเดินไปในครัวบ่นพึมพำอยู่ในครัว โดยที่ไม่รู้ว่าแม่เดินตามมา

“ภาษาไทยอะไรก็ไม่รู้ไม่เห็นอยากจะเรียนเลย คุณลุงนี่ เผด็จการจริงๆ เลย” ผมบ่นกับตัวเองแต่แกล้งให้คุณลุงกับไอ้พี่ปริญได้ยิน

"เพชรเป็นไรนะ แม่ได้ยินนะ และก็รู้ว่าลูกไม่อยากเรียน" ผมตกใจดิครับ แม่ได้ยินได้ไงและก็หันไปกับแม่  บอกดัง ๆ ไปเลย แกล้งให้ไอ้พี่ปริญได้ยิน

"แม่ก็ผมไม่ชอบอะ ภาษาไทย น่าเบื่อจะตาย แม่ก็รู้ ว่าตอนเรียน ผมตกกระจุย และนี่คุณลุงยังจะมาให้เรียนภาษาไทยอีก เรื่องโครงการคอนโดผมยังพอรับได้ แต่นี่อะไรกัน  " ผมตัดสินใจพูดออกไปดัง ๆไม่ต้องคิดในใจมันแล้ว

file:////Users/chakrit/Library/Group%20Containers/UBF8T346G9.Office/TemporaryItems/msohtmlclip/clip_image002.jpg

"เพชรมองอีกมุมหนึ่งสิ อะไรที่เราไม่ชอบ แต่เราทำได้ มันท้าทายนะเพชร"

"ก็ผมไม่อยากท้าทายนี่แม่ ช่วยพูดอะไรกับคุณลุงหน่อยนะ"

"เพชร เราโตแล้วนะ ลูกอย่าทำเป็นเด็ก ๆ ความจริงแม่ เป็นคนเสนอคุณลุงเองแหละเพชร"

"โห่แม่ ฆ่าเพชรตายดีกว่า ที่จะให้เรียนภาษาไทย และพี่อะไรเนี่ยนะ หน้าตาดูน่าเบื่อผมเห็นหน้าก็เบื่อและ หน้าอย่างกับเต้าหู้ยี้ และมาบอกตัวเองพี่ รุ่นเดียวกันชัด ๆผมไม่เรียกพี่หรอก" ผมทำหน้ายุ่ง บ่งบอกเลยว่า ผมไม่อยากเรียนสุด ๆพี่รี่นั่งข้างผมเอามือตบขาให้ใจเย็น ๆ

"แนะไปว่าพี่เค้า  ขอโทษพี่เค้าเดี๋ยวนี้นะ แล้วภาษาไทยเพชรลองเรียนหรือยัง"

"เพชรเรียนเพชรก็ไม่ชอบอยู่ดีแหละ"

"แม่ว่าเพชรมีอคติกับภาษาไทยแล้วนะ" แม่ผมนี่ก็ อะไรกันนักกันหนาก็ไม่รู้มาบังคับอะไรไม่รู้ ไร้สาระ

"โอ้ยเพชรปวดหัวเพชรขึ้นนอนและ" ผมเดินออกจากครัวแต่แม่ผมคว้ามือไว้

"นี่ๆๆ อย่าไปไหนนะ ไปคุยกับพี่เค้า ทำความรู้จักกันไว้"  

"โฮะ"ผมชักรำคาญ ผมสะบัดมือผมออกจากมือแม่

"นี่อย่าทำเสียงอย่างนี้กับแม่นะ" คำพูดแม่ทำให้ผมได้คิด เพราะปกติผมจะไม่ทำกับแม่แบบนี้

"แม่เพชรขอโทษ ผมไม่ชอบภาษาไทย นะแม่ นะ ยกเลิกเหอะนะ" ผมคิดได้ เลยเปลี่ยนเป็นอ้อนแม่ส่วนคุณลุงผมได้แต่นั่งกุมขมับไม่พูดอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น แกคงเอือมระอาในสิ่งที่ผมทำ

"ไม่ต้องไม่รู้แหละ ยังงัยแกก็ต้องเรียนภาษาไทยกับพี่ปริญเค้าและต้องนับถือพี่เค้าด้วย"

"แม่"ผมลากเสียงยาว

"ไม่ต้องมาแม่ไปเตรียมตัวเลย ไปนั่งข้าง ๆ พี่เค้าด้วย อย่าทำให้แม่ต้องหนักใจ"

"ครับๆๆๆๆๆๆ" และผมก็เดินไปที่โต๊ะอาหาร ระหว่างทางก็คิดไป จะทำไงดีวะให้พี่ปริญไม่ชอบเราและเลิกสอนไปเอง  ทำไงดีวะ ไอ้เพชรคิดดิผมได้แต่บอกกับตัวเองอยู่อย่างนั้น”

“ไอ้ลักษณะท่าทางแบบนี้คนที่มีการศึกษาเค้าไม่ทำกัน มันมีแต่กุ๊ยที่เค้าทำเสียแรงที่แกไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา การศึกษานี่มันไม่ได้ช่วยขัดเกลานิสัยสันดานแกเลยใช่มั้ยเจ้าเพชร อายุอานามก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ แกอายุ 30 กว่าแล้วนะ  นี่ถ้าเป็นเจ้าเฟม ฉันจะยังพอเข้าใจได้ ไอ้ผู้ชายบ้านนี้มันเป็นอะไรกันแกอยากจะทำตัวลอยไปลอยมาแบบอาณัฐอาแกนะหรอ” คุณลุงอดใจไม่ไหวว่าผมเสียงดังและแรงมากเล่นเอาอาณัฐที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ที่กินกาแฟอยู่ ถึงกับสำลัก

file:////Users/chakrit/Library/Group%20Containers/UBF8T346G9.Office/TemporaryItems/msohtmlclip/clip_image003.jpg

“ตอนแรกฉันกะจะไม่พูดเกรงใจพี่ปริญเค้า และไอ้เรื่องที่ต้องเรียกเค้าว่าพี่อะ จริง ๆเค้าเป็นอาแกด้วยซ้ำ แกรู้จักมั้ย ตามศักดิอะ เค้าเป็นคนขอให้ฉันบอกแกให้เรียกพี่เองและแกไปก้าวร้าวเค้าแบบนั้น ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เลวด้วยมารยาท พวกแกจัดการกันไปเองแล้วกันไอ้หลานคนนี้ ฉันไม่เอาด้วยแล้ว ถ้าไม่เรียน เงินเดือนก็ไม่ต้องได้ รี่ เดี๋ยวพ่อไปฟิตเนสด้วย”ผู้เป็นลุงโกรธจัดพร้อมพาพี่รี่ออกไปข้างนอก

“เป็นยังไงเพชรอยู่ดี ๆ ก็หาเรื่องโดนด่า ทีหลังจะพูดอะไร คิดให้เยอะ ๆ เพราะถ้าไม่คิด ผลมันก็จะเป็นแบนี้ อาณัฐแกเลยโดนด่าไปด้วยเลย พี่ขอโทษแทนเจ้าเพชรมันด้วยนะ และขอโทษอาปริญเค้าด้วยและไปตั้งใจเรียน ถ้าแกไม่อยากโดนคุณลุงโกรธไปมากกว่านี้”  แม่ผมเสริม แต่ผมก็ไม่เข้าใจ ทำไมต้องบังคับกันด้วยผมก็ขอโทษแบบขอไปที ส่วนแม่ผมโทรหาพี่ไผ่ให้เอาเอกสารจากข้างบนลงมา

“ไผ่ ๆ  ช่วยเอาเอกสารในห้องทำงานลงมาให้ที” พี่ไผ่เอาเอกสารลงมาให้แม่ผมเดินไปรับ

“ไผ่ ฉันฝากดูน้องหน่อยนะวันนี้มันต้องเรียนภาษาไทย ผมคิด ต้องขนาดนี้เลยหรอ ไอ้ผมอะ แม่เอาพี่ไผ่มานั่งคุมเพราะรู้ว่าผมเกรงใจพี่ไผ่อยู่แล้ว เพราะพี่ไผ่คอยดูแลผมมาตั้งแต่เด็ก ๆ  ในที่สุด ผมก็ต้องจำใจไปเรียนภาษาไทยกับพี่ปริญโดยมีแม่ กับพี่ไผ่คอยคุมด้วย ผมโคตรของอึดอัดเลยครับ สงสารพี่ไผ่ ที่ต้องมาทำตามคำสั่งอะไรบ้าๆ นี่ด้วย

file:////Users/chakrit/Library/Group%20Containers/UBF8T346G9.Office/TemporaryItems/msohtmlclip/clip_image004.jpg

........................................................................................................................................................

“ไม่ต้องจ้องกันเป็นนักโทษแบบนี้ก็ได้มั้งครับสงสารพี่ไผ่เค้าด้วย เผื่อเค้าจะไปทำธุระอะไรที่อี่น และแม่เองก็มีธุระไม่ใช่หรอครับวันนี้อะ” ผมหันไปบอกกับแม่โดยเตรียมแผนหนีเอาไว้แล้ว แต่จะหนีออกไปยังไงก่อนไม่ให้พี่ไผ่เดือดร้อน

“แน่นะ ฉันนะกลัวใจแกจริง ๆ เลย สงสารคนเป็นกับเค้าด้วย”

“แน่ครับ” ผมหนีแน่ ๆ ใครจะไปอยู่เรียน เดี๋ยวรอให้แม่ออกไปก่อนทีนี้แหละ กูได้ออกไปเที่ยวแน่

“ไผ่งั้นพาฉันไปเซนทรัลที เผอิญวันนี้มีธุระกับร้านจิวเวอรี่”

“ครับ คุณท่าน” พี่ไผ่รับคำ และเดินออกไปกับคุณแม่

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………

ผมเดินออกไปที่โต๊ะอาหารไปที่ห้องตู้กระจกหลอกให้นั่งข้างพี่ปริญ คิดออกและ ทำให้เค้าอึดอัดดีกว่า เดี๋ยวก็คงเลิกสอนไปเองผมเลยไม่มองหน้าพี่เค้า พี่ปริญมองหน้าผม แม่มองหันมาดุผมด้วยสายตา ผมเลยหันไปมองพี่ไผ่พี่ไผ่ทำเฉย ๆ พี่ไผ่จะช่วยอะไรผมได้ ตัวเองยังจะเอาตัวเองไม่รอดเลยแม่ผมก็มองจิกผมอยู่นั่นแหละ ผมเลยหันไปมองพี่ปริญอย่างสุดจะทน ในใจตอนนี้แสนเบื่อไม่รู้จะพูดออกมาเป็นคำพูดอย่างไรได้ แอบหยิบคุ้กกี้เข้ามากิน  พี่ปริญแกก็อธิบายนู่นนี่นั่นแต่ผมเล่นบทเงียบครับ ถ้าเป็นผม กลับบ้านไปแล้วแต่พี่ปริญยังจะถามผมอีกว่าที่แกอธิบายไป ผมเข้าใจมั้ย แต่จริง ๆแล้วผมไม่ได้ฟังครับ

file:////Users/chakrit/Library/Group%20Containers/UBF8T346G9.Office/TemporaryItems/msohtmlclip/clip_image005.jpg

"เข้าใจมั้ยครับคุณเพชร"

"พี่ปริญผมบอกไรตรง ๆ นะ ผมไม่อยากเรียน พี่ปริญกลับไปเหอะ" ผมไม่แทนตัวเองว่าเพชร เพราะคำแทนชื่อตัวเองผมจะใช้กับคนที่สนิทเท่านั้น

"ไม่ได้ครับคุณลุงท่านจ้างพี่มาแล้ว"

"งั้นผมจ้างคืนนะครับ"พี่ปริญมองหน้าผมนิ่งเลยครับ เหมือนว่าจะโกรธ ยิ่งทำให้พี่ปริญโกรธ ผมยิ่งดีใจ

"โกรธเพชรแล้วใช่มั้ยเพชรก็เป็นของเพชรแบบนี้แหละ พี่ปริญ ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องสอน" เฮ้ยนี่เราหลุดใช้คำแทนชื่อตัวเองว่าเพชรไปได้ไงวะ แต่ก็ช่างเหอะ พี่ปริญโกรธเราแล้วและต่อไปก็คงจะไม่มาอีก

"พี่ทนได้ครับ"พี่ปริญพูดด้วยเสียงเรียบ ๆ  แต่มันเป็นคำตอบที่บาดใจผมมากที่สุดเลยครับ

"พี่ปริญโฮะ ทนดงทนได้อะไรกันหละ โกรธซักทีนึงสิ เป็นสีทนได้หรอ" ผมหน้านิ่วโกรธมาก แต่พี่ปริญกลับขำ

"ขำไรพี่ปริญไม่ตลกนะ" ผมยิ่งโมโหตาพี่ปริญอะไรนี่ คนไรวะ โคตรกวนตีนเลย

"เรียนเถอะครับอย่าทำตัวเป็นเด็กเลย" พี่ปริญยิ้ม

file:////Users/chakrit/Library/Group%20Containers/UBF8T346G9.Office/TemporaryItems/msohtmlclip/clip_image006.jpg

"ใครเด็ก เราอายุเท่ากัน ไม่เรียนก็ผมไม่เรียน" ผมชักโกรธและ ทำหน้านิ่ว ก็คนไม่ชอบ จะบังคับอยู่ได้ แม่ผมเดินผ่านมาพอดีชี้นิ้วใส่ ปรามว่าอย่าก้าวร้าวพี่ปริญ ผมเลยหันไป ห้องกระจกอันนี้มันเป็นเหมือนคุกชัด ๆ

"คุณเพชรชอบฟังเพลงเกาหลีมั้ยครับ" ดูดิสถานการณ์เป็นแบบนี้ ยังจะมาถามเรื่องเพลงเกาหลีอีก

"ไม่ครับไม่ชอบ" ทั้งที่จริงก็ฟังได้

"เพลงฝรั่งหละ"

"ไม่" ทั้งที่จริงโคตรชอบเลยครับ

"งั้นเพลงไทย"

"ก็ไม่ชอบไงไม่ชอบ" จริง ๆผมก็ชอบเป็นบางวง

"และคุณเพชรชอบฟังเพลงอะไร"

"ก็ไม่รู้เหมือนกันถามอยู่ได้ น่ารำคาญ" ผมกะจะกวนพี่ปริญ และหันหน้าไปทางอื่น เวลาแม่ไปที่อื่นพี่ไผ่เงียบ

"และพี่ชอบเพลงแบบไหนคุณเพชรอยากรู้มั้ย"

"ไม่อยากรับรู้ครับพี่ปริญนั่งเฉย ๆ ดิ" และพี่ปริญก็นั่งเงียบ ผมก็นั่งเงียบผมคิดทำไมตัวเองต้องโดนบังคับขนาดนี้สรุปครั้งนั้นสองชั่วโมงผมก็นั่งไม่ได้พูดอะไรเลย ผมอยากให้พี่ปริญออกไปจากบ้านและไม่ต้องมาอีกเลย ดีแล้วในที่สุด พี่ปริญเอาเอกสารขึ้นมาสอน ผมก็ไม่สนใจ ไม่มองทำนิ่งไว้ ตาก็มัวแต่มองนาฬิกา

file:////Users/chakrit/Library/Group%20Containers/UBF8T346G9.Office/TemporaryItems/msohtmlclip/clip_image007.jpg

"จบแล้วใช่มั้ยครับ"เป็นหนึ่งชั่วโมงที่โคตรอึดอัดเลยครับ และผมก็เดินออกจากห้องทิ้งให้พี่ปริญนั่งอยู่คนเดียว ในใจคิด นี่ถ้าพี่ปริญไม่มาเป็นครูภาษาไทยผมก็ยังคุยกับพี่ปริญ แต่นี่ เฮ้อ ไม่รู้แหละ ยังไงผมก็ไม่เรียนภาษาไทยผมตั้งใจพอออกมาเท่านั้นแหละ เจอแม่ อะไรอีกเนี่ย  ถึงกับดักหน้าประตูเลยหรอ

"เพชรเรามีเรื่องต้องคุยกัน แม่เห็นหมดเลย ว่าเราก้าวร้าวพี่เค้ายังไง"

"แต่ผมไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับแม่ครับ"และผมก็เดินออกนอกบ้านไปเลย ผมไม่อยู่และบ้าน โคตรเบื่อ

"ตาเพชรหยุดนะ แม่บอกให้หยุด แกจะออกไปไหน" แม่ผมเรียกและเดินตามพี่ปริญเดินออกมาจากห้อง ผู้เป็นลุงก็เดินมาพอดี ผมไม่มองคุณลุง ยังโกรธอยู่  คุณลุงมองไปทางแม่ ประมาณว่าให้ปล่อยไปก่อน

“มันเรื่องของผม”ผมหันไปบอกกับผู้เป็นแม่

"น้ำกำลังเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวาง บังคับกันไปก็เท่านั้น ฉันชักจะเหนื่อยกับมันและ" คุณลุงผมบอก

"แต่คุณพี่คะรุ้งว่า....."

"เอาน่าเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง ตาเพชรนะ อยู่เมืองนอกมานาน และอีกอย่างก็ตกไทยมาตั้งแต่ ป1 มันก็ยากที่จะเปลี่ยน ปริญ ทนน้องหน่อยนะลุงขอ ช่วยมันหน่อย"

"ครับคุณท่าน ผมจะพยามยาม"

"น้าขอโทษนะปริญตาเพชรไม่เคยก้าวร้าวอย่างนี้ อะ นี่ 1000ถือว่าเป็นค่าเสียเวลาแล้วกันนะ ปริญนะ" ความจริงมันก็เป็นค่าเรียนแหละครับแต่ผมไม่ได้เรียน มันเลยกลายเป็นค่าเสียเวลาที่พี่ปริญมานั่งมองผมเหวี่ยง

"ขอบคุณครับคุณท่าน" พี่ปริญบอกกับคุณแม่ผม

"พรุ่งนี้จะมามั้ยปริญ" แม่ผมมองด้วยความกังวล กลัวพี่ปริญจะไม่มา

"มาสิครับคุณน้า" พี่ปริญบอกพร้อมยิ้มเล็กน้อย

file:////Users/chakrit/Library/Group%20Containers/UBF8T346G9.Office/TemporaryItems/msohtmlclip/clip_image008.jpg

........................................................................................................................................................

ส่วนผมออกไปข้างนอกบ้านเจอคนขับรถพี่ติกำลังเดินเล่นอยู่ ใส่เสื้อเชิตสีขาวกางเกงยีนอย่างเท่เลยครับเนี่ยแหละครับ คนขับรถบ้านผม เท่ได้ทุกเวลา จริง ๆ แล้วก็ไม่ใช่หรอกครับคงเพิ่งมาส่งพี่เชอรี่เข้าบ้านหลังจากที่ไปฟิตเนส

ไหน ๆ ตอนนี้พี่ติก็ว่างแล้ว พาพี่ติออกไปทำอะไรสนุก ๆ กันดีกว่าเรื่องกุญแจรถไม่ต้องพูดถึง มันอยู่กับคนขับรถอยู่แล้ว และรถคันนี้ ก็เป็นรถของส่วนกลางที่ใครในบ้านจะใช้เมื่อไหร่ก็ได้แต่วันนี้ ผมถือว่าเป็นรถผมก็แล้วกัน

"พี่ติ"

"ครับคุณเพชร ดื้อใหญ่แล้วนะ" พี่ติยิ้ม พี่ติรู้ได้งัยว่าผมดื้อสงสัยคงมองมาจากนอกบ้านพอดี คำพูดพี่ติมันแทงใจผม

file:////Users/chakrit/Library/Group%20Containers/UBF8T346G9.Office/TemporaryItems/msohtmlclip/clip_image009.jpg

"พี่ติถ้าพูดเรื่องนี้ ไม่ต้องคุยกันเลย" และผมก็หันหลังกลับ

"โอเคๆๆๆ ไม่พูดก็ได้ ว่าแต่ คุณเพชรเรียกพี่ มีอะไรครับ"

"ขับรถพาเพชรเที่ยวหน่อยสิเพชรเบื่อจะแย่อยู่แล้วเนี่ย"

"จะไปไหนละครับ"

"แล้วแต่พี่ติเลยไม่รู้เหมือนกัน ไปไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่บ้านเนี่ย"

"และขอคุณแม่และยังครับ"

"ขอแล้วครับ"ผมตอบไปงั้น ๆพูดง่าย ๆ คือโกหก  จริง ๆไม่ได้ขอหรอก หรือที่เรียกว่าโกหกนะแหละครับ

"ได้เลยครับคุณเพชร เดี๋ยวพี่ติพาคุณเพชรเที่ยว รับรองติดใจแน่นอนครับ หรือว่าคุณเพชรมีที่จะไปก็บอกพี่ได้นะครับ"

"ครับพี่ติ"  ว่าแล้ว ผม กับพี่ติก็พากันขึ้นรถแต่ผมนั่งตรงเบาะหลังครับก็ผมเป็นเจ้านายนี่ครับ พี่ติเป็นคนขับ

"มาฟังเพลงสนุกๆ กันดีกว่า" ผมบอก

"ได้เลยครับเจ้านาย" พี่ติยิ้ม  พี่ติใส่เชิตขาวกางเกงยีนส์ออกไปข้างนอก ว่าแต่ พี่ติจะพาเราไปเที่ยวที่ไหนนะไม่ต้องคิดให้เสียเวลา งีบหน่อยดีกว่า ถึงแล้ว รู้กัน

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ

Yud6565

ขอบคุณครับ

danzalion

ขอบคุณครับ

ธนภัทร

Kantruk

ขอบคุณครับ