|
คุณหมอคุยกับผมนอกห้องสนมีอาการความจำเสื่อม แต่น่าจะระยะสั้นๆ ต้องรอเวลา พาสนไปในที่ที่คุ้นเคยไปในที่ที่คนตัวเล็กมีความสุข นอกจากนั้นถือว่าเป็นปฏิหาริย์ที่สนไม่มีอาการอะไรร้ายแรงอย่างอื่น เหลือเพียงแค่พยายามทำกายภาพบำบัดให้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมอีกครั้งคุณหมอบอกว่าจำเป็นต้องดูอาการไปเรื่อย เพราะยังไม่มั่นใจดังนั้นจึงต้องให้นอนโรงพยาบาลสักพัก ดูอาการ ให้กลับมาเป็นปกติมากที่สุดผมได้แต่รับฟังอย่างปวดร้าวผสมกับกับดีใจเล็กน้อย สิ่งหนึ่งเพราะคนตัวเล็กไม่สามารถจำผมได้ความจำเสื่อมทำให้สนจำอะไรไม่ได้ นั่นทำให้ผมรู้สึกเศร้าใจ แต่อีกนัยหนึ่งผมก็สามารถสร้างความทรงจำใหม่ให้สนได้ ความทรงจำที่จะมีแต่ความสุขสำหรับเขา แต่ถ้าเกิด...ความทรงจำกลับมาล่ะ ผมเปิดประตูเข้าไปเห็นสนกำลังนอนดูโทรทัศน์ก่อนจะหันมาหาผม สีหน้าที่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นแค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว อนาคตยังมาไม่ถึง แต่ตอนนี้ผมก็ควรทำปัจจุบันให้ดีก่อนจริงไหม? “เป็นไงบ้างลูก” “คุณลุง...เป็นพ่อผมเหรอ” ลุง...คำก็ลุง สองคำก็ลุง ฮึ่ย! น่าจับมาตีก้นสะให้เข็ดหลาบผมมานั่งข้างๆเตียง กุมมือสนเบาๆ “ใช่ครับลุงเป็นพ่อของลูกเอง พ่อชื่อแสง แล้วเราก็ชื่อสน” “สน?ชื่อผมเหรอ” “ใช่ครับ” ผมมองหน้าสนด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ “แล้ว...แม่ล่ะครับ” “...” จู่ๆสนก็มีคำถามที่ทำให้ผมอึ้ง นิ่ง เงียบ ไม่รู้จะตอบยังไงถ้าเกิดสนรู้ว่าแม่ของสนเสียชีวิตแล้ว สนจะยอมรับได้ไหม ในสภาพแบบนี้ “พ่อครับ” “สน...แม่สน เสียตั้งแต่เด็กแล้ว” “...” ผมมองหน้าสนไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้สนกลับนิ่งเงียบไป “แต่สนยังมีพ่ออยู่นะต่อไปนี้พ่อจะอยู่ข้างสน พ่อจะไม่ให้สนเป็นอะไรไปอีก พ่อรักสนนะ” ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจับใบหน้าของสนน้ำตาสนค่อยๆเอ่อล้นออกมา ผมไม่รู้จะทำยังไงดี “ครับ” คำพูดสั้นๆแต่มีความหมาย สนหันมายิ้มให้ผม รอยยิ้มที่บริสุทธิ์สะจนผมไม่อยากให้มันหายไปอยากให้มันเป็นของผมคนเดียว ผมขยับตัวขึ้นไปนอนบนเตียงกับสน สนเองก็ตกใจไม่น้อย “ขอพ่อนอนกอดเราหน่อยนะพ่อคิดถึงเราเหลือเกิน รู้ไหมว่าเรานอนหลับไปนานแค่ไหน พ่อขอโทษพ่อจะไม่ให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอีก” ผมดึงสนเข้ามากอดอย่างหวงแหนและคิดถึงเจ้าตัวเล็กก็มองหน้าผมอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เอนหัวซบลงที่อกผมผมไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว ความรู้สึกอบอุ่น สบายใจ รู้สึกอิ่มใจที่ได้คนรักกลับมาแต่ตอนนี้ผมยังไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก ทุกอย่างต้องค่อยเป็นไปผมจะสร้างความทรงใหม่ให้สนเอง ความทรงจำที่มีแค่เราสองคน ผมไม่รู้ว่าเผลอหลับไปเมื่อไหร่ลืมตาขึ้นอีกทีก็เย็นพอสมควร เห็นสนยังนอนขดตัวอยู่อ้อมกอดผม ผมมองสนอย่างใฝ่หาและรักใคร่ ก้มลงจูบที่กลุ่มผมเบาๆ ก่อนจะค่อยๆขยับตัวออก เข้าไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา โกนหนวดเคราให้สะอาดก่อนจะออกมาเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับพยาบาลที่ถือถาดข้าวกับยามาให้ ผมรับไว้อย่างดี “สนตื่นได้แล้ว มากินข้าวกินยาก่อนเร็ว” “อืมม...” พระเจ้าช่วยบอกให้สนทำท่าทีแบบนี้ได้ไหม โคตรน่ารักเลย เด็กไรไม่รู้ ตื่นมา งัวเงียเอามือขยี้ตาเบาๆ จ้องมองมาอย่างใสซื่อ รู้สึกหัวใจจะเริ่มมีปัญหา “มากินข้าวก่อนครับเดี๋ยวพ่อป้อน” ผมตักข้าวต้มอุ่นๆเป่าเบาๆ ค่อยๆป้อนให้สนกิน สนก็ว่าง่าย หรือว่าหิวก็ไม่รู้ กินสะหมดเกลี้ยงเลย “กินอะไรอีกไหมเนี่ย เพื่อนๆซื้อของกินมาฝากเยอะแยะเลยนะ” ผมพูดพร้อมกับหยิบขนมมาให้สนดูแต่ไอ้ของที่ไอ้ไม้มันซื้อมา ผมหยิบกินไปละ “ผมอิ่มแล้วครับ” “แล้วผลไม้ล่ะ” “ผมอิ่มแล้วจริงๆนะครับ” “กินอีกหน่อยเถอะนะเราผอมลงไปเยอะแบบนี้ พ่อไม่ค่อยชอบเลย” ผมพูดจริงสนดูผอมไปมาก เหมือนเด็กขาดสารอาหารเลย “แต่ว่า...” “นิดเดียวก็ยังดีนะ นะครับ” “ก็ได้ครับ” ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ก็ดรเหมือนกันนะผมหยิบขนมมาป้อนให้ตัวเล็ก หลังจากนั้น ระหว่างรอกินยา ผมบอกว่าจะเช็ดตัวให้แต่สนกลับไม่ยอม กลับน่าแดง อายขึ้นมา ผมเห็นก็ยิ่งอยากแกล้ง “ผมเช็ดตัวเองได้ครับ” “แต่พ่ออยากทำให้เรายังเด็ก เดี๋ยวเช็ดไปเช็ดมา ไปโดนแผลทำไง ยังไม่หายดีเลยแขนก็ยังไม่ค่อยมีแรงไม่ใช่เหรอ” ผมทำดุเป็นชุดพยายามหาข้ออ้างสารพัด “ขอโทษครับ” หึๆหงอเลย เจอไม้เด็ดของพ่อไป เป็นไงล่ะครับ ไปไม่เป็นเลย ผมไปหยิบกะละมังพร้อมกับผ้าผืนเล็กบอกให้สนถอดเสื้อผ้าออก ผมเดินออกมาก็แทบจะงอตัว ใจเริ่มอยู่สุขนานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้เห็นเรือนร่างของสนอยากวิ่งเข้าไปจับกดให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดว่าป่วยอยู่นะ จะอ่อยให้ “พ่อมองอะไรครับผมอาย” สนพูดเอามือปิดส่วนล่างอย่างเขินอายนี่ถ้าเกิดรู้ว่าจริงๆแล้วเราสองคนได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้วจะว่าไงนะ “ไม่ต้องอายหรอกหน่าพ่อเคยเห็นมาหมดแล้ว” ผมพูดพร้อมกับไปนั่งลงบนเตียง “ตอนไหนเหรอครับ” “ก็..ตะตอน ตอน สนป่วยเมื่อก่อนไง.” เกือบไปแล้วไหมล่ะแสงถ้าเกิดบอกไปนี่มีหวังสนคงตกใจ รับไม่ได้แน่ สนเองก็พยักหน้าอย่างเข้าใจผมค่อยๆจุ่มผ้าซับน้ำหมาดๆ มาเช็ดตัวสน แม่งโคตรยั่วยวนเลย ตอนแรกว่าจะอ่อยแต่ตอนนี้เหมือนกับโดนอ่อยสะเอง ผมเริ่มเช็ดตามลำตัวก่อน สนได้แต่น่าแดงไม่กล้าสบตา ผมเช็ดตามตัว แต่พอถึงช่วงอก ผมเน้นคลึงเม็ดทับทิมงามจนสนเริ่มตัวสั่น พอมาดึงช่วงล่าง ผมไล่เช็ดตั้งแต่เท้าขึ้นไปผมรู้ส่วนอ่อนไหวทุกจุดบนร่างกายสน ตอนนี้เจ้าสนน้อย ค่อยๆตื่นขึ้นมาเรื่อยๆ “พะพ่อ...” “หืมมม” ผมมองหน้าส่งยิ้มมีเสน่ห์ไปให้ ผมปล่อยมือจากผ้ามาจับส่วนหัว หมุนวนช้าๆมืออีกข้างก็เล่นกับลูกบอลทั้งสองข้าง “เดี๋ยวพ่อช่วยนะ” “อืมมม...อ่า...” ผมค่อยๆเลื่อนตัวลงมาข้างล่างใช้ปากครอบ ขยับขึ้นลงช้าๆ ปลายลิ้นแย่รูตรงกลาง มือหนึ่งข้างปรนเปรอพวงทั้งสองอีกมือหนึ่งหยอกล้อกับยอดอกของสน “อืมมม...อ่า....ซี๊ดดด...พ่อจ๋า...” ผมเร่งจังหวะมากขึ้นเรื่อยๆมือที่เล่นหน้าอก ตอนนั้นเปลี่ยนมาหยอกล้อกับรูข้างหลัง ค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปภายในคับแน่นอย่างที่สุด แต่ข้างในกลับนุ่มและร้อน ผมเริ่มเพิ่มนิ้วไปเรื่อยๆจนครบสามนิ้ว “ซี๊ดดด...โอ้ววว... พ่อจ๋า...อ่า... สนเจ็บ...” ผมแหงนหน้าขึ้นมองสนตอนนี้หน้าสนแดงก่ำ ยิ่งดูยิ่งน่ายั่วยวน แต่ผมไม่เอาควยผมที่ตื่นอย่างเต็มที่สอดเข้าไปหรอกครับผมกลัวหัวของสนจะได้รับกระทบกระเทือน ผมถอดกางเกง เผยให้เห็นควยเกือบแปดนิ้วของผมผมจับมือของสนมาประกบกับมือผม รวบควยของสนกับผมไว้ด้วยกัน แล้วค่อยๆชักพร้อมกัน “ซี๊ดดด...สนช่วยพ่อหน่อยนะลูก...อ่า...อืมมม...” ผมแทรกตัวขึ้นมาปล่อยให้สองมือของสนทำงานชักต่อไป ในขณะที่มือของผมยังคงชักเข้าชักออก บ้างหมุนวนสะกิดข้างในรูของสน มือที่ยังว่าง มาจับใบหน้าสนก่อนจะค่อยๆประกบจูบอย่างอ่อนโยนรสจูบที่แสนจะคิดถึง สนเองก็ตอบรับผมอย่างเต็มใจ จากอ่อนโยนค่อยๆเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ ผมขยับสะโพกเบียดกับสนตลอด มือชักเข้าชักออกเร็วขึ้นสนเองก็เช่นกัน เสียงหายใจหอบกระชั้นชิด ผมบดจูบกับสนอยู่นานสองนานจนกระทั่งสนปลดปล่อยออกมา ผมเองก็ตามมาติดๆ ผมถอนริมฝีปากจากสนมือไปเช็ดน้ำควยก่อนจะนำเข้าปาก และแลกลิ้นกับสนเพื่อป้อนน้ำควยให้สนได้สัมผัสเนิ่นนานกว่าจะถอนออก สนมองผมหน้าแดง ไม่กล้าสบตา โธ่ เด็กน้อยเอ้ย “เป็นไรไปเด็กดี” “...” “บอกพ่อมาสิครับ” “ก็พ่อ...ทำอะไรผมอ่ะ” “พ่อแค่อยากช่วยเฉยๆ” “ขขอบคุณครับ” หืมมมขอบคุณผมเหรอ ปกตินี่ไม่ใช่อย่างนี้นะความจำเสื่อมนี่ทำให้ลูกผมเปลี่ยนไปแบบนี้เลยเหรอวะ มองแล้วนึกขำ ไม่ว่าจะทำอะไรไม่ว่าสนจะเป็นยังไง เปลี่ยนไปยังไง สำหรับผมก็น่ารัก และผมก็รักสนเสมอแต่แบบนี้... น่าแกล้งมากขึ้นกว่าเดิมอีก “เดี๋ยวกินยานะครับพ่อไปเปลี่ยนน้ำมาเช็ดตัวให้...” “มไม่เป็นไรครับ สนเช็ดเองได้ พ่อไปอาบน้ำดีกว่าครับ” “แบบนั้นก็ได้ครับ” ผมพยายามกลั้นขำสุดๆหลังจากเปลี่ยนน้ำในกะละมัง ก่อนจะไปอาบน้ำ ผมเข้าไปจูบสนอีกรอบ ก็คนมันคิดถึงอ่ะอยากจูบตลอดไปเลย จูบทั้งวัน จูบให้ทั่วตัว หลังจากผมรีบอาบน้ำเสร็จก็เอากะละมังและผ้ามาทำความสะอาดผมรีบใส่เสื้อให้สนเพราะกลัวว่าปอดจะชื้น แต่เอาจริงๆ ไม่ต้องใส่ก็ได้นะครับผมกอดยังอุ่นกว่าเสื้ออีก>< “พ่อครับใส่เสื้อผ้าก่อนดีกว่าไหมครับ” สนทักขึ้นหน้าแดง ไม่กล้ามองมา ก็คนมันหล่อ หุ่นดี หน้าเด็กนี่ครับ ทำไงได้ ผมได้แต่เอ็นดูเลยแกล้งเดินไปหาประชิดตัว “พ่อขี้เกียจใส่อ่ะ” “...” “เมื่อก่อนพ่อก็ไม่ใส่อะไรนอนนะนอนกับเราด้วย” ผมพูดจริงสนเองก็ทำท่าแปลกใจ ตกใจก่อนจะรีบมุดตัวไปใต้ผ้าห่ม “พ่อพูดไรเนี่ยผมจะนอนแล้ว” “เอ้าก็มันจริงหนิ จะอายทำไม พ่อก็เป็นชาย เราก็เป็นผู้ชาย” “ผมไม่พูดด้วยแล้ว” เด็กหนอเด็กน่ารักน่าเอ็นดู ผมลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ขึ้นมาบนเตียงดึงเจ้าตัวที่ตอนนี้นอนหลับไปแล้ว เข้ามากอด “อืมม...” “นอนนะครับพ่อไม่แกล้งแล้ว พ่อรักสนนะ” สนท่าทางงัวเงียแต่สุดท้ายก็เหมือนลูกแมว พยายามเข้าหาความอบอุ่นจากอ้อมกอดของผมผมมองอย่างรักใคร่ก่อนจะค่อยๆหลับลงไป คืนนี้ต้องเป็นคืนที่ผมฝันดีที่สุดแน่เลย จบบันทึกพิเศษ: พ่อแสง เฮ้อผมเริ่มรู้สึกสับสนไปหมดแล้ว คนตรงหน้าที่บอกว่าเป็นพ่อผม แต่ทำไมกันนะทำถึงชอบทำอะไรให้ผมต้องคิดไปไกลอยู่เรื่อย จนผมตอนนี้ใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขาทั้งที่เขาเป็นพ่อของผมแท้ๆ ผมไม่เข้าใจเลยทุกวันนี้ผมโดนพ่อแสงลวนลามอยู่บ่อยครั้ง ไม่เว้นแม้แต่ตอนทำกายภาพบำบัดพ่อแสงชอบหาเศษหาเลยกับผมตลอด จูบผมบ่อยมาก ปากเปื่อยแล้วมั้ง แต่แทนที่ผมจะห้ามกลับรู้สึกอิ่มเอมใจแปลกๆ หรือว่าก่อนที่ผมความจำเสื่อมจะต้องมีอะไรระหว่างผมกับพ่อแสงแน่ๆเลย เมื่อไหร่ผมจะได้กลับบ้านก็ไม่รู้ผมอยู่ที่นี่เกือบอาทิตย์หนึ่งละนะ แล้วผมก็เริ่มเบื่ออาหารโรงพยาบาลแล้วด้วยขนมก็หมดแล้ว พ่อแสงจึงอาสาลงไปซื้ออาหาร ขนมมาให้ ตอนนี้ผมได้แต่นอนดูโทรทัศน์มีบ้างที่ผมลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ โชคดีที่ร่างกายผมเริ่มกลับมาเป็นปกติเพราะตอนที่ผมยังไม่ฟื้น มีพ่อแสงคอยทำกายภาพบำบัดให้เสมอ แต่ว่า...มันน่าเบื่อจัง เบื่อจริงๆ อยากมีเพื่อนคุยด้วยจังเลย ~knock knock~ เสียงเคาะประตูดังขึ้นหรือว่าจะเป็นพ่อแสง พอผมหันไปกลับไม่ใช่ แต่กลับเป็นผู้ชายที่ไหนไม่รู้ หน้าตาดีหุ่นเหมือนนักกีฬา ถือถุงขนมถุงใหญ่เดินเข้ามาหาผม “สนเป็นไงบ้างนี่พี่ไม้เอง จำพี่ได้ไหม” ผมได้แต่ส่ายหน้าผมจำไม่ได้จริงๆนะ ผมไม่ได้โกหก ที่ผ่านมาผมพยายามนึกถึงเรื่องเก่าๆแล้ว แต่มักจะปวดหัวตลอดพ่อแสงก็บอกว่าไม่ต้องพยายามนึก ให้อยู่กับปัจจุบันดีกว่าผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไม พี่เขามองมาที่ผม สีหน้าเศร้าๆ จนผมรู้สึกสงสาร “ผมขอโทษด้วยนะครับที่ผมจำพี่ไม่ได้” “ไม่เป็นไรหรอกแค่เห็นสนปลอดภัย พี่ก็ดีใจละ” บันทึกพิเศษ: พ่อแสง ผมลงมาซื้อของได้แปบหนึ่งก็รีบขึ้นมาข้างบนไม่รู้เจ้าตัวเล็กจะเป็นยังไงบ้าง แต่พอมาถึงหน้าห้องผมกลับได้ยินเสียงหัวเราะของสน หน้าแปลก สนอยู่คนเดียว ทำไมถึงได้หัวเราะสนุกสนานขนาดนั้นหรือว่ากำลังดูรายการตลกอยู่ผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอต้นตอที่ทำให้สนหัวเราะ...ไอ้ไม้...ไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่คิดจะจีบสน แล้วดูสิ มันนั่งข้างเตียงในมือถือทิชชู่เช็ดปากให้สนผมนี่แทบอยากจะลากมันออกมาแล้วป่าวประกาศว่าสนเป็นเมียผม แต่ในตอนนี้มันไม่ใช่เพราะสนจำอะไรไม่ได้แล้ว ผมจำเป็นต้องพยายามเก็บความโกรธนั้นไว้ “สวัสดีครับพ่อ... ลุงแสง” เรียกลุงไปอีกกก “อืม” “พ่อครับเมื่อไหร่ผมจะได้ไปโรงเรียนเหรอครับ พี่ไม้เขาเล่าให้ผมฟังด้วยว่าตอนผมอยู่โรงเรียนนี่แสบมาก โรงเรียนสนุกมาก พี่ไม้เป็นนักฟุตบอลด้วยนะครับสนอยากเป็นบ้างจัง” นั่นไอ้ลูกคนนี้ กล้าชมมันต่อหน้าพ่อ แบบนี้ต้องลงโทษสะให้เข็ด “ไว้ค่อยคุยกันที่หลังส่วนเรา กลับไปได้แล้ว ถึงเวลาต้องทำกายภาพบำบัดแล้ว” “ให้ผมช่วยไหมครับ” “นั่นสิพี่ไม้อยู่ต่ออีกหน่อยสิ ผมยังคุยสนุกอยู่เลย” “ไม่ได้หรอกสนพ่อทำเองดีกว่า เกิดทำผิดขึ้นมาแย่พอดี อีกอย่างมาคนเดียวแบบนี้เดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วงหรอก รีบกลับไปดีกว่า” ผมพูดพร้อมกับดึงไอ้ไม้ขึ้นก่อนจะกึ่งบังคับกึ่งผลักพาไปนอกประตูไม้ก็มองผมด้วยสีหน้าแปลกๆ ก่อนจะปิดประตู ผมก็เอ่ยคำหนึ่งออกมา “อย่ามาจีบลูกกู” มันถึงกับมองผมตาโตผมไม่สน จ้องตามันอย่างกินเลือดกินเนื้อแล้วปิดประตูใส่ “พ่อนะทำไมเหมือนไปไล่พี่ไม้แบบนั้น พี่เขาออกจะใจดี ผมยังอยาก...อื้ออ!!” ผมรีบปิดปากช่างพูดของเจ้าตัวเล็กด้วยปากของผมทันทีผมไม่ชอบ ผมหึง! “อย่าพูด หรือชมคนอื่นให้พ่อได้ยินอีกพ่อไม่ชอบ พ่อหวง” “แต่...” “ถ้าเราดื้อพ่อมีวิธีลงโทษขั้นเด็ดขาดนะ อยากลองไหม” ผมพูดพร้อมกับส่งสายตาและไล่มือไปตามขาอ่อนทำเอาเจ้าตัวหน้าแดงรีบหยักหน้าทันทีเห็นแบบนี้สงสัยต้องรีบพาสนออกจากโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดสะแล้วถุงขนมที่เจ้าเด็กคนนั้นซื้อมา ผมแอบเอามาทิ้งให้หมดตอนสนเผลอแล้วค่อยเอาอาหารมาป้อนให้ตัวเล็ก ตั้งแต่วันนั้นผมไม่ให้สนอยู่คนเดียว ผมพาสนนั่งรถเข็นไปเดินเล่น ไปซื้อของ สนเองก็เริ่มจะเดินได้มากขึ้นแผลที่หัวก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดคุณหมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้ ผมดีใจรีบกลับบ้านไปทำความสะอาด จ้างพยาบาลมาอยู่เป็นเพื่อนผมแทบจะซื้อของเข้าบ้านใหม่หมด ผมไม่อยากให้สนนึกถึงมันอีกนึกถึงเวลาที่ทำให้สนเสียใจ ผ้าปูที่นอน โซฟา ผมเปลี่ยนหมด หลังจากนั้นผมก็พาสนกลับมาที่บ้าน ดูแล ประคบประหงมอย่างดี หมั่นทำกายภาพบำบัดให้เสมอคุณหมอเองก็นัดตรวจดูอาการเป็นระยะๆ เรื่องเรียน สนรบเร้าผมตลอดผมจึงพาสนไปเรียนทุกวัน แต่ผมก็ไปด้วยเสมอ เพราะสนยังไม่หายดี ถึงจะเดินได้แต่เดินได้ไม่นาน ผมเป็นห่วงเสมอ เวลาเรียนผมมาส่งและนั่งรอจนกว่าจะหมดเวลาก็เข้าไปรับ สนถึงแม้จะขัดใจอยู่บ้าง แต่ก็เข้าใจจึงไม่ได้พูดอะไร สนมีความสุขมากขึ้น นั่นคือสิ่งจำเป็น ได้เจอเพื่อน คุยกับเพื่อนผมเองก็ใช่ว่าจะเคร่งครัดไร บ้างก็ปล่อยให้สนได้เล่นกับเพื่อน ยกเว้นแต่ไอ้ไม้ ที่เข้ามาหาสนผมต้องรีบเบรก เข้าไปขัด หรือไปร่วมวงด้วยเสมอ จนตอนนี้มันเองก็เริ่มกลัวผมแล้วส่วนเต๋า พี่พงศ์ ก็มีบ้างที่เจอ ทักทายปกติ แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจเท่าไหร่ผมไม่เคยแนะนำให้สนรู้จักทั้งสองคน กลัวว่าเกิดความจำกลับมาแล้ว สนจะเปลี่ยนไปทุกวันนี้ ผมนอนห้องเดียวกับสน ไม่ยอมให้นอนแยกห้อง เพราะอ้างว่าเป็นห่วงยังไม่หายดี แน่นอน ช่วงเวลาที่ผมชอบมากที่สุด คืออาบน้ำเป็นเวลาที่ผมได้ทำอะไรต่อมิอะไร เจ้าตัวเองก็ไม่ขัด แต่ออกจะอายมากกว่าถึงจะไม่มีการสอดใส่จนกว่าจะแน่ใจว่าสมองสนจะไม่ได้รับการกระทบกระเทือนต้องรอคุณหมอconfirm ถ้าคุณหมอบอกว่าหายดีแล้ว ถึงคราวนั้นผมจะจัดหนักจัดเต็มเลยคอยดู จบบันทึกพิเศษ:พ่อแสง ผมรู้สึกมีความสุขมากขึ้นหลังจากที่ได้มาโรงเรียน ถึงแม้จะมีพ่อแสงคอยอยู่ด้วย ผมก็ไม่ได้ขัดเพราะพ่อแสงเป็นห่วงผมมาก ทุกวันนี้ผมกับพ่อแสงสนิทกันมากขึ้น มากขึ้นสะจนผมรู้สึกชอบพ่อแสงขึ้นมา ผมเองยังสับสนว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้แต่ผมก็เก็บมันไว้ในใจเสมอ พ่อแสงมักจะหวงผม หึงผมเสมอโดยเฉพาะเวลาที่ผมอยู่กับพี่ไม้ อย่างวันนี้ ผมขออนุญาตพ่อแสงมาดูบอลข้างสนามหญ้าพวกพี่ๆเขาเล่นบอลกัน เพื่อนๆผมก็ชวนไปด้วย ตอนแรกพ่อแสงไม่ยอม แต่สุดท้ายทนลูกอ้อนไม่ไหว จึงอนุญาตและ... ตามผมมาด้วย “ดูบอลแบบนี้สนุกตรงไหนสู้ดูพวกโอลิมปิก ฟีฟ่า ไม่ดีกว่าเหรอ” “หน่าพ่อนะก็สนอยากมาเชียร์...” “เชียร์ใคร???” “เชียร์ทีมโรงเรียนไงพ่อ” เดี๋ยวนี้เวลาผมจะพูดอะไรผมต้องระวังให้มากกว่าเดิม ถ้าเป็นเกิดผมเผลอชมใคร โดยเฉพาะพี่ไม้พ่อมักจะลงโทษผมเสมอ และเป็นบทลงโทษที่ผมแสนจะอาย ทุกวัน แต่ละวันพ่อมักจะหาเศษหาเลยกับผมเสมอ ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันควรหรือไม่ แต่ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกมีความสุข “เดี๋ยวพ่อไปซื้อน้ำมาให้กินอยากกินน้ำไรไหม” “น้ำเปล่าก็ได้ครับ” “รออยู่ตรงนี้นะ” พ่อลูบหัวผมก่อนจะเดินออกไปผมนั่งดูพี่เขาเล่นบอลอยู่อย่างนั้น กับเพื่อนผมที่ตอนนี้เชียร์อย่างใจจดใจจ่อตอนแรกที่พวกมันเจอผม ผมไม่รู้จักหรอก แต่ไปๆมาๆผมก็รู้ว่าพวกมันคือเพื่อนสนิทผมที่ผมไว้ใจ เห็นมันเคยพูดถึงคนที่ชื่อเต๋า ผมก็ไม่รู้ว่าคือใครเห็นบอกว่าผมสนิทตั้งแต่เด็ก แต่ช่วงหลังไม่เคยอยู่ด้วยกัน ผมถามพ่อพ่อก็บอกว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็ก ตอนนี้ย้ายโรงเรียนไปแล้ว “สน!!ระวัง” จู่ๆก็มีเสียงเตือนผมตกใจ หันไปตาม ยังไม่ทันระวัง ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรลอยเข้าใส่หัวอย่างแรงจนผมรู้สึกมึนและเริ่มไม่ได้สติ ที่นี่ที่ไหนทำไมมันมืดไปหมด รอบตัวถูกฉาบไปด้วยสีดำ จู่ๆก็มีแสงสว่างลอยมาแสงพลันเปลี่ยนเป็นภาพ เป็นวีดีโอ ทุกอย่างลอยเด่นออกมา นี่มัน พ่อสง!! แล้วนั่นก็ผมนี่นา ผมกำลังมีอะไรกับพ่อแสงงั้นเหรอหรือว่าที่ผมเห็นอยู่เป็นภาพในอดีตก่อนที่ผมจะความจำเสื่อมผมกับพ่อแสงมีอะไรกันฉันผัวเมีย แล้วภาพก็ตัดไปเป็นภาพที่พ่อแสงกับเด็กคนหนึ่ง... ปวดหัว...ปวดหัวเหลือเกิน นี่มันอะไรกัน... ใช่ ผมจำได้แล้ว ผมนึกออกแล้ว เรื่องราวทั้งหมดเรื่องราวอันแสนขมขื่นที่ทำให้ผมต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ พ่อแสงที่บอกรักผมจริงๆแล้วมันก็แค่คำหลอกลวง พ่อแสงไม่เคยรักผมจริง พ่อแค่เห็นผมเป็นที่ระบายเท่านั้นพอผมไม่อยู่ หรือเผลอ พ่อแสงก็ไปมีอะไรกับเต๋า มีอะไรกับลุงพงศ์ พ่อแสงทรยศความเชื่อใจผมมาตลอดทำไมกันนะ ทำไมผมไม่ตายไปให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ทำไมทำทำไมผมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย เจ็บเหลือเกิน หัวใจผมแทบสลายเป็นเศษเสี้ยวผมไม่มีค่าอะไรเลย ผมมันก็แค่เด็กโง่คนหนึ่งที่โดนหลอก หลอกให้ไว้ใจ หลอกให้รักทุกอย่างเป็นแค่ภาพลวงตาที่ฉาบด้วยสีขาว แต่ภายในจริงๆคือสีดำ บันทึกพิเศษ:พ่อแสง ผมไปซื้อน้ำได้แปบหนึ่งพอเดินกลับก็เห็นคนมุงดูอะไรกันไม่รู้ รู้สึกใจไม่ได้ยังไงไม่รู้ ที่ตรงเป็นที่ที่สนนั่งอยู่หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับสน! ผมรีบวิ่งไปดู เจอสนนอนหมดสติมีเพื่อนๆคอยปลุก “เกิดอะไรขึ้น!!” ผมรีบไปคว้าตัวสนมากอดและมองไปรอบๆหาตัวการที่ทำให้สนเป็นแบบนี้ “ผมขอโทษครับพวกผมเล่นไม่ระวัง ลูกบอลเลยกระเด็นโดนหัวน้องอย่างแรง” ว่าไงนะโดนหัวเหรอ! สนเพิ่งผ่าตัดมาเองนะ ผมมองพวกมันอย่างคาดโทษก่อนจะรีบอุ้มสนขึ้นมา “ถ้าลูกฉันเป็นอะไรไปพวกมึงต้องรับผิดชอบ” ผมรีบพาสนกลับบ้านโดยเร็ววางสนบนโซฟา ดูอาการเป็นระยะ แต่เท่าที่ดู สนไม่มีอาการอะไรผิดปกติหรือว่าเลือดจะคลั่งในสมอง! พอคิดได้ ผมรีบหยิบโทรศัพท์และกำลังจะอุ้มสนไปโรงพยาบาล “อืมม...” ยังไม่ทันได้ขยับสนก็เหมือนจะรู้สึกตัว “สน! สนเป็นยังไงบ้าง!! เจ็บตรงไหนไหมปวดหัวมากหรือเปล่า” ผมรีบถามสนที่ตอนนี้กำลังลืมตาขึ้นมา และจ้องมองผม... ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป สายตาเศร้าผิดหวัง น้ำตาคลอ นี่มันอะไรกัน หรือว่าเพราะโดนลูกฟุตบอลเลยทำให้... “ออกไปจากตัวสน!! พ่อไม่เคยรักสนอยู่แล้ว!! พ่อจะมาห่วงสนทำไมพ่อเป็นคนหลอกลวง!!!” “สน...”
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ ติชมได้เสมอนะครับ
| 
[คัดลอกลิงก์]
Every cloud has a silver l
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-4-7 23:07:59
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2019-4-8 00:24:15
โพสต์ 2019-4-8 00:34:15
ขอยคุนครับ