รุ่นพี่ที่รัก 72 (By P'not) CP

thanong

ต่อนะครับ......


แล้วเราก็พูดกันไปกินกันไป พอกินเสร็จก็เก็บไป แล้วก็ไปอาบน้ำ พี่อ๊อฟก็เช็ดตัว ทำไรเสร็จผมก็ออกมานั่งข้างๆพี่อ๊อฟเหมือนเดิม แม่ก็นั่งดูทีวีที่โซฟาน่ะ........


พี่อ๊อฟ : ไปส่งเข้าห้องน้ำหน่อย(หันมาบอกผม)
ผม : เอาสิ(ผมก็ลุกขึ้นปรับระดับเตียง)


แล้วก็ค่อยๆพยุงมันให้ลุกขึ้น จริงๆมันก็ลุกไปเข้าห้องน้ำอะไรเองได้นะ แต่ต้องประคองและมีคนดูตลอด และหมอย้ำว่าอย่าเคลื่อนไหวเยอะ เพราะกล้ามเนื้อหน้าท้องมันอักเสบอย่างหนักไง แต่ก็ต้องเดินบ้าง หมายถึงกายภาพบำบัดด้วย ไม่งั้นมันคงเป็นง่อย ไม่มีแรงที่ขาอะครับ ผมก็พยุงมันไปทางห้องน้ำ ตอนแรกแม่จะช่วย แต่ผมบอกว่าไหว เพราะเมื่อคืนก็2-3รอบแหนะ พิซซ่าทำร้ายพี่อ๊อฟครับ555 ก็พามันไปเข้า ผมก็เข้าไปด้วยครับ.......


ผม : ยืนนิ่งๆดิ้!(ผมกำลังจะถอดกางเกงให้มัน มันบิดไปบิดมาอะครับ)
พี่อ๊อฟ : ปวดฉี่ ไม่ไหวแล้ว เร็วๆ(ผมก็แกะกางเกงลงครับ พยาบาลมัดแน่นไปไหนเนี่ย พอได้ปุ้ปมันก็ฉี่เลย)
ผม : แล้วจะอุนจิมะ(ถามนิ่งๆ มันก็พยักหน้า) อืม ค่อยๆนั่งละ(ผมก็ประคองมันให้นั่งลงที่ชักโครกครับ) เสร็จแล้วตะโกนบอกละ (มันก็พยักหน้าครับ จริงๆผมจะอยู่รอก็ได้ มันบอกว่าอาย ก็ไม่เป็นไรให้มันเข้าคนเดียวไป จริงๆผมไม่ได้รังเกียจอะไรขนาดนั้นครับ)


ผมก็ออกมายืนรอหน้าห้องน้ำ แม่ก็ดูละครอย่างตั้งใจเชียวละ ไม่นานมันก็เรียกผม ผมก็เข้าไปหามัน ไปใส่กางเกงอะไรให้มัน พอเสร็จก็ประคองมันออกมา แล้วพามันไปนอนบนเตียงเหมือนเดิมครับ คือมันเหมือนคนพิการ หรือพวกกร้ามเนื้ออ่อนแรงอะครับ55 แต่ก็ดีครับ ให้ผมดูแลมันบ้าง มันดูแลผมมาเยอะละ.......


พี่อ๊อฟ : ยิ้มอะไร(ถามอย่างสงสัย)
ผม : ป่าว ก็แค่ดีใจที่ได้ดูแลพี่อ๊อฟบ้าง(ยิ้มเขินๆ มันก็ด้วย)
พี่อ๊อฟ : ปากหวานนะ(ยิ้ม)
ผม : อื้ม(ลุกขึ้นไปดูหน้ามันครับ แผลเริ่มจางแล้ว) ใกล้จะกลับมาหล่อเหมือนเดิมแล้ว(ยิ้ม) จุ้บ!(จุ้บปากมันเบาๆทีนึงครับ)
พี่อ๊อฟ : นท แม่อยู่(พูดอย่างเขินๆ)
ผม : เอาน่า จุ้บผมบ้างดิ(ยื่นหน้าไปให้มันจุ้บครับ)
พี่อ๊อฟ : จุ้บ!(มันจุ้บเบาๆ น่ารักจริงๆนะ) วันนี้จะไปไหนรึเปล่า(จับมือผม)


ผม : คืนนี้คงไม่ได้เฝ้านะ เฮียบอกว่าไม่สะดวกต่อการไปเรียน เข้าใจนะ(มันชะงักไปนิดครับ) แต่ผมจะอยู่ให้นานที่สุดนะ วันนี้ไอสิงโตและเพื่อนๆก็พักกันอยู่บ้าน ไม่ได้ไปไหน(พวกมันบอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ ว่าจะพักบ้างเที่ยวทุกวันไม่ไหว สิงโตตอนแรกจะมา แต่ต้องไปธุระให้พ่อ ก็จบไป)


พี่อ๊อฟ : อืม(ทำหน้าเศร้าๆ)
ผม : อยู่นี่แล้วไง จะเศร้าไปไหนละ(ยิ้ม)
แม่ : หวานกันไม่เกรงใจครองเครง(ขนมอะครับ)ในมือแม่เลยนะ(พูดล้อๆ)
ผม : นิดนึงค้าบ(แล้วก็ยิ้มเขิน)
พี่อ๊อฟ : แล้วไปนอนคอนโดหรอ(ผมก็พยักหน้า) อืม แล้วถ้ากูหาย จะกลับไปนอนบ้านมั้ย(ถามอย่างกังวล)
ผม : กลับสิ (ยิ้ม)
พี่อ๊อฟ : อืมๆ (ลูบมือผม) แล้ว..อาทิตย์หน้าจะไปเที่ยวกับไอสิงโตหรอ มันมาขอกูให้มึงอะ(ถามนิ่งๆ ผมชะงักไปนิด)
ผม : อืม พี่อ๊อฟจะไปด้วยป่าว(นั่งลงแล้วมองมัน) โกรธรึเปล่าที่ผมไม่บอก(ถามนิ่งๆ)
พี่อ๊อฟ : ไม่เลย(ยิ้ม) กูว่า.....มึงไปกับมันบ้างก็ได้นะ มันดูแลมึงตลอดเลยนิ กูต้องขอบคุณมันมากกว่า(พูดอย่างใจดี)
ผม : จริงอะ(มองอย่างจับผิด)
พี่อ๊อฟ : จริงๆ ไม่ซีเรียสอะไร เข้าใจดี แต่อย่าล้ำเส้นละ(พูดอย่างจริงจัง แต่อยากจะบอกว่าไม่ทันแล้ว)
ผม : แน่นอนครับ(ยิ้ม)
พี่อ๊อฟ : แล้วช่วงนี้ได้ข่าวว่ามะ อุ้บ!...


ผม : ไม่มีอะไรทั้งนั้นน่า ไอสิงโตบอกยังไงก็แบบนั้นแหละ สรุปให้เลยแล้วกัน ผมสบายดีมากๆเลยช่วงนี้ และไม่มีใครหมายปองหรือทำร้ายอะไร ที่โรงเรียนก็ไม่มีอะไร ไอพี่เฟิสกลับมาแล้วพี่ก็รู้ แต่มันไม่ทำอะไรผมแล้ว ต่างคนต่างอยู่ไป ก็แค่นั้น ไม่มีอะไรแล้ว(เอามือปิดปากมัน แล้วพูดแบบรัวๆไม่ใส่ใจนักครับ พอพูดจบก็เอามือออกครับ)


พี่อ๊อฟ : แล้วไอคนที่ชื่อแบงค์อะ ไอสิงโตบอกว่ามันร้ายกาจ(ถามนิ่งๆ ผมกรอกตาหนักมาก คือไอสิงโตมาฟ้องพี่อ๊อฟไง ขี้ฟ้องสะไม่มี)
ผม : ถ้ามันร้าย มันคงไม่ไปช่วยพี่อ๊อฟกับผมหรอก(พูดอย่างไม่จริงจังนัก)
พี่อ๊อฟ : อืมๆ (พยักหน้ารับรู้) แล้ว....


แล้วคำถามมากมายก็โผล่ขึ้นมา ในแบบทุกครั้งที่ผมนั่งคุยกับมันครับ บางทีก็เป็นคำถามซ้ำซาก อุตส่าเบี่ยงเบนที่จะตอบแล้วมันก็ถามจนได้ ไม่ได้รำคานครับ แต่ขี้เกียจตอบอีก เพราะคำตอบแต่ละครั้งมันไม่ตรงกันแล้วพี่อ๊อฟมันก็มาจับผิดผมเล็กๆน้อยๆอะครับ ไม่รำคานไม่เบื่อเลยอะ คืออยู่กับมันแล้วดีครับ ทำให้รู้ว่าการเฝ้าไข้ไม่น่าเบื่อหน่ายอย่างที่คิด ผมก็คุยอะไรเล่นกับมันไปจนเที่ยงนั่นแหละครับ ก็กินข้าวอีกรอบครับ โดยมีแม่ ป๊า พี่โน้ต พี่อิฐ พ่อ พี่ตอย พี่ตัง มากันหมดครับ แห่กันมาเยอะแยะเลยละ เค้าก็เอาข้าวอะไรมากินที่นี่กันด้วยอะครับ พ่อเอาเสื่อมาด้วยอะ โต้ะกินข้าวนั่งไม่พอครับ5555 แปลกดีครับ ก่อนอื่นเค้าก็จัดให้คนป่วยก่อนครับ แล้วจากนั้นก็จัดของกินที่เตรียมมาเยอะแยะใส่จานแล้วก็นั่งล้อมวงกันเลยครับ ทำอย่างกับมาปิกนิคครับ555........


พี่อ๊อฟ : คือ กูได้นั่งกินคนเดียวอ่ะ(พูดหงอยๆ)
ผม : เดี๋ยวนั่งเป็นเพื่อนไง(ยิ้ม ผมก็จะไปแบ่งเอาครับ แต่....)
ป๊า : นท มานั่งกินนี่เลย เดี๋ยวถ้ามันหกเลอะที่นอนพี่เค้าจะทำยังไง(โดนดุเลยครับ)


พอหันไปมองพี่อ๊อฟเค้าก็พยักหน้ารับรู้ครับ ผมละสงสารมันอ่า คงเหงาน่าดูเลยละ มันก็มองมาเรื่อยๆ ผมก็มองมันเรื่อยๆเหมือนกันแหละครับ.........


พี่ตัง : อะ (ตักไก่ให้ผม ผมก็ยิ้มให้พี่ตังเป็นการขอบคุณแทนครับ)
ผม : อะ ผมตักให้(ตักผักในจานผมคืนให้ครับ)
ป๊า : นท(เรียกนิ่งๆ ผมก็ยิ้มแห้งๆ)
ผม : ป๊า อันนี้อร่อย(ตักสลัดให้ป๊า)


ทุกคนก็หัวเราะกันครับ คือเค้ารู้กันหมดแล้วว่าผมไม่กินผัก และก็ชอบมีลูกเล่นโยนของที่ไม่กินไปให้คนอื่น ก็กินกันไปคุยกันไป จนเสร็จก็ช่วยกันเก็บอะ ผมก็ไปนั่งกับพี่อ๊อฟเหมือนเดิม พี่ๆก็มาคุยเล่นด้วย พี่อ๊อฟมันก็ดีขึ้นเรื่อยๆอะ ร่างกายมันแข็งแรงตอบสนองต่อการรักษาดีมากเลยละครับ ก็ดีแล้วจะได้รีบหายสักที ไม่นานพี่ๆแล้วก็ป๊าแม่ พ่อแม่ก็ไปทำธุระกันครับ ให้ผมเฝ้าคนเดียว ก็ไม่เป็นไร เห็นว่าจะเปิดร้านอะไรร่วมกันก็ไม่รู้ก็เลยไปดูสถานที่ละมั้ง ปล่อยไปครับเรื่องของผู้ใหญ่55 ผมใช้เงินอย่างเดียว55(แลดูไม่ค่อยจะดี แหะๆ) พอกลับไปกันหมดแล้วผมก็เรียก...แม่บ้านของโรงบาลมาทำความสะอาดห้องอีกรอบครับ มันดูรกและ เหนียวพื้นไปหมดอะ ผมก็ไปนอนรอบนโซฟา เค้าทำเสร็จก็ไปนั่งกับพี่อ๊อฟเหมือนเดิมครับ...


ผม : พี่อ๊อฟ จะนอนยัง นั่งนานแล้วนะ(ถามอย่างเป็นห่วง)
พี่อ๊อฟ : นั่งนานๆอะดีแล้ว เบื่อจะนอนแล้ว นั่งบ้าง ตอนนี้ก็ไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว(ยิ้ม)
ผม : อืมๆ จะทำไรป่าว(ถามอย่างเป็นห่วง)
พี่อ๊อฟ : ไม่อะ ดูทีวีละกัน(ผมก็โอเค ไปเปิดแล้วก็เอารีโมทให้มัน)


ผมกับมันก็ดูทีวีกันไป พูดคุยกันไปครับ อารมณ์เหมือนพักผ่อนฤดูร้อนสวีทกันสองคนในโรงบาล ผมว่ามันก็โรแมนติกดีนะครับ ไม่ต้องคิดอะไร มีแค่ผมกับมัน สบายใจเลย อาจจะมีหมอและพยาบาลเข้ามาขัดจังหวะเรื่อยๆบ้างตามสเต็บ แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ผมมีความสุขดีเลยละ...


ผม : เย็นนี้อยากกินไร(ถามขึ้นมา เพราะนี้ก็ใกล้จะได้เวลามื้อเย็นอีกแล้วครับ)
พี่อ๊อฟ : อะไรก็ได้นะ แต่กินกับกูนะ ไม่อยากนั่งกินคนเดียวอ่ะ(พูดอ้อนๆ)
ผม : ค้าบ งั้นก็รอแม่มาแล้วกัน(ยิ้ม)


ก็ทำอะเรื่อยเปื่อยจนผู้ใหญ่มากันอีกรอบอะครับ ก็กินข้าวกันอีก และก็นั่งคุยกันสนุกสนานยาวเลยครับ จนค่อนข้างจะดึก เฮียก็มารับกลับครับ ไปนอนคอนโด ก่อนไปก็ลากันอย่างกับจะไม่ได้เจอกันอย่างนั้นอะ งอแงเป็นเด็กเลยละ อยากให้มันไม่สบายบ่อยๆจัง น่ารักสะไม่มี ทิ้งคราบคนที่ดูหยิ่ง ดูทะนงตัวไปเลยละ ผมก็กลับไปนอนกับเฮียบูมครับ แล้วก็คุยกับเฮียเยอะแยะมากมายเลยละ พักหลังไม่ค่อยเจอเฮียบอม เค้าติดแฟนหนักมากครับ ได้ข่าวว่าไปนอนบ้านพี่ม่อยบ่อยมาก ช่วงนี้ก็ด้วย คาดว่าไม่นานคงได้ยินข่าวดีนะ คิดแล้วฟินครับ ก็คุยไรกับเฮียจนหลับไป........


“เฮ้ย! แม่ง! โครม! ตุบ!” เสียงดังตั้งแต่เช้าเลยครับ ผมเลยสะดุ้งตื่น เฮียบูมไม่อยู่แล้ว สงสัยไปเตรียมข้าวให้ผม ผมก็เลยไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเรียนครับ แล้วก็ออกห้องมา....


ผม : กะ เกิดอะไรขึ้นครับ(ถามอย่างตกใจ)


สภาพห้องคือ...เละ แล้วก็...ข้าวของแตกกระจายเต็มพื้นห้องเลยครับ.......

เฮียบูม : ก็บอมอะดิ! มันเป็นบ้าอะไรไม่รู้ มาอาละวาดตั้งแต่เช้าเลยเนี่ย!(พูดอย่างหัวเสีย แต่ก็ยังทำกับข้าวให้ผมครับ)
ผม : เฮียกลับมาเมื่อไหร่อะ(ถามอย่างสงสัย)
เฮียบูม : เมื่อตี3มันมาเคาะห้องบอกอยู่ ท่าทางจะเมาหนักเลยละ(พูดอย่างเซ็งๆ) รีบมากินข้าวเร็ว เดี๋ยวเฮียจะเตรียมตัวไปร้านละ ไอพวกนี้เดี๋ยวให้แม่บ้านเค้ามาทำละกัน(พูดอย่างเร่งๆ คงต้องไปดูเอกสารที่บริษัทแน่ๆ เฮียบอมไม่มีความรับผิดชอบเลย)


ผมก็เดินไปกินข้าว แล้วก็นั่งรอเฮียครับ เห็นว่านานก็เลยไปแอบส่องห้องเฮียบอม มันนอนตายอยู่บนเตียงครับ สภาพดูไม่จืด ไปมีเรื่องมาชัวร์ ดูจากสภาพหน้า ไม่ไหวๆ ผมก็กลับไปนั่งรอแถวๆห้องครัว เพราะห้องนั่งเล่นเละไปหมด ไม่นานเฮียบูมก็ออกมาครับ ก็พากันไป ผมถามเฮียบูม คือเฮียเค้าก็ไม่รู้ไง เพราะตั้งแต่มีแฟน เฮียบอมหายตัวบ่อยมาก ตามหายาก แล้ววันนี้มาเป็นบ้าอะไรไม่รู้ เฮียเค้าบอกไม่ต้องเครียดหรอก เดี๋ยวเค้าเคลียล์เอง ผมก็โอเคครับ คือจริงๆก็เป็นห่วงมันนะ มีอะไรรึเปล่า.......


ไม่นานก็ถึงโรงเรียนก็ไปเรียนครับ จนพักเที่ยงนั้นแหละ ผมก็ไปกินข้าวกับเพื่อนๆ เพื่อนๆผมแลดูจะมีความสุข เพราะเดี๋ยวนี้พวกมันชอบปอกลอกให้ไอสิงโตเลี้ยงครับ แต่ก่อนมีแค่ไอมินเดี๋ยวนี้เริ่มจะทุกคนละครับ........


ผม : พวกมึงว่า...ไอบาสมันคิดอะไรอยู่วะ(ถามอย่างสงสัย)


ก็ไม่ได้อะไรครับ ตั้งแต่เช้าตั้งแต่เข้าแถวอะ มันมาด้อมๆมองๆ ทำตัวหน้าสงสัยแถวๆแก๊งผมเนี่ย ไม่พอมองแล้วหันไปซุบซิบกับเพื่อนๆมันอีก ผมเริ่มสงสัยละ ว่าจะโดนอะไรอีกหรือไม่.....


ปอ : นั่นดิ ทำหน้าตาหน้ากลัวแปลกๆ กูว่า จะมาหาเรื่องอีกชัวร์(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
วิว : แล้วไอแบงค์ยังยุ่งกับมึงอยู่ป่าววะ(ถามอย่างสงสัย)
ผม : ไม่รู้ว่ะ มันหายหัวไปเลย แต่เห็นส่งข้อความมาหาอยู่นะ เห็นมันว่ายุ่งๆอะ (พูดอย่างไม่จริงจังนัก มันส่งมาแต่ผมมองแบบผ่านๆที่แจ้งเตือนนะครับ ไม่ได้กดเข้าไปอ่าน)
มิน : แล้วพี่อ๊อฟดีขึ้นยังวะ(ถามอย่างสงสัย)
ผม : ก็ดีขึ้นมากแล้วนะ หมอบอกว่ามันแข็งแรง เลยพักฟื้นเร็ว(ยิ้ม)
นัท : แล้วจ๋าละ ยังกวนมึงอยู่มั้ย(ถามนิ่งๆ)
ผม : เออ เรื่องนี้เลย จะเล่าให้ฟัง(ผมก็เริ่มเล่าครับ ที่จ๋าไปเยี่ยมพี่อ๊อฟที่โรงบาลอะไรต่างๆเพิ่มเติมที่พวกมันไม่รู้) เป็นงี้แหละ(พูดอย่างจริงจัง)


แล้วพวกมันก็เริ่มลงความเห็นกันครับ พวกมันยังสยองแทนเลยอะ เหมือนแบบถูกโรคจิตติดตามไงงั้นเลย ผมก็ไม่ใส่ใจเท่าไหร่ เพราะยังไงก็จะไปหาคำตอบอยู่แล้ว เพื่อนๆก็พูดกันไปผมก็ตอบบ้างแหละ ไม่ได้อะไรมากมาย กินเสร็จก็เอาจานอะไรไปเก็บแล้วก็เดินไปหาซื้อผลไม้ขนมอะไรกินครับ แล้วก็ขึ้นไปนั่งเล่นรอบนห้องเรียน.........


แนน : นท มีคนมาหา(ตะโกนบอกอย่างเกร็งๆ)
ผม : ใครวะ(ถามอย่างสงสัย แล้วมันก็ชี้ไปด้านนอกครับ)


ผมก็เดินออกไป สะอึกไปนิด ไอพี่เฟิสยังไงละ มาไมละนิ ผมก็ปรับสีหน้าให้นิ่งที่สุด แล้วก็เฉยๆเดินไปครับ เพื่อนๆไม่ได้ออกมาด้วย เพราะมันคงคิดว่าเป็นบรรดาผู้ชายหรือเพื่อนๆผมนั่นแหละ มันมาคนเดียวสะด้วยครับ พอเดินไปถึงมัน มันก็ดึงผมไปตรงบันไดครับ ไม่รู้จะแอบทำไม ผมก็ไม่รั้งหรืออะไร เดินไปตามแรงมันนั่นแหละ เพราะรู้ว่าการขัดขืนจะจบด้วยการเจ็บตัวเสมอ และยังไงก็ต้องได้คุยกันอยู่ดี......


ผม : ว่า(ทำหน้านิ่งๆ)
พี่เฟิส : นี่มึงไม่คิดจะกลัวกูเลย(ทำหน้าไม่พอใจ ผมก็มองมันนิ่งๆ)
ผม : เป็นผีรึไง ทำไมต้องกลัวละวะ(พูดอย่างไม่ใส่ใจ แล้วยิ้มนิดหน่อย มันตลกนะ พูดมาได้ยังไงวะ)


พี่เฟิส : เออๆ ช่างแม่ง(พูดอย่างหัวเสีย) กูมีเรื่องจะถามมึง (ผมมองอย่างสงสัย) มึงกับจ๋านี่ยังไงวะ กูเห็นเค้าตามมึงแปลกๆ(ผมเอะใจขึ้นมานิดหน่อย เพราะไอสิงโตก็บอกว่าเห็นมันอยู่กับจ๋านิ)


ผม : นั่นนะสิ ผมก็แปลกใจนะ เค้ามาตามผมทำไม แล้วก็รู้เรื่องผมไปสะหมด เล่นเอาสะผมกลัวไปหมดแล้วเนี่ย ไม่ใช่พี่ที่สั่งเค้ามาเอาคืนหรอกหรอ เห็นเพื่อนผมบอกว่าพี่ไปกินข้าวกับจ๋ามา(พูดอย่างไม่จริงจังนัก มันดูชะงักไปนิด)


พี่เฟิส : ปะ ป่าว กูแค่จีบเค้า แต่เล่นตัวชิป แม่ง! อ่อยกูนะ แต่แบบคือเหมือนจะแกล้งอะ อ่อยแต่ไม่เอากู!(พูดอย่างหัวเสีย)
ผม : หึ! ว่าแต่....มันเกี่ยวอะไรกับผม ไม่ได้เกลียดผมหรอกหรอ ทำมาคุยดีแบบนี้อะ ต้องการอะไรไม่ทราบ(พูดนิ่งๆ แล้วยิ้มนิดหน่อย จริงๆนี่อาจจะเป็นบทสนทนาที่ดีที่สุดของผมกับมันก็ได้ครับ จริงๆ และคนที่เดินขึ้นเดินลงบันไดตอนนี้ก็หันมามองกันเต็มไปหมดแล้วครับ เพราะนี่มันตึกมอต้น มอปลายมาทำไม?)


พี่เฟิส : เรื่องนั้นมันอีกเรื่อง กูมาคุยเรื่องจ๋า พักรบ นึกออกมะ!(พูดกระแทกเสียง มี้งี้ด้วยหรอวะ?)


ผม : บ้าบอวะ! ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับจ๋าเลย อยู่ๆเค้าก็โผล่มา แล้วก็มาทำตัวและพูดจาแปลกๆ และสำคัญกว่านั้นเค้ารู้เรื่องผมดีกว่าแฟนผมอีก ไม่รู้ว่าทำไม ผมบอกได้แค่นี้ มีอะไรอีกมั้ย(พูดแบบลวกๆ)


พี่เฟิส : อะ เอ่อ หรอวะ(ทำหน้าคิด) เออ มึงมีเบอร์จ๋ามั้ย(ผมมองมันแบบสงสัยนิดหน่อย)
ผม : ไปเที่ยวไปจีบกันแต่ไม่มีเบอร์?(ถามอย่างสงสัย)
พี่เฟิส : กูคุยผ่านเฟสเท่านั้น เค้ามีข้อจำกัดเยอะไปหมด(พูดแบบเซ็ง)
ผม : ชอบเค้ามากอะดิ(มันก็พยักหน้า) งั้น (ผมล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดแล้วโทรออกหาจ๋าครับ) ผมคิดว่าถ้าพี่โทรไปเค้าคงไม่รับ ถ้าเป็นเบอร์ผมอะไม่แน่(มันพยักหน้า) อะ รับแล้ว(ยื่นไปให้มัน)


มันก็คุยแบบเก้ๆกังๆของมันอะครับ เหมือนเขินอาย อาการนี้ช่างขัดกับสภาพมันจริงๆ คุยได้ไม่นานก็วางไปครับ......


พี่เฟิส : แม่ง กูยังไม่ได้พูดอะไรเป็นประโยคดีๆเลย เอาแต่ด่าเนี่ย (พูดอย่างหัวเสีย)
ผม : พี่มันโง่เอง เป็นนักเลงแล้วจีบสาวไม่เป็นแม่งเห่ยสุดๆวะ(ทำหน้าล้อเลียนมันครับ มันก็โกรธเลยละ) ทำไม จะต่อยหรอ(ท้าทายไง)
พี่เฟิส : ไม่ใช่ตอนนี้โว้ย! มึงยังมีประโยชน์กับกูเยอะ ฝากไว้ก่อนนะมึง!(กัดฟันพูดแล้วกำลังจะหันหลังไป)
ผม : เดี๋ยว!(ดึงแขนมันไว้) รู้ไว้สะด้วยนะ ผมไม่ใช่เบี้ยของพี่ และไม่กลัวพี่ด้วย และพี่ก็มีประโยชน์กับผมเหมือนกัน ผมไม่ได้โง่ช่วยคนที่ทำร้ายผมฟรีๆหรอกนะ!(พูดอย่างจริงจัง มันชะงักไปนิด)
พี่เฟิส : หึ! กะ...
ผม : ไม่ต้องพูดมาก จากนี้ถ้าอยากใกล้ชิดจ๋า เชื่อและทำตามที่ผมพูด ไม่งั้นก็ไปเห่าเครื่องบินเอานะ รู้ไม่ใช่หรอ ว่าจ๋าเป็นคนยังไง(ยิ้มแบบผู้ชนะครับ มันกลืนน้ำลายเลย คงจะชอบจ๋ามากจริงๆ)
พี่เฟิส : ชิ! (แล้วมันก็เดินไปครับ ผมจะถือว่าเป็นคำตอบรับว่าโอเคแล้วกันนะ)


ผมก็ยิ้มบานเลยครับ ผมไม่ได้เป็นเหยื่อคนเดียวอีกแล้ว มีคนมารองรับละครับ ผมก็คิดอะไรไปทั่วแล้วเดินกลับห้องครับ เพื่อนๆนั่งมองหน้าผมอย่างไม่พอใจ ผมก็เห็นแหละว่ามันแอบมองอะ แต่มันคงเห็นว่าพี่เฟิสไม่ทำอะไรเลยไม่ออกมา ตอนแรกพวกมันกำลังจะเอ่ยถาม แต่ครูเข้าสอนสะก่อนนะสิ เป็นเรื่องที่พลาดไปเลย เพราะผมจะไม่บอกเพื่อนๆเด็ดขาด ขืนมันรู้เรื่องจะยุ่ง เพราะมันจะเอาไปบอกสิงโตแน่นอน ไอสิงโตติดสินบนพวกมันไง ว่าผมมีอะไรให้ไปบอกมัน ไอพวกนี้ก็หูตั้งหางกระดิกเลยสิ บ้าจริงๆนะครับ5555......


พอเลิกเรียนเราก็เดินไปหน้าโรงเรียนกันครับ ระหว่างเดินก็คุยกันไป.......


มิน : ตกลงจะไม่บอกจริงๆหรอวะ ไอเฟิสมันมาคุยอะไรกับมึง(ถามอย่างไม่พอใจ จริงๆก็ถามกันตั้งแต่เริ่มเรียนคาบบ่ายละ แต่ผมเลี่ยงที่จะตอบไง ไม่อยากจะโกหกอะครับ แต่ก็คงเลี่ยงไม่ได้)
ผม : มันมาข่มขู่กู นึกออกมะ แล้วกูก็ข่มขู่มันกลับ มึงแอบดูอยู่มึงก็น่าจะเห็นหน้ามันนะ(พูดอย่างไม่จริงจังนัก)
ปอ : แน่หรอวะ(ถามอย่างจับผิด)
วิว : ข่มขู่เรื่องอะไรวะ(ทำหน้าสงสัย ผมก็มองนิ่งๆ ขี้สงสัยกันจริงๆ)
ผม : เรื่องเก่าๆ และกูก็ขู่มันว่าถ้ายังไม่จบ มันจะไม่ได้แค่โดนพักการเรียนแน่นอน(พูดอย่างจริงจัง)
นัท : แล้วมึงให้มันคุยโทรศัพท์กับใคร(เอิ่ม ละเอียดเกิน)
ผม : ให้มันคุยกับ.....ไอแบงค์ เพราะไอแบงค์มันช่วยกูอยู่ไง(แถไปนั่น เริ่มไม่เนียนแล้ว)
นัท : แน่หรอวะ(ดูหน้าแล้วคงไม่เชื่อ)
ผม : มึงจะเอายังไง กูก็บอกแล้วนี่ยังไงละ ไม่เชื่อมึงก็เดินไปถามมันเอง และถ้ามันตีมึงกูจะยืนหัวเราะตรงนี้(พูดอย่างหัวเสีย)


แล้วก็เริ่มรัวคำถามที่ต้องการความชัดเจนมาครับ ผมก็แถไปทั่ว แถจนไม่เนียนอะครับ ผมเลยเบี่ยงไปประเด็นอื่นเลย ชวนพวกมันไปหาอะไรกินกันเลยครับ เพราะวันนี้พวกมันอยากจะไปเยี่ยมพี่อ๊อฟอยู่แล้ว ก็นั่งรถไปห้างใกล้ๆโรงบาลนั่นแหละครับ จะได้เดินไปเลย ไปกินสเต็กกันครับ ไปถึงก็สั่งๆๆ แล้วก็นั่งเม้ามอยกันไปครับ......


นัท : เดี๋ยวรวมตังกันซื้อกระเช้าของฝากเลยนะพวกมึงอะ ไอนทก็ด้วย(อ่าว)
ผม : คือจริงๆมะ...
ปอ : ไม่ได้นะมึง มารยาทวะ อีกอย่างในนามกลุ่มเรามึงต้องช่วยออกเว้ย(พูดแล้วตบไหล่)


แล้วหลังจากนั้นก็เป็นสงครามแย่งกันพูด จริงๆคือเรื่องเงินไม่ใช่ประเด็นเท่าไหร่ แต่อย่างที่บอก คือของมันเยอะอยู่แล้ว ไม่จำเป็นเลย เอาไปก็เอาไปวางโชว์มากกว่า ก็ปล่อยพวกมันไปครับ ไม่นานของก็มาเสริฟครับ ก็กินไปแย่งกันกินไป อะไรไม่รู้ครับ มากันทีไรไม่เหมือนโต้ะอื่นเค้าหรอก กลุ่มผมเนี่ย555..........


ผม : จะซื้ออะไรกันวะ(ถามขึ้นขณะกินอยู่)
นัท : พวกของบำรุงเป็นไง กูว่าของกินคงเยอะแล้วแน่นอน(เออๆ ยังดีผมจะได้ไปแย่งกิน)
ปอ : ก็ดีนะ (พูดแล้วก็กิน)
ผม : เดี๋ยวค่อยไปเดินดูน่า(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)


แล้วก็ร่ายกันไปทั่วอะครับจนกินเสร็จเช็คบิลแล้วก็ไปหาเดินซื้อกันครับ คือของมันไม่ได้มีน้อยครับ แต่คนมันมากความคิดไงละ อันนี้ก็ดีอันนั้นก็โดน อีกคนก็อันนั้นก็ไม่ดีอันนี้ก็ไม่โดน เยอะแยะไปหมดครับ ผมให้พวกมันเลือกกันเองไม่อยากออกความเห็นครับ ลำคานที่จะเถียงด้วย แค่พวกมัน4คนก็เยอะพอแล้วละ จนสรุปว่าเลือกกระเช้าของบำรุงอะครับ พวกแบรนด์อะไรพวกนั้นแหละครับ เลือกกันสะนานเลย เสร็จก็พากันเดินไปโรงบาลครับ กระเช้าก็ช่วยกันถือไป.........


จนถึงโรงบาลก็พากันขึ้นลิฟท์ไปครับ ไปถึงก็เข้าห้องทักทายแม่อะไรก็ไปหาพี่อ๊อฟที่นอนยิ้มรออยู่ พวกเพื่อนๆก็เดินไปพูดคุยกับมัน ขอโทษที่ผ่านมาด้วย พี่อ๊อฟก็ดูจะเข้าใจมากเลยละ ไม่ถือโทษโกรธอะไร แล้วก็คุยเล่นกันไป ผมก็เดินไปคุยกับแม่ถามอาการพี่อ๊อฟกับแม่ครับ...........


แม่ : ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ ดีขึ้นมากเลย อีก2-3วันก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว(พูดแล้วลูบหัวผมอย่างเอ็นดู)
ผม : ครับ(ยิ้ม)


แล้วก็คุยกันไปครับ ผมว่าอะไรหลายๆอย่างมันก็ดีขึ้นมามากเลยละครับ พอเพื่อนๆกลับกัน ผมก็อยู่เฝ้ามันจนเฮียมารับกลับอะครับ วันสองวันนี้ไม่มีอะไรมากผมก็ไปเรียน แล้วก็ไปเยี่ยมพี่อ๊อฟปกติ มันดีขึ้นมากแล้ว.......


จนมาถึงวันที่ผมนัดเจอกับจ๋าครับ เป็นอะไรที่สังหรณ์ใจ จริงๆไม่อยากเจอ แต่อยากรู้ไงว่าเค้าจะติดตามผมเพื่ออะไร เท่านั้น ผมก็มาเรียนอะไรปกติ แต่ก็ไม่ได้บอกเพื่อนๆว่าจะไปไหน ทำทุกอย่างให้ปกตินั่นแหละ จนมาพักเที่ยงนี้แหละที่ผมกำลังเจอตัวขัดขวาง เราก็มานั่งกินข้าวในโรงอาหารกันปกติ......


ผม : ไอมิน มึงบอกว่าไอสิงโตชวนกูไปไหนนะ(ถามอย่างตกใจ)


มิน : วันเกิดหมาน้องมัน (ผมสะอึกสิครับ คราวแล้วก็วันฟักไข่ของนกที่เลี้ยง คือหลายวันเกิดมากครับที่ผมไป มีวันเกิดแฮมส์เตอร์ด้วยนะปลาทองก็ด้วย ง่ายๆเลยสัตว์เลี้ยงทุกจตัวของน้องเค้ามีวันเกิด ผมละเชื่อน้องซินเค้าเลย)


มิน : เห็นน้องมันงอแง บอกจะให้มึงไปด้วย และวันนี้ก็เลิกเร็วสะด้วย เป็นอะไรที่ดี(ดีกับพวกมันนะสิ ให้ตายเถอะครับทำไมหมาต้องมาเกิดวันนี้)
นัท : ทำไมวะ หรือว่ามึงนัดใครไว้(ถามอย่างสงสัย)
ปอ : ไอสิงโต โทรไปบอกพี่อ๊อฟของมึงให้เรียบร้อยแล้วด้วยนะ(ทำงานกันเป็นธีมสะด้วย เอาแล้วไง)
ผม : วันเกิดหมา แหะๆ(ไปไม่ถูกเลยครับ)
วิว : มึงเป็นไรป่าว(ถามผมอย่างเป็นห่วง)


ผม : คะ คือกูอาจจะต้องขอเฮียก่อนไง ละ แล้ววันนี้ก็มีนัดกับเฮียบอม เพื่อจะไป เอ่อ ไปที่บริษัทเฮีย อาจจะไปช่วยเฮียนิดหน่อยด้วยและ เอ่อ..(ทุกคนมองผมอย่างจับผิด) เอาเป็นว่าขอตัวไปโทรศัพท์ก่อน โอเคนะ(แล้วผมก็ลุกออกจากโต๊ะไปกดโทรศัพท์หาไอสิงโตครับ ไม่นานมันก็รับ)


สิงโต : ไงจ้ะ (เสียงนี่ไม่ค่อยจะกวนตีน)
ผม : ไอสิงโต แน่ใจนะว่าน้องมึงต้องฉลองวันเกิดให้หมาด้วย(ถามอย่างเหลือเชื่อ)
สิงโต : แน่สิวะ พูดเหมือนมึงยังไม่ชิน มาออกบ่อยๆ หลากหลายวันเกิด ไม่รู้ตัวอะไรบ้าง(พูดติดตลกไป)
ผม : คือ งานจัดกี่โมงวะ กูอาจจะไปช้าสักหน่อย กูอาจจะไปหาเฮียบอมอะ(อ้างไปนั่น)
สิงโต : ก็น่าจะเย็นๆ แต่...น้องซินอยากให้พวกมึงมาช่วยจัดงานไว้อะ(พูดอย่างไม่ใส่ใจ แลดูเป็นเรื่องเป็นราวเน้อะ)
ผม : งั้นมึงให้พวกไอโค้กมารับพวกไอปอก่อนได้มะ กูสัญญา ว่ากูจะรีบตามไป(พูดอย่างจริงจัง)
สิงโต : ให้กูไปส่งมั้ย (เอิ่ม)
ผม : ไม่ต้องหรอก มึงอยู่นั่นแหละ อย่าขับรถมานะ มันอันตราย รออยู่บ้านนั้นแหละ กูเป็นห่วง(พูดอย่างจริงจัง)
สิงโต : โอเค กูเชื่อคำพูดมึงอยู่แล้ว(พูดอย่างอารมณ์ดี)


ผมก็คุยกับมันอีกแปปก็วางแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม ซึ่งแน่นอนว่าพวกมันต้องถามผมก็บอกไปว่าให้พวกมันไปก่อน ผมคิดไรไม่ออกเลย จะเอาไงดี จ๋าจะยื้อไว้นานมั้ย ผมไม่แน่ใจ กินข้าวเสร็จก็พากันไปซื้อขนมไปแอบกินบนห้องในวิชาต่อไป ผมก็นึกขึ้นได้ ว่ามีไอพี่เฟิสอยู่นี่นา ผมก็เลยแยกกับพวกมันไปเข้าห้องน้ำ และบอกพวกมันไปเจอกันบนห้อง พวกมันก็โอเค ผมก็รีบปลีกตัวไปหาไอพี่เฟิสเลยสิ ไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน ผมก็เลยไปดูที่ห้องน้ำ เห็นแต่ไอพวก...เด็กเกเร........


ผม : เห็นพี่เฟิสมั้ย(ถามอย่างสงสัย)
? : อยู่ หลังโรงเรียนนู่น!(ผมไม่รู้จักมันหรอก และมันก็ไม่น่าจะรู้จักผม ถามแค่นี้ตะคอกสะ)


ผมก็ขอบคุณมันแล้วเดินไปทางด้านหลังโรงเรียน ผมว่าต้องเป็นที่ที่ไอบาสพาผมไปแน่ๆ ผมก็เดินไปทางนั้น เสียงดังมากันเลย ผมชะเง้อมองเห็นมันเล่นบอลกันอยู่ พวกไอแบงค์ก็อยู่ ให้ตายสิ ยิ่งไม่อยากเจออยู่นะเนี่ย.....


“มาหาใครวะ” ผมหันหลังไปดู เอ่อ....

ผม : มะ มาหาพี่เฟิส มันอยู่ป่ะ(ถามอย่างรนๆ ถอยห่างมันนิดหน่อย ไอบาสยังไงละครับ คงพึ่งเดินมาจากที่ไหนสักที่ มองผมแปลกๆ)
บาส : ไม่รู้วะ กูก็พึ่งมา เข้าไปพร้อมกันดิ(พูดดีแปลกๆ น่ากลัวจริงๆครับ)
ผม : กูเข้าไป กูคงไม่โดนรุมกระทืบใช่มะ(ถามอย่างเกร็งๆ)
บาส : กูว่ารุมโทรมน่าจะเหมาะกว่า(ผมชะงักไปเลยครับ)
ผม : งั้น ไม่เป็นไรดีกว่าเนอะ แหะๆ(กำลังจะหันหลังกลับ มันก็จับไหล่ผมไว้ครับ)


และหลังจากนั้นมันก็ดึงผมเข้าไป โอ้โห มองกันตรึม พวกที่เล่นบอลก็เล่นไป ไอแบงค์ก็เล่นอยู่นั่นแหละ มันคงไม่ทันสังเกต ผมอึดอัดไปหมดอะ มันพาผมเดินไปด้านหลังอีกหน่อย มีคนตีปิงปองอยู่ ไอพี่เฟิสก็อยู่ครับ จริงๆด้านหลังนี่เป็นที่มั่วสุมรึเปล่า ไม่เชิงนะครับ มันเป็นสนามกีฬาเก่า ที่เค้าเปลี่ยนเป็นที่เก็บของกับที่ทิ้งขยะ และมีกล้องวงจร ได้ข่าวว่าที่พวกนี้มันอยู่ตรงนี้ได้โดยไม่โดนครูไล่ที่เพราะพวกมันมาออกกำลังกายกัน ไม่ได้มาเสพยาดูดบุหรี่หรืออะไรอะ ครูเค้าก็เลยอนุญาต ที่นี่ก็เลยเป็นซ่องโจรของพวกมัน ทำนองนั้น.........


ผม : พี่เฟิส(เรียกมันเบาๆ มันก็หันมามองผม)
พี่เฟิส : มีไรวะ!(ผมสะดุ้งเลยครับ ท่าทางอารมณ์ไม่ดี)
ผม : จะแหกปากทำไมวะ(บ่นเบาๆ) มีเรื่องจะคุยด้วยนะ!(พูดอย่างไม่จริงจังนัก)
พี่เฟิส : ว่า(ทำหน้าทำตาน่าเตะจริงๆ)
ผม : วันนี้ผมนัดเดทกับจ๋าอะ (มันทำหน้าสนใจ) คือ... จะไปด้วยกันมั้ย(ถามนิ่งๆ)
พี่เฟิส : เดี๋ยวนะ เอากูไปมันจะดีหรอวะ เค้าจะไม่หาว่ากูไปเสือกหรอ ว่าแต่ เดทกับมึงเนี่ยนะ(ทำหน้าแปลกๆ)
ผม : อืม เค้าว่างั้นนะ จริงๆผมกังวลเพราะจ๋าเค้าทำตัวแปลกๆ อยากให้พี่ไปเป็นเพื่อน เท่านั้น(พูดนิ่งๆ)
พี่เฟิส : แล้วบรรดาผัวๆมึงละ ไม่ให้มันไปส่งละ ขืนกูไปเป็นเพื่อนมึงจ๋าไม่เกลียดหน้ากูหาว่าเสือกหรอวะ(ผมกรอกตาเลยครับ)
ผม : ตกลงไม่ไปใช่มะ(แล้วกำลังจะหันหลัง มันก็ดึงไว้ครับ)
พี่เฟิส : เออๆ ไปก็ไปวะ แต่ก็จะไปดูห่างๆนะเว้ย กูไม่อยากให้เค้ารู้(ดูมันทำหน้าเขิน ไม่เหมาะกับร่างกำยำของมันเลย)
ผม : จะไปพร้อมกันหรือแยกกันไป(ผมรำคานท่าทางมันจริงๆ)
พี่เฟิส : ไปพร้อมกันๆ เออ เอาเบอร์มึงมา(ยื่นโทรศัพท์ให้ผม ผมก็กดให้แล้วก็กดยิงเข้าเครื่องผม)
ผม : ผมไม่ได้บอกใคร และไม่อยากให้เพื่อนๆผมรู้ เค้าไม่ให้ผมยุ่งกับจ๋า เพราะจ๋าทำตัวแปลกๆ เค้ารู้เรื่องผมทุกเรื่องเลย มันแปลกเกินไป (มันก็มองนิ่งๆ) ที่บอกเพราะ...นี่คือเหตุผลที่อยากให้พี่ไปด้วย อีกอย่างพี่ก็สนใจจ๋านิ คงไม่เสียหาย จริงมะ (มันก็พยักหน้าช้าๆ)
พี่เฟิส : รู้เรื่องมึงทุกเรื่องนี่ยังไงวะ(ถามอย่างสงสัย)
ผม : ทั้งเรื่องส่วนตัว เรื่องที่โรงเรียน เรื่องที่บ้าน รวมถึงเรื่องของพี่อ๊อฟ แบบค่อนข้างละเอียด(พูดแล้วทำหน้าเครียด)
พี่เฟิส : แปลกๆวะ มัน...รู้เยอะไปนะ ทำไมวะ(ทำหน้าโง่)
ผม : เอาเป็นว่าไปส่งนะ (มันก็พยักหน้า ผมก็เตรียมจะหันหลัง)


พี่เฟิส : มึงรู้จักคนชื่อแนนป่าววะ (ผมหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองมัน) กูเหมือนจะได้ยินจ๋า เค้าถามเรื่องใครสักคนจากคนชื่อแนน ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นเรื่องมึงนะ เพราะกูได้ยินแว่วๆว่าเค้าพูดชื่อมึง แต่กูไม่ได้ใส่ใจ คิดว่าไม่มีอะไร(พูดแล้วทำหน้าคิด แต่ผมขมวดคิ้วหนักมาก ถ้าคนชื่อแนนที่ผมรู้จัก มีแค่อีแนน คนเดียว)


ผม : อืมๆ (พยักหน้ารับรู้)
“นท” ไอแบงค์ครับ เสนอหน้ามาสะแล้ว
ผม : อะ อืม(ยิ้ม)


จริงๆเรื่องที่คุยเมื่อกี้ไม่มีใครอยู่ฟังนะ พี่เฟิสมันใช้สายตาน่ากลัวๆ ไล่พวกไอบาสไป แล้วนี่ไอแบงค์ก็เพิ่งโผล่หัวมา พร้อมกับตัวเปียกเหงื่อ เพิ่งเล่นเสร็จแน่ๆเลย....


พี่เฟิส : เอาเป็นว่า ตามนั้น (แล้วมันก็เดินไป)
แบงค์ : อะไรวะ(ถามอย่างสงสัย) เค้าทำอะไรมึงรึเปล่า แล้วมาถึงนี่ไม่เห็นบอกกูเลยอะ บลาๆๆๆ(พูดไป ให้มันพูดไปครับผมกำลังใช้ความคิด)
ผม : ไอแบงค์ ตัวมึงเหม็นเหงื่อนะ(พูดตัดบทมันครับ มันหน้าเหวอนิดหน่อย จริงๆไม่เหม็นหรอก ก็แค่กลิ่นเหงื่อ กลิ่นผู้ชายออกกำลังกาย)
แบงค์ : หรอวะ(หน้ามันเสียนิดหน่อย)
ผม : เออ (ผมล้วงกระดาษทิชชู่ปะหน้าผากมันแล้วก็เดินไปผ่านมันไปเลยครับ)


อีแนนแน่ๆ ผมกำลังคิดอยู่ หลังๆมันชอบมายุ่งกับเพื่อนๆผมแปลกๆ แต่มันก็ไม่ได้มาถามอะไรผมนะ หรือมันไปหลอกเอาข้อมูลผมจากเพื่อนๆผม เพราะเพื่อนๆผมรู้เรื่องผมแทบทุกเรื่องเลยละ...


หมับ! ผมหันไปมอง ไอแบงค์ วิ่งมาจับแขนผม ผมก็มองมันนิ่งๆ....


แบงค์ : นท ตัวกูไม่เหม็นขนาดนั้นนะ มึงเหม็นหรอ(ทำหน้าเศร้าๆ มันใช่เรื่องมั้ย)
ผม : กูไม่คิดว่าเรื่องที่กูพูดเล่นจะทำให้มึงจริงจังขนาดนี้นะ(พูดแล้วยิ้มนิดหน่อย)
แบงค์ : หน้ามึงจริงจังเกินไป (พูดแบบจริงจัง)
ผม : กูล้อเล่น ไปล้างหน้าไป(พูดแล้วดันมันไปอีกทาง มันก็ไม่ยอม)
แบงค์ : เรื่องมึง....กูบอกเพื่อนๆแล้วนะ(ผมชะงักไปนิด)
ผม : อย่าจริงจังเลย ผิดหวังปล่าวๆน่าแบงค์(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
แบงค์ : กูไม่ใส่ใจหรอก ผิดหวังแล้วไงวะ ยังไงก็เพื่อนกัน ที่บอกเพื่อนๆกูไป กู....ไม่อยากห่างเหินกับมึง ตอนอยู่โรงเรียน(พาซึ้งแล้ว)
ผม : อะ โอเค (ยิ้มแห้งๆ)
แบงค์ : ขอโทษนะเว้ย ที่เพื่อนๆกูไปหาเรื่องมึงบ่อยๆ และทุกครั้ง(พูดอย่างจริงจัง แล้วจับมือ)
ผม : มะ..


“อะ แฮ่ม!” ไอบาสไง มันก็มองผมนิ่งๆ ไอแบงค์ก็ยิ้มบาน


ผม : ไม่เป็นไร เพราะคนที่ควรจะขอโทษไม่ใช่มึง (ยิ้ม แล้วก็ดึงมือกลับ)
บาส : ออกหน้าออกตานะมึงไอแบงค์(พูดไม่จริงจังนัก)
แบงค์ : ทำไมละวะ(พูดอย่างเขินๆ)
ผม : บาส(จับมือมัน) เรื่องที่กูบอก.....มึงคิดยัง(ถามแล้วทำหน้าลุ้นๆ ผมจะกวนมันกับไอแบงค์555 ไอแบงค์ก็มองอย่างสงสัยไอบาสก็สะอึกเลยครับ) คิดดีๆนะ (ยื่นหน้าไปกระซิปมัน) ไปละ (ยิ้ม)


ผมเห็นไปแบงค์มองไอบาสแปลกๆ แล้วก็ดึงไอบาสไปไหนไม่รู้แล้วครับ555 ผมก็เดินกลับไปยังตึกเรียนของตัวเอง แล้วก็ขึ้นตึกไปครับ เรียนอีกคาบเดียวก็เลิกแล้วผมก็ไม่อะไรครับ เรียนไป จนถึงเวลาเลิกเรียน เพื่อนๆและผมก็เดินไปหน้าโรงเรียนครับ สเต็บเดิม รอพวกไอโค้กมารับเพื่อนๆก่อนค่อยไป ผมก็กดโทรหาพี่เฟิสครับ.....


ผม : อยู่ไหน(ถามนิ่งๆ เพราะเพื่อนๆอยู่ใกล้ๆนี่แหละครับ เดี๋ยวผิดสังเกตไงไปยืนไกลๆอะ)
พี่เฟิส : ไม่ได้ดูเวลาเลย กูเรียนอยู่(ผมชะงักไปเลยครับ ลืมไปว่าคาบเรียนมันไม่ตรงกันนี่นะ)
ผม : อ่าว แล้วเลิกกี่โมง(พูดเบาๆ)
พี่เฟิส : 4 โมง แล้วมึงจะไปกี่โมง(พูดเบาๆ)


ผม : ตอนนี้ ให้ตายยสิผมลืมไปเลยว่าคาบเรียนเราไม่ตรงกัน(พูดอย่างรนๆ) ไม่เป็นไร ผมไปเองก็ได้ พี่เรียนไปเถอะนะ เรื่องจ๋ายังไงผมก็จะบอกพี่ละกัน ขอบคุณมาก(พูดรัวๆแล้วกดวางไปเลยครับ)…


ปอ : เฮียว่าไง(ถามอย่างสงสัย)
ผม : เดี๋ยวเค้ามารับ....อ้าว! พวกไอโค้กมาพอดีเลย พวกมึงไปกันก่อนนะ กูไปหาเฮียบอมแปปเดียวจะรีบตามไปเลย(ยิ้ม)


พวกมันก็โอเคกัน แล้วก็ไปกับพวกนั้น ผมก็เลยโทรหาจ๋า จ๋ารอที่ร้านหนังสือแล้ว แปลกใจไปนิดว่าทำไมไม่เรียนหรอ มานัดผมแบบนี้? ผมคิดจนเลิกคิดอะครับ เลยรีบโบกรถ แล้วก็ไปห้างที่นัดจ๋าไว้เลยครับ ระหว่างนั่งรถไปผมก็โทรบอกเฮียว่าจะไปวันเกิดน้องเพื่อน เฮียก็โอเค และย้ำว่าอย่ากลับดึก ผมก็วางสายไป ไม่นานก็ถึงห้างนั่น ผมก็ลงจ่ายเงินแล้วก็รีบไปร้านหนังสือที่จ๋าบอก ก็ไม่เจอครับ โทรถามอีกทีก็อยู่ที่ร้านกาแฟแล้ว ผมก็รีบวิ่งไป....


ตุบ! จนได้ ชนเข้ากับใครไม่รู้เลยครับ ผมกับเค้าล้มทั้งคู่เลยละ....


ผม : ขอโทษนะครับ พอดีผมรีบ(ผมรีบลุกไปช่วยพี่ผู้ชายที่ล้มอยู่ ให้ลุกขึ้น) ขอโทษครับ(ผมก้มหน้าสำนึกผิด)
? : ไม่เป็นไรครับ(ทำเสียงอ่อนโยน ผมก็เงยหน้าขึ้นมามองเค้า)
ผม : คะ ครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ ขอโทษด้วยจริงๆ(พูดอย่างไม่จริงจังนักแล้วก็วิ่งไปเลยครับ พี่เค้าหน้าคุ้นๆอีกแล้วครับ)


ผมก็ไม่ใส่ใจ รีบไปร้านกาแฟร้านนั้นเลย พอเค้าไปถึงก็เห็นจ๋านั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ครับ ผมก็ตรงไปหาเค้าเลย.....


ผม : โทษที เราสาย(พูดติดจะหอบนิดหน่อย)
จ๋า : ไม่เป็นไร นั่งสิ (ยิ้ม)
ผม : เรารีบที่สุดแล้วนะ (ยิ้ม จ๋าก็พยักหน้า) เอ้อ แล้วเราจะทำอะไรกันบ้างอะ คือวันนี้เรารีบกลับนะ วันเกิดน้องสาวเพื่อนนะ(พูดอย่างเกรงใจ)
จ๋า : อ่อ...งั้น ไปเดินเที่ยวกัน ก่อนก็ได้ ถ้าแบบนี้ก็ต้องมีชดเชยคราวหลังนะ(พูดอย่างเจ้าเล่ห์ ผมก็พยักหน้าอย่างจำยอม)


แล้วเราก็ไปเดินเล่นกันครับ ความรู้สึกแปลกๆก็ยังมีอยู่ และจ๋าก็ยังปกติ ทำตัวกระหนุงกระหนิงกับผมตลอด ผมก็พยายามรักษาระยะห่างเอาไว้ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ครับ เค้ากอดแขนผมเดินเลยอะ เดินกันได้สักพักใหญ่ๆเลยละ เข้าร้านนู้นออกร้านนี้ เยอะแยะไปหมด จริงๆจ๋าก็ไม่ได้ทำให้ผมเกร็งอะไรนะ แต่ผมค่อนข้างจะคิดมากอยู่นะครับ.....


ผม : แล้วตกลงเรื่องที่จะบอกเราละ(หันไปถามเมื่อนึกขึ้นได้)
จ๋า : เราชอบนท เราเลยตามสืบประวัติ แค่นั้นเอง(พูดอย่างไม่จริงจังนัก แต่ผมว่าไม่ใช่)
ผม : เราไม่เชื่อ(ยิ้ม)
จ๋า : งั้นก็หาคำตอบสิ (ยิ้ม)


ผม : เรามาวันนี้เพื่อมาหาคำตอบ และอีกไม่นานพี่อ๊อฟก็จะออกจากโรงบาลแล้วเราคงไม่ว่างมาหาจ๋าบ่อยๆเพื่อหาคำตอบหรอก และ....ถ้าจ๋าไม่บอก เราก็จะมองข้ามมันไปนะ..จ๋าดูเหมือนจะไม่มีอะไรแต่....ยังไงเราก็คิดว่ายังไงจ๋าก็มีอะไรแน่นอน แต่เราจะไม่สนมันนะ เราเป็นเพื่อนกัน เราแค่...หวังว่าจ๋าจะไม่ทำร้ายเราหรืออะไรก็ตาม...แต่ถ้าจะทำ เราขอให้ทำตั้งแต่ตอนนี้ อย่าให้มันนานจนเสียความรู้สึกนะ เพราะ....มันจะเลวร้าย จ๋าคงรู้....(พูดติดจะจริงจังไปหน่อยแล้วมองจ๋าด้วยสายตาที่จริงใจ จ๋าก็มองนิ่งๆ)


จ๋า : เรา....(มองผมนิ่งๆ) เรา คะ คือ...(ผมก็มองอย่างจริงใจเลยครับ มองเค้าแบบสบตานิ่งๆ ตอนนี้จ๋าเลิ่กลักไปเลย ผมอเอาความจริงใจเข้าแลกไปเลยแล้วกัน มันไม่มีอะไรจะเสียอะครับ ขี้เกียจจะพูดถามตรงๆยังไงก็ไม่ได้คำตอบอะไร)…เราไม่ได้จะมาทำร้ายนทนะ แต่มัน....(หลบตาผม ผมก็จับมือจ๋าเพื่อย้ำว่าพูดมาเถอะ ไม่มีอะไรทั้งนั้น) เอาเป็นว่า เราไม่ได้จะทำร้ายนทจริงๆ และเราชอบนทจริงๆ (พูดอย่างจริงจัง)


ผม : ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี (ยิ้ม) งั้น จ๋าอยากไปไหนอีกมั้ย เราจะพาไป แต่...คงอีกไม่นานนะ เรามีไปต่อ(พูดอย่างใจดี ผมก็รู้สึกโอเคขึ้นแล้วละ ในเมื่อไม่ได้มาร้ายอะไรผมก็โอเคครับ)


จ๋า : ปะ ไปดูร้านกล้องกันมั้ย(ยิ้ม ผมก็พยักหน้า)


เราก็เดินไปดูร้านกล้องกันครับ ผมก็โอเคขึ้น พูดเยอะ และปรับตัวให้เป็นปกติที่สุด จ๋าก็ด้วย เราเหมือนเพื่อนกันมากกว่าจะเป็นแฟน จ๋าก็ยังเกาะแขนผมเดินไปเดินมา ผมก็โอเคครับ ไม่มีปัญหาอะไร ดูร้านกล้องประมานสามร้านเราก็เดินเล่นกันผมก็ไปเดินดูของบ้าง ซื้อของบ้างนิดหน่อยนะครับ....


จ๋า : สนุกกว่าที่คิดไว้เยอะเลย(ยิ้มเขินๆ เค้าก็ยังคล้องแขนผมอยู่)
ผม : จริงดิ(ยิ้ม จ๋าก็พยักหน้ารัวเลยครับ)
จ๋า : วันหลังมาด้วยกันอีกได้มั้ย(เขินอะไรพร่ำเพื่อเหลือเกินครับ)
ผม : ได้สิ ได้แน่นอน(ยิ้ม)


แล้วเดินกันได้อีกไม่นานผมก็ขอตัวครับ จ๋าก็โอเค เห็นว่าจะรอพี่มารับที่ร้านกาแฟ ผมก็ไปส่งเค้า แล้วผมก็เดินออกห้างไปโบกรถไปบ้านสิงโต ระหว่างทางก็คิดมากมาย ถึงจะยังไม่รู้อะไรที่แน่นอน....แต่ รู้สึกสบายใจขึ้นมาแล้ว และหวังว่าจะไม่มีอะไรนะครับ...


ไม่นานก็ถึงบ้านสิงโต ผมก็ลงทางเข้าครับ แล้วก็เดินเข้าไป ไม่นานก็ถึง ลุงยามเค้าจำผมได้เค้าก็เปิดประตูให้ผม โดยผมบอกว่าไม่ต้องบอกคนข้างในเค้าก็โอเคครับ เพราะผมจะไปบอกกับพวกมันว่าเฮียมาส่งหน้าบ้าน เดี๋ยวลุงยามไปบอกว่าผมเดินมาจะเป็นเรื่องอีก...


ผมก็เดินเข้าบ้านไปครับ ไม่เห็นพวกมัน สงสัยเสร็จแล้ว ผมก็เลยแอบย่องเข้าไปในห้องเล่นของน้องซิน เสร็จแล้วจริงๆครับ ขาดเหลือนิดหน่อย ผมก็เลยเอาอุปกรณ์ไปตกแต่งเพิ่มให้ สงสัยน้องซินยังไม่กลับแน่ๆเลย ผมก็ทำไปครับ เอาโทรศัพท์มาเปิดเพลงฟังไป ตกแต่งป้ายไป ผมก็วาดรูปเพิ่มไปด้วย คือดีครับ เสร็จแล้วผมก็เก็บของเคลียล์เสร็จก็ไปอุ้มน้องหมาพันธ์คาลาเวีย...อะไรนั่นอะครับ เค้าเคยพูดอยู่ผมไม่ทันจำ น่ารักดีครับ มันเชื่องมากผมก็ไปอุ้มมันมานั่งเล่น….


ผม : วันนี้วันเกิดแกหรอ (มันจ้องหน้าผม) อ้อหรอ วันเกิดแกทำฉันยุ่งเลยนะ ดูสิฉันมีอะไรมาให้(ยิ้ม)


เพราะตอนเดินเล่นผมก็แวะซื้อของขวัญให้มันด้วย เป็นกระดูกแคลเซียมผูกโบว์ จ๋าช่วยเลือกเค้าบอกหมาจะชอบแทะดีต่อฟันของหมา ผมก็เลยเอาอันนี้แหละ แต่ผมยังไม่ให้มันนะ แค่ถือมาให้มันดู มันกระดิกหางใหญ่เลยละ....


ผม : ชอบใช่มั้ยล่า รอก่อนแล้วกัน(ยิ้ม) มานี่ดีกว่า (ผมก็อุ้มมันไปที่โซฟา แล้วก็นอนเอนนิดหน่อยเพราะเมื่อย) ไม่เอา (มันเลียหน้าครับ) อย่าดื้อสิ ไปนอนเลยไป(ผมเอามันลงไปวางที่พื้น มันก็วิ่งกลับไปนอนที่มันครับ เชื่องจริงๆ)


นอนฟังเพลงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอะ จนเผลอหลับไป หลับสนิทจริงๆ สงสัยจะเพลีย....

“โฮ่งๆๆๆ!” ผมสะดุ้งตื่นอีกที ตอนเจ้าซอนย่ามันปลุกผมครับ มันเห่าอะไรไม่รู้ ผมก็งัวเงียลุกขึ้นมานั่งครับ ดูนาฬิกานอนไปได้ครึงชั่วโมงเอง ว่าแต่ ไม่มีเข้ามาในห้องนี้เลยรึ ผมก็ไม่อะไรครับ....


ผม : เห้ย!(ผมยกขาขึ้นจากพื้นทันทีเลยครับ)


งู! มาจากไหนนิ! ซวยละหว่า! ซอนย่ายังอยู่ที่เตียงมันอยู่เลย...


ผม : เอาไงดีวะ! (เครียดเลยครับ งูมากจากไหน) ซอนย่า อยู่เฉยๆนะ!(พูดอย่างเป็นห่วง มันกระดิกหางสะงั้น โถ่) อย่านะเว้ย!(ผมเอาหมอนดันงูที่กำลังจะเลื้อยขึ้นมาบนโซฟาครับ) ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!(แหกปากสุดเสียงเลยครับ ผมกลัวนะเนี่ย!)


มันก็จ้องผมอยู่นั่นแหละ ไองูบ้านี่นะ ผมก็เลยก้มลงหยิบโทรศัพท์ครับ อ้าว โทรศัพท์หาย! เฮงซวยมากครับ เพิ่งสังเกตว่าโทรศัพท์ที่ผมใช้เปิดเพลงมันหายไป เอาแล้วไงครับ ไองูเจ้าเล่ห์....


ผม : คายโทรศัพท์ออกมาเลยนะเว้ย! ไองูบ้า! ซอนย่า แกกินโทรศัพท์ฉันไปรึไง!(เริ่มหัวเสียแล้วครับ) อ๊ากกก! อย่าๆๆๆนะๆ ฉันล้อเล่น ฮือ! ไม่เอา อย่าขึ้นมา!(ผมปัดมันลงแล้วปัดมันลงอีก เลื้อยเร็วมาก ตัวไม่ใหญ่ สีแดงลายๆ น่ากลัวอะครับ)....อ๊าๆๆๆๆๆ!!!!! (ระหว่างที่ผมเหม่อ มันขึ้นมาเรียบร้อยแล้วครับ มาพันขาผมแล้ว) อ้า! ไม่อาวววววว!(ผมยื่นขาออกไปแล้วนั่งลง เอาหมอเขี่ยมันออก) อย่ารัดแน่น! ปล่อย!(ผมเอาหมอนตีมัน มันก็ไม่ยอมปล่อย รัดแน่นมากมายครับ)


“โฮ่งๆๆๆๆ!!” เห่าแต่ไม่ช่วยเลย ผมก็ร้องไห้เลยครับ กลัว ผิวหนังมันน่ากลัว มันทำท่าจะกัดผม แล้วหมาก็เห่า สถานการณ์ตึงเครียด.......


‘แกรก!’ “เซอร์ไพร์ซ!!!” ‘ปุปุๆ ปั้งๆ!’ ผมหลับตาปี๋เพราะกลัวงูกัดอยู่ยังไงละครับ....


สิงโต : เห้ย! ซิน มันรัดขานทแล้ว!(พูดอย่างตกใจ)
ผม : เอามันออกไปป!(พูดเสียงสั่นเพราะความกลัว)
วิว : มึงกลัวจนร้องไห้เลยหรอวะ5555(ตลกมาก พวกมันก็ขำกันไปไง ผมก็มองมันค้อนๆ น้องซินก็มาดึงงูออกไปครับ)


สรุปเป็นงูที่น้องซินเลี้ยง และเอาอาหารของงูมาไวในถุงเท้าผม หมายถึงกลิ่นอะมั้ง รึเปล่าไม่รู้ ผมก็เช็ดหน้าลวกๆ พวกมันบอกว่าได้ยินเสียงเพลงแว่วๆมาจากในห้องนี้ เลยเข้ามาดูเห็นผมนอนอยู่เลยมีความคิดที่อยากจะแกล้ง น้องซินก็มาพอดีก็เลยรวมหัวกัน บอกตรง งอลมากมายครับ คืออะไรอะ ถ้าผมกลัวจนช็อคจะทำยังไงละ ไอพวกเพื่อนก็ดูจะสะใจมากมายเหลือเกิน มันน่านัก ตอนนี้เค้าก็เอาของอะไรเข้ามาไม่รู้เยอะแยะ มีทั้งเค้กให้คนกินและเค้กให้หมากิน มันดูเว่อไปมากๆ น้องซินพาเพื่อนๆมาด้วยอะแหละครับ เป็นคุณหนูนี่มันดีจริงๆนะครับ จัดวันเกิดให้สัตว์เลี้ยงของตัวเองด้วย สงสัยผมคงจะต้องไปจัดวันเกิดให้จิ้งจกที่บ้านผมบ้างแล้วละ......


น้องซิน : ขอโทษนะค่ะพี่นท ไม่คิดว่าพี่นทจะกลัวขนาดนี้(ตอนนี้ผมมานั่งหลับมุมอยู่กับไอสิงโตครับ)
ผม : ไม่เป็นไรหรอกครับ(ยิ้มแห้งๆ จริงๆคือเป็นมาก เป็นหนักมากด้วย แต่เกรงใจงะ)
สิงโต : โอเคแน่นะ(จับมือผม)
ผม : โอเคสิ เอ้อ พี่มีของขวัญมาให้ซอนย่าด้วยนะ(ยิ้ม แล้วก็ล้วงเอากระดูกที่ซื้อมาให้)
น้องซิน : ว้าววว! พี่นทมีของขวัญมาให้ซอนย่าด้วยหรอค่ะเนี่ย!(พูดอย่างตื่นเต้น ผมก็พยักหน้า)


ผม : เอาไปให้ซอนย่าสิ มันคงชอบมาก(พูดอย่างใจดี น้องซินก็เอาไปโม้กับเพื่อนๆใหญ่เลยครับ เพราะจริงๆแค่จัดวันเกิดให้กับสัตว์เลี้ยงไม่จำเป็นต้องมีของขวัญก็ได้ ทุกครั้งที่มางานวันเกิดแบบนี้ผมก็ไม่ได้ซื้อมาให้หรอกครับ แต่เผอิญวันนี้ผมเดินผ่านเพทช็อปในห้างก็เลยแวะซื้อสะเลย และมันก็ทำให้น้องซินดีใจมากจริงๆครับ)


สิงโต : อย่างนี้น้องซินก็ติดมึงยิ่งกว่าเดิมเลยดิ(หันมาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน)
ผม : กูไม่ได้ทำเอาหน้าสะหน่อย กูตั้งใจซื้อมาจริงๆ เดินผ่านร้านแล้วเห็นน่ะ เลยซื้อมา เลือกตั้งนานแน่ะ(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
สิงโต : อืมรู้แล้ว ไปหาไรกินกันเถอะ(ผมก็พยักหน้า แล้วมันก็ดึงมือผมให้ลุกตามไป)


พวกเพื่อนก็ยังล้อๆกันอยู่ครับ ผมก็เลยด่ามันไปสะเลย ขอให้พวกมันกลัวบ้างเถอะ จะเอาคืนให้สะใจเลยคอยดู ตอนนี้ก็ค่อนข้างจะเย็นแล้ว ก็ปาร์ตี้กันไป มีเพลง เจ้าของงานก็วิ่งไปวิ่งมาอย่างตื่นเต้น ดูมันจะชอบกระดูกที่ผมให้มากๆเลยละ ผมก็หยิบโทรศัพท์มากดเล่นบ้าง ผมโทรบอกพี่อ๊อฟแล้วมางานวันเกิดหมาน้องซิน ผมเล่าเรื่องที่มางานวันเกิดสัตว์เลี้ยงให้พี่อ๊อฟฟังด้วย พี่อ๊อฟเค้าก็ขำนะ มันดูแปลกๆไง ผมก็แชทคุยกับพี่อ๊อฟบ้าง คนอื่นบ้างไปทั่วอะ.........


ครืดๆ! อยู่ๆก็มีสายเข้ามา ไอพี่เฟิสนั่นเอง ตั้งนานเพิ่งโทรมา ผมก็ลืมไปเลยว่าจะต้องโทรไปหามัน ผมก็กดรับ.....


ผม : ครับ(พูดนิ่งๆ)
พี่เฟิส : กูเอง(รู้อยู่แล้วมะ)
ผม : อืม ว่า(พูดนิ่งๆ)
พี่เฟิส : เป็นไงบ้างวะ(ถามอย่างสนใจ)
ผม : ไม่มีอะไรอะ แต่มันก็ยังมีอะไรแปลกๆอยู่ดี(พูดเบาๆ แล้วผมก็ลุกขึ้นไปครับ ไอสิงโตมันเห็นอยู่แล้วว่าผมคุยโทรศัพท์ มันก็ไม่อะไร)
พี่เฟิส : หรอวะ แล้วเรื่องกูละ(จริงๆก็แค่โทรมาถามเรื่องตัวเองสินะ)
ผม : ไม่ต้องห่วง ผมพูดถึงพี่ให้จ๋าฟังบ่อยๆแหละ จ๋าเค้าก็ดูออกอยู่แล้วว่าผมเสี้ยมพี่ให้เค้า แต่ผมแปลกใจ คราวแล้วที่ไปกินข้าวกับจ๋านั่นคือเดทแรกของพี่หรอ?(ถามอย่างงงๆ)
พี่เฟิส : เอออะดิ กูตื้อเค้าอะ จนเค้ายอมไป และหลังจากนั้นเค้าก็ไม่ค่อยตอบแชทก็สักเท่าไหร่(พูดหงอยๆ)
ผม : วันหลังก็ไปกับเค้าสะ ที่ช่วยไม่ได้ช่วยฟรีๆอย่าลืม แล้วก็.....พี่ได้บอกเรื่องที่เราทะเลาะกันให้จ๋ารู้มั้ย(ถามขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้)
พี่เฟิส : กูไปกับเค้าแค่ครั้งเดียว และครั้งนั้นก็ก็แทบจะไม่ได้พูดอะไรเลย นอกจากกูจะถามแต่เรื่องจ๋า ทำไมวะ(ทำเสียงนิ่งๆ)


ผม : เค้าก็รู้เรื่องนั้น และละเอียดด้วย ผมแปลกใจมาก เค้าบอกผมกับพี่ทะเลาะกันหนักไม่ใช่หรอ ไหงมาพูดถึงพี่ให้เค้าฟังบ่อยนัก พอผมถาม เค้าก็เล่าอย่างกับมาอยู่ในเหตุการณ์แน่ะ(พูดอย่างเครียดๆ) มันแปลกมั้ยละ ดีไม่ดีที่เค้ายอมไปกับพี่คราวแล้วเพราะเค้าจะหลอกใช้อะไรพี่รึเปล่า(ถามนิ่งๆ)


พี่เฟิส : โครตแปลก กูไม่ได้พูดถึงเรื่องมึง ไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำไปกับจ๋ากูก็พยายามเข้าหา แต่.....เค้าก็ถามเรื่องน้องกูด้วยนะ อะไรวะ! กูเริ่มงงไปหมดแล้ว จ๋าเค้าจะทำอะไร แล้วเรื่องนั้นเค้ารู้ได้ยังไง!(พูดอย่างหัวเสีย มันคงจะไม่ชอบอะไรที่สับซ้อนเท่าไหร่)


ผม : ไม่ต้องตกใจไปหรอก ดูเหมือนเค้าจะรู้ทุกเรื่อง ของคนทุกคนที่เกี่ยวกับผมนะ เพราะเค้ารู้เรื่องผมแทบจะหมดเปลือกเลยละ ผมถึงกังวล และระแวงว่าเค้าจะทำอะไรผมรึเปล่าไง(พูดอย่างกังวล)


พี่เฟิส : มึงนี่มีแต่คนจ้องจะทำร้ายเนอะ(พูดแบบกวนๆ)
ผม : แล้วจะทำไมละ! (พูดอย่างไม่พอใจ)
พี่เฟิส : เออๆ กูจะไม่พูดว่าจะไม่ช่วยมึง เพราะอย่างน้อย มึงก็....ดี ดีกับกู (พูดแบบหยั่งเชิง)
ผม : เรื่องเมื่อก่อนมันจบไปแล้ว และผมลืมมันไปแล้วด้วย และพี่ก็ควรจะวางมันลงได้แล้ว ไม่ต้องวางมาดเข้มขนาดนั้นหรอก!(พูดอย่างหมั่นไส้)
พี่เฟิส : ไม่ต้องมาพูดดีหรอก ยังไงกูก็ยังเกลียดมึง ถ้าไม่เป็นเพราะเรื่องผู้หญิง อย่าหวังว่ากูจะญาติดีกับมึง(พูดแบบกวนตีน)


ผม : แล้วแต่ละกัน แต่ผู้หญิงที่พี่ชอบ เค้าใกล้ผมมากที่สุด ผมจะให้เค้าเกลียดพี่ก็ได้ จำไว้สะด้วย แล้วจะส่งไลน์กับเบอร์เค้าให้ทางไลน์ คุยกันให้ดีๆละ!(พูดอย่างหมั่นไส้ แล้วก็กดวางไปครับ คือจริงๆผมไม่มีอิทธิพลที่จะทำให้จ๋าเกลียดใครหรอกครับ ผมก็แค่ขู่มันไปแบบนั้นแหละ หมั่นไส้ ผมดูหน้ามันแล้วจริงๆ บางทีมันก็เหมือนสำนึกอะ อย่างตอนที่เจอกันในห้องน้ำครั้งแรกของเทอมนี้(ที่มันผลักผมล้มจนเลือดที่มือออกอะ) แววตามันก็ดูอยากจะขอโทษผมนะ แต่ที่มันทำเพราะเหมือนวางมาดเฉยๆอะครับ มันไม่มีอะไรหรอก ถ้ามันจะทำอะไรผมจริงๆ คงไม่ยื้อหาเรื่องด่าผมหรอก มันกระทืบผมไปนานแล้ว มันคงจะรู้สึกผิดอยู่ลึกๆแหละ)


ผมก็เดินกลับไปหาเพื่อนๆที่กำลังกินกันอย่างอร่อยเลยละครับ ผมก็ไปร่วมด้วย สนุกสนานไป จนได้เวลาเป่าเค้ก น้องๆก็ไปช่วยซอนย่าเป่ากันครับ หมาก็กินดีเหลือเกิน อยากเป็นหมาแทนเลยละ......


สิงโต : เดี๋ยวเสร็จจากนี้จะไปหาไออ๊อฟป่าว(ถามอย่างสงสัย)
ผม : ไปดิ ต้องไปหาอยู่แล้ว(พูดไปตักเค้กกินไป)
สิงโต : เออ เดี๋ยวไปส่ง มีของจะให้มันด้วย(ยิ้ม)
ผม : อะไรอ่ะ(มองอย่างสงสัย มันก็ยิ้มอย่างเดียว)


มันบอกว่ารอดูเอง ก็โอเค ผมไม่ซีเรียสอะไรอยู่แล้ว ก็ปาร์ตี้กันไป ไม่นานก็แยกย้ายครับ เพราะว่ามันเย็นมากแล้ว และพรุ่งนี้ก็ยังต้องไปโรงเรียนกันอีก ผมกับสิงโตก็พากันไปหาพี่อ๊อฟ จริงๆชวนเพื่อนๆแล้ว แต่ก็บอกว่าไม่ไปกันเพราะมันเย็นแล้วไม่อยากกวน ก็โอเค ผมกับสิงโตก็พูดคุยกันตลอดทาง มันบอกว่าน้องมันบังคับ โดยจะฟ้องพ่อถ้าไม่พาผมไป อะไรทำนองนั้น ไม่รู้อะฟังมันโม้ วันนี้มันพูดมากจริงๆ......


พอถึงโรงบาลก็พากันขึ้นลิฟท์ไปหาพี่อ๊อฟกัน พอถึงชั้นก็เดินเข้าไปในห้องที่พี่อ๊อฟพัก วันนี้มีแม่ พี่อิฐอยู่เฝ้า ไอพี่อ๊อฟนอนเล่นโทรศัพท์ยิ้มแล้วยิ้มไม่สนใจคนเข้ามาเลยครับ ผมก็เลยเดินไปดึงมาดู........


ผม : นึกว่าดูอะไร(พูดอย่างเซ็งๆ แล้วก็คืนมันไป มันดูการ์ตูน)
พี่อ๊อฟ : คิดว่าดูอะไร(ทำหน้ากวนๆ)
สิงโต : อะ กูเอามาให้มึง(ยื่นกล่องเล็กๆ ยาวๆให้พี่อ๊อฟ พี่อ๊อฟมันก็รับไป)
ผม : อะไรอ่า(อยากรู้อยากเห็นสะงั้น)….


มันก็แกะดูครับ ดินสอ? เอิ่ม พี่อ๊อฟนิ่งเลยครับ แล้วอยู่ๆมันก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ผมก็งงสิ แค่ดินสอนั่นมันอะไร.....


พี่อ๊อฟ : เห้ย! รู้ได้ไงวะว่ากูอยากได้!(พูดอย่างดีใจ ผมก็อยากรู้อยากเห็นละไง)
สิงโต : พ่อกูได้มาจากน้า ที่เป็นวิศวกรอะ(ยิ้ม)
ผม : เดี๋ยวนะ นี่ผมกลายเป็นส่วนเกินแล้วหรอ?(ถามอย่างนอยๆที่ไม่รู้เรื่อง)
พี่อ๊อฟ : ป่าว นี่มันดินสอออกแบบราคาแพงเลยนะเว้ย(พูดอย่างดีใจ)
สิงโต : ได้ยินว่ามึงชอบวาดรูป เลยเอามาให้(ไหวไหล่อย่างเท่)
ผม : ทำไมผมไม่เห็นรู้ว่าพี่อ๊อฟอยากได้ของแบบนี้(ทำหน้าบึ้ง)
พี่อ๊อฟ : อย่างอนดิ (จับมือผม แล้ววางดินสอลง)


สิงโต : เรื่องนี้มึงบอกกูเองนะนท มึงบอกว่ามันเปิดดูแต่ดินสอแบบนี้ ก็แสดงว่ามันสนใจไง มึงนี่โง่จริง(อ่าว สะงั้น)


แล้วมันก็ด่าผมไปครับ ทุกคนก็หัวเราะเลยอะ บ้าจริงๆ จนเปลี่ยนเรื่องคุยนั้นแหละ พี่อิฐก็ไปซื้อของกับแม่ ตอนนี้ในห้องเหลือพวกผมสามคน........


ผม : ออกโรงบาลได้วันไหน(ถามอย่างเป็นห่วง)


พี่อ๊อฟ : วันจันทร์หน้า (ยิ้ม) ออกไปยังไงก็ทำอะไรได้ไม่เยอะ อยู่ให้มันดีขึ้นเลยดีกว่า อาหมอบอกว่าวันจันทร์ก็ได้ละ จริงๆมะรืนก็ออกได้แล้ว แต่อาหมอบอกรออีกนิดน่าจะดีกว่า(พูดอย่างจริงจัง เลื่อนหรอเนี่ย)


ผม : ไม่เบื่อหรอ เสาร์อาทิตย์ผมไปเที่ยวกับมันนะ(ถามนิ่งๆ)
พี่อ๊อฟ : ไม่อะ กูอยากหายเร็วๆมากกว่า อ้อ! แล้วก็มึง ดูแลมันดีๆด้วย ชอบหาเรื่องให้ตัวเองตลอด แล้วก็เรื่องผู้ชายอีกนะ ไว้ใจแม่งไม่ได้ บลาๆๆๆ(พูดกับผมได้นิดเดียว หันไปบอกไอสิงโตอย่างยาว ผมอึ้งเลยครับ อะไรจะปานนั้น)


ผม : พอเถอะๆ ไอสิงโตอยู่ด้วย ผมก็ทำไรไม่ได้อยู่ละ คุมสะยิ่งกว่านักโทษอีก(พูดอย่างไม่จริงจังนัก)
สิงโต : กูไม่ได้ทำขนาดนั้นสักหน่อย (ยิ้ม)


แล้วเราก็พูดกันไปอย่างสนุกสนานเลยละครับ จนไม่นานไอสิงโตก็กลับบ้านเพราะน้องซินโทรให้กลับไปสอนการบ้าน ผมก็ไปส่งมันหน้าลิฟท์ แล้วก็กลับมาอยู่เล่นกับพี่อ๊อฟ ไม่นานเฮียก็มารับ มารับเร็วกว่าปกติ เพราะเฮียบอมมีปัญหาแล้วละครับ ก็เลยกลับไปดูสักหน่อย พี่อ๊อฟก็เข้าใจ ผมก็กลับกับเฮียบูม....


ระหว่างทางเราได้คุยกัน เฮียบูมบอกว่าพี่ม่อยทิ้งเฮียบอมไปแล้ว และตลอดเวลาคือ หลอกเอาเงินของเฮียบอมตลอด พี่ม่อยครอบครัวเค้าค่อนข้างจะลำบาก ผมพอรู้มาบ้าง เฮียบอมรักพี่ม่อยที่พี่ม่อยใจดี แต่เหมือนสิ่งที่ม่อยทำมาทั้งหมดนั่นจะเป็นเพียงแค่การแสดงนะสิครับ เพราะเค้าเปลี่ยนเป้าหมาย ง่ายๆเหมือนพวกหากินโดยการหลอกให้คนรัก ปลอกลอก พอเจอเหยื่อใหม่ ก็ไปจากเฮียบอม อะไรทำนองนั้นนะครับ จากที่ผมฟังเฮียบูม สรุปได้ประมานนี้......


เรามาถึงคอนโดแล้ว และกำลังขึ้นลิฟท์ไปครับ ผมรู้สึกเป็นห่วงเฮียเค้ามากเลยละ จากที่เฮียบูมเล่าคือไม่โอเคเลยครับ วันที่ห้องเละ จากการอะละวาดเพราะเมานั่นคือส่วนนึงของเรื่องนี้ คือเฮียบอมไปตามพี่ม่อย และเห็นว่าอยู่กับผู้ชายอีกคนเลยมีเรื่องกัน และดูเหมือนว่า เฮียจะไม่ยอมง่ายๆ จนมาวันนี้ที่ดูจะหนักสุดๆเลยครับ ผมไม่แน่ใจว่าเค้าคบกันมานานมั้ย แต่เท่าที่ผมรู้จักพี่ม่อยมา นี่ก็จะ5เดือนแล้วนะครับ พี่ม่อยอยู่อีกจังหวัดนึงไง ไม่ใกล้ไม่ไกล และนานๆทีผมจะได้เจอเค้า ผมเลยไม่ค่อยพูดถึงเพราะไม่คิดว่ามันสำคัญอะไรนัก........

ผม : โอ้โห!(ตอนนี้เราเข้ามาในห้องแล้ว และผมเดินตรงไปดูเฮียบอมในห้องน้ำของห้องนอนเฮียบอมนั่นแหละ มันนั่งอยู่ใต้ฝักบัวเปิดน้ำรดหัวเป็นพระเอกละครเลยครับ ดูเหมือนจะร้องไห้ด้วย ผมก็มองหน้าเฮียบูมนิดหน่อย)


เฮียบูม : เอาไงดีนท พี่ไม่อยากให้เตี่ยรู้เลย (พูดอย่างเครียดๆ ว่าแต่มาให้เด็กอย่างผมรับรู้เนี่ยนะ) คือมันไม่ยอมเข้าร้านหลายวันแล้ว เฮียยุ่งมากเลยต้องทำงานแทนมันเกือบทั้งหมด ไม่พอยังต้องแก้ตัวเรื่องเงินในบัญชีที่หายไปเยอะๆให้ม๊าของี่ฟังอีก ไม่มีเวลามาปลอบหรืออะไรมันหรอก ดูมันจะอดสู่มากเลยละ เอายังไงดีก็ไม่รู้(พูดอย่างเครียดแล้วเสยผมที่ปิดหน้าผากขึ้น)


ผม : เอาไงละครับ ให้เค้าอยู่กับตัวเองไปก่อนแล้วกัน เราทำได้เท่าที่ทำแหละครับ แค่คนๆเดียวจะอะไรนักหนา(พูดอย่างไม่จริงจังนัก เห็นสภาพเฮียแล้วสงสารวะ ผมไม่ชอบเลยที่จะเห็นพี่ชายตัวเองมาอกหักแล้วทำเหมือนจะเป็นจะตายเนี่ย เหมือนพี่โน้ตเลย)


ผมก็เอาของไปเก็บในห้องเฮียบูม เปลี่ยนชุด แล้วก็เดินไปหาเฮียบอมในห้องมัน เฮียบูมกำลังทำมื้อเย็นให้เฮียบอมไง และตอนนี้เฮียบอมยังนั่งตัวเปียกอยู่ใต้ฝักบัวอยู่เลย...........


กึก! ผมกดวาวลงเพื่อปิดฝักบัว มันก็ไม่ได้สนใจอะไรผมเลยครับ นั่งเศร้า ครางเสียง ฮือๆ อยู่ในลำคอ โดนของมาปะนิ ผมย่อตัวลง มันก็ก้มหน้า ตาแดงไปหมดเลยครับ ผมเห็นแล้วใจหวิวเลยอะ สงสารวะ เฮียคงจะคาดหวังไว้เยอะ.....


หมับ! ขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องเฮีย อยู่ๆมันก็โผล่เข้ากอดผมจนเซล้มนั่งไปเลยครับ ผมตกใจนิดหน่อย แล้วก็ค่อยๆกอดตอบมันแล้วก็ลูบหลังให้มันอย่างแผ่วเบาครับ......


ผม : เฮียยังมีนทนะครับ อย่าเศร้าเลยนะ(พูดเบาๆ)
เฮียบอม : มันหลอกกู.....มันทิ้งกู(พูดเสียงสั่นๆ)
ผม : ปล่อยมันไปเถอะ อยู่กับนทนะเฮีย(กอดเฮียแน่นขึ้นครับ น้ำตาผมคลอตามเลยครับ)


ผมก็กอดมันอย่างนั้น จนเฮียบูมตะโกนเรียกให้ไปกินข้าวอะครับ ผมก็ผละออกมา แล้วก็บอกมันว่าไปกินข้าว มันก็มองนิ่งๆ ผมก็ยิ้มให้มันแล้วก็ประคองใบหน้ามันไว้ด้วยมือทั้งสอง.....


ผม : ไหนดูสิ เฮียของผมอย่างหล่อเลยนะเนี่ย(ยิ้ม แล้วดึงผ้าขนหนูที่พาดอยู่ที่ราวใกล้ๆมือผมมาเช็ดหัวให้มันครับ) ถอดเสื้อก่อนเร็วเดี๋ยวไม่สบาย(พูดพร้อมกับดึงเสื้อมันออกครับ มันก็ยกแขนให้)


จากนั้นผมก็บอกให้มันถอดกางเกงออกให้หมดเดี๋ยวเอาชุดใหม่มาให้ มันก็พยักหน้ารับ แล้วลุกขึ้น ผมก็ลุกออกไปเอาชุดให้มัน แล้วก็เอาไปให้มัน ใส่เสร็จก็พากันออกไปกิน แต่..........


เฮียบูม : คือยังไง มันไม่น่ากินหรอวะ เขี่ยแบบนั้นอะ(ถามอย่างไม่พอใจนิดหน่อย)
ผม : เอาน่าเฮีย(พูดอย่างใจดี) เฮียกินบ้างนะ นทเป็นห่วง เฮียบูมก็เป็นห่วงนะ(พูดอย่างอารมณ์ดี)
เฮียบอม : กินไม่ลงวะ(พูดเบาๆ)
ผม : กินเถอะ นี่ของโปรดเฮียนิ(พูดแล้วก็จิ้มกุ้งในจานเฮียบอมแล้วเอาจ่อปากมัน) อ้าปากเลย เร็ว(ยิ้ม)


มันก็ค่อยๆอ้าปากรับเข้าไปเคี้ยว เฮียบอกว่ามันไม่ได้กินข้าวมาสองวันละ กินแต่เหล้า ผมก็ต้องป้อนมันจนหมดจานนั่นแหละครับ ท่าทางจะหิว ผมเลยตักในจานของผมให้มันกินอีก มันก็กินจนหมด ต่อด้วยไอติมอีกนะ ผมเลยอดกิน เลยไปเวฟพวกอาหารแช่แข็งกินเอง พอเสร็จจากการกิน ผมก็ออกไอเดียให้นั่งดูหนังกันครับ ก็โอเค เฮียบอมทำหน้าเซ็งมาก ผมก็เลยชวนคุยจนมันอมยิ้มเลยละ ผมเป็นบ้าไง พูดไปเรื่อยอะครับ แต่แน่นอนว่าไม่พูดถึงเรื่องรักๆใคร่ๆหรืออะไรที่ทำให้มันสะเทือนใจแน่นอน.......


ผม : เฮีย ดูมือนทดิ เล็กกว่ามือเฮียอีก(จับมือมันขึ้นมาทาบกับมือผม)
เฮียบอม : อืม(ยิ้มอ่อนๆ)
ผม : พรุ่งนี้จะไปส่งนทที่โรงเรียนป่าว(ถามอย่างสนใจ)
เฮียบอม : ไม่เอา ให้ไอบูมไป(พูดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก คือเค้าจะขี้เกียจไปส่งผมไง ผมรู้ เลยแค่หยอก55)
ผม : ไม่เอาไปส่งหน่อยนะ(เอามือเฮียมาถูแก้ม)


แล้วก็แหย่เฮียอยู่อย่างนั้นแหละครับ จนเฮียรู้สึกโอเคขึ้นอะนะ ถึงจะไม่มากก็เถอะนะ จนพากันเข้านอน วันนี้เรามานอนอัดกันสามคนครับ ผมก็นอนกอดเฮียบอมเลย ตอนแรกทำรำคานไง ไปๆมาๆกอดผมสะงั้น ปากแข็งสะไม่มี......


จนเช้าวันต่อมา ผมกับเฮียทั้งสองก็ตื่นตามปกติ ต่างคนก็ต่างทำกิจของตัวเอง จนพร้อมเสร็จ ก็พากันไป วันนี้ไปรถเฮียบูม เพราะไม่มีใครให้เฮียใช้รถสักพัก เพราะเราก็ต่างรู้ว่าถ้าให้รถมันไป มันหายตัวแน่นอน เฮียบูมยึดรถกับกระเป๋าตังมันไปหมดแล้ว และดิสเครดิตไว้ด้วยเลย ตัดปัญหาทั้งหมดเลย ตัวต้องติดกับเฮียบูมตลอดเวลา เรื่องนี้ผมเสนอเฮียบูม ไม่คิดว่าจะทำจริง แต่ผมว่าเป็นทางที่ดีอยู่นะครับ55....


เฮียบอม : ขอของๆกูคืนไอบูม มึงทำเกินเหตุไปนะ!(ระหว่างทางมันก็บ่นทวงอะไรของมันไปนั่นแหละครับ)
เฮียบูม : เงียบไปน่า!(พูดอย่างรำคาน)


ก็เถียงกันไปแบบนี้จนถึงโรงเรียนผมอะ เฮียมันก็ดูพูดมากและกวนตีนเหมือนเดิมละ ก่อนลงรถผมก็จุ้บแก้มเฮียทั้งสอง โดยบังคับเฮียบอมจุ้บคือ ซึ่งจริงๆมันไม่ทำ เพราะผมจะไม่จุ้บกับมัน5555 แต่ตอนนี้เอาใจมันไปก่อนไง เดี๋ยวมันจะบั่นทอนเกินไป มียิ้มเขินด้วยนะ พอมันจุ้บคืนผมก็ลงรถไปเลยเพราะค่อนข้างสายแล้ว.......


วันนี้ที่โรงเรียนก็ไม่มีอะไรมากทุกอย่างก็เป็นไปตามปกติ และวันนี้ผมมีวิชาพละ วิชานี้เรียนก่อนพักเที่ยงครับ แต่มีเรื่องนิดหน่อย.........


ผม : เดี๋ยวนะ ปกติพละมันเรียนรวมกับห้องเลขคู่ไม่ได้ไม่ใช่หรอวะ(พูดอย่างตกใจ เพราะตอนนี้ห้องผมกับห้องไอแบงค์ ได้เรียนรวมกัน)
ปอ : นั่นอะดิ มันคนละอย่างไม่ใช่หรอวะ ห้องเราเลขคี่ เรียนบอล ห้องไอแบงค์เลยคู่เรียนบาสนิ(พูดอย่างงงๆ)
นัท : ก็ ครูที่สอนมันลาหยุด ครูที่สอนเราเลยรับแทนไง(เอิ่ม)
มิน : เอาเถอะ ไม่มีอะไรหรอก(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
วิว : จะว่าไม่มีก็ไม่เชิง เพราะนั่นมันห้องไอแบงค์(พูดมาอย่างเซ็งๆ เพราะตอนนี้เรานั่งเข้าแถวอยู่)


ฟังครูพล่ามอะไรไม่รู้ให้ฟังไปครับ พวกผมก็เม้ากันไป คือความจริงวิชาพละนี่ก็เล่นแต่กีฬา หลักการอะไรไม่ค่อยสนเท่าไหร่ แต่ครูเค้าก็พูดไปพอเป็นพิธีนั่นแหละ สรุปแยกย้ายกันฝึกเดาะบอล เดาะได้แล้วก็ไปเดาะให้ครูดู แค่นั้นก็ผ่าน วิชานี้สองชั่วโมง เป็นวิชาที่ใครก็โหยหา แค่เดาะบอล พวกผมก็เดาะกันได้อยู่แล้ว แค่ฝึกๆให้ครูเห็นว่าฝึก ขืนทำอวดเก่งมีหวังได้ทำท่าอื่นแน่.......


วิว : นั่นใครว่า โครตเฉิ่ม(พูดแล้วชี้ไปทางห้องไอแบงค์)
ผม : เออนั่นดิ ไม่เคยเห็นวะ เด็กใหม่ป่าว(พูดอย่างสงสัย)


วิว : แว่นมันหนามากอะ ขนาดมองไกลๆยังเห็น(พูดอย่างไม่จริงจัง ผมกับมันจับคู่กันเดาะไง ปอไปอ่อยครูเรียบร้อยแล้ว มันว่าสเป็กมันอ่ะ เห็นอ่อยทุกคาบเลย ไปให้เค้าสอนนู่นนี่นั่น ไอนัทกับไอมินก็ไปสอนสาวๆในห้อง ผมกับไอวิวก็มายืนนินทาชาวบ้านกัน)


ผม : ไม่หรอกน่า(ยิ้ม)


“ไง” ผมหันไปดูข้างหลัง เอิ่ม.....


ผม : คือทำไมมึงต้องเดินไปไหนมาไหนกันเป็นกลุ่มด้วยวะ คนเค้ากลัวมึงกันหมดแล้วนะ(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)


บาส : แล้วจะทำไมวะ ก็กลุ่มพวกกูมัน(ผมจ้องหน้ามันอย่างกวนๆ เพราะรู้ว่ามันจะพูดอะไร)…..ไปกันเถอะ มึงจะเดินมาตรงนี้ทำไมไอแบงค์!(ผมกลั้นหัวเราะนิดหน่อยครับ)


แบงค์ : พวกมึงก็ไปเล่นบอลก่อนดิ กูจะอยู่ตรงนี้สักแปป(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
บาส : พวกมึงไปก่อนดิ้ เกะกะจริงๆวะ!(มันจะหัวเสียทำไม แล้วเพื่อนๆมันที่เดินตามมาก็ไปเล่นบอลกันครับ ส่วนไอสองคนนี้คืออะไร)
ผม : วิว มึงว่าบรรยากาศมันแปลกๆป่าววะ คือมัน(มองไอสองตัวนี้แบบแปลกๆ)
แบงค์ : ตลกละนท กูตั้งใจมาทักทายนะ ไม่ได้มาหาเรื่อง(พูดมาดเข้ม)
ผม : อืมๆ (ยิ้ม) นั่นเด็กใหม่หรอวะ(ชี้ไปทางคนที่เฉิ่มๆคนนั้น)
แบงค์ : อืม ทำไมวะ(มองแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ)
บาส : ทำไมวะ หรือว่ามึงชอบแบบนั้น(ยิ้มกวนๆ)


ผม : กูว่ามันหล่อกว่ามึงเยอะ(พูดอย่างไม่ใส่ใจแล้วก็เดาะบอลไปครับ ได้ยินเสียงมันจิ๊จ๊ะในลำคอนิดหน่อย)


พวกมันก็เริ่มเดาะบอลเล่นด้วยแล้ว เราก็พูดกันไปทั่วอะ ไอบาสก็กวนดีจริงๆ ไอแบงค์นี่ก็งุ้งงิ้ง อะไรของมันนะ จนผมรำคานก็เลยเดินไปอีกทาง เดินไปหาคนเฉิ่มๆคนนั้นอะครับ วิว แบงค์ บาสมองผมงงๆ มันก็เดินตามมาครับ......


ผม : ไง (ยิ้ม เค้าก็มองผมแล้วก็ยิ้มนิดหน่อย) เรานทนะ นาย...(ทำหน้าเหมือนหาคำตอบ)
? : เรา เจมส์ (พูดแบบเกร็งๆ)
ผม : ทำได้ป่าว เห็นทำท่าแปลกๆตั้งหลายทีแล้ว(ถามอย่างสงสัย)


เพราะผมเห็นเค้าดูเงอะงะ เหมือนเล่นไม่เป็นอะครับ ก็เลยสนใจจะช่วยสอน ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีใครอยากยุ่งกับคนเฉิ่มๆดูแล้วเค้าน่าจะเรียนเก่งแต่กิจกรรมคงไม่โอเคเท่าไหร่.......


แบงค์ : มึงจะไปยุ่งกับมันทำไมนท มันเก่งจะตาย เก่งไปทุกเรื่องเลยนะ!(พูดกับผมอย่างหัวเสีย)
ผม : อ่าวก็เพื่อนใหม่ไม่ใช่หรอ กูก็อยากทักทาย และก็เห็นเค้าดูจะไม่ถนัดเลยถาม มึงนี่ยังไง(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
บาส : คนดีจัง!(เสียงสูงเสียดสีผม)
ผม : เล่นเป็นป่าว(ถามคนี่ยืนนิ่งๆฟังผมเถียงกัน เค้าก็ส่ายหน้า) วิว สอนเจมส์หน่อยดิ มึงเก่งอะ(ยิ้ม)
วิว : ไหงมาโยนให้กูวะ(ทำหน้างงๆ ผมก็มองมันนิ่งๆเป็นเชิงบังคับ) เออๆ(ยิ้มแห้งๆ)
เจมส์ : จริงๆไม่เป็นไรก็ได้นะ(พูดอย่างเกรงใจ)
วิว : ไม่เป็นไร เนี่ยก็เล่นด้วยกันเลยไง(พูดอย่างใจดี)


แล้วก็ลองฝึกครับ เค้าเรียนรู้ไวจริงๆอะ แปปเดียวก็คล่องแล้ว เค้าบอกว่าครูอธิบายเค้าใจยาก เค้าไม่เก่งดีฬา ผมก็ยืนคุยกับเจมส์ไปเนี่ยแหละ ไอแบงค์ไอบาสก็ด้วย มันก็ถามนู่นนี่กับเจมส์อะครับ ผมก็ด้วยเจมส์ก็เล่าเรื่องของเค้าให้ฟัง..........


ผม : อะไรนะ ที่ย้ายมากลางคันทั้งๆที่จะจบมอต้นอยู่แล้วเพราะโดนพวกเด็ก เกเร!(เน้นคำว่าเกเรไปทางไอแบงค์กับไอบาส)รังแกจนอยู่ไม่ได้เนี่ยนะ!(ถามอย่างตกใจ เค้าก็พยักหน้า)


บาส : เดี๋ยวนะ ทำไมต้องเน้นคำว่าเกเรมาทางกูสองคน(ถามอย่างทนไม่ได้)


ผม : โอ๊ะ! โทษที พวกมึงไม่ใช่นิ(ยิ้ม พวกมันก็เผยยิ้มนิดหน่อย) พวกมึงมันจิ๊กโกนิเนอะ(มองนิ่งๆ) ใจร้ายไปมั้ยไอแบงค์ เพื่อนใหม่เข้ามาพวกมึงไม่สนใจเค้าเลยเนี่ยนะ (พูดอย่างรับไม่ได้ แสร้งไปงั้น555)


แบงค์ : ป่าวนะเว้ย กูไม่ได้เลือกคบนะ(พูดอย่างรนๆ)
บาส : มึงดูสภาพดิ เฉิ่มขนาดนี้(ผมหรี่ตามองมันนิ่งๆ)
ผม : เจมส์ไม่ต้องไปฟังคนปากเน่าๆอย่างไอบาสมันหรอก เจมส์อะหน้าตาดีกว่ามันตั้งเยอะ ไม่เห็นเฉิ่มเลย(ยิ้ม)
บาส : ไอนท! กลับห้องมึงไปปะ!(ไล่แล้ว)
ผม : มึงเดินตามกูมาเองนะ(พูดนิ่งๆ)
เจมส์ : นทอยู่ห้องไหนหรอ(ถามนิ่งๆ)
ผม : ห้อง9อะ ติดกับห้อง8 ห้องเจมส์เลย(ยิ้ม)
เจมส์ : อื้ม ยังไงก็ขอบคุณนะ(ยิ้มหวาน จริงๆเค้าก็ดูดีนะ แต่ทำตัวเฉิ่ม สไตล์ และการวางตัว แว่น ทุกอย่างคือความเฉิ่ม)


ผม : ไม่เป็นไร ถ้าวันไหนใครแกล้งเจมส์เดินไปบอกไอนี่กับไอนี่ได้เลยนะ(ชี้ไปที่ไอสองตัวนั่นครับ) มันจะไปช่วยเอง หรือถ้ามันสองตัวแกล้งก็มาบอกเราเลยเดี๋ยวเราจะจัดการมันเอง(ยิ้ม)


แบงค์ : ทำไม มึงจะทำไมกู(ถามนิ่งๆ)
ผม : อยากรู้หรอ(ยื่นหน้าไปใกล้ๆมัน มันชะงักไปนิด)
แบงค์ : ไม่รู้แหละ เรื่องนี้ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนโว้ย(พูดอย่างอารมณ์ดี ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆละ)
บาส : เออ กูก็ว่า พวกกูจะดูมันเอง แต่ มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนจริงๆแหละวะ(ยิ้มร้ายๆ)
ผม : อะ เอ่อ.....เจมส์ไปที่อื่นกันเถอะ ไปเร็ววิว(ดึงแขนเจมส์มาครับ)


หมับ! นั่นไง ผมหันไป ไอแบงค์ไง ยิ้มแบบร้ายกาจ


ผม : อะไร (ถามนิ่งๆ)
แบงค์ : กลัวหรอวะ(ถามนิ่งๆ ผมเลิ่กลักไปนิด จริงๆก็กลัว)
ผม : ไม่ได้กลัวโว้ย จะแลกห่าไรก็บอกมา ไอพวกไร้น้ำใจ!(พูดอย่างไม่พอใจ)
เจมส์ : นท ไม่เป็นไรนะ เราไม่ต้องให้ใครดูแลหรอก(พูดอย่างเกรงๆ)
ผม : ป่าว เราแค่รู้สึกถูกชะตากับเจมส์แปลกๆอะ (ยิ้ม)
แบงค์ : เย็นนี้ไปปาร์ตี้บ้านกู(เอิ่ม)
ผม : แล้ว?(ถามนิ่งๆ)
บาส : แล้ว...มึงก็จะโดนรุมโทรม(ผมชะงักไปนิด)
ผม : ไปตายยสะ!(พูดกดเสียงแล้วก็เดินไปทางอื่นครับ)


พวกมันก็หัวเราะสะใจกันใหญ่เลยผมก็ไม่สน พาเจมส์ไปแนะนำเพื่อนๆผมให้รู้จัก เจมส์ดูรู้สึกผิดที่ทำให้ผมถูกแกล้ง จริงๆแล้ว ผมไม่ได้คิดอะไรเลย แค่ไม่อยากให้เพื่อนใหม่ได้ยินเรื่องต่ำๆจากปากเน่าๆของไอพวกนั้น แค่นั้นเอง ถามว่าที่มันพูดมามันจะทำมั้ย ไม่หรอก ผมรู้ดีเพราะไอแบงค์ยังไงละ555 มันขยิบตาให้ผมตลอดเวลา ประมานว่ารู้กัน อะไรทำนองนั้น เจมส์ก็โอเค แต่ก็ยังขอโทษผมทุกครั้ง ผมก็อธิบายจนเบื่อแล้วครับ เค้าเฉิ่มจริงๆ.......


เจมส์ : ขอบใจมากนะ (ยิ้ม)
ผม : ไม่เป็นไรเลย(เราพูดกันหลังไปเดาะบอลให้ครูดูแล้วครับ)
นัท : ถ้ายังไม่มีเพื่อนในห้องพักกลางวันก็มากินข้าวกับพวกเราได้นะ(พูดอย่างใจดี เพื่อนๆดูจะชอบเจมส์เพราะเจมส์เรียนเก่งมาก 4 ทุกวิชาเลยละ พละเค้าไม่เก่งเค้าก็พยายามจนได้ มันช่างตากจากผมเหลือเกิน ที่โง่จนหาที่ยืนไม่ได้)


แล้วเราก็คุยกันไปจนถึงเวลาเลิกนะครับ ก็ไปเข้าแถวแล้วฟังอาจารย์พูดนิดหน่อยก็ปล่อยไปอะ เจมส์ก็เดินเก้ๆกังๆเข้ามาหาพวกผม.......


เจมส์ : เราไปกินข้าวด้วยนะ(พูดแล้วยิ้ม)


“ไม่ได้!” เสียงดังมาแต่ไกล ไม่ใช่ใครที่ไหน..........


ผม : ไปกันเถอะ (พูดอย่างไม่สนใจพวกไอแบงค์ แล้วก็เดินไปกอดไหล่เจมส์แล้วเดินไปเลย)
แบงค์ : นท กูไม่ให้มึงยุ่งกับเพื่อนห้องกู(พูดนิ่งๆ คือมันไลน์มาบอกผมว่าอย่ายุ่งกับเจมส์เยอะ มันไม่ชอบใจ ไม่ได้เป็นไรกันสักหน่อยนิเนอะ ไม่พอใจทำไม)
บาส : นั่นสิ มายุ่งกับเพื่อนห้องกูได้ไง(พูดอย่างกวนๆ)
การ์น : เจมส์ไปกินข้าวกับพวกเราเถอะ(พูดแล้วก็เข้ามาดันผมออก เลวจริงๆ)
ผม : พวกมึงนี่มันแย่จริงๆ ตอนกูไม่ยุ่งกับเจมส์พวกมึงก็ไม่สนใจ พอกูสนใจมึงกลับมาหาเรื่องกูเนี่ยนะ(ถามนิ่งๆ)
เจมส์ : คะ คือ(เจมส์ดูอึดอัดมากเลยละ)
แบงค์ : ถ้าไม่พอใจมากก็ไปแดกข้าวด้วยกันหมดนี่แหละ!(พูดเสียงดังแล้วยักคิ้วให้ผม ผมก็มองมันอย่างสงสัย)…


ขอโทษนะครับที่มาช้า แต่มานะ^^

Julio

มีตัวละครเพิ่มเข้ามาอีกตัวแล้วววว
"เจมส์" จะเกิดอะไรขึ้น รอติดตามครับ  

ssangsak

ขอบคุณครับ

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.

ton_gori

เอ! ดูเหมือนทุกอย่างจะเกือบเข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้วนะครับ เหลือแค่บางเรื่องที่ยังไม่เคลียร์เท่านั้น

หวังว่านทไปเที่ยวกับสิงโตคราวนี้ จะไม่ไปก่อเรื่องอะไรเพิ่มเติมนะครับ ^^