แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย toptop0110 เมื่อ 2019-10-16 19:46
แต่ขณะที่จะล้มตัวลงนอนเขานึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้ตรวจเช็ครายละเอียดของสัญญาข้อตกที่จะทำกันวันพรุ่งนี้เหลือบมองนาฬิกา ก็เห็นว่ายังไม่ดึกนัก และคิดว่าเลขาฯ ของเขาคงขึ้นมาห้องพักแล้วจึงกดเรียกให้เธอเอาสัญญามาให้ดูในห้องพักเขาเอง ไม่นานนักก็มีเสียงกรดกริ่งเรียก
“เชิญครับ” เขากล่าวเชิญอย่างสุภาพ นฤมลเลขาฯสาวของเขานั้นเอง หล่อนเดินมาพร้อมกับเอกสารในมือตามที่เขาสั่งไป “เชิญนั่งก่อนคุณกำลังจะนอนยัง ขออภัยที่รบกวนเวลาพักของคุณ” “ยังหรอกค่ะฉันเพิ่งขึ้นมาจากด้านล่าง อาบน้ำเสร็จก็คิดว่าจะพักผ่อนเหมือนกันพอดีคุณโทร.ตามเสียก่อน” หล่อนกล่าวยิ้มๆ “ถ้างั้นคุณกลับไปพักเถอะ วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
เขารู้ดีว่าเป็นการไม่สมควรอย่างยิ่งที่ต้องอยู่กับเลขาฯสาวเพียงลำพังในห้องพักโรงแรมแบบนี้อีกอย่างเขากลัวตนเองห้ามใจไว้ไม่ได้ ยิ่งเวลานี้หล่อนใส่ชุดนอนเบาบางยามก้มตัวลงเอาข้อศอกทั้งสองวางไว้บนเข่าจ้องตาแป๋วมาทางเขาเห็นแล้วยิ่งรู้สึกใจหายวาบ
ไม่รู้ว่าการก้มต่ำอย่างไม่ระมัดระวังนี้เป็นอาการโดยธรรมชาติหรือจงใจกันแน่ เพราะมันทำให้ชุดนอนบาง ๆซึ่งปลดกระดุมไว้ตลอดสามเม็ดด้านบนหละหลวมมันดูเหมือนมีแม่เหล็กเป็นแม่แรงโน้มถ่วงขนาดหนักในการรับน้ำหนักเพราะตำแหน่งที่หล่อนนั่งมันอยู่ตรงข้ามกับเขาที่นั่งบนเตียงนอนพอดีทำให้พุ่มพวงทรวงสล้างประดุจภูเขาหิมาลัยทั้งสองลูกเบียดกันจนล้นชุดนอนโดยไม่มีชุดชั้นในกั้นจนสามารถมองเห็นยอดปลายสีชมพูเลยทีเดียว
ภูเขาของหล่อนมันช่างใหญ่จริงๆ เขาจะมองนานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ มารู้สึกตัวอีกครั้งว่ากำลังถูกมือเรียวงามแต่อ่อนนุ่มนั้น ลักษณะปูไต่ไล่มาตามลำแขนอันกำยำของเขามันรู้สึกเสียวปลาบไปถึงหัวใจไล่ลงไปต่ำถึงช่วงล่างเขาจึงได้แต่ลอบปรายตามองดูเฉพาะเอกสารที่อยู่ตรงหน้าแต่หล่อนเองก็ช่างทำได้เนียนเหลือเกิน เหมือนไม่สนใจอาการเขาเช่นกันยังคงอธิบายถึงงานที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น
ภูริเชษฐ์มองหน้าเลขาฯด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอยู่เช่นเดิม และจงใจใช้สายตามองดูหน้าอกอันเปิดลับ ๆ ล่อ ๆของเลขาฯ สาวอย่างตรง ๆดูเหมือนหล่อนจะรู้สึกกระดากหรือเป็นการแสดงจริตจะกร้านไม่อาจทราบได้หล่อนค่อยกลัดกระดุมเลื้อที่กลัดไม่หมด “ขออภัยคะฉันอาบน้ำเสร็จ พอคุณโทร.ไปฉันก็รีบมาทันที” หล่อนตอบด้วยความเขินอายจริงๆ ใบหน้าแดงกล่ำ “เอากาแฟไหมคะ” หล่อนเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นการกล่าวแก้เก้ออาการเขินอายด้วย เมื่อเจอสายตาเขามองตรง ๆมันไม่ได้เป็นสายตาที่มองแบบหมายล่าเหยื่อแต่ตรงกันข้ามมันเปรียบเหมือนปลาว่ายน้ำมาเจอเหยื่อที่ติดเบ็ดมันมองเหยื่อแล้วก็มองทะลุมาถึงคนที่หย่อนเบ็ด พร้อมด้วยการหัวเราะในใจ
โดยไม่รอคำตอบหญิงสาวเดินไปกดโทรศัพท์เรียกบริกรด้านล่างเพื่อให้เอากาแฟมาส่งให้สองที่ “ถ้าคุณง่วงก็ไปนอนเถอะไม่ต้องดื่มกาแฟฝืนสังขารตนเองหรอก วันนี้คุณก็ช่วยผมต้อนรับลูกค้ามาทั้งวันผมเองก็เพลียจะแย่เหมือนกัน ตั้งใจว่าอ่านทบทวนสัญญาเสร็จก็จะพักผ่อนเหมือนกันพรุ่งนี้ยังต้องพาลูกค้าเที่ยวอีก” เขายิ้มให้หล่อนอย่างใจดีไม่มีแววเสน่หาหรือแววคลั่งไคล้ในตัวหล่อนสักนิดเลย
“เป็นเลขา ฯเจ้านายยังไม่นอน ตนเองจะหนีไปนอนก่อนได้หรือคะ” “ก็ผมในฐานะเจ้านายเป็นคนอนุญาตเองบางอย่างมันก็ไม่ต้องเป็นทางการมากไปก็ได้” ไม่นานนักบริกรก็นำกาแฟขึ้นมาส่งให้ หล่อนหยิบถ้วยกาแฟดำยื่นให้เจ้านายส่วนตนเองหยิบอีกถ้วยขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว “คุณแต่งงานมานานยังคะ” หล่อนเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอีกครั้งส่งยิ้มหวาน กว้าง ๆ มาให้เขา “ก็หลายปีแล้ว” ภูริเชษฐ์ตอบเบาๆ เริ่มรู้สึกอึดอัดอย่างไรชอบกลเพราะเขาได้กลิ่นแอลกอร์ฮอร์จากลมหายใจหล่อนค่อนข้างแรง เวลาหล่อนถอนหายใจยาว “แล้วคุณล่ะมีแฟนบ้างยัง?” หล่อนส่งเสียงหัวเราะจนอกกระเพื่อม “ไม่หรอกคะเพราะชีวิตที่ผ่านนอกจากเที่ยวเตร่ตามเพื่อน ก็เรียนอย่างเดียวอีกอย่างพ่อแม่สอนไว้อย่าริมีรักในวัยเรียน” “ไม่น่าเชื่อว่าคนสวยและเก่งอย่างคุณจะไม่มีแฟน” ภูริเชษฐ์ชวนคุยอย่างเป็นกันเองมากขึ้น
“บางทีความสวยและความเก่งของผู้หญิงสักคนก็เป็นเหมือนกำแพงกั้นทำให้หล่อนห่างไกลจากความสนใจของผู้ชายได้เหมือนกัน” หล่อนตอบอย่างยักไหล่จนสายเดี่ยวบาง ๆ ชุดหลุดจากไหล่ “เป็นธรรมดาของโลกอยู่แล้วนี่ในเมื่อเรามีความสวย ความเก่ง เป็นสิ่งประดับตัวแล้วบางครั้งเราก็ไม่จำเป็นต้องแสวงหาสิ่งอื่น” “คุณพูดได้ดีจังเลยภูริเชษฐ์” หล่อนเอ่ยชื่อเขาอย่างถือสนิทมากขึ้น
“ฉันเสียดายที่เจอคุณช้าไปถ้าฉันเจอคุณก่อนหน้านี้ ฉันอาจไม่บ้าเรียนจนแบกดีกรีไว้หนักขนาดนี้หรอกวันนี้ฉันไม่ง่วงเลย คงเป็นเพราะแปลกที่นอน ทำให้ตาแข็งจนหลับไม่ลงจะรังเกียจไหมถ้าฉันนั่งเป็นเพื่อนคุณ จนกระทั่งคุณตรวจดูเอกสารสัญญาเสร็จ” ภูริเชษฐ์ได้แต่หัวเราะอ่อยๆ ในลำคอ หยิบกาแฟดำที่กำลังเย็นขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว “ไม่รังเกียจหรอกคุณพูดเหมือนกับเราเป็นคนอื่นกันงั้นแหละ ถึงผมเป็นเจ้านายแต่ก็ไม่เคยแบ่งชนชั้นกับลูกน้อง ไม่ว่าคนนั้นจะทำงานให้ผมในตำแหน่งไหนก็ตามแต่ผมตรวจดูนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว ไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาดลูกค้าคนนี้ยิ่งละเอียดรอบคอบทีเดียว” “ฉันไม่อยากให้คุณเรียกฉันเป็นทางการด้วยการใช้คุณนำหน้าตลอดแบบนี้เลยแม้จะรู้สึกยินดีเป็นเกียรติ แต่มันดูห่างเหินกันอย่างไรชอบกลเรียกชื่อฉันอย่างเดียวได้ไหม?” น้ำเสียงหล่อนตัดพ้อทำตาละห้อย
“ก็ได้ มลหากเป็นความต้องการของคุณ” “คุณอีกแล้ว” หล่อนยิ้มอย่างเปิดเผยดวงตาสว่างใส “ฉันไม่รบกวนเวลาพักผ่อนคุณหรอกแต่อยากถามอะไรสักเรื่อง” “อะไร” “คุณเคยใกล้ชิดหรือสนิทสนมกับเลขาฯสาว จนไปไหนมาไหนด้วยกันแบบนี้บ่อยไหม?” “เป็นปัญหาที่มลใส่ใจมากจนต้องมาถามเพื่อฟังคำตอบจากผมเลยเหรอ?” เขาย้อนถามเรียบๆ
เสียงหัวเราะอย่างกลบเกลื่อนด้วยเสียงแหบพร่า มันช่างฉีดเลือดในกายหนุ่มของเขาเหลือเกินรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวอีกครั้ง “ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกเพียงแต่...” หล่อนกล่าวแบบยานคางลากประโยค พร้อมกับพูดประโยคสุดท้ายค้างไว้หล่อนขยับตัวยืนขึ้น ไปยืนตรงช่องแอร์ที่เป่ามาทางเขา ลมจากเครื่องแอร์โชยมาซนจมูกเขาอย่างจังกลิ่นตัวสาวพร้อมน้ำหอมยี่ห้อดังของฝรั่งเศสลอยมากระทบนาสิกประสาทเขาเต็ม ๆเหมือนไอละอองของน้ำมันเบนชินที่โชยล้อเล่นกับเปลวไฟ ภูริเชษฐ์ได้แต่กลั้นใจสูดกลิ่นตัวหล่อนเข้าไปเต็มปอด นรกหรือสวรรค์กันแน่! เขารำพึงกับตนเองเพียงแค่กลิ่นของหล่อนมันได้ปลุกสัญชาตญาณทางเพศของมากมายเหลือเกินจนแทบระเบิดทีเดียว ยิ่งเวลานี้ เป็นเวลาที่ลูก ๆ เข้านอนแล้วเขาต้องมีกิจกรรมบนเตียงก่อนนอนเป็นกิจวัตร
เขาขยับตัวหลบจากช่องที่ลมโชยมาอย่างไม่ไว้ใจตนเองยังนึกไม่ออกว่าถ้าความอดทนเขามันหมดขีดจำกัด ร่างบอบบางของหล่อนจะไม่โดนเขาสำรวจจนทั่ว.. ยอดนักธุรกิจหนุ่มผู้ไม่เคยระย่อต่อการงานพิษเศรษฐกิจไม่ว่ามันจะเต็มได้ด้วยกลเล่ห์เหลี่ยมของคู่แข่งขนาดไหนแต่ตอนนี้สิ่งที่เขากำลังครั่นคร้ามอย่างแรงก็คือพิษสงของเจ้าสัตว์สวาทแสนสวยมีเขาที่หน้าอกขนาดมหึมานี้ “ผมว่าคุณกลับไปพักผ่อนเถอะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” เขาพยายามสนทนาตอบด้วยเสียงเนือยๆโดยไม่ยอมมองหน้าอกของหล่อนซึ่งตอนนี้กระดุมสองเม็ดด้านบนดูเหมือนจะหลุดออกมาอีกแล้ว หญิงสาวส่งเสียงหัวเราะด้วยเสียงแหลมบาดลึกเข้าไปถึงขั้วหัวใจอีกครั้ง
“คุณพูดเหมือนกลัวฉันอย่างนั้นแหละ” “คุณมีอะไรน่ากลัว” “ไม่รู้สิดูเหมือนคุณไม่อยากอยู่ใกล้ฉันเท่าไหร่” “ถ้าผมมีอาการอย่างนั้นต้องขอโทษด้วย” “ตั้งแต่โตเป็นสาวมามีคุณเป็นผู้ชายคนแรก ที่ไม่อยากใกล้ชิดฉันหากไม่นับเรื่องการงานทั้งที่ผู้ชายส่วนใหญ่ล้วนอยากเข้ามาสนิทฉันทั้งนั้น” “คุณน่าจะรู้เหตุผลดี” “กลัวภรรยาจะรู้เหรอ” หล่อนพูดโดยเร็วยิ้มที่มุมปากนิด ๆ เหลือบตาขึ้นมองเขาเหมือนเยาะเย้ยอยู่ในที
“เห็นคุณครั้งแรกแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะเป็นคนที่รักครอบครัวขนาดนี้” เขาได้แต่หัวเราะห้าวๆ ในลำคอ เจอผู้หญิงมาก็เยอะผ่านมาก็แยะ แต่ยังไม่เคยเจอใครที่มีทั้งเย้าและยวนอย่างนี้เลยมันคงถึงเวลาที่เขาต้องสอนให้เธอรู้จักเขาเสียบ้างนั่งตรวจงานอีกนิดเดียวจนกระทั่งเสร็จ
โดยที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวร่างที่แข็งแกร่งกว่าฉุดร่างเธอลงมาบนเตียงนุ่มของห้องสวีตโรงแรมใบหน้าคมคายที่หล่อนปรารถนาตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอก้มลงมาจนประชิดรู้สึกราวกับว่ากลีบปากหนานุ่มและเปลือกตาทั้งคู่ถูกสัมผัสด้วยริมฝีปากที่ร้อนรุ่มและชุ่มชื่นของร่างนั้นกระแสไฟราคะ แรงกล้า ลุกโพลงอยู่ในแววตาทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความอ่อนนุ่มแล้วค่อยรุนแรงขึ้นเป็นลำดับยิ่งเมื่อมันได้มาผสมกับอารมณ์ร้อนแรงเป็นทุนเดิมของหล่อนอยู่แล้วยิ่งทำให้มันลุกโซน โชติช่วงขึ้นเป็นทวีคูณ จนไม่อยากขัดขืน
รู้สึกเหมือนฝันตอนนี้หล่อนตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาริมฝีปากหยักลึกสีสดอย่างคนมีสุขภาพพลามัยแข็งแรงยิ้มนิด อย่างเป็นต่อกระตุ้นอารมณ์อยากของเธอเหลือเกิน ยิ่งดวงตาสุกใสเป็นประกายกล้าที่มองมาด้วยสายตาหยาดเยิ้มนั้นเปี่ยมไปด้วยกระแสรุนแรงแห่งความใคร่แห่งไฟราคะที่ลุกโซนเต็มที่ของเขาเมื่อสัมผัสได้ถึงท่อนล่างที่แข็งแกร่งของเขาที่สัมผัสกับท่อนขาอ่อนทีตอนนี้ถูกถลกกระโปรงนอนขึ้นไปเกือบถึงเอวแล้วแม้ว่ามันจะอยู่ในชุดนอนยังไม่ได้ออกมาสูดอากาศภายนอกแต่มันช่างแข็งแกร่งและใหญ่อะไรปานนั้นทำให้ตอนนี้จิตใจและร่างกายตอนนี้พร้อมจะตอบสนองความต้องการเขาทุกอย่าง แน่ล่ะ!มันเป็นสิ่งที่หล่อนปรารถนามาตลอดระยะหลายเดือนมานี้
ฉะนั้นแล้วหล่อนจึงซุกเข้าหาความอบอุ่น แข็งแกร่งแห่งอ้อมอกอันกว้างนั้น ก่อนที่จะขึ้นสู่สวรรค์เมืองแมนที่เปิดอ้ารอคนทั้งคู่อยู่นั้นเสียงกริ่งโทรศัพท์ของใครคนหนึ่งดังขึ้นติดต่อกัน โดยไม่ยอมหยุด คนทั้งคู่ผละออกจากกันเพื่อดูว่าเป็นเสียงโทรศัพท์ของใคร? “ฮัลโหล! หวัดดีครับ” ภูริเชษฐ์กดรับเมื่อเห็นว่าเป็นของตนแต่ทางนั้นวางสายไปก่อน คงเป็นเพราะรับช้า เขาพยายามกดดูหมายเลขมันเป็นหมายเลขที่เขาไม่รู้จักเพราะหากเป็นคนสนิทหรือลูกค้าสำคัญจะโชว์เบอร์ให้เห็นเพราะได้เมมชื่อไว้ในเครื่องอย่างไม่สนใจอะไรอื่น กดปิดเครื่องโทรศัพท์ แล้วหันมารวบร่างเลขาฯสาวเข้ามาระดมจูบตามใบหน้า เป็นการปลุกไฟที่ดับลงไปชั่วขณะให้โซนขึ้นมาอีกครั้ง
เขาระดมจูบไล่ต่ำมาบริเวณริมฝีปากด้วยท่วงท่าหนักหน่วงรุนแรง ราวกับจะดูดเอาลมหายใจของเธอออกมาให้หมด ซึ่งมันได้ผลหญิงสาวถึงกับสะท้าน เร่งปฏิกิริยาตอบรับเขาเอื้อมมือไปปลดชุดนอนอันเบาบางออกจากร่างหล่อน โชว์ให้เห็นร่างอันขาวโพลนท้ารับแสงไฟอย่างไม่รอช้าเขาไล่ลงมาต่ำไซร้มาตามซอกคอลดลงมาเรื่อยมาหยุดที่ปทุมถันที่กำลังเต่งตึงชูบานรับการสัมผัสจากปลายลิ้น
ขณะที่มือหล่อนก็ไม่อยู่เปล่าเลื่อนมาปลดกระดุมชุดนอนของเขาออกทีละเม็ดสองเม็ด จนกระทั่งมันหมดแล้วหล่อนก็ถอดชุดนอนเขาออกเหมือนกัน เผยให้เห็นร่างอันกำยำอันแข็งแกร่งน่าหลงใหลมีไรขนที่ขึ้นอย่างเป็นระเบียบ ไม่รกรุงรัง ชวนสัมผัสจนหล่อนอดไม่ได้ที่ต้องเอื้อมมือไปลูบไล้มันอย่างแผ่วเบา ภูริเชษฐ์เองละเลงจูบซ้ายขวาที่ปทุมถันของหล่อนจนมีน้ำใสไหลออกมาเขาเลื่อนมือลงไปเบื้องต้ำ สัมผัสกับเม็ดละมุด ขยี้เบา ๆ “อาว์...ซีด...อาว์....บอสขา....ซีด....เสีย...วบี้แรง ๆ กว่านี้...หนูเสีย.ว เสีย...ว”
หล่อนกล่าวไปพร้อมกับส่ายสะโพกโยกเอว รับนิ้วของเขาอย่างทะยานอยาก ปากก็ส่งเสียงร้องครวญครางไม่มีหยุดก่อนที่ไฟสวาทจะรุกโซนรุนแรงเกินกว่าที่ดับให้มอดลงได้ เขาจูบต่ำลงมาเรื่อย ๆมาหยุดอยู่ที่หาดสวรรค์ที่โหนกนูน มีขนบาง ๆ ปกคลุมอยู่ยังไม่ทันที่เขาจะก้มหน้าไปลิ้มรสหาดสวรรค์นั้น ต้องชะงักลงอีกครั้งเมื่อโทรศัพท์ของหล่อนดังขึ้นติดต่อกัน และยิ่งทวีดังขึ้นเรื่อย ๆ
เขาอยากโยนโทรศัพท์เธอทิ้งจริงๆ แต่ว่าไปแล้วมันก็ดีไปอย่างที่เขากับหล่อนยังไม่ได้ทำอะไรที่เลยกว่านี้จึงตัดสินใจลุกขึ้นยืน เดินไปหยิบชุดสำรองในตู้เสื้อผ้า เดินออกไปข้างนอกโดยไม่สนใจว่าหล่อนจะรับโทรศัพท์หรือไม่ เขาเดินเข้าลิฟต์กดลงไปชั้นคอฟฟี่ชอปป์หาอะไรเย็น ๆ ดื่มเพื่อดับความกระหายของตน กระทั่งดื่มเข้าไปหลายแก้วและเห็นว่าดึกมากจึงย้อนกลับขึ้นมาห้องพักล้มตัวลงบนที่นอน ขอบคุณสวรรค์ที่ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านี้ขอบคุณเสียงโทรศัพท์ที่เปรียบเหมือนเสียงระฆังมาหยุดตัวเขาไว้ได้ทันมิฉะนั้นพรุ่งนี้กลับบ้าน อาจเข้าหน้าภรรยาไม่ได้ ถอนหายใจอย่างโล่งอก ด้วยความเพลียจากการทำงานและฤทธิ์แอลกอฮอร์ทำให้เขาหลับไปอย่างง่ายดาย กระทั่งเช้าตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนๆ จะไม่ให้มึนได้อย่างไร ในเมื่อน้ำเชื้อเมื่อคืนมันยังคั่งค้างอยู่เต็มเปรี่ยมประกอบด้วยฤทธิ์เบียร์ที่ดื่มเข้าไปหลายแก้ว “เจน! ...” อันเป็นชื่อเล่นภรรยา
เขาพลิกตัวตื่นพลางไขว่คว้าหาคนที่นอนเคียงข้างด้วยความเคยชินหากเมื่อควานมือเปะปะไปพบแต่ความว่างเปล่า ลืมตาผวาลุกขึ้นนั่ง ท้องฟ้าสว่างและแสงแดดแรงจ้าเพราะเขาไม่ได้ปิดผ้าม่านก่อนนอน บอกให้รู้ว่าสายมากแล้ว แสงจากภายนอกนั้นเองที่ช่วยปลุกเขาจากนิทรารมณ์ หยิบนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เห็นเข็มยาวชี้ที่เลขหกเข็มสั้นอยู่กึ่งกลางเลขเก้ากับเลขสิบ “๐๙.๓๐ น. แล้วหรือนี่ยังมีเวลาให้อาบน้ำ แต่งตัวสำหรับลงไปพบลูกค้าตอน ๑๐.๓๐ น. เพื่อเซ็นสัญญากัน” ความรู้สึกที่แสนหนักหน่วงเมื่อคืนยังคงค้างคาอยู่ในสมองของเขาเขาเกือบทำอะไรลงไปนี่ รู้สึกกระวนกระวาย วิตกกังวลอยู่ลึก ๆในใจแต่เพราะมันยังไม่เลยเถิด ทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้น
ความผิดชอบชั่วดีส่วนหนึ่งในใจเขาบอกกับตนเองว่าเหมือนสวรรค์ทรงโปรดจริง ๆ ที่ทำให้เขาสามารถผ่านมรสุมอารมณ์ยั่วยวนของเธอมาได้แม้จะรู้ว่าการที่เขาเดินผละจากหล่อนออกไปเมื่อคืน จะทำให้หล่อนรู้สึกอับอายจนขั้นไม่กล้าเข้าหน้าเขาได้หากมันเป็นการกระทำที่เขาเห็นว่าตนเองทำได้ถูกต้องแล้วมันไม่มีวิธีไหนที่ดีไปกว่าการหักห้ามใจตนเองไว้ได้
กว่าจะสะสางทำความสะอาดร่างกายตนเองตลอดถึงตรวจดูเอกสารที่วางอยู่ใกล้อย่างละเอียดดีแล้วเขาจึงเดินตรงไปยังลิฟต์เพื่อลงไปพบลูกค้าตามที่นัดไว้แต่ไม่ลืมแวะไปทางห้องเลขานุการิณีสาว ว่าหล่อนลงไปหรือยัง? เมื่อมาถึงหน้าห้องยืนรอเพียงครู่ ประตูบานเล็กเปิดออก หญิงสาวในชุดของโรงแรมโผล่หน้าออกมามอง “คนพักห้องนี้ลงไปด้านล่างแล้วใช่ไหม?” “คุณภูริเชษฐ์ใช่ไหมค่ะ” “ครับ” “ผู้หญิงที่อยู่ห้องนี้ฝากโน้ตไว้ให้คุณ” เขารับกระดาษมาเปิดอ่านดูอย่างงงๆ เธอหนีกลับก่อนจริงๆ คงอายจนไม่กล้าสู้หน้าเขาละมั้ง อย่างไม่แยแส เขากล่าวขอบใจบริกรของโรงแรมแล้วเดินตรงเข้าลิฟต์ไปเลย เมื่อมาถึงโต๊ะอาหารทีจองไว้ก็พบลูกค้าสำคัญนั่งอยู่คนเดียว สร้างความงุนงงให้เขาพอสมควร “มีงานด่วนเหรอ?”
ผู้สูงวัยกว่าเอ่ยถามด้วยความแปลกใจเขายังจำได้ดีถึงท่าทางแสดงออกของเลขาสาวที่มีต่อเจ้านายเมื่อคืนจนมั่นใจว่าเมื่อคืนน่าจะมีความสัมพันธ์บางประการอยู่เบื้องหลังของคนทั้งคู่มากกว่าเจ้านายและลูกจ้าง ภูริเชษฐ์อึ้งไปทันทีเมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้น ยิ่งเห็นสีหน้าของผู้สูงวัยที่มองมาทางตนอย่างมีเลศนัย “ครับ” เขาตอบรับอย่างเสียไม่ได้หากแววตามีกังวลเร้นลับที่มีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจเรื่องนี้ดี “ลูกน้องคุณล่ะ” “ผมเห็นคุณนฤมลเดินออกมาเรียกรถเพื่อไปสนามบินก็เลยให้ไปส่ง นอกนั้นมันขออนุญาตกลับก่อน” ผู้สูงวัยตอบยิ้มๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “งั้นก็เหลือแต่เราสองคน” ภูริเชษฐ์ย้อนถาม “ก็คงทำนองนั้นคุณเอาสัญญามาด้วยหรือเปล่า” “เอามาด้วยครับผมลงนามเรียบร้อย เหลือเพียงแค่คุณอ่านทบทวน ลงนาม ก็เป็นอันว่าสัญญาของเราสมบูรณ์” “ระหว่างนี้เป็นเวลาอาหารเรื่องงานเอาไว้ก่อน ผมว่าคุณภู สั่งอาหารก่อนดีกว่า ส่วนเครื่องดื่มผมสั่งไว้แล้ว” ผู้สูงวัยกล่าวด้วยรอยยิ้มมีเสศนัยอยู่เช่นเดิมเมื่อหันมองเครื่องดื่มที่ตนสั่งมาและรินใส่แก้วไว้แล้ว แต่ชายหนุ่มที่นั่งตรงหน้ายังไม่ยอมหยิบขึ้นดื่มสักทีได้แต่ลุ้นให้ชายหนุ่มหยิบขึ้นดื่ม
| 
[คัดลอกลิงก์]
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-10-13 01:38:23
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2019-10-13 07:52:35
โพสต์ 2019-10-13 07:57:38
โพสต์ 2019-10-13 08:13:33
