[น้องป.4] - 1 - เรียนพิเศษ [No 18/20+]

kew315

เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเล่า ที่ผมได้เจอกับตัว เนื้อหาแทบไม่มีความ 18+ หรือ 20+ เลย

ดังนั้น ผู้ที่ต้องการด้านนั้น ขอให้ผ่านกระทู้นี้ไปเลยได้เลยครับ

แต่ต้องขอขอบคุณผ่านเข้ามานะครับ

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่นานแล้วละครับ มันเกิดขึ้นตอนผมเรียนอยู่ช่วงมัธยมต้นน่าจะได้ ผมได้มีโอกาสได้ไปเรียนพิเศษ และได้รู้จักกับเพื่อนคนหนึ่งที่ บังเอิญอยู่ใกล้ๆแถวบ้านผม เขาชื่อ ฮัน เขามีเชื่อสายมาจีนอยู่บ้าง เป็นคนที่รูปร่างอวบค่อนอ้วน ผิดขาว สูงประมาณ 150-160 น้ำนัก 70-80 น่าจะได้

ฮัน และผมเรียนพิเศษ ที่เดียวกันและในห้องเดียวกัน ทำให้เรา สองคนรู้จักกัน ฮันเดินทางมาเรียนพิเศษ โดยรถเมย์ แบบเดียวกับผม แต่ตอนกลับบ้านแม่ของฮันจะมารับเสมอ ถึงแม้เราสองคนจะอยู่ใกล้ๆกัน แต่ผมก็ไม่เคยได้ขึ้นรถกลับพร้อมกับฮันเลย อาจจะเพราะเราพึ่งจะรู้จักกัน ด้วยเหตุผลนี้ทำให้ ผมได้จะกับ คน คนนี้

     วันนี้ยังคงเป็นเหมือนผมต้องไปเรียนพิเศษ โดยรถเมล์ แต่สิ่งที่เปลี่ยนจากเดิมไปคือ วันนี้ ฮันไม่ได้ไปเรียนคนเดียว มี เด็กผู้ชายคนหนึ่ง เดินขึ้นไปเรียนด้วย(ตอนแรกผมคิดว่าเป็นน้องของฮัน เพราะได้ยินคุณแม่บอกว่า ฮันเองก็มีน้องเหมือนกัน)

เด็กผู้ชายคนนั้น มีผิวขาว ผอม สมส่วน สูง 133 น้ำหนัก 32 น้องใส่เสื้อแขนกุด สีคราม กางเกงขาสั้นมี 6 กระเป๋าสีดำ(ไม่รู้ว่าเรียกว่ากางเกงอะไร) ขาสั้นเลยเข่า ขึ้นมา รองเท้าแตะแบบคีบสะพายกระเป๋าเป้ ผมเดินไปยังรถเมล์ ที่กำลังจออยู่เพื่อจะขึ้น

     ฮันกับน้องคนนั้นนั่งข้างหลังสุดของรถเมล์ ส่วนผมขึ้นด้านหน้าเลยไม่ได้คุยกันแต่อย่างใด พอมาถึงที่เรียนพิเศษผมก็ตรงเข้าห้องเรียนทันที เพราะไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่ แบบคนส่วนใหญ่จะเรียนกันตั้งแต่เด็กแล้วเรียนขึ้นมาเลื่อยๆ เพราะที่เรียนพิเศษนี้มีตั้งแต่เด็ก ป.1- ม.6 ดังนั้น เด็กๆจนค่อนข้างรู้จักกันมาก่อนแล้ว

ซึ่งผมอยู่ดีๆก็โผล่เข้ามา ม.ต้นเลย ดังนั้นเลยไม่มีใครรู้จัก ไม่นานก่อนเข้าเรียน ฮันก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ

ฮัน : นี้ ไม่ออกไปข้างนอกบ้างหรอ

ผม : ไม่ละคนเยอะ เดียวก็จะเริ่มเรียนแล้ว (ฮันนั่งลงและหยิบของในกระเป๋าออกมา)

ผม : เมื่อเช้า มากับน้องหรอ

ฮัน : ลูกพี่ลูกน้อง ทุกที แม่มันจะมาส่ง แต่หลังจากนี้คงได้ขึ้นรถเมล์ตลอด

ผม : งั้นหรอ (ผมก้มหน้าทำการบ้านต่อ 55 เพราะไม่ค่อยได้เรียนพิเศษ เลยลืมว่ามีสิ่งต้องทำ)

ฮัน : เดียวแนะนำให้รู้จัก (ผมหันมองฮันด้วยความแปลกใจ)

ผม : แนะนำ ทำไม

ฮัน : ก็เผื่อไว้ก่อน เกิดอาทิตย์ไหนไม่ได้มาเรียน ดรีมจะได้ มีคนขึ้นรถด้วย

ผม : ก็ให้ขึ้นเองสิ ยากตรงไหน (ผมรู้สึกไม่ได้สนใจน้องมาก ด้วยเหตุผล 2 อย่าง [1] ยังไม่เจอน้องดรีมโดยตรง เลยยังไม่ได้ถูกใจอะไร [2] คือ กูต้องดูแลเด็กที่ไหนไม่รู้งั้นหรอ ["ไม่เอาโว๊ย" พูดในใจ])

ฮัน : เอาน่ารู้จักกันไว้อย่างน้อย เวลามีปัญหา มันจะได้หาคนช่วยได้ (ปัญหา!!! ตัวปัญหาหรือไง)

     ผมทำหน้าเจื่อนๆก่อนจะทำงานต่อ ไม่นานการเรียนก็เริ่มขึ้น ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ จนถึง เวลาพักเที่ยง เนื่องจากคนมีจำนวนมากทำให้ เด็กประถม กับมัธยมจะปล่อยกันออกมาคนละรอบกัน

************* เข้าเรียน **************** กลาวัน **************** เลิกเรียน *************

[[---------------------------------------------------------------------------------------------------------------]]

[[-- ประถม       07.30 น. -  11.30 น.  --]]     [[-- ประถม       11.30 น. -  12.30 น.  --]]     [[-- ประถม        12.30 น. -  15.30 น.  --]]

[[-- มัธยมต้น     08.00 น. -  12.00 น. --]]     [[-- มัธยมต้น     12.00 น. -  13.00 น. --]]     [[-- มัธยมต้น     13.00 น. -  16.00 น. --]]

[[-- มัธยมปลาย 08.30 น. -  12.30 น. --]]     [[-- มัธยมปลาย 12.30 น. -  13.30 น. --]]     [[-- มัธยมปลาย 13.30 น. -  16.30 น. --]]

[[----------------------------------------------------------------------------------------------------------------]]

***************************** ถ้าจำไม่ผิดนะครับ *******************************

     จากช่วงเวลาทำให้ ผมมีโอกาส 30 นาทีที่จะเจอกับน้องดรีม ซึ่งมันต้องไม่เกิดขึ้น 555 ผมอยู่ในห้องจนถึงเวลาที่ น้องประถมเข้าเรียนจนเดินออกมาจากห้อง เพื่อเล่น หมากฮอส

แต่มันก็ไม่สำเร็จ เพราะ อยู่ดีๆ น้องดรีมก็เดินออกมาจากห้องเพื่อไปเข้าห้องน้ำ (น่าเสียดาย สมัยก่อนโทรศัพท์ ยังถ่ายรูปไม่ได้ทุกเครื่อง อีกทั้งรูปน้องให้ก็หายไปอีก)

ฮัน : ดรีม ดรีม มานี้หน่อย (พวกผมจึงหันไปมองตามเสียงทั้งกลุ่ม น้องดรีมก็น่ารักดีครับ)

ฮัน : ดรีม นี้คนที่บอกไปเมื่อเช้า นะ จำไว้ละ (น้องดรีมมองหน้าผม แล้วพยักหน้าตอบฮัน) ไปเถอะ

ผม : บอกอะไรน้องเขา (ผมถามแบบไม่ได้สนใจ เพราะกำลังตั้งใจเรียน ฮอสอยู่ เลยไม่รู้ว่า ฮันได้บอกเหตุผลผมหรือป่าว)

     ไม่นานน้องดรีมก็เดินกลับเข้าห้องไป พวกเราเองก็เข้าห้องเรียนกันในอีกไม่นาน [ตัดไปหลังเลิกเรียน]  เสียง เด็กๆเริ่มดังขึ้น ไม่นาน น้องดรีมก็โผล่หัวมาหน้าประตูห้องเรียนผม เหมือนกำลังหาใครบ้างคนอยู่

แต่เพียงแวบเดียว น้องดรีมอาจจะมองไม่เห็น ทำให้น้องดรีมต้องเดิน ไปมองไกลๆ เพื่อมอง แต่ยังไม่ทันทีน้องดรีมจะเลิกมอง  ครูในห้องก็ปิดประตูซะก่อน เพราะ เสียงเด็กประถมเริ่มดังจนคุยกันไม่รู้เรื่อง

พอเวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที ผมก็เห็นหัวน้องดรีม แวบขึ้นมามองในห้องอีกครั้ง ผมไม่ได้สนใจอะไรมา คงเพราะมามองเจ้าฮันมากกว่า พอถึงเวลาเลิกเรียน

ฮัน : วันนี้ฝากด้วยละ

ผม : ฝากอะไร

ฮัน : ดรีมไง ฝากด้วย (ผมคิดว่ามันพูดเล่น)

ผม : ไม่อ่ะ จัดการเอง

     เจ้าฮันเองก็คง คิดว่าผมพูดเล่นเหมือนกัน มันจึงเดินออกไปจากห้อง ผมที่กำลังเก็บกระเป๋าอยู่ ก็ไม่ได้สนใจมันเท่านั้น และเมื่อผมเดินออกมา ผมก็เห็นว่า น้องดรีมกำลังเดินไปเข้าห้องน้ำอยู่ เมื่อเห็นแบบนั้นผมก็เข้าใจว่า น้องดรีมคงเจอกับเจ้าฮันแล้ว

ผมเดินออกจาก โรงเรียน (ขอเรียกโรงเรียน นะครับ เพราะใช่คำพูดง่ายกว่า) ก็หันไปมองเจ้าฮันที่กำลัง รอแม่มารับอยู่ซึ่งไม่นาน ก็มีรถมาถึง ในขณะ ที่ผมกำลังเดินไปจุดขึ้นรถอยู่ ก็มีเสียงเหมือนใครบางคนวิ่งมาจากข้างหลัง ผมจึงเดินหลบทางให้ แบบไม่ได้มอง เผื่อเขาจะวิ่งแซงไป

แต่แล้ว เสียงวิ่งก็หายไปจากด้านหลังผม ผมจึงหันกลับไปมอง เพื่อให้ แน่ใจว่า ไม่มีใคร จะวิ่งมาชนแล้ว และสิ่งที่ผมได้เห็นก็คือ น้องดรีมกำลังนั่งลงผูกเชือกรองเท้าอยู่  น้องดรีมยังไม่ทันที่จะผูกเชือกเสร็จก็รับเงยหน้าขึ้นเพื่อมองผมสายตาที่ส่งมา มันเป็นสายตาที่เศร้าแบบอยากจะร้องไห้

     แต่พอสบตากับผมเข้า สายตานั้นก็เปลี่ยนไปเป็นความสงสัย น้องดรีมรีบก้มหน้าลงเพื่อผูกเชือกรองเท้าให้เสร็จ ไม่รู้ว่า น้องรีบเกินไปไหม เพราะเชือกรองเท้าที่พึ่งผูกเมื่อกี้ พอน้องเดินมาหาผม มันก็หลุดอีกครั้ง ผมจึงก้มลงไปผูกให้น้องดรีมแทน หลังจากผูกเสร็จ ผมก็เดินต่อโดยไม่ได้พูดอะไร (เพราะไม่รู้จะพูดอะไร 55)

แบบเหมือนคนพึ่งจะรู้จักกัน น้องดรีมเดินตามตูดผมจนไปถึงจุดขึ้นรถ ผมเดินไปนั่งในที่ประจำ และหยิบหนังสือออกมาอ่าน แต่สายตาผมยังแอบมองน้องดรีมอยู่ว่า น้องดรีมจะทำยังไง สุดท้ายน้องดรีมก็เลือกในศาลาพักรถ ผมจึงเดินไปนั่งข้างๆน้องดรีม จังหวะที่น้องดรีมเห็นผมลุกขึ้น น้องดรีมก็ลุกขึ้นทันที เหมือนเตรียมตัวเดินตามผม ผมจึงเดินเข้าไปหาน้องดรีมทันที

ผม : จะไปไหนหรอ

ดรีม : ป่าวครับ

ผม : แล้วลุกขึ้นทำไม นั่งลงสิ (ผมนั่งลง แล้วน้องดรีมก็นั่งลงตาม)

ผม : ทำไมวันนี้ ถึงไม่กลับพร้อมกับฮัน

ดรีม : พี่ฮัน ไปกินข้าวกับแม่ครับ (น้องดรีมสงสายตาอย่างสงสัย)

ผม : มองพี่แบบนี้หมายความว่าไง มีอะไรจะพูด

ดรีม : ไม่มีอะไรครับ

ผม : มีอะไรพูดมาเลย

ดรีม : ไม่มีอะไรครับ

ผม : ชื่ออะไรนะ

ดรีม : ดรีมครับ

     ยังไม่ทันที่จะถามอะไรต่อ รถเมล์ก็มาจอด น้องดรีมลุกขึ้นยื่นทันที ผมหันมองหน้ามองดรีม พอน้องดรีมเห็นว่า ผมไม่ได้ลุกขึ้นยื่นจึงนั่งลงอีกครั้ง และทำท่าเหมือนจะถามอะไรบ้างอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร ผมมองหน้าน้องดรีม ดูว่าน้องดรีมจะกล้าพูดไหม สุดท้ายก็ไม่พูดอยู่ดี

ผม : เป็นอะไรไหม

ดรีม : ไม่เป็นไรครับ

ผม : อดอัดไหม

ดรีม : ไม่ครับ

ผม : แสดงว่าอดอัด (น้องดรีมมองหน้าผม แบบ งงๆ) ไม่ต้องทำหน้า งง ดรีมรู้จักพี่ใช่ปะว่า พี่ชื่ออะไร

ดรีม : ครับ รู้จักครับ พี่ฮันบอกแล้ว

ผม : เอ้าก็รู้จักกันแล้ว แล้วมีอะไรทำไมไม่พูดตรงๆเลยละ หรือจะ ปฏิเสษ หึ

ดรีม : ก็ไม่มีอะไรจริงๆ (ผมยิ้มเล็กน้อย เพราะรู้สึกได้ว่า น้องดรีมเริ่ม หายอดอัดแล้ว)

ผม : ชึ้นรถเถอะ รถใกล้ออกแล้ว ผมเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้วเดินขึ้นรถไป

บนรถ

ผม : อือ เข้าไปนั่งข้างใน (น้องดรีมมองหน้าผมเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินเข้าไปนั่งข้างใน)

ผม : อะไร มองอะไร

ดรีม : ป่าวครับ

ผม : เป็นเด็กน้อยก็นั่งข้างนั้นแหละ ปลอดภัย

      ไม่นานรถเมล์ก็ออกเดินทาง ผมได้เป็นคนจ่ายเงิน ค่ารถให้กับน้องดรีมซึ่งสำหรับผมมันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เพราะผมเริ่มชอบน้องดรีมขึ้นมา ถึงแม้น้องในตอนนี้จะดูนิ่ง แต่ผมกลับรู้สึกว่า น้องเป็นเด็กที่ซนใช่ได้เลย

อาจจะเป็นเพราะ ยังเขินกับผมอยู่เลยไม่สามารถออกลายได้ ระยะเวลาเดินทางกลับของพวกเราใช่เวลาประมาณ 30-45 นาที เราเดินทางได้เพียงครึ่งทางน้องดรีมก็เริ่มง่วงแต่ก็พยายามฝืนให้ตัวเองไม่หลับ

ผมซึ่งเห็นว่า น้องดรีมสับผงกอยู่ จึงใช่มือดึงหัวน้องดรีมมานอนพิงหัวไหล่ของผม เพื่อให้น้องหลับได้สบาย แต่ดูเหมือนน้องดรีมไม่เอาด้วย ทันทีที่หัวถึงตัวผม น้องดรีมก็ตื่นขึ้น ด้วยท่าทีสงสัยเล็กน้อยและขยับหนีผม

เหมือนไม่ต้องการนอน แต่เวลาผ่านไปไม่ถึง 5 นาที น้องดรีมก็หลับอีก และก็เป็นในรูปแบบเดิม แต่ที่ต่างไปคือครั้งนี้ หัวน้องดรีมชนเข้ากับกระจกดัง "บึ๋ง" น้องดรีมใช่มือจับหัวตัวเอง และหันหน้ามองผมด้วยความโมโห เพราะ ในขณะนั้น ผมกำลังกลั้นหัวเราะอยู่

ผม : อะไรไม่ต้องมาโกรธ เลยนะ ไม่ได้ทำอะไร ดรีมทำตัวเองทั้งนั้น

ดรีม : ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ

ผม : จ้าาา พี่ร้อนตัวไปเอง นั้นแหละเนอะ ให้นอนดีๆไม่ชอบ

ดรีม : ผมไม่ได้ง่วนซะหน่อย

ผม : อือ ไม่ง่วงเลย ทำไม ถ้าหลับไปแล้วกลัวพี่ทิ้งหรอ

ดรีม : ก็ใช่สิ (ผมมองหน้าน้องดรีมอย่าง งง งง เพราะไม่คิดว่า จะได้ยินคำตอบแบบนี้)

ผม : แล้ว พี่จะทำแบบนั้นดรีมทำไม ขึ้นก็ขึ้นมาด้วยกัน

ดรีม : ขนาดที่โรงเรียน พี่ยังทิ้งผมเลย

ผม : โรงเรียน  เมื่อไหร่

ดรีม : ก็ตอนเย็นนั้นไง ถ้าผมไม่วิ่งตาม พี่คงทิ้งผมไปแล้ว ใช่ไหม

ผม : เดียวนะ ที่ดรีมวิ่งตามเพราะจะกลับบ้านกับพี่หรอ

ดรีม : ก็ใช่สิ

ผม : แล้วทำไมต้องกลับกับพี่ละ

ดรีม : ก็พี่ฮัน บอกผมว่า ให้กับบ้านพร้อมพี่ เพราะพี่เขาจะไปกินข้าวกับแม่

ผม : บอกเมื่อไหร่

ดรีม : บอกตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว

ผม : ......

ดรีม : ผมอุสาไปรอพี่ที่หน้าห้อง ตั้งนาน ไม่คิดเลยว่า พี่จะใช่ช่วงที่ผมไปเข้าห้องน้ำ หนีออกไป

ผม : หยุดพอเลย (น้องดรีมมองหน้าผม) อันดับแรกนะ ฮันไม่ได้บอกอะไรกับพี่เลยดังนั้น พี่จึงไม่รู้ว่า ดรีมจะกลับพร้อมกับพี่ และ 2 ตอนที่ดรีมไปห้องน้ำ พี่ก็เห็นดรีมอยู่ และที่ออกมานั้นก็เพราะ ฮันมันออกห้องก่อนพี่ พี่เลยคิดว่า ดรีมคุยกับมันแล้วจึงเดินไปเข้าห้องน้ำ

ดรีม : แล้วพี่ทำไมไม่ถามพี่ฮันละ

ผม : เดียว พี่จะรู้ไหมว่าดรีมจะกลับกับพี่

ดรีม : ก็ผม ไปยืนอยู่หน้าห้องมองพี่แล้วไง ([--"] คือการยื่นหน้าห้องเป็นการบอกว่าจะกลับบ้านด้วยหรือยังไง)

ผม : โอเคพอก่อน เดียวทะเลาะกันป่าวๆ เอาเป็นว่า พี่ขอโทษละกัน

ดรีม : ครับ (สรุปว่า ผมผิดจริงๆใข่ไหมเนี่ย)

     หลังจากนั้นน้องดรีมก็ไม่ได้นอนหลับไปตลอดทางจึงไปถึงจุดหมายของเราสองคน เหตุการณ์ในวันนี้ ทำให้ น้องดรีมหายเกรงเวลาอยู่กับผมจนหมดสิน และเริ่มวางตัวเป็นปกติ ซึ่งเป็นการเริ่มต้นที่ดีทีเดียว

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

วันต่อมา

     หลังจากที่ผมลงมาที่ชั้นหนึ่งของบ้าน ก็ได้ยินเสียงเหมือนคุณแม่กำลังคุยกันใครซักคนอยู่ บทสนทนาก็ทั่วๆไป เกี่ยวกับ กินข้าวหรือยังอะไรพวกนั้น ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก จนกระทั้ง ได้ยินคุณแม่เหมือนจะพูดถึงผม

คุณแม่ : เดียวก็คงลงมาแล้ว (แล้วคุณแม่ก็ลุกขึ้นเดินมาดูผม)

คุณแม่ : อ้าว..ลงมาแล้วหนิ มีคนมาหานะ

     ผมกำลังจะลุกขึ้นเดินไปดูว่า ใครมาหาผมตั้งแต่เช้าแบบนี้ (พอดีไม่ค่อยมีเพื่อนที่จะรู้จักว่าบ้านอยู่ตรงไหน ขี้เกียจตอนรับ อีกอย่างที่บ้านของเยอะ คุณแม่กลัวขโมย เลยไม่อยากให้พาใครมาเท่าไหร่) ยังไม่ทันที่ผมจะเดินออกไป

ก็เห็นใบหน้าที่พึ่งเคย จากเมื่อวานนี้ ยื่นอยู่ข้างหลังคุณแม่ น้องดรีมนั้นเอง ผมเดินออกไปรับน้องดรีมเพื่อเดินเข้ามาให้บ้าน

ผม : กินข้าวยัง นั่งก่อนสิ (ผมดึงเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ มาให้น้องดรีมนั่ง จากนั้นจึงเดินไปทานข้าวต่อ น้องดรีม หันมองไปรอบๆตัวด้วยความอยากรู้ ส่วนมากที่บ้านผมก็จะเป็นพวกของเก่า และของเล่น)

ผม : มองอะไร คิดจะขโมยหรอ

ดรีม : ว่าไป ใครจะทำ

ผม : ก็เห็นมอง เหมือนอยากได้

ดรีม : ไม่ได้อยากได้ซะหน่อย แค่มองเฉยๆ

ผม : จะเล่นก็เล่นได้ แต่เล่นแล้วก็เก็บด้วย (น้องดรีมได้ตอบผม และเดินไปที่ของเล่นและชั้นหนังสือทันที)

ดรีม : ของพี่ทั้งหมดเลยหรอ

ผม : แค่บ้างอย่าง พี่เป็นแค่คนอ่าน แม่ กับพี่ชายพี่ซื้อมา ส่วยใหญ่

ดรีม : ผมขอยืมบางได้ไหม

ผม : อันไหนละ (น้องดรีม ค่อยๆหยิบหนังเล่มที่สนใจออกมาอ่านที่ละเล่ม สองเล่ม จนกระทั้งได้เล่มที่ถูกใจ)

ดรีม : เล่มนี้ครับ (น้องดรีมโชว์ให้ผมดูก่อน ประมาณขออนุญาต)

ผม : อือ (น้องดรีมทำท่าจะเก็บใส่กระเป๋าทันที)

ผม : ขโมยหรอนั้น (น้องดรีมมองหน้าผม)

ดรีม : ก็พี่ให้ผมยืมแล้วไม่ใช่หรอ

ผม : ไม่ได้พูดซะหน่อย แค่อยากรู้เฉยๆว่า สนใจเล่มไหน แต่ให้ยืมไม่ได้ มันไม่ใช่ของพี่ เอาไปเก็บไว้ที่เดิมเลย แล้วก็ออกไปดูรถได้แล้ว เดียวพลาดแล้วจะสายเอา

     จากนั้นผมก็ลุกขึ้นเก็บจานข้าว ส่วนน้องดรีมก็เดินโมโห ไปที่ชั้นหนังสือเพื่อเก็บ และเดินออกไปข้างนอกเพื่อดูรถ ผมใช่เวลาจัดการตัวเองไม่นานก็ เดินตามน้องดรีมออกมา

และไม่ลืมที่จะหยิบหนังสือของตัวเองและเดินไปหยิบอีกเล่มที่น้องดรีมจะยืมมาด้วย ผมเดินไปหาคุณแม่เพื่อบอกว่า น้องจะยืมและเดินออกจากบ้านไปขอรอรถเมล์พร้อมกับน้องดรีม

ผม : มีรถผ่านไปไหม (น้องดรีมไม่ได้ตอบคงเพราะ โกรธผมอยู่ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เพราะผมพอกะเวลาที่รถเมล์จะมาได้ยังผมเองก็ไม่ได้ยินเสียงรถเมล์เหมือนกัน ผมหยิบหนังสือของตัวเองออกมาอ่าน ผมสังเกตเห็นน้องดรีมมองแบบ แบบมีความหวังว่าจะได้บาง)

ผม : อะไร จะอ่านหรอ

ดรีม : ป่าว ซะหน่อย ยังไงก็ยืมไม่ได้อยู่แล้ว

     ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้เพียงมองน้องดรีมที่กำลัง กึ่งงอน กึ่งโกรธอยู่ ยังไม่ทันทีเริ่มอ่าน รถเมล์ก็มาซะก่อนทำให้ ผมต้องเก็บใส่กระเป๋า น้องดรีมเดินขึ้นรถไป และผมก็ขึ้นตามไป วันนี้เป็นวันอาทิตย์คนไม่เยอะ ทำให้ เราได้นั่งเกือบจะเหมือนตอนขากลับเมื่อวาน

น้องดรีมเดินเข้าไปนั่งข้างใน แล้วหันมองว่าผมจะมานั่งด้วยไหม (มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรอยู่แล้ว อีกอย่างผมต้องจ่ายเงินค่ารถให้น้องดรีมอยู่แล้วด้วย) ผมจึงไปนั่งข้างๆน้อง

ผม : จะโกรธ อีกนานไหม มีเรื่องจะถาม

ดรีม : ไม่ได้โกรธซะหน่อย จะถามเรื่องอะไรละ

ผม : งั้นหรอ แล้วทำไมวันนี้มาที่บ้านพี่

ดรีม : วันนี้พี่ฮันไม่ไปเรียน

ผม : แล้วรู้ได้ไง ว่าบ้านพี่อยู่ตรงนั้น

ดรีม : แม่พี่ฮันบอก

ผม : แล้วดรีมมาบ้านพี่ได้ไง

ดรีม : แม่มาส่ง

ผม : งั้นวันนี้กลับบ้านยังไง

ดรีม : พี่หมายความว่าไง

ผม : เอ้า ก็ถามไง จะได้รู้ว่า พี่ต้องรอไหม เดียวหาว่า พี่ทิ้งอีก

ดรีม : ผมเลิกเรียนก่อน ผมต้องเป็นคนรอพี่มากกว่า

ผม : แล้วสรุป กลับยังไง

ดรีม : กลับกับพี่นั้นแหละ แค่นี้ก็ไม่เข้าใจ (กูถามเพื่อความมั่นใจไหม ห๊ะ [ตอบคำในตอนปัจจุบัน 55])

      ช่วงเวลาระหว่างวันไม่มีอะไรเด่นมากหมายดังนั้น ตัดไปช่วงเลิกเรียน วันนี้ผมเลิกช้ากว่าปกติ เพราะมีการสอบ ดังนั้นทำให้ มีใบหน้าน้องดรีม โผล่มาดูที่ประตูน้องผมบ่อยๆ ถึงแม้ประตูจะถูกปิดแต่ก็ยังมีรูกระจกให้สามารถมองเข้ามาได้อยู่

วันนี้ต้องใช่คำว่า เลิกเรียนช้าไปประมาณ 30 นาทีเลยก็ว่าได้ ดังนั้นทำให้วันนี้ น้องดรีมต้องรอผม นานเป็นชั่วโมงผมเดินออกมานอกห้องและมองไปรอบๆ เผื่อหาน้องดรีม แต่ก็ไม่เจอใคร เลยคิดว่า น้องดรีมอาจจะไปเข้าห้องน้ำก็ได้

ผมจึงนั่งรอ อยู่นานน้องดรีมก็ไม่ออก ผมจึงแวะไปดูที่น้องน้ำ แต่ก็ไม่มีใคร ผมจึงตัดสินใจกลับ เพราะถ้าน้องต้องการแกล้งผมคงออกมาตั้งนานแล้ว และถ้าแกล้งผมจริง แล้วเห็นว่าผมทิ้งไว้ก็คงออกมาเอง แต่สุดท้ายแล้ว วันนั้นน้องดรีมก็ไม่ออกมา

มารู้ภายหลังว่า คุณแม่น้องผ่านมาทำธุระพอดีเลยแวะรับน้องดรีมกลับ และการที่น้องโผล่มามองผมบ่อยๆคงอยากจะบอก ผมว่า "แม่มารับกลับแล้วนะ" ผมไม่ได้โกรธอะไรน้องดรีม ถือว่าหายกันไป (พอมานึกดูตอนนี้แล้ว รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก)

ตลอดช่วงวันปกติ ผมไม่มีโอกาสได้เจอกับน้องดรีมเลย ได้เพียงเห็นรถของแม่น้องดรีมที่จออยู่ หน้าบ้านเจ้าฮันเท่านั้น จนกระทั้งถึงวันเสาร์ ผมหวังว่า น้องดรีมจะมาที่บ้านผม แต่โลกมันไม่ได้สวยแบบนั้น วันนี้น้องดรีมกับฮันก็ขอรถเมล์ด้วยกัน

และชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป พอมาถึงที่โรงเรียน ผมก็เข้าห้องทำธุระตามปกติ เพราะช่วงเช้าคนจะเยอะมากๆ ดังนั้นทำให้ผมอยู่ในห้องผมจะสบายใจมากกว่า อีกอย่างถ้ามีการบ้านก็จะได้ทำด้วย ผมเปิดกระเป๋าออก ก็ได้เจอกับ หนังสือที่น้องดรีมจะยืม

มันยังอยู่ในกระเป๋าของผม ซึ่งผมลืมไปเลยว่า จะเอาให้น้องดรีม วันนั้นตอนเย็น ผมหยิบมันออกมาดู เหมือนคิดถึงฉากที่ได้ส่งหนังสือให้น้องดรีม ไม่นานผมก็เก็บมันเข้ากระเป๋าเหมือนเดิม และเริ่มทำการบ้าน (เพราะมันมีอีกแล้ว และลืมอีกแล้ว)

เหตุที่ผมไม่ได้เอาไปให้น้องดรีมเลย เพราะ (ไม่มีความกล้าพอครับ) หนังสือที่บ้านผมจะมีค่าพอๆกับสมบัติเลยก็ว่าได้ เพราะ ไม่ค่อยให้ใครยืมเท่าไหร่ แต่หนังสือที่น้องดรีมจะยืมนั้นพอดีมันเป็นของผม ที่ซื้อมาพอดี ถ้าเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่มีใครว่าอะไร อีกอย่าง เล่มนั้นทุกคนในบ้านก็อ่านกันหมดแล้ว

      จึงคิดว่า คงไม่มีใคร ต้องการอ่านมันเร็วๆนี้หรอก ช่วงเวลาระหว่างวัน ผมแทบไม่ได้เจอน้องดรีมเลย บางที อาจจะมีแค่ผมที่คิดถึงน้องดรีมก็เป็นได้ เพราะหลายๆครั้งที่มีเด็กเดินออกมาจากห้องเรียนของน้องดรีมผมมักจะหวังว่า น้องดรีมจะเดินออกมาด้วยทุกที

เหมือนกับวันแรกที่เราเจอกัน และก็เป็นอย่างที่เขาบอก สิ่งที่เราตามหามักจะไม่มาในเวลาที่ตามหา เย็นวันนั้น ผมเลิกเรียนตามปกติ ผมพยายามเก็บของให้ช้า เพราะ ถ้าน้องดรีมจะกลับบ้านกับผม ก็ต้องสงสัยว่าทำไมผมออกมาช้าแน่นอน และเพื่อไม่ให้น้องรู้ว่า ผมรอน้อง

ผมจึงเอาหนังสือขอนมาอ่าน อย่างน้อยก็ซัก ห้านาทีก็ยังดี การอ่านหนังสือในครั้งนี้ ผมแทบไม่มีสมาธิกับมันเลย เพราะ ห้านาทีนั้นผมอ่านได้เสียง 2-3 บรรทัดเอง แต่สุดท้ายแล้ว น้องดรีมก็ไม่มาอยู่ดี (สงสัยคงกลับไปแล้ว) ผมพูดกับตัวเองก่อนจะเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า

และเดินออกมาห้องไป ผมไม่ได้มองรอบๆตัวเท่าไหร่ เพราะในใจผม เชื่อไปแล้วว่า น้องดรีมกลับไปแล้ว โดยในตอนที่ผมเดินออกมาจากห้อง นั้นมีเด็กคนหนึ่งเดินกลับมาจากห้องน้ำพอดี เด็กคนนั้น ไม่ใช่ใครที่ไหน น้องดรีมเห็นว่า ผมเดินออกจากโรงเรียนไปแล้ว จึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อเก็บกระเป๋า และรีบวิ่งตามผมทันที

     ดรีมวิ่งออกจากโรงเรียนอย่างรวดเร็ว โดยหวังวว่าจะตามผู้ชายคนนั้นทัน ทางไปจุดขึ้นรถอยู่ทางขวา แต่ดรีมก็ไม่ลืมที่จะหันซ้ายดูก่อนว่า มีคนที่ตัวเองตามหาหรือไม่ เมื่อดูแน่ใจแล้วว่า ไม่มีคนที่ตามหา จึงมุ่งหน้าไปทางตรงข้ามทันที ดรีมวิ่งไปเลื่อยๆ

ด้วยความรวดเร็ว จนเริ่มหมดแรง จึงเปลี่ยนเป็นเดินแทน เขาหวังว่า จะเมื่อไปถึงจุดขึ้นรถจะมีผู้ชายคนนั้นอยู่ ไม่นานดรีมก็มาถึงจุดขึ้นรถ เขาพยายามมองไปรอบเพื่อหา คน คนหนึ่งอย่างตั้งใจ สุดท้าย แววตาของดรีมก็เปลี่ยนเป็นเศร้าลง เพราะ

เขาไม่พบกับคนที่กำลังตามหาอยู่ ดรีมเดินไปนั่งรอรถไม่นาน รถเมล์คันในตอนเช้าก็มาจอด ภายในรถ มีคนไม่มาก ที่นั่งที่เขาเคยนั่ง ไม่มีคนอย่างเช่นเคย ดรีมหันไปมองเส้นทางไปโรงเรียน หวังว่าจะมีใครบางคนกำลังเดิน มา แต่มันก็เป็นเพียงสิ่งที่ต้องการให้เกิด

เพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นจริง (แหม่ ตอนที่กำลังพิมพ์ถึงอตอนนี้ อยู่ๆเพลงในวิทยุออนไลน์ ก็เปิดเพลง ลืมไป ของ แว่นใหญ่ เฉยเลย พิมพ์ต่อแทบไม่ได้เลย)

     น้องดรีมเดินขึ้นรถเมล์ไปนั่งในที่ที่คุ้นเคย ไม่นานคนชับรถก็ขึ้นมาเตรียมตัวออกรถ หลังจาก ไปทำธุระของตัวเองมา กระเป๋ารถเมล์ผู้หญิง โผล่ออกไปตรวจสอบว่า มีใครอีกไหม จากนั้นก็กลับเข้ามายังตัวรถ ก่อนจะตะโกนบอกคนขับรถว่า”สามารถออกรถได้แล้ว” แต่รถยังไม่ได้เคลื่อนออกไปไหน คนขับรถเองก็สัญญาบางอย่างให้กับกระเป๋ารถเมล์ทราบ ไม่นานก็มีเสียงคนเดินขึ้นมาบนรถ

กระเป๋ารถเมล์ : เกือบไม่ทันแล้วนะ

ผม : ฮา ฮา นิดหน่อยครับ (ผมหันไปมองน้องดรีม ก่อนจะ จ่ายเงินค่ารถสำหรับสองคน) สองคนครับ

     จากนั้นผมจึงเดินไปนั่งข้างๆน้องดรีม น้องดรีมมองผมอย่างแปลกใจ

ผม : อะไร ไม่นั่งด้วยก็ได้ (ผมทำท่าจะลุกขึ้น น้องดรีมรีบดึงมือผมไว้)

ดรีม : ไม่ได้พูดซะหน่อย

ผม : แล้วมองหน้าแปลกๆทำไมละ

ดรีม : พี่ไปไหนมา ทิ้งผมอีกแล้ว

ผม : ใครจะรู้ละว่า จะกลับด้วย ไม่มีใครบอกซักคน อีกอย่าง พี่ออกมาก็ไม่เจอดรีมแล้ว

ดรีม : ก็ผมไปเข้าห้องน้ำมา

ผม : คราวหน้า ก็หักเก็บไปเข้าที่บ้านเอานะ (น้องดรีมทำสายตาแบบไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะพูดแบบนั้น)

ดรีม : แล้วพี่ละไปไหนมา ผมออกตามหลังพี่ไปติดๆเลย แค่เแปบเดียวเองพี่ก็หายไปแล้ว

ผม : พี่แวะไปดูหนังสือที่ร้านข้างๆกับโรงเรียน พอพี่กำลังจะออกจากร้านมา ก็เห็นใครบางคนวิ่งหน้าตั้ง รีบไปไหนไม่รู้

ดรีม : ทำไมพี่ไม่เรียกผมละ

ผม : รู้หรอกพี่หมายถึงใคร

ดรีม : งั้นใคร

ผม : ก็ดรีมนั้นแหละ

ดรีม : เอ้า !!

ผม : เอ้า ! (น้องดรีมหันหน้าหนี คงเพราะไม่อยากพูดอะไรต่อ)

ผม : ดรีม (น้องดรีมไม่ตอบแต่หันหน้าพร้อมส่งสายตามาแบบประมาณ เรียกทำไม)

ผม : ทำไมไม่ได้กลับพร้อมกับฮันละ

ดรีม : แม่บอกให้ผมขึ้นรถเมล์

ผม : แล้ว??

ดรีม : แล้วอะไร

ผม : ก็ไม่เข้าใจไง ทำไมถึงไม่กลับพร้อมกับฮัน

ดรีม : พี่ฮันมีคนมารับกลับ

ผม : ทุกครั้งเลยหรอ

ดรีม : ไม่รู้ พี่ฮันบอกตั้งแต่วันนั้นแล้วว่า ให้กลับพร้อมกับพี่

ผม : งั้นแสดงว่าดรีมต้องกลับบ้านพร้อมกับพี่ตลอดสินะ

ดรีม : ก็คงแบบนั้นแหละ (น้องดรีมหันหน้ามองออกไปข้างนอก)

ผม : ดรีม!! (ผมเรียกน้องดรีม พร้อมกับใช่มือตบที่หัวไหล่ผมเบาๆ แบบจะสื่อว่า มานอนตรงนี้ และดูเหมือนน้องดรีมจะพอเข้าใจด้วย จึงหันหน้าหนีไป)

      หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก น้องดรีมเริ่มมีอาการเหมือนเดิม แม้ว่าน้องจะพยายามฝืนมันก็ตาม อาจะเป็นเพราะติดเป็นนิสัยก็เป็นได้ พอผมเห็นแบบนั้น จึงใช่มือดึงน้องดรีมให้นอนพิงผม และเหมือนเดิมน้องดรีมไม่ยอม

ผม : นอนพิงก็ได้ หรือว่าชอบเอาหัวไปโหม่งกระจกให้คนทั้งรถมอง

ดรีม : ผมไม่ได้ง่วงซะหน่อย แค่พักสายตา บอกแล้ว

ผม : งั้นก็ แล้วแต่ !!!

      และก็เป็นเหมือนเดิม น้องดรีมเริ่มมีอาการง่วน อีกครั้ง ผมจึงตัดสินใจขยับเข้าไปใกล้ๆน้องดรีมอีดนิด เพื่อให้น้องดรีมสามารถพิงผมได้ จากนั้นจึงใช้มือดึงหัวน้องดรีมมาพิงหัวไหล่ผม น้องดรีมเองเหมือนจะรู้ตัวตื่น แต่ก็ยอมทำด้วยดี อาจะเป็นเพราะความง่วง ที่ทำให้น้องดรีมต้องยอม ช่วงเวลาแห่งความสุขมันช่างสั้น เพราะน้องดรีมนอนพิงผมยังไม่ทันเต็มที่ เราสองคนก็ต้องรถจากรถแล้ว ผมขยับตัวเชิงเป็นการสะกิดบอกน้องดรีม น้องดรีมเองก็ตื่นขึ้นทันที จากนั้นเราสองคนก็ลงจากรถ

ผม : บ้านอยู่ไหนหรอ

ดรีม : อยู่ในซอย

ผม : ให้ไปส่งไหม

ดรีม : เดียวให้แม่มารับ

ผม : ให้อยู่รอเป็นเพื่อนไหม

ดรีม : ไม่เป็นไร แค่แปบเดียวเอง

ผม : แน่ใจ

ดรีม : ครับ (ผมถอดกระเป๋าออกและล่วงเข้าไปหยิบหนังสือออกมา)

ผม : อะ จะยืมไม่ใช่หรอ

ดรีม : พี่ไม่ให้ยืมไม่ใช่หรอ

ผม : ก็ยื่นให้แบบนี้ คือไม่ให้ยืมมั้ง (น้องดรีมยื่นมือมารับไป)

ดรีม : ขอบคุณครับ

ผม : พรุ่งนี้เอามาคืนด้วย

ดรีม : โห อ่านไม่ทันหรอก วันเดียวเอง

ผม : ช่างเถอะ อ่านจะค่อยเอามาคืนละกัน รักษามันดีๆละ

ดรีม : ครับ

จากนั้นผมก็เดินจากน้องดรีมไป ส่วนน้องดรีมก็เดินไปยังตู้โทรศัพท์ เพื่อโทรหาคุณแม่ของน้อง

ขอบคุณที่อ่านจนจบ อย่างที่บอกไปตอนต้น เนื้อเรื่องนี้ไม่เน้น 18+/20+ นะครับ

(ยังมีต่อนะครับ)

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

skete

อบอุ่นใจดีจัง

danzalion

ขอบคุณครับ

myles

ขอบคุณครับ น่ารัก ใส ๆ

Lin.Dp

ขอบคุณครับ รอติดตามตอนต่อไป

muhavee

ขอบคุณครับ

sma

ติดตามครับ

akezaza

รอติดตามนะคับบ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

kikumasa

oichi5

ขอบคุณครับ

cchheeooww

ขอบคุณครับ

aaaa01

ขอบคุณครับ

mm2013

ขอบคุณมากครับ

xtm

งงเลย

aumking

ขอบคุนน่ะ

mayasiki

ขอบใจ

mayasiki

ขอบใจ

thai_boys

ขอบคุณครับ