|
“ค่อย ๆ นะ” ผมอยู่โรงพยาบาลมาตลอดหนึ่งสัปดาห์ก่อนที่จะได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้ผมไม่ได้อยากจะออกเลยสักนิด เพราะผมยังอยากอยู่กับพ่อแม่นาน ๆไม่อยากกลับมาที่คฤหาสน์แห่งนี้ แต่สุดท้ายก็ต้องกลับเพราะพ่อกับแม่ขอร้องว่าอยู่ที่นี่ดีกว่า และคุณอาเองก็บอกว่าอนุญาตให้ทั้งสองคนมาเยี่ยมได้เสมอให้โทรบอกแล้วเขาจะเตรียมคนขับรถไปรับ คุณอารับปากว่าจะดูแลผมอย่างดีที่สุดแต่ผมก็คงจะกลับไปเชื่อคำพูดเขาไม่ได้อีกแล้ว ตอนนี้ผมอยู่ที่คฤหาสน์เรียบร้อยแล้วครับกว่าจะมาได้ อาการแพ้ท้องผมก็ลำบากมากเช่นกัน เล่นเอาผมหมดแรง คุณอาคอยพยุงเข้ามาช่วยเหลือผมตลอด ถึงแม้ใจจริงผมจะไม่ต้องการก็ตาม เหมือนตอนนี้ ทันที่มาถึงคุณอาบอกให้ผมนั่งรออยู่ในรถและรีบวิ่งมาเปิดประตู พยุงผมให้ลงจากรถ ทันทีที่ก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ความทรงจำนั้นก็ลอยเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง มันยากนะครับ ที่จะต้องกลับมาสถานที่ที่ทำให้เราเจ็บปวดเสียศักดิ์ศรี ทรมาน ราวกับนกที่โดนเด็ดปีก มัดปาก มัดขาไม่ให้ไปไหนผมไม่กล้าแม่แต่จะมองไปทางอื่นนอกจากก้มหน้ามองพื้นเท่านั้น “คุณหนูไม้!!” เสียงป้าสมรผมจำได้ดี เพราะป้าสมรเป็นคนช่วยเหลือผมตลอดเวลา ผมรักและเอ็นดูป้าเหมือนกับคนในครอบครัวผมคนหนึ่ง “เป็นยังไงบ้างคะป้ารู้จากคุณก้องภพแล้ว ตกใจสุดขีด ไม่คิดเลยว่าผู้ชายจะท้องได้” “ผมก็ไม่คิดเหมือนกันครับป้าป้าสบายดีใช่ไหมครับ” “สบายดีค่ะป้าเตรียมของบำรุงไว้ให้หนูเยอะแยะเลย นาน ๆ ทีป้าจะได้มีคุณชายน้อยในคฤหาสน์แล้ว” ป้าสมรพูดออกมาอย่างดีใจร่าเริง เฮ้อ ก็เข้าใจนะครับว่าตื่นเต้นมาก แต่ถามผมไหมว่าตื่นเต้นหรือเปล่า
“แล้วคนอื่นเป็นยังไงบ้างครับ” ผมเอ่ยถามพลางนึกถึงพี่กัน แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยตรง ๆ เพราะกลัวคนข้างหลัง “ทุกคนสบายดีค่ะคุณกันตอนนี้ได้กลับบ้านไปพักผ่อน 2เดือน และลดหนี้ให้ เป็นการไถ่โทษ ส่วนคุณรันตอนนี้ก็กำลังช่วยเด็ก ๆ ทำความสะอาดสวนอยู่ค่ะ” ทำความสะอาดสวน?หมายความว่ายังไง กัปตันกับฟ้าเนี่ยนะ? “ผมขอพาไม้ขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะครับแล้วช่วยเตรียมอาหารกลางวันให้ด้วย อย่าให้ไม้กินของแสลงเด็ดขาด” “ค่ะคุณก้องภพ” คุณอาพูดตัดบทก่อนจะค่อยๆ พาผมขึ้นไปบนห้อง ผมได้แต่ส่งยิ้มให้ป้าสมรอย่างเป็นมิตร พอเข้ามาข้างในทุกอย่างดูแปลกตาไปนิด ผ้าปูที่นอน ข้าวของเครื่องใช้เพิ่มขึ้นกว่าปกติตู้เสื้อผ้ามีเพิ่มมากขึ้น มีมุมอ่านหนังสือ ผมนั่งลงกับเตียง มองไปรอบ ๆผนังถูกประดับด้วยรูปภาพผม และมีภาพครอบครัวที่ผมไม่เคยเห็นหนึ่งในรูปนั้นก็เป็นพ่อของผม แต่ที่น่าตกใจคือ รูปของผมกับคุณอาที่เคยถ่ายด้วยกันตอนไปงานเลี้ยง ถูกแขวนโชว์ ติดผนัง เป็นรูปที่ใหญ่ที่สุด “ฉันสั่งตกแต่งห้องใหม่หวังว่าเธอจะชอบ” คุณอานั่งข้างๆ มือยังคงโอบไหล่ ก้มลงมาจูบที่ขับผมอย่างแผ่วเบา “ห้องนี้จะเป็นห้องของเราสองคนเท่านั้นบ้านหลังนี้เช่นกัน ฉันจะดูแลเธอให้ดีที่สุด ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก ฉันสัญญา” ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะเผลอไผลไปกับคำหวานเหล่านี้แต่ตอนนี้ไม่มีหลงเหลืออยู่แล้วครับ ความรู้สึกเหล่านั้นมันถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดความรู้สึกที่เหมือนโดนตบหน้าอย่างแรงแล้วเอาน้ำมาเย็นมาลูบ ยิ่งเขาพูดแบบนี้ผมก็ยิ่งเจ็บปวด แต่ผมมีสิทธิ์จะทำอะไรได้เหรอครับ จะขืนตัวออก จะปฏิเสธก็คงเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อผมเป็นแค่ทาสเขา ผมทำได้เพียงนั่งนิ่ง ๆ เป็นหุ่นไม้คอยให้เขาเชิดอยู่แบบนี้ “อยากจะทานอะไรไหมเดี๋ยวฉันจะบอกป้าสมรให้” คุณอาเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยนเอาอกเอาใจผมตลอด คงจะรู้สึกผิดสินะครับ เอาจริง ๆไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรขนาดนั้นก็ได้ ในเมื่อเขาไม่เคยรู้สึกดีกับผมอยู่แล้ว “ไม่ครับนายท่าน” “เรียกก้องภพ” “...” “กลับมาเรียกฉันแบบนั้นเหมือนเดิมเธอเป็น...” “ไม่ได้หรอกครับนายท่านผมเป็นได้แค่ทาส ของเล่น ชิ้นหนึ่งเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์เทียบนายท่านได้หรอกครับ” ผมพูดออกมาอย่างเจ็บปวดรู้สึกหน้าร้อนผ่าว น้ำตาคลอ ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่ท้อง ผมรู้สึกอารมณ์ไม่คงที่อ่อนไหวง่ายเป็นพิเศษ “ฉัน...” “ผมอยากจะนอนพักถ้านายท่านมีอะไรให้รับใช้ก็เรียกได้เสมอนะครับ” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนจะเดินไปที่ประตูแต่กูถูกคุณอาคว้าข้อมือเอาไว้แน่น “เธอจะไปไหน” “ห้องพักคนงานครับ” “แต่ฉันบอกแล้วไงว่าที่นี่เป็นห้องของเราสองคน” “ขอบคุณครับแต่ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก นายท่านเอาเวลามาดูแลผมไปดูแลคนอื่นไม่ดีกว่าเหรอครับ” “ไม่!...” “ระหว่างเราเป็นแค่ลูกหนี้เจ้าหนี้เท่านั้น ผมเป็นทาสของนายท่าน ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะครับ” ผมพูดพร้อมกับสะบัดมือออกแต่ก็สู้แรงคุณอาไม่ได้ เจ้าหนี้ยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะจับให้ผมเผชิญหน้ากับเขาที่ตอนนี้มองผมด้วยสายตาที่ดูเหมือนเจ็บปวด และเสียใจ “ฟังฉันนะฉันขอโทษ ขอโทษเธอจริง ๆ ฉันยอมรับว่าตอนนั้นฉันทำรุนแรงกับเธอไว้มากที่สุดเพราะฉันรักเธอ รักมาก ฉันจึงโกรธ และแค้นมาก ฉันผิดเองที่ไม่เชื่อใจเธอ เธอจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ฉันยอมหมดทุกอย่าง แต่อย่าทำแบบนี้ ฉันทำใจไม่ได้ ฉันไม่เคยรักใคร เธอก็รู้แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าความรักเป็นยังไง ฉันยอมทำทุกอย่าง จะให้ฉันไปฆ่าใครหรือคุกเข่ากราบเธอฉันก็ยอม ฉันไม่เคยมองเธอเป็นทาสเลยสักนิด มีแต่ฉัน..ฉันที่เป็นทาสของเธอ เวลาเห็นเธอเจ็บ ฉันก็เจ็บปวดมากเช่นกัน ฉันนึกถึงเธอตลอดเวลาในหัวฉันมีแต่เธอ เธอลองคิดดูสิ ที่ผ่านมามีแต่ฉันที่เข้าหาเธอ ถึงแม้จะผิดวิธีแต่ฉันก็ติดเธอ หลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้น ฉันเห็นแต่ภาพเธอตลอดเวลามีอะไรกับใคร ฉันขาดเธอไม่ได้ฉันรักเธอ ได้โปรด อย่าทำแบบนี้” คุณอาพูดน้ำเสียงสั่นเครือผมไม่เคยเห็นคุณอาในโหมดนี้เท่านี้ ยอมรับว่าตกใจครับ ใครจะไปรู้ว่าจู่ ๆคุณอาผู้สูงศักดิ์จะมาคุกเข่าและพูดอะไรกับผมแบบนี้ผมเห็นแบบนั้นก็สะเทือนใจไม่แพ้กัน แต่ผมจะใจอ่อนแบบนี้ไม่ได้ สิ่งที่เขาทำกับผมผมไม่มั่นใจเลยสักนิด ความเชื่อใจมันถูกทำลายไปแล้ว และสิ่งที่ผมถูกกระทำมันก็แย่เกินกว่าที่ผมจะหันหลังให้ได้ “ผมว่านายท่านกลับไปคิดให้ดีๆ ก่อนดีกว่าครับ นายท่านบอกว่ารักผม แต่รู้ไหมครับผมไม่เคยเห็นคนรักกันทำรุนแรงกับคนรักขนาดนั้นเลยสักนิดนายท่านเป็นคนพูดเองว่าผมเป็นแค่ของเล่นไม่ใช่เหรอครับและตอนนี้เองก็น่าจะเหมือนกัน นายท่านแค่กำลังเห่อของมากเกินไปเท่านั้นนายท่านไม่ได้รักผมจริงหรอกครับ แค่เพราะผมมีลูก นายท่านก็อาจจะปักใจสำนึกผิดแค่นั้น ถ้านายท่านบอกว่าจะยอมทำทุกอย่างตามที่ผมต้องการ งั้น...นายท่านปล่อยผมได้ไหมครับ... ให้ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิม เป็นแค่ลูกหนี้เจ้าหนี้ เท่านั้น เพราะผมไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรกับนายท่านอีก” “!!!!” ผมพูดจริงเพราะไม่ว่าผมจะรักเขามากแค่ไหน ไม่ว่าผมจะยอมเขามากแค่ไหนสุดท้ายแล้วทุกอย่างก็จะวนลูปมาที่เดิม เมื่อคุณอาเจอคนใหม่ ก็จะเห่อของเล่นใหม่และผมก็จะเป็นเพียงคนรับใช้ ทาสที่พิเศษเพราะมีลูกของเขา พอคลอดออกมาผมก็เป็นคนไร้ค่าในสายตาเขาอีก อดีตที่ยากจะลืม แบบนี้คงเดินต่อไปไม่ได้ผมไม่อยากจะรัก มอบหัวใจให้ใครอีกแล้ว การอยู่คนเดียว มีเพื่อนฝูง ปกติยังดีกว่าคุณอาเองก็มีคนล้อมหน้าล้อมหลังเยอะอยู่แล้วเพราะงั้นไม่จำเป็นต้องคิดมากเลยสักนิด ทุกอย่างมันออกจะชัดเจนขนาดนี้แล้วเขาทำเพื่อตัวเอง ไม่ได้ทำเพราะรักผมจริง ๆ หรอกครับ บันทึกพิเศษ: ก้องภพ ผมควรทำยังไงดีหลังจากที่ไม้เดินออกจากห้องไป ผมได้แต่ทรุด อยู่กับที่อยู่อย่างนั้นผมพยายามทำทุกอย่างให้ดีขึ้น ผมเอาใจใส่ทุกอย่าง รวมถึงห้องนี้เองก็ด้วยผมสั่งให้คนในบ้าน จัดการทำความสะอาด เอารูปทุกอย่างที่ไปใส่กรอป เสื้อผ้าข้าวของทุกชิ้นผมเป็นคนเลือกเอง ผมอยากจะเลือกของที่ดีที่สุดให้แต่ดูท่าเจ้าตัวจะไม่ได้สนใจอะไรเลย ไม้ไม่ผิดครับ ไม่ผิดเลย คนรักกัน ต่อให้ทะเลาะกันมากแค่ไหนก็ไม่มีทางทำรุนแรง ทำร้ายร่างกาย ฉีกศักดิ์ศรี ทรมานคนรักแบบนั้นพ่อกับแม่ผมก็เช่นกัน ต่อให้พวกท่านทะเลาะกันก็ไม่เคยทำร้ายกันหนักสุดก็แค่ไม่คุยกันแค่นั้น ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไม้ถึงมองผม เย็นชาใส่ผมเหมือนกับไม่รักผมแล้ว เพราะผมทำทุกอย่างพังพินาศมากที่สุด ผมไม่สามารถปล่อยไม้ไปได้จริงๆ ผมพูดตามความรู้สึกของผมที่มีทั้งหมด ผมขาดไม้ไม่ได้จริง ๆ ผมรักมากรักไม้มากที่สุด รักมากก็เจ็บมาก และแค้นมาก แต่ผมก็ไม่ควรทำแบบนั้นกับไม้ผมควรจะเชื่อใจเขา ไว้ใจเขา เหมือนที่เขาไว้ใจ และรักผม ผมมองไปที่ประตูไม่รู้ว่าจะทำยังไง ถึงแม้จะรู้ดีว่ายากแค่ไหน โอกาสอาจจะมีเพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ผมอยากจะพยายามให้มากกว่านี้ แต่ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไง ผมไม่เคยมีความรักมาก่อนผมขอแค่มีคู่นอนมาระบายอารมณ์ก็เท่านั้น แต่พอเป็นไม้ ทุกอย่างกลับพลิกผันผมต้องการแค่ไม้คนเดียวเท่านั้น คนเดียวจริง ๆ แต่ตอนนี้มองไปทางไหนก็มืดแปดด้านผมพยายามพูดคุย เอาอกเอาใจ ดูแลเขาอย่างดีตลอด แต่ไม้ไม่เคยจะพูดกับผมเลย ถ้าจะมีก็มีเพียงแค่ ครับ ขอบคุณครับ แค่นั้น แต่ผมก็ดีใจมากอย่างน้อยผมก็ยังได้ยินเสียงเขา ผมอยากให้เขาเรียกผมว่าก้องภพ ไม่อยากให้เรียกนายท่านไม่อยากให้ไม้รู้สึกว่าตัวเองเป็นทาส และเจ็บปวดเหมือนเมื่อก่อนผมอยากจะทำทุกอย่างเพื่อทดแทนสิ่งที่ได้กระทำลงไป เพื่อให้เขารู้ว่าเขาจะเป็นคนเดียวที่ผมรัก และเป็นสมบัติล้ำค่าที่ผมจะดูแล หวงแหนและเทิดทูนจนนาทีสุดท้าย เขาว่ากันว่าตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก ผมเองก็คงต้องทำแบบนั้นเช่นกัน ผมเสียใจเจ็บปวดในสิ่งที่ผมได้ก่อไว้ ผมเองก็ต้องทนให้ได้ทนให้เหมือนกับสิ่งที่ไม้เคยทนมาก่อน ผมบอกแล้ว ไม้เป็นคนที่ผมรักและผมรักเขามากที่สุด ผมจะทำให้เขารู้ให้ได้ว่าทุกสิ่งที่ผมทำให้เขา ทุกอย่างล้วนมาจากใจของผม และมันเป็นของจริง ไม่ใช่ของปลอม ไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ผมก็จะรอ รอจนกว่าไม้จะกลับมารักผมได้อีกครั้ง และถ้าถึงวันนั้นผมสัญญาด้วยชีวิตของผม ผมจะไม่ทำให้ไม้ทุกข์ ทรมาน เสียใจอีกเป็นอันขาด จบบันทึกพิเศษ: ก้องภพ หลังจากที่ผมกินอาหารกลางวันในครัวเสร็จผมไม่รู้จะไปไหน ทำอะไรก็มีแต่คนคอยห้ามตลอด ผมลองเดินเล่น หาพี่รัน พี่กันและพวกเด็ก ๆ ก็มาเจอทั้งสามคนกำลังนั่งปลูกต้นไม้อยู่ปกติแล้วจะมีลุงชัยคอยดูแลไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมทั้งสามคนถึงมาทำอะไรที่นี่ล่ะ “พี่รันฟ้า กัปตัน มาทำอะไรที่นี่ครับ” ผมเอ่ยทักไปทั้งสามคนหันมาหาผม โดยเฉพาะกัปตัน และ ฟ้า น้ำตาคลอและวิ่งเข้ามาหาผมสวมกอดอย่างเต็มแรง ผมนี่ต้องถอยออกมาสองก้าว กลัวกระทบลูกในท้อง “เป็นอะไรครับ” “ฮืออพี่ไม้กลับมาแล้ว” “พวกเราคิดถึงพี่ไม้พวกเราขอโทษ ฮืออ” “ขอโทษเรื่องอะไรเหรอ” ผมได้แต่สงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น “เด็ก ๆ พี่ไม้เขาท้องอยู่นะอย่าเล่นแบบนี้สิ” พี่รันเอ่ยขึ้นมาพาตัวทั้งสองคนถอยห่างก่อนจะทักทายกันตามประสา และเล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟังแม็คกับมิ้นท์ ถูกบังคับให้ไปเป็นโสเภณีในคุกทหาร ผมนี่ อึ้งไปเลยคือพอจะรู้นะครับว่าข้างในเป็นยังไง แต่เด็กสองคนนั้นต้องโดนบังคับข่มขืนจนกว่าทางบ้านจะหาเงินมาได้ โดยเฉพาะมิ้นท์นี่ มีหวังได้ท้องแน่ยิ่งคิดยิ่งตกใจ และหวาดกลัว ไม่คิดเลยว่าคุณอาจะทำถึงขนาดนี้ถึงแม้ว่าผมจะเป็นฝ่ายโดนกระทำ แต่ก็ไม่ควรจะเอาอนาคตของสองคนนั้นไปทิ้งที่นั่น ผมได้พูดคุยและให้อภัยกับกัปตันและ ฟ้า เพราะทั้งสองคนเด็กมาก ไม่คิดหน้าคิดหลังและเพราะทั้งแม็คและมิ้นท์เองก็เป็นคนเด็กที่น่ากลัวมากคนหนึ่งสามารถที่จะทำอะไรได้ถึงขนาดนั้นก็ไม่แปลกที่เด็กพวกนี้จะกลัวจนไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา ส่วนพี่กันป่านนี้ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง พี่รันบอกผมว่า คุณอาให้ไปพักรักษาตัวที่บ้านถือเป็นการไถ่โทษ ก็สมแล้วล่ะครับ ทำไว้ขนาดนั้น น่าจะโดนลงโทษเองให้สาสม “แล้วไม้คืนดีกับคุณก้องภพหรือยังเอ่ย” คำถามมีมากมายไม่ถาม กลับถามคำถามนี้ แล้วผมควรจะตอบยังไงล่ะครับ จะให้กลับไปคืนดีเป็นเหมือนเดิมเหรอ ไม่มีทางหรอก เขาทำกับผมไว้ขนาดนั้น ทำลายความเชื่อใจผมขนาดนี้เป็นใคร ใครก็เกลียด “พี่ไม่เคยเห็นคุณก้องภพเป็นแบบนี้มาก่อน” “ใช่ครับพี่ไม้พี่ไม้เป็นคนแรกเลยนะ คุณก้องภพไม่เคยทำให้ใคร ถึงขนาดปรับปรุงห้องทำทุกอย่างให้ขนาดนี้มาก่อน” “จริงค่ะเมื่อก่อนนะคะ คุณก้องภพดูแข็งกระด้างมาก ถึงจะลดลงบ้าง แต่เวลาอยู่กับพี่ไม้นี่ดูสดใสสดชื่น มีความสุขเป็นพิเศษเลย” ครับรู้ครับ แต่พวกเขาจะรู้ไหมว่าที่เขาทำอ่ะ มันเป็นการแสดงทั้งนั้น “ไม่จริงหรอกเขาก็แค่เห่อของเล่นใหม่เท่านั้น” “แต่ท่าทางแบบนี้ไม่ใช่เห่อของเล่นใหม่หรอกพี่ว่าคุณอาเขาแค่โกรธมากเลยพลั้งปากพูดออกไป ลองเปิดใจดูอีกสักครั้งพี่ว่าคราวนี้คุณก้องภพจริงจังมากที่สุดเลยนะ” เฮ้อทำไมพวกเขาต้องเชียร์อะไรขนาดนี้ด้วย ผมไม่เข้าใจเลย เขาออกจะโหดร้ายขนาดนั้นเสียดายไม่เขา ทุกคนเลยมองไม่ออก จู่ ๆ ช่วงบ่ายคุณอาก็เรียกทุกคนในบ้านไปพบที่ห้องนั่งเล่น ผมที่กำลังคุยสนุก หยอกล้อกับทั้งสามก็จำใจต้องเดินเข้ามาที่ห้องแปลกแฮะ คราวนี้นนท์ก็มาด้วย ปกติแล้วจะไม่ค่อยอยู่คฤหาสน์เท่าไหร่แสดงว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญมากแน่ ๆ คุณอาที่นั่งอยู่ตรงโซฟาพอเขาเห็นผมเท่านั้นแหละ ก็รีบลุกขึ้นมาพาผมไปนั่งผมพยายามต่อกรแต่กูสู้แรงเขาไม่ได้ โดนจับมานั่งข้าง ๆ มือโอบเอวผมแน่นผมได้แต่มองค้อน ไม่พอใจ แต่ดูท่าเจ้าตัวจะไม่สนใจ ก้มลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่เล่นเอาคนที่ยืนอยู่ต่างยิ้มมอง ผมได้แต่อาย บ้าจริง!ผมไม่ควรอายไม่ใช่เหรอ!! “ฉันมีเรื่องจะประกาศ” จากสายตาอ่อนโยนที่ส่งให้ผมพอหันไปกลับเปลี่ยนเป็นสายตาที่ดุดัน มีอำนาจเด็ดขาดราวกับไม่สนว่าใครจะปฏิเสธยังไง “ต่อไปนี้ รัน กัปตัน ฟ้า นนท์ และกันไม่ต้องทำงานที่บ้านฉันอีก” ทุกคนที่ได้ยิน ได้ฟังถึงกับตกใจโดยเฉพาะทั้งสี่คนนั้น และกัปตัน ฟ้า ก็ดูเหมือนจะเริ่มร้องไห้ขึ้นมา “คุณก้อง...” “ฟังฉันให้จบก่อนฉันจะยกหนี้ทั้งหมดให้พวกเธอ และจะให้เงินพวกเธอไปจำนวนหนึ่งไปสร้างโอกาสให้ตัวเอง และต่อไปนี้อย่าไปกู้หนี้ ยืมเงินใครเขาอีก ถ้าไม่ใช่ฉันพวกเธออาจจะหมดอนาคตแน่” ผมได้ฟังและก็ตกใจ ไม่แพ้กับทุกคนผมหันไปมองอย่างไม่เข้าใจ ทำไมคุณอาถึงให้อิสระกับทุกคน แล้วผมล่ะ ทำไมผมไม่ได้บ้าง!!! “ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะไม่ปล่อยเธอไป เธอต้องอยู่ที่นี่กับฉัน” นั่นคนเอาแต่ใจ คนใจร้าย คนเลว คนไร้ยางอาย “ต่อไปนี้ไม้จะเป็นหนึ่งในครอบครัวของฉัน พวกเธอต้องเรียกเขาว่าคุณหญิง” “คุณก้องภพ!!!” “ยอมเรียกชื่อฉันแล้วเหรอ” ยังจะมีหน้าระรื่นมายิ้มดีใจอยู่อีก ดันลืมตัวสะได้ แต่นี่มันอะไรกัน จู่ ๆมาเลื่อนขั้นให้ผมเป็นคุณหญิง ผมเป็นผู้ชายนะ เปลี่ยนเป็นเงินแทนไม่ได้หรือไงให้ผมเป็นคนรับใช้ เป็นทาสแบบปกติ ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับผมยังดีสะกว่า “แต่ผมเป็นผู้ชาย!” “ผู้ชายอะไรท้องได้” “นายท่าน!!” “ฉันบอกแล้วไงเธอคือคนที่ฉันรัก และที่ฉันทำทั้งหมดก็เพื่อเธอ ฉันจะมีเธอคนเดียว ฉันรักเธอมากขนาดนี้เธอยังไม่รู้อีกเหรอไง” เอาแต่ใจสิไม่ว่าเห็นเล่นตัวหน่อยเลยพยายามเอาใจ ผมรู้หรอก แล้วทำไมผมต้องรู้สึกเขินตัวเนี่ย!! โอย จะบ้าตาย มีแต่คนมองกัปตันกับฟ้านี่ไม่ร้องไห้แล้วหรือไง ยิ้มกรุ้มกริ่มเชียว “มีอะไรไปทำก็ไปได้ละพวกเธอก็เตรียมเก็บของ ฉันจะให้ลุงขจรไปส่ง ฉันจะอยู่กับเมียฉัน” โอยชีวิตนี้ช่างมีสีสันจริง ๆ จากนั้นทุกคนก็รีบเดินออกไปราวกับไม่อยากเป็นก้างขวางคอนี่ถ้ามีใครกล้าต่อต้านนะ ผมจะยืนปรบมือและรีบไปหาเลย “ปล่อยได้แล้วครับ” ผมพยายามแกะเจ้ามือหนาออกแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ยอม กอดแน่นขึ้นกว่าเดิม แถมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้มามาสูดกลิ่นผมผมอีก “ปล่อย” “ไม่ปล่อยอยากกอดเมีย” ผมพยายามผลักหน้าที่กำลังกอดผมเหมือนลูกแมวเชื่อง ๆ หนึ่งตัว “ผมไม่ใช่เมีย!!” “แล้วในท้องล่ะคืออะไร” ให้มันได้อย่างนี้สิ แล้วเพราะใครกันล่ะ “แต่ผมไม่ได้อยากจะมีลูกกับนายท่านผมไม่ได้เต็มใจ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ใช่ครับผมไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด ที่ผ่านมาผมถูกทารุณตลอดเวลา แล้วจู่ ๆ จะมาขอคืนดีแบบนี้มันใช่เหรอ “ฉันขอโทษ ฉันทำให้เธอเจ็บมากฉันจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้น ฉันจะไม่ยอมแพ้ เธอเองก็ระวังตัวให้ดีเถอะ” “ร ระวังอะไร” ที่ผ่านมายังทำร้ายผมไม่พออีกเหรอผมต้องเจ็บอีกเท่าไหร่ ผมท้องอยู่นะ และในท้องก็เป็นลูกของคุณอาด้วยยิ่งเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ ผมก็ยิ่งหวาดหวั่น “เตรียมตัวตกเป็นเมียฉันทั้งกายและใจได้เลย” คุณอากระซิบเสียงแผ่วเบาก่อนจูบที่แก้มผมอีกรอบทำไมหัวใจผมกลับเริ่มเต้นแรงได้ล่ะ ผมตัดใจจากคุณอาไปแล้วนะผมจะยอมให้ทุกอย่างมันกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้ ผมตัดสินใจกัดแขนคุณอาอย่างแรง “อั๊ก!!” พอได้โอกาสผมก็รีบลุกขึ้นและเดินออกจากที่แห่งนี้ทันที ผมเจ็บมาเยอะ โดนมาเยอะผมจะไม่ยอมให้มันซ้ำรอยเดิมเด็ดขาด บันทึกพิเศษ: ก้องภพ ฮึเด็กจริง ๆ ดูสิครับ แค่รุกนิดรุกหน่อยก็เขินแล้ว ดูก็รู้เลยว่าจริง ๆแล้วยังแอบรักผมอยู่ คอยดูเถอะ ผมจะรุกให้หนักไปเลย เอาให้ไม่มีที่ยืนต้องมาให้ผมช่วยอุ้ม ส่งถึงเตียงเลย ตอนนั้นผมนั่งคิดสักพักใหญ่ว่าควรจะทำยังไงดี เพราะผมไม่มีประสบการณ์เรื่องความรักมาก่อนอย่างแรกที่ผมตัดสินใจคือจัดการปัญหาทั้งหมด ไม้คิดอยู่เสมอว่าผมมีคนอื่นอยู่ตลอดเวลานั่นก็คือพวกที่มาขัดดอก มาใช้หนี้ทำงานที่คฤหาสน์เพราะเมื่อก่อนผมใช้พวกนั้นเป็นที่ระบาย แต่พอมาครั้งนี้ ผมตัดสินใจแล้วไม้จะเป็นคนเดียวและคนสุดท้ายที่ผมรักและมอบชีวิตให้ผมจึงตัดสินใจปลดทุกคนออกโดยไม่คิดหน้าคิดหลังอะไร จากนั้นก็พยายามหาวิธีง้อไม้ให้ได้พลางนึกขึ้นได้ว่าเมื่อก่อน เวลาคุณแม่งอนคุณพ่อ คุณพ่อก็มักจะเอาอกเอาใจค่อนไปทางเอาเปรียบ ผมจำได้ว่า คุณพ่อรุกแม่ทุกสารพัด ตื้อตลอดจนคุณแม่ใจอ่อนผมเองก็จะทำแบบนี้บ้าง ใจแข็งก็ให้มันรู้ไป ผมบอกแล้วไง ผมตังหากที่เป็นทาสของไม้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนี้แล้ว หลังจากนั้นดูเหมือนไม้จะพยายามหลบหน้าผมตลอด ก็ไม่แปลก แต่มีเหรอผมจะยอมผมตัดสินใจทำเป็นไม่สนใจอะไร ดูท่าเจ้าตัวเองก็ไม่พอใจที่ทุกคนเรียกว่าคุณหญิง ยิ่งเห็นหน้าบูดเบี้ยวก็ยิ่งขำ เด็กอะไรน่ารักเป็นบ้า หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ไม้ก็รีบเดินออกไปผมรู้หรอกว่าไม้จะไปไหน ที่ผมไม่ตาม เพราะผมเองก็มีแผนเหมือนกัน เกิดมาไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้มาก่อนผมค่อย ๆ ย่องไปที่บ้านพักแม่บ้าน คนงาน เพราะรู้ว่าไม้กลับมานอนที่นี่ถ้าขืนบังคับ หรือทำอะไรเกินไป ผมกลัวว่าไม้จะไม่พอใจ ผมค่อย ๆใช้กุญแจไขประตูและเข้าไปในห้องนั้น ดูสิ ห้องก็ไม่มีอะไร มีแค่ตู้เสื้อผ้า โทรทัศน์ห้องน้ำ เตียงที่ค่อนข้างแข็งด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจจะดื้อไปไหน ทีเมื่อก่อนอ่ะว่าง่ายอยากจะจับมาตีก้นสะให้เข็ด แต่ก็นะ ผมทำไว้เยอะ ก็ต้องรุกเยอะ ผมมองไปที่เตียงโชคดีที่มีแสงจันทร์ส่องเข้ามา ทำให้ได้มองเห็นหน้าของไม้ชัด ๆ ใบหน้าเรียบเนียนเวลายิ้มทีดูมีเสน่ห์ ทำให้ผมต้องมนต์สะกดทุกครั้งผมอยากจะเห็นไม้ยิ้มแบบนั้นอีกสักครั้ง ผมสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มเบา ๆจากนั้นก็จับเจ้าตัวมาหนุนแขนผมช้า ๆ แต่ดูเหมือนว่าจะขยับแรงไป ตัวเล็กกลับค่อย ๆตื่นขึ้นมา และเบิกตากว้าง ตกใจที่เห็นผม “นายท่าน!” ไม้พยายามขืนตัวออกแต่มีเหรอผมจะยอม ผมยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีก “ฉันเอง” “ทำไม...” “ฉันบอกแล้วไงต่อไปนี้ฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอไปเป็นอันขาด ถ้าเธอจะนอนนี่ ฉันก็จะนอนด้วย” “แต่นี่มัน...” “ฉันไม่สนเธอเป็นเมียฉัน” “ผมไม่ใช่...อื้อ!!!” ผมตัดสินใจปิดปากนั้นด้วยปากของผมรสสัมผัสที่ผมหวงหามานาน รสที่ตราตรึงในใจผมตลอด ไม่ว่าจะเวลาไหน ผมก็ไม่เคยลืม ตอนแรกเหมือนไม้จะขัดขืนแต่ก็ค่อย ๆ โอนอ่อนไปตามอารมณ์ ผมสอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานข้างใน ผมรักเขามากรักมากที่สุด ผมมอบจูบที่อ่อนโยน อ่อนหวานและละมุมที่สุดให้กับตัวเล็กอย่างที่ไม่เคยมอบให้มาก่อนผมอยากจะจูบแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ไม่อยากหยุด แต่เมื่อรู้ว่าคนในอ้อมกอดกำลังหมดลมผมจึงจำยอมปลดจูบออกมา ผมจ้องตาผสานกลับไม้ ผมมองไม้ด้วยความรัก ความคิดถึงและความโหยหา ผสมปนเปกับความรู้สึกผิด และอยากไถ่โทษไม้เองก็ดูเหมือนจะเริ่มหวั่นไหวมากขึ้น ผมจุมพิตที่หน้าผาก ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้ซบลงที่อกผมมอบความอบอุ่นให้ “นอนดึกไม่ดีนะราตรีสวัสดิ์ เด็กดีของฉัน” ผมพูดพร้อมกับซบลงที่กลุ่มผมหอม ๆดูเหมือนจะรู้สึกตัว พยายามขัดขืน บอกให้ปล่อย แต่ผมไม่ยอม แกล้งหลับไปเลยและกระชับอ้อมกอดแน่น ยิ่งดิ้นผมก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นขาผมก็เกี่ยวทับขาของไม้อย่างไม่ยอม จนสุดท้ายเจ้าตัวก็หมดแรงและพลอยหลับลงไปในอ้อมกอดผมหลับเถอะคนดี ต่อไปนี้จะไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นอีกแล้ว ฉันสัญญา... ราตรีสวัสดิ์ยอดดวงใจของก้องภพ จบบันทึกพิเศษ: ก้องภพ
| 
[คัดลอกลิงก์]
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-5-1 23:12:25
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2019-5-1 23:58:49
โพสต์ 2019-5-2 00:21:17
มาแล้ว
โพสต์ 2019-5-2 07:47:44
