ระบบฝึกปรือราคะพร้อมให้บริการเเล้วครับผม 1

วนิดา.

[ระบบรับทราบครับ ทำการส่งเจ้าหน้าที่ไปยังโลกฝึกหัด]  ระบบตอบรับคำขอของธามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นอย่างห้ามไม่อยู่ มันรู้สึกดีใจสุดๆที่เจ้านายคนใหม่มันตอบรับทันทีไม่ต้องนอนรอทำใจหรือถามอะไรให้มากความถ้าหากมันมีรูปร่างโฮสต์ของมันก็คงเห็นหางส่ายไปสายมากับหูที่พับไปข้างหลังแน่ๆแต่มันก็ต้องทำหน้าที่เริ่มนับถอยหลังให้เจ้านายมัน

     [ระบบทำการส่งไปยังโลกฝึกหัด ห้า]

     [สี่]

     [สาม]

     [สอง]

     [หนึ่ง]

        พรึ่บ! เมื่อสิ้นสุดเสียงนับถอยหลังภาพสีดำเบื้องหน้าของธามเริ่มเลือนหายไปกำลังถูกเเทนที่เเสงสีขาวร่างของเขาลอยเคว้งคว้างในอากาศ  อ่าาาา..เขารู้สึกเริ่มตาลายๆเเล้วสิกับการที่จ้อมมองเเสงสีขาวตรงหน้าธามเริ่มจะมึนหัวเเละอ้วกออกมาจริงๆละนะก่อนของเหลวจะพุ่งออกจากปากธามร่างของเขารู้สึกถึงเเรงดึงดูดมหาศาลพร้อมสติเริ่มพล่าเลือน

*******

         กว่าสติเริ่มกลับมาเต็มร้อยก็ต้องถูกเเทนที่ด้วยความมืดพร้อมกับเสียงรอบข้างตะโกนโวกเวกเรียกท่านหมอหลวงเร็วเข้าไรนั้นปนเสียงสะอื้นดังขึ้นรอบตัวเขาไปหมดธามรู้สึกอยากตะโกนกลับไปเหลือเกินว่า

      ‘เฮ้!! ฉันยังไม่ตายนะทำไมต้องร้องไห้กันขนาดนี้ด้วย’ ธามพยายามจะลุกขึ้นนั่งเเต่เขากับลุกไม่ขึ้นเหมือนมีคนตัวหนักกว่าร้อยกิโลนั่งทับเขาเอาไว้เเขนเเละขาชา เขาทำได้เพียงกระดิกนิ้วเท่านั้นก่อนจะเริ่มถามสาเหตุนี้กับระบบ

     ‘ระบบทำไมฉันมองไรไม่เห็น เเขนขาชาไปหมดเนี่ย!’

    [ตอนนี้โฮสต์ได้อยู่ในร่างขององค์ชายสาม หลี่ ซุนเว่ยครับโฮสต์จะรับข้อมูลเกี่ยวกับโลกนี้เลยหรือไม่ครับ?]

     ‘อืม ส่งมา’  สิ้นสุดคำพูดธามระบบก็ดำเนินการพูดต่อทันที

    [ในสถานะการณ์ตอนนี้ร่างขององค์ชายสามถูกวางยาพิษหากโชคร้ายก็จะทำให้ตาบอดหากโชคร้ายทำให้เสียชีวิตสถานเดียว เจ้าของร่างเดิมที่โฮสต์เข้ามาอยู่ในตอนนี้ได้ตายจากโลกนี้ไปเเล้วเนื่องจากได้รับพิษมากไปและโฮสต์รับบทเป็นเเค่ ‘ตัวประกอบของเรื่องเท่านั้น’] เดียวนะ!?ตัวประกอบธามรีบพูดขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำว่าตัวประกอบ

     ‘ตัวประกอบไรนะระบบ? ฉันขออีกทีฉันคิดว่าฉันได้ไปยังโลกต่างๆเเบบเดินทางข้ามดวงดาวไรงี้’ ระบบรีบอธิบายในทันที

   [โฮสต์สามารถไปยังโลกต่างๆตามระดับครับไม่ว่าจะเกมหรือนวนิยายหรือดวงดาวดวงอื่น]

     ‘อ้อออ งี้นี้เองฉันเข้าใจละอธิบายเกี่ยวกับโลกนี้ต่อได้เลย’

   [เรื่องนี้เป็นนวนิยายชื่อดังในโลกที่โฮสต์จากมาเเละเป็นเเนว ‘BL’ ตัวละครหลักชื่อ หวัง ลู่เหอ เป็นเเม่ทัพอยู่ประจำทิศใต้ส่วนอีกตัวคือองค์ชายสองที่เป็นพี่ชายต่างมารดาของร่างที่โฮสต์อยู่ในขณะนี้ชื่อ หลี่ ซุนเย่ ทั้งคู่เริ่มเเรกไม่ถูกกันพอๆเพราะทิฐิในใจลู่เหอตอนได้เจอซุนเย่ครั้งเเรกที่จะได้มาเข้าร่วมทัพของตนตอนจะไปทำรบกับพวกนอกด่านด้วยความลู่เหอไม่ชอบเหล่าคุณชายหรือองค์ชายในวังหลวงเป็นทุนเดิมเลยคิดว่าฮ่องเต้จึงสิ้นคิดได้เสนอให้ตัวถ่วงเข้าร่วมกองทัพเเต่ความจริงนั้นไม่เลยองค์ชายสองเข้มเเข็งเเละเป็นคนที่มีจิตใจเมตตา ต่อให้เดินทางไกลเป็นเวลานานหรือนอนกลางดินกลางทรายไม่เคยมีปริปากบ่น



     ส่วนองค์ชายสองที่ตั้งทิฐิไว้ในใจก็เริ่มลดลงคิดว่าอีกฝ่ายเป็นพวกชอบหยาบคาย ต่ำทรามหรือชอบตะโกนโวกเวกโวยวายเหมือนในกองทัพวังหลวงและรักพวกพ้องต่อให้เหล่าทหารของตนยศต่ำเเค่ไหนลู่เหอให้ความสำคัญเท่ากับทุกคน แต่เขานั้นคิดผิดอย่างมหันต์ทิฐิในใจทลายลงเริ่มเข้าหาอีกฝ่ายมากขึ้น จากคิดที่คิดว่าเป็นคนรู้จักหรือสหายร่วมทางก็เปลี่ยนเเปลงเป็น ‘คนรัก’ ทั้งคู่เริ่มออกเดินทางท่องโลกกว้างไปด้วยกันพอทั้งคู่กับมายังราชวังตอนนั้นองค์ชายสามได้จากไปเสียเเล้วเมื่อซุนเย่ทราบเรื่องนี้ก็เริ่มร้องไห้ฟูมฟายกับการจากไปของน้องชายโดยไม่ทันร่ำลาลู่เหอพยายามปลอบใจคนรักว่า

       ‘น้องชายของเจ้านั้นทนทุกข์มามากพอเเล้วปล่อยให้เขาได้หลับสบายเถอะ’  เเทนที่ทั้งคู่จะได้ใช้ชีวิตสงบสุขสักทีก็ถูกเเคว้นชิงหลงเข้าโจมตีเมืองอย่างกระทันหันเมื่อพระนายไม่ทันตั้งตัวทำให้พ่ายเเพ้กับศึกครั้งนี้ลู่เหอผู้ถูกพลัดหลงกับคนรักเลยหนีออกจากเมืองไปพร้อมทหารห้าร้อยนายส่วนฮ่องเต้ถูกกระบี่ตัดหัวเสียบหน้าประตูเมือง หลี่ ซุนเย่ถูก โจว เหวินเทียน จับคุมตัวไว้ตั้งเเต่เข้าเมืองมาเเต่เเรกเลยถูกบังคับขืนใจกว่าพระเอกจะกลับมาช่วยกาลเวลาผันผ่านเลยไปผ่านเกือบปีซุนเย่เริ่มมีใจให้เหวินเทียนทั้งคู่ก็เริ่มตกลงคบหาดูใจกันเมื่อลู่เหอกลับมาจะชิงบ้านเมืองคืนถึงเวลานั้นซุนเย่เอาตัวเองเข้าช่วยเหวินเทียนทำให้ตัวเองบาดเจ็บ เหวินเทียนเเละลู่เหอสงบศึกกันชั่วคราวนำตัวซุนเย่ไปให้หมอหลวงทำการรักษาทั้งคู่รอเวลาจนนายเอกฟื้นขึ้นมาก็รีบเข้าไปหาก่อนจะพูดว่า

       ‘ถ้าพวกเจ้าทั้งสองรักข้าทำไมไม่จบศึกเเละครองบัลลังก์พร้อมกันดูละและข้าก็รักพวกเจ้าเท่ากันถ้าให้ข้าหรือใครสักคน ขะข้า..คงทำไม่ได้’ ซุนเย่เอยด้วยน้ำเสียงสั่นเทาน้ำตาค่อยๆใหลออกจากดวงตาคู่สวยทั้งสามค่อยๆปรับความเข้าใจกันละกันครองรักอันเเสนสวยงามด้วยกันสามคน]

       ‘ระบบ ฉันสงสัยทำไมซุนเว่ยถึงตายและถูกทำให้ตาบอดเเบบนี้ละแกพอรู้ตรงนี้บ้างมั้ย?’

          ใช่..เขาว่าพล็อตเรื่องมันน่าสงสัยมากๆและน้ำเน่ามากๆด้วยเเล้วไอเรื่องที่ระบบมอบหมายให้เขาทำอีกละมันดูย้อนเเย้งมากเลยนะว่ามั้ย?

      [สิ่งที่โฮสต์ถามมาระบบไม่สามารถตอบได้แต่เรื่องภารกิจที่ถูกมอบหมายเเต่เเรกโฮสต์สามารถทำยังไงก็ได้ให้เซ็กส์ธรรมดาเป็นสุดยอดครับเมื่อโฮสต์ทำเต็มหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์ก็สามารถออกจากโลกได้ครับ]

       ธามกลับมาในโลกความจริงอีกครั้งหลังจากที่ได้รับข้อมูลจากระบบเรียบร้อยเเล้วระหว่างที่เขากำลังจมอยู่กับการมองเห็นเเต่ภาพสีดำต้องสะดุ้งเมื่อมีคนมาจับเเขนพร้อมกับเสียงภายในห้องเงียบลงเสียงทุ้มพูดขึ้นกับคนในห้อง

      “พวกเจ้าออกไปให้หมด ข้าต้องการอยู่กับน้องของข้าเพียงลำพัง” สิ้นสุดคำสั่งของชายแปลกหน้าที่กำลังลูบไล้เเขนของเขาในตอนนี้ทุกคนมากกว่าสิบคนที่เป็นสตรีและเสียงเล็กๆเเหลมๆของขันทีตอบรับก่อนจะเริ่มทยอยออกจากห้องไป

     “รู้หรือไม่  ข้ากังวลแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับกลัวว่าเจ้าจะจากข้าไปไปในที่แสนไกลเสียเเล้วเสี่ยวเย่”

        เสียงทุ้มหนาเมื่อครู่ค่อยเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อคุยกับน้องชายสุดที่รัก มือหนาเกลี่ยผมที่ปรกหน้าออกพลางสัมผัสแก้มเนียนใบหน้าที่เคยไร้เลือดฝาดบัดนี้เริ่มมีสีชมพูประดับบนแก้มทั้งสองข้าง

        ธามเริ่มลนลานเเต่ทำไรไม่ได้ปล่อยให้อีกฝ่ายใช้มือหยาบกร้านเกลี่ยเเก้มตนเขารีบร้อนถามระบบที่เอาเเต่นิ่งเงียบในบอกจะช่วยในยามคับขันไง!

       ‘ระบบใครกันที่กำลังลูบหน้าฉันอยู่ตอนนี้’

     [นี้คือองค์ชายหนึ่งหรือรัชทายาทชื่อ หลี่ ซุนเหว่ยเป็นพี่ชายต่างเเม่นอกจากนี้ระบบไม่รับรู้อะไรอีกเเล้วครับ] บัดซบ..ธามต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมือหนาบีบเข้าที่ใบหน้าตนต่างจากความสัมผัสที่อ่อนโยนเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง

       “ตั้งเเต่เจ้าฟื้นขึ้นมาเหตุใดเจ้าเอาเเต่เหม่อลอยเช่นนี้!!” น้ำเสียงราบเรียบเอยถามคนที่กำลังถูกมือของตนบีบจนใบหน้างามยับยู่ยี่ ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลอ่อนน้ำตาลที่เคยเปร่งประกายบัดนี้มันดูหม่น

       “เเค่กๆ..ท่านพี่ข้าเจ็บ” น้ำเสียงเเหบเเห้งที่ขาดน้ำเป็นเวลานานเปร่งออกจากปากสีซีด มือเรียวเล็กค่อยๆคล้ำแขนแกร่งเนื่องจากตนเองนั้นตาบอดมือหนาปล่อยใบหน้าอีกฝ่ายเป็นอิสระก่อนจะนั่งลงบนตั่งเตียงข้างกายซุนเย่  

         ซุยเหว่ยเหลือบมองคนข้างกายที่กำลังนั่งหลังตรงสายตาเหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมายมันทำให้เขารู้สึกผิดในใจที่สั่งให้ห้องเครื่องวางพิษที่ทำให้สูญเสียเส้นประสาทดวงตาไป

        “ข้าอาจลืมไปว่าคนพึ่งฟื้นขึ้นจากพิษไข้ต้องการน้ำ” ซุนเหว่ยเอื้อมกายไปหยิบน้ำที่เหล่ากำนันเตรียมไว้ให้เเละยกขึ้นซดทันที ร่างกายแกร่งใช้มือรั้งท้ายทอยอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ก่อนจะเริ่มประกบเข้ากับปากสีซีดนั้นน้ำภายในปากซุนเหว่ยเริ่มไหลเข้าปากร่างบางเสียงที่พยายามกลืนน้ำลงคอ มือเรียวเล็กเริ่มตีที่อกแกร่งเบาๆติเตือนว่าอากาศหายใจเริ่มหมดลง แขนแกร่งกำยำเลิกรั้งท้ายทอยก่อนจะเลือนลงไปโอบเอวบางเข้าหาเมื่อปากทั้งคู่เริ่มประกบกัน

           ลิ้นมันพยายามสอดเข้าไปในโพรงปากราวอยากจะเข้าไปกอบโกยความหวานจากปากของร่างบางตอนแรกมันเเค่พยายามป้อนน้ำผ่านริมฝีปากเท่านั้นเเต่ตอนนี้มันเริ่มยากที่จะถอนออกอีกฝ่ายออกก่อนผละจูบอย่างเสียดาย

           “ไว้วันหน้าข้าจะมาเยี่ยมเยือนเจ้า” ซุนเหว่ยกล่าวจบพร้อมลุกขึ้นยืนพลางก้มมองกลางกายที่บัดนี้กลายเป็นกระโจมหลังใหญ่ไปเเล้วก่อนเดินออกห่างจากคนบนเตียง







    Talk กับไรท์ที : มีใครงงตรงฉากจูบของไรท์มั้ยงับคือไรท์ไม่ถนัดจูบเเนวนี้จริงๆ

lekthai

ขอบคุณ

nuangnut1996

รอติดตามครับ

OMG46

ขอบคุณครับ

peckza_ha

ขอบคุงมากคร้บ

hello_lovestory

รอติดตามตอนหน้า

sengjit

ขอบคุณครับ

auto101

ขอบคุณครับ

gaybin

สนุกมากเลยครับ

Mintaro

สงสารตรงโดนวางยาให้ตาบอด

ore

ขอบคุณ

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

kookkoo

ขอบคุณครับ

kookkoo

ขอบคุณครับ

poon2608

bobbytames

จอบคุณ

Oley5878

ชอบครับ

2936

ขอบคุณครับ

lnatl

น่าสนุกดีครับ

sontacoss

ขอบคุณครับ