อย่าบอกว่ารักกัน...ตอนนี้เลย@เนสแอมป์

Neshz

“พี่เนส บางที...แอมป์อาจจะรักพี่เนสก็ได้นะ”

สายลมพัดไหวบางเบาแต่ยังรู้สึกได้ร่างบางหันกลับมายังเจ้าของชื่อที่เพิ่งจะถูกเรียกเมื่อครู่นี้

เนสหัวใจพองโตเมื่อได้ยินคำๆนั้นออกมาจากปากของแอมป์ คนที่เขารักมากที่สุด

แม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นก็ตามแต่ว่า...คำที่ร่างบางเอ่ยเมื่อกี้

มันคือประโยคที่เขาอยากได้ยินที่สุด

มันไม่ใช่ความฝันอีกต่อไปแล้ว... แต่เมื่อลองทบทวนประโยคเดิมที่แอมป์เอ่ย

ก็ทำให้หัวใจที่พองโตเมื่อครู่นี้แทบสลาย เพียงเพราะแค่คำว่า 'อาจจะ' รัก

รอยยิ้มที่เกือบจะฉีกกว้างเมื่อครู่ก็ต้องมีอันเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเพียงแค่มุมปากเล็กๆ

แต่ในแววตานั้นยังคงความอ่อนโยนเมื่อเนสเงยหน้าขึ้นมามองยังบุคคลที่เขารักที่สุด

"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ..."

"เพราะว่าแอมป์คิดแบบนั้น"

เนสขยับขาก้าวเดินไปใกล้แอมป์ โดยที่ถามคำถามที่ยังค้างคาอยู่ภายในใจ

"แอมป์ตื่นเต้นบ้างมั้ยเวลาที่เราจับมือกัน..."

เนสเอื้อมมือไปคว้าเข้าที่มือเรียวสวยของแอมป์

ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วฝ่ามือที่แนบแน่นกันนั้น

เป็นผลให้แอมป์หน้าแดงเพียงนิด แววตาของแอมป์สั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด

นั่นคงจะบ่งบอกได้ว่าเขาตื่นเต้นเพียงใด

"หัวใจของแอมป์เต้นแรงบ้างมั้ยเวลาที่เราเจอหน้ากัน..."

แอมป์พยักหน้าเล็กน้อยแทนการตอบด้วยคำพูดที่มันจะทำให้เขาอาย

ฝ่ามือหนาอีกข้างนึงของเนสเผลอลูบแก้มขาวเบาๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ

  "แล้วทุกช่วงเวลาของเอา...มีพี่อยู่ในนั้นหรือเปล่า"

"..................................."

แอมป์ชะงักไปเพียงนิดเหมือนกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างเพื่อหาคำตอบ

คิดเรียวยาวเริ่มที่จะขมวดกันน้อยๆ ใบหน้ายู่เบาๆทำให้เนสยิ้มอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง

แล้วยีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มหนานุ่มอย่างเบามือ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

นัยย์ตาสีดำฉายแสงหม่นลงเพียงนิดแต่ยังคงความอ่อนโยนเอาไว้เช่นเดิม

"กลับไปคิดอีกรอบให้แน่ชัดเถอะ...พี่จะรอ"

".........................."

  "เราไปหาอะไรกินกันเถอะ แล้วพี่จะไปส่ง"

"แล้วทำไมพี่เนสต้องไปส่งแอมป์ด้วย"

"เพราะพี่เป็นห่วงแอมป์ไง ^^"

แอมป์ยังไม่ทันจะพูดอะไร มือเล็กก็ถูกฉวยเอาไปจับจูงให้เดินไป

ความอบอุ่นจากมือของเนสที่ส่งผ่านไปยังร่างบางที่เดินเคียงข้างกาย

นั่นมันจะทำให้แอมป์อบอุ่นบ้างรึเปล่า เขาเองก็อยากรู้เช่นกัน

เนสเหลือบไปมองมือเล็กที่ถูกเขาจับจูง...มีแต่เขาที่จับมือของแอมป์

ในเมื่อเจ้าของมือเล็กนั้นไม่ได้จับมือเขาตอบ

สิ่งที่เขาสัมผัสได้นั้นไม่ใช่ความอบอุ่นแบบเขาแต่เป็นเพียงความเย็นเยียบเท่านั้น...

บางที...คนข้างกายอาจจะแค่หลงไปชั่ววูบ

แค่เผลอใจให้เขาไปชั่วครู...เท่านั้น

แม้ภายในจะคิดแบบนั้นหากรอยยิ้มบนใบหน้าก็ยังคงอยู่

เป็นรอยยิ้มที่ปลอบใจตัวเองและเป็นรอยยิ้มที่ให้กำลังใจตัวเอง

เนสจึงกระชับฝ่ามือให้แนบแน่นขึ้นไปอีก

ก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะสอดเข้าไประหว่างนิ้วพร้อมกับบีบจนรู้สึกร้อน

แก้มแดงๆนั่นส่งผลให้คนที่จับมือแน่นยิ้มอย่างพอใจ

ความร้อนที่ส่งผ่านจากปลายนิ้วมือของเนสนั้น

จะสามารถละลายความเย็นเยียบได้บ้างมั้ยนะ...

แต่ไม่เป็นไรหรอก...

เขารอได้ รอวันที่แอมป์จะบอกรักเขาได้

...ต่อให้ต้องรออีกนานแค่ไหน เขาก็ยินดีจะรอ

มือเล็กกระตุกเบาๆเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเนสที่เดินเงียบอยู่ข้างกาย

ดวงตาสีน้ำตาลนั้นฉายแววไม่มั่นใจสะท้อนออกมาเล็กน้อย

"ระ...เราลองมาคบกันดูดีมั้ย"

ร่างสูงชะงักการก้าวเท้าทันที เขาหยุดอยู่กับที่และหันมามองคนตัวเล็ก

ที่ตอนนี้ก้มหน้างุดไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตา

นัยย์ตาสีดำฉายรอยไม่เข้าใจกับประโยคเมื่อครู่

คิ้วหนาขมวดเล็กๆเพื่อเป็นการเพิ่มความสงสัย

อดไม่ได้ที่จะถามออกไปถึงสิ่งที่ร่างบางกำลังคิดจะทำ

มันเป็นความต้องการของแอมป์จริงๆอย่างนั้นหรือ?

"แอมป์...ต้องการแบบนั้นจริงๆเหรอ"

"...อืม"

"ไม่ต้องรีบร้อนเพราะพี่หรอกนะ พี่บอกแล้วว่ารอได้..."

"เรา...มาคบกันเถอะ"

แอมป์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างสูงที่ยืนมองอยู่ก่อน

เนสสบตาแอมป์อยู่นานเพื่อมองผ่านสิ่งที่เจ้าตัวกำลังคิด

แต่ไม่ก็พบอะไรนอกจากแววตาที่จ้องกลับมาอย่างหนักแน่น

หนักแน่นจนเขาเกือบเผลอใจเชื่อกับประโยคขอคบนั้น

ว่าบางทีแอมป์คงจะรักเขาจริงๆหากภายในใจก็กลับรู้สึกต่อต้านกับความคิดนั้น

เมื่อเห็นร่องรอยความหวั่นไหวผสมอยู่กับความหนักแน่น

รอยความไม่มั่นใจกับสิ่งที่พูดของแอมป์หลบซ่อนอยู่ในดวงตานั้น

แต่ถ้ามันเป็นความต้องการของแอมป์

...เขาก็ยินดีที่จะทำตาม

"ได้สิ พี่จะคบกับแอมป์"

ฝนกำลังจะตก...

ท้องฟ้าที่เคยสว่างไสวไปด้วยแสงสีส้ม

ตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยก้อนเมฆสีเทาลอยต่ำเอื่อยๆ

สายลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ จนใบไม้ปลิวว่อนไปทั่ว

อีกไม่นานหยาดเม็ดฝนห่าใหญ่คงจะตกลงมาแน่ๆ

ทุกครั้งที่ฝนตก เนสมักจะโทรไปหาแอมป์อยู่เสมอ

เพราะเขารู้ว่าแอมป์เกลียดความเหงา

เวลาที่ฝนตกนั้น จะยิ่งทำให้ความเหงาเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

ยิ่งถ้าฝนตกตอนที่เขาอยู่ในห้องพักคนเดียวแล้ว

แอมป์ก็ไม่ต่างอะไรกับลูกแมวหงอยเลย

"คิดอะไรอยู่หรอพี่เนส"

"เปล่าหรอก ฝนกำลังจะตกแล้ว เรารีบกลับกันดีกว่า"

ทั้งสองคนจึงรีบเร่งเดินเพื่อกลับห้องพักของแอมป์ให้ทันก่อนที่หยาดฝนจะร่วงโรย

ทันทีที่เข้ามาถึงห้องพักก็เป็นเวลาประจวบเหมาะที่ฝนตกหนักพอดี

เนสเดินเข้าห้องของแอมป์ บ่อยครั้งที่เขาจะมานั่งเล่นที่ห้องนี้

แต่ตอนนี้ความรู้สึกกลับแปลกไป...

เพราะเขาไม่ได้เข้ามาในสถานะเดิมอีกแล้ว

"ฝนตกหนักแบบนี้แล้วพี่เนสจะกลับยังไง"

"ก็คงต้องรอให้ฝนหยุดตกก่อนแล้วค่อยกลับ"

ร่างบางเดินเข้ามานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นที่เนสกำลังนั่งอยู่ตอนนี้

ความเงียบถูกเข้ามาคลอบคลุมภายในห้อง

ไม่มีเสียงบทสนทนาเล็ดลอดออกมาเลยสักนิด

เนสเหลือบมองไปยังเจ้าของห้องที่เอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดจา

"แอมป์..."

"อะไร"

มือหนาที่หยาบจากการทำงานมาอย่างหนักนั้น

ลูบเรือนผมสีน้ำตาลอย่างเบามือ

ทำให้คนที่นั่งเงียบเมื่อครู่หันมามองที่เขาอย่างเต็มสายตา

"ถ้าพี่กลับไปตอนนี้...แอมป์จะเหงารึเปล่า"

"...ไม่เหงาแล้วมั้ง..."

แอมป์โกหกคำโตออกไป ร่างบางเบือนหน้าหนีไม่ให้เนสเห็นแก้มที่เริ่มแดงนิดๆ

"ดีแล้วที่แอมป์ไม่เหงา พี่ว่าจะกลับไปช่วยพ่อทำงานซะหน่อย"

ทันทีที่เนสยืนขึ้นและกำลัง 'แสร้ง' ก้าวเดินออกไปก็ถูกมือเล็กดึงชายเสื้อไว้

เพราะแรงดึงจึงทำให้เนสหยุดเดินและหันกลับมามองใบหน้าเรียวที่ก้มหน้างุด

"อะ...แอมป์เหงา...พี่เนสช่วยอยู่เป็นเพื่อนได้มั้ย..."

"ถ้าแอมป์เหงาพี่ก็จะ อยู่กับแอมป์"

แรงยวบของโซฟากลับมารับน้ำหนักตามเดิน ก่อนที่มือหยาบกร้านนั้น

ประครองใบหน้าที่แดงนั้นให้หันมาสบตาเขา

แม้ว่าดวงตานั้นจะพยายามหันหนีไปมองอย่างอื่นแทนก็ตาม

ยังไม่ทันจะพูดอะไรร่างสูงของเนสก็เคลื่อนเข้าไปกอดแอมป์เอาไว้

มือใหญ่ลูบเรือนผมนุ่มอย่างเบาๆก่อนที่ใบหน้าคมคายจะซุกไหล่เนียนของคนรัก

ความอบอุ่นทั้งร่างกายของเขาอาจจะช่วยทำให้ร่างกายที่ค่อนข้างเย็นของแอมป์อุ่นได้

ความร้อนจากไออุ่นของเขาจะทำให้คนที่โดนกอดได้รับบ้างมั้ยนะ

เสียงหัวใจของเขาที่กำลังเต้นแรงจนดังก้องภายในโสตประสาท

แอมป์จะได้ยินมันบ้างหรือเปล่า ความรักทั้งหมดที่เขามีให้จนหมดใจ

แอมป์จะสามารถรับรู้จากอ้อมกอดนี้ใช่มั้ย

แต่แม้ว่าเขา จะกอดอยู่อย่างนั้นแม้ว่าเขาจะกอดร่างบางจนฝนเริ่มสร่างซาและหยุดลงในที่สุด

เขาก็ไม่เคยได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดของแอมป์เลย

ไม่มีแม้แต่การสัมผัสแผ่นหลัง...ไม่มีแม้กระทั่งการซุกไหล่

ไม่มีแม้กระทั่งอ้อมกอด

เขา จะทนได้หรือกับความรักที่ไม่แน่ชัด

เขาจะทนได้หรือกับคำบอกรักที่อาจ จะไม่ได้มีความหมายแบบที่คิด

เขาจะทนได้หรือกับความหวั่นไหวเพราะ อารมณ์ชั่ววูบ

...ทนได้อย่างนั้นหรือ?

เนสผละตัวออกจากแอมป์ที่เงียบสนิทนัยย์ตาสีดำนั้นฉายแววเจ็บปวดแต่ก็เก็บซ่อนไว้จนมิด

แม้หัวใจจะเริ่มแตกเป็นเสี่ยงๆแต่ก็ไม่มีทางที่จะให้แอมป์รับรู้ได้
และพวกเขาทั้งสองก็ถูกความเงียบครอบงำอีกครั้ง

จนในที่สุดก็เป็นเขาเองที่ทำลายความเงียบที่เหมือนกำแพงกั้น

"แอมป์...รักพี่จริงๆรึเปล่า"

คำถามของเขาเรียกให้ดวงตาของแอมป์เบิกกว้าง

ภายในดวงตานั้นสะท้อนความไม่เข้าใจ ความไม่มั่นใจและความหวั่นไหวผสมรวมกัน

จนเนสไม่สามารถแยกออกได้ว่าตอนนี้...แอมป์กำลังคิดอะไรอยู่

"...รักสิ"

"บางทีนะแอมป์...บางทีแอมป์อาจจะแค่สับสน แอมป์อาจจะแค่เหงาหรือไม่มีใคร

ประจวบเหมาะกับที่พี่ชอบเข้ามาวุ่นวายรอบตัวแอมป์เลยอาจจะทำให้แอมป์เผลอใจ...จน

...จนแอมป์คิดว่ามันอาจจะเป็นความรัก"

"พะ...พี่เนส"

"มันอาจจะไม่ใช่ความรักแบบที่แอมป์คิดก็ได้..."

ตอนนี้ แววตาของเขากำลังแสดงอะไรออกไปเขาเองก็ไม่รู้

อาจจะแสดงความเจ็บปวดออกไปให้อีกฝ่ายได้รู้...ได้เข้าใจ

แม้ว่าตอนนี้เขาจะยิ้มให้แอมป์ก็ตามแต่มันเป็นรอยยิ้มทั้งความเจ็บปวด

เป็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยตัวเขาเอง

เป็นรอยยิ้มที่ตอกย้ำความจริงให้แอมป์ตื่นจากภวังค์ที่คิดว่ารักเขา

"พี่อยากให้แอมป์ลองกลับไปทบทวนดีๆ ว่าจริงๆแล้ว...แอมป์รักพี่จริงๆ

หรือว่าแค่เผลอใจไปเท่านั้น..."

"............................"

"แอมป์ ค่อยมาบอกว่ารักพี่ ตอนที่แอมป์รู้สึกว่ารักพี่จริง ๆ เถอะ

แม้ว่านานแค่ไหนพี่ก็จะรอคำนั้น

ที่ออกมาจากความรู้สึกของแอมป์ พี่จะรอจนกว่าแอมป์จะตอบตัวเองได้

ว่าแอมป์คิดยังไงกับพี่...

เพราะถ้าหากแอมป์ยังรั้นที่จะพูดคำนั้นออกมาตอนนี้

ตอนที่แอมป์กำลังสับสนอยู่นั้นคำๆนั้นมันจะกลับมาทำร้ายเราทั้งคู่"

เขาหยุดประโยคไปเพียงอึดใจจึงเอ่ยขึ้นต่ออย่างปวดร้าว...

"ไม่ใช่แค่ทำร้ายพี่...หรือแอมป์ แต่มันจะทำร้ายเราทั้งคู่"

เนสจะไม่ถือโทษแอมป์หรอกที่ทำให้เนสเจ็บปวดแบบนี้เพราะเขาบอกกับตัวเองแล้ว

...ว่าเขาจะรอ ...รอแม้ว่ามันจะไม่มีวันนั้นก็ตาม

หลังจากที่เนสเดินออกจากห้องไป

แอมป์ก็ยังคงค้างอยู่ท่านั้นเป็นเวลานาน

นานพอจนกว่าเขาจะรู้ตัว

ภาพรอยยิ้มของเนสกับแววตาเจ็บปวดยังคงลอยมาพร้อมกับคำพูดที่ยังคงดังก้องอยู่ในหู

"แอมป์...รักพี่จริงๆรึเปล่า"

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น แอมป์เตรียมของพร้อมพี่จะไปทำงานพิเศษ

ซึ่งเป็นที่เดียวกับที่เนสทำงานอยู่ด้วย

แอมป์เปิดประตูห้องออกไปก็พบกับเนสที่ยืนรออยู่หน้าห้องแล้ว

ก่อนที่มือหนาจะถูกยื่นมาอยู่ตรงหน้าเขา

"จับมือสิ..."

แอมป์เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเนสแล้วก็ต้องสะดุ้ง

เพราะว่าก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายนั้นกลับเต้นรัว

เสียงใจเต้นนั้นแรงและถี่จนเขาเองยังตกใจ

และกลัวว่ามันจะดังเกินไปจนคนข้างหน้าจะได้ยิน

รอยยิ้มจริงใจของเนสยังคงเหมือนเดิมทุกครั้ง

หากแต่วันนี้รอยยิ้มนั้นแม้จะดูสดใสเจิดจ้า

แต่มันก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดลึกๆในใจ

มือเรียวเล็กนั้นยื่นไปวางบนฝ่ามือหนาก่อนที่มือหนาจะกุมมือบางและเดินเคียงข้างกันไป

ทั้งสองเดินเคียงกันไปยังเส้นทางที่คุ้นเคยฝีเท้าที่ก้าวนั้นไม่ได้เร็วหรือช้าแต่อย่างใด

สายลมเย็นพัดวูบมาหากก็ไม่ได้ทำให้หนาวสั่นความอบอุ่นที่วิ่งผ่านมาจากนิ้วมือของเนส

ทำให้ร่างกายของเขาอบอุ่นมาก ขึ้นอบอุ่นแม้ว่าจะมีสายลมเย็นพัดผ่านมาอีกครั้งก็ตาม

"พี่เนส..."

"ครับ?"

แอมป์อึกอักเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่เขาคิดมันทั้งคืนเพื่อที่จะหาคำตอบ

"ที่พี่เนสบอกว่า...แอมป์อาจจะเผลอใจ หรืออาจจะแค่เหงา..."

"..."

"แอมป์ไม่รู้หรอกนะว่าจริงๆแล้ว แอมป์รู้สึกยังไงกับพี่เนส

แต่ว่า...แอมป์อยากให้พี่เนสรู้เอาไว้ว่าพี่เนสน่ะเป็นคนพิเศษ"

"คนพิเศษ? คนพิเศษของแอมป์ พี่ไม่รู้หรอกว่าคำว่า 'คนพิเศษ'

ของแอมป์มันพิเศษกว่าคนอื่นยังไง"

แอมป์กลับมาใบหน้าร้อนผ่าวอีกครั้งพวงแก้มทั้งสองข้างเจือไปด้วยสีชมพูอ่อนๆ

แค่ทุกวันนี้...

แค่มีพี่เนสมาอยู่ข้างกาย

แค่ได้ยินเสียงทุกวัน

แค่นั้นก็ทำให้หัวใจเต้นถี่แล้ว

"พี่เนสน่ะ...ก็เป็นคนพิเศษไง มากกว่าคนอื่นๆ"

เนสฉีกยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้นั่นมันก็ยิ่งทำให้แอมป์เขินอายมากกว่าเดิม

"ไม่ว่าแอมป์จะให้พี่อยู่ในฐานะอะไร มันไม่สำคัญสำหรับพี่หรอกนะ...

ขอแค่ข้างกายพี่มีแค่แอมป์ แค่นั้นพี่ก็พอใจแล้วล่ะ"

ฝ่ามืออุ่นที่ถูกจับนั้นยังคงถูกกอบกุมอยู่พร้อมกับกระชับให้แน่นขึ้นไปอีก

หากเมื่อแอมป์จับมือนั้นกลับไป ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเหมือนถูกหยุดเวลาเอาไว้

นัยย์ตาสีดำเจ้าของร่างสูงนั้นฉายรอยแห้งความดีใจมากมายจนอดกลั้นไว้ไม่อยู่

"พี่จะรอ...แม้ว่านานแค่ไหนพี่ก็จะรอแอมป์

ขอแค่แอมป์อยู่เคียงข้างพี่แล้วมีความรู้สึกดีๆให้กันต่อให้อีกกี่สิบปี...พี่ก็จะรอ"

ขอแค่แอมป์ยังมีพี่ แค่เรามีกันและกัน

แค่นั้น...

พี่ก็พอใจแล้ว...

daisuke338

ขอบคุณครับ

Bosslaaa

ชอบ

nobnan

ขอบคุณครับ

Teeramart

ขอบคุณครับ

noomtnoi

ชอบครับชอบ คู่นี้น่ารักดี

boymeetboy

ขอบคุณมากครับรักเนสแอมป์ที่สุดในเดอะดาวปีนี้เลย ><

blackart

ขอบคุนน่ะคราบ