จีโฟกาย.คอม

 ลืมรหัสผ่าน
 สมัครเข้าเรียน
ค้นหา
 
ดู: 970|ตอบกลับ: 8
ซ่อนแถบด้านข้าง

รุ่นพี่ที่รัก 74 (By P'not) CP (End)

[คัดลอกลิงก์]

ประธานนักศึกษา

โพสต์
88
พลังน้ำใจ
3717
Zenny
2081
ออนไลน์
439 ชั่วโมง
แกรก! ป๊ากับอาหมอเดินเข้ามา พร้อมกับผู้หญิงคนนึงใส่ชุดกราวน์เหมือนอาหมอเลยละครับ.......


อาหมอ : นท ตื่นแล้วหรอ(ยิ้มบางๆ ผมก็ยิ้มตอบเล็กน้อย)
ผม : พาสาวที่ไหนมาครับ(ยิ้ม)
ป๊า : นี่พี่เค้าเป็นหมอจิตแพทย์นะ เค้าจะ....
ผม : ไม่! นทไม่ได้บ้านะป๊า!(พูดแทรกเสียงดังอย่างไม่พอใจ)


หลังจากนั้นก็เกิดการเสียงดังขึ้นมา ด้วยอะไรไม่รู้ทำไมผมถึงโมโหง่ายขนาดนี้ ผมไม่ได้บ้าจริงๆนะครับ และอย่ามาพูดด้วยว่าคนบ้าเค้าไม่บอกว่าตัวเองบ้าหรอกจะตีให้ปากไม่มีกินข้าวเลยละ ผมแค่โดนกระทำรุนแรง ไม่ได้เป็นหนักถึงกับต้องมานั่งคุยกับจิตแพทย์อะไรนั่นสักหน่อย!.....


ผม : ออกไป (พยายามจะข่มจิตใจให้เย็นลงอย่างมากที่สุด)
พี่อ๊อฟ : นท หมอแค่ดูอาการ ถ้ายังเป็นแบบนี้มันจะเป็นเรื่องใหญ่นะ!(พูดบอกกับผมเบาๆอย่างเป็นห่วง)
ผม : ไม่ ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แผลหายก็ออกจากโรงบาลแล้ว!(พูดกดเสียงเบาๆ)
ป๊า : นท(เรียกผมเบาๆ)
ผม : ยังไง ถ้ายังบังคับแบบนี้ นทจะ......(มองไปที่หน้าต่างบานนั้น ทุกคนดูตกใจมาก จริงๆแค่มองเท่านั้น)
พี่อ๊อฟ : ไอนท!(ตะคอกผมเสียงดัง)
ผม : ตะคอกหรอ ได้!(ผมดึงสายน้ำเกลือออกอย่างแรงเลือดไหลออกมาเลยครับ)


ผมก็ลงจากเตียงและพยายามจะวิ่งออกจากห้องไป แต่ทุกคนก็ฉุดดึงรั้งผมไว้ บอกตามตรงสติแตกไปหมด ความอดทนน้อยกว่าเก่ามาก ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ตอนนั้น ผมคิดว่าตัวเองคงบ้าไปแล้วหรือเปล่า เพราะที่ผมทำอยู่ตอนนี้มันเป็นเพียงความคิดผมเท่านั้นเอง แต่มันดันแสดงออกมาเลยสะงั้นอะครับ แปลกๆไปหมด......


‘เพี๊ยะ!’ หน้าผมหันไปตามแรงตบอย่างแรง ผมถึงกับหมดแรง ล้มลงกับพื้น......


ผม : ฮึ! ทุกคนก็เหมือนกันหมด! โผล่มาช่วยนทตอนนี้มันจะทันอะไร! จะเอาหมอเทวดามามันก็ช่วยอะไรไม่ได้ ทุกอย่างมันยังอยู่ในนี้!(ชี้ไปที่หัวตัวเอง) ผมไม่ได้บ้า! ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ถ้าจะบ้าก็ไอคนที่มันทำผมนั่นแหละ!(ตะคอกออกมาสุดเสียงพร้อมกับทำสายตาที่แข็งกร้าว ไปยังคนที่ตบผม คนที่ผมไม่คิดว่าเค้าจะทำ.....)


พี่โน้ต : พะ พี่ (เสียงสั่น)
ป๊า : ไม่ได้นะนท (พูดเสียงสั่น ผมเห็นป๊ากับแม่ยืนร้องไห้ให้ผม ผมรู้สึกสะเทือนใจมาก ผมคงเป็นลูกที่เลวมากแล้วจริงๆ)
ปอ : ใจเย็นๆนะนท (นั่งลงข้างๆผม เพื่อนๆคนอื่นๆก็ด้วย ทุกคนกอดผมด้วยเสียงที่เศร้าเกินจะทำใจ)
ผม : คืนนั้นกูเกือบตาย(เช็ดน้ำตาลวกๆ) มึงจะให้กูรู้สึกยังไง บอกกูหน่อยได้มั้ย(พูดอย่างทรมาน แล้วเอามือกุมออกข้างซ้ายไว้อย่างแรง เพราะความที่มันเต้นแรงจนผมสั่นสะท้านไปทั้งร่างแล้ว)
พี่อ๊อฟ : นท ไม่เอาสิ (ล้มตัวนั่งหน้าผม)
ผม : ไม่ ผมจะกลับบ้าน ผมไม่อยู่ที่นี่!(พูดอย่างไม่ยอม)
อาหมอ : ไม่ได้นะนท แผลยังไม่หายเลย มันจะติดเชื้อรึเปล่า และยังต้องตรวจอีกเยอะเลย....(พูดอย่างเป็นห่วง)
ผม : งั้นหรอครับ......ผม.....ทำทุกคนผิดหวังมากๆเลยใช่มั้ยครับ(พูดเสียงสั่นๆ)
แม่ : ไม่เลยนะนท ไม่เลย(ก้มมาเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ)
ป๊า : อย่าคิดแบบนั้นนะนท (ป๊าลูบหัวผมเบาๆ)
ผม : ฮึก! อึก!(ผมทนไม่ไหวแล้วครับ.....)


“นท!” ทุกคนเรียกผมเป็นเสียงเดียวกันอย่างตกใจ เพราะอยู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าความทรมานครอบคลุมร่างกายผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี่มันเจ็บมันปวดหัวใจผมไปหมด ทรมานเหลือเกินครับ จนร่างกายเกินจะรับไหว แล้วทุกอย่างก็ดับไป.......


ผมตื่นมาอีกครั้ง ก็มีสายออกซิเจนเสียบอยู่ตรงรูจมูกผมแล้ว มันหนักขนาดนั้นเลยหรอครับ อาหมอเค้ารักษาคนไข้ผิดวิธีแล้ว ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมมันช้ำไปหมดแบบนี้ ผม...เป็นอะไรครับ ได้แต่ถามกับตัวเอง ผมแค่โดนทำร้ายมาทำไมถึงได้เป็นหนักขนาดนี้ หรือเป็นเวรกรรมอะไร.............


อาหมอ : ตื่นแล้วหรอ(พูดนิ่งๆ ผมก็มองนิ่งๆ หายใจไม่ทันไอเครื่องบ้านี้ทำผมต้องใช้สมาธิในการหายใจ)
ผม : อะ เอา...มันออก(ผมขยับแขนไม่ได้ เพราะ....แขนและขาถูกมัดไว้เรียบร้อยแล้วครับ)
อาหมอ : เอาไว้สักพักนะ ทำใจให้สบาย (พูดอย่างใจเย็น ตอนนี้ผมมองซ้ายขวา ในห้องเหลือแค่ป๊าคนเดียว และดูเหมือนว่าข้างนอกจะมืดแล้วด้วย ดูผ่านหน้าต่างน่ะครับ)
ป๊า : เป็นยังไงบ้าง(ลุกเดินมาหาผมแล้วพูดอย่างใจดี)
ผม : พานทกลับบ้านนะป๊า(พูดแล้วน้ำตาไหล)
ป๊า : นทป่วยอยู่นะลูก หายแล้วค่อยกลับกันนะ(ลูบหัวผมเบาๆ)
ผม : นทไม่ได้เป็นอะไรป๊า..ฮึก...ปล่อยนทนะ(พูดฟูมฟายอย่างอ้อนวอน ป๊ามองผมอย่างเจ็บปวดน้ำตาป๊าไหลลงมาอีกแล้ว ผมช่างเป็นลูกที่ไม่ดีเลยนะครับ)
ป๊า : มะ...ไม่ได้จริงๆนะนท..ต้องอยู่ที่นี่ก่อนนะ(พูดอย่างจำใจ)


ผมก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก มันทรมาน ผมอาการหนักขนาดนั้นเลยหรอครับทำไมเค้าทำกับผมถึงขนาดนั้นได้แต่คร่ำครวญกับตัวเองอย่างเสียใจ มันทรมานเหลือเกิน ผมร้องไห้จนหลับไปอีกครั้ง....
และตื่นมาในเช้าของอีกวัน ตอนนี้แม่มาดูแทนป๊า ผมก็นิ่งและเงียบ กำลังใช้ความคิด ถ้าผมทำอะไรออกมา นั่นคืออาการป่วยของผม งั้นผมก็คงจะต้องทำตรงข้ามสินะ นิ่งเข้าไว้ แต่ผมไม่รู้เลยจะคุมตัวเองได้มั้ย เพราะที่ผ่านมา ไอการกระทำที่ทำลงไป ผมสาบานได้เลยมันคือความคิดของผมเท่านั้น ทำไมมันถึงได้ออกมาในรูปแบบของการกระทำเลยละ.......


แม่ : คิดอะไรอยู่(ลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา)
ผม : โกรธ...หรือ เกลียดนทมั้ยแม่(พูดเบาๆแล้วมองหน้าแม่นิ่งๆ)
แม่ : ทำไมถึงคิดแบบนั้น(ถามนิ่งๆ แล้วนั่งลงข้างผม)
ผม : ที่ทำให้วุ่นวาย ที่ทำให้แม่กับป๊าและพี่โน้ตต้องเสียน้ำตา(พูดอย่างสำนึกผิด)


แม่ : ไม่เลย(จับมือผม) นทเก่งมากแล้วนะ ถ้าคนอื่นโดนเหมือนแบบนท หรือ...ถ้าเป็นแม่ แม่ยังคิดเลยว่าแม่จะทนได้มั้ย แม่ยังไม่รู้เลย แต่นทเก่งมากเลยนะ ที่ยังเข้มแข็งได้ขนาดนี้(พูดอย่างจริงจัง กระชับมือผมให้แน่นขึ้น) แม่เข้าใจทุกอย่าง เราไม่ได้ร้องไห้ เพราะนททำให้พวกเราเสียใจ แต่พวกเราร้อง เพราะเป็นห่วงและกลัวไม่ต่างจากนทเลย แม่ไม่เคยโกรธหรือเกลียดนทเลยนะ ทุกคนก็ด้วย โดยเฉพาะป๊า (ยิ้มหวานให้ผม แม่ก็ยังอ่อนโยนต่อผมเสมอ)


ผม : หรอครับ นทขอโทษน่ะแม่ นทผิดเหลือเกิน(น้ำตาไหลลงมา แม่ก็เช็ดให้เบาๆ)
แม่ : พักผ่อนนะลูก(ลูบหัวผมเบาๆ แล้วก็ลุกไปไหนไม่รู้)


ผมได้แต่นอนนิ่งๆ เหมือนคนเป็นอัมพาตทั้งตัว เค้าล็อคผมไว้ทั้งตัวเลยละครับ อึดอัด เมื่อย เจ็บแผล ทั้งตัวอะครับ เค้าไม่ได้เข้าใจคนเจ็บเลยจริงๆ ผมก็ต้องทนไป ถึงเวลากินก็กิน ปรับระดับเตียงเอาและก็มีคนป้อน เป็นแบบนี้ไป เบื่อก็ดูทีวี อาหมอก็เข้ามาตรวจเรื่อยๆ เพราะเป็นห่วงผมมาก ผมก็พยายามจะไม่คิดอะไรมาก นิ่งเข้าไว้ ถ้ายิ่งไปตื่นผมก็คงจะถูกล็อคไว้ทั้งชีวิตอะครับ.....


แกรก! ผมหันไปมอง หมอผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาหน้าตาจัดว่าดี ถือแฟ้มอะไรสักอย่างมา ด้วยรอยยิ้มที่ดูน่าหลงไหล ผมก็มองนิ่งๆ....


แม่ : หล่อมั้ย(ถามผมอย่างตื่นเต้น)
ผม : ใครแม่(ถามอย่างสงสัย)
หมอ : พี่ชื่อหมอดนัยครับ เป็นหมอ...แนะแนว(ยิ้ม แนะแนว?)
ผม : แนะแนว?(มองอย่างสงสัย)
หมอดนัย : ใช่ครับ ขอนั่งนะ(ผมก็พยักหน้า เค้าก็นั่งเก้าอี้ข้างเตียงผม แล้วมองผมนิ่งๆ เริ่มเดาออกแล้วครับ)


เป็นหมอจิตแพทย์นี่เอง ป้ายชื่อเขียนบอกตัวเบ้อเริ่ม นี่เค้าลืมจริงๆหรือแกล้งลืมเพื่อให้ผมบอกนะ เค้าก็สำรวจสภาพผม แล้วก็มองอย่างลึกซึ้ง(ผมเรียกเค้าว่าพี่หมอเนอะ)......


ผม : อะ...(กำลังจะเอ่ยปากไล่ แต่คงไม่ดีแน่นอน ไม่งั้นผมคงเป็นคนบ้าจริงๆผมเลยเงียบปากไว้..) แนะแนวอะไรครับ(ถามนิ่งๆ ผมว่าอาหมอจัดมาชัวร์ ให้หมอมายั่วผมเนี่ย! พี่เค้ายิ่มแล้วมองผมแบบว่าอ่อยอะครับ หวังว่าผมจะยอมละสิ!)
พี่หมอ : ช่วงนี้เป็นไงบ้างครับ อยู่โรงบาลเบื่อมั้ย แถมถูกมัดไว้แบบนี้อีกเนี่ย(มองผมกวนๆ ผมก็มองไอหมอกวนทีนนิ่งๆ ไม่ตอบอะไร เพราะมันก็ต้องรู้อยู่แล้วปะว่าโครตจะเบื่ออะ)
แม่ : นท(เรียกนิ่งๆ)
พี่หมอ : น้องนี่น่ารักเลยนะเนี่ย(ยิ้มหล่อ)
ผม : ใครๆก็บอกครับพี่(พูดนิ่งๆ มองนิ่งๆ คือต้องการอะไรไม่ทราบ)
พี่หมอ : อะ เอ่อ...(ไปไม่ถูกเลย) น้องมีแฟนยัง(ถามอย่างสดใส)
ผม : มีแล้ว(พูดนิ่งๆแล้วมองไปที่เพดาน ผมปวดคอมากอะหันไปทางเดียว)
พี่หมอ : โอเคๆ (ดูเค้าไม่ค่อยมั่นใจกับการพูดของตัวเองทำไหร่ สงสัยผมจะกดดันเค้าเกินไปละมั้ง)
ผม : แม่ เมื่อไหร่จะปล่อยนท(หันไปถามแม่ แม่ก็ยิ้มอ่อนๆให้เท่านั้น)
พี่หมอ : อึดอัดหรอ(ผมก็พยักหน้า)
ผม : เจ็บแผลไปหมดแล้วครับ เอาออกได้มั้ย(พูดนิ่งๆ แม่และหมอชะงักไปเลย)


และหลังจากนั้นเค้าก็เรียกอาหมอมาดู และให้ผมสัญญาว่าถ้าแกะออกจะไม่อาละวาดหรือหนีไปไหน ผมก็พยักหน้าอย่างจำยอม ผมไม่ได้ทำอะไรให้มันเป็นเรื่องใหญ่สักหน่อย ทำไมต้องระแวงผมกันขนาดนั้น เค้าก็แกะออกให้ผม โล่งเลยครับ ผมหายใจได้โล่งขึ้น ตอนนี้ เค้าเอาสายออกซิเจนออกไปแล้ว มีแค่สายน้ำเกลือเท่านั้นครับตอนนี้ โล่งเลยละ.......

ผม : แม่ กลับบ้านได้ยัง(หันไปพูดเสียงอ้อนๆ)
อาหมอ : อยากกลับแล้วหรอ(ผมก็พยักหน้า) นทอยากไปเรียนแล้ว(ทำหน้าหงอยๆ)
แม่ : วันนี้วันเสาร์นะลูก เมื่อวานนทหลับทั้งวันเลย(ลูบหัวผม ผมชะงักไปเลย)
ผม : นทเป็นอะไร นททรมานมาก....หัวใจมันเต้นแรงสุดๆ จนทนไม่ไหวเลยละ(ถามไปทางอาหมออย่างสงสัย)


อาหมอ : นทช็อคเพราะเครียดหรือเกิดจากความหวาดกลัว จากสิ่งที่นทเจอ.....(จับมือผม) ทุกคนรอมาเยี่ยมนทนะ แต่ดูจากคราวแล้ว นทเจอคนเยอะๆแล้วอยู่ไม่ได้เลยใช่มั้ย(ผมก็ทำหน้าคิด ผมเป็นแบบนั้นหรอ) อาหมอเลยสั่งห้ามเยี่ยม ให้คนในครอบครัวมาดูแลก่อน โอเคมั้ย (ลูบหัวผมเบาๆ)


ผม : นี่ผ่านมาอาทิตย์นึงเต็มๆแล้วหรอครับ(ทำหน้าเศร้าๆ อาหมอก็พยักหน้า) นทอยากออกไปเดินเล่นบ้าง ขานทชาไปหมดแล้ว (พูดอย่างอ้อนๆ)
อาหมอ : จริงหรอ(มองผมอย่างเป็นห่วง ผมก็พยักหน้า)


อาหมอก็เลยยกขาผมขึ้นลง มันชามากจริงๆครับ เหมือนนอนมานานเกินไป และผมก็อ้อนจนได้ไปเดิน แถวสวนของโรงบาล แต่พอเท้าผมแตะลงพื้นเท่านั้นแหละครับ ขาพับล้มลงเลย หมดแรง ขาล้าไปหมด เพราะเอาแต่นอนไง แย่จริงๆ ก็เลยต้องได้ใช้วิวแชร์เลย โดยแม่รออยู่ในห้อง พี่หมอเป็นคนพาไป โดยอ้างว่าแม่จะได้พักผ่อนบ้าง แต่จริงๆผมก็ดูออกว่าเค้าจะคุยอะไรกับผม ตั้งแต่เกิดเรื่ง ผมยังไม่เคยดูตัวเองผ่านกระจกเลย สภาพเป็นยังไงบ้างนะ.......


พี่หมอ : เป็นไงรู้สึกดีมั้ย(ผมก็พยักหน้า)


ผม : พี่หมอไม่ต้องทำอะไรมากหรอกครับแค่เดินเป็นเพื่อนผมก็พอ(พี่เค้าหยุดเดินทันที แล้วก็นิ่ง) ผมไม่ต้องการรักษาอย่างที่พี่หมอจะรักษา ผมรู้ว่าถ้าพี่ให้ผมกินยา มันจะทำให้ผมเป็นหนักกว่าเดิม อย่าทำผมเลยนะ(พูดนิ่งๆ แล้วพี่หมอก็เดินมานั่งลงหน้าผม)


พี่หมอ : พี่รู้สิ นทไม่ได้ป่วยขนาดนั้นจริงมั้ยครับ พี่รู้ดีเพราะพี่เป็นหมอ แต่ที่พี่มา พี่ไม่ได้จะเอายาอะไรให้นทกินเลยนะ แค่จะมาอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น และคอยแนะนำความคิดของนท พี่ไม่มียาอะไรให้หรอก เพราะพี่รู้ดี เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่นี่(ชี้ที่อกข้างซ้ายผม) และตรงนี้(ชี้ที่หัวผม) เรื่องแบบนี้มันจะฝังใจ แต่.....มันจะอยู่กับเราได้ไม่นานหรอก เพราะมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่...ความทรงจำ จริงมั้ย(ผมก็พยักหน้าช้าๆ)


ผม : หรอครับ (พูดขึ้นนิ่งๆ) งั้น.....พี่หมอว่า....สภาพผมตอนนี้เป็นยังไง ตั้งแต่เกิดเรื่อง ผมยังไม่ได้ส่องกระจกเลยสักครั้ง(พูดเศร้าๆ)
พี่หมอ : ดูดีกว่าวันแรกเลยละ (ผมชะงักไปนิด) แผลบนหน้าเริ่มหายแล้วนะ ตามคอก็ยังมีบ้าง (ยิ้ม) แต่รวมๆก็ยังน่ารักนะ(หยิกแก้มผม)
ผม : หรอครับ(ยิ้ม) ผม...อยากกินเค้กร้านนั้น (ชี้ไปทางร้านเค้กเล็กๆ พี่หมอเค้ามองผมนิดหน่อย แล้วก็พยักหน้า)


แล้วก็พาไปกิน จริงๆพี่เค้าก็ดูอัธยาศัยดี ตอนแรกๆที่ดูจะนิ่งกับพี่เค้าไปหน่อยเพราะกลัวว่าพี่เค้าจะเอายาระงับประสาทอะไรนั่นให้ผมกินเหมือนในหนัง ที่ยิ่งกินแล้วยิ่งเหมือนคนเป็นประสาทอะครับ แบบตอนก่อนกินยังปกติอยู่นะ พอกินเข้าไปเหมือนคนไม่มีสติเลยอะ ผมไม่เอา เลยต่อต้านไง แต่เมื่อพี่เค้าพูดแบบนี้ ผมก็โล่งใจขึ้นเยอะแล้วครับ ผ่านมาอาทิตย์นึงผมใช้เวลานอน และเข้าห้องฉุกเฉินเป็นว่าเล่น มันเลวร้ายนะ แต่...ก็ไม่ทั้งหมดหรอกครับ ทุกอย่างกลายเป็นบทเรียนสำคัญ ซึ่ง ผมจะจำมันไว้เป็นอย่างดี เวลาทำให้ผมใช้สมองคิดมากขึ้นกว่าช่วงที่ตื่นมาช่วงแรกๆที่ฟื้นมา.........


ตอนนี้ผมนั่งกินเค้กชิ้นที่สามแล้วพร้อมกับโกโก้ร้อนแก้วใหญ่ โดยมีพี่หมอหน้าตาดีนั่งคุยเป็นเพื่อน เค้าพูดเรื่องตลกให้ผมฟัง ซึ่งมันแป๊กมาก แต่ผมก็ต้องพยายามขำเพื่อไม่ให้พี่เค้าเสียน้ำใจเกินไป เค้าก็ดูพยายามดี ผมก็เหม่อบ้างเป็นบางที เพราะคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่ก็คงไม่พ้นเรื่องนั้น มันทำผมใจสั่น แต่ผมก็ทนไหวมันไม่ได้มาก แต่ถ้ากดดันมากๆยังไงก็ไม่ไหวแน่นอน......


พี่หมอ : กินเยอะไปรึเปล่า เดี๋ยวปวดท้องนะ(ผมยิ้มไปกินไป)
ผม : ไม่หรอกครับ เวลาผมคิดมากหรือเครียดๆ การกินเยอะๆช่วยได้มากเลยนะ พี่หมอน่าจะลองบ้างนะ(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
พี่หมอ : ไม่ไหวหรอก55(ยิ้มร่าเลย)
ผม : จะว่าไป ผมคุ้นหน้าพี่หมอแปลกๆนะครับ(พูดแล้วจ้องนิ่งๆ)


พี่หมอก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆผม ผมก็จ้อง เค้ายื่นมามาเช็ดปากให้ผม และก็ให้ผมจ้องอยู่แบบนั้น ผมกำลังคิด คนนี้หน้าคุ้นๆ...


ผม : เอ๊ะ! เหมือนเราเคยเจอกันรึเปล่าพี่หมอ(พี่หมอเลิกคิ้วนิดหน่อย แล้วถอยกลับไปทำหน้าคิด)
พี่หมอ : ไม่นะ จำไม่เห็นได้เลย(เกาหัวแกรกๆ)
ผม : ช่างมันเถอะเนอะ แหะๆ(ยิ้มแห้งๆ)


แล้วผมก็คุยกับพี่เค้าไป จนกินเสร็จนั่นแหละ ตอนนี้ บ่ายสองหรอ บ่ายสองของวันเสาร์ผมก็ยังคงเดินเล่นกับพี่หมอ ทำไมเพื่อนๆพี่อ๊อฟ สิงโตไม่มาหาผมบ้างนะ แล้วตั้งแต่เกิดเรื่อง เฮียบอมมันหายหัวไปไหน ผมก็ยังคิดว่ามันจะเป็นยังไง แต่คิดถึงมันทีไร หัวใจผมจะเต้นแรงมาก จนต้องเปลี่ยนไปคิดถึงคนอื่น มันถึงจะเย็นลง......


พี่หมอ : ไหวมั้ย(โน้มหน้ามาถามผม เมื่อเห็นว่าผมนิ่งไป ผมก็พยักหน้า)
ผม : ผมจะได้ออกโรงบาลเมื่อไหร่(ถามพี่หมอนิ่งๆ)
พี่หมอ : จริงๆก็ออกได้แล้วละ แต่อาหมอของนทเป็นห่วงนะสิ กลัวไปแล้วชักขึ้นมามันจะยุ่งนะ(พูดอย่างเป็นห่วง)
ผม : แต่....
พี่หมอ : อดทนนะ (จับไหล่ผม ผมก็พยักหน้า)


แล้วเค้าก็เดินเล่นอีกสักพักก็พาผมขึ้นห้องไปพัก ผมก็นั่งดูทีวีพี่หมอก็ไปพักแล้ว ตอนนี้อยู่กับพี่โน้ต แม่ไปทำกับข้าวเดี๋ยวกลับมา ผมไม่ได้คุยกับพี่โน้ต เค้าเอาแต่จ้องหน้าผมนิ่งๆ.....


พี่โน้ต : ยังโกรธพี่อยู่หรอ(ถามด้วยเสียงอ่อนโยนแล้วลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง)
ผม : ป่าว (หันไปมองพี่โน้ต)
พี่โน้ต : พี่ขอโทษนะ(จับมือผม ผมก็ยิ้ม)
ผม : ไม่เป็นไรหรอก นทไม่เคยโกรธพี่โน้ตหรอกต้องขอบคุณด้วยซ้ำที่ทำให้มีสติ และขอโทษที่ทำให้ลำบากใจขนาดนี้ นทเป็นเด็กไม่ดีเลยใช่มั้ย ทะ.อุ้บ!...(พี่โน้ตเอามือปิดปากผมไว้เบาๆ แล้วปล่อยมือออก)


หมับ! กอดผมเบาๆ ผมก็ยกแขนขึ้นกอดตอบ อบอุ่นจริงๆครับ คิดถึงทุกคนจริงๆเลยละ และสักพักก็ผละออกมาพี่โน้ตร้องไห้ ผมก็เช็ดน้ำตาให้พี่โน้ตเบาๆ แล้วให้พี่เค้านั่งบนเตียงของผม โดยปรับระดับเตียงให้ผมนั่งด้วย ผมก็ขอให้พี่โน้ตเล่าให้ฟัง ว่าหลังจากที่ผมหลับไปตอนที่อาหมอตรวจแล้วเป็นยังไงต่อ.....


พี่โน้ตบอกว่าตอนนั้นยังไม่รู้เรื่อง รู้เรื่องอีกทีตอนนทเข้ามาพักในห้องนี้ตอนสายๆของวันที่เกิดเรื่องนั้นแหละแล้วเพราะเฮียบูมโทรบอก แต่พอมาถึงทุกคนก็ตกใจอย่างมากและถามกันวุ่นวายไปหมด มันเกิดขึ้นอะไรได้ยังไง ไม่นานเหมือนว่าผมจะฟื้น แต่ไม่ใช่ ผมชัก แต่ผมก็บอกพี่โน้ตนะว่าตอนนั้นผมรับรู้ รับรู้ทุกอย่างจริงๆ และหลังจากนั้นผมก็หายเข้าไปในห้องฉุกเฉิน นานมาก กว่าจะออกมา พอออกมา อาหมอก็บอกว่าอาการผมน่าเป็นห่วงอยู่ เพราะหัวใจหยุดเต้นหลายครั้ง และพอทรงตัวได้ก็หลับยาวถึงวันพฤหัสนั่นเลย ผมก็เล่าระยะเวลาก่อนผมจะฟื้น ผมฟันแปลกๆ เหมือนผมกำลังจะตายจริงๆ พี่โน้ตดูสนใจมากจับมือผมแน่นเลย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันดูรุนแรงไปครับ มันอยู่ที่จิตใจผมจริงๆ......


ผม : ไม่มีใครมาเยี่ยมนทเลยหรอ(ถามเศร้าๆ)
พี่โน้ต : อาหมอสั่งห้าม (ลูบมือผมเบาๆ)
ผม : บอกอาหมอเถอะ นทพร้อมแล้ว นทคิดถึงทุกคน(พูดนิ่งๆ พี่โน้ตก็ลังเลไปเลย)


ผมก็เลยอ้อนพี่โน้ตไป จนเค้ายอมไปขออาหมอให้ พอไปขออาหมอก็มาดูผมอีกครั้ง โดยฟังเสียงหัวใจตอนคุยเรื่องเฮียบอม อาหมอทำหน้าเครียดเลยครับ แต่ผมก็ไม่ยอม จนอาหมอแพ้แต่มีข้อแม้หลากหลายห้ามพูดถึงเรื่องนั้น ห้ามคิดถึง แปลกๆแหะผมจะทำได้หรอ ผมก็บอกว่าโอเคไปครับ และก่อนคนอื่นเค้าเข้ามาอาหมอก็คงจะไปนัดแนะเองแหละว่าควรจะพูดกับผมยังไง แล้วไม่นานแม่ก็มาพร้อมป๊า โดยป๊าก็รับรู้อยู่แล้ว ว่าจะให้ทุกคนมาเยี่ยม ป๊าซื้อของโปรดของผมมาฝากเต็มไปหมดเลย ขนาดกินเค้กมาอย่างเยอะแล้วนะเนี่ย ผมยังอดใจไม่ไหวเลยละ.......


ป๊า : อร่อยมั้ย(ถามด้วยรอยยิ้ม ผมก็พยักหน้า)
ผม : ป๊าไม่กินหรอ(ถามแล้วยิ้ม)
ป๊า : ป๊าไม่แย่งนทกินหรอกน่า(ตักมาป้อนผมอีก)


ก็กินกันไป จนถึงมื้อเย็นก็กินอีก ผมกินเยอะมากๆเลยละ คือมันแบบเหมือนไม่ได้กินมาหลายวันปะ55 กินเยอะมากอะ ใครเอาอะไรมาให้กินหมด หลังอาหารเย็น พี่อ๊อฟและพี่อิฐพ่อแม่ก็มา คนอื่นๆน่าจะพรุ่งนี้เพราะไม่ว่างกันอีกอย่างก็เย็นมากแล้วด้วย พี่อ๊อฟก็หน้าเศร้าตาช้ำเลยละครับ พ่อและแม่พี่อิฐก็มาคุยเล่นมาหยอกเล่นผม ครับ ไม่นานเค้าก็ไปคุยกับป๊าแม่กัน เหลือผมกับพี่อ๊อฟ......


พี่อ๊อฟ : เป็นไงบ้างนท(ถามเสียงสั่นๆ แล้วลูบแก้มผม)
ผม : ดีขึ้นแล้วพี่อ๊อฟละ(ถามกลับและยกมือจับมือพี่อ๊อฟที่จับหน้าผม)
พี่อ๊อฟ : นท (กอดผมอย่างแผ่วเบาๆ ตัวมันสั่นๆนิดหน่อย มันร้องไห้...)
ผม : หยุดร้องเดี๋ยวนี้เลยนะพี่อ๊อฟ(ผมดันตัวออกมา แล้วมองหน้ามันนิ่งๆ มันก็หลบตาผม)
พี่อ๊อฟ : มึง....เจ็บมากเลยใช่มั้ย....มึงจะไม่เป็นไรนะนท(จับมือผมแน่น)
ผม : ฟังไว้เลยนะ ผมจะไม่เป็นอะไร และจะไม่มีวันเป็นด้วย อย่ามาพูดให้เสียขวัญหน่อยเลยน่า(พูดติดตลกไป มันยิ้มนิดหน่อย)
พี่อ๊อฟ : อืม(ผมเช็ดน้ำตาให้มันเบาๆ)


ไม่จำเป็นต้องมีคนมาร้องไห้เพราะผมอีกแล้วครับ ผมก็จะจบเรื่องนี้ไป โดยการที่ทำเป็นลืมมันไปสะ ผมทำให้ทุกคนเป็นห่วงและเสียใจมากเกินไปมันทำให้ผมรู้สึกผิดไม่น้อยเลยละ ผู้ใหญ่คุยกันได้สักพักพี่อ๊อฟก็เดินไปขอนอนเฝ้าผม ตอนแรกป๊าไปยอมกลัวผมเป่าหูให้ทำนู่นนี่นั่น แต่พี่อ๊อฟยืนยันยังไงก็จะเฝ้า ทุกคนเลยยอมไง อยู่กันไปจนค่อนข้างดึกผู้ใหญ่ก็พากันกลับ โดยย้ำเตือนผมและพี่อ๊อฟว่าห้ามไปไหนหรือทำอะไรแพลงๆ ผมกับพี่อ๊อฟก็พยักหน้าเข้าใจ......


พี่อ๊อฟ : อย่าดื้อนะมึง ทำตัวดีๆ เดี๋ยวเค้าก็ปล่อยมึงกลับแล้ว(พูดอย่างใจดี)
ผม : จุ้บหน่อย(อ้าแขนแล้วยื่นปากเหมือนเป็ด มันก็หัวเราะ) เร็วๆ(ดิ้นอย่างเอาแต่ใจมันก็ส่ายหัวแล้วก็เดินเข้ามา)…


จูบ มันจูบผมเลยละ นุ่มนวลดีจริงๆ แต่รู้สึกแปลกๆที่ลิ้นจัง นึกขึ้นได้ว่าโดนกัดลิ้นนี่นา ผมก็ไม่คิดมาก ทำต่อไป เพราะ คิดถึงพี่อ๊อฟเหลือเกิน สักพักมันก็ผละออกไป.....


พี่อ๊อฟ : เจ็บรึเปล่า(จับผมอ้าปากแล้วดูลิ้น มันเอานิ้วมาแตะๆตรงแผลที่ลิ้น)
ผม : อ้าย!(พูดออกมาอย่างไม่ถนัด เพราะมันจับลิ้นผม สักพักมันก็ปล่อย)
พี่อ๊อฟ : อะ (ยื่นไอแพดให้ผม ผมยิ้มบานเลยละ) เล่นไปก่อน เดี๋ยวกูอาบน้ำแปป(ยิ้ม)


ผมก็พยักหน้ารัว เปิดนู่นเปิดนี่เล่นจนแบบเพลินอะ ไม่นานอาหมอก็เข้ามาตรวจอีกที ทำแผลอะไรก่อนนอน อาหมอพูดคุยด้วยนิดหน่อย พี่อ๊อฟก็ออกมาพอดี มันเอาของอะไรไปเก็บแล้วก็มายืนฟังผมคุยกับอาหมอนั่นแหละ ไม่นานอาหมอก็ออกไป ผมก็หันไปยิ้มให้พี่อ๊อฟ......

พี่อ๊อฟ : ยังเจ็บอยู่มั้ย(ลูบแถวคอผมที่ช้ำเป็นรอยบีบ กับเป็นรอยโดนกัด)
ผม : นิดหน่อย ทนได้(ยิ้ม)
พี่อ๊อฟ : แล้วนี่ละ(เลิกเสื้อผมขึ้น โอ้โห ไม่อยากเห็นสภาพ เหมือนคนเป็นโรคอะไรสักอย่าง ม่วงเขียว เป็นจุดใหญ่ๆเลยละครับ เป็นรอยกัดอะ ยิ่งหัวนมอันน่าหวงแหนของผมไม่ต้องพูดถึงเลยละ)
ผม : ก็นิดหน่อยแหละ(ยิ้ม)
พี่อ๊อฟ : ง่วงยัง(เสียงสั่นๆ น้ำตาคลอ)
ผม : ขึ้นมานี่สิ(ขยับตัวให้มีที่ว่างพอจะให้มันขึ้นมานอน มันก็ลังเล) มาเลยเร็วๆ(ยิ้ม)


มันก็ค่อยๆขึ้นมานอนข้างๆผม ผมก็ตะแคงตัวนิดหน่อย เพื่อกอดมัน อบอุ่นจริงๆด้วย......


ผม : อืม(เอาหน้าซุกคอมัน) กลิ่นพี่อ๊อฟ ผมชอบที่สุด(พูดแล้วยิ้ม)
พี่อ๊อฟ : ไม่เจ็บใช่มั้ย(ผมก็ส่ายหน้า มันก็ลูบหัวผมเบาๆ) ทำไมวะ ทำไมเค้าถึงทำกับมึงแบบนั้น(ลูบหัวผมเบาๆ)
ผม : ไม่มีใครเล่าอะไรหรอ(ถามอย่างสงสัย)
พี่อ๊อฟ : เฮียบูมบอกแค่ว่ามึงโดนเฮียบอมข่มขืน แต่เฮียบูมไม่รู้รายละเอียดอะไร กลับห้องมาคราบเลือดเต็มเตียง ไม่พอเฮียบอมดูกังวล เหมือน.....นท...กูขอโทษ!(ผละออกมาแล้วมองหน้าผม ผมก็ยิ้มให้นิดหน่อย ใจมันสั่นนะครับ)
ผม : ไม่เป็นไร เล่าต่อสิ รอฟังอยู่(ยิ้ม)
พี่อ๊อฟ : ยังดีกว่า เฮ้อ! กูไม่น่าพูดเลยวะ(พูดอย่างกังวล)
ผม : เล่าเถอะ จริงๆ สักวันนึงมันก็ต้องมาถึง ผมรู้อยู่แล้ว ผมทนได้(กระชับกอดมันแน่นขึ้น)
พี่อ๊อฟ : แน่ใจนะ(ผมก็พยักหน้า) เฮียบอมน่าจะติดยาวะ(ผมชะงักไปเลยครับ) ตอนนี้ได้ข่าวว่าโดนพ่อแม่เค้ากักตัวและโดนหนักเลย (ลูบหัวผมเบาๆ) โอเครึเปล่า(เอามือมาทาบที่อกซ้าย) นท มึงโอเคนะ(ถามอย่างกังวล)
ผม : โอเค ไหวอยู่แล้ว แค่นี้เอง(ยิ้ม เหงื่อออกนิดหน่อย แต่ยังทนไหวจริงๆครับ) อยากรู้มั้ยเกิดอะไรขึ้น(ถามนิ่งๆ พี่อ๊อฟมองผมอย่างลังเล)
พี่อ๊อฟ : พอก่อน พักก่อนนะนท(ลูบหัวผมเบาๆ) พรุ่งนี้ก็ได้นะ(ผมก็พยักหน้า)


แล้วเราก็คุยเรื่องสัพเพเหระไปทั่วจนหลับกันไปครับ ตื่นมาอีกทีก็ตอนอาหมอมาตรวจ แล้วบอกให้พี่อ๊อฟลงจากเตียงนั่นแหละ ผมกอดพี่อ๊อฟแน่นเลยอะสิ มันขยับนิดหน่อยผมก็รู้สึกตัวแล้วอะ.......


อาหมอ : ไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วเราหายดีแล้วใช่มั้ย(หันไปบอกและถามพี่อ๊อฟ)
พี่อ๊อฟ : ครับ เกือบ100%แล้วครับ (ยิ้ม แล้วมันก็เอาของเดินเข้าห้องน้ำไป)
อาหมอ : เป็นไงบ้าง (ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน)
ผม : หายแล้ว พร้อมกลับบ้านแล้ว(ยิ้มบาน พยาบาลที่ตามมาด้วยถึงกับขำเลยละครับ)
อาหมอ : อยากกลับขนาดนั้นเลยหรอ(ถามกวนๆแล้วนั่งบนเตียงข้างตัวผมที่นั่งอยู่เลย)
ผม : มากเลยอาหมอ ปล่อยนทกลับได้แล้ว (กอดอาหมอแล้วก็เอาหน้าถูแขนทำเสียงอ้อนๆ)
อาหมอ : อืมๆ (ทำหน้าคิด) งั้นต้องตรวจก่อนนะ(ผมก็พยักหน้ารัวเลยครับ)


เค้าก็ตรวจไป ตามร่างกายบาทแผลที่เกิดขึ้นทุกส่วน และก็ทางด้านจิตใจโดยถามผมแล้วก็เอาเครืองฟังเสียงจะหวะหัวใจมาทาบ ผมก็บอกไปนิ่งๆไม่อะไร พยายามทำให้ปกติที่สุด และตรวจอะไรอีกมากมาย....


ตอนนี้ตามผมที่บวมช้ำเริ่มกลับมาดีแล้ว แผลที่มุมปกดีแล้ว แต่ตั้งแต่คอลงไปยังไม่ดีขึ้นมากนักก็ต้องทาและกินยาจนกว่าจะหาย ส่วนแผลที่ช่องหลัง แน่นอนยังไม่หายดี เพราะมันถึงขึ้นฉีกขาด จะทำกิจส่วนตัวต้องใช้ยาชาแบบทาช่วยเลยอ่าครับ น่าอายชะมัด ตรวจอะไรเสร็จอาหมอก็คุยเล่นด้วยอีกนิดก็ออกไป นี่เช้าอยู่เลย 6 โมงเช้าแน่ะ......


พี่อ๊อฟ : อาหมอตรวจไปยิ้มไปแบบนี้แสดงว่ามึงดีขึ้นแล้วอะดิ(ยิ้ม ผมก็พยักหน้า) เช็ดตัวมั้ย (ยิ้ม)
ผม : เอาสิ ผมไม่อยากให้พยาบาลทำ เค้าน่ากลัวเกินไป(พูดอย่างกลัวๆพี่อ๊อฟก็โทรไปถามอาหมอ)


สรุปอาหมอโอเค เค้าก็ให้คนเอาของอะไรมาให้ พี่อ๊อฟก็จัดการปิดม่านแล้วก็แก้ผ้าผมออกเพื่อเช็ดตัว......


พี่อ๊อฟ : โห(มองอย่างอึ้งๆ เพราะต้นขาอะไรไปหมดเลย มีแต่รอยกัด)
ผม : เช็ดเถอะน่า(พูดอย่างอายๆ มันก็ลูบอย่างเบาๆ)


พี่อ๊อฟก็เช็ดให้ผมไปทั่ว แล้วก็เช็ดๆไป จับผมตะแขงแล้วก็เช็ดหลังให้อย่างแผ่วเบา.....


พี่อ๊อฟ : โห ช้ำไปหมดเลยวะ(พูดเสียงกังวล)
ผม : ทำไมอ่ะ พี่อ๊อฟรับไม่ได้หรอ(ถามนิ่งๆ)
พี่อ๊อฟ : ไม่ใช่ กูเจ็บแทนมึงต่างหาก และไม่มีวันที่กูจะรับไม่ได้นะจำไว้ด้วย(พูดอย่างจริงจัง ผมเผยยิ้มออกมาเลยละ)
ผม : เช็ดตรงนี้ด้วยเช็ดให้ทั่วเลยเร็ว(ยิ้ม มันก็ยิ้ม)


เช็ดให้ผมอย่างไม่บ่น แต่...


ผม : เช็ดนานไปแล้วพี่อ๊อฟ(มันเช็ดไอจ้อนผมอ่า ถูจนมันจะตื่นแล้วนา)
พี่อ๊อฟ : มันสกปรกไง(ยิ้มกวนๆ)
ผม : อย่านะ ผมเจ็บอยู่(ยิ้ม)
พี่อ๊อฟ : รู้แล้วๆ(แล้วก็เช็ดไป)


เช็ดนานมาก มันสำรวจร่างกายผมอยู่ เช็ดจนมีคนเข้ามาเพิ่มแล้วอะครับ แม่ป๊าแล้วก็พี่โน้ตนั่นเอง ป๊าก็เข้ามาดูครับ ผมโป๊อยู่นะเนี่ย พี่โน้ตจัดข้าวอยู่กับแม่ไง......


ป๊า : เป็นไงบ้าง(ยิ้ม)
ผม : หายแล้วป๊า นทจะกลับบ้าน(ยิ้ม)
ป๊า : รอยขนาดนี้เนี่ยนะจะกลับ(ถามนิ่งๆ)
ผม : แค่รอยเองป๊าอ่า(จับมือป๊า)
ป๊า : ใส่เสื้อผ้าก่อนเลยเดี๋ยวค่อยคุยกัน(ยิ้ม)


แล้วป๊าก็อาสาใส่เสื้อผ้าให้ผมเองพี่อ๊อฟก็คอยช่วย ป๊าดูจะมีความสุขนะเนี่ยที่ทำเหมือนผมเป็นเด็กทารกอะ555 แต่ก็ดีแล้วครับ แต่งตัวไรเสร็จก็เปิดม่านออก แล้วก็เอาข้าวมาให้ผม พี่อ๊อฟก็ไปกินกับพี่อิฐที่โต้ะของแขกไง ผมก็กินกับป๊าบนเตียงเนี่ยแหละ ป๊ากินกับผมทุกเช้าอยู่แล้ว.....


ป๊า : อ้าปากให้ป๊าดูที(ผมก็อ้า) เจ็บอยู่มั้ย(ผมก็ส่ายหัว) ดีแล้วละ กินต่อเถอะ(ยิ้ม)
ผม : ป๊า นทอยากกลับบ้านแล้ว อยากไปเรียน(พูดอ้อนๆแล้วตักข้าวเข้าปาก)
ป๊า : อาหมอว่าไงละ(ถามนิ่งๆ)
ผม : ไม่รู้ถามก็ไม่บอกเอาแต่ยิ้มอ่า(พูดอย่างงอแง)
ป๊า : กินข้าวไปก่อนเลย (ตักนั่นตักนี้ให้ผม)


ผมก็กินไป กินเสร็จแม่ก็เก็บไปล้างให้ สักพักพยาบาลก็มาเอายาให้กินแล้วก็ทายาที่แผลให้ พี่อ๊อฟก็เข้ามายืนดู เพราะเค้าปิดม่านไว้ไง ทำไรเสร็จก็นอนเล่นดูทีวีอะไรไป จนเบื่อ ผมไม่ชอบทำอะไรแบบนี้ ถ้าผมว่างขนาดนี้ผมควรไปเที่ยวหรือไม่ก็ไปทำอะไรก็ได้นี่นา…….


พี่อ๊อฟ : เบื่อแล้วหรอวะ(ผมก็พยักหน้า)
ผม : หงุดหงิด(รู้สึกหงุดหงิดจริงๆครับ มันเบื่อเกินไป)
พี่อ๊อฟ : ใจเย็นๆนท ป๊ากำลังไปคุยกับอาหมอ(จับมือผม)
ผม : เฮ้อ!(สุดๆเลยละ)


ก็รอไป จนอาหมอเข้ามาเช็คผมอีกที โดยมีป๊ายืนฟังคำอธิบายต่างๆ เหมือนพวกเค้ารู้ว่าถ้าผมอยู่ต่อ ผมไม่โอเคแน่นอน ความเบื่อจะทำให้ผมเสียสติจริงๆแน่นอน......


อาหมอ : แกแน่ใจนะว่าอยากให้นทกลับ(พูดอย่างเป็นห่วง ป๊าดูลังเลนิดหน่อย)
ผม : ป๊า นทปกติแล้ว เหลือแค่แผลเอง ทายากินยาเดี๋ยวก็หาย(พูดอย่างดีใจ)
ป๊า : อืม กลับก็ได้ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงใช่มั้ยละ(ถามอย่างกังวล)
อาหมอ : ก็เรื่องเดียวนั่นแหละ(พูดอย่างกังวล ผมเดาออกว่าเรื่องอะไร)
ป๊า : คงไม่มีอะไรแล้วละ มียาไม่ใช่หรอ(ถามอย่างกังวล)


แล้วเค้าก็ไปคุยกัน ป๊าเห็นว่าพอผมจะได้กลับบ้านแล้วดีขึ้นก็เลยอยากให้กลับ ไม่อยากให้อยู่ที่โรงบาลมาก เพราะมันหดหู่ เค้าบอกแบบนี้อะนะ ซึ่งนั่นเรื่องจริง อีกอย่างอาหมอก็จะไปดูผมที่บ้านทุกวันด้วย ไม่มีอะไรแน่นอน แต่........


ผม : ทำไมอะ! (ถามอย่างไม่พอใจ)
อาหมอ : ให้พี่เค้าไปดูอาการเรื่อยๆไงนท(พูดอย่างใจดี)
ผม : ก็นทบอกว่าไม่เป็นไรไงอาหมออ่า(พูดอย่างงอแง)
พี่อ๊อฟ : นท เชื่ออาหมอนะ(พูดนิ่งๆ)
ผม : ไม่เอา พี่หมอเป็นหมอจิตแพทย์ เค้าจะไปเช็คว่าผมเป็นบ้าอะพี่อ๊อฟ(จับมือพี่อ๊อฟแน่นเลยครับ)
ป๊า : ไม่ใช่นะนท อย่าเข้าใจผิด ไม่มีใครมองว่านทเป็นบ้านะ(ลูบหัวผมเบาๆ)


แล้วก็เกลี้ยกล่อมผม จะให้พี่เค้าไปดูทำไม ผมก็เลยเออออไป ขี้เกียจพูดมากเดี๋ยวไม่ได้ออกจากที่นี่พอดี ขืนโดยจับมัดอีกไม่เอาอะ อาหมอก็เลยตกลงว่าให้ออกได้ แต่ต้องหลังเที่ยง เพราะยากินตอนเที่ยงจะสอนพี่โน้ต แม่ และพี่อ๊อฟทายาให้ผม จริงๆก็ไม่ถึงขนาดนั้น ก็แล้วแต่เถอะครับ น่าเบื่อจริงๆ เป็นเรื่องเป็นราวตลอด ยิ่งอาหมอกับป๊าชอบทำให้เรื่องมันใหญ่อะ โถ่........


แกรก! ผมมองไปทางประตู เพื่อนๆผมและพวกไอสิงโต ไอแบงค์ไอบาสเดี๋ยวนะ มากันทำไมเยอะแยะ ตอนนี้ในห้องผมเหลือป๊าแม่พี่โน้ตพี่อ๊อฟ อาหมอออกไปแล้ว.........


ปอ : ไงมึง(ยิ้ม)
ผม : ไอพวกเพื่อนใจดำ ทำไมไม่มาเยี่ยมกูเลย(พูดอย่างงอนๆ)
ป๊า : นท เราคุยกันแล้วนะ(พูดนิ่งๆ แล้วนั่งมองเอกสารที่อยู่บนโต้ะ)
นัท : ก็เค้าไม่ให้มาเยี่ยม พวกกูอยากจะมาทุกวันเลยละ(พูดอย่างเครียดๆ)


แล้วพวกมันก็มารุมดูผมกันครับ รู้สึกว่าข่าวที่ผมมานอนโรงบาลที่โรงเรียนน่าจะรู้แล้วแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เพราะเมื่อวันพุธตอนผมยังไม่ฟื้น ตัวแทนห้องผมอย่างอีแนนก็มาเยี่ยมกับครูที่ปรึกษาแล้ว ผมก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละ เพื่อนๆก็มาเยี่ยมตั้งแต่วันที่ผมเข้าโรงบาลแล้ว แต่ผมไม่ตื่น ตื่นมาอีกทีก็โวยวายจนเค้าสั่งห้ามเยี่ยมเลย จ๋าก็มาเยี่ยมผมนะ พี่อ๊อฟบอก แต่มาวันที่ผมเข้าห้องฉุกเฉินอีกรอบไปแล้วไง แลดูวุ่นวายไปหมด......


แบงค์ : ไงมึง(ยิ้ม แล้วยื่นช่อดอกไม้ให้ผม ผมก็รับมาแล้วยื่นให้พี่อ๊อฟเอาไปวาง)
ผม : ยังไม่ตายเว้ย(ยิ้ม)
เจมส์ : นท (มองผมอย่างสงสาร)
ผม : อ่าว มาด้วยหรอ(พูดอย่างดีใจ)
วิว : มันมาด้วยทุกครั้งนั่นแหละ(ยิ้ม)
บาส : ตกลงมึงโดนรถชนแน่หรอวะ สภาพมึงมัน(มองผมแปลกๆ ผมก็งงๆเลยสิ รถชน?)
ปอ : เรื่องมึงไม่มีใครรู้นอกจากพวกกูและสิงโตเท่านั้น ป๊ามึงให้ไปบอกว่ามึงโดนรถชน ( กระซิบบอกผมเบาๆ ผมก็พยักหน้า)


ปกป้องผมจากสังคม ด้วยการโกหก แต่ก็ดีครับ ขืนไปบอกว่าผมโดนข่มขืน ข่าวฉาวและคาวแน่นอน คงจะนินทากันทั้งโรงเรียนนั่นแหละ ไอแบงค์มันถามหาผมจากพวกปอไง ปอเลยบอก จริงๆมีคนมาเยี่ยมผมเยอะมาก แต่มาตอนผมยังไม่ตื่น แถมผมยังโดนสั่งไม่ให้ใครเยี่ยมอีก เลยไม่มีใครมาได้ไง พ่อแม่สิงโตก็มานะ ใครต่อใครมากมาย ยกเว้นคนทำผิด เค้าหายไปเลย ไม่มีแม้กระทั่งคำขอโทษ ไม่รู้สิ ถ้าผมเจอหน้ามันจะรับได้มั้ย แต่...ผมอยากได้ยินมันขอโทษผมจริงๆนะ.....


ป๊า : ทุกคน วันนี้ไปกินข้าวที่บ้านป๊านะ ต้อนรับนทกลับบ้าน(พูดอย่างใจดี)


ทุกคนเฮเลยครับ และป๊าก็ไล่พวกมันไปรอที่บ้าน โดยให้พี่โน้ตกลับไปก่อนนั่งซ้อนพวกไอสิงโตไปนั่นแหละ เพราะเดี๋ยวรถใหญ่จะพาผมกลับ เห็นว่าไปทุกคนเลยนะ ไอเจมส์ก็ด้วย ไอแบงค์ไอบาสอีก เยอะแยะไปหมด ผมก็ไม่อะไรครับ ตามใจละกันเห็นป๊าไปคุยเรื่องอะไรกับพี่โน้ตไม่รู้ คงจะเรื่องจัดสั่งอาหารเลยนั่นแหละ จนถึงเวลากินยาตอนเที่ยงผมกินอะไรรองท้องไปนิดเดียวเพื่อรองรับยาที่กิน และรอทายา อาหมอก็มาสอน แม่ พี่อ๊อฟ ป๊าก็ดูและถามอย่างสนใจ เหมือนผมไม่มีความอายอย่างนั้นอะ นอนโป๊ให้หลายๆสายตามองอย่างจาบจ้วง ให้ตายสิครับ55.....


อาหมอ : ก็ประมาณนี้แหละ แล้วก็ให้ดนัยไปดูอาการทุกวันนะ เวลาไหนเดี๋ยวคุยกันอีกทีเย็นนี้เนอะ ส่วนนท ก็บลาๆๆๆๆๆๆๆ(เยอะแยะครับฟังไม่ทัน)


จนอาหมอสวดเสร็จพี่อ๊อฟก็พาผมไปเปลี่ยนชุดเก็บของ ผมเดินเองไหวแล้ว อาจจะล้าๆบ้างเพราะความเจ็บจากด้านหลังเลยต้องมีคนมาประคอง แต่ป๊าไม่ยอมครับ ให้ใช้วิวแชร์ เริ่ดสุดๆไปเลย ผมก็ตามใจเค้าละกัน อยากกลับจะแย่อยู่แล้วนี่นา ทำอะไรเสร็จเคลียล์อะไรเรียบร้อยก็พากันกลับบ้าน โอโห มันสดชื่นจริงๆครับ มันเหมือนได้ออกมาจากคุกเลยละ........

ผม : หา..ทำไมคนเต็มบ้านแบบนี้ละป๊า(ตอนนี้ถึงบ้านแล้วและ มีพี่ตอยพี่ตัง เฮียบูมพ่อแม่เฮียบูม เอ่อเยอะแยะจริงๆ)
ป๊า : เอาน่า เราอยากสนุกไม่ใช่หรอ (ยิ้ม)
ผม : ไม่จำเป็นเลยป๊า(ยิ้ม แล้วก็ลงรถเข้าบ้านไป พี่โน้ตก็มาช่วยขนของเข้าบ้าน จริงๆด้วยของสั่งมาแล้ว เป็นพวก อาหารหลากหลาย พิซซ่าเอยไก่ทอด อาหารจีนอาหารไทยรวมกันเยอะแยะไปหมดไปหมด)


แล้วหลังจากนั้นปาร์ตี้ก็เริ่ม เพลงดังลั่นบ้านเลย กินกันไปคุยกันไปแหลกลาน บ้านเละไปหมดเลยละครับ พี่ตอยพี่ตังก็มาคุยกับผมอย่างเป็นห่วงโดยเฉพาะเฮียบูมที่ดูจะรู้สึกผิดเอามากๆ อาเจ๊กก็มาขอโทษผมยกใหญ่เลยครับ ผมก็ไม่ถือสาอะไร ป๊าก็เข้าใจดีไม่เอาเรื่องอะไร แต่เหมือนจะไม่พอใจพวกเค้ามากเลยละ แต่ด้วยความที่เป็นญาติ ป๊าจึงพยายามเข้าใจ ปาร์ตี้ดำเนินต่อไป สิงโตก็เข้ามานั่งข้างๆผมเหมือนกับพี่อ๊อฟคุยกันสนุกสนานเลยละ........


จนเวลาผ่านไปจนเสร็จ ทุกคนก็ช่วยกันเก็บของ แล้วเพื่อนๆก็แยกย้ายกลับบ้าน เพราะมันเริ่มเย็นแล้ว ไอแบงค์ไอบาสเอย อะไรเอย พี่ตังพี่ตอยก็กลับ กลับกันเกือบหมด เหลือไอสิงโตกับเฮียและอาเจ๊กที่อยู่คุยกับป๊าอยู่ ผมก็ควรขึ้นไปพักผ่อนแล้วละ เพราะง่วงเหลือเกิน.....


พี่อ๊อฟ : ยังไม่กลับหรอวะ(หันไปถามสิงโต)
สิงโต : ขออยู่ดูมันบ้างได้มั้ยวะ(ถามเชิงขอร้องพี่อ๊อฟมองนิ่งๆก่อนจะพยักหน้า)


มันสองคนก็ไปส่งผมเข้าห้องนอนผมชะงักไปนิด เฮียบูมเอาของผมมาคืนแล้ว พวกเสื้อผ้ากระเป๋าหนังสืออะไรงี้อะครับ เค้าคงกลัวผมไม่มีเอาไปเรียน พี่อ๊อฟก็เก็บให้แล้วผมก็ขึ้นเตียงนอน เพราะกินยาไปเลยง่วงขนาดนี้ไงละ สิงโตกับพี่อ๊อฟก็ดูผมอย่างเป็นห่วง เราพูดคุยกันได้ไม่นานผมก็หลับไป........


ตื่นมาอีกทีก็ประมาน6โมงเช้า พี่อ๊อฟมันทำไรกุกกักไม่รู้ นอนนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ย.....


พี่อ๊อฟ : กูทำให้ตื่นหรอ(พูดอย่างเป็นห่วงแล้วเดินมานั่งข้างๆผม มันกำลังแต่งตัวไปเรียน)
ผม : ผมจะไปเรียนด้วย(ลุกขึ้นนั่งแล้วบิดตัวนิดหน่อย)
พี่อ๊อฟ : ไม่ได้นะ รออีกวันสองวันก่อน(พูดอย่างเป็นห่วง)
ผม : ไม่เอาผมจะไปอ่า!(งอแงแล้วไง)


หลังงจากนั้นผมก็โวยวายอยากไปเรียนจะแย่แล้วครับ ถึงผมจะไม่ใช่เด็กเรียนอะไร แต่ขาดเรียนอาทิตย์นึงไม่ธรรมดาหรอกนะครับ จริงมั้ย จนป๊ากับพี่โน้ตได้เข้ามาดู ผมก็งอแง จนป๊ายอมอะครับ โดยป๊าจะไปรับส่งผมกับพี่อ๊อฟที่โรงเรียนเอง ผมก็โอเค พี่อ๊อฟก็เตรียมชุดเตรียมหนังสือให้ผม พอเสร็จก็พาผมเข้าห้องน้ำ เช็ดตัวให้ผม เพราะแผลบางที่ยังโดนน้ำไม่ได้มากนักทำไรเสร็จก็แต่งตัวเรียบร้อย ลงไปกินข้าวกินยา แล้วก็พากันไปโรงเรียนแต่ก่อนไปแม่กับพี่โน้ตก็ยื้อผมไว้ว่าจะไปจริงๆหรอ ไม่ไปไม่ได้หรอกครับ มันนานเกินไป แล้วผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วด้วย อาจจะมีใจสั่นอยู่บ้างแต่มียาฉุกเฉินตลอดเวลาอยู่แล้ว......


ป๊าไปส่งผมถึงด้านในโรงเรียนเลยนะครับ และไปพบที่ปรึกษาเพื่อขอให้ดูแลผมเป็นพิเศษหน่อย กลัวผมชักอีก ผมก็เข้าใจครับ เพราะป๊ากำชับให้ผมรับโทรศัพท์ป๊าตลอดเวลา ผมก็เออออไป เยอะแยะไปหมดกว่าจะป๊าจะยอมกลับ ตอนแรกจะอยู่เฝ้าผมเรียน เอากับเค้าสิครับ เฮ้อ! พอกลับไป ผมก็ไปหาเพื่อนๆ โดยมีพี่อ๊อฟคอยพยุง พอไปถึงเพื่อนๆดูตกใจมากที่ผมมาโรงเรียนได้ และพี่อ๊อฟก็ฝากทุกคนดูผม เอาสิ ทำเหมือนผมเป็นเด็กพิเศษหรือพิการเลย มีบังคับให้กินยาบลาๆๆ เยอะแยะไปหมดกว่าพี่อ๊อฟมันจะยอมไป ไปได้ผมโล่งเลยครับ.......


ผม : เฮ้อ!(ถอนหายใจอย่างโล่งอก)
ปอ : มึงไม่ควรมานะนท(ชี้มาที่คอผม)
ผม : อ้อ(ผมหยิบผ้าพันเคล็ดออกมาให้ปอพันให้ที่รอบคอ ดูลำบากไปหน่อยก็เถอะนะ แต่ก็ต้องปกปิดอะครับ..)


“ไงเพื่อนๆ” เจมส์เดินมาแล้วครับ เค้าก็ดูตกใจที่เห็นผม คือผมไม่ควรมาทั้งๆที่ยังไม่ดี100% แต่ผมมั่นใจว่าเกิน50%แล้ว แต่ก็ช่างเถอะครับ ผมไม่ยอมพักจนเสียเรียนหรอก....


แล้วก็ถึงเวลาไปเข้าแถว เพื่อนๆก็พาผมไป โดยมีนัทพยุง มันดูแข็งแรงสุดอะนะ พยุงไปเข้าแถว เพื่อนๆคนอื่นก็มองกัน สงสัยอีแนนคงจะเอาไปป่าวประกาศอีกแล้วละ....


แป้ง : นท หายดีแล้วหรอวะ(มองผมอย่างเป็นห่วง)
ผม : อื้ม ไม่งั้นคงไม่มาอะ(ยิ้ม)
แป้ง : เค้าเม้ากัน...ว่าที่มึงเป็นแบบนี้เพราะอีแนน...ที่มันเอาข้อมูลไปบอกคนชื่อจ๋าอะ(ผมชะงักไปนิด)
ผม : เอิ่ม(เรื่องแลดูไปกันใหญ่แปลกๆ)


แล้วก็เริ่มรัวคำถาม ผมจะตอบไงดีละ ใจนึงก็สะใจนะ เพราะผมมองไปทางอีแนนคือหงอยมาก หดหู่มาก สงสัยเป็นเพราะเวรกรรมจริงๆ แต่ใจนึงก็ไม่ใช่ความผิดมันนิ ผมไม่ได้ตอบอะไร ก็ยิ้มแห้งๆแล้วก็ยืนเข้าแถวไปครับ พอขึ้นห้องก็คาบโฮมรูมแต่เช้า ครูก็มาดูผมอย่างเป็นห่วงและบอกเพื่อนๆให้ช่วยดูอะไรไป ก็ไม่มีอะไรมากครับ คาบว่าก็นั่งเล่นนั่งโม้ไป.....


“นท” ไอแบงค์ไงละ มันเดินเข้ามาในห้องผม


ผม : ว่า(มองมันนิ่งๆ)
แบงค์ : หายดีแล้วหรอวะ (ถามอย่างเป็นห่วง)
ผม : หายดีแล้วดิว้า(ยิ้มแห้งๆ)


แล้วมันก็มานั่งคุยกับผมโดยไม่อายว่าจะเป็นขี้ปากใครเลย ผมเลยรักษาระยะห่างไว้ กลัวมันจะเสียหายไม่ใช่อะไรหรอก นั่งคุยได้สักพักมันก็ไปเรียน ผมก็ด้วย ก็เรียนไปจนพักเที่ยงนั่นแหละ......


ผม : เอาละ เย็นนี้กูเลี้ยงติมพวกมึง เพื่อนรักของกู(พูดอย่างดีใจ)


ก็จะอะไรสะอีกละครับ งานอะไรที่อาจารย์สั่งตอนผมไม่มา มันทำให้ผมแล้ว รอผมเอาส่งในคาบเองทุกวิชาเลย พวกมันช่วยผมได้มากเลยละ ซึ้งใจจริงๆครับ.....


ปอ : ไม่เป็นไรเลย มีไรก็ช่วยกันดิวะ อย่าเครียดเลยนะ(ยิ้ม ผมก็ยิ้ม กินข้าวอร่อยเลย)


แต่พี่อ๊อฟดูจะยุ่งนิดหน่อย เพราะจะส่งรูปวาดไปประกวดอีกเลยไม่ว่างมานั่งกินข้าวกับผม ผมก็นั่งกับเพื่อนๆเจมส์ก็มาด้วย และคนที่ช่วยเรื่องงานผมหนึ่งในนั้นก็มีเจมส์ด้วยนะ เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ป๊าโทรมาทุกชั่วโมงจริงๆ แม่ก็ไลน์มาถามตลอด ผมก็ตอบและรับสายตลอดนั่นแหละ จนกินข้าวเสร็จซื้อขนมแล้วก็ขึ้นห้องกันไปนั่งเล่น เจมส์ก็มานั่งด้วยตามปกติ เราพูดคุยอย่างสนุกสนาน ผมว่าดีกว่านอนอยู่บนเตียงตั้งเยอะ น่าเบื่อจะตาย.......


“กินยารึยัง” ผมหันไปทางประตู พี่อ๊อฟ ผมยิ้มบานเลยครับ


ผม : กินแล้ว(ยิ้ม)
พี่อ๊อฟ : อืม แผลเป็นไงบ้าง(ถามอย่างเป็นห่วง แล้วมาดึงขอเสื้อผมดู)
ผม : ไม่โดนเหงื่อหรอก วันนี้ไม่ร้อน(พูดอย่างอารมณ์ดี)


มันมาคุยสักแปปก็กลับไป เพื่อนๆก็แซวกัน ผมละเขินจริงๆเลยอะ.......


ปอ : อีแนนมันเหมือนตกนรกทั้งเป็นไปเลย เพื่อนๆบอกว่ามันสำนึกผิดเรื่องมึงเป็นอย่างมาก แต่ก็กูว่า มันแค่จิตตกที่มีแต่คนเกลียดมัน(ผมก็มองไปทางมันนิ่งๆ โอ้โห ไม่มีเสียงเลยครับ เงียบมาก)
ผม : กูว่าเหมือนมึงนั่นแหละ (ยิ้ม)


ก็เม้าแตกกันไปจนเข้าเรียนคาบบ่าย ก็เรียนกันไป เรียนเสร็จเราก็ไปหาไรกินหน้าโรงเรียน โดยผมเป็นคนเลี้ยงผมโทรบอกป๊าแล้ว ป๊าเค้าก็โอเคเพราะมีเพื่อนอยู่ดูแล พี่อ๊อฟกำลังเร่งเคลียล์งาน เราก็เข้าร้านนมแถวโรงเรียน เพื่อนๆสั่งแหลกไม่เกรงใจผมเลยสักนิดให้ตายสิครับ.......


เจมส์ : เดี๋ยวเราต้องกลับแล้ว(ยิ้ม พูดขึ้นเมื่อนั่งกินไปสักพักใหญ่ๆ)
ผม : อื้ม รีบกินเลยเร็ว(ยิ้ม)


ทุกคนก็เข้าใจดีครับ ไม่ว่าเจมส์จะติดเรียน ไม่มีเวลายังไง แต่แค่นี้ก็ดีมากพอแล้วจริงๆครับ เป็นเพื่อนที่น่ารักดีครับ555 ไม่นานเจมส์ก็ลุกไป ผมกับเพื่อนๆก็นั่งกินกันต่อจนพี่อ๊อฟมานั่นแหละครับ ผมก็เลยเล่าเรื่องที่เพื่อนๆช่วยผมเรื่องงานให้พี่อ๊อฟฟัง พี่อ๊อฟก็ดูจะเข้าใจและดีใจแทนผมเลยละ ก็กินกันไป ไม่นานป๊าก็โทรตามแล้วผมก็เลยบอกให้ป๊ามารับเลย....


พี่อ๊อฟ : เดี๋ยวกูออกให้เองนะ(พูดขึ้นเมื่อกำลังจะจ่ายเอง และทำสายตาบังคับผม) กระเป๋าตังมึงมีตังไม่ถึงแน่นอน และเค้าคงไม่รับบัตร โอเค้(ผมก็ยิ้มแห้งๆแล้วก็พยักหน้าช้าๆ)


มันก็จ่ายตังไป แล้วก็พากันออกนอกร้านเพื่อนก็พากันขึ้นรถกลับผมก็รอป๊ากับพี่อ๊อฟหน้าโรงเรียนเนี่ยแหละ......


พี่อ๊อฟ : ไม่แสบไม่คันแผลใช่ป่าว(ถามผมอย่างเป็นห่วง)
ผม : ไม่เลย ก็เจ็บบ้างปวดบ้างตามอาการก็แค่นั้น(ยิ้ม)
พี่อ๊อฟ : เดี๋ยวต้องลองถามอาหมอเรื่องอาบน้ำ(พูดแล้วทำหน้าคิด)
ผม : อยากอาบแล้วเหมือนกัน มันดูไม่โอเคเลย(พูดแล้วก็เริ่มเหนียวตัว)


แล้วพี่อ๊อฟก็โทรไปหาอาหมอ ผมก็งงว่าไปเอาเบอร์มาจากไหน ปล่อยมันไปเถอะครับ ไม่นานป๊าก็มา ผมกับพี่อ๊อฟก็ขึ้นรถ สรุปอาบได้ แต่ต้องใช้สบู่ที่ฆ่าเชื้อด้วย เพราะแผลได้มาจากรอยกัด อาจติดเชื้อได้ ขึ้นรถได้พี่อ๊อฟเลยบอกป๊าให้แวะซื้อให้ผม จะได้อาบน้ำได้ ป๊าก็โอเค ถามผมใหญ่เลยครับ ว่าเป็นไงบ้าง อะไรยังไง ถามจนผมยิ้มอะครับ ความที่เป็นห่วงผมเกินเหตุของป๊าทำผมรู้สึกดีมากๆเลยละ พี่โน้ตก็เหมือนกัน บ่นที่ผมมาเรียนวันนี้ ผมก็แถไปครับ แวะซื้อของอะไรเสร็จก็กลับบ้าน.......


ผม : เอ๊ะ!(มองรถที่จอดหน้าบ้านงงๆ)
ป๊า : พี่หมอไง(ยิ้ม ผมชะงักไปเลยครับ มาจริงๆหรอวะ)


แล้วก็พากันเข้าบ้าน นั่งยิ้มทำหน้าหล่อเลยครับ พี่อ๊อฟก็พาผมไปเปลี่ยนชุดก่อน และก็พาผมลงมา มันต้องพยุงตลอด ซึ่งจริงๆไม่ต้องแล้ว ก็เดินได้เองแล้ว อาจจะเจ็บบ้างแต่ก็ไหว พอลงมาก็นั่งจ้องหน้ากัน คนอื่นๆก็ไปทำอะไรกันไป พี่อ๊อฟก็ไปช่วยแม่ทำกับข้าว วันนี้พ่อแม่พี่อิฐมากินข้าวบ้านผมไง อาหมอและพี่หมอก็ด้วย เลยทำเยอะ ช่วงนี้พี่อ๊อฟมาอยู่กับผมตลอด และอาจจะตลอดไป ฟังจากที่เค้าแซวพี่อ๊อฟกันมันดังมาจากในครัวเลยละ แต่ทำไมต้องทิ้งผมเอาไว้กับพี่หมอตามลำพังนะ.......


พี่หมอ : ไม่ถามหรือ พูดอะไรหน่อยหรอ(ยิ้ม)
ผม : ไม่อะ(ยิ้ม)


แล้วผมก็เปิดทีวีดู พี่หมอขำออกมานิดหน่อย ผมก็มองเค้านิ่งๆ......


พี่หมอ : ไปเดินเล่นกัน(ยิ้ม)
ผม : ขอแฟนผมยัง(ยักคิ้วกวน)
พี่อ๊อฟ : อนุญาตครับ เอามันไปเลย(เดินออกมาจากครัวแล้วพูด พร้อมกับยิ้มให้ผมกวนๆ)


ผมก็เลยต้องจำยอมไปกับพี่เค้า เค้าก็พยุงผม อีกแล้ว เพราะพี่อ๊อฟขอให้ช่วยพยุงเอากับมันสิครับ ปล่อยให้ผมมาได้ไงเนี่ย แล้วดูมองผมแปลกๆด้วยนะ......


ผม : มีไรว่ามาเลยครับพี่(ยิ้ม)
พี่หมอ : เป็นไงบ้าง (ถามด้วยรอยยิ้ม)


แล้วเราก็เดินไปที่สวนกลางหมู่บ้าน ไปนั่งชิงช้าเด็กอะครับ......


ผม : ดีกว่าอยู่โรงบาลอะครับ(ยิ้ม)
พี่หมอ : ยังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่มั้ย(ถามผมนิ่งๆ)
ผม : คิดถึงตลอดนั่นแหละ เรื่องมันเพิ่งเกิด ลืมได้เร็วคงไม่ใช่คนแล้วแน่ๆ(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
พี่หมอ : จริงด้วยสินะ แล้วอาการใจสั่นละ (ผมก็มองนิ่งๆ)
ผม : สั่นตลอด โดยเฉพาะตอนที่คิดถึงเรื่องนั้น(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
พี่หมอ : งั้นพี่ขอดูหน่อยนะ (ผมก็มองอย่างสงสัย) ดูนี่(ยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดู เป็นรูปเฮียบอม ผมชะงักไปนิด)


พี่หมอเอามือมาจับที่ข้อมือผม หัวใจผมเต้นค่อนข้างแรง แน่นอนว่าทนไหว ผมมองรูปนั้นสักพักแล้วก็เบนสายตาหนีไม่ได้ต่อต้านสัมผัสอะไร เค้าก็ยังไม่เอามือออก กดลงแน่นกว่าเดิม ผมก็ไม่อะไร ให้เค้าทำไปนั่นแหละ....


พี่หมอ : อืม ดีขึ้นเยอะ(ผมก็มองพี่หมอนิ่งๆ) อย่าเก็บมันไว้สิ เบี่ยงความคิดเก่งนะเรา(ยิ้ม) ปล่อยมันให้ไหล เหมือนเราคิดเรื่องๆนึง ปล่อยให้มันผ่านไป ไม่ใช่กักมันไว้กลางทาง แล้วกลับมาคิดซ้ำๆ(ผมก็มองนิ่งๆ แล้วคิดตามที่พี่หมอพูด)


ผม : ถ้ามันง่ายเหมือนที่พูดออกมาคงจะดีนะครับ(ยิ้มอ่อนๆ)
พี่หมอ : นั่นสินะ.....รู้ใช่มั้ยว่าพี่กำลังรักษา(ผมก็พยักหน้า) ไม่ต่อต้านเหมือนหมอคนก่อนแล้วหรอ(ถามนิ่งๆ)
ผม : ถ้าผมต่อต้าน แล้วกลับไปโดนมัด ผมก็ไม่เอาอะ(หันหน้าหนี)
พี่หมอ : หรอ อืมๆ(พยักหน้ารับรู้) จริงๆเป็นจิตแพทย์เค้าไม่ได้รักษาแต่คนบ้านะ มีหลายอย่างเลยละ ทำไมถึงเข้าใจเป็นอย่างเดียวละ(ถามผมออกมานิ่งๆ)


ผม : ผมก็ไม่รู้สิครับ ผมไม่ได้ป่วย หรือต้องพึ่งหมอด้านนี้เลย ผมน่ะ เจออะไรที่มันแย่มากกว่านี้อีกนะ และที่ผมทำไปในช่วงเวลาที่อยู่ในโรงบาล ผมรู้ตัวทุกอย่างว่าทำอะไรไม่ได้ขาดสติ แต่ผมแค่ขอเวลาไง เจอแบบนั้นก็คงสะเทือนใจกันบ้างแหละ ตอนมีเรื่องกับพี่อ๊อฟคราวแล้ว ผมก็ไม่ต่างจากตอนนี้หรอก เวลาจะช่วยผม (พูดนิ่งๆ)


พี่หมอ : นั่นก็จริง (ยิ้ม) แต่เรื่องต่างๆที่ผ่านมา จริงอยู่นะ ที่นทผ่านมันไปได้ แต่ให้พี่เดา พี่ว่าทุกอย่างที่ผ่านมานทเก็บมันไว้คนเดียวทั้งหมด(ผมชะงักไปหน่อย) เพราะเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าพี่โน้ตพี่ชายของเราไม่อ่านไดอารี่ที่เราเขียน เค้าก็จะไม่มีวันรู้เลยว่านท ไปเจอ ไปทำอะไรมาบ้าง นทอาจจะระบายบ้าง แต่ไม่ใช่คนในครอบครัวนท นทมองข้ามพวกเค้าไปละ...


ผม : ผมป่าวมองข้าม ผมเดาว่าพี่คงรู้ข้อมูลของผมไปมากแล้ว(พูดแทรกขึ้นมา เค้าก็พยักหน้า) ทุกอย่างผมมีเหตุผล บอกไปพี่ก็คงคิดว่ามันจะตลก พี่ก็เห็นว่าทุกคนในบ้านรักผมมาแค่ไหน(พูดเศร้าๆ) ไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องบอกบางเรื่องให้เค้าฟัง เพราะ...ผมรักพวกเค้าจริงๆ ผมไม่อยากให้เค้ามาเครียด กังวล หรืออะไร....เรื่องผมมากเกินไป(ก้มหน้า)
พี่หมอ : นั่นก็เข้าใจ แล้วนทไม่คิดหรอ ถ้าเค้ามารู้ทีหลัง เค้าจะเป็นห่วงเราแค่ไหน(ผมเงยหน้ามองพี่เค้า) และคนๆเดียวแบกทุกอย่างไว้ไม่ได้หรอกนะนท นทยังเด็ก เรื่องที่เจอ เล่าให้ใครสักคนนึงในครอบครัวฟังบ้างก็ได้ไม่เสียหายแน่นนอ (จับมือผม)


ผม : ผมป่วยขั้นรุนแรงเลยใช่ป่าวเนี่ย(ยิ้มแห้งๆ)
พี่หมอ : ไม่หรอก นทแค่เครียด (ยิ้ม ผมก็พยักหน้า)
ผม : แล้วผมต้องทำยังไง(ถามนิ่งๆ)
พี่หมอ : ไหน ลองเล่าเรื่องคืนนั้นให้พี่ฟังหน่อย คืนที่เกิดเรื่อง(พูดแล้วมองผมอย่างลังเล ผมก็มองเค้าแบบนิ่งๆ)
ผม : อยากฟังหรอครับ(พี่เค้าก็มองผมแปลกๆ)
พี่หมอ : ไหวมั้ย(จับข้อมือผม กดลงไป)
ผม : ไหวสิ (ยิ้ม)
พี่หมอ : ยังก่อนดีกว่า(ยิ้ม) วันนี้เหนื่อยมากแล้วนะ (ผมก็งงสิ ทำอะไรเหนื่อย นั่งคุยกันเหนื่อยแล้วให้ตายสิ)


ผมพอรู้ หัวใจผมมันเต้นแรง พี่เค้ากลัวผมไม่ไหว เราก็เปลี่ยนเรื่องคุย เค้ากำลังจับจุด หาวิธีคุยกับผมและ สังเกตพฤติกรรมการคุย ความคิดอะไรต่างๆของผม จริงๆไม่รู้ ผมมารู้ทีหลัง แต่ก็พอจะเดาออกแหละครับ ไม่นานก็พากันเดินกลับ พี่เค้าก็ประคองตลอด ผมก็ไม่ว่าอะไร พอถึงบ้านก็ไปที่โต้ะกินข้าวกัน คนเยอะเลยครับ ข้าวเต็มโต้ะไปหมด ผมก็ไปนั่งประจำที่ข้างพี่อ๊อฟ ไปถึงก็ถามผมกันใหญ่ว่าคุยอะไรกัน พี่หมอก็บอก หลังจากนั้นก็เริ่มกินไปคุยกันไป........

อาหมอ : เวลาอาบน้ำถูเบาๆละ(หันมาบอกผม ผมก็พยักหน้า)
ป๊า : แล้วเรื่องเรียนตามทันมั้ยนท(ถามอย่างสงสัย)


ผมก็เลยพูดถึงเพื่อนๆที่แสนน่ารักของผมให้ป๊าฟัง ป๊าก็ดูจะดีใจที่ผมมีเพื่อนที่ดีจริงๆแล้ว ผมก็ตอบแทนพวกมันด้วยแหละ55 จนกินกันเสร็จผู้ใหญ่ก็คุยกันต่อ ผมก็ขึ้นบ้าน แต่พี่หมอขอขึ้นมาดูห้องผม ก็ได้ ไม่มีอะไรอยู่แล้ว เค้าดูเป็นคนละเอียดเกินไป ผมไม่ชอบเท่าไหร่ เพราะคนประเภทนี้ จะทำให้ผมเป็นคนผิดทุกเมื่อ เค้าก็คุยกับผมนิดหน่อยแล้วก็กลับลงไปข้างล้าง พี่อ๊อฟก็พาผมไปอาบน้ำ มันก็อาบพร้อมผมเลย.......


พี่อ๊อฟ : แสบมั้ย(ถามอย่างกังวลผมก็ส่ายหน้า)
ผม : สุดท้ายพี่ก็ได้ดูแลผมอีกแล้ว(ยิ้ม)
พี่อ๊อฟ : มันดีอยู่แล้ว กูรักและอยากดูแลมึงไง(ผมชะงักไปเลยครับ แล้วก็เกิดอาการร้อนผ่าวบริเวณใบหน้า)


ผมก็เลยเงียบไป เพราะความอาย จริงๆมันก็ขัดตัวอะไรให้ผมไป จนเสร็จพี่อ๊อฟมันก็อาบของมัน อาบเสร็จก็พากันออกมา เช็ดตัวกัน มันทายาให้ผมก่อนไง..........


ผม : อ้ะ!(ผมสะดุ้งนิดหน่อย มันกำลังทายาให้ตรงจุดสำคัญ)
พี่อ๊อฟ : เจ็บหรอ(ถามอย่างเป็นห่วง)
ผม : ป่าว มันเย็นๆ(ยิ้มเขิน)


พี่อ๊อฟมันก็ยิ้มออกมานิดหน่อย ทายาเสร็จก็พากันแต่งตัวแล้วก็ขึ้นเตียงนอนพักกัน พี่อ๊อฟก็ด้วย เรานอนคุยกัน ผมก็ง่วงๆแล้วเพราะเพลียมาทั้งวัน.......


ผม : พี่อ๊อฟหายดีแล้วนี่นา(เลิกเสื้อมันเปิดดู เป็นรอยแดงๆแล้ว ใกล้หายแล้ว จริงๆก็เห็นตั้งแต่อาบน้ำแล้ว)
พี่อ๊อฟ : อืม (ยิ้ม)
ผม : ไม่เจ็บแล้วใช่มั้ย(พี่อ๊อฟก็พยักหน้า)
พี่อ๊อฟ : ง่วงก็นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ไปเรียนอีก(พูดอย่างใจดี)


ผมกับมันคุยกันอีกแปปก็หลับไป เพราะความง่วงจากความเพลียและฤทธิ์ยาที่กินเข้าไป.....


วันเวลาผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์ ชีวิตผมกลับสู่โหมดปกติ พี่หมอและอาหมอก็มาช่วยตรวจดูผมทุกวัน อาการทางจิตใจดีขึ้นเยอะกว่าที่คิด บาดแผลตามร่างกายก็เช่นกัน เพื่อนๆก็มาหาทุกวันโดยเฉพาะสิงโต ที่ดูจะเป็นห่วงผมมากมาย และจ๋า ที่เค้าก็มาเยี่ยมถึงบ้าน ซึ่งผมก็ยังแปลกใจว่าเค้ามาได้ยังไง เค้ามาดีครับ มาเยี่ยมอะไรแล้วก็กลับ ทุกอย่างปกติ จนวันนี้ เป็นวันจันทร์ ผมก็มาเรียนปกติ พี่อ๊อฟเลิกพยุงผมแล้ว เพราะความเจ็บเริ่มจางหาย แต่รอยต่างๆก็ยังมี......


ปอ : พวกมึงว่าไอเจมส์มันทำตัวแปลกๆป่าววะพักหลังๆอะ(ถามอย่างสงสัย ตอนนี้เรากินข้าวกันที่โรงอาหาร และไอเจมส์ก็กำลังไปซื้อข้าว)
ผม : แปลกไงวะ(ถามอย่างสงสัย)
นัท : กูก็ว่าแปลกๆนะ(พูดอย่างสงสัย)
มิน : กูว่าปกตินะ ทำไมวะ(งงกันละสิ)
นัท : ก็มัน...ไม่รู้ดิ ดูอาการดี๊ด๊าแปลกๆของมันดิ ปกติทำตัวนิ่งๆ ไม่ยิ้มบานไปทั่วแบบนั้นหรอก(ชี้ไปทางด้านหลังผมก็หันไปมองเจมส์กำลังเดินมา)
วิว : มันอาจจะสอบได้คะแนนดีรึเปล่า(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
นัท : หรอวะ(ทำหน้าสงสัย)
ปอ : ถามมันดีมั้ยวะ(ผมก็พยักหน้า)
เจมส์ : คุยไรกัน เออโทษทีนะ ครูปล่อยช้าวะ(ยิ้มบาน แปลกจริงๆด้วยครับ)
ปอ : เจมส์ มีอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าวะ มึงดูร่าเริงเกินเหตุไปนะ(ถามอย่างสงสัย)
เจมส์ : อ้อ!(ดูมันทำหน้ายิ้มเขินนะ) กู...เอ่อกู...กูมีความรักวะ(พูดเบาๆอย่างเขินอายหน้ามันแดงมากเลยนะนั่น)
ผม : จริงหรอวะ!(พูดอย่างตื่นเต้น)
นัท : ใครวะ สาวที่ไหน!(ไม่ค่อยอยากรู้หรอก)


แล้วทุกคนก็รัวถามมันกันครับ มันก็อายม้วนเลยอะ555 จนสักพักมันก็บอกพวกเรา โดยการชี้ไปที่ผู้หญิงคนนึง......


เจมส์ : คนที่ใส่กิฟรูปผีเสื้อสีม่วงอะ(พอพวกเราหันไปมองเท่านั้นแหละครับ)


“ห๊ะ!” ตกใจกันหมดเลยไง ทำไมต้องเป็นคนนี้ละ!......


ผม : เดี๋ยวนะ มึงไปชอบเค้าได้ยังไง(ถามอย่างสนใจ)
เจมส์ : ไม่รู้วะ กูชอบเค้า (เขินหนักเลยวะ)


ผมกับเพื่อนๆมองหน้ากันเลยครับ ผู้หญิงคนนั้นก็คืออิงฟ้ายังไงละ! ไปชอบได้ยังไงกันนะ.............


ผม : มันเป็นยังไง มึงเจอเค้าครั้งแรกก็ปิ้งเลย?(ถามขึ้นมาตอนนี้เราเลือกขนมกันอยู่)
เจมส์ : กะ ก็ไม่เชิงหรอก เค้า....น่ารักดี และก็ใจดีด้วย...(พอพูดถึงอิงฟ้าทีไรมันก็จะเขินจนแบบว่าน่าหมั่นไส้อะ)
ผม : เมื่อวันศุกร์มึงยังปกติอยู่เลย มึงไปรู้ได้ไงว่าเค้าใจดี ไปเจออะไรมา(ถามนิ่งๆ)
เจมส์ : กะ ก็ เค้าช่วยกูไว้ เมื่อวันนั้นแหละ กูล้ม แล้วเค้าก็มาช่วยพยุง.....แล้วก็ปัดเสื้อผ้าให้กูด้วยนะ เสียงหวานมากเลยละ ยิ้มก็สวย ใจดีมาก (เริ่มเพ้อแล้วครับ ไออาการนี่มันเหมือนสาวพบรักสะไม่มี)
ผม : จริงๆใครเห็นมึงล้มก็ต้องช่วยนะ (พูดอย่างไม่ใส่ใจ ผมก็นึกว่าอะไรสะอีก)
เจมส์ : ก็ตอนนั้นไม่มีใครช่วยกูอ่ะ แว่นก็หล่น หาไม่เจอ มีแต่เค้าที่เค้ามาช่วยกูนะ(พูดรนๆ)
ผม : โอเคๆ แล้วจะเอาไงต่อละ มึงอยากรู้จักกับเค้าหรอ(มันพยักหน้ารัวเลยครับ) ก็ไปจีบสิ สู้ๆกูเป็นกำลังใจให้(ยิ้มแล้วตบไหล่มันเบาๆ)
เจมส์ : ไม่กล้าวะ(ยิ้มแห้งๆ)
ผม : นู่น ไอวิวไอมินไอนัท อะไปให้มันสอนเลย ศาสตร์ตราจารย์ด้านหลีสาวอะ(ชี้ไปที่ไอสามตัวนั้นที่ทะเลาะกันเรื่องขนมอยู่)


เจมส์มันก็เดินไปครับ ผมไม่อยากยุ่งอะ อีกอย่างไม่อยากให้เพื่อนมองนางฟ้าของตัวเองเป็นนางร้ายด้วย ก็ให้มันเจอเองแล้วกัน เพื่อนที่ใสซื่อต้องเจอโลกบ้าง มันไม่เหมือนในซีรี่ย์หวานๆหรอก หวังว่าคงจะผ่านไปด้วยดีนะนั่น ตอนนี้มันกำลังไปพูดคุยกับพวก3คนนั้น ขณะกำลังเดินขึ้นตึก เพื่อนๆก็หันมามองผมอย่างลำบากใจ ผมก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าแล้วแต่....


ปอ : มันจะดีหรอวะ ผู้หญิงอย่างอิงฟ้า มันก็ดูใสๆนะ แต่แม่งร้ายลึก น่ากลัว(พูดอย่างสยอง)
ผม : ไม่รู้วะ กูก็ไม่อยากพูดให้เจมส์รู้สึกไม่ดี ให้มันเจอเองดีกว่ามั้ย อิงฟ้ามันก็คงไม่แพลงฤทธิ์อะไรออกมาหรอกมั้ง(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
ปอ : เออกูก็ว่างั้น(ยิ้มแห้งๆ)


เราก็เดินขึ้นตึกเรียนไปกัน กินขนมพูดคุยกัน ไอเจมส์กลับห้องตัวเองไปก่อนแล้ว เพราะต้องไปช่วยพวกไอแบงค์ทำงานส่งคาบต่อไป.....


นัท : อิงฟ้ามันดูภายนอกก็เหมือนไม่มีอะไรนะ แต่มันร้ายนะนท รู้สึกว่าตอนนี้ไอเจมส์มันจะจริงจังมากสะด้วย(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
ผม : ก็ไม่รู้วะ ถ้ามึงบอกมัน เดี๋ยวมันก็หาว่าเราไม่อยากให้มันมีแฟนทำไงวะ(พูดอย่างไม่แน่ใจ)
วิว : ไม่รู้วะ กูว่าแนะนำมันก็พอแล้ว นอกนั้นก็ให้มันเคลียล์เอง อีกอย่างกูว่าอิงฟ้าคงไม่ยอมรับด้วย ยัยนั้นหัวสูงจะตาย(พูดแล้วทำหน้าคิด)
มิน : อืม ก็คงต้องตามนั้น(ก้มหน้ากดโทรศัพท์)


แล้วเราก็เปลี่ยนเรื่องคุยไปกันครับ จนเข้าเรียนก็เรียนไป พอเลิกก็เก็บของเตียมตัวกลับ.......


“นท” ผมหันไปมองตามเสียง อีแนนนั่นเอง ผมก็มองนิ่งๆ เพื่อนๆก็ด้วย......


แนน : กูขอโทษนะ (พูดอย่างสำนึกผิด)
ผม : เรื่อง?(พูดนิ่งๆ)


แนน : ที่กู.....เอาข้อมูลของมึงไปให้กับจ๋า(พูดเบาๆ แต่นั่นก็ทำให้เพื่อนๆในห้องในยินชัดเจน ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีใครคุยกับมันเท่าไหร่แม้แต่เพื่อนในกลุ่ม เพราะเค้ากลัวมันกันหมด)


ผม : ยอมรับได้แล้วหรอ (มันก็พยักหน้า) นานไปนะ ตั้งหลายอาทิตย์แหนะ(ยิ้มอ่อนๆ)
แนน : กูขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ(พูดเสียงสั่นๆ)
ผม : โอ้ๆ ไม่ต้องๆ(ส่ายมือเบาๆ) ไม่ต้องร้องหรอก เพราะมึงไม่ได้เสียใจกับเรื่องที่มึงทำ มึงแค่เสียใจ ที่ไม่มีเพื่อนคุยกับมึงก็เท่านั้น กูเข้าใจดี(ยิ้ม)
แนน : กูขอโทษจริงๆมึง(ก้มหน้า)
ผม : กูจะ...


“ไอนท!” ผมหันไปมองตามเสียงทันที ไอพี่เฟิส หน้าเป็นยักษ์เลยครับ ผมก็มองนิ่งๆ......


พี่เฟิส : มึงจะทำอะไร!(เข้ามาบีบแขนผมอย่างแรง ผมเบ้หน้านิดหน่อย)
ผม : ทำอะไร หมายถึงอะไรเล่า!(พยายามแกะมือมันออก)
พี่เฟิส : ไอแว่นเพื่อนมึงอะ ไปจีบน้องกู เพื่ออะไร!(งานงอก เอาแล้วยังไงละ)
ผม : เห้ย! เดี่ยวๆ!(มันง้างหมัดจะชกผม)
นัท : ฟังก่อนดิวะ มาถึงก็โวยวายเลยนะมึง(พูดอย่างไม่ยอม แล้วดึงตัวผมออกมา)
พี่เฟิส : อย่ามาเล่นตลกไอนท กูจะไม่ยอมให้มึงยุ่งกับน้องกู(ชี้หน้าผมอย่างไม่พอใจ แล้วเดินออกไป)


ผมก็เก็บกระเป๋าแล้ววิ่งตามมันไป เพื่อนๆก็ด้วย มันจะเข้าใจผิดไม่ได้ เดี๋ยวมาทะเลาะกันด้วยเรื่องโง่ๆอีกผมไม่เอาหรอก..


ผม : เดี๋ยวก่อน!(เดินไปขวางหน้ามัน ติดจะหอบไปหน่อย)
พี่เฟิส : อะไร!(พูดกดเสียง)
ผม : ผมไม่ได้จะก่อกวนอะไร เพื่อนผมมันชอบอิงฟ้า เรื่องนี้มันบอกผมเพื่อนคนอื่นก็รู้ น้องพี่ไปช่วยมัน มันเลยประทับใจ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมทั้งนั้น (มันเลิกคิ้วนิดหน่อย)
ปอ : จริงๆพี่ พวกผมไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น(พูดขึ้นมานิ่งๆ)
พี่เฟิส : เออๆ ถ้าคิดงั้นก็ดี กูจะรอดู อย่าให้กูรู้นะมึง(ชี้หน้าผมอย่างหมั่นไส้)
ผม : เออ!(กรอกตาอย่างเซ็งๆ)
พี่เฟิส : เออ มานี่แปปดิ(พูดแล้วลากผมไปห่างๆเพื่อน พวกมันก็ยืนมองกันงงๆ) เรื่องจ๋า....กูขอบคุณ(พูดอย่างหยั่งเชิง อารมณ์มันบ้าๆบอๆจริงๆวะ)
ผม : อืม (งง ตั้งตัวไม่ทัน เดี๋ยวโกรธเดี๋ยวดี)
พี่เฟิส : ได้ข่าวว่าโดนรถชน เป็นไงบ้างวะ(มองผมอย่างสังเกตุ)
ผม : ก็ ดีอะ จะหายละ(ยิ้มอ่อนๆ)
พี่เฟิส : ไม่ใช่จ๋านะเว้ย(พูดอย่างจริงจัง)
ผม : ไม่ใช่อยู่แล้ว รู้แล้ว จ๋ายังไปเยี่ยมผมอยู่เลย(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
พี่เฟิส : อืม ก็ดี แต่กูก็ยังเกลียดมึงอยู่ดี เพราะถึงมึงจะช่วยกูเรื่องจ๋า เค้าไปเที่ยวกับกูบ่อยขึ้น แต่ก็พูดถึงแต่มึงจนน่ารำคาน(พูดอย่างไม่จริงจัง)
ผม : ก็ช่วยไม่ได้อะนะ(ยิ้มเยาะเย้ยมัน มันโกรธเลยละ)
พี่เฟิส : เรื่องน้องกูแน่นะ(ผมก็พยักหน้ารัว)


“ทำอะไร!” ผมหันไปมอง พี่อ๊อฟยังไงเล่า หน้าดุมาเลยครับ

พี่เฟิส : ก็ทำอย่างที่มึงเห็นยังไงละ(กวนตีนไง)
พี่อ๊อฟ : ไปเถอะนท(จับแขนผมออกแรงดึงไป)
พี่เฟิส : ไม่คิดจะคุยกับกูจริงๆหรออ๊อฟ(ยิ้มกวนตีน)
พี่อ๊อฟ : นท ไม่ต้องไปยุ่งกับมัน ไปกันเถอะ(ดึงแขนผมไป)


แล้วพี่อ๊อฟก็ดึงผมออกไปด้านหน้าโรงเรียน พร้อมกับคำถามที่ผมไปคุยกับไอพี่เฟิส ผมก็บอกไปหลังจากนั้นโดนบ่นยาวเลยครับ เพื่อนๆก็ตามมาติดๆ ไอเจมส์ไม่ได้ตามมาคงไปจีบอิงฟ้าไงละ ไอนี่มันร้ายจริงๆ พอถึงหน้าโรงเรียนก็ยืนรอป๊ามารับ ป๊าไม่ให้ผมซ้อนรถมอไซค์จะไปไหนให้บอกเดี๋ยวป๊าพาไป จนกว่าจะหายดีอะครับ ผมก็โอเค......


ปอ : หูชาแทนมึงแล้วนะนท(พูดกระซิปผม)
ผม : เออวะ บ่นไรนักหนา ได้แฟนหรือได้ป๊าเพิ่มวะ(พูดกระซิปแบบติดตลกไป ผมก็หัวเราะคิกคักกับปอไปครับ)
พี่อ๊อฟ : กูได้ยินนะนท(มองผมอย่างกับจะกินเลือด ผมหุบยิ้มเลยครับ)


วันนี้เพื่อนๆจะไปทำรายงานบ้านผม บ้านผมของครบสุดทั้งกระดาษอะไรต่ออะไร เพื่อนๆเลยเลือกบ้านผม จริงพวกมันหวังให้ป๊าเลี้ยง555 ก็ไม่เป็นไรครับ เพื่อนๆผมนี่นา เราก็พูดคุยกันไปเรื่องรายงานที่จะทำกันนั่นแหละ สั่งวันนี้ส่งพรุ่งนี้ ครูก็ทำไปได้ ผมก็กำลังนึกว่าขาดอะไรรึเปล่าจะได้ซื้อเข้าไป แต่ยังคิดไม่ทันไร ป๊าก็ขับรถมาจอดแล้ว วันนี้เอารถฟอจูนมารับ เพราะผมบอกว่าเพื่อนจะไปไงรถเก๋งไม่พอนั่งแน่นอน........


ผม : ปะ....(ผมเบิกตากว้างเลยครับ เมื่อกระจกหน้าลดลง)


“นท!” เพื่อนๆเรียกผม ผมไม่ได้ล้ม ผมแค่อึ้งและเอามือกุมอกซ้ายไว้........


ตุบ! เสียงปิดประตูรถ ของคนที่ลงรถมาเรียกสติผม ผมก็มองตามนิ่งๆ ใจสั่น สั่นมาก ผมหายใจเข้าออกช้าๆ.....


พี่อ๊อฟ : มาทำไม(ถามนิ่งๆ ประคองผมไว้)
นัท : ไหวมั้ยนท(มันเช็ดเหงื่อให้ผม)


เฮียมันก็มองผมนิ่งๆ ผมก็มองเฮียนิ่งๆ.............


หมับ! มันเดินเข้ามากอดผม โดยไม่สนใจคนที่ประคองผมไว้อย่างพี่อ๊อฟ ผมก็ได้แต่นิ่งๆ....


พี่อ๊อฟ : ปล่อย!(ตะคอกอย่างดังแล้วพยายามดึงผมออก ตอนนี้คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มให้ความสนใจแล้ว)


ผมไม่รู้นิ่งไปนานแค่ไหน จนรู้สึกว่าเพื่อนๆและพี่อ๊อฟเงียบไป...........


เฮียบอม : ขอโทษ เฮียขอโทษ(กอดผมแน่น แน่นขึ้น)
ผม : .....(น้ำตาไหล ทำไมต้องไหล ผมไม่เข้าใจ ผมควรจะต่อยเฮียมันสักหมัด หรือไม่ก็ด่าจนไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด แต่ทำไมมัน ไม่รู้สิครับ ตัวผมสั่นหัวใจก็สั่นมากเช่นกัน ผมกลัวหรอ หรืออะไร...)


ผมก็นิ่งอยู่แบบนั้นไม่นาน เค้าก็พาผมขึ้นรถ โดยให้นั่งข้างๆเฮียนั่นแหละ ผมนิ่ง มองไปแต่ด้านหน้า อยู่ๆ ภาพคืนนั้นก็ชัดเจนขึ้น น้ำตาผมไหลออกมาอย่างไม่หยุด ผมไม่มีคำพูดอะไร มัน...ไม่รู้สิจะพูดว่าอะไร แล้วน้ำตาทำไมไม่หยุดไหลละ...


ปอ : นท พวกเราจะซื้อของนะ(จับมือผมเบาๆ ผมก็มองมันนิ่งๆ แล้วก็พยักหน้า)


เราลงไปซื้อของในร้านเครื่องเขียน เฮียกับพี่อ๊อฟรออยู่บนรถ ผมกับเพื่อนๆก็มา พวกมันก็พูดเรื่องที่ทำให้ผมยิ้มและเรื่องต่างๆมากมาย ไม่ให้ผมเครียด แต่ผมไม่ได้เครียด ผมแค่..แค่อะไรอะ ไม่รู้สิครับ......


เลือกของเสร็จก็พากันกลับไปที่รถ แล้วก็ตรงกลับบ้านทันที โดยผมก็นิ่งและเงียบมาตลอดพอถึงบ้าน ถ้าพี่อ๊อฟไม่มาเปิดปนะตูให้ ผมก็ไม่รู้เลยนะว่าถึงแล้วอะ เหม่อหนักมาก เข้าบ้านไปก็เห็นป๊า แม่ พี่โน้ต เฮียบูม พี่หมอ นั่งรออยู่ ผมก็ยิ้มทักทายนิดหน่อย แล้วก็นั่งลงข้างๆป๊า น้ำตาหยุดไหลแล้ว......


ป๊า : เด็กๆขึ้นไปทำงานบนห้องก่อนก็ได้นะ (ยิ้ม)
นัท : ขอรอนทได้มั้ยครับ(ป๊าก็พยักหน้า พวกมันก็ไปนั่งกองกันบนพรมข้างโซฟา เพราะบนโซฟาเต็มแล้ว)
พี่หมอ : เป็นไงบ้างนท(เอาเครื่องฟังเสียงหัวใจมาทาบหน้าอกผม) ปล่อยมือออกก่อนนะ(แกะมือผมที่กำอยู่ออก)
ป๊า : วันนี้เป็นยังไงบ้างนท(ถามและลูบหัวอย่างอ่อนโยน)
ผม : ป๊า(กอดป๊าแน่นเลยครับ)
ป๊า : หมอ ยังไง(ถามอย่างเครียดๆ)
พี่หมอ : นท ลุกมานี่ก่อนเร็ว(ดึงผมออกจากป๊า ผมก็ค่อยๆปล่อยมือที่กอดป๊าออก) เป็นยังไงบ้างวันนี้(ถามผมอย่างใจดี)
ผม : ......(หันไปมองเฮียบอมนิดหน่อย เหมือนผมกลัวมันอะครับ..) ก็ดี ดี..(พูดเบาๆ)
พี่หมอ : ใจเย็นๆสินท ไหนบอกว่าจะเปิดใจไง(ลูบหลังผมเบาๆ ผมตัวสั่นนิดหน่อย)
ผม : ผมพูดแบบนั้นหรอ(ถามพี่หมอเบาๆ เค้าก็พยักหน้า) เอาสิ (น้ำตาเริ่มไหลลงอีกครั้ง)
ป๊า : พอก่อนมั้ยหมอ(พูดเสียงเครียดๆ พี่หมอก็ส่ายหน้า)
พี่หมอ : ไหน ลองหันไปมองเค้าหน่อยสิ(ผมก็ทำตาม เห็นหน้าเฮียบอมแล้ว ผมก็เห็นแต่ตอนที่เค้าบีบคอ คำพูดนั้น...)
ผม : ผม....คือ....ผม.......(ผมเบนสายตาไปมา แล้วหยุดทีเฮียบูม....) ทำไมถึงกลับช้า ทำไม...ไม่รีบกลับ...(พูดเสียงสั่นๆไปทางเฮียบูม)


ที่พูดแบบนั้น เพราะคืนนั้นตอนที่ผมต้องตกนรก ผมคิดถึงทุกคน โดยเฉพาะเฮียบูม ขอเพียงแค่ให้เค้ากลับมาเร็วที่สุด ได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ แต่....มันก็ไม่เป็นผล ผมควรจะรู้สึกกับใครยังไงดีละ.....


เฮียบูม : นท (เรียกผมเศร้าๆ) คะ คือเฮีย...(ผมยิ้มนิดหน่อย)
ผม : เฮียติดงาน ใช่ นท...คงหวังมากเกินไปในคืนนั้น (พูดเบาๆ)
เฮียบูม : นท คือ(แม่จับมือเฮียไว้)
ผม : แล้วยังไงต่อพี่หมอ....ผมเปิดใจแล้วไง แล้วไงละ ต้องเอามีดมาควักมันออกมาเลยมั้ยครับ ถึงจะทำให้ผมหายได้(พูดเบาๆ เสียงสั่นๆ)
ป๊า : พอแล้วๆ นทขึ้นบ้านนะ ป๊าจะพาไป(ลุกขึ้นแล้วชักแขนผมให้ลุกตาม)
พี่หมอ : ไม่ใช่ พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น (จับมือผม)
ผม : แล้วต้องทำยังไง ต้องทำยังไงให้ผมไม่ป่วยในสายตาหมอ(พูดขึ้นมานิ่งๆ น้ำตาไม่ไหลแล้ว)
พี่หมอ : คะ คือ...(พี่เค้าชะงักไปครับ)


ผม : ผมปกติ ผมเจอเค้าได้โดยไม่ชัก โอเคมั้ย เฮียขอโทษผมให้อภัย โอเคมั้ย(พูดเสียงสั่นๆ ไม่กล้ามองตรงๆ ผมต้องทำเป็นมองเลยไป ยอมรับเลยตอนนี้กลัว และผวา แต่ผมต้องทำให้ทุกคนเห็นว่าผมหายแล้ว ไม่งั้นทุกคนก็จะต้องมาเป็นห่วงผมไม่หยุดสักที....)


พี่หมอ : นท คือมะ..
ผม : ชัดเจนแล้วนะครับ (พูดแทรกขึ้นมา) ถ้ายังไม่ชัดก็ดูนี่นะ(ผมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็เดินไปหาเฮียบอม)


จับมือเฮีย มาทาบหน้าอกซ้ายผม ที่มันเต้นเร็วจนผมแทบยืนไม่ไหว แต่ผมก็ต้องอดทน แล้วผมก็โน้มตัวกอดเฮียเบาๆ...


ผม : ผมให้อภัย เรายังเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม(กอดแน่นเลยครับ ทุกคนเงียบลง)


ตอนแรกๆที่พูดไม่ออกและน้ำตาไหล ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมเดาว่าผมกลัว และมันก็เป็นจริงๆ ผมจะจบเรื่องนี้ โดยการมองข้ามไป เวลาจะช่วยผม ทุกอย่างก็ด้วย ผมไม่ได้รำคานหรือเกลียดพี่หมอ แต่เค้ายืดเยื้อเกินไป ผมต้องการความปกติ ผมไม่ได้เครียดอะไรแล้ว...แล้วผมก็ผละออกมาเฮียทำหน้าอึ้งนิดหน่อย ผมก็เดินขึ้นห้องไปก่อน เพื่อนๆ พี่อ๊อฟก็ตามมา ผมรีบเข้าห้องน้ำ แล้วก็กินยาฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว แล้วนั่งที่ขอบอ่างอย่างนั้นสักพักแหละครับ ยาช่วยได้จริงๆ มันทำให้สงบได้มากเลยละครับ ขนาดกินไปไม่ถึงนาทีนะ.......


‘ก๊อกๆๆ’


พี่อ๊อฟ : นท โอเคมั้ย(ถามอย่างเป็นห่วง)
ผม : โอเคๆ แปปนะ(ผมก้มหน้าล้างหน้าล้างตาในอ่าง แล้วก็สงบสติ อารมณ์ แล้วออกไปด้วยหน้านิ่งๆ....)
พี่อ๊อฟ : ไม่เป็นไรแล้วจริงหรอ(ผมก็พยักหน้าแล้วยิ้มอ่อนๆ)
ผม : ทำงานกันเถอะ(พูดเบาๆ ทุกคนก็พยักหน้า)


แล้วก็เริ่มทำกันเลย ป๊ากับพี่หมอก็ขึ้นมาดู ผมดูออกว่าพี่หมอรู้ ว่าผมคิดอะไร ผมก็ไม่อะไรครับ ทำงานไป ทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่มันก็ยาก......


‘ตึ้ง ตึ้ง!’ เสียงคอลวีดีโอในคอมผมซึ่งตอนนี้ไอนัทนั่งอยู่.....


นัท : นท ใครวะ เป็นฝรั่งด้วย(ผมหันไปมอง...คุณคริส! ผมเผยยิ้มออกมานิดหน่อย)


ผมก็ลุกขึ้นไปนั่งแทนไอนัท แล้วกดรับ ทุกคนก็มองผมเป็นสายตาเดียว....


คุณคริส : โอเค พี่นทรับแล้ว(พูดอย่างใจดี)
น้องเจฟ : จริงหรอแด๊ดดี๊ บอกพี่นทรอเจฟแปปนึงนะครับ เจฟกำลังแต่งหล่ออยู่(ผมหลุดยิ้มออกมานิดหน่อย)
คุณคริส : เป็นไงบ้างนท(หันมาถามผมอย่างใจดี)
ผม : สบายดีครับคุณคริส แล้วคุณคริสละครับ เป็ยยังไงบ้าง(ถามกลับด้วยรอยยิ้ม)
คุณคริส : ก็ดีครับ ดูเด็กๆจนเมื่อยเหมือนเดิม(ยิ้ม) อ้า มาแล้ว คุยกับน้องหน่อยนะ เค้าบ่นหานททุกวันเลย วันหลังขอเป็นไลน์นะ สไกป์ติดต่อยาก(พูดติดตลกผมก็พยักหน้ารัวเลยครับ)
ผม : ไงครับเจฟ(ถามอย่างใจดี น้องเค้ามองกล้องแบบอายๆ)
น้องเจฟ : พี่นท....(น้องเค้าเขิน)
คุณคริส : คุยสิ ไหนบอกจะเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้พี่นทฟังไง(พูดอย่างใจดี)
น้องเจฟ : เจฟเขิน (กอดคุณคริสไว้ ผมเผยยิ้มออกมากว้างงขึ้นครับ)
ปอ : นทใครอะ(ถามอย่างสงสัย)
ผม : เพื่อนของพ่อเพื่อน งงมะ(มันก็ทำหน้าคิด)
น้องเจฟ : พี่นท เจฟใส่นี้ทุกวันเลยครับ(ชูแขนซ้ายให้ผมดู)
ผม : ว้า ใส่แล้วหล่อขึ้นนะเนี่ย(ยิ้ม)
น้องเจฟ : ครับ เพื่อนๆ...มีแต่คนอยากได้ (ยิ้ม)
ผม : แล้วเจฟชอบมั้ยละ(น้องเจฟก็พยักหน้ารัว)
น้องเจฟ : เจฟจะรักษามันไว้ให้ดีนะครับ(พูดเสียงเข้ม น่ารักจริงๆครับ เด็กน้อยจริงๆ)


แล้วผมก็ฟังน้องเจฟเล่าถึงตอนไปโรงเรียนให้ฟัง เล่าข้ามไปข้ามมาจนผมงงไปหมด บางทีเล่าเองก็ลืมเองเพื่อนๆผมก็หัวเราะเลยละครับ55 ไม่นานก็วางไปเพราะน้องเจฟต้องไปทำการบ้าน ผมก็เลยบอกไอดีไลน์ให้คุณคริสไป เค้าก็โอเคไม่นานก็แอดมา หลังจากนั้นคำถามอยากรู้อยากเห็นก็รัวเข้ามา ทั้งป๊า พี่อ๊อฟและเพื่อนๆ ผมก็บอกไปตามความจริง คุณคริสเป็นใครและน้องเจฟเป็นใคร.....


พี่อ๊อฟ : กำไลนั่นมัน(ผมก็หันไปยิ้มให้พี่อ๊อฟ)
ผม : อันที่ผมไปซื้อกับพี่ไง(ยิ้ม)
ป๊า : ฮ๊อตไปแล้ว เดี๋ยวนี้มีเด็กฝรั่งมาจีบหรอ(ขยี้หัวผมอย่างหมั่นไส้ ผมก็หัวเราะออกมานิดหน่อย)


ทุกอย่างเริ่มกลับมาเหมือนเดิม ทั้งความรู้สึกอะไร ผมเชื่อว่าไม่นานจะทำใจได้ พี่หมอก็มองผมแล้วยิ้ม ผมก็ยักคิ้วให้เค้า...


ผม : โอ้โห รายงานอะไรวะ เป็นร้อยๆหน้าเลยอะ คุณเครื่องปริ้นของกูจะเจ๊งก็วันนี้(พูดอย่างเซ็งๆ)
ปอ : นานๆทีมึงใช้มันก็ดีนะ(ยิ้ม)
ผม : เออ จริงสิ(ผมก็ไปเอากล่องที่พี่นายให้เป็นของขวัญก่อนกลับมาดูสองกล่อง)


ผมแกะออก และนั่นก็คือนิยาย! นิยายที่ผมชอบ ราคาแพง มีเป็นเซ็ต พี่นายรู้ได้ไงเนี่ย แสดงว่าถ้าผมไปอีก เล่มต่อไปก็จะได้ เรื่องนี้ผมจำได้ว่ามีสี่เล่ม พี่นายรู้ใจผมจริงๆเลยละ.....


พี่อ๊อฟ : ใครให้มาวะ(ถามผมงงๆ)


ตอนนี้งานเสร็จแล้วป๊ากับพี่หมอก็ไปรอข้างล่าง เหลือแต่พวกเรานั่งรองานเสร็จตรวจเช็คอะไรเข้าเล่มก็เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็ค่อนข้างเย็นมากแล้ว.....


ผม : พ่อพี่ดินพี่ไฟให้มาอะดิ(ยิ้ม)
พี่อ๊อฟ : เรื่องนี้มึงชอบไม่ใช่หรอ(ผมก็พยักหน้า)
ปอ : นท ฝรั่งคือหล่อ(ทำตาปริบๆ)
ผม : มาก หล่อแบบเทพบุตร เหมือนรูปปั้น แต่เค้ามีลูกแล้วนะมึง(ยิ้ม)
วิว : ก็คือถ้าเค้าไม่มีมึงก็จะจับ(ถามนิ่งๆ)
ผม : ก็....อ่า(พี่อ๊อฟบีบไหล่ผมเบาๆ ผมก็ยิ้มแห้งๆให้ไป)


ทุกคนก็หัวเราะเฮฮาไปครับ สนุกสนาน จนทำไรเสร็จก็ช่วยกันเก็บของอะไร และพากันลงไปกินข้าว วันนี้ป๊าทำหมูทะ ดีสุดๆ ผมชอบ555 พอลงไปก็อยู่กันครบทุกคนเหมือนตอนเย็น เฮียบอมกับเฮียบูมก็มองผมอย่างรู้สึกผิดอยู่ ผมเข้าใจ แต่ผมไม่โกรธจริงๆ ผมแค่กลัว กลัวมากๆเท่านั้นเอง ตอนนี้เราก็นั่งกินกันไป เฮียอาสาไปส่งเพื่อนๆผม พี่หมอก็ด้วย ป๊าจะได้ไม่ต้องขับรถออกไป ก็ดีครับ สุดยอดเลยละ.......


เฮียบูม : นท เฮียขอโทษจริงๆนะ(พูดเสียงเศร้าๆ ตอนนี้ผมอยู่ในครัว มาเอาของเพิ่มนะครับ เรานั่งกินกันหน้าบ้านไง)
ผม : เฮียไม่ได้ทำไรผิด นทจะไม่อภัยให้ เพราะนทไม่เคยโกรธเฮียเลยนะครับ(ยิ้ม เฮียสวมกอดผมทันที)
เฮียบูม : ยังไงเฮียก็รู้สึกผิดนะ(ผมกอดตอบเบาๆ)
ผม : อย่าเลยครับ ทุกอย่างมันผ่านมาแล้ว นทลืมแล้ว เฮียก็ควรจะลืมนะ(ผมโกหก ใครจะลืมจริงมั้ย)
เฮียบูม : อืมๆ(ผละออกมา น้ำตาเฮียไหล ผมก็เช็ดให้เบาๆ)
ผม : ไม่เอาน่า เฮียต้องดูแลนทไปอีกนาน อย่ามางอแงกับนทสิ(ยิ้มบานเฮียก็ยิ้ม)


เราสองคนคุยกันอีกหน่อยก็ออกไป เฮียเค้าเครียดผมรู้ดี ผมไม่คิดจะโทษเฮียที่กลับมาไม่ทัน แต่มันเป็นเพียงคำถามเท่านั้น ว่าทำไมเฮียถึงกลับมาช้า เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมหวังไง แล้วมันก็ผิดหวังด้วย เหมือนข้อสอบอะครับ เรามั่นใจว่าเราทำถูกแต่พอครูตรวจว่าผิดเราก็อยากได้คำตอบว่าทำไมมันผิดจริงมั้ยครับ......


พี่หมอ : โอเคแล้วแน่หรอ(ถามผมขึ้นมาขณะนั่งกินกันอยู่ พี่หมอนั่งข้างๆผมไง อีกข้างก็พี่อ๊อฟ)
ผม : พี่หมอรู้อยู่แล้วนิ(ยิ้ม)
พี่หมอ : พี่จะมาอีกรู้ใช่มั้ย(ผมก็พยักหน้า)
ผม : เริ่มติดใจพี่หมอแล้วละ หล่อและตื้อสุดๆ(ยิ้ม)
พี่หมอ : พี่ยอมเป็นกิ๊กโอเคมั้ย(เราก็หัวเราะคิกคักกัน)
พี่อ๊อฟ : คุยอะไรกันครับ(ชะเง้อหน้ามาถาม)
พี่หมอ : นทจะให้พี่เป็นกิ๊กอะสิ(โอ้โห พูดเองแล้วยังมาใส่ร้ายหน้าตายอีก)
พี่อ๊อฟ : นท(เรียกผมแล้วมองอย่างหาเรื่อง)
ผม : ถ้าเชื่อพี่หมอก็ไม่ต้องมาคุยด้วยเลย(พูดติดจะงอนๆไปหน่อย)…..


เราก็กินกันไปอย่างมีความสุขขึ้น ผมก็พยายามลองใจตัวเอง โดยการมองไปที่เฮียบอมบ่อยๆ มันยากอยู่นะครับ แต่ก็โอเค มองให้ชิน เพราะยังไงก็พี่ผมจริงมั้ยครับ ทำยังไงได้ละ กินเสร็จเพื่อนๆผมก็ช่วยเก็บช่วยกันล้าง และร่ำลากันกลับบ้าน ผมก็อยู่คุยเล่นกับป๊า แม่ พี่โน้ตนิดหน่อยก็ขึ้นบ้านอาบน้ำทายาแล้วก็นอนหลับไป.......


.....

และชีวิตจากวันที่เลวร้ายนั้นผ่านพ้นไป ผมก็ปกติขึ้น ทุกอย่างดีขึ้น ทั้งร่างกาย สภาพจิตใจ อะไรมากมาย พี่หมอและเวลาช่วยผม มันเลยเร็วกว่าที่คิด พี่หมอเค้ามาหาผมทุกวัน และผมก็ปฏิเสธเค้าไม่ได้แล้ว ตอนนี้เค้าก็ยังคงมาหาผมเรื่อยๆ เฮียบอมก็..ปฏิบัติผมดีแบบพิเศษชนิดที่ว่า พี่โน้ตกับเฮียบูมพ่ายไปเลย แต่นั้นมันทำให้ผมไว้ใจเฮียบอมเพิ่มขึ้นยังไงละ อะไรหลายๆอย่างเริ่มเข้าที่ ผมกับพี่อ๊อฟรักกันมากขึ้น ไอสิงโตก็มาเที่ยวหาบ่อยมาก มันกับพี่อ๊อฟสนิทกันมากขึ้นเลยละ......


ผมก็ใกล้จะเรียนจบม.ต้นแล้ว กิจกรรมโรงเรียนอะไรก็ผ่านไปเกือบหมด จริงๆไม่มีอะไรมากผมข้ามไปดีกว่า แต่ก็ยังมีเรื่องราวดีๆ เยอะแยะนะครับ(ถึงแม้จะน้อยกว่าเรื่องแย่ๆก็ตาม) ผมจะเล่าสรุปรวมๆไปนะครับ......


จ๋าจริงๆแล้วเค้าชอบผมครับ อย่างที่เค้าพูดเลย เค้ามาสาระภาพกับผม เป็นความจริงจากใจ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้รู้เรื่องของผม แต่...ไม่รู้สิครับ จ๋าก็น่ารักนะ แต่...ไม่ใช่ทางเดินของผมสะแล้ว ผมก็เลยบอกเค้าตรงๆไป ตอนนี้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เค้าขอให้ผมหายโกรธแนนที่เอาความลับอะไรต่างๆมาบอกผม ผมบอกเลยคือไม่ได้โกรธ และเข้าใจว่ามันเป็นคนแบบนั้น แต่แค่อยากให้มันรู้สึกบ้างว่าบางคนไม่สนุกกับการกระทำของมันไง ผมกับมันเคลียล์กันไปแล้วครับ มันคงเข็ดอีกนานเลยละ.....


ส่วนเจมส์ก็ได้เป็นแฟนอิงฟ้าแล้วนะครับ ด้วยความใสซื่อของมันทำให้อิงฟ้าใจอ่อน รวมถึงพี่เฟิสด้วย อ้อ! ส่วนพี่เฟิส ก็กำลังคบหากับจ๋าไปแล้วด้วย วันที่จ๋ามาสาระภาพ เค้ากำลังมองหาทางเลือกไง มีผมและพี่เฟิส ผมก็เลยบอกเค้าให้เลือกพี่เฟิสเถอะ เลือกผมผิดหวังไปตลอดชีวิตแน่ๆ555 ไอเจมส์ก็เป็นเพื่อนที่ดีมาก มันไม่ค่อยมีเวลาให้พวกผม แต่มันก็ทำหน้าที่เพื่อนได้เต็มที่สุดๆเลยละ ไอนัทกับพี่ฮอนก็เปิดตัวคบกันแล้ว ร้ายกาจชะมัด ตอนนี้ในกลุ่มผมเหลือ ไอวิวกับไอมินละมันบอกชอบลั้ลลามากกว่า จริงๆผมก็ชอบแบบนั้น555 แต่มีบ่วงคล้องคอเยอะไง ทำไงได้ละ....


ทุกอย่างมันลงตัวไปหมด ผมสบายใจขึ้นเยอะเลยละ หลังจากที่ได้พี่หมอมาพูดคุย ผมก็เปิดใจ มีอะไรก็เล่าให้ป๊า แม่ พี่โน้ต ฟังทั้งหมด และพวกเค้าจะเป็นสามคนแรกที่ผมจะเล่าเรื่องที่ผมเจอมาให้ฟัง และพี่อ๊อฟ ก็น่ารักเหมือนเดิม สิงโตก็ยังเหมือนเดิม ผมได้ทำการขอขมาคนในครอบครัวตัวเอง เพราะผมรู้สึกไม่สบายใจ ที่ทำให้ทุกคนเหนื่อยใจเพราะผม ผมทำตามพิธีครับ โดยมีพี่อ๊อฟช่วยเตรียมของอะไร ทุกคนรักผมมากขึ้น เป็นห่วงมากกว่าเดิมด้วย........


ทุกคนยังคงติดต่อผมเรื่อยมาตลอด ทั้งพี่กาย พี่ดินพี่ไฟ น้องเจฟ พี่นาย ทุกคนยังโทรมาพูดคุยและติดต่อกันตลอด โดยพี่นายเค้าก็รู้เรื่องที่ผมเจอ แต่คงรู้ช้าไป เค้าส่งหนังสือมาเป็นของเยี่ยมที่มาช้าไปให้ผม น่าประทับใจมาก และผมได้ทำการส่งของไปฝากพวกเค้าเรื่อยๆ รวมถึงส่งไปให้คุณคริสและน้องๆด้วยนะครับ โดยเฉพาะน้องเจฟ พี่ดินพี่ไฟก็มาหาผมด้วยนะครับ และอีกหลายๆคนเลยละ อย่างพี่ตังก็ชอบมาลักพาตัวผมไปเที่ยว555 เค้าบอกว่าพี่อ๊อฟไม่พอใจเลยลักพาตัวเลย หรือจะเป็นไอแบงค์ ที่ชอบมาชวนผมไปฟังมันร้องเพลงที่บ้านมัน หรือ จะเป็นเพื่อนๆที่ไปเข้าค่ายด้วยกัน พวกไอปลื้มอะครับ มันก็นัดผมไปเที่ยวบ้าง มีความสุขกว่าที่คิดเยอะ เราเจอเรื่องเลวร้ายมา แต่นั้น มันก็ผ่านมาแล้วเราก็ควรทำให้มันเป็นบทเรียน พอผ่านมาเรื่องดีๆก็วิ่งเข้ามาหา และคงไม่มีใครเจอแต่เรื่องร้ายๆหรอกนะผมคิดว่างั้นนะครับ.......
สวัสดีทุกๆคนที่เข้ามาอ่านเรื่องผม :).....


ขอบคุณมากสำหรับการติดตามและคอยอ่านและให้กำลังใจผมเสมอมา.....


จริงๆมีเรื่องในชีวิตของผมอีกมากมายที่ผมอยากจะแชร์ให้เพื่อนๆพี่ฟังมากมาย ที่เล่าไปมันยังไม่หมดแค่นั้นหรอก แต่ผมว่า มันถึงเวลาจะหยุดมัน มันเหมือน....หนังเรื่องนึงต้องมีวันจบ อาจจะจบไม่รู้เรื่องไปหน่อยต้องขอโทษด้วยนะครับ...


ใช่ครับ เรื่องของผมที่ลงในนี้ จะจบลงเพียงเท่านี้ครับ ผมจะไม่ลงต่อแล้วและ มันคงไม่สำคัญเท่าไหร่ บางทีผมอาจจะหายไปเฉยๆหรือไม่สนใจก็ได้ แต่...ผมอยากบอกให้ทุกคนรู้ครับ ทุกคนจะได้ไม่ต้องรออีกต่อไป ผมชอบที่จะแชร์สิ่งที่ผมเจอนะครับ :) และชอบที่ทุกคนมีความสุขและชอบตอนที่อ่านมัน...


แย่จังเลยนะครับ ผมลงได้ไม่นานก็จะต้องหยุดไป จริงๆมีเหตุผลบางอย่าง ผมขอไม่บอกแต่อยากให้ทุกคนรู้ว่าผมมีความจำเป็นจริงๆ....


ขอบคุณทุกๆคนมากๆเลยนะครับ ที่คอยอ่านคอยให้กำลัง ทุกๆอย่างเลย ผมชอบมาก ขอให้ทุกคนโชคดีนะครับ :)


นท.......



ลูกน้องหัวหน้าห้อง

โพสต์
7
พลังน้ำใจ
355
Zenny
131
ออนไลน์
34 ชั่วโมง
โพสต์ 2019-5-21 20:58:31 | ดูโพสต์ทั้งหมด
เป็นเรื่องที่ผมอ่านแล้วอินที่สุด เหมือนผมได้เห็นเหตุการณ์นั้นทั้งหมดเลย จนทำให้ผมจิตตกแต่ตอนนี้เบาลงไปมากละ ทำไมรู้สึกตกหลุมรักทุกคนในเรื่องเลยอ่ะ 55555 ท่าจะบ้า อยากเจอตัวจริงทุกคนจัง 55555 แต่คงได้แค่ฝัน ขอบคุณที่นำกระทู้นี้มาลงให้ผมอ่านนะครับ ผมชอบเรื่องนี้ที่สุดในชีวิตละ และอิจฉานทในหลายเรื่องและสงสารนทในหลายเรื่อง เริ่มอยากจะเป็นเพศนี้ เพราะนทเลยอ่ะ แต่ก็อยากมีลูก เห้อนททำให้เราสับสนได้ขนาดนี้เลยหรอวะ อยากมีเฟสอยากมีไลน์หรือแอพที่ทำให้เห็นหน้าทุกคนในเรื่องได้จัง พิมพ์ซะยาวเลย 5555 บ้าบอ ขอให้ทุกคนในเรื่องมีความสุขกันดีนะครับ

ประธานนักศึกษา

โพสต์
365
พลังน้ำใจ
3681
Zenny
2004
ออนไลน์
256 ชั่วโมง
โพสต์ 2019-4-10 14:47:59 | ดูโพสต์ทั้งหมด
ขอบคุณครับ

ประธานนักศึกษา

โพสต์
142
พลังน้ำใจ
3850
Zenny
77
ออนไลน์
436 ชั่วโมง
โพสต์ 2019-4-8 18:06:31 | ดูโพสต์ทั้งหมด
ขอบคุณมากครับที่นำเรื่องราวดีๆมาเล่าให้ฟัง มีความสุข สนุก ที่ได้อ่านมากจริงๆครับ ขอบคุณครับ...^^

ลูกน้องหัวหน้าห้อง

โพสต์
7
พลังน้ำใจ
355
Zenny
131
ออนไลน์
34 ชั่วโมง
โพสต์ 2019-4-8 07:46:16 | ดูโพสต์ทั้งหมด
สรุป เป็นเรื่องจริงหรอคับ ผมก็เอะใจว่าทำไมถึงเล่าละเอียดขนาดนี้ แต่พอรู้ผมก็ตกใจมากเลยคับ ผมว่าถ้ามีหนังเล่นเรื่องนี้จะเป็นอะไรที่สุดยอดมากอ่ะ และผมขอเดาว่าจังหวัดที่นทอยู่น่าจะเชียงใหม่นะ ผมว่าเรื่องนี้ดีที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลยคับ ขอบคุณที่ทำให้ผมได้อ่านประสบการณ์ดีๆนะคับ เป็นอะไรที่สุดยอดมากคับ

นายกองค์การนักศึกษา

โพสต์
1297
พลังน้ำใจ
18162
Zenny
11006
ออนไลน์
1435 ชั่วโมง
โพสต์ 2019-4-7 22:38:16 | ดูโพสต์ทั้งหมด
แฮปปี้เอ็นดิ้ง ♥️

เจ้าพ่อมหาลัย

โพสต์
25982
พลังน้ำใจ
110037
Zenny
57403
ออนไลน์
11785 ชั่วโมง
โพสต์ 2019-4-7 22:02:28 | ดูโพสต์ทั้งหมด

มาเฟียคุมคณะ

โพสต์
12693
พลังน้ำใจ
83903
Zenny
38013
ออนไลน์
13739 ชั่วโมง
โพสต์ 2019-4-7 20:53:37 | ดูโพสต์ทั้งหมด

นายกองค์การนักศึกษา

โพสต์
3636
พลังน้ำใจ
41031
Zenny
21949
ออนไลน์
11915 ชั่วโมง
โพสต์ 2019-4-7 20:18:09 | ดูโพสต์ทั้งหมด
จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งสุดๆ ดีใจกะนทจริงๆ ที่มีครอบครัวที่สุดยอด แฟนที่น่ารัก และเพื่อนๆที่ดีๆ

น่าจะมีตอนสเปเชียลๆ ประมาณว่าความรั่วๆของนทอีกนะครับ เผื่อจะได้สามีเพิ่ม อิอิ
--ตี๋อ้วน--
ขออภัย! คุณไม่ได้รับสิทธิ์ในการดำเนินการในส่วนนี้ กรุณาเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ลงชื่อเข้าใช้ | สมัครเข้าเรียน

รายละเอียดเครดิต

A Touch of Friendship: สังคมจะน่าอยู่ เมื่อมีผู้ให้แบ่งปัน ฝากไวเป็นข้อคิดด้วยนะคะชาวจีโฟกายทุกท่าน
!!!!!โปรดหยุด!!!!! : พฤติกรรมการโพสมั่วๆ / โพสแต่อีโมโดยไม่มีข้อความประกอบการโพส / โพสลากอักษรยาว เช่น ครับบบบบบบบบ, ชอบบบบบบบบ, thxxxxxxxx, และอื่นๆที่ดูแล้วน่ารำคาญสายตา เพราะถ้าท่านไม่หยุดทีมงานจะหยุดท่านเอง
ขอความร่วมมือสมาชิกทุกท่านโปรดโพสตอบอย่างอื่นนอกเหนือจากคำว่า ขอบคุณ, thanks, thank you, หรืออื่นๆที่สื่อความหมายว่าขอบคุณเพียงอย่างเดียวด้วยนะคะ เพื่อสื่อถึงความจริงใจในการโพสตอบกระทู้ และไม่ดูเป็นโพสขยะ
กระทู้ไหนที่ไม่ใช่กระทู้ในลักษณะที่ต้องโพสตอบโดยใช้คำว่าขอบคุณ เช่นกระทู้โพล, กระทู้ถามความเห็น, หรืออื่นๆที่ทีมงานอ่านแล้วเข้าข่ายว่า โพสขอบคุณไร้สาระ ทีมงานขอดำเนินการตัดคะแนน และ/หรือให้ใบเตือนสมาชิกที่โพสขอบคุณทันทีที่เจอนะคะ

รูปแบบข้อความล้วน|โทรศัพท์มือถือ|ติดต่อลงโฆษณา|จีโฟกายดอทคอม


ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ

กรณีที่ข้อความ/รูปภาพในกระทู้นี้จัดสร้างโดยผู้ลงข้อมูลเอง ลิขสิทธิ์จะเป็นของผู้ลงข้อมูลโดยตรง หากจะทำการคัดลอก/เผยแพร่ ต้องได้รับอนุญาตจากผู้ลงข้อมูลก่อนนะคะ หรือลงที่มาไว้ด้วยค่ะ

©ขอสงวนสิทธิ์คอนเซ็ปต์,คำอธิบาย,หัวข้อ/หมวดหมู่เว็บ ห้ามลอกเลียนแบบ คิดเอาเองนะคะอย่าเอาแต่ลอก

GMT+7, 2024-3-28 21:28 , Processed in 0.167321 second(s), 26 queries .

Powered by Discuz! X3.1 R20140301, Rev.31

© 2001-2013 Comsenz Inc.

ตอบกระทู้ ขึ้นไปด้านบน ไปที่หน้ารายการกระทู้