มาลัยสามชาย ตอนที่ 10 แพ้รักสนามรบ

Maximam

เมื่อครั้นได้ฤกษ์ยกทัพ เจ้าชายกริชทัต เจ้าคุณดนุ และวิชย ได้เดินทางนำทัพทางเรือไปที่เกาะมัลดะยะ

โดยมีเจ้าชายมัททานำทางทัพไป เมื่อถึงเกาะเมืองมัลดะยะทั้งหมดก็เปลี่ยนชุดเป็นชาวเมืองโดยไม่มีใครรู้เว้นแต่
ชาวเมืองที่จำเจ้าชายมัททาได้ "เจ้าชาย" เสียงเรียกของน่านน้ำองครักษ์ของเจ้าชายมัททาเอ่ยขึ้นหลังจาก
ได้พบเจ้าชาย "เจ้าหาเรียกข้าเช่นนี้ไม่พวกดั้งขอมันจะรู้เอาได้ แล้วแผนการที่ข้าส่งมาให้เจ้าทำแล้วหรือยัง"
เจ้าชายเอ่ยถาม น่านน้ำจึงตอบว่า "เรียบร้อยเเล้วครับนายท่าน พลธนูหน้าไม้ต่างขึ้นประจำการบนเขา
ก็เหลือแต่ให้พวกมันขึ้นมาบนเกาะ" "นั้นอย่าช้ามัททาเร่งพาเราไปที่เรือนครัวเถิด" เจ้าคุณดนุเอ่ยขึ้น
มัททาพาทุกคนไปเรือนครัวในฐานะกองเสบียง แผนการอาหารปนเห็ดเมาก็เริ่มขึ้น ดนุมีความเก่งเรื่อง
อาหารจึงเรียนรู้อาหารพื้นเมืองของมัลดะยะไว และทำออกมาน่าทานมากๆ "หือน่าทานจัง ข้าขอ...."
เจ้าชายมัททาตีมือน่านน้ำ "หากินได้ไม่นี่อาหารมีเห็ดเมาเจ้ากินเข้าเสียการใหญ่เเน่" "เหตุใดจึงต้องใช้
เห็เมาด้วยเล่า ยาพิษหยดเดียวพวกมันก็ตายหมดไม่ต้องออกแรง" น่านน้ำเอ่ยขึ้น ดนุจึงตอบไปว่า
"ทหารดั้งขอก็เหมือนพวกท่านห่างบ้านห่างเรือนมาออกศึก พวกเขาคือคนบริสุทธิ์ที่ทำตามคำสั่ง ลองนึกดู
หากท่านตายแนวหลังของเจ้าจะอยู่อย่างไร" "ท่านนี่น้ำใจงามยิ่งนักหามีในตำรารบใดที่จะปราณีคู่ต่อสู้ นั้นข้า
ขอออกไปตรวจตารอบๆก่อนนะ" น่านน้ำพูดขึ้นก่อเดินออกไป วิชยจึงถามขึ้นว่า "คนรักท่านหรือมัททา"
มัททาจึงตอบไปว่า "หือ หาใช่ไม่น่านน้ำเป็นองครักษ์ของข้า อีกอย่างเขาคนละลัทธิกับเราหารักเพศเดียวกันได้ไม่"
"แล้วกับพี่ชายข้าเล่าท่านคิดอย่างไร" เจ้าชายกริชทัตเอ่ยขึ้น "ข้าไปเตรียมที่นอนให้พวกท่านดีกว่า" เจ้าชาย
มัททาพูดแบบเขินๆ "มิต้องเลยเดี๋ยวข้าไปทำเอง นั่งคุยกันตรงนี้ไปก่อน" วิชยเอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นไปเตรียมที่นอน
"อาหารเรียบร้อยที่นี้ก็เหลือแค่" "คนเทียบเชิญใช่ไหม" ดนุเอ่ยถามหลังจากเจ้าชายกริชทัตพูดจบ "ใช่ ต้องมี
คนเทียบเชิญพวกนั้นเข้ามา" "ข้าจะไปเอง สำหรับมีด้วยกัน 3 ชุด ชุดเเรกเป็นของพวกเราไม่มีเห็เมา ชุดสอง
เป็นของเทียบเชิญ และชุดสามเป็นของเลี้ยงตอนรับ" "ดนุ ท่านควรไปเสี่ยงเยี่ยงนั้นไม่ให้คนของข้านำไปดีกว่า"
มัททาเอ่ยขึ้น "ไม่ได้ข้ารับปากท่าเจ้าเมืองมัลดะยะว่าชาวเมืองต้องปลอดภัย ฉะนั้นข้าจะเป็นผู้ทำการนี้เอง ขอแต่
อย่าเพิ่งบอกเจ้าหลวงขุนคดีธรรม ความเป็นห่วงของเจ้าหลวงอาจทำเราเสียการใด" แล้วหากเกิดอะไรกับท่าน"
เจ้าชายกริชทัตเอ่ยถาม ดนุจึงตอบอย่างเด็ดเดี่ยว "ข้าเกิดในตระกูลนักรบทั้งพ่อทั้งตาก็ล้วนแต่เป็นนักรบ
นักรบตายได้แต่แผ่นดินสลายไม่ได้"

ค่ำคืนนี้เมืองบูรพาดนัยรู้สึกเป็นกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก นอนไม่หลับ และมีกังวล พระอุปราชย์จึงเอ่ยถาม
"เป็นอันใดไปไปน้องพี่"
"กระหม่อมรู้สึกกังวลใจพระเจ้าคะ"
"คิดมากหน่า ทุกคนต้องปลอดภัย พรุ่งนี้เช้าเราก็ออกตีขนาบพวกดั้งขอแล้ว"
"แต่...."
"มือตบอย่าวิชย อยู่ด้วยทั้งคนหาต้องกลัวว่าดนุจะมีภัย เจ้านางมยุราพักตร์ยังไม่หายแดง"
"ถึงอย่างไรกนะหม่อมก็ยังกังวล"
"นั้นก็หาอะไรทำให้ผ่อนคลาย มินธากับพสุออกเดินทางที่เกาะเเล้วเหลือแค่เจ้ากับข้าสองคนเท่านั้น"
"เจ้าพี่จะ...." พระอุปราชย์ขยำเข้าไปที่เป้าของดนัยก่อนพูดขึ้นว่า "ลืมแล้วหรือไงตอนเด็กๆเจ้ากับข้ามัก
ผลัดกันชักให้กันบ่อยๆ" ดนัยถึงกับหน้าแดงเหงื่อการแตกพลักเพราะพระอุปราชย์กำลังชักว่าวให้อยู่
"ข้าจำได้ตอนที่ข้าสอบวิชาการปกครองเจ้าก็ผ่อนคลายความเครียดให้ข้าแบบนี้มิใช่หรือ"
"ซีสสสพระเจ้าคะ แต่ตอนนี้ระหม่อมแต่งงานแล้ว" "ข้าเเค่ชักว่าหาได้เล่นข้างหลังเจ้าหน่อย 5 5 5 ใกล้ยัง"
เรวัตรัวข้อมือไวขึ้นไม่ช้า "โอ๊ววววเจ้าพี่ข้าแตกแล้วโอ๊ววววว" ดนัยน้ำแตกคามือเรวัต เรวัตล้างมือจนเกลี้ยง
ก่อนพูดกับดนัยว่า"นอนหลับได้ยัง"



ครั้นเช้าตรู่ทุกหน่วยทุกกองต่างเตรียมเเผมและประจำการ ทัพเหนือ ทัพตะวันออก และทัพตะวันตกต่างมา
พร้อมหน้า ขาดก็แต่ทัพใต้ที่ยังไม่มาประจำการเพื่อเตรียมเข้าช่วย "เป็นอย่างที่ข้าว่าไว้จริงด้วย" เจ้าชายพสุ
พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า เจ้าชายมินธาเลยเอ่ยปลอบ "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่ก็จะไม่ทิ้งเจ้า เตรียมพร้อมเถิด
ในเกาะส่งข่าวมาว่าคนเทียบเชิญได้ออกไปเทียบเชิญไอ้พวกดั้งขอแล้ว" ดนุเเต่งกายในลักษณะชุดพื้นเมือง
มัลดะยะคือนุ่งโสร่ง(แบบมลายู) ผ้าทับไหล่ซ้ายมิได้ใส่เสื้อ พร้อมผ้าโพกศีรษะ เมื่อพวกดั้งขอเห็นก็พากันทึ่ง
ในความงามของดนุ ต่างพากันมองด้วยจิตเสน่หา "ข้าจะมาเทียบเชิญเหล่าขุนพลและทหารกล้าเข้าพักที่
เมืองมัลดะยะ ขอท่านรับเครื่องคาวหวานเทียบเชิญนี้แล้วเข้าเมืองเถิด" กิริยาอ่อนนุ่ม สุขุมมาดเข้ม น้ำเสียง
ไพเราะ จนทำให้ดยุกไมเคิล แม่ทัพของพวกดั้งขอถึงกับหลงไหล "พระเจ้า ข้าหาเคยเจอชายเมืองใดเป็นเช่น
ดังเจ้า กิริยาอาการช่างงามยิ่งราวกับสตรีเพศ What's your name" ดยุกตรัสถามพร้อมสายตาที่อยาก..4..
" I'm Da-nu Welcome to Maฺn-Da-Ya City"
" Good. ข้าไม่คิดว่าเมืองกันดารจะมีคนเก่งอย่างเจ้าที่พูดภาษาเราได้"
"จะเมืองกันดารหรือเมืองมั่งมี ก็เป็นคนที่มีสมองเช่นกัน หากดยุกตรองให้หนักก็จะรู้ว่ามิควรตรัสเช่นนี้"
"ว่าจาเจ้านี่ชั่งคมคายและร้ายกาจนัก ข้าอยากได้เจ้ามาเป็นดัซเซสซะแล้วสิ ทหารเคลื่อนพลเข้าพักที่เกาะ
มัลดะยะข้าจะพักเเรมที่นี่ก่อนจะบุกไปตีเมืองทวารัตตะ" และแล้วก็เป็นไปตามกลศึกที่ดนุวางไว้พวกดั้งขอ
เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทัพทางทะเล เมื่อเข้าเมืองต่างก็กินอาหารที่พวกดนุทำไว้จนหมดสิ้น "อาหาร
เมืองนี้อร่อยนักข้าไม่เคยได้กินที่ไหนมาก่อน" ดยุกพูดขึ้น "อร่อยก็กินเยอะๆข้าจักไปนำมาเพิ่ม" ดยุกไมเคิล
จับข้อมือดนุไว้แล้วดึงมานั่งข้างๆ "มิต้องสั่งคนของเจ้าไปเอามาข้าอยากกินอันนั้นเจ้าป้อนข้าที" ดนุทำหมู
สเต๊ะฝีมือรสเด็ดป้อนให้ดยุกกิน ดยุกไมเคิลถึงกับเคลิ้มในรอยยิ้มและการเอาใจใส่โดยไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มนั้น
อาบไว้ด้วยยาพิษ และแล้วเหล่าทหารก็เกิดอาการเมาเซเพราะฤทธิ์เห็ดเมา ดยุกเริ่มรู้เเล้วว่านี่คือกลศึก
"พวกเจ้ากล้ามอมข้าเหรอ" ตุบ ดนุเข้าที่มุมปากดยุกไมเคิลหวังให้สลบ "ใช่ ไอ้พวกดั้งขออย่างเจ้าคิดเหรอ
ว่าจะฉลาดเกินบ้านอื่นเมืองอื่น พวกเจ้าคุมตัวแม่ทัพผู้นี้ไว้" "คิดเหรอจะจับข้าได้" ดนุถูกไมเคิลจับตัวเอาไว้
ตอนนี้ด้านนอกกำลังโกลลาหลเพราะทหารของพวกดั้งขอต่างถูกจับตัวไปโดยทัพของพระอุปราชย์และ
เจ้าหลวงขุนคดีธรรม ขาดก็แต่ทัพของเจ้าพระญาทักษิณทิศที่ไม่มาช่วยตีขนาบทำให้บางส่วนด้านทิศใต้
ของเกาะถูกโจมตีจากพวกดั้งขอ แต่กลอุบายที่วางไว้ก็ใช้ได้ผลเพราะเหล่าพลธนูหน้าไม้ที่หลบซ่อนต่างซุ่มยิง
เข้าที่มือพวกดั้งขอจนบาดเจ็บ เเละจับตัวพวกเหล่าแม่ทัพไว้ได้ เมือเจ้าหลวงมาถึงเกาะ "แย่เเล้วเจ้าพี่รีบไปช่วย
ดนุเถิดทางนี้พวกข้ารับมือเอง" เจ้าชายกริชทัตเอ่ยขึ้น ดนัยไม่รอช้าเร่งตามไปช่วยคนรักของตนโดยทันใด
พระอุปราชย์กำลังจะตามไปเสริมแต่กริชทัตห้ามไว้ "ขอเดชะเจ้าพี่ รีบไปช่วยฝั่งมินธากับพสุรับมือก่อนเถิด
พระเจ้าข้า ทัพใต้หาได้มาช่วยเราไม่" "เจ้าว่าอะไรนะ กระทำการเช่นนี้ก็มิต่างจากกบฎศึก ส่งข่าวถึงสมเด็จฯ
เจ้าหลวง จับตัวเจ้านางมยุราและพระญาติไว้เว้นแต่เจ้าชายพสุ ข้าจะไปช่วยน้องรับมือ"
"ใช้ข้าตามไปช่วยด้วยเถิด เจ้าชายดนุเสี่ยงชีวิตช่วยเมืองข้าไว้ให้ข้าได้แทนคุณ"
"อย่าให้พี่ห่วงหน้าพะวงหลังเลย นำพลไปเสริมทัพช่วยเจ้าชายดนัยเถิดมัททาพี่จะรีบกลับ กริชทัต พาพวก
เชลยที่จับได้ไปเฝ้าสมเด็จฯเจ้าหลวงหากมันโดนหนีลงทะเลปล่อยตายทันทีห้ามช่วย"
"พระเจ้าข้า" เจ้าชายกริชทัตกับวิชยและทับตะวันตกต่างคุมตัวพวกเชลยดั้งขอไปที่เมืองมวารัตตะ "ข้าเป็นห่วง
ดนุจังเลย" วิชยพูขึ้น "พระเอกขี้ม้าขาวไปช่วยเเล้วอย่างไรก็รอด"


ที่แหลมโพธิ์ด้านเหนือของเกาะดยุกไมเคิลพาตัวดนุมาด้วย "แสบมากนะเจ้าที่กล้าเล่นไม้นี้กับข้า สงสัยอยาก
ให้ข้าเปิดบริสุทธิ์ขาวๆ แน่นๆแบบนี้กินไม่ให้เหลือซาก" "นายท่านข้าอยากลองชิม กินแต่ผู้หญิงจนเบื่อข้า
อยากลองแบบนี้" ทหารคนสนิทของดยุกเอ่ยขึ้น "หลังตีนกูนี่ คนนี้ว่าที่ดัซเซสของข้า5555" ดยุกไมเคิล
เอ่ยขึ้น พร้อมหัวเราะอย่างสะใจ ที่ไม่เมาก็เพราะว่าดยุกได้กินยาแก้เมากันไว้งานนี้ดนัยจะมาช่วยดนุทันไหมเนี่ย
"อย่าเข้ามานะเว้ย"
"หมัดเจ้านี่ทั้งหนักและนุ่มละมุนข้าชอบอยากโดนอีก 555"
"ทุเรส ไอ้โรคจิต ไอ้บ้ากาม ไอ้ต่ำตม"
"จะเป็นเมียของผัวแล้วยังปากดีอีกเหรอ"
"555ดยุกไมเคิลเจ้านี่มัน Buffalo it your Buffalo ข้าคือดัซเซสแห่งดยุคองค์รองของทวารัตตะ เจ้าไปอยู่
ขุมใดมาถึงหารู้เรื่องนี่ไม่"
"หา....เจ้ามีผัวแล้ว"
"ใช่ และผัวของข้าก็กำลังตามมาช่วยเจ้าไม่รอดแน่ๆ"
"555ดีข้าจะได้เย็ดเจ้าต่อหน้าผัวของเจ้าและให้ทหารของข้าจับผัวของเจ้าทำเมียแก้กำหนัด ว่าแต่มีผัวแล้ว
อย่างนี้ก็ขยายเเล้วดิ 555 พวกมึง จับว่าที่ดัซเซสของข้าอ้าขาดิ อยากรู้ว่าผัวของนางเปิดทางไว้กว้างแค่ไหน"
ระหว่างที่ทหารกำลังรุมจับตัวดนุนั้น พระเอกก็ขี่ม้าขาวมาช่วยได้ทัน "ปล่อยเมียข้ามาเดี๋ยวนี้ไอ้พวกดั้งขอ"
"ว้าวว ผัวหล่อเมียสวย เข้ากันได้ดีนี่หว่า5555 ว่าอย่างไรดยุกแลกเมียกันใช้ไหม"
"ไอ้ทุเรสเก็บไปใช้ที่เมืองเจ้าเถิด ปล่อยคนรักข้ามาไม่งั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน"
"น้ำหน้าอย่างเจ้าจะทำอะไรข้าได้"
"ได้สิ555 อย่าลืมสิว่าความรักของเจ้ามันไม่สมหวังอุปราชย์ไร้เมีย เพราะโดนเมียสวมเขาอย่างเจ้า"
"เจ้า ปากดีนักข้าจะจูบเมียเจ้าให้ระทวยเอาให้ลืมลีลารักของเจ้าไปเลย"
"ต่อให้ลีลาเจ้าจะดีแค่ไหน ก็หาสู่ผัวรักของข้าได้ไม่ถึงเจ้าจะจูบก็ได้แค่ปากแต่หาได้หัวใจข้า" ดนุพูดขึ้นพร้อม
ส่งสายตาหาดนัยเหมือนมีแผน ไมเคิลซึงพูดกลับว่า "ข้าไม่เชื่อพวกเจ้าหรอก" "นั้นเจ้าก็ปล่อยคนรักข้ามา
ข้าจะทำให้เจ้าดู" ดนัยพูดเชิงท้าทายเพราะรู้ว่าไมเคิลเป็นพวกชอบเซ็กส์แบบซาดิสและชอบโชว์ จึงเอาสิ่งนี้
มาเป็นตัวล่อ "ไม่ข้าไม่ได้โง่ขนาดนั้นข้าปล่อยเมียให้เจ้า เจ้าก็พากันหนี้สิ" ดนุจึงใช้มารยาเกย์รับในการปลอบ
ประโลม ดนุใช้มือลูกไล้ไปที่มบหน้าของไมเคิล แล้วพูดว่า "น๊าาา...ท่านรูปหล่อท่านไม่อยากเห็นลีลาข้ากับผัว
ของข้าหรือไร" ดนุกัดริมฝีปากตนพร้อมขยำนมตัวเองเป็นเชิงยั้วอารมย์ และลูบไล้ไปตามอกของไมเคิลจน
ไมเคิลผลักตัวดนุออก ดนุได้ใช้มีดพกที่ดึงจากเอวไมเคิลตวัดบาดเข้าที่มือของไม่เคิลจนเลือดอาบ "เจ้า
กล้าทำกับนายข้าแบบนี้อย่าอยู่เลย" องครักษ์ไมเคิลเอาปืนเล็งที่ดนุแต่ช้าไป ดนัยเหนี่ยวไกปืนยิงเข้าที่มือ
องครักษ์ ส่วนลูกน้องที่เหลือก็โดนดักซุ่มยิ่งเข้าที่มือด้วยธนูของเจ้าชายมัททาเเละพวกที่มาช่วย ดนัยลง
จากม้าและมาสวมกอดดนุต่อหน้าต่อตาไมเคิล "เจ้าเป็นอันใดหรือไม่" พร้อมกับเอาเสื้อคลุมใส่ให้ดนุ
"ข้ามิเป็นไรขอบพระทัยเจ้าพี่และเจ้าชายมัททาที่มาช่วย" "555" ไมเคิลขำเสียงดังก่อนจะพูดว่า "อนาถนัก
รบทุกที่ชนะทุกแดน แต่มาแพ้ภัยกับมารยาเกย์อย่างเจ้า ฆ่าข้าสิทำไมไม่ฆ่าข้า" ดนัยจึงเอ่ยขึ้นว่า "ถ้าท่าน
แพ้เพราะศึกสงครามท่านคงไม่โดนแค่มือ ท่านคิดว่านี้เป็นมารยาแต่ท่านก็มิระวังเพราะกามราคะที่รักของ
คนอื่นไงจึงทำให้ท่านแพ้รักสนามรบแบบนี้"

ที่เมืองทวารัตตะ พระอุปราชย์นำทุกคนเข้าเฝ้าสมเด็จฯเจ้าหลวง พระมหาเทวี และขุนนางที่หอหลวง
"นี่เหรอดยุกแห่งอาณาจักรไมกิ้ล" สมเด็จฯเจ้าหลวงเอ่ยถาม
"จะฆ่าข้าก็ฆ่าเสียเถิดอย่ารีรอ" ดยุกไมเคิลตอบด้วยความฉุนเชียว
"ฆ่าเจ้าแล้วศึกสงบไหม บิดาเจ้าก็ต้องหาเรื่องมาตีเมือข้าอีก พวกข้ารักสงบไม่ระรานใคร"
"พวกท่านต้องการอะไร"
"สัญญาสงบศึกไม่ก้าวล่วงหรือล้ำเขตเเดนกัน ถ้าพระบิดาท่านตกลงข้าก็จะส่งเจ้ากลับเมืองพร้อมพระบิดา
ในวันทำสัญญา หากบิดาท่านไม่มาข้าจะถือว่าเจ้าคือเชลยของเมืองข้าเท่านั้น"
"พระอุปราชย์เรวัต ส่งสารไปยังพระบิดาของดยุกไมเคิลให้มาที่เมืองงภายใน 3 วัน"
"พระเจ้าคะ"
"เบิกตัวพวกหนอนบ่อนไส้เข้ามาไต่สวน" สมเด็จฯเจ้าเอ่ยขึ้น ราชทัณฑ์นำตัวเจ้าเมืองทักษิณ พระราชเวี
มยุราและเจ้าชายพสุใส่ขื่อคาไว้ตามกฎกบฎศึก เจ้าชายมินธาถึงกับเข่าทรุดแล้วทูลถาม "เหตุใดเจ้าชายา
พสุจึงต้องโทษพระเจ้าคะ ทั้งที่พระองค์ก็ช่วยงานศึกจนมีชัย" สมเด็จเจ้าหลวงจึงตรัสขึ้น "ตามกฎบัญญัติ
จะต้องใส่ขื่อคาผู้คิดคดและพระญาติทั้งหมด" "ข้าหาได้เป็นอันใดไม่เจ้าพี่มินธาหาต้องเป็นห่วง" เจ้าชาย
พสุเอ่ยขึ้นแต่แล้วก็โดนพระราชเทวีมยุราใช้เท้ายันลูกชายตัวเอง เจ้าชายมินธาจึงเข้ามาพยุงตัวพสุขึ้น
"นางลูกไม่รักดี คิดแต่จะเอาตัวรอด ทำไมหะ พวกมันดีนักหรือไงจึงไม่คิดเข้าข้างแม่และตาของเจ้า"
"หยุดนะมยุรา ต่อหน้าข้าเจ้ายังกล้าทำร้ายลูกแบบนี้เจ้าหาควรมีความเป็นแม่ไม่"
"ก็ลงพระอาญาข้าเลยสิเพคะ ในเมื่อหมดรักข้าก็มิจำเป็นต้องมีชีวิตอยู่"
"พระราชเทวี เจ้าหาสำนึกผิดไม่สมเด็จฯเจ้าหลวงยังเมตตาให้เจ้าได้เจอลูก ลูกเจ้าก็ยอมรับโทษตามกฎ
ทั้งที่ไม่มีความผิด ถ้าไม่มีรักต่อผัวก็น่าจะมีรักต่อลูกเจ้าบ้าง อย่าลืมสิว่าลูกเจ้าก็รับอวยเป็นพระลูกหลวง
มีศักดิ์เป็นถึงเจ้าชายทักษิณทิศ  ทั้งที่จริงลูกควรมียศแค่เจ้าพสุเท่านั้น "
"พระมหาเทวีเจ้า มิต้องสอนข้าดอก ข้าหามองเห็นในความหวังดีท่านไม่"
"เจ้าแม่ พอเถอะอย่าให้ทุกอย่างมันเลวร้ายลงกว่านี้เลย"
"ไม่ต้องมาสอนข้า อีลูกไม่รักดี"
"มยุราเจ้ายังคิดว่าพสุเป็นลูกของเจ้าหรือไม่"
"ไม่ มันไม่ใช่ลูกข้านับจากวันที่มันร่วมหลับนอนกับไอ้มินธา ข้าหามีลูกอย่างมันไม่"
"เจ้าแม่...."
"มินธา"
"พระเจ้าข้า"
"ปลดตรวนและขื่อคาออกจาตัวพสุแล้วพามานั่งที่ตั่งประจำตำแหน่งดังเดิม"
"พระเจ้าข้า" มินธาทำตามคำสั่งและพาพสุมานั่งยังที่ประทับ
"ข้าขอยกพระลูกหลวงเจ้าชายพสุ ราชบุตรขึ้นเป็นพระโอรสองค์ที่ 3 ของข้าเเละพระมหาเทวีเจ้าบุษบงกช
ให้อารักษ์จารึกไว้ว่าโอรสองค์นี้พระมารดาสิ้นพระชนต์หลังการประสูติ"
"เจ้าพ่อ" เจ้าชายพสุเอ่ยขึ้นพร้อมกับทรุดตัวลงกับพื้น
"ไร้แม่ผู้ให้กำเนิดก็ยังมีแม่บุญธรรม"
"เจ้าพี่ข้าหายอมไม่นี่ลูกข้า"
"หุบปาก มยุรา เมื่อครู่เจ้าพูดเองไม่ใช่หรือว่าเจ้าไม่มีลูก แล้วนางปริกคนของเจ้าไปไหน"
"มันก็หาทางช่วยข้าหนะสิ"
"ช่วยเจ้า เรื่องอันใด" พระมหาเทวีเจ้าเอ่ยถาม
"ก็ช่วยให้ข้าหลุดพ้นจากพวกเจ้าไง ทัพใหญ่จาไมกิ้ลจะบุกเข้ายึดเมืองทวรัตตะและอีกไม่นานข้าก็จะได้เป็น
พระมหาทวีเจ้าผู้ครองอาณาจักรแทนสมเด็จพระมหาราชาเจ้าหลวงรัตตะอย่างไร"
"บังอาจ ทหารไปตามตัวนางปริกมาอย่าให้มันทำการอะไรได้สำเร็จ" พระอุปราชย์ออกคำสั่งตามตัวนางปริก
คนรับใช้ใกล้ชิดของพระราชเทวีมยุรา
"ป่านนี้มันคงส่งข่าวเสร็จแล้ว555 ทนหน่อยนะพ่อข้าหาทางช่วยพวกเราได้แน่"
"มยุรา พ่อว่าเรายอมรับโทษดีกว่าเจ้าคิดการเกินตัวแบบนี้ไม่คุ้ม"
"เหตุใดเล่าท่านพ่อมันจะไม่คุ้ม เมื่อก่อนอาณาจักรนี้ถูกปกครองด้วยเจ้านายเมืองใต้ เหตุใดข้าจักเป็นเช่นนั้น
ไม่ได้"
"แล้วเจ้ารู้จุดจบของทวดเจ้าไหมว่าเป็นนอย่างไร เเพ้ศึกแทบทุกทิศจนเกือบจะเสียอาณาจักรทั้ง รู้เพียงงาน
วังหลังยังพลาด แล้วเจ้าไม่รู้งานอะไรสักอย่างเจ้าคิดว่าจะรอดไหม มยุรา"
"ก็ขุนพลอีก 3 ทิศไงพ่อ" พระมหาเทวีเจ้าจึงเอ่ยขึ้นว่า "เจ้านี่มันเขลามาก ไม่รู้หรือว่าอาณาจักรนี้อยู่ได้
ด้วยการเกี่ยวดอง ลูกเจ้าเกี่ยวดองกับมินธาก็เพื่อเมืองเหนือเเละใต้ ดนัยพ่อมีศักดิ์เป็นขุนนางเมืองบูรพา
เชื้อเครือเดียวกับข้า ดนุคุณหญิงมาลัยก็มีศักดิ์เจ้านายเมืองประจิมเชื้อเครือพระนางกัณตรี แล้วเจ้าประกาศ
ปาวๆว่าไม่ขอญาติดีกับเมืองใด หากเจ้าได้สมปรารถณาคิดหรืออีก 3 เมืองจะช่วยเจ้า"
"นางปริกบ่าวของเจ้านางมยุราขอเข้าเฝ้าพระเจ้าข้า....." เสียงทหารหน้าหอหลวงเอ่ยขอ สมเด็จฯเจ้าหลวง
จึงให้เข้ามา "อีปริก มึงทำสำเร็จเเล้วใช่ไหม กูจะได้ให้มึงเตรียมเป็นคุณท้าว"
"ขออภัยเพคะเจ้า ทูลฝ่าบาทและพระมหาเทวีเจ้าหม่อมฉันถึงเกเรไปบ้างแต่หม่อมฉันก็หาคิดคดต่อบ้านเกิด
ได้ไหม จริงอย่างที่เจ้าชายมัททาเคยพูดไว้ให้เป็นเมืองขึ้นของคนภาษาเดียวกันยังดีกว่าเพคะ นี่เพคะสาร"
"อีปริก อี....อีทรยศ มึงหักหลังกู อีสารเลว" เจ้าหลวงขุนคดีธรรมหยิบสารที่ปริกทูลถวายและอ่านให้ทุกคนฟัง
"ให้ยกพลมาตีเมืองทวารัตตะทางด้านใต้จะยกเมืองใต้ให้พวกท่านปกครองทั้งหมด"
"บัดซบ"
"พระทัยเน็นก่อนเพคะเจ้าพี่"
"มึงเปลี่ยนสารกูหรือ กูบอกจะยกลูกให้เป็นของวัญไม่ใช่เมือง"
"นี่เพคะเอกสารสำคัญ" ปริกเอาเอกสารลบออกมาให้ ดนุจึงช่วยดูเพราะเป็นภาษาอังกฤษ
"เจ้าคงเข้าพระทัยผิด Give the land ยกแผ่นดินให้ ไม่ใช่Give the son is gife"
"ไม่จริง ไม่จริง พวกเจ้าเเปลงสารข้า มันกี๊ฟ เหมือนกันเจ้าเเปลความข้าผิด"
"เอกสารหามีรอยขีดฆ่าไม่ แล้วยังมีตราประทับประจำพระองค์ประทับลงเอกสารนี้ด้วยพระเจ้าคะ"
"ขอบใจเอ็งนางปริก"
"พ่อรู้เรื่องด้วยหรือ"
"ทั้งบ้านมีแค่เจ้าที่เรียนไม่จบแล้วอยากเป็นใหญ่ ที่พระอัครราชเทวัญทรงตรัสหามีผิดไม่"
"ท่านพ่อ"
"เอาหละถือว่าเจ้าพระยายังมีจิตใต่สำนึกดีคิดได้ ข้าจะถอดยศเจ้าให้เป็นสามัญชนห้ามข้องเกี่ยวงานเมืองทั้งปวง
และถอดยศเจ้าเมือออก"
"พระเจ้าคะ"
"ลูกหลานคนอื่นริบทรัพย์ทั้งหมดแจกจ่ายชาวเมืองเป็นการปลอบขวัญ ส่วนเจ้ามยุราข้าขอถอดยศแห่งเจ้านาง
พระนางมุยรา ราชเทวีทักษิณทิศออกเป็นสามัญชนแล้วจำสนมจนกว่าข้าจะตาย"
"เจ้าพี่.... อภัยข้าด้วย เจ้าพี่"
"เอาตัวมันออกไปจำสนม"
"ข้าขอสถาปณาเจ้าชายมินธา ราชบุตรอุดรทิศลูกของข้าที่เกิดจากเจ้านางพระนางมินตยา พระราชเทวีอุดรทิศ
ขึ้นเป็นเจ้าหลวงพระยาปราบศึกทักษิณทิศ ปกครองเมืองทักษิณแทนเจ้าเมืองคนก่อน และอนุญาตให้เจ้าชายพสุ
ราชบุตร เข้าพิธีเสกสมรสกับเจ้าหลวงพระยาปราบศึกทักษิณทิศได้ รั้งที่พระอัครราชเทวัญเอกแห่งเมืองทักษิณทิศ
"เป็นพระมหากรุณาธิคุณพระเจ้าข้า...." มาลัยสามชายที่ได้กรองไว้ใกล้จะสมบูรณ์แล้วสิเนี่ย หากเปรียบไปแล้ว
มาลัยแต่ละชายก็มีความสง่างามในแบบของตน "ทำอันใดหรือบุษบงกช" กรองมาลัยไหว้พระเพคะเจ้าหลวง
"หือเหตุใดมาลัยเจ้าจึงมีสามชาย"
"ก็เปรียบกับลูกๆของเราไงเพคะ ชายเเรกดนัย-ดนุ ชายที่สองกริชทัต-วิชย ชายที่สามมินธา-พสุ ก็จะเหลือแค่
พ่อช่อเอื้องของเราที่ไม่รู้จะปลงใจกับใคร"
"สมเด็จแม่ ลูกขอเป็นรัดข้อคุ้มครองมาลัยทั้งสามชายเอง ส่วนช่อเอื้องนั้น...."
"พ่อว่าพ่อมองมองออกเเล้วนะ" พระอุปราชย์เห็นเจ้าชายมัททาเดินเล่นที่อุทยานพร้อมด้วยดนุและวิชยจึงกราบ
ทูลลาเจ้าพ่อและเจ้าแม่ไปหามัททา "เอ๊....เจ้าพี่หรือว่าพระอุปราชย์ของเราจะไปครองเมืองมัลดะยะซะจริงๆ"
"ขอแค่ลูกมีความสุขคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็มีความสุข จริงไหมกัณตรี มินตยา"
"เพคะเจ้าพี่"................

ShangHai

ขอบคุณครับ

view99

ดีมากๆ

popod

ขอบคุณครับ

tidchoo2

มีลุ้นตลอดเลย เสียวมากครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

boomboomzaza

ขอบคุณครับ

Mrgan

ขอบคุณครับ

Eakkadoor

อ่านแ รู้สึกอบอุ่นมากอะครับ ชอบในความรักใคร่
ปรองดอง สามัคคี ช่วยเหลือกันจังครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

kkkggg

สนุกคับ

guide01

ขอบคุณมากเลยครับ

Phatthara

ขอบคุณครับ

Mite

ขอบคุณครับ

Joechin

ขอบคุณครับ

arasi22

ขอบคุณครับ

supawa

ขอบคุณครับ

x-2008

ว้าววสนุกอีกแล้ว

lekthai

ขอบคุณ

eg1

ขอบคุณครับ